Manastiri Shën Maronit dhe Maronitët

Manastiri Shën Maronit dhe Maronitët

[You must be registered and logged in to see this image.]

Perandori Herakleos (610-641), në punimet e tij për përcaktimin e besimeve kryesore të krishterimit në perandorinë bizantine, duke u takuar me liderët sirianë dhe armenë, shpall këtë formulë: “Energjia njerëzore e Jezusit asnjëherë nuk mund të jetë në kundërshtim me fuqinë hyjnore, edhe dëshira njerëzore e Jezusit asnjëherë nuk mund të jetë kundër dëshirës hyjnore.

Në Jezusin, edhe pse gjenden dy forca, përsëri ai posedon një dëshirë të vetme”. Shpjegimi se Jezusi ka “fuqi dëshire” e mohon mendimin e “monergizmit”, sipas të cilit se tek Jezusi ka vetëm një energji, kur theksi vihet mbi qenien e dy natyrave.

Propozimin e perandorit e ka pranuar një grup i krishter i rajonit të Palestinës. Simpatizuesit e këtij mendimi, në përgjithësi, janë priftërinj që jetojnë në manastirin e Shën Maronit, mes Hamait dhe Humusit. Kurse më vonë ata, vetëm pse prifti Gjon i ka quajtur nxënës të Maronit, e kanë braktisur këtë mendim të quajtur “monotheletizëm”. Ata nuk mund të shpjegojnë se përse janë bërë komunitet.

Përgjithësisht, ata jetojnë në rajonin fushor të Libanit. Kanë patrikët e tyre dhe duke u bashkuar me Romën e kanë pranuar katolicizmin. Kurse adhurimet i kryejnë në gjuhën siriane. Sipas regjistrimit të viteve 1952 numri i tyre në Siri dhe në Liban arrin 400.000, kurse në Egjipt 13.000. Sot grupin më të madh të krishterëve që jetojnë në shtetin e Libanit e përbëjnë maronitë