A e sundojnë botën jashtetokesoret..?

nga **Rifat** Tue Jan 31, 2012 10:50 am

Piramida e sundimtareve...!!

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? Pyramid%20of%20capitalism

Ne jemi çka mendojmë të jemi

Ne jetojmë në një univers të pamatë, i cili është pjesë e një vetëdijeje të pafund shumëpërmasore, që ne e quajmë Zot dhe Krijues. Ne jemi qenie shumëpërmasore. Prandaj, ky material ka për të qenë shumëpërmasor, nëse do të arrijë të japë një kontribut të çmuar për lirinë njerëzore.

Ky material shfaq në mënyrë të dyfishtë manipulimin e përditshëm të jetëve tona prej një klike sekrete dhe paraqet shkaqet shpirtërore e zgjidhjet, të cilat do tu sillnin lirinë e vërtetë të gjitha qenieve që jetojnë mbi të, në planetin Tokë.

Lidhjet e mëvonshme, të cilat ne i mendonim dhe i ndjenim në vetvete qysh përpara se unë të shpleksja këtu manipulimin botëror dhe emërtimin e disa njerëzve e organizatave të përfshira në të, kanë rëndësi ngaqë mbi to skicova kontekstin, në të cilin i pata paraqitur këto çështje.

Gjëja e fundit që do të dëshiroja, është leximi i këtij materiali prej njerëzve plot me zemëratë, urrejtje dhe dënim për manipulatorët botërorë, për atë që ata janë duke bërë, pasi unë nuk e shkrova këtë libër për të gjetur fajin, por thjesht që të tregoj se çfarë ndodh kur raca njerëzore e dorëzon mendjen e saj gjetiu dhe sa shpejt do të ndryshojnë gjërat – madje ato janë duke ndryshuar - nëse do të ktheheshim sërish prapa.

Unë i kam përcaktuar emrat, sepse ne kemi nevojë të dimë se kush është përtej manipulimeve, nëse duam të shpalosim se çfarë po ndodh. Kjo shpalosje do t’u jepte njerëzve mundësitë e ballafaqimit me veprimet e tyre dhe do të arrinin ta shinin këtë si pikësynim të tyre për kontroll dhe mbizotërim ndaj të tjerëve, si një shprehje të çekuilibrit të tyre të thellë e të fshehtë dhe të një antipatie ndaj vetvetes.

Ngritja e perdes së sekretit do ta shpejtonte momentin kur ditët e një sundimi dhe manipulimi të tillë do të merrnin fund. Por klika e elitës që kontrollon botën, të cilën unë e kam quajtur Elita Botërore, është krijesa jonë. Nuk është mirë të hedhësh urrejtje dhe dënim në drejtim të tyre për sëmundjet e botës. Po, ashtu siç ju do ta shihni, i njëjti grup manipuloi dy luftërat botërore dhe të gjitha ngjarjet negative me rëndësi botërore në këtë shekull, por edhe më përpara.

Por pa mbështetjen e racës njerëzore, ata nuk do të mund t’i bënin këto. Një elitë e vogël nuk mund të krijonte luftëra pa bekimin e mijëra ose miliona njerëzve të përdorur si karburant për përplasjen. Nëse njerëzit lexojnë këtë libër dhe bëhen të përgjegjshëm për atë që ka ndodhur vetëm nga Elita Botërore, ata nuk do të përsëritin gabimin për të cilin unë flas. Ajo që po ndodh në botë është një pasqyrim, këtu dhe tani, për atë që ndodh brenda nesh, racës njerëzore. Ne e krijuam këtë realitet. Po si?

Në kundërshtim me drojën që po tregon shkenca mjekësore, trupi ynë fizik nuk është e gjithë qenia e njeriut. Është guaska fantastike fizike, përmes së cilës përjetësia sjell te ne përvojën fizike të botës. Ka shumë më tepër te ne, se sa një trup. Krijimi është shprehja e një mendjeje të pacak dhe të gjitha format e jetës janë aspekte të kësaj mendjeje; ajo që disa njerëz e quajnë Zot. Ne jemi njëri-tjetri. Ne jemi të gjithë Zot, nëse dëshironi të përdorim këtë emërtim.

Në zemër të kësaj mendjeje është një ndërgjegje, të cilën e shoh si një dritë të vakët - Burimi i vetëdijes, nga e cila të gjithë mendojnë se kanë ekzistencën. Krijuesi qëndron në një numër të pafund përmasash, gjatësish vale e frekuencash të realitetit.

Kjo botë fizike është vetëm njëra prej tyre. Këto frekuenca ndajnë të njëjtën hapësirë, të cilën e pushton edhe bota jonë fizike, në të njëjtën mënyrë siç bëjnë të gjitha radiot, televizioni dhe frekuencat e valëve të telekomunikimit në zonën tuaj, të cilat ndajnë të njëjtën hapësirë që pushton edhe trupin tuaj tashmë. Ato nuk interferojnë me njëra-tjetrën, për shkak se janë në frekuenca ose përmasa të ndryshme; ato vibrojnë me shpejtësi të ndryshme.

Në momentin e vdekjes, shpirti, emocionet, mendja jonë, gjithçka që është mendim, ndjenja jonë, tërhiqet nga trupi, nga “kostumi gjenetik hapësinor”, siç e kam quajtur unë. Ky shpirt i përjetshëm lëviz në një gjatësi tjetër vale të realitetit, në një tjetër “botë”, për të vazhduar evolucionin e vet. Kjo është gjithçka që ndodh gjatë një “përvoje vdekjeje të afërt” ose një “përvoje jashtë trupit”, kur njerëzit largohen nga trupat e tyre fizikë për njëfarë kohe, përpara rikthimit, për të treguar historitë e mrekullueshme të ngjashme për atë që ka ndodhur me ta. Jeta është e përjetshme, për cilindo.

Në vetvete, aftësitë tona mendore, emocionale dhe shpirtërore janë një seri fushash me energji magnetike që bashkëveprojnë me njëra-tjetrën nëpërmjet shtjellave të energjisë, të njohura gjerësisht prej botës së hinduve dhe sanskritëve si çakras, e cila do të thotë mekanizëm i dritës. Këto shtjella janë spirale të energjisë, të cilat priten në të gjitha nivelet e qenies sonë dhe i kalojnë energjitë midis tyre. Është ky sistem nëpërmjet të cilit, një çekuilibrim i nivelit të emocioneve, i shkaktuar ndoshta prej streseve, është hedhur në anën tjetër, mbi nivelet e tjera të qenies sonë, duke përfshirë së fundi trupin fizik. Kjo është mënyra nëpërmjet të cilës stresi shkakton sëmundje.

Ajo që ne e quajmë sëmundje “fizike”, realisht është një disharmoni shumëpërmasore ose mungesë qetësie.* Ne jemi vazhdimisht duke përthithur energji magnetike nga kozmosi, kryesisht nëpërmjet “bazës” së çakrasit në fund të shpinës. Pas kësaj force jetësore, të kaluar përmes niveleve të qenies sonë, e cila merr ato që i nevojiten prej saj, ne e shpërndajmë energjinë jashtë, nëpërmjet çakrasit, mbrapa në drejtim të kozmosit dhe të botës përreth nesh .

Këto janë energjitë që ndiejnë njerëzit kur thonë se dikush u dhuron atyre një “atmosferë” të keqe apo të mirë. Është njëlloj edhe kur themi se një shtëpi ose një vend na bën të ndihemi “të lumtur”, “të mirëpritur” ose të “trembur”. Ajo që ne e quajmë “atmosferë”, është e realizuar nga vibrimet (fushave të energjisë) e krijuara prej njerëzve ose tani për tani, ose në të shkuarën. Njerëzit shpesh ndiejnë parehati në skenat e betejave, për shkak se përjetojnë largimin e energjive nga vetja prej dhimbjes, agresionit dhe vuajtjeve që i përfshijnë.

Ka një ndryshim jetësor mes energjisë që hyn ndërmjet bazës së çakrasit dhe asaj të cilën e transmetojmë ne. Kjo energji ndryshon në natyrën dhe formën e saj kur kalon përmes nesh. Ajo merr vulën me modelin tonë unik dhe ky model pasqyron saktësisht se çfarë është duke ndodhur brenda nesh, nga ana mendore, emocionale dhe shpirtërore. Sekondë pas sekonde, ne transmetojmë një fushë energjie, e cila reflekton atë çka jemi duke menduar ne vetë. Kjo duket sikur nuk ushtron ndonjë ndikim për manipulimin e botës, por, në fakt, është palca e asaj që ka ndodhur dhe vazhdon të ndodhë.

Ju mund ta imagjinoni këtë proces si një ndarje të roleve nën një kapsulë magnetike ose një atmosferë rreth e rrotull vetes. Nën ligjin e një tërheqjeje të tillë, kjo fushë energjie magnetike, së jashtmi, pasqyron te brendësia e personit për ta mbajtur atë të tërhequr në fusha energjie të harmonishme. Gjithçka është energji, ashtu si një rrymë e qendërzuar, edhe shkenca, me mendjen e saj të mbyllur, është në fillimet e veta për ta vlerësuar këtë.

Një person është një seri fushash magnetike, kështu që është një hierarki, një përvojë, një situatë, gjithçka. Jeta është një ndërveprim i këtyre fushave të energjisë, ku secila prej tyre ka aftësinë për të menduar dhe për të mbajtur informacion. Energjia është vetëdije, vetëdija është energji. Ato janë e njëjta gjë. Kjo tingëllon e rëndë për ta besuar, se si ka mundësi që muri, uji apo shkëmbi mund të mendojnë dhe të mbajnë informacion, ndërkohë që përmbajnë fusha të energjisë magnetike. Çfarë është brenda kompjuterit me të cilin unë po punoj tani dhe që mban informacionin që jam duke shkruar? Një disk magnetik.

Është i njëjti parim. Arsyeja se përse na tërheqin njerëz të veçantë, vende, përvoja dhe mënyra jetese është për shkak se jemi magnetikisht të tërhequr prej tyre. Dhe kjo tërheqje vjen nga magnetizimi i “kapsulave” tona. Këto kapsula, në trajtë, janë një pasqyrim i asaj që mendojmë dhe ndiejmë rreth vetes sonë.

Jetët tona janë një përgjigje fizike ekzakte e nënndërgjegjes së vetë mendjes sonë. Ashtu si e mendon dhe e percepton vetveten dhe botën ajo, ashtu pushon me njerëz, vende dhe përvoja që na tërheqin. Ashtu siç ndodhte me mua kur isha fëmijë dhe e kishim zakon të thoshim: “Mendo për shansin dhe fati do të të ndjekë”. Kjo përmban një të vërtetë të përhershme, ndonëse nuk ka të bëjë me fatin. Ne na tërheqin njerëz, vende dhe përvoja, të cilat lidhen magnetikisht me kapsulën tonë.

Kështu, nëse mbajmë përbrenda mendimin se do të jemi gjithmonë të varfër dhe të shtypur, ky model do të mbetet nën kapsulë. Ju do të thoni se kjo kapsulë do të bëhej në këtë mënyrë kapsula e mungesës së shpresës. Ky model magnetik do t’ju tërheqë drejt përvojave, të cilat ju sigurojnë, se do të ngeleni të varfër dhe të shtypur. Pra, ne krijojmë realitetin tonë vetjak. Kjo është aq jetësore për ta kuptuar, jo vetëm në lidhje me këtë libër, por për vetë rrethanat e jetës:

Ne krijojmë realitetin tonë vetjak

Fetë dhe tekstet e lashta shkojnë mjaft mbrapa duke pasur një temë të përbashkët: “Ç’do të mbjellësh, do të korrësh”, “Sy për sy e dhëmb për dhëmb” dhe “Çfarë doni t’u bëni të tjerëve, do t’ju bëhet edhe juve”. Fjala, e cila e shpreh të gjithë këtë proces, është tashmë e mirënjohur si “karma”. Shumë shpesh kjo karma ngjan vetëm në terma negative. Diçka e pakëndshme ndodh me disa njerëz dhe ata thonë se kjo duhet të jetë “karma” e tyre.

Kjo është paraqitur veçanërisht si një formë e dënimit. Në këtë nivel, ky është dënim, vetëdënim. Ne e krijuam atë, jo me shumë irritim, me logjikë, me tundjen e gishtit të Zotit. Ajo që ne e quajmë karma, sipas pikëpamjes sime, është vetëm një tjetër botë për të përshkruar mënyrën me të cilën krijojmë vetë realitetin tonë.

Nëse kemi çekuilibrime që na çojnë drejt veprimeve të këqija kundrejt të tjerëve, këto çekuilibrime gjithashtu do na tërheqin kundrejt një përvoje fizike, tamam sikur ndodhemi përballë një “pasqyre” të asaj që mendojmë në vetvete. Në këtë mënyrë, ajo çfarë duam t’u bëjmë të tjerëve, do të rikthehet mbrapa kundrejt nesh, sepse ne ende do të jemi duke mbajtur çekuilibrimin, mungesën e vetë dashurisë, e cila do të tërheqë këto përvoja. Nëse ndihemi mirë në raport me vetveten dhe japim një panoramë pozitive për jetët tona, ne do t’i krijojmë këto botë rreth e rrotull nesh. Kjo është “karma” pozitive.

Unë ndryshoj nga panorama e Gjeneratës së Re për karmën, e cila duket se beson se, nëse ne dikur do të kishim bërë diçka, kjo duhet të sillte një reagim karmik, pavarësisht se cili do të ishte ky reagim i mëvonshëm. Unë ndiej se, nëse veprojmë negativisht kundrejt të tjerëve, njohim arsyen se përse vepruam kështu dhe nëse më pas do të ndryshonim shkakun e brendshëm të këtij veprimi, ne, në fakt, do të ndryshonim natyrën e transmetimit magnetik, vetë kapsulën, por pastaj nuk do të tërhiqeshim në “karma”. Kjo nuk është e nevojshme, pasi e kemi pranuar çekuilibrimin brenda nesh.

Për këtë është e gjithë karma. Krijimi është kryer mbi bazën e dashurisë. Dashuri për vetveten dhe dashuri për gjithë të tjerët. Karma është pjesë e kësaj dashurie. Kjo është një mënyrë që na lejon të ballafaqohemi me vetveten, pa i ngarkuar bagazhet negativisht dhe të vazhdojmë përpara. Kjo është një ndihmë për evolucionin, një dhuratë, jo një dënim, pavarësisht se vendosnim ne vetë të veprojmë kështu. Nuk ka rëndësi se çfarë përvoje keni pasur në jetën tuaj ose çfarë përvoje jeni duke kaluar tani, sepse ju dhe jo dikush tjetër e krijoi këtë përvojë.

Dy gjëra të vlefshme mbani mend pasi ta përfundoni këtë libër, si dhe nga vetë jeta juaj: mendimi ngordhalaq krijon viktimën reale. Dhe, nëse e besoni këtë, ju do ta pranoni më tutje këtë viktimë.
Ky krijim i realitetit ndodh në disa shkallë. Shuma totale e bashkëpunimit të individëve grumbullohet në mendjen kolektive të njerëzimit.

Çdo specie ka lidhje me një mendje kolektive, me të cilën të gjithë anëtarët “individë” të kësaj specieje janë të lidhura. Ne shtojmë rastet e mendimit tonë në mënyrë të pandërprerë te niveli i kolektivit dhe kemi mundësi të shfrytëzojmë shembujt e mbajtur në nivelin kolektiv. Ky është një proces dydrejtimësh. Ne japim e marrim. Shkencëtarët kanë ngritur diçka të quajtur sindroma e majmunit të njëqindtë, për të cilën kam shkruar edhe në libra të tjerë.

Ata kanë zbuluar se, nëse ndonjëherë një numër i caktuar individësh brenda species mëson diçka të re, befas pjesa tjetër e kësaj specieje mund ta bëjë këtë gjë pa u shfaqur. Ata e bëjnë këtë thjesht me instinkt. Ndonëse institucioni shkencor nuk mund ta shpjegojë këtë nëpërmjet pamjes pabesueshmërisht të kufizuar të jetës, procesi është mjaft i thjeshtë.

Ky numër i caktuar përçon në një kohë të caktuar brenda species njohurinë e re brenda nivelit kolektiv, ku është arritur një pikë e "masës kritike”. Njohuria krijon mjaft fuqi në mendjen kolektive ndaj asaj që është zotëruar prej çdo anëtari tjetër të species. Kur harmonizohen me njëra-tjetrën kundrejt vibrimit (shembulli i mendimit), që përmban këtë njohuri, ato dinë se si ta bëjnë diçka pa e parë të shfaqur, pasi ky model të menduari është duke i udhëzuar ato.

Ne e quajmë këtë instinkt ose frymëzim, kur, në fakt, është një akordim ndaj një vibrimi (një frekuence), i cili e mban këtë informacion. Gjithçka që u tha rreth këtij krijimi individual të realiteteve, është i aplikueshëm edhe nga mendja njerëzore kolektive. Ajo pasqyron shumën totale të mendimit njerëzor, një shumë të cilën njerëzimi e zotëron në vetvete si një të tërë. Nëse njerëzimi nuk e pëlqen diçka me dëshirë, nuk e dashuron me dëshirë dhe nuk e respekton diçka me dëshirë, ai do të krijojë të njëjtin realitet të mrrolur në planet.

Kjo do ta tërhiqte kundrejt manifestimeve fizike, ashtu si kjo e shfaq kuptimin e vet të vlerës dhe të fuqisë. Vetëm se në këtë rast, kapsula magnetike nuk është një kallëp vetëm për një person, por për të tërë planetin.

Shihni pasojat e këtij procesi në të gjitha ditët tona të sotme. Njerëzimi si një i tërë dëshiron të qëndrojë larg përgjegjësive të tij në lidhje më atë që ndodh në botë. Kur diçka shkon keq, ne dëgjojmë qaravitjen: “Çfarë po bëjnë ata për këtë?” Ne rrallë kërkojmë përgjegjësi nga vetja.

Mund të jemi të pakënaqur me politikanët dhe bankierët, por shumica e njerëzve ende e kanë më kollaj të kërkojnë ndaj të tjerëve, se sa të pranojnë përgjegjësinë për të luajtur rolin e tyre. Këta janë shembujt e mendimit, të cilët mbizotërojnë mendjen kolektive dhe kjo ka krijuar kështu këtë realitet mbi një kolektiv, planet, nivel. Mendja kolektive ka krijuar një përgjigje kundrejt kësaj dëshire që “atë ta bëjë” dikush tjetër, nëpërmjet tërheqjes së bashku në fushat e energjisë - së njerëzimit - për të ndërtuar linjën sekrete, e cila tani kontrollon drejtimin e jetëve të gjithsecilit.

Ne kemi dhënë për këtë çfarë na është kërkuar ose jemi “kujdesur” për këtë realitet. Është njëlloj si me besimet fetare. Ato gjithashtu janë krijuar prej modeleve të mendimit të mendjes njerëzore, siç është media dhe institucione të tjera, të cilat përdorin frikën dhe veprimin e fajshëm për qëllimet e manipulimit dhe kontrollit.

Ato pasqyrojnë kolektivisht atë që miliarda njerëz bëjnë në jetën e tyre të përditshme; manipulojnë frikën dhe rrugët e dënueshme për të arritur pikësynimin. Vëzhgoni veten tuaj për pak ditë dhe shikoni se sa herë ju (dhe të tjerët) përdorni frikën dhe fajësimin për të kontrolluar një situatë. Ju e bëni këtë pa e kuptuar dhe ne ua u lëmë fëmijëve tanë këtë model zgjidhjeje si trashëgim. Çfarë është kjo që u themi atyre?

“Djalë i keq. Nëse do ta bësh këtë përsëri, do të të jap një dackë të fortë. Prit sa të vijë babai në shtëpi dhe ai do të të bëjë të pendohesh për çfarë po bën”. (Frikësim)

“Ti, vajzë e keqe. Si e zhgënjeve mamin dhe babin? Pse na trishtove dhe na hidhërove kaq shumë? Ja si na e shpërbleve!” (Fajësim)

Këta janë disa shembuj të vegjël të mënyrës së frikësimit dhe fajësimit që përdoren mbi fëmijët. Që nga mosha e hershme, ata mësojnë të bëjnë të njëjtën gjë me të tjerët. Me kalimin e kohës, ne hyjmë në botën e të rriturve dhe ndër marrëdhëniet që vazhdojnë, përdorimi i frikës dhe i fajësimit për kontroll dhe manipulim janë bërë një art më vete.

Dhe atyre duhet t’u jepen medalje për këtë. Ky model mendimi ka mbizotëruar vazhdimisht mendjen kolektive dhe ka krijuar një pasqyrim fizik kolektiv - fetë dhe institucionet e tjera, të cilat na tregojnë çfarë të mendojmë nëpërmjet përdorimit të frikës dhe fajësimit për kontroll. Përsëri, ne i krijuam ato. Më së paku, ato janë një reflektim kolektiv i yni. Ky është një lajm i mirë, pasi ne kemi fuqi ta zhvendosim këtë manipulim global duke lëvizur prej manipulimit tonë vetjak.

Një transformim i tillë i ndjeshmërisë njerëzore është kaq jetik për të ardhmen e këtij planeti dhe të botës ku jetojnë fëmijët tanë. Dëshira njerëzore për ta çuar mendjen larg problemeve, ka lejuar një strukturë që të ecë përpara për më shumë se mijëra vjet dhe tashmë ndodhet në prag të krijimit të një diktature fashiste botërore.

Fashizmi përfundoi me Adolf Hitlerin? Sa mirë nëse do të ishte kështu. Këto mendje të ngjashme, të cilat kontrollojnë qeverisjen sekrete botërore, e cila minutë pas minute është duke manipuluar mendjen njerëzore për të pranuar një përqendrim botëror të tiranisë. Kjo tirani është quajtur Rendi i Ri Botëror dhe, po qe se nuk e shkundim veten nga dremitja jonë shpirtërore, do të manifestohet si një qeverisje botërore; një bankë qendrore dhe një monedhë e vetme; një ushtri botërore dhe një popullsi me mikroçip (mikropërgjues) të lidhur me një kompjuter botëror. Nëse ndonjëri mendon se kjo është qesharake, 100 faqet në vijim vlejnë për ta bërë esëll. Ne çuditemi me gjithë këto gjëra. Është koha të rritemi dhe të zgjohemi.

Ashtu siç do të lexoni historinë se si jeta jonë dhe jeta e këtij planeti ka qenë kaq e kontrolluar dhe e manipuluar, po ashtu ju kërkoj që të kujtoni se ne vetë e kemi krijuar këtë realitet. Njerëzit që kam përmendur dhe ngjarjet që kam përshkruar, janë vetëm pasqyra që ia pasqyrojnë mbrapsht racës njerëzore dhe Tokës modelet e mendimit brenda nesh. Kjo botë është tërësisht mendim njerëzor, i shndërruar në realitet fizik. Kur ne njohim se çfarë janë këto modele negative dhe i ndryshojmë ato, realiteti ynë do të ndryshojë, madje edhe bota do të ndryshojë, gjithashtu. Por deri tani kjo gjë nuk ka ndodhur.

Kjo fillon dhe mbaron me ne.

nga **Rifat** Tue Jan 31, 2012 11:09 am

Burgu

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? US-Prison

Unë besoj në… diçka tjetër

Ne jemi energjikisht të shkurajuar nga mendimi krijues dhe kureshtar dhe, ndonjëherë, X individ e ka pranuar mpirjen në heshtje kaq i shkurajuar, i nxitur në mënyrë të suksesshme prej një rrethi vicioz tinëzar. Një tjetër rezultat goxha i volitshëm për një situatë të tillë krijohet nga fakti se njerëzit që nuk mendojnë në mënyrë krijuese dhe pyetëse, rregullisht nuk e kuptojnë atë.

Michael Timothy, Etika antiintelektuale

Kapitulli 1

Velloja e lotëve

Të gjithë kemi parë, në të njëjtën kohë, botën rreth nesh dhe kemi bërë të njëjtat pyetje. Përse jeta duhet të jetë një luftë e tillë? Përse dimë kaq pak se çfarë jemi dhe për qëllimin e jetës sonë? Përse ekziston gjithë ky konflikt dhe kjo vuajtje e madhe në një botë kaq të pasur dhe kaq të bukur?

Në kërkim të këtyre përgjigjeve dhe të tjerave të ngjashme me to, unë do t’ju kërkoja që t’i linit mënjanë përgjigjet tuaja të programuara “këtu dhe tani”, dhe ta hapni mendjen tuaj të pafund drejt mundësive tepër më të mëdha. Unë nuk e përdor fjalën “të programuar” në një mënyrë pohuese, sepse ne jemi që të gjithë të programuar prej mesazheve dhe besimeve që i dëgjojmë pa mbarim qysh në fëmijërinë tonë, përmes medias dhe sistemit të edukimit.

Kjo është një mundësi për të shkuar jashtë këtij programimi, çka do të hapte mendjen tuaj dhe zemrat tona drejt mrekullisë, fuqisë dhe të kuptuarit përtej ëndrrave tona. Unë e kam peshuar natyrën e kësaj bote fizike për një kohë të gjatë duke u rrekur të hartoj kuptimin e saj. Qysh nga 1990-a kam qenë në një udhëtim shpirtëror të vetëdijshëm për zbulim. Kjo më ka hapur kaq shumë, saqë kurrë nuk e kisha menduar ose ndjerë më përpara në këtë jetë, dhe anipse të dhimbshme, siç kanë qenë disa nga këto çaste, ato, gjithashtu, më kanë drejtuar drejt një kuptimi më të mrekullueshëm.

Fitova përvojën për të harmonizuar, mendjet tona, vetëdijet tona, drejt niveleve të tjera të realitetit dhe shpërthimit drejt një informacioni të mundshëm që këtu te ne nuk është i njohur ose, më së paku, nuk është i ditur gjerësisht. E kuptova se mendjet tona - mendimi, ndjenjat tona - janë një seri fushash energjie, të cilat përdorin trupin tonë fizik si një makinë prove.

Në këtë moment, vetëdija jonë është e harmonizuar me këtë botë fizike të dendur, siç është vetë realiteti ynë. Kur ne “vdesim”, mendja-shpirt e jona (vetëdija jonë) largohet nga ky trup fizik i përkohshëm dhe lëviz në një gjatësi vale tjetër, në një stad tjetër të përvojës dhe evolucionit.

Kjo është një pikë shumë e rëndësishme, se në të njëjtin trup fizik, mbi të njëjtin planet, mendja e një personi mund të harmonizohet me disa gjatësi valësh të ndryshme të njohurive dhe të të kuptuarit. Kjo shpjegon faktin se përse ka një larmi të tillë në perspektivën e ndërgjegjes dhe ndijimit brenda racës njerëzore. Ne madje bisedojmë në jetët tona të përditshme për njerëzit me “gjatësi të ndryshme valësh”, sepse ata mendojnë në mënyrë krejt ndryshe dhe kanë shumë pak gjëra të përbashkëta me ne. Pozicioni ynë kundrejt jetës e nivelit të njohurisë dhe diturisë që mund të arrijmë për ndonjë pikë, varet nga nivelet e vibratorit, i cili mund t’u sigurojë mundësi hyrjeje mendjeve tona.

I gjithë ky është mjedisi thelbësor, të cilin unë besoj se është përtej historisë së racës njerëzore mbi disa milionë vjet dhe deri në ditët e sotme. Mua, raca njerëzore shpesh më duket si një turmë e hutuar dhe si dele e humbur. Në fakt, shikoni se sa herë në historinë që njohim, simboli i “deleve të humbura” është përdorur për të përshkruar gjendjen tonë të vështirë.

Ne kemi qenë disi të ndarë nga mundësia jonë më e madhe, nga burimi i fuqisë sonë; përsëri e shohim simbolikisht këtë portretizim gjatë historisë dhe kulturave në fraza të tilla si “fëmijë të humbur”, të cilët janë shkëputur nga lidhja me “babanë”. Një shembull kuptimplotë është Historia e djalit plangprishës në Testamentin e Ri. Unë besoj se simbolikisht është saktësisht ajo që ka ndodhur dhe si pasojë e kësaj, shpjegohet kaq mirë bota në të cilën jetojmë ne sot.

E ndiej se është e pamundur të vlerësosh se çfarë ka ndodhur, nëse nuk do t’i hapnim mendjet tona kundrejt ekzistencës së asaj që e quajmë jetë jashtëtokësore. Kjo mund të përfshijë një pafundësi të larmishme formash. I gjithë kuptimi im për jashtëtokësorët “nuk është ky i kësaj toke” - të tjera qytetërime, vetëdije dhe forma jete në gjatësi të tjera valësh, të cilat arsyet tona nuk mund t’i shohin ose ndiejnë në mënyrë të zakonshme.

Për shembull, ndërsa mund të shohim disa nga planetët e tjerë në këtë sistem diellor dhe të shohim dukshëm shterpësinë, mungesën e jetës, tokave, ne shohim në këtë planet mbi bazën e frekuencës sonë ose përmasës së përvojës, sipas realitetit tonë hapësinor-kohor. Shpjegimi mbi përmasën tjetër lidhet me tejmbushjen me një shumicë ekzistence të planetit tonë, me kuptimin që të gjitha radiot dhe stacionet televizive që transmetojnë në zonën tuaj tashmë ndajnë të njëjtën hapësirë, të cilën e pushton edhe trupi juaj.

Ju nuk mund t’i shihni ato dhe ato nuk mund të “shohin” njëra-tjetrën, sepse veprojnë në gjatësi të ndryshme valësh. Merreni këtë stad më së tepërmi për të rrethuar faktin se qytetërimet e tjera, në gjatësi të tjera valësh janë më të përparuara në njohuritë e tyre dhe dinë se si jemi ne në krahasim me ne në këtë moment. Kështu, një pamje fillon të formohet disi, për mua dhe disa të tjerë. Këto qytetërime nuk janë të gjitha pozitive ose negative. Ashtu si edhe ne, ato janë pak nga të dyja. Jeta e jashtëtokësorëve nuk është një marrëveshje e madhe.

Është e njëjta rrymë jete, të cilën ne e quajmë Krijues ose Zot, në një fazë të ndryshme evolucioni dhe/ose në një gjatësi vale të ndryshme të përvojës. Por disa nga këta popuj janë vite, ndonjëherë me miliona vite (sipas variantit të kohës sonë) përpara, në krahasim me gjendjen tonë teknologjike dhe në perceptimin e ligjeve universale. Nëse ne gjykojmë besueshmërinë ose marrëzinë e diçkaje vetëm nga pamja e arritjeve të shkencës sonë mbi këtë gjatësi vale të planetit Tokë, nuk do të kuptojmë kurrë se çfarë ka ndodhur me ne.

Për këtë shkak, unë u kërkoj mosbesuesve që të hapin veten kundrejt mundësive të tjera. Nëse jeni një fermer-fshatar ndër male në një shoqëri të vetëmbajtur në thellësitë më të mëdha të Azisë, do ta keni të pamundur të besoni një përshkrim të Nju Jorkut. Por Nju Jorku do të vazhdojë të ekzistojë, pavarësisht nga kjo. Kujtoni se vetëm një kohë e shkurtër ka kaluar nga koha e fluturimit në hapësirë, kur pak më parë kjo dukej qesharake.

Me kalimin e një numri vitesh, gjatë të cilave kërkova të kap natyrën e gjendjes njerëzore, një fabul filloi të formohej në mendjen time. Kur lexova librin e titulluar Sjellësit e agimit, ai miratonte kryq e tërthor disa nga temat që unë i pata shkruar te Rebelimi i robotëve dhe ide të tjera që i kisha zhvilluar në muajt që vijuan. Ky është një libër i “kanalizuar”, në kuptimin që shkrimtarja Barbara Marciniak harmonizonte vetëdijen e saj me atë të një gjatësie tjetër vale të realitetit dhe vepronte si një kanal për të sjellë informacion për vibrimin e Tokës.

Unë jam gjithmonë syçelur për librat e kanalizuar, sepse si për çdo gjë tjetër, ky proces mund të krijojë kuptimin e frymëzuar ose një ngarkesë absolutisht me gjepura. Kjo varet nga zotësia e kanalit dhe nga niveli i gjatësisë së valës, me të cilën ata janë duke u lidhur. Ashtu siç pati thënë një herë dikush, në kontakt me valë jo më të gjata se të kësaj toke: “Vdekja nuk është kurë (ilaç) për injorancën”. Nëse lidheni me gjatësi vale të afërta, seriozisht mund të çorientoheni.

Sjellësit e agimit pretendon të sjellë fjalët e një vetëdijeje që komunikohen nga sistemi yjor, që ne e quajmë Pleiades. E di që, nëse jeni i ri në këto çështje, të gjitha këto pëshpërima do t’ju duken sa fantastike, aq edhe të vështira për t’u pranuar. Por gjithçka që mund të bëj unë - gjithçka që mund të bëjë dikush nga ne - është që të thotë ato që ai beson dhe ndien. Unë besoj se ky sistem yjor që quhet Pleiades ose, më së paku, shumë grupe që përfshihen këtu, janë pjesë e një kombinimi universal për të çliruar njeriun dhe botën e tij të lirë prej burgut që e kemi përjetuar në të kaluarën nga injoranca në përjetësi, siç e quajmë ne kohën. Ne jemi brezi që do ta shohë se kur do të ndodhë kjo.

Planeti Tokë është marrë peng si një avion, do të thoshit ju, dhe është marrë nga një qytetërim ose qytetërime të tjera që janë teknologjikisht më lart se ne, por shumë më të ulët në dashuri dhe urtësi. Kjo është, si ngaherë, një fabul dhe kombinim thellësisht i çekuilibruar. Unë e quajta këtë “zgjuarsi pa urtësi”. Ne jetojmë në një univers ku të qenët i lirë është një urdhër dhe ku brenda kufijve të sigurt ne jemi të lejuar të provojmë të gjitha emocionet, si dhe të mësojmë nga pasojat e veprimeve tona. Kështu, marrja e pushtetit të planetit nuk na çon te “babai”, Burimi i të Gjithë Ekzistencës, por drejt rrëmbyesit të beftë, të kontrolluar nga rrëmbyesit e avionit.

Kjo është përdorur si një periudhë përvoje, nga e cila të gjithë do të mësojmë dhe do të zhvillohemi. Ne jetojmë në një realitet hapësinoro-kohor - “botë”, të quajtur tredimensionale dhe te kjo kanë interferuar “fqinjët” nga dimensioni i katërt. Sa herë që flas për ndërgjegje jashtëtokësore ose për ndërgjegjen e Gardianit të Burgut, kam parasysh manipulimin nga dimensioni i katërt ose nëpërmjet kontrollit të mendimit, ose nëpërmjet ndërhyrjes së drejtpërdrejtë. Të dyja llojet e rrëmbimit të jashtëtokësorëve dhe të atyre që janë në zemër të interesave njerëzore, kanë qenë rregullisht vizitore të Tokës mijëra vjet më parë. Ato janë quajtur “zot” në tekstet dhe legjendat e lashta, që formuan, në shumicën e tyre, ndoshta të gjitha, besimet fetare kryesore të ditëve të sotme.

Nëse një jashtëtokësor zbriti në Tokë në kohët e lashta nga një anije kozmike antigravitacionale e çuditshme ose nëse ju keni parë një vizion psikik të dikujt që është në tjetër frekuencë, ju, për dred, do të mendoni se ai apo ajo, është një zot. Edhe ata kështu kanë bërë. Ky është vendi ku “zotat” - thellësisht të inatosur, gjyqtarë, zota të zjarrtë e të squfurt - kanë origjinën: jashtëtokësorë të këqij. Kishte lindur “frika nga Zoti” dhe kjo frikë e rezistencë për të ndryshuar (nga mosbindja ndaj zotave) ekziston ende në psikikën tonë kolektive.

Me kalimin e kohës, ashtu siç e shpjegoj edhe te Rebelimi i robotëve, këto mite zoti të ndryshme u shkrinë së bashku drejt formës “zotat e përzierë”, të bazuara nga temat e disa prej qytetërimeve më të hershme. Kështu ndodhi me Judaizmin, Biblën kristiane, Islamin dhe shumicën e të tjerave. Varianti i tyre i Zotit lidhet me tipin e jashtëtokësorëve, prej të cilit e ka fillesën besimi i tyre ose mënyra e ndryshme e historive të jashtëtokësorëve, të shkrira në një përzierje për Zotin me kalimin e shekujve. Me dashuri të shtrenjtë, ne grumbullohemi sot për të adhuruar një shkrirje të Zotit të shpikur nga jashtëtokësorët. Amen.

Nëse shihni origjinat e besimeve kryesore, historitë janë dukshëm të ngjashme, me ato që kemi dëgjuar sot nga njerëz që pretendojnë se kanë takuar apo janë rrëmbyer prej jashtëtokësorëve. Muhamedi, themeluesi i Islamit në shekullin e shtatë, tha se ai ishte vizituar nga engjëlli Gabriel, i cili ishte “me pamje njeriu, duke qëndruar në qiell mbi horizont”. Kjo figurë i tha atij se ai do të bëhej profet dhe iu dhanë mesazhe, të cilat formuan librin e shenjtë islamik, Kuranin. Këto mesazhe mund t’i jenë diktuar ndërsa Muhamedi ishte në një ekstazë, ashtu si në disa raste të tjera në vitet e mëvonshme. Ai shkroi gjithashtu vazhdimin mbi një “udhëtim yjor”.

Shumë njerëz në botën moderne, të cilët pretendojnë se kanë provuar kontaktin me jashtëtokësorët, kanë thënë të njëjtat gjëra si Muhamedi. Sauli i Tarsusit, i mirënjohur si Shën Pali, ishte njeriu i cili ndryshoi imazhin e Y’shua (Xhoshua-Jezusit) në Mesi, zot-shpëtimtar, nga i cili e kishte farën besimi kristian. Kjo ndodhi pasi ai pati një “vizion” për Y’shua në rrugën që shkonte për në Damask. Ai gjithashtu foli për qenien që e “mori lart” në qiell ose në një numër të ndryshëm qiejsh (dimensionesh). Duke folur për vetveten ai shkroi:

“Unë njoha një burrë në Krisht, i cili 14 vjet më parë ishte ngritur sipër qiellit të tretë. Unë nuk e di nëse ai ishte në trup ose jashtë tij - këtë e di Zoti. Unë e di që ky njeri - nuk e di nëse ishte apo jo lëndor në trupin e tij, këtë e di Zoti - ishte vendosur lart në Parajsë. Ai dëgjonte gjëra që s’mund të shprehen, por edhe gjëra, të cilat njeriu nuk lejohet t’i tregojë”
2 Korintasit 12: 2-4

Përsëri, kjo paralelizohet me thëniet e shumicës së atyre që janë rrëmbyer prej jashtëtokësorëve, të cilët kanë folur për ekzistencë tjetër përmasash prej JT-ve (jashtëtokësorëve), ndonjëherë në trupin e tyre, ndonjëherë jashtë tij. Shën Pali dhe profeti Enok thonë se kanë parë disa qiej kur ishin “rrëmbyer”; kjo ka lidhje me historitë në Vedat, librat e lashtë të shenjtë të Indisë, të cilët janë shkruar në gjuhën sanskrite. Ato përshkruajnë shtatë plane më të larta dhe shtatë plane më të ulëta rreth këtij planeti.

Disa njerëz ende flasin për “qiellin e shtatë”, kur me ta ndodh diçka e mrekullueshme. Një nga këto “plane” është përmasa jonë e tretë dhe, në mënyrë vibruese, tamam mbi ne, është niveli i cili na ka manipuluar. Në librin e Enokut, Vrojtuesit, tingëllojnë dukshëm si jashtëtokësorë. Skrollet (pergamene të mbështjella në formë tubi) e Detit të Vdekur thonë se babai i Noes (Noah) ishte një “vrojtues”, dhe Nebukadnezari, mbreti i Babilonisë nga viti 651-604 para Krishtit, e ka arkivuar vizitën e një qenieje të shenjtë, prej një vrojtuesi të rënë nga qielli. Dakasët (Dakas) në Budizmin e Majahanave (Mayahana) ishin “qenie që udhëtonin në qiell” dhe Padma Smbhava, themeluesi i Budizmit tibetian, thuhet se ishte larguar nga Tibeti me një koçi hyjnore.

Diçka e ngjashme ishte pretenduar prej profetit biblik Elia, kur ai la Izraelin si dhe për zotin e Amerikës Qendrore, Quetzalcoatl. Përshkrimet e disqeve fluturues, anijeve fluturuese dhe koçive yjore gëlojnë në të gjitha kontinentet dhe në të gjitha kulturat. Ende edhe sot ne e lidhim “perëndinë” me qiellin, sepse këtu ishin “zotat” e kohës së lashtë, të zbritur nga anijet e tyre hapësinore.

Aborigjenët e Australisë flasin për tri qenie paraardhëse të tyre, të quajtura Dxhangaulët (Djanggaëul), të cilët ishin të lidhur me planetin Afërditë, ashtu siç ishte edhe Quetzalcoatli dhe zoti polinezian, Kahuna. Shtoju të gjitha këtyre mjaft shembuj të përmendur te Rebelimi i robotëve dhe ato të librave të tjerë të pafund, të cilët flasin për krijimin e lidhur me JT-të, që janë edhe mbikëqyrësit e racës së Tokës dhe vetëm një mendje e mbyllur nuk do të mund të pranonte së fundmi mundësinë - unë do të thosha gjasën - që JT-të janë në zemër të historisë së racës njerëzore dhe në ngjarjet që e kanë formësuar këtë histori.

Ka kaq shumë tema, të cilat lidhin tekstet e lashta me përshkrimet e pamjeve të UFO-ve dhe JT-ve të sotëm. Hetuesit e UFO-ve ranë në gjurmë të një autori të pretenduar nga një raport i njohur si Memorandumi. Bill English ishte një ish-kapiten në shërbim sekret me beretat jeshile në Vietnam, i përfshirë në ndryshimin e lëvizjes së një bombarduesi B-52, i detyruar të zbriste poshtë në xhungël prej një UFO-je.

Ai pretendon të ketë kaluar tre muaj përvojë në një njësi psikiatrie, përpara se të nënshkruante për një regjistrim në shërbim të postës RAF të Anglisë, për Inteligjencën e Ushtrisë së ShBA-së. Ai thotë se gjeti në zyrën e tij një valixhe diplomatike të vulosur që ishte për të dhe përmbante 624 faqe raport mbi UFO-t, të njohur si The Grudge 13 Report. Memorandumi i tij përmbante analizat vetjake të këtij dokumenti. Kjo përfshinte të gjithë aktivitetin tepër sekret për UFO-t, nga viti 1942-1951 dhe përfshinte zbarkimet në tokë, shenjat, përplasjet e UFO-ve, rrëmbimet e njerëzve dhe kapjet e JT-ve nga ana e qeverisë.

E gjitha kjo mund të merret fare lehtë si një dizinformacion, pasi është folur kaq shumë për këtë temë. Por raporti përmbante mjaft pika interesante. Në të thuhej se gjuha e JT-ve të kapur ishte e ngjashme me sanskrishten, gjuha e lashtë e teksteve të shenjta indiane, Vedat, të cilat përmbajnë shumë referenca për ato që duken se janë anije kozmike dhe makina fluturuese, të njohura si Vimanas, si dhe për “zotat” JT.

The Grudge Report thotë se nga këqyrja e ushqimit të absorbuar prej JT-ve doli se ai kishte klorofilin, që (ashtu siç e njohim ne) ndodhet në të gjithë hapësirën dhe jo vetëm mbi Tokë. Në Vedat, ka një rëndësi të madhe raportimi i një fushe të madhe të njohur si Soma. Kjo ishte përdorur si një narkotik halucino-gjenik në ceremonitë që ndihmonin komunikimin me “zotin” Indira dhe “zota” të tjerë dhe kjo ishte pija më e favorshme e Indiras dhe e kolegëve të saj.

Vazhdimi i spekulimit se “zotat” e lashtë ishin në të vërtetë JT, nuk është një rastësi, pasi pija Soma besohet që të ketë qenë bazuar mbi një lëng klorofili. Mjaft njerëz, të cilët kanë pretenduar se kanë pasur kontakt me JT-të, kanë raportuar se ushqimi i tyre është i “lëngshëm”. Megjithatë, ka me dhjetëra-mijëra qytetërime që e kanë vizituar këtë planet, besoj unë, të cilët do të kenë qenë të ndryshëm në pamje, gjenetikë dhe, kuptohet, edhe në përdorimin e ushqimeve.

Disa duken pa dyshim si ne dhe mund të ecin mbrapsht në rrugë pa e kthyer kokën mbrapa. Të tjerë shfaqen shumë të ndryshëm nga ne.
Unë ndiej, më së paku, se shumë nga “mrekullitë” e regjistruara nëpër legjendat fetare kanë një fillesë nga JT-të (Dimensioni i katërt). Pamja e dëshmuar prej 70 000 katolikëve te Fatima në Portugali më 1917, tingëllon si shumë nga historitë e përshkruara edhe në tekstet e lashta, edhe në botën moderne. “Mrekullia” Fatima ndoqi një seri takimesh midis tre fëmijëve dhe disa qenieve të çuditshme, të cilat, thanë ata, ndonjëherë shfaqeshin si virgjëresha Mari.

Qenia premtoi të krijonte një mrekulli që të hapte sytë e njerëzimit dhe, kështu, dhjetëra-mijëra njerëz u bënë dëshmitarë, të cilët, në fakt, panë një pamje fantastike. Por çfarë ishte kjo? Studiuesi i UFO-ve, Jacque Vallee, besonte se e dinte përgjigjen kur shkroi në librin e tij më 1976-n, Kolegu i padukshëm, se:

“Jo vetëm që ishte një disk fluturues ose një sferë me përfshirje në një pozicion të qëndrueshëm, por hera-herës lëvizja e tij, trajektorja e rënies së tij në formë gjetheje, efektet e dritës së tij, gjëmimi, tingulli i gumëzhimshëm, aroma e çuditshme, rënia e “flokëve të engjëllit” të shpupurisura mbi shesh, dallga e të nxehtit, e shoqëruar nga qasja më afër e diskut, të gjitha këto janë parametra të shenjave të UFO-ve kudo. Dhe kështu janë paraliza, amnezia, bashkëbisedimet dhe shënimet”.

Fëmijëve iu përcoll një mesazh i vulosur nga komunikuesit e tyre në drejtim të Papës, me udhëzimin se kjo duhej të hapej dhe të bëhej publike vetëm në vitin 1960. Papa e hapi atë më 1960-n, por të gjithë jemi ende duke pritur që ai të publikohet. Një gjë është e sigurt: nëse ai do të ishte një konfirmim i bazave të besimit katolik roman, ky konfirmim do të kishte goditur valët brenda minutës. Pra, çfarë përmbante ky mesazh?
Jam i bindur se “Zoti” i Testamentit të Vjetër, i njohur si Yhëh (Yahëeh) është gjithashtu i bazuar mbi një jashtëtokësor ose njëlloj, në një seri prej tyre. Është interesant fakti se ndërsa besimi çifut është i ndjeshëm si një besim në “një Zot”, tekstet origjinale hebraike, nga ana tjetër, nuk e mbështesin këtë ide. Ndërsa përkthimi anglisht i referohet një “Zoti”, hebrenjtë flasin për Elohim, kuptimi shumës i “Zotave”. Në mënyrë të ngjashme, ndërsa ne lexojmë fjalën “Lord” në anglisht, hebrenjtë i referohen Adonai apo fjalës shumës “Lordë”. Jehoëah, i cili shpesh këmbehet me Yahëeh, duket se nuk ka të njëjtën origjinë. Një JT tjetër, me shumë gjasa.

Nëse lexoni Testamentin e Vjetër dhe tekste të tjera të lashta dhe zëvendësoni çdo referencë në drejtim të “Zotit” ose “zotave” me “jashtëtokësorë”, gjithë çështja fillon të marrë drejtim dhe të bëhet shumë e kuptueshme. Është e rëndësishme se në termat e evolucionit, koha e matur midis periudhës kur janë shkruar këto llogaritje dhe kohës së sotme nuk është hiç asgjë, diçka më tepër se mbyllja e njërit sy.

Dukuria moderne e UFO-ve, siç raportohet nga mijëra njerëz - ku përfshihen imazhe holografike të çuditshme, qeniesh dhe anijesh kozmike që shfaqen dhe zhduken (dimensione të ndryshueshme) dhe një mik me vizione e marifete të ndryshme, që i vendos si sfonde Ëalt Disney - janë qenie të kapura prej JT-ve në periudhat gjatë të cilave fetë kryesore kanë origjinën. Këta manipulatorë të Dimensionit të Katërt i krijuan fetë për të kontrolluar mendjen njerëzore, ashtu siç ata kërkojnë të kontrollojnë dimensionin tonë.

Mundësia për manipulimin njerëzor nëpërmjet një teknologjie të tillë është thjeshtësisht e pakufizuar. Cila është mënyra më e mirë për të kontrolluar njerëzit, për të kyçur mendjet e tyre, për t’i përçarë dhe qeverisur ata, në krahasim me krijimin e një sërë besimesh dogmatike, të bazuara mbi përshtypjet e veçanta të JT-ve? Shiko dhimbjet, mjerimin dhe injorancën midis brezave që kanë vizituar këtë planet prej Kristianizmit, Islamit, Judaizmit dhe të gjithë të tjerëve. Nëse doni të shuani ndërgjegjen e dikujt, ndalojini mendimin mbi vetveten dhe zgjidhini mendjet e tyre nga mundësia e pafund, duke porositur për ta një fe dogmatike ose diçka tjetër në formë dogme të ngurtë. Kështu, ata do të bëhen stuko në dorën tuaj.

Mendoj se gllabërimi i planetit Tokë është realizuar prej atij që unë e quaj Ndërgjegjja Luciferike. Unë e përdor këtë si një emër të përgjithshëm për të përshkruar forcën, e cila synon të punojë përmes të gjitha formave jetësore, njerëzore dhe jashtëtokësore për të kontrolluar planetin. Ka një energji skajshmërisht negative në veprim prej Dimensionit të Katërt.

Ndërgjegjja Luciferike merr dy forma kryesore. Kulturat e ndryshme u japin këtyre forma të ndryshme emrash simbolikë. Njëra kërkon të na burgosë në botën materiale për të na bindur që ta flakim gjithë idenë e mbretërisë shpirtërore dhe të natyrës së përjetshme të jetës. Tjetra punon mbi njerëzit që mendojnë shpirtërisht për t’i bindur ata që të injorojnë realitetet e botës fizike dhe të fluturojnë rreth një habie shpirtërore. Secila mënyrë do të thotë se njerëzit e përfshirë mund të kontrollohen dhe mundësia e tyre për të sjellë ndryshim pozitiv kundrejt botës fizike është ulur seriozisht.

Gllabërimi i Tokës prej JT-ve, sipas meje, është një pasqyrim i kësaj Ndërgjegjeje Luciferike që ka marrë formë në krijimin e një burgu dridhërues. Ne jemi qenie të ndërlikuara që punojmë përmes shumë frekuencave në të njëjtën kohë. Unë e di se këto mund të jenë koncepte të çuditshme për ata, të cilët janë duke i dëgjuar këto gjëra ftohtë, por mundësia jonë reale dhe mundësia për të kuptuar këtë do të jetë e zbehtë ndër vitet që do të vijnë.

Në këtë mënyrë, nëse një frekuencë “neto” është hedhur rreth këtij planeti, ndodh një bllokim, një burgosje drithëruese, e cila na ndalon për t’u ndërlidhur me nivele më të larta se ndërgjegjet dhe mundësitë tona, atëherë ne do të reshtnim së qeni një e “tërë”. Do të shkëputeshim nga “babai”. Nëse njohuritë do të ishin mbajtur në Dimensionin e Katërt, kjo nuk do të ishte një mrekulli dhe sakaq mund të dukej. Frekuencat janë të bllokuara mbi Tokë, nuk ka rëndësi se nëpërmjet cilave qytetërime më të përparuara teknologjikisht po realizohet kjo.

Gjatë periudhës së Bashkimit Sovjetik, u krijua një informacion i burgosur nëpërmjet dërgimit të frekuencave bllokuese jashtë për të ndaluar disa stacione radioje të huaja, me qëllim që të mos kapeshin nga popullata. Ky informacion i penguar sfidonte linjën zyrtare duke u përçuar në popull. U krijua një burg vibrues, një burg i informacionit. Duke e shtrirë këtë pikëpamje në drejtim të planetit si një i tërë, ju do të keni një tablo të vërtetë të asaj që po ju prezantoj këtu. (shih fig. 2) I vetmi ndryshim është përmasa dhe kjo është e gjitha.

Në librin e tij, Projekti Montauk, inxhinieri elektrik, Preston Nikols, tregon historinë se si zbuloi një frekuencë bllokuese, e cila shtrëngonte psikologjinë e mendjeve kur ai ishte duke punuar me një grup studiuesish mbi telepatinë. Bazat e telepatisë, siç i konfirmonte Preston Nikolsi, ishin shumë të thjeshta. Kur ne mendojmë, dërgojmë jashtë nesh një mendim-valë, të ngjashëm me një valë radioje ose televizioni, të shpërndarë nga një transmetues.

Një radio ose televizion vendos dekodet e këtyre valëve dhe po kështu, në një mënyrë shumë të sofistikuar, mendja njerëzore, në një mënyrë akoma edhe më të sofistikuar, vendos dekodet e valëve të saj. Kështu është telepatia. Nikolsi gjeti se mendjet e tyre bllokoheshin çdo ditë në të njëjtën kohë. Duke përdorur gjurmimin me aparaturë, ai ndoqi dhe gjeti bllokimin e frekuencës nga një qendër famëkeqe e kontrollit të mendjes dhe studimit të udhëtimit në kohë të quajtur Montauk, në lindje të Long Ajlëndit, Nju Jork. Bllokimi i frekuencave mbi Tokë tashmë është një fakt.

Unë po e përdor termin bllokim dhe shtrëngim të frekuencës për lehtësi, por kjo ka më tepër ngjashmëri me formën e mbylljes së portaleve dhe hyrjeve, të cilat lidhin dimensionin fizik që shohim përreth, me të tjera përmasa të kohë-hapësirës. Shumë nga këto hyrje mendohet të jenë në vendet e mëdha të shenjta të lashtësisë si Stonehenge, Machu Picchu në Peru, Ayers Rock dhe në ish-tokat e Babilonisë e Mesopotamisë, në Irakun e sotëm.

Trekëndëshi i Bermudeve mendohet të jetë një tjetër i tillë, çka do të shpjegonte shumë zhdukje të çuditshme të anijeve dhe avionëve nga hapjet e rrugëve. Për këtë shkak mundet që këto hyrje të jenë gjerësisht të mbyllura për arsye pozitive, për të ndaluar më me siguri JT-të e këqij për të hyrë në këtë realitet-kohë.

Janë të shumta mundësitë dhe kështu akoma më shumë do të jenë mundësitë për të njohur e kuptuar. Bllokimi i frekuencës, mbyllja e portave përmasore - ndoshta që të dyja, - pra, shkaqet e sakta të burgosjes, nuk janë shqetësime për ato që do të them më pas në këtë libër. Gjithçka që na duhet të kuptojmë është se një forcë JT-je nga Dimensioni i Katërt krijoi një informacion të burgosur prej bllokimit të niveleve të larta të ndërgjegjes njerëzore. Velloja ra. Velloja e lotëve. Për pasojë, ne jemi të vendosur në një karantinë mendore.

Nëse një bllokim i tillë i lëkundjes është hedhur rreth planetit tonë ose mbase edhe mbi sistemin tonë diellor e më tutje, mundësia jonë do të jetë e kufizuar në nivelet e ndërgjegjes, pasi ato janë të ndryra brenda frekuencave të burgosjes. Ndonjë ndërgjegje apo njohuri e mbajtur në frekuenca më të larta, jashtë burgut të vibratorit nuk do të pranohet prej nesh. Ne nuk do të mund të kontaktojmë me nivele më të larta të ndërgjegjes sonë. Ne do të jemi, po të përdorim fjalët e librave të shenjtë, “shpirtra të humbur” të palidhur me “babanë”.

Unë e kam përdorur analogjinë e mëposhtme shumë herë, por mendoj se përmbledhja më e mirë e kësaj është: t’i je një njeri i hapësirës në Hënë. T’i po merr informacion përmes syve dhe veshëve për botën që të rrethon papritur. T’i je duke marrë gjithashtu informacion nëpërmjet një pamjeje më të gjerë dhe një kuptimi më të madh për detyrën tënde nga ajo që ne e quajmë “Kontroll misioni”. Kur ti si astronaut do të marrësh një informacion të balancuar nëpërmjet syve e veshëve dhe nga një horizont më i madh i krijuar prej Kontrollit të misionit, çdo gjë është në rregull dhe t’i po vepron sipas një mundësie të plotë.

Por mendoni se çfarë do të ndodhte nëse lidhja me Kontrollin e misionit do të ndërpritej. Befas, të kuptuarit e gjerë dhe udhëheqja do të zhdukeshin. Vetëm informacioni nga “sytë dhe veshët” për botën që na ka rrethuar, befas nuk e udhëheq dot mendimin dhe sjelljen tuaj. Shumë shpejt, sjellja dhe ndjeshmëria juaj do të jenë shumë të ndryshme në krahasim me atë që do të kishin qenë nëse Kontrolli i Misionit do të kishte qëndruar në një kontakt të fuqishëm e të pandërprerë me ju.

Kur ky bllokim, frekuenca e burgosjes hidhet mbi këtë planet, sistemin diellor dhe me gjasa edhe më tej, ai prodhon të njëjtën pasojë. Ne kemi humbur kontaktin me Kontrollin tonë të misionit dhe, në mënyrë vendimtare, me kujtesën tonë të përjetshme. Ne harruam kush jemi dhe nga vijmë. Ose, më së paku, kjo ndodh me shumicën dërrmuese. Ata që mundin të vazhdojnë ta mbajnë kursin e tyre të vibratorit, frekuencën e tyre, do të mundnin ende të qëndronin në kontakt me nivelet e tyre më të larta, me Unin e tyre më të lartë, për shkak se lidhja me vibratorin do të ishte ende aty, ndonëse frekuenca bllokuese do ta kishte bërë këtë një lidhje pothuajse të përkryer, ashtu siç synojnë ata.

Gjithnjë e më shumë njerëz janë në gjendje ta bëjnë këtë sot, ndërsa frekuenca bllokuese është shpërndarë, çka përbën bazat e asaj që është termëzuar si “zgjim shpirtëror” tani që planeti është i karfosur. Vetëm një pakicë e vogël ka qenë e aftë ta realizojë këtë, ndonëse shumë vonë. Pjesa tjetër e ka parë kursin e lëkundjes së tyre të bjerrur nën ndikimin e ngjarjeve, besimeve dhe programimit të përgjithshëm, i cili i ka inkurajuar që ta kyçin mendjen e tyre dhe në këtë mënyrë të kufizojnë kursin e lëkundjes. Kjo ka krijuar një boshllëk të lëkundjes - për shumicën, një humnerë - midis niveleve të tyre më të ulëta të vetëdijes brenda frekuencës bllokuese (uni më i ulët) dhe mundësisë së tyre të pafundme jashtë kësaj frekuence (uni më i lartë).

Brenda burgut është ky nivel fizik dhe shumë nivele jofizike ndaj të cilave ne drejtohemi te personifikimet. Pjesa tjetër e Krijimit është mohuar nga shumica e njerëzve. Ju mund ta shihni atë si një racë njerëzore jashtë ekzistencës së saj, brenda një kutie me kapak të mbuluar. Ne qëndrojmë si klloçka në errësirë, duke besuar se mundësia jonë dhe Krijuesi në përgjithësi, janë të kufizuar ndaj atyre që ndodhin në këtë kuti, brenda këtij burgu lëkundës. Pafundësia në mundësi dhe hapësira është e shumtë, kështu që mbyllja në anën tjetër e kapakut të kutisë nuk na lejon që të shohim jashtë tij ndaj nuk e kemi kuptuar se ekziston edhe ambienti jashtë nesh.

Për mijëra vjet ose më shumë, qysh se “rrjeta” e vibratorit është hedhur rreth e rrotull Tokës, ne kemi qenë një popull, një racë që kemi punuar me një fraksion të mundësisë sonë të plotë e të pafund. Jeta në Tokë ndryshoi dramatikisht dhe besoj se kjo pati pasoja edhe në mbretërinë e kafshëve. Ligji i xhunglës ose mizoria që shohim në natyrë nuk është rruga e duhur, unë e ndiej këtë, as rruga që ishte përpara se të binte perdja. Lajmi i mirë është - përhape nga streha e mirësisë - se kjo periudhë e shkëputjes së lidhjes është duke hyrë tashmë në fazën e fundit. Uau. Ç’të ardhme do të jetojmë!

Në periudhën pasi ishte hedhur rrjeta bllokuese e lëkundjes, unë besoj se JT-të e Dimensionit të Katërt, sipas planit të rrjedhjes së mendimit luciferik, kanë ardhur këtu dhe kanë bërë rrethimin gjenetik me tela të ADN-së, kodimin e trashëguar të trupave fizikë. Pas një periudhe kohe, ky model i ri i ADN-së ishte kaluar te gjeneratat e gjithsecilit. ADN-ja përcakton natyrën e qenieve fizike dhe përmban memorien e trashëguar te të gjitha brezat.

Nëse ADN-ja do të ishte lënë e lirë, ndërsa ne do të ishim në një burgosje të lëkundësit, më së paku do ta dinim se çfarë kishte ndodhur si dhe natyrën e problemit. Prej dhunimit të ADN-së, kjo njohuri ka humbur edhe te ne. Komunikuesit e informacionit te Sjellësit e agimit (dhe në libra të tjerë të cilët pretendojnë se vijnë nga burime JT-sh) thuhet se ADN-ja njerëzore përpara kësaj kohe kishte dymbëdhjetë spirale të njohura si helikat, por mbas kallajisjes gjenetike kjo ishte katandisur me dy spirale.

Mundësia dhe burimi ynë i informacionit të trashëguar ishte reduktuar me gjashtë herë, gjë që ishte synuar me këtë veprim. Madje edhe tani, unë e kuptoj, ka pjesë të ADN-së, të cilat nuk janë identifikuar nga studiuesit se për çfarë funksioni të veçantë shërbejnë. Kjo është quajtur “mbeturinë e ADN-së”. Ka mundësi që pas prishjes së lidhjes të dhjetë spiraleve të tjera të ADN-së, të jetë pranuar gjerësisht se tashmë është duke u përdorur vetëm një thërrmijë e mundësive të trurit tonë. Ka disa lajme më të gëzueshme për t’u shpallur: jetojmë në kohën kur është duke çelur një proces i cili do t’i bashkojë këto spirale të ADN-së brenda nesh. Lajm i mirë për mua! Atë që do të jemi më pas në gjendje të njohim, kujtojmë dhe bëjmë nuk do të mund ta përfytyronim dot nga pozitat e sotme.

Ka mundësi që këto përfundime gjenetike të jenë përshkruar simbolikisht në historinë e Adamit dhe Evës dhe te termi “Rënia e njeriut”. Ju mund të gjeni disa referenca në tekstet dhe legjendat e lashta për ardhjen e “zotave” nga qiejt për të kontrolluar njerëzimin dhe për të mbarsur gra. Në Bibël, te Zanafilla 6:4 thuhet: “Bijtë e Zotit erdhën te vajzat e njeriut dhe ato lindën fëmijë me ta”. Termi “bijtë e Zotit” (i cili është i zakonshëm veçanërisht te besimet e lashtësisë) jam i sigurt se i referohet JT-ve. Ne kemi dëgjuar se Zoti ose zotat krijuan njerëzimin “sipas imazhit të tyre”.

Unë kam konturuar një numër të këtyre temave te vepra Rebelimi i robotëve. Pasardhësit e këtyre lidhjeve dashurore, JT-gra të njerëzve, dukeshin shumë të dallueshëm nga pjesa tjetër normale e njerëzve. Ashtu siç e thekson edhe Zanafilla 6:4 në Shpalljet e Mira të Biblës: “Në ato ditë dhe më vonë, në tokë kishte gjigantë, të cilët ishin pasardhës të rrjedhur nga çiftimi i grave të njerëzve me qeniet qiellore. Ata ishin heronjtë e mëdhenj dhe burrat e famshëm për një kohë të gjatë”.

Arsyeja se përse kjo botë është në këtë gjendje, është se shkenca ka qenë e paaftë të gjejë lidhjet e munguara në evolucionin gjenetik të njerëzisë, për shkak se nuk ka pasur ndonjë të tillë. Ndryshimet e befta në formën e njerëzisë kishin ndodhur pikërisht nga ndërhyrja e JT-ve. Ka gjasa që kjo të jetë origjina e legjendave të nënave të virgjëra, të cilat vazhdimisht janë gjetur nëpër botë.

Në vendin që ne e quajmë Kinë, ata kishin një “zot qiellor” të quajtur Di, i cili thuhej se kishte lënë shtatzënë, në mënyrë të “mrekullueshme”, një virgjëreshë, e cila i dha pastaj një bir me emrin Zu, i pari i linjës së re gjenetike. Në të gjithë botën e lashtë, ju gjeni se familjet mbretërore mendohej ta kishin origjinën nga zotat e qiellit, jashtëtokësorët. Provat jepen prej qytetërimeve të lashta të Mesopotamisë, për të cilat thuhet se kullat e tyre piramidale, të njohura si zigurate, ishin ndërtuar për komunikim mes një priftëreshe dhe një zoti nga qielli. Herodoti do ta përshkruante kështu ambientin brenda një zigurati, të cilin e hulumtoi në Babiloni:

Në majë të kullës kishte një tempull të gjerë dhe brenda tempullit qëndronte një krevat i madh, i mbuluar me mbulesa të shkëlqyeshme e me një tryezë të artë në krah të saj. Nuk kishte në këtë vend ndonjë statujë të ngritur të ndonjë lloji, as ndonjë dhomë të zënë natën prej dikujt, por një grua e vetme vendëse, e cila thuhej se ishte një priftëreshë kaldease, ishte zgjedhur prej Hyjit ndërmjet të gjitha grave të tokës. Edhe priftëresha bëri shpalljen, por unë fillimisht nuk e besova se Zoti ulet poshtë në këtë dhomë si një njeri dhe fle mbi këtë shtrat.

Mbi një varr të gjetur në Romë, të datuar mes shekullit të parë dhe të katërt pas vdekjes së Krishtit, kishte një shënim ku shkruhej: “Unë jam një bir i Tokës dhe i yjeve të qiellit, por jam nga raca hyjnore. Ka mundësi që të jetë bërë e ditur”. Lindja e Y’shua (Jezusit) ashtu siç është përshkruar në Ungjijtë e njohur, ka ngjashmëri edhe me praktikat e ditëve moderne të JT-ve. Protoevangjelizmi, sipas James-it, është Ungjilli Gnostik më i vjetër, i cili ishte mënjanuar fillimisht nga kisha ortodokse me famë e Koncilit të Nikeas më 325 PV (shih Rebelimi i robotëve). Teksti Gnostik përshkruan lindjen e Y’shua dhe faktin se si njerëzit e kafshët ngrinin në gjysmë të lëvizjeve, në paraliza të përkohshme, ndërsa Jozefi dhe mamia ishin të natyrshëm. Kjo është më së shumti një temë e praktikave të kontaktit/rrëmbimit të JT-ve. Teksti vazhdon:

“Dhe mamia shkoi tutje me të. Dhe ata qëndruan në shpellë dhe panë qartazi një hije resh, e cila zymtoi shpellën. Dhe mamia tha: “Shpirti im është mrekulluar sot, sepse sytë e mi kanë parë gjëra të çuditshme - sepse shpëtimi është sjellë përpara Izraelit”. Dhe menjëherë retë u shpërndanë mbi shpellë dhe një dritë ndriçoi shpellën, aq sa sytë nuk mund ta duronin dot. Dhe ndërsa ky ndriçim sa vinte dhe zbehej, foshnja u zhduk; ai shkoi dhe mori gjoksin e nënës së tij, Marisë”.

Lidhjet e zotave dhe reve janë të pafundme në legjendat dhe tekstet e lashtësisë, por çfarë lidhjeje ka me “yllin” që është supozuar se ka qëndruar sipër në momentin e lindjes së Y’shua (Jezusit)? Përse ky nuk mund të ketë qenë një anije kozmike? Në Zbulesat Biblike kemi dëgjuar për Jerusalemin e ri me prejardhje nga qielli (Zbulesa 22:10) dhe për rikthimin e Y’shua “nga retë” (Zbulesa 1:7). Ishte Y’shuai, një anëtar i racës jashtëtokësore pozitive, i cili do të bëhej mishërimi për të ndihmuar njerëzimin për t’u çliruar nga burgu? Është e sigurt se kjo është një mundësi.

Tributë vendëse të Amerikës, Irokuis, kanë një legjendë për një irokuois të martuar me udhëheqësin e popullit të qiellit. Gjeologu Christian O’Brien mendonte se tekstet e hebrenjve dhe sumerianëve u referohen qenieve të një race të njohur si të “shkëlqyer”, një term që ai e lidh me fjalën hebreje Elohim. Nuk është rastësi që Devas nga sanskritishtja dhe engjëjt e Kristianizmit janë gjithashtu të “shkëlqyerit”. Inkasit e Perusë i referohen, gjithashtu, të “shkëlqyerit”. O’Brien thotë, gjithashtu, se ishin qeniet e njohura si Elohim, të cilat krijuan njerëzimin modern nga format e hershme të njerëzimit përmes manipulimit gjenetik. Ai shton se disa prej tyre, “Vëzhguesit” në librin e Enokut, u martuan me njerëzit dhe ai beson se themeluesit e pretenduar të racës semike, Shemjaza dhe Yahëeh, ishin midis “vëzhguesve” jashtëtokësorë dhe të “shkëlqyerve”.

Një studiues izraelit, Zecharia Sitchin, përdori shkrimet e lashta sumeriane dhe babilonase, në mbështetje të besimit të tij se qeniet moderne ishin krijuar prej JT-ve të quajtur Nefilim. Të rrëmbyerit prej UFO-ve sot kanë folur edhe për komunikimet me JT-të dhe kanë përshkruar se si krijuan trupa nga raca e sotme njerëzore dhe manipuluan ADN-në tonë; ka shumë referenca prej të rrëmbyerve se ka pasur seks me JT-të, ndërsa kanë qenë në anije kozmike.

Këto histori nuk janë të gjitha të vërteta, as të gjitha teoritë dhe detajet, por nëse mbani shënim temat e përbashkëta, një panoramë nis të formohet. Unë besoj se qytetërimet e ndryshme të jashtëtokësorëve farëzuan raca të ndryshme mbi Tokë dhe ndoshta kjo mund të shpjegojë ankthin që kanë disa për dëlirësinë e racës së tyre. Shumica nuk e lidhin këtë me një origjinë jashtëtokësore, por, në thellësi, në nivelin e vetëdijes, kjo mund të jetë ajo që i motivon ata.

Unë besoj se Toka është shumë më e vjetër nga sa e ka imagjinuar shkenca dhe se një rrymë qytetërimesh është vendosur dhe zhvilluar këtu, qytetërime të cilat nuk janë përmendur në librat historikë. Shumica e tyre përpara “Përmbytjes”, ishin shumë më tepër të zhvilluar, teknologjikisht dhe shpirtërisht, në krahasim me njerëzimin e sotëm. Jeta nuk zhvillohet gjithmonë progresivisht në pikëpamjen mendore, emocionale, shpirtërore dhe fizike. Nëse ndodh diçka që na shkëput nga mundësia jonë e vërtetë për t’u zhvilluar, mund të ndodhë që ne madje të shkojmë mbrapa.

Kjo varet nga dija dhe potenciali ynë i mundshëm. Në periudhat e njohura si Lemuria dhe Atlantis, qindra dhe mijëra vjet më parë, sipas variantit tonë të kohës, njerëzit jetonin në atë që ne do ta quanim një botë të trilluar nga shkenca, në të cilën gjërat e çuditshme ishin të mundshme, ashtu siç ishin këto, po ashtu të vërteta edhe në qytetërimet përpara tyre. Këto nuk ishin mrekulli, por thjesht përdorimi i ligjeve natyrore të Krijuesit. Ajo që është quajtur si paranormale ose mbinatyrore, është vetëm ajo që ende nuk e ka zbuluar ose pranuar shkenca si një variant të kufizuar të saj.

Gjithçka që ekziston, është rezultat i ligjeve “natyrore”. Nëse diçka nuk do t’u bindej atyre, ajo nuk do të ekzistonte. Ne filluam të shkonim mbrapa, kur u instalua bllokimi i frekuencës dhe kur nivelet e vetëdijes përmbanin njohuritë e ndaluara, përpara se historia e regjistruar e njerëzisë të ishte refuzuar prej nesh. Dera e burgut është mbyllur me përplasje dhe tani jemi duke u hallakatur për ta hapur atë përsëri.

Unë jam i bindur se qytetërimi njerëzor nuk ka filluar në planetin Tokë. Ky erdhi në këtë planet nga zona të tjera të galaktikës. Disa thonë se njerëzit e parë në Tokë kanë ardhur nga sistemi yjor i quajtur Vega, 26 vjet dritë larg nga këtu dhe me përmasa tri herë më të mëdha se Dielli. Ai është ylli më me shkëlqim në konstelacionin Lyra dhe i pesti për nga shkëlqimi në të gjithë qiellin. Ngado që të jetë, unë mendoj se raca njerëzore fillestare vjen nga një sistem tjetër yjor nga ky i yni, të cilit iu krijuan mundësitë të popullonin dhe të provonin këtë planet të ri të mrekullueshëm.

Manipulimi gjenetik dyllojësh, pozitiv dhe negativ, ka vazhduar qysh atëherë të avancojë ose të kontrollojë speciet, në varësi të nivelit mendor të kohës. Unë mendoj se në këto kohë të hershme, natyra e formës fizike nuk ishte kaq robuste sa sot. Ka qenë më e lehtë, më e ndritshme dhe më pak e ngjeshur, e aftë për t’u dukur dhe për t’u zhdukur, e aftë për t’u ngritur në ajër dhe për të fluturuar pa prekur sipërfaqen.

Të gjitha këto gjëra mund të bëhen të mundshme sot nëse fuqia e mendimit tonë do të ishte e përqendruar mjaftueshëm, por besoj se kjo është e mundshme për këdo, si një pjesë e përditshme e jetës. Në këto kohë nuk kishte “vdekje” fizike. Vetëdija tërhiqej nga trupi vetëm kur ai e dëshironte një gjë të tillë. Ne do të mund ta arrinim përsëri këtë gjë nëpërmjet transformimit të këtij planeti dhe zhvillimit të njerëzimit.

Një tjetër temë që lidhet me informacionin e kanalizuar nga disa burime me domethënien e qytetërimeve jashtëtokësore dhe historitë simbolike në tekstet dhe legjendat e lashtësisë nëpër mijëra vjet, është ajo e një lufte ndër qiej, me gjasa e një lufte midis qytetërimeve jashtëtokësore për kontrollin e kësaj galaktike. Unë mendoj se kjo ka lidhje me betejën midis dy rrymave të ndërgjegjes në Dimensionin e Katërt, për kontrollin e saj nga njëra prej tyre.

Lemuria ishte krijimi i njërës prej këtyre rrymave, Atlantida vepra e tjetrës. Ka pasur një betejë të gjatë dhe të hidhur me njerëzimin si peng në mes tyre. Vedat indiane përmbajnë historitë që do të përshkruhen lehtësisht si një betejë me teknologji të lartë ndër qiej. Ata që kanë nivel të zhvilluar teknologjik, nuk do të thotë se janë shumë të zhvilluar nga ana shpirtërore. Zhvillimi i bombës atomike është një shembull për këtë. Krijimi i bombës ishte një teknologji e shkëlqyer.

Hedhja e saj ishte shumë në kundërshtim me spiritualitetin. Kështu që ky rast është i ngjashëm me faktin se e gjithë skëterra e shkatërruar humbi në copëra në këtë galaktikë, ndërsa jashtëtokësorët luftuan për fuqi me mjetet e tyre të përparuara në një shkallë të lartë. Mendoj se filmat si Luftërat e Yjevet dhe histori të tjera shkencore “fiction”, janë rezultat i mundësive të shkrimtarëve me kujtesë të thellë ose me zotërim të drejtpërdrejtë të njohurive mbi çka ka ngjarë.

Është kjo kujtesë e brendshme e njëjtë te disa nivele të thella të vetëdijes sonë, që tërheq një numër të tillë njerëzish kureshtarë drejt filmave shkencorë fiction dhe literaturës. Disa nga vendet, të cilat shfaqen shpesh në informacionin e kanalizuar që kanë lidhje me këto konflikte, janë sistemet e Orionit, Siriusit dhe Plejadet. Është interesante se të gjithë këta kanë qenë në krye të besimeve dhe adhurimit në Tokë për mijëra vjet ndër bazat e kulturave. Piramidat në Giza dhe merimanga gjigante e pikturuar në kohët e lashta mbi fushat Nazca në Peru, janë saktësisht të orientuara me Orionin. Mendoj se edhe ylli Arcturus në konstelacionin Bootes (çizmet), është gjithashtu domethënës për historinë e Tokës.

Qëllimi i JT-ve negativë në raport me Tokën ishte që ta kthenin njerëzimin në një racë më të ulët se ajo e skllavit. Ky ka qenë një synim i vjetër, i cili vazhdon edhe sot, ndonëse me një formë tjetër. Në vend që të kontrollohemi fizikisht nëpërmjet pushtimit të planetit, ndër pak mijëra vjet ata kanë kërkuar ta bëjnë këtë duke punuar në drejtim të vetëdijes sonë që nga dimensionet e tjera. Besoj se kjo ka filluar nga periudha e Babilonisë dhe Egjiptit kur, për disa arsye, ata nuk erdhën të qëndronin gjatë në njëfarë mënyre. Ndoshta ishin detyruar të largoheshin nga të tjerë JT, të cilët ishin rrekur të na ndihmonin ne. Ndoshta ishte vibratori që ndryshoi këtë vendosje.

Cilido variant që të ketë ndodhur, besoj se ai filloi të punojë më së shumti përmes mendjes njerëzore nga Dimensioni i Katërt dhe kështu kjo zëvendësoi pushtimin fizik të së shkuarës së largët. Prapëseprapë, nuk kam dyshim se ata ende vijnë këtu dhe madje me një numër rastesh që po vjen duke u shtuar kohët e fundit. Te Kryezoti i unazave të J. R. Tolkien, ka tema të luftës midis Hobbits nga raca njerëzore dhe të voglit ngjyrë gri Orcs, për të cilin disa besojnë se ngjan me temat, të cilat janë përhapur sakaq, madje me përshkrime të laboratorëve nëntokësore që pasqyrojnë, siç pretendohet sot, bazat nëntokësore dhe laboratorët gjenetikë që janë nën kontrollin e Amerikës dhe të vendeve të tjera.

Beteja për Tokën ka gjasa të jetë shtrirë në shumicën e fazës së vet shkatërruese në fund të Atlantisit, në një periudhë prej dhjetëra apo mijëra vjetësh, duke çuar në mbytjen e ishullit të madh Atlantis në oqeanin Atlantik rreth 10500 - 9500 vjet p.K. Dëshmia është konfirmuar nga disa burime të këtyre kohërave kataklizmatike dhe nga përmbysjet gjeologjike rreth kësaj kohe, kur të gjitha linjat malore të ngritura nga Toka u goditën nga një valë batice e pabesueshme e shumëllojshme, e cila fshiu të gjithë sipërfaqen e planetit.

Studiuesit e gjeologjisë, J. B. Delair dhe D. S. Allan, dokumentojnë shumë fakte në këtë drejtim në librin e tyre, Kur Toka gati sa s’u shua. Ata besojnë se një yll shpërtheu rreth 15 mijë vjet p.K dhe shumë copëra arritën në sistemin tonë diellor rreth 9500 vjet p.K, në fund të shuarjes së rrënimit. Puna e tyre konfirmon temat e komunikimeve të kanalizuara prej mijëra vjetësh kur ata pretendojnë se sipërfaqja e Tokës që shohim sot ishte krijuar nga një trazirë e madhe, sa hap e mbyll sytë, në termat evolucionarë dhe jo prej ndryshimit të ngadalshëm e gradual kaq të përmendur nga rryma kryesore, linja zyrtare dhe shkenca.

Veçantia e këtyre pamjeve të ndryshme është interesante, por unë zbulova temat e përgjithshme që vinin nga lashtësia, si dhe besime e informacion modern, që kanë lidhje me aspektet më imponuese ndër të gjitha këto çështje. Këto tema janë me një ndikim të konsiderueshëm të JT-ve mbi veprën njerëzore, ku ka ndodhur një betejë midis qytetërimeve jashtëtokësore për supremaci si dhe një katastrofë mbi Tokë përgjatë gjithë sistemit diellor, të shkaktuar prej një “trupi” të huaj të përbërë, që e përshkoi atë përmes. Unë e kuptoj se tema të këtilla janë të lidhura dhe kjo lidhje është Ndërgjegjja Luciferike. Kjo është një ndërgjegje kolektive, shumatorja e të gjitha mendjeve, njerëzore dhe jashtëtokësore, duke menduar sipas kësaj linje me frekuencë negative.

Edhe pse nuk është e mundur për një person ose grup që të destabilizojë një sistem planetar vetëm nëpërmjet mendimit, ka një mundësi të sigurt (të paktën sipas këndvështrimit tim) për një ndërgjegje kolektive shumëpërmasore që ta bëjë një gjë të tillë.

Ashtu si gjithçka është krijuar prej mendimit dhe çdo çështje është në varësi të mendimit, të gjitha ngjarjet fizike janë rezultat i një mendimi apo mendimeve të shumëllojshme që merren me çështjen. Kështu është për gjithçka. Ajo që bëjnë shkencëtarët kur hetojnë “ligjet” e fizikës dhe problemet, është shtrimi i ekuacioneve matematikore të gatshme, të cilat përshkruajnë fuqinë dhe mundësinë e mendimit, për shumicën e të cilave ata janë kaq larg zgjidhjeve.

Të gjitha këto ndodhi që sakatuan sistemin diellor, ndodhën brenda burgut të vibratorit (lëkundësit), të krijuar prej përfaqësuesve të Ndërgjegjes Luciferike. Kjo ndërgjegje manipuloi, përmes ndonjë forme jetësore, njerëzore ose JT-je, e cila operoi brenda linjës së vet të vibratorit. Ndërgjegjja Luciferike është një shembull i mendimit negativ ekstrem ose një seri modelesh mendimi dhe, dikush që ka pozicionet e veta brenda kësaj serie, mund të kapet prej saj dhe të kthehet në një mjet për dëshirat e veta. Është njëlloj me parimin e një radioje kur sintonizohet në një stacion të veçantë.

Kur Ndërgjegjja Luciferike kyçet brenda ndërgjegjes së dikujt, ky, si pasojë, bëhet “Kontrolli i misionit” sipas udhëheqjes së tij. Nëse qëllimi ynë mbetet dashuria dhe pozitiviteti, ai nuk mund të na ndikojë dot direkt, sepse fushat tona të energjisë, mendja-emocionet-shpirti do të vibrojnë në një seri më të lartë se sa regjistri luciferik. Nuk krijohet rezonancë. “Emetimi” luciferik nuk kapet nga një ndërgjegje e “akorduar” drejt një frekuence të ndryshueshme, tamam si një radio marrëse, e cila vetëm kap stacionet me një gjerësi bande të përcaktuar në një moment të dhënë.

Mendoj se qytetërimi, të cilin ne e quajmë Atlantis ishte një tentativë - ajo që unë i quajta (te Rebelimi i robotit) “vullnetarët” dhe Sjellësit e agimit i quan Familja e dritës dhe Sistemet njerëzore - për të shkatërruar kështjellën e vibratorit, bllokimin e vibrimit. Këta vullnetarë ishin më së shumti nga rryma e ndërgjegjes më pozitive mbi Dimensionin e Katërt. Kishte një dergjje qeniesh të shumta në burg, në kuti, që synonin të ndryshonin vibrimin e Tokës dhe të shkatërronin frekuencën e kontrollit. Pati, për një periudhë kohe, një sukses të pjesshëm, por Atlantis u bë një vend shumë negativ nën ndikimin e rrymës luciferike dhe vuajti një përfundim të dhunshëm.

Ne, brezat e sotëm, tashmë e kemi mundësinë ta bëjmë atë që s’mundën ta bënin dot atlantisët - të shkatërrojmë vibrimin bllokues dhe t’i lejojmë njerëzit të kthehen në mënyrë të përgjithshme dhe të veçantë, t’i rilidhim ata me mundësitë e plota që kemi. Kjo është një mundësi, të cilën jemi duke e kapur dhe jemi duke e bërë në paqe. Jo me forcë fizike, por me dashuri. Unë dua ta tregoj këtë histori sa më thjesht që të mundem, pa hyrë në imtësi të stërholluara.

Prandaj do të përdor disa terma të thjeshtë për dy rryma të përgjithshme mendimi, të cilat duan ardhmëri të ndryshme të planetit Tokë. Gardianët e Burgut, siç i kam quajtur unë, është një emër simbolik për ndërgjegjen e Dimensionit të Katërt, i cili udhëheq planetin dhe prish kontaktin e njerëzimit, nëpërmjet vibrimit dhe gjenetikës, nga mundësia jonë e plotë dhe dituria e lartë. Unë nuk dua ta paraqes këtë në realitet si një gjë të thjeshtë, p.sh. “drita kundër errësirës”, “zoti kundër djallit”, sepse ne jemi të gjithë pjesë e së njëjtës tërësi, gjithsesi, të gjithë jemi aspekte të së njëjtës ndërgjegjeje të vetme, të cilën e quajmë Zot ose Krijues.

Ne të gjithë kemi një polaritet pozitiv-negativ, të cilin kërkojmë ta balancojmë. Por në pika të veçanta, në evolucionin tonë, të gjithë kemi një pozicion të ndryshëm dhe janë modelet e këtij ndërveprimi mendimesh të ndryshme, pozitive dhe negative, që ngrenë praktikat të cilat shtyjnë evolucionin. Rryma tjetër e mendimit është përfaqësuar nga këto rryma entitetesh, si dhe nga ndërgjegjja, e cila kërkon të shkatërrojë kufizimet dhe mungesat e komunikimit, të imponuara mbi njerëzimin dhe Tokën, me qëllim që të ndryjnë lirinë e mendimit dhe aftësinë e tij. Unë do ta quaj këtë rrymë të ndërgjegjes vibrim të “dritës” ose “dashurisë”.

Një tjetër pikë që shfajëson përpjekjet për rrëmbimin e vibratorit është natyra e “ushqimit” dhe e ushqyerjes. Në këtë nivel fizik, trupat tanë kanë nevojë për ushqim fizik që të ekzistojnë më tutje. Por në të gjitha frekuencat e realitetit në mbretërinë jofizike të ndërgjegjes, ushqimi është energji e pastër. Një energji më e madhe mund të krijohet nëpërmjet një vibrimi të tillë, madje një energji më e madhe se sa ushqimi, nëse ju duket i gjetur krahasimi. Energjia që përthith dhe jep ndërgjegjja e Gardianit të Burgut-Luciferit, është një ndërgjegje negative. Po u përthith më tepër nga kjo, pasi ajo mund të jetë e krijuar, më tepër fuqi të tillë mund të japë.

Dhe më shumë çekuilibrim, natyrisht. Emocionet si frika, faji dhe uria mundet, nëse nuk janë të balancuara prej emocioneve pozitive, të sjellin oferta të mëdha të energjisë negative. Një luftë sajon një banket. Ne prodhojmë gjithë kohës energji dhe fiziku i ndjeshëm mund ta ndiejë dhe shohë atë. Në fakt, ne të gjithë e kemi këtë mundësi, ndonëse shumica e njerëzve nuk mund ta kuptojnë këtë cilësi. Nëse njerëzit mund të jenë manipuluar për të qenë të mbushur gjithë frikë, faj dhe uri “kutia” e vibratorit në të cilën jetojmë, bëhet një linjë prodhimi e energjisë negative.

Për Gardianët e Burgut, dreka është shërbyer! Është interesante se historitë e sotme rreth JT-ve negativë, të pranishëm më së shumti mbi Tokë, përfliten për gjallërinë e veçantë të tyre negative mbi emocionet njerëzore dhe kërkimin për të stimuluar ngjarjet dhe rrethanat, në të cilat do të krijohet më shumë energji ekstreme negative. Besoj se kjo është e saktë dhe është një shkak kyç se përse kjo ndërgjegje e JT-ve, Gardianëve të Burgut, ka punuar ndër mendjet njerëzore për të stimuluar tmerret e historisë së derisotme. Këto ngjarje nuk janë rezultat i një natyre “djallëzore” njerëzore. Ato janë krijuar nëpërmjet manipulimit të natyrës njerëzore dhe sensit të saj të realitetit.

Gjithashtu, ka shumë gjasa që sakrificat e kafshëve dhe njerëzve për “zotat” (të cilat gëlojnë ndër histori dhe në kulturat e të gjithë botës), të jenë interpretuar për t’i shërbyer nevojës së JT-ve për një energji të tillë dhe ndoshta për disa pjesë të trupit të tyre fizik. Actekët e Amerikës Qendrore, të cilët sakrifikonin një numër të pallogaritshëm njerëzish për “zotat”, nuk janë i vetmi shembull për këtë. Fatmirësisht, shumë JT nuk janë të këtij mendimi ekstremisht negativ; një mori e qytetërimeve të JT-ve janë tek arritja e derisotme mbi bazën e një gjatësie të ndryshme vale rreth këtij planeti për të lehtësuar transformimin e shpirtit drejt lirisë që tani ka filluar. Ata janë këtu për të na ndihmuar.

Pas paraqitjes së frekuencës bllokuese, kur njerëzit “vdisnin” dhe ndërgjegjja e tyre e braktiste trupin fizik, shumica nuk shpëtonte më tepër se sa frekuencat e tyre fizike, të cilat janë të ndryra brenda burgut vibrator. Madje, kur nuk janë brenda trupave fizikë, ato vazhdojnë të mos jenë të lidhura me ndërgjegjen e tyre më të lartë, me unin e tyre më të lartë, siç e quajmë atë - ato thjesht ngelen të burgosura në Dimensionin e Tretë. Kështu filloi mishërimi dhe rimishërimi në trupat e Tokës, aq sa qeniet kërkonin të vazhdonin evolucionin e tyre brenda një burgu, të cilin as që mund ta kuptonin se ishte një burg. “Zoti”, i cili mbikëqyrte burgun, merrej me mend se ishte Zoti i vërtetë. Shumë njerëz u çekuilibruan dhe u kyçën në shembujt e mendimit e të pozicionit të sigurt, pasi ata ishin zgjedhur për t’u rimishëruar në të njëjtat situata, vende dhe raca. E ndërsa përsëritën arritjet e vjetra, jetë pas jete të Tokës, ata u bënë gjithnjë e më tepër të çekuilibruar. Të tjerët, të cilët kuptonin më shumë, përdorën mishërimin e tyre si një mjet për grumbullimin e përvojës dhe evoluimin.

Ndërgjegjja jonë është një seri e ndërlidhjes së fushave të energjisë magnetike dhe një hapje apo kuptim më i madh i mendjes, një vibrim më i shpejtë i këtyre fushave të energjisë. Pasi u mbyll dera e burgut, të kapurit peng brenda tij ishin shkurajuar dhe manipuluar për t’i kyçur mendjet e tyre dhe natyrisht që kështu vazhdon edhe sot. Gjithçka që mund të bëjnë JT-të pozitivë është që të na japin mundësinë për të hapur mendjet tona dhe për të ngritur vibrimin e vetvetes, gjë e cila lidhet me vetë pafundësinë tonë. Kjo është ajo çka ata po kërkojnë të bëjnë me dukurinë e shembullit të të korrave.

Kjo është tepër e thjeshtë. Pjesa pozitive e Dimensionit të Katërt (dhe më lart) të JT-ve është rrekur që të hapë mendjet dhe zemrat tona, ndërsa ajo negative po djersin t’i mbajë të mbyllura. Mendjet tona nuk mund të hapen prej JT-ve, sapo ata të preknin lëndinën e Shtëpisë së Bardhë. Kjo nuk mund të siguronte hapjen e mendjes njerëzore kolektive; kjo do ta godiste atë! Vështroni panikun masiv më 1938-n, kur Orson Ëelles paraqiti shfaqjen e tij në radion Lufta e botëve, e cila synonte të ishte një transmetim i gjallë rreth një zbarkimi të JT-ve.

Mendja është si një muskul; nëse e përdorni atë pak më shumë, ajo punon më mirë dhe nxë më tepër. Kështu, duhet të marrim të dhënat, të cilat zgjerojnë ndërgjegjen tonë për të kuptuar dhe zgjeruar kujtesën, me qëllim që ta mbajmë atë në një nivel më të thellë të ndërgjegjes sonë. Jashtëtokësorët negativë, në të kundërt, dëshirojnë ta mbajnë larg nesh ndonjë informacion, i cili do të na nxiste shpirtërisht dhe mendërisht.

Një pakicë njerëzish gjatë historisë kanë qenë në gjendje ta hapin dhe ta përdorin ndërgjegjen e tyre drejt ndonjë çështjeje, kur e kanë ngritur normën e vibratorit përtej vibrimit të burgut dhe më pas janë grupuar plotësisht, duke u prehur në vetvete dhe me gjithësinë. Ky proces është quajtur “ngritje” - dalje jashtë burgut - dhe tregon në vetvete me fjalë atribuimin tek Y’shua dhe figura të ngjashme gjatë historisë; “Unë dhe ati im jemi një”.

Në librat e historisë gjejmë disa nga këta njerëz. Ata ishin në gjendje të ngrinin ndërgjegjen e tyre kur mishëroheshin, për t’u lidhur me frekuenca jashtë burgut dhe kështu të kuptonin natyrën e gjendjes së vështirë, në të cilën ndodhej njerëzimi. Ata qeshnin edhe pse ishin të dënuar, sepse ishin duke folur me njohurinë që vinte nga nivele jashtë lëkundjes bllokuese, ndërsa shumica e njerëzve, të cilëve u drejtoheshin, kuptonin vetëm botën që njihnin dhe shikonin rreth e rrotull tyre. Ata nuk mund të kuptonin ndonjë gjë tjetër.

Po i kthehemi temës qendrore të këtij libri: krijimi i realitetit vetjak. Ndërgjegjja e Gardianit të Burgut di gjithçka rreth këtij procesi. Realiteti ynë fizik është krijesë e mendimeve që zotërojmë ne mbi to, në të shkuarën dhe sot. Këto krijojnë një model përbrenda nesh, i cili pastaj merr formën e një kapsule, atmosfere. Kjo ndjell te ne një realitet fizik sipas termave njerëzorë, vendeve dhe ngjarjeve, të cilat saktësisht pasqyrojnë qëllimin tonë të brendshëm, ashtu si e shohim atë në vetvete. Çelësi i këtij realiteti është mendimi.

Nëse keni mundësi të manipuloni mendimet e dikujt dhe vetë pamjen, ju po krijoni realitetin e këtij personi dhe si rezultat, përvojën e tij fizike. Për më tepër, njerëzit do të kalonin mbi fëmijët e tyre hartën e pikëpamjeve të tyre dhe besimet, kaq të manipuluara - shpesh nisur nga qëllimet më të mira - në mënyrë që fëmijët të shohin veten dhe mundësitë e tyre. Kjo ndikon arsyetimin e vetë fëmijës dhe krijon realitetin fizik korrespondues.

Me pak fjalë, në një moment ju manipuloni mendimet e një brezi, çka e bën më të lehtë mashtrimin tuaj të dëshiruar për brezat e ardhshëm, sepse ju programoni prindërit dhe “udhëheqësit”, të cilët nuk e dinë se po punojnë sipas dëshirave tuaja. Ju do të shihni gjatë historisë së zbuluar në këtë libër, se si krijimi i manipulimit botëror është manipulimi i mendjes individuale njerëzore dhe i këndvështrimit të saj në vetvete dhe të botës. Konspiracioni botëror (me vetëdijen e Gardianit të Burgut në majë të piramidës) është një konspiracion për të manipuluar kuptimin e vetë racës njerëzore dhe, duke vepruar kështu, krijimin e realitetit të saj fizik.

Siç thashë, viktimizimi i mendimit krijon viktimizimin e realitetit. Sot kemi një realitet që pluskon, me njerëz të shkurajuar e që mendojnë në vetvete si viktima, sepse tashmë ata ashtu janë.
Çka ka nd

nga **Rifat** Tue Jan 31, 2012 11:29 am

Lindja e Vëllazërisë

[You must be registered and logged in to see this link.]

Mënyra më efikase për ta kyçur mendjen njerëzore dhe për t’i manipuluar arsyetimin është programimi i disa dogmave. Një dogmë do ta mbrojë me furi veten nga një informim tjetër dhe do të prapësojë ndonjë informacion tjetër, i cili kundërshton këndvështrimin e saj të ngushtë dhe të shtangët. Dogmat e bëjnë arsyetimin e personit të sigurt dhe janë mënyra të mbajtjes së fuqisë. Njerëzimi synon të kacavirret ndaj të dyjave këtyre, derisa fyejt e këmbëve t’i bëhen si gëlqere nga shtrëngimi.

Dogmat janë në forma të pafundme dhe kur ju, nga ana tjetër, mund të bindni njerëz të tjerë për t’i shtyrë drejt kundërshtimit të dogmave, manipulimi i konfliktit përmes “përça dhe sundo”, bëhet i lehtë. Kjo që po ndodh sot në mënyrë të ngjashme, në fakt, është edhe më shumë se kaq, ka ndodhur gjatë periudhës së burgut të lëkundësit (vibratorit). Për manipulatorin, Judaizmi është njëlloj i vlefshëm si Kristianizmi dhe Islami; “e majta” në politikë është njëlloj e rëndësishme si “e djathta” politike. Keni nevojë për dy dogma që t’i kundërvini ato ndaj njëra-tjetrës.

Dogmat më me rezultat gjatë mijëra vjetëve kanë qenë besimet. Një brez kapet pas një këndvështrimi të ngushtë të jetës (një feje) dhe e imponon atë ndaj fëmijëve të tij, të cilët pastaj bëjnë po të njëjtën gjë me fëmijët e tyre dhe kjo vazhdon kështu dora-dorës drejt botës moderne. Dogmat politike dhe fetare, që të gjitha, janë frymëzuar prej elementëve negativë nga Dimensioni i Katërt.

Armët udhëheqëse të përdorura prej besimeve janë ato të emocioneve kanceroze: frika dhe të qenit fajtor. Këto janë përdorur për të shtypur mendjen njerëzore dhe për të shkatërruar sensin e saj të vetëvlerësimit, duke krijuar kështu një realitet fizik për t’u përplasur. Besimet fetare janë manifestimi i të njëjtit model mendimi, por nën emra të ndryshëm, model mendimi i quajtur kontroll. Madje origjinat e miteve, historive dhe ceremonive të tyre janë të njëjta, sepse të gjitha e kanë fillesën nga i njëjti burim.

Në fund të Atlantidës, grupe njerëzish filluan të shpëtojnë nga toka e tyre që po përmbytej gjithnjë e më tepër. Disa i shpëtuan burgut, ndërsa për të tjerë fuqia e vibratorit ishte ende e lartë dhe ata nuk mund të shpëtonin prej saj; të tjerë u kapën në kurth rastësisht ose me plan. Ndërsa Atlantisi u shkërmoq, disa u vendosën në zonat që i njohim sot si Egjipt dhe Lindja e Mesme, Amerika Qendrore apo Shtetet e Bashkuara.

Ata që i shpëtuan kataklizmës që i ndoqi, ua trashëguan fëmijëve historitë e tyre, në mite dhe tregime. Kjo është një përgjigje e pranueshme për misterin e konstatuar kur u “zbulua” Amerika prej evropianëve në shekujt e pesëmbëdhjetë dhe të gjashtëmbëdhjetë, kur këta të fundit gjetën shumë kultura dhe besime te banorët vendës, që dukshëm ishin të ngjashme (ndonjëherë të njëjta) me ato të “Botës së Vjetër” të Evropës dhe Lindjes së Mesme.

Të dyja ishin të ndikuara nga njohuritë e marra prej atlantidasve të shpëtuar, ndonëse mendoj se një arsye tjetër lidhet me aktivitetin jashtëtokësor në të gjithë botën. Në periudhën pas Atlantidës, unë besoj se shfaqjet e JT-ve si ndërgjegje e Gardianit të Burgut vazhduan nëpërmjet zbarkimit në Tokë, duke vepruar ndaj njerëzve e duke iu sajuar grupeve të ndryshme të tyre të njëjtat histori bazë të manipuluara.
Disa atlantidas shpëtuan duke lundruar në Perëndim, në drejtim të Amerikave, disa shkuan në Lindje në drejtim të Evropës dhe Afrikës së Veriut.

Ka mundësi që historia biblike e Noes dhe e arkës së tij të lidhet me këtë periudhë, ndonëse kjo mund të përfshinte një tjetër përmbytje disa mijëra vjet më vonë. Pas disa mijëvjeçarëve, njohuritë e atlantistëve dhe JT-ve transmetoheshin gjithnjë e më vakët nëpërmjet brezave pasardhës dhe ndërkohë kishte humbur qartësia fillestare në përsëritjen e komunikimit. Njohja bëhej edhe një mjet për kontroll, gjë që, sipas rastit, bëhej e ndryshueshme në përshtatje me sundimtarët e ndryshëm në një kohë të caktuar. Për këtë arsye mund të gjenden ende elemente me bazë nga kjo njohje në të gjitha fetë. Bërthama fillestare e njohjes është dobësuar dhe devijuar në drejtime të panumërta, duke u manifestuar, gjithsesi, në besime të tilla si kristianizmi, islami, judaizmi, paganizmi, hinduizmi etj.

Të gjitha këto i kanë ruajtur temat e njohjes së trashëguar te disa zgjatime, ndërsa shkatërrimi i kuptimit të vërtetë të saj është stisur me dogmë, besim të ndërtuar nga fakti i të qenit i manipuluar. Për ironi, paganizmi ka mbetur më gjatë si njohje fillestare në krahasim me besimet (siç është kristianizmi), të cilat e kanë shpallur atë si “djall”. Gardiani i Burgut të Dimensionit të Katërt dëshiron të na parandalojë njohjen e vetvetes dhe zgjidhjen e çështjeve: kush jemi ne, si jemi burgosur dhe si mund të dalim jashtë këtij burgu? Mbajtja në pështjellim, përçarja në fraksione, fe dhe gjuhë kombëtare, kjo ka qenë pjesë e strategjisë së Gardianit të Burgut. Nëse lexoni historinë e Kullës së Babelit, ju mund ta shihni këtë të përshkruar simbolikisht:

“Në fillim, të gjithë popujt e botës kishin vetëm një gjuhë dhe përdornin të njëjtat fjalë. Ndërsa u endën rreth Lindjes, ata arritën në një fushë në Babiloni dhe u vendosën aty. Ata i thanë njëri-tjetrit:“Ec! Të bëjmë tulla dhe t’i pjekim mirë ato”. Kështu ata i siguruan tullat, - për të ndërtuar me to, si dhe llaçin për t’i mbajtur ato të lidhura. Ata thanë:“Tani le të ndërtojmë një qytet me një kullë që të zgjatet në qiell, kështu që të mund ta ngremë me të lavdinë e emrit tonë dhe të mos jemi të hapërdarë në të gjithë Tokën”.

“Pastaj Zoti (JT-të) erdhi poshtë të shihte qytetin dhe kullën, të cilën e patën ndërtuar njerëzit dhe ai tha: ‘Tani këta janë një popull dhe flasin një gjuhë: ky është vetëm fillimi i asaj që duan të bëjnë. Së shpejti ata do të jenë në gjendje të bëjnë gjithçka që do të duan! Le të zbresim te ta dhe ta bëjmë gjuhën e tyre të përzierë, kështu që ata s’do të mund të kuptohen me njëri-tjetrin” Kështu, Lordi i shpërndau ata mbi të gjithë globin dhe ata u ndalën së ndërtuari qytetin. Qyteti ishte quajtur Babilon, sepse këtu Lordi përzjeu gjuhën e të gjithë njerëzve dhe që këtu ai i shpërndau ata mbi të gjithë Tokën”.

Zanafilla, 11:1-9

Unë besoj se Kristianizmi i shikon këta njerëz nën një dritë të fortë negative, kur në të vërtetë kishte një tjetër mënyrë për ta kryer këtë. Ata ishin rebeluar kundër kontrollit. Pas Atlantidës, të tjera qytetërime filluan të lindin nga rimishërimi i vetëdijes së atlantistëve. Dija që ata kaluan ndër breza dhe ndërhyrja e JT-ve ishin edhe pozitive, edhe negative. Ishte qytetërimi sumer në Mesopotami (Iraku i sotëm), i cili u zhvillua përgjatë lumenjve Tigër dhe Eufrat. Besohet se sumerët e kanë origjinën rreth 6 000 vjet para Krishtit, ndonëse shifra të tilla mund të shihen thjesht si një llogaritje e përafërt. Këta më vonë do të bëheshin pjesë e Perandorisë Babilonase, e cila ndikoi mjaft në besimet e judaizmit dhe përmes kësaj, Kristianizmit, ashtu siç bëri dhe me qytetërimin egjiptian. Historinë e detajuar të të gjitha këtyre mund ta lexoni te Rebelimi i robotit.

Gjatë një takimi me dikë që punonte “brenda” qeverisë dhe agjencive të sigurisë në MB (Mbretërinë e Bashkuar), ai më tregoi një histori që lidhej njëkohësisht edhe me sumerët, edhe me temat e një pushtimi jashtëtokësor. Ai më tha se më 1960-n, agjencitë e inteligjencës britanike formuluan një raport sekret të detajuar, i cili pretendonte për shenja të JT-ve. Kjo përfshinte intervistimin e 1 800 njerëzve në Evropë dhe Skandinavi, të cilët pretendonin të kishin parë një UFO, një jashtëtokësor ose kishin pasur kontakt me qenie të një bote tjetër. Në të njëjtën kohë, ai theksoi se vëzhgime të ngjashme ishin përpiluar në ShBA, BS, Australi dhe Japoni.

Përfundimisht, ata i bashkuan arritjet e tyre dhe kjo bëri të mundur që numri i të intervistuarve nga e gjithë bota të arrinte në mbi 62 000 njerëz. Së pari, një pjesë e madhe e historive të treguara ishin pozitive, komunikime me dashamirësi me raca të ndryshme të JT-ve. Kjo ka shumë ndryshim nga historitë me “të huajt-djaj” që shohim në media. Së dyti, rreth 75% e këtyre të intervistuarve nga e gjithë bota, thanë qartësisht të njëjtën histori bazë.

Ata treguan se jashtëtokësorët u kishin thënë atyre se si një planet i quajtur Melçedek, kishte ekzistuar në sistemin tonë diellor, por melçedekasve u ishte mrrolur shpirti për zotërim të botës materiale, ndaj ata e shkatërruan ambientin e planetit. Në fund, ai shpërtheu nga prodhimet e shumta të mjeteve nukleare gjatë testeve dhe konflikteve të ndodhura në të, duke dhënë kështu vetë ata një ndihmesë për një shkatërrim copë e çikë. Dëshmitarëve u ishte thënë se brezi i asteroidit nuk ishte gjë tjetër veçse copëzat e Melçedekut.

Sipas historive të të kontaktuarve që po shqyrtojmë, rreth 5 000 nga “elita” e melçedekasve shpëtuan dhe zbritën në Tokë, në vendin që ne e njohim si Sumeri, tani Irak. Raca e melçedekasve ishte përshkruar si… mos u çudisni… me flokë të verdha dhe sy bojëqielli, të përshkruar nga Hitleri si “arianë”, “racë padroni”. Këta ishin zotat e përshkruar në pllakat sumere, vazhdon kjo histori dhe me kalimin e kohës ata i përdorën njohuritë e përparuara të gjenetikës për të krijuar një racë të re të njerëzimit mbi Tokë, racën e bardhë që ne shohim sot. Kjo ishte simbolizuar prej historisë së Adamit dhe Evës dhe ndalesa e tyre për të mos ngrënë nga pema e dijes, simbolikisht ishte plani për ta mbajtur racën e Tokës injorante, në lidhje me çka ata ishin në të vërtetë.

Si pasojë, një racë skllevërish ishte krijuar dhe kjo ka vazhduar deri në ditët e sotme. Të kontaktuarit thanë se ishin melçedekasit ata që më pas u bënë të njohur si Elohim në tekstet biblike. Unë mendoj se kjo forcë e Dimensionit të Katërt është e njohur me disa emra. Njerëzit e parë të Tokës ishin të zinj, të kuq dhe popullsi vendëse të botës në Afrikë, Amerika, Azi dhe Australi - nuk kishte racë të bardhë, kishin thënë të kontaktuarit.

Kishte pasur dy rryma të “pushtuesve” melçedekas. Ata që ishin kryqëzuar me njëri-tjetrin, duke i mbajtur kështu flokët biondë, sytë blu e “gjenetikisht të pastër”. Këta, kishin thënë bashkëbiseduesit JT, ende jetonin mbi Tokë, ndonëse jashtë sfondit të vështrimit. Të tjerët ishin kryqëzuar me racat e tyre të reja të krijuara në Tokë, por përsëri ata kërkonin dhe, ende e synojnë këtë, që ta mbajnë nivelin e tyre gjenetik të pastër, sa më shumë që të jetë e mundur, prej ndërkëmbimit brenda racës ose brenda një rrethi të ngushtë, rreth një mjedisi të ngjashëm gjenetikisht.

U ishte thënë se ishte kjo rrymë gjenetike, e cila përgatiti trullosjen në familjet e “Iluminatit”, të cilat manipuluan kursin e historisë njerëzore qysh nga koha e Sumerisë. Manipulimi e drejtoi këtë planet gjatë asaj rruge shkatërruese, të cilën e eksperimentoi Melçedeku. Përsëri, sipas shumicës së tronditur të të 62 000 të intervistuarve, u theksua se janë, gjithashtu, pesë raca të tjera jashtëtokësore, të cilat po punojnë sot me Tokën për t’i ndihmuar njerëzit ta shkatërrojnë burgun mendor dhe ta largojnë manipulimin melçedekan.

Një nga këto raca, që është përshkruar si rreth njëmbëdhjetë këmbë e gjatë, ndoshta janë “gjigantët” e legjendave të vjetra? Ata kanë nyje legeni të dyfishtë, ballë shumë të gjerë, sy blu, një boshllëk të vogël në faqe, çka mund ta quanim më tepër si gojë, dhe një hap shumë të madh. Supozoni gjithçka që doni, por kjo mund... mund... të jetë një shprehje tjetër e qenieve të Dimensionit të Katërt, të cilat po veprojnë në frekuencën tonë.

Është qartësisht e vërtetë se Sumeria ishte origjina e shumë gjërave, të cilat formësuan kulturën njerëzore dhe ekzistencën. Besimi kristian në Birin e Perëndisë dhe në Qengjin e Zotit që flijohet për faljen e mëkateve tona, mund të gjendet në Sumeri, Babiloni dhe Egjipt. Ideja e një qengji të flijuar për të falur mëkatet e njerëzimit e ka fillesën nga besimi sumer se, nëse, në kuptimin e plotë të fjalës, ju sakrifikoni një qengj në altar, kjo do t’i largonte mëkatet e njerëzve të përfshirë në ritual. Ndërsa po shkruaja këtë libër, pashë një tablo në një revistë të ditëve tona të një çifuti ortodoks, me një pulë të valëzuar rreth kokës së një vajze të re, me besimin se pula do të përthithë “mëkatet” e saj. Nënat virgjëresha të siluetave të “shpëtimtarit” gëlojnë me bollëk gjatë botës së lashtë dhe, në fakt, mund të gjenden në besimet e popujve vendës të Amerikës Qendrore, Jugore dhe Veriore.

Historia e Biblës së kopshtit të Edenit është pasqyruar nga historitë shumë më të hershme sumere, të kopshtit Edinnu dhe, madje, ideja e Sabbath-it (shabatit - të shtunës), mund të gjendet në ditën e pushimit të sumerëve, Sabattu. Popullsitë çifute (jeëish-xhuish) ishin mbajtur robër në Babiloni dhe kur u liruan prej persianëve, morën me vete në Palestinë disa nga historitë dhe besimet e babilonasve. Kështu shpjegohet gjetja e këtyre fabulave në Testamentin e Vjetër të Biblës dhe në Testamentin e Ri. Besimet e sotme janë një riciklim i besimeve të lashta dhe historive simbolike, të cilat janë përforcuar në këtë drejtim dhe janë gërshetuar nën drejtimin e ndërgjegjes së Gardianit të Burgut, ndërsa kuptimi fillestar ka humbur nën lumin e mitit dhe sajimit. Kështu që, sa herë shqyrtoni zanafillën e historive bazë të feve, do të gjeni të njëjtat tema bazë me emra të ndryshëm mbi heronjtë e pretenduar dhe shejtanët. Për variantin e krishterë të Jezusit shiko gjithashtu Bel-in (Sumeri), Dionisin (Greqi), Mithran (Persi dhe Romë), Osirisin (Egjipt), Quetzalcoatl-in (Amerika Qendrore dhe Jugore), Krishna (Indi) dhe kështu me radhë.

Në këtë mënyrë, dija shpirtërore prej së cilës rrjedhin fillesat e feve ka një shtrirje të gjatë dhe është shkatërruar në arenën e publikut. Ky proces ka qenë thelbësor për kontrollin e racës njerëzore. Ju e merrni informacionin jashtë arenës së publikut dhe e kaloni atë në mënyrë të fshehtë vetëm me ata që ndajnë me ju të njëjtat ambicie.
Themeli i manipulimit të botës ka qenë gjithmonë kontrolli i njohurive. Ndërsa fetë u përdorën për frikë, fajësim dhe për të shitur me imponim te njeriu një mënyrë dëshpërimisht të pashpresë të jetës së tyre, një rrjet i fshehtë u përsos për të pasuar më shumë dijen e përparuar në drejtim të një pakice të privilegjuar. Madje, brenda këtij burgu lëkundës, është dija që vazhdon të mbetet e fshehtë ndaj shumicës së njerëzve.

Brenda kornizës, nga lart poshtë, janë këto dicitura:

Piramida e vëllazërisë

Ndërgjegjja e Gardianit të Burgut (Dimensioni i Katërt)

Djathtas: Shoqëritë sekrete si Frimasonët, Kalorësit e Maltës etj., duken si organizata të ndryshme. Por të gjitha janë të lidhura me Elitën Botërore, çka i bën ato shoqëri sekrete në shumë organizata, të cilat punojnë për një qëllim të përbashkët. Më së paku, 95% e anëtarëve të këtyre shoqërive nuk e kuptojnë se ku bëjnë pjesë.

(Djathtas piramidës)Nivelet e njohjes dhe të dijes

Shoqëritë sekrete.

Kjo nuk mund të krahasohet me dijen e mundshme jashtë burgut, por kjo dije ka përparuar këtu, krahasuar me atë çka njerëzimi në përgjithësi është lejuar të njohë. Nëse doni të manipuloni njerëzit, është thelbësore që të zotëroni njohuri, të cilat ata nuk i kanë. Një nga rregullat e para të kontrollit dhe manipulimit është “Mos i lërë viktimat e tua të dinë ato që di ti”. Unë do ta quaj këtë njohje të “fshehtë” ndrydhëse, “njohja ezoterike”. Përcaktimi me fjalor i fjalës ezoterik është: “të kuptuarit e një doktrine filozofike vetëm prej nismëtarëve, i pakuptueshëm në përgjithësi; private, e fshehtë”. Përmbledhja është më se e përsosur. Kjo dije është ruajtur nga masa e njerëzve për arsyet e manipulimit dhe kontrollit. Në këtë mënyrë dija është bërë, në fakt, “private dhe e fshehtë”.

Megjithatë, ekziston një dalje nga gjumi, çka do t’i bëjë këto dituri të mundshme që të zotërohen nga të gjithë ata që dëshirojnë të dëgjojnë dhe fshehtësia për ta mbajtur njerëzimin në një errësirë shpirtërore do të shkërmoqet dhe do të dështojë. Madje, tashmë kjo është duke ndodhur. Çelësi i këtij procesi është zbulimi i natyrës së mashtrimit dhe i arsyes se përse është kryer krimi. Mjeti me anë të të cilit është ruajtur dija prej arenës së publikut ka qenë sistemi i dijeve të përdorura prej shkollave të mistereve të lashta dhe rrjetit të tanishëm të shoqërisë së shkëlqyer sekrete në të gjithë botën, të cilin unë e quaj Vëllazëria. Çdo niveli më të lartë të njohurisë i është dhënë më tepër dije se atyre më poshtë.

Kjo ndërton një strukturë piramidale, me një numër të vogël që arrijnë në majë të niveleve të njohurive të përtejme, shumë më përtej shumicës që qëndrojnë në shkallët e mëposhtme (shih figurën 3). Kjo e bën të lehtë manipulimin e tyre prej kësaj pakice. Përmbajtja e kësaj njohjeje ezoterike lidhet me një kuptim të ligjeve dhe mundësisë së krijimit, të cilat janë larg përparimit të shkencës sonë, gjë të cilën ne jemi lejuar ta shohim në arenën e publikut dhe në njohjen e psikikës njerëzore, natyrës së saj, gjë që lidhet me faktin e programimit dhe kontrollimit ndaj nesh.

Hermetizimi i një njohjeje të tillë nuk është bërë gjithmonë për arsye negative. Kur kristianizmi imponoi keqqeverisjen e vet dhe dogmën manipuluese për shumicën e botës së njohur atëherë, ishte vetëvrasje të flisje në publik për këto alternativa të besimeve shpirtërore. Nuk është çudi, pra, që ata të vepronin në fshehtësi ose të fshehur brenda legjendave dhe historive simbolike. Të falënderojmë mirësinë që ata ishin! Por dija është neutrale. Kjo varet nëse e përdorni në mënyrë negative apo pozitive. Njohja shpirtërore mund të përdoret ose abuzohet dhe kështu mundet që trashëgimia e fshehtë në shkollat e shoqërive dhe mistereve, të cilat janë pjesërisht në nivelet e tyre më të larta, të njohë realitetet shpirtërore të refuzuara te shumica e njerëzve.

Me të njëjtën mënyrë, sipas së cilës niveli më i lartë i njohjes brenda shoqërive sekrete sigurohet të dijë më shumë se sa ata që janë poshtë tyre, kështu edhe Gardianët e Burgut të Dimensionit të Katërt sigurohen se ata dinë shumë më tepër se sa mjetet e tyre të njëtrajtshme njerëzore në majë të piramidës botërore të manipulimit. Sot, në nivelet më të larta, ky rrjet i shoqërive të fshehta si dhe dija që ata kanë trashëguar, besoj se është përdorur thuajse për qëllime tërësisht negative, nën drejtimin e bërthamës së vet kontrolluese më të lartë: Elitës Botërore ose thjesht Elitës. Anëtarët e kësaj elite janë ose personifikime të urdhëruara nga Gardianët e Burgut të Dimensionit të Katërt, ose mendjet e tyre janë të kontrolluara prej tyre.

Synimi i Vëllazërisë dhe kontrollorëve të saj ndërpërmasorë ka qenë përqendrimi i fuqisë në duart e një pakice. Ky proces ka përparuar shumë dhe po ndodh në shkallë botërore falë teknologjisë moderne. Plani i lojës është i njohur si Vepra e mrekullueshme e epokave ose si Rendi i Ri Botëror që kërkon të paraqesë një qeveri botërore, ndaj së cilës të gjitha kombet duhet të jenë koloni; një bankë qendrore botërore dhe një monedhë; një ushtri botërore; një popullsi me mikroçipe të lidhur me një kompjuter botëror. Ajo që po ndodh sot, është kulmi i manipulimit, i cili kishte lindur prej mijëra vjetësh.

Ideja e kalimit të dijes përmes një sërë njohurish të fshehta shkon mbrapa, më së paku, tek Atlantida, ndoshta edhe shumë më larg tyre. Një temë e zakonshme e informacionit të kanalizuar është dëshmia se ka pasur një lloj tempulli në Atlantis, anëtarësimi në të cilin konsiderohej të ishte i besueshëm për shkak se jepeshin njohuri, të cilat për shumicën e popullsisë ishin të pamundura. Kur filluan të lindin qytetërimet pasatlantis, këto pjesë të shoqërisë vazhduan të zotëronin njohuri në nivele të ndryshme të dijes. Midis këtyre organizatave ishin Shkollat e Mistereve të Babilonisë, Egjiptit dhe Greqisë, të cilat e mbrojtën dijen e tyre me mjaft fshehtësi; dhunimi më i vogël i përbetimit të fshehtësisë ishte i dënueshëm me vdekje.

Nga kjo bazë vjen rrjeti i sotëm i shoqërisë masive sekrete. Këto shkolla misterioze të njohjes ishin frymëzuar prej elementëve negativë të Dimensionit të Katërt dhe kanë qenë të mbikëqyrura prej tyre përmes vetëdijes së njohurive dhe kompetencës më të lartë, qysh atëherë. Në studimin e tij Fragmente të një besimi të harruar, profesori G. R. S. Mead thekson:

“Një traditë e vazhdueshme në lidhje me të gjitha institucionet e Mistereve të Mëdha ishte se disa nga themeluesit e tyre ishin prezantuesit e të gjitha arteve të qytetërimit; ata ose ishin vetë Zoti, ose ishin të udhëzuar prej zotave - përmbledhtas, ata ishin burra me dije tepër të gjera në krahasim me ata që do të vinin pas tyre; ata ishin mësuesit e racave foshnjore…

Është thënë se këta mësues të hershëm të njerëzimit, të cilët themeluan institucionet e misterit si mënyrat më të përsosura të dhënies së udhëzimeve ndaj njerëzimit foshnje në gjërat më të larta, ishin shpirtra që i përkisnin një njerëzimi më sipëror nga zhvillimi se sa ky i yni… Në kohët më të hershme, sipas kësaj pikëpamjeje, të fshehtat ishin drejtuar nga ata që kishin pasur një dije të natyrës së të fuqishmëve, e cila ishte përvetësuar nga njerëzimi i mëparshëm më i përsosur, jo me domosdo i lindur në Tokë dhe, me mrekullitë që tregohen për ta, askush nga njerëzit tanë nuk do të mund ta riprodhonte në vetvete”.

Kjo strukturë dijeje ishte ose negative, nga fillimi i ambicioneve të veta për njerëzimin, ose kishte marrë pushtetin prej kësaj ndërgjegjeje. Mendoj se Vëllazëria e lartë me influencë e Egjiptit ka qenë e mbizotëruar prej manipulimit negativ, më së paku qysh nga mbretërimi i faraonit Akhenaten, i cili vdiq rreth vitit 1362 përpara Krishtit. Ai e lëvizi oborrin mbretëror drejt një qyteti të ri në Egjiptin e Mesëm, të quajtur El-Amarna dhe këtu ndërtoi një tempull vëllazërie për dijet ezoterike. Kur ai vdiq, pasardhësi i tij e lëvizi oborrin mbretëror mbrapa, në drejtim të Tebës, në veri, por Vëllazëria qëndroi në El-Amarna dhe u nda nga shteti. Gjatë shekujve pasardhës, lindën të tjera mjete për komunikimin e njohurive.

Disa, si katharët, në shekujt e dymbëdhjetë dhe të trembëdhjetë, u shkatërruan nga Kisha Katolike në mënyrën më të tmerrshme pas shtrirjes së ndikimit të tyre rreth e rrotull një zone të gjerë që fillonte nga baza e tyre në Francën Jugore. Ndaj Kalorësve të Tempullit (Kalorësit Templarë), të cilët u shquan në të njëjtën periudhë me katharët, ishte lëshuar, njëlloj për nga ashpërsia, “drejtësia” papale. Por templarët kaluan në një organizatë të fshehtë dhe ndikimi i tyre ka vazhduar deri në ditët e sotme, edhe në zotërimet e tyre, edhe brenda shoqërive të tjera të fshehta, të cilat janë, para së gjithash, pjesë e së njëjtës organizate të përgjithshme.

Kjo periudhë e katharëve dhe kryqtarëve hodhi farën e shumë degëzimeve të Vëllazërisë, e cila vazhdoi të influenconte ngjarjet e rëndësishme - shoqëritë e fshehta si Kalorësit e Urdhrit të Spitalorëve të Shën Xhonit, e njohur sot si Kalorësit e Maltës. Asnjë nga këto nuk ishte thjesht një dukuri e botës kristiane dhe çifute. Shoqëri të fshehta, të ngjashme, ishin krijuar brenda të gjitha kulturave dhe Lozha e Madhe e Vëllazërisë Arabe në Kajro do të bëhej një manipulatore e madhe e ngjarjeve.

Synimi i kësaj strukture negative të Vëllazërisë ishte të bindnin masat e njerëzve që të besonin ndonjë gjepur të vjetër, ndërsa manipulatorët ta mbanin për vete dijen e natyrës së jetës e krijimit dhe ta shfrytëzonin fuqinë e mendjes, fushat e energjisë së Tokës, rrjetin botëror të energjisë (rrjetin e linjave të energjisë të njohura prej kulturave të ndryshme si linjat ley, meridianët dhe linjat e dragoit). Madje dijet e privilegjuara nuk mbetën thjesht si informacion gjatë shekujve.

Gjatë ditëve të sotme ato funksionojnë në një variant të ndërthurur të njohurive, megjithëse në pararojë, në kuptimin e ligjeve universale në krahasim me çka do ta gjeni në besimet fetare dhe në strukturën e shkencave, të cilat shtrati i ynë ka dashur t’i pranojë. Keqkuptimi më i madh i Vëllazërisë negative lidhet me fuqinë e dashurisë. Ndërgjegjja e Gardianit të Burgut, e cila kontrollon mendjet e atyre të cilët manipulojnë Vëllazërinë, nuk e kupton dot dashurinë. Ajo gjeneron dhe furnizon energji negative, madje ajo mund të ndikojë që të prodhohet akoma më shumë prej nxitjes së njerëzimit për shtimin e kësaj energjie negative, gjë e cila e forcon akoma më shumë këtë të fundit.

Për këtë ndërgjegje, dashuria është si hudhra për një vampir, ndërsa pa dashuri - energjia mbi të cilën ekziston i gjithë krijimi - dija gjithmonë do të mungojë. Dija pa dashuri është një gjendje e qenies, e cila ende kontrollon nivelet më të larta të rrjetit të Vëllazërisë, nëpërmjet Elitës së vet Botërore. Ky është intelekti pa zemër, do të thoshit ju, dhe pa balancimin e feminilitetit.

Simbolet e Vëllazërisë në kohët e lashta mbeten ato të Vëllazërisë së sotme - piramida dhe syri gjithëvështrues, svastika,* qengji, përparësja, obelisku dhe shumë të tjera. Obelisku është simbol i penisit të Osirisit, zotit egjiptian. Legjenda thotë se ai ishte shqyer në copëra prej “djallit” Set (Luciferi, Satanai, Djalli etj.) dhe kur Isisi, gruaja e Osirisit u përpoq t’i ribashkonte ato, ajo gjeti të gjitha pjesët, përveç njërës, të cilën ju e kuptoni se cila është. Unë mendoj se legjenda të tilla janë shumë më tepër simbolike se sa të vërtetat e thjeshta.

Obelisku dhe penisi i Osirisit në këtë histori simbolizojnë energjinë mashkullore, e cila ka mbizotëruar botën gjatë historisë së regjistruar. Të gjithë ne, si dhe Krijuesi si një i tërë, jemi në kërkim të ekuilibrit e harmonisë mes të kundërtave, negatives dhe pozitives, mashkullit dhe femrës. Këto janë Yin dhe Yang - tipe forcash të kulturës kineze. Kur sundon një nga këto forca, ka një çekuilibrim, i cili manifestohet si një sjellje e çekuilibruar. Transformimi i planetit, që tashmë është duke ndodhur, është planifikuar të sjellë forca të tilla në harmoni dhe ekuilibër, kështu që ato të gjitha janë të dobishme, me kusht që asnjë prej tyre të mos mbizotërojë.

Shtypja e energjisë femërore prej mashkullit ka krijuar një mashkull dominues të botës dhe “mashkulli viril” është njëri prej pasardhësve të tij. Kjo nuk ka ndodhur rastësisht, por nga projekti: projekti i Gardianëve të Burgut. Harmonia dhe ekuilibri në të gjitha gjërat = plotësi. Plotësi = fuqi e pafundme. Kjo është gjëja e fundit që do të dëshironin Gardianët e Burgut, pasi njerëz të tillë është e pamundur të kontrollohen. Në vend të kësaj ata kanë kërkuar që të na çekuilibrojnë. Disharmonia dhe çekuilibrimi = ndarje të unit. Ndarja e unit = mundësi të kufizuara.

Dy çekuilibrimet kryesore brenda vetes dhe burgut në përgjithësi, kanë qenë ato të mbizotërimit të negatives ndaj pozitives dhe mashkullores ndaj femërores. Nuk ka mosbalancim më të madh të çekuilibrimit mashkullor se sa ajo që është vënë re në disa fe kryesore dhe në rrjetin e shoqërisë sekrete. Rilindja e energjisë femërore është vendimtare për harmonizimin e Tokës dhe prej kësaj, unë do të përcaktoja jo vetëm rilindjen e grave në nivelet e vendimmarrjes. Unë e destinoj rizgjimin e energjisë femërore brenda formës së mashkullit dhe si zbutje të dëshirës së indoktrinuar te kaq shumë meshkujve për të mbizotëruar e për të ndjekur programimin e mashkullit viril. Kjo rilindje e energjisë femërore është simbolizuar si “kthim i perëndeshave”.

Është shumë e qartë se obelisku (simboli i energjisë mashkullore) do të ishte kaq i rëndësishëm te Vëllazëria ndër shekuj, sepse kjo është, në fund të fundit, një vëllazëri, jo një lidhje e afërt me motra.** Shoqëritë e fshehta janë veçanërisht, tërësisht të mbizotëruara nga meshkujt, ndërsa gratë janë të përjashtuara nga dituria dhe vendimmarrja. Si shembull shikoni frimasonët. Burrat krijojnë një mburojë, kur udhëtojnë me gratë e tyre për një darkë të përvitshme si një pjesë e dekorit.

Këto organizata të mbizotëruara nga burri, duhet të jenë të përcaktuara për të qenë të zhbalancuara dhe kjo është më se e sigurt. Frimasonët kanë qenë një nga shoqëritë sekrete më të rëndësishme, që është dukur qysh në kohët e lashta dhe janë vetëpërcaktuar mbi strukturën dhe besimet e Shkollave të Fshehta të Vëllazërisë, siç kanë qenë edhe të tjerat. Unë do t’i referohesha këtij rrjeti si kulti i Syrit Gjithëpamës, kulti që adhuron “zotat” e Dimensionit të Katërt ose “padronët”.

Ky shkon mbrapa në histori, në antikitet dhe e njëjta rrymë e manipulimit qëndron pas Rendit të Ri Botëror të ditëve të sotme. Këta janë një përzierje e besimeve ezoterike të lashtësisë, të cilat kanë lindur nga Babilonia, Egjipti dhe nga shkolla hebreje e Kabalas. Nivelet më të larta të frimasonëve ende adhurojnë një “Zot” të quajtur Jahbulon - Jah (Jehovah, hebraik), Bul (Baal, babilonas) dhe On (Osiris, egjiptian).

Ndoshta arritja më e rëndësishme e kësaj elite botërore vëllazërie gjatë udhëtimit drejt mbizotërimit botëror ka qenë kolonizimi i Amerikës, një tokë e njohur që ekzistonte shumë më parë se të “zbulohej” zyrtarisht. Gjatë historisë së njohur njerëzore, kanë qenë dy nivele njohjeje që vepronin mbi këtë planet. Njëra ishte bërë publike për ta parë masat, shumica e së cilës është ciflosur dhe manipuluar për të kontrolluar mendimin tonë dhe realitetin që ne krijuam, ndërsa tjetra ishte e njohur vetëm për pakicën; por dija më e lartë ishte vetëm për nivelet e elitës së Vëllazërisë. Historia konvencionale pas “zbulimit” të Amerikës, është një shembull i kësaj që thamë.

Librat e historisë na tregojnë se Kristofor Kolombi bëri një supozim më 1492 se Toka ishte e rrumbullakët ose në formën e dardhës dhe nëse ai do të udhëtonte nga perëndimi, besonte se ai, në fakt, do të shkonte në Indi dhe në Lindjen e Largët, e cila tashmë ishte identifikuar prej Marko Polos. Është thënë se ai “aksidentalisht” e zbuloi atë që e quajmë India Perëndimore dhe se atëbotë, ai pati besuar se kishte gjetur Indinë deri në ditën që vdiq. Ne na është thënë, për më tepër, se Xhon Kaboti (John Cabot) dhe djali i tij, Sebastiani, të dy venecianë, u dërguan nga Bristoli katër vjet pasi Kolombi kishte udhëtuar që nga Spanja; Kaboti e “zbuloi” Amerikën Veriore më 1497.

Nuk ka asnjë lidhje prej historisë konvencionale mes këtyre dy ngjarjeve. Por nëse do të shikoni më thellë, ka një lidhje të fuqishme: dija e mbajtur prej rrjetit të Vëllazërisë, e cila është kaluar në fshehtësi qysh nga koha e Atlantisit.

Frimasoni i gradës 33, Manly P. Hall, përmend në librin e tij Funksioni i përcaktuar i Amerikës, se emri i vërtetë i Xhon Kabotit ishte Xhovani Kaboto. Ai ishte lindur në Xhenova, qyteti ku thuhet se kishte lindur Kolombi, ndërsa më vonë, Kaboti do të natyralizohej si venecian. Mendohet se këtu ai është përfshirë me një shoqëri të fshehtë, sektin Vëllazëria Kristiane, i njohur si Joanitët, që ishte shumë i ndikuar prej doktrinave ezoterike të templarëve.

Legjendat tregojnë se ai vizitoi të ashtuquajturin “Njeriu i zgjuar i Lindjes së Afërme”, siç pati vepruar edhe Kolombi. Ky i fundit kishte lidhjet e veta me Vëllazërinë. Babai i tij ishte anëtar i një dege të vëllazërisë, Urdhri i Krishtit. Vetë Kolombi ishte përfshirë me një grup, i cili ndiqte mësimet e poetit Dante, që ishte një anëtar i Kishës Kathare dhe nismëtar i Kalorësve Templarë. Kolombi ishte parë shpesh i veshur në pamje të jashtme si ata që besoheshin se ishin të Urdhrit Françeskan. Djali i Kolombit tha se babai i tij kishte vdekur me një veshje të tillë.

Priftërinjtë e Tempullit të Vëllazërisë Egjiptiane të lashtë në El-Amarna visheshin me petka të ngjashme, siç bënin edhe një grup vëllazërie i quajtur Fraternites, në kohën e Kolombit. Këto janë vetëm disa nga lidhjet e kësaj vëllazërie. Vjehrri i Kolombit ishte anëtar i Kalorësve të Krishtit, emri i maskuar i Kalorësve Templarë. Kur templarët ishin spastruar kryq e tërthor Evropës, ata mbijetuan në Portugali nëpërmjet ndryshimit të emrit të tyre në Kalorësit e Krishtit. Ata iu kushtuan aktivitetit bregdetar. Zbuluesi Vasko de Gama ishte Kalorës i Krishtit, siç ishte timonieri Princ Henri, një mjeshtër i Madh i Urdhrit. Vjehrri i Kolombit ishte njëri prej kapitenëve të Princ Henrit dhe trashëgoi harta dhe letra nga ai, të cilat Kolombi i shfrytëzoi për të “gjetur” Amerikën.

Kryqi i kuq mbi një sfond të bardhë ishte simboli i templarëve. Ai ishte nxjerrë jashtë ligjit prej papës në kohën e spastrimit. Anijet e Kolombit lundruan me kryqin e kuq mbi sfond të bardhë. Udhëtimi i tij historik ishte administruar prej mbretit Ferdinand të Aragonës së Spanjës dhe mbretëreshës Izabela të Kastiljes, Spanjë, martesa mes të cilëve ndihmoi në bashkimin e Spanjës. Këta ishin monarkë “katolikë”, të cilët mundësuan një udhëtim të një burri që ishte duke lundruar me flamurin e Kalorësve Templarë. Për më tepër, pati edhe një mbështetje shtesë nga Leonardo da Vinçi dhe Lorenco de Mediçi, të dy themelues të shoqërive të fshehta të Vëllazërisë.

Dhënia e një prapavije të tillë për Kolombin dhe Kabotin, tregon shtrirjen e kufijve të besueshmërisë për hipotezën se “zbulimi” i pjesëve të ndryshme të Amerikave prej tyre, brenda katër ose pesë viteve nga njëri-tjetri, nuk ishte një rastësi. Shumë nga eksploruesit e hershëm dhe kolonizatorët njiheshin si anëtarë të shoqërive të Vëllazërisë. Ata e dinin se çfarë po kërkonin sepse i kishin hartat dhe skicat e botës të trashëguara prej mijëra vjetësh prej Vëllazërisë, ndoshta që nga Atlantida.

Më 1513, Piri Reiz, një admiral në flotën otomane turke, përpiloi një hartë që tregonte relievin e tokave të Antarktidës, e cila, siç u mësua pas zbulimit, ishte e mbuluar me një mijë këmbë thellësi me akull. Antarktida madje nuk do të ishte “zbuluar” zyrtarisht edhe 300 vjet pasi ishte përpiluar harta. Forcat Ajrore të Shteteve të Bashkuara kanë konfirmuar se harta ka harmoni “tërësisht të mrekullueshme” me rezultatet e profilit sizmik të krijuar prej ekspeditës suedezo-britanike për Antarktidën më 1949. Forcat Ajrore theksojnë se kjo dëshmonte që “vija bregdetare është hedhur në hartë përpara se ajo të ishte mbuluar nga pelerina e akullit”.

Ata theksuan, gjithashtu, se ata nuk kishin ndonjë ide se si paraqitja mbi hartën e Piri Reiz-it mund të kuadrohej me gjendjen e njohurive gjeografike që ekzistonin më 1513-n. Por ata mund t’i ndihmoj unë për këtë. Piri Reiz e përpiloi hartën e tij nga hartat dhe skicat e kaluara përmes niveleve më të larta të Vëllazërisë. Dëshmi është mbivendosja, nga të qenët këtu për miliona vjet, e pelerinës së akullit që ishte sendërtuar dora-dorës për 6 000 vjet. Bota ishte hedhur në hartë më përpara kësaj date përtej qytetërimeve që ishin më të përparuara nga ato që na është thënë prej konvencioneve të të doktoruarve në histori, të cilët ishin projektuar për të thënë gomarllëqe e jo për të na informuar saktësisht. Kolombi dhe Kaboti e gjetën Amerikën për një arsye të thjeshtë. Ata e dinin se ku ishte ajo!

Kolonizimi i Amerikës dhe veçanërisht i Amerikës së Veriut duket se ka qenë një synim afatgjatë i punës së mrekullueshme të epokave ose i Rendit të Ri Botëror. Sër Frensis Bejkëni, kancelari i madh i Anglisë, ishte një anëtar i Vëllazërisë së një niveli të lartë në kohën e Elisabetës së Parë dhe Xhejmsit të Parë. Ai ishte komandant i madh i Urdhrit të Vëllazërisë, të quajtur Rozikrucianët dhe ishte, gjithashtu, shumë i përfshirë në veprimet e fshehta tradicionale të Kalorësve Templarë. Bejkëni i kaloi njohuritë e fshehta në kode të përfshira në punime, si dramat e Shekspirit, të cilat, në fakt, i ka shkruar ai vetë.

Dëshmia e kësaj është një e vërtetë shumë thelbësore dhe historia e Shekspirit është një mit. Na falni, Stratford! Bejkëni e përdori rrjetin për të inkurajuar kolonizimin e Amerikës së Veriut dhe shumë pak për të ndaluar marrjen e kontrollit të saj nga spanjollët. Megjithatë, për më tepër, ai ishte duke punuar sipas programit të Vëllazërisë. Njerëz si Sër Valter Ralei ishin gjithashtu në rrethin e Bejkënit, së bashku me emra të tjerë të shquar të shoqërisë elisabetiane.

Unë vë theksin te fakti se jo gjithkush brenda Vëllazërisë është me qëllim negativ. Shumë janë të kandisur nga ajo, madje maja e hierarkisë në Punën e Mrekullueshme është për të mirën e të gjithë njerëzve. Shumica e anëtarëve të Vëllazërisë nuk e kanë idenë e despotizmit që përmbahet në axhendën reale, që njihet vetëm prej një tokice të pakët. Në fakt, axhenda e vërtetë është e njohur vetëm prej Gardianëve të Burgut të Dimensionit të Katërt, të cilët kanë qenë në lidhje të përhershme në fshehtësinë e më tepër se mijëra vjetëve.

Në punimin e tij, Atlantida e re, Bejkëni ekspozon vizionin e tij të një bote të re në të cilën fuqia do të ushtrohet nga një shoqëri sekrete, Tempulli i Solomonit. Në këndvështrimin e Bejkënit, elita e privilegjuar studion shkencat në fshehtësi dhe vepron si një qeveri e padukshme, duke vendosur se çfarë duhet dhe çfarë nuk duhet të thonë njerëzit. E gjitha kjo duket si e zbatuar në manipulimin e fshehtë të ngjarjeve dhe informacionit të sotëm.

Por qysh atëherë nuk është vërtet kaq i mrekullueshëm, sepse plani Bejkën ishte duke funksionuar qysh nga shekujt XVI-XVII dhe është njëlloj me atë që Vëllazëria po ndjek edhe sot. Disa nga Vëllazëria mendojnë në mënyrë të pavarur se kjo është rruga më e mirë për të qeverisur botën, por unë do t’u theksoja me forcë se ata janë të keqpërdorur rrënjësisht, ngaqë nuk vlerësojnë se si mundet që një botë e tillë të manipulohet kaq lehtësisht prej një pakice duke i dëmtuar të gjithë. Më e rëndësishmja është se ata nuk e kuptojnë që Gardianët e Burgut janë duke i manipuluar të gjithë, përfshirë edhe ata vetë.
Një tjetër emër me peshë në këtë periudhë ishte Dr. Xhon Di , një ekspert (me dije të larta) dhe astrologu zyrtar i mbretëreshës Elizabeta e Parë.

Ai ishte gjithashtu një agjent jozyrtar i fshehtë i saj dhe i shënonte raportet e tij me shenjën 007. Në një fillim ditari të shkruar në Pragë më 1586, Di përshkruan një takim të papritur me “një burrë të vogël”, hapat e të cilit “dukej sikur nuk preknin tokën prej një hapi të gjatë, i cili lëvizte në një re të vogël përvëluese” dhe që shkoi lart në qiell “brenda një shtylle zjarri”.

Në Pragë, Di i dha perandorit Rudolf një dorëshkrim të ilustruar, të shkruar me kod, për të cilin pretendohej se ishte vepra e Roxher Bejkënit, një prift françeskan i shekullit XVIII, i cili kishte brengosur autoritetet e kishës me pikëpamjet dhe idetë e tij. Këto përfshinin profecitë rreth mikroskopit, teleskopit, makinës, nëndetëses, aeroplanit dhe shfaqnin besimin se Toka ishte një sferë. Të gjitha këto fakte mund të ishin transmetuar nga Dimensioni i Katërt.

Në vitin 1912, i njëjti dorëshkrim ishte blerë nga një agjent libri amerikan i quajtur Vilfrid Voiniç dhe u bë i njohur si Dorëshkrimi i Voiniçit. Kur ai dërgoi kopjet tek “ekspertët” e kohës së tij, ata thanë se shumica e qindra bimëve të ilustruara nuk ishin nga ato që rriteshin në Tokë. Disa ilustrime të para me mikroskop dukeshin si një ind dhe të tjerat ishin sisteme diellore dhe konstelacione.

Zbërthyesit më të mirë të mundshëm të kodeve në inteligjencën e Shteteve të Bashkuara gjatë të dyja luftërave botërore provuan të deshifronin atë që ata e quajtën “dorëshkrimi më misterioz në botë”, por askush nuk e arriti këtë. Një profesor në Universitetin e Pensilvanisë, i quajtur Uilliam Romein Njubolld pretendonte se kishte dekoduar diçka prej tyre më 1921. Ai citoi pjesë të tekstit të lexuar:

Në një pasqyrë konkave, unë pashë një yll në formën e një kërmilli midis qendrës së Pegasusit, brezit të Andromedës dhe kokës së Kasiopesë.”

Ajo që Roxher Bejkëni përshkruan në dorëshkrim dhe që ishte marrë prej Xhoni Disë është tani e njohur si e saktë dhe përfshin ilustrimin korrekt të mjegullnajës së Andromedës, por kjo është vizatuar nga një kënd, i cili nuk mund të shihet nga Toka! Di ishte një ekspert dhe komunikues me famë të madhe dhe pretendonte se komunikonte me një “engjëll me një shkop magjik”, me një JT. Dija e mbajtur brenda rrjetit të shoqërisë së fshehtë gjithmonë ka qenë larg, shpesh me shekuj përpara se të lejohej ta mësonin masat e popullit. Njohja e ekzistencës së Amerikës dhe plani afatgjatë i saj ishte i ditur për këtë ekspert elisabetian, ashtu siç ishte e ditur për ata që drejtuan Kolombin dhe Kabotin, falë manipulatorëve të Dimensionit të Katërt.

Ngulimi i parë anglez i përhershëm në Amerikën e Veriut ishte vendosur në Xhejmstaun, Virxhinia (i quajtur pas Elisabetës “mbretëresha e virgjër”) më 1607. Shumë anëtarë të familjes së Frensis Bejkënit ishin midis themeluesve të parë. Nga kjo pikë, kultura vendëse e Amerikës së Veriut do të ishte e dënuar, ashtu siç kishte qenë edhe ajo e Amerikës Qendrore dhe Jugore kur kishin arritur spanjollët dhe portugezët. Rruga e mbetur për banorët vendës ishte therja e pamëshirshme dhe shkatërrimi i kulturës së tyre pa asnjë respekt ose dhembshuri, çka ishte një nga episodet e tmerrshme në të gjithë historinë e njerëzimit.

Mijëra nga të ardhurit kishin lundruar në perëndim prej Evropës për t’i shpëtuar persekutimit të tyre fetar pasi Vëllazëria sajoi Reformacionin që ndau Kishën Kristiane në protestantë dhe katolikë. Kjo krijoi ndarje dhe konflikt dhe e dobësoi fuqinë e papës. Por kur njerëzit e persekutuar arritën në Amerikë, ata rëndom vazhduan të persekutonin popullsinë vendëse dhe emigrantët e besimeve të tjera fetare me të njëjtën rrugë të mungesës së mëshirës, të cilën e kishin provuar edhe vetë.

Toka që ata pushtuan, që tani quhet Shtetet e Bashkuara, ishte dhe është një armë kyçe në planin afatgjatë të Vëllazërisë për mbizotërim botëror. Shoqëritë masonike shkuan përgjatë një ndryshimi dhe hapësire masive pas Luftës Civile Angleze dhe veçanërisht në fillim të 1700-s. Mbi këtë pikë, vetëm njerëzit, të cilët punuan si muratorë në profesion ose zanatçinj ndërtimi, do të bëheshin anëtarë masonë. Tash e tutje, Vëllazëria do të hapej për të gjithë dhe kështu lindi Frimasoneria ose Masoneria Spekulative. Sipas të gjitha gjasave, ishte Frensis Bejkëni që qëndronte si forcë përtej këtij ndryshimi thelbësor.

Qendra e rrjetit frimasonik që sakaq u rrit shpejt, do të ishte një Lozhë e Madhe (hapur në Londër më 1717), e cila do të bëhej e njohur si Lozha e Madhe Nënë e Botës. Kjo ishte një qendër e manipulimit masonik, e cila nxiste themelimin e lozhave të tjera nëpër Evropë, Perandorinë Britanike dhe ndër Amerikat. Shumë variante të tjera të masonerisë ishin përfshirë në këtë zallamahi, ku përfshiheshin Riti Jorkez dhe Riti Skocez i Majkëll Ramsesit, i cili është i bazuar në sistemin e Kalorësve Templarë. Riti Skocez ka 33 gradët më të hershme dhe sot ka ndikim të fuqishëm në politikë, ekonomi, ushtri dhe shërbimet e sigurisë së Britanisë, Evropës, Shteteve të Bashkuara dhe shumë vendeve të tjera. Nju Jorku ishte pagëzuar me këtë emër sipas Ritit të Jorkut të Frimasonerisë.

Plani i Vëllazërisë ishte të themeloheshin Shtetet e Bashkuara të Amerikës, të pavarura nga qeveria britanike, por në varësi të Vëllazërisë. E inkurajuar nga Lozha e Madhe Nënë e Londrës, lozhat frimasonike në kolonitë e Amerikës filluan të komplotonin dhe të bënin propagandë kundër sundimit britanik. Ishte projektuar një krizë ekonomike, më së paku përmes një lufte midis Britanisë dhe Francës. Si pjesë e këtij plani erdhi dëshpërimi dhe nevoja për arkëtime në buxhet, ndaj qeveria britanike imponoi taksa të larta dhe tatime mbi kolonitë amerikane. Ky ishte një operacion i krijuar dhe i koordinuar prej Elitës Botërore, operacion i cili është përsëritur herë pas here. Rrjeti në Britani, ashtu si edhe në çdo vend tjetër, përfshinte bankierët kryesorë, disa politikanë dhe më të rëndësishmit, këshilltarët e tyre politikë. Ata në fshehtësi projektuan ngjarje, të cilat shkaktuan një krizë ekonomike në Britani.

Pastaj ata këshilluan qeverinë britanike se e vetmja mënyrë për të dalë nga kjo situatë ishte vendosja e taksave më të larta mbi kolonitë amerikane. Në të njëjtën kohë, ushtria amerikane e Vëllazërisë ishte e orientuar të kritikonte dhe rriste kundërshtimin kundër këtij veprimi dhe ta kthente këtë zemëratë në kërkesa për pavarësi nga Britania. Tregohej mbi sipërfaqe, si dhe në librat e historisë, sikur Britania ishte kundër kolonive amerikane. Në fakt, i njëjti rrjet ishte duke i manipuluar të dyja krahët. Ky e kishte hallin se si të krijonte luftërat dhe revolucionet kryesore, të cilat ne do të mund t’i shihnim më vonë. Kjo strategji ishte përshkruar shumë mirë prej P. Sedirit në veprën e vet Histoire et doctrine des Rose-Croix, të botuar në Paris më 1910:

“E pazonja për të kontrolluar fatet mbi Tokë në mënyrë të hapur, ngaqë qeveritë do të rezistonin, kjo aleancë mistike mund të veprojë vetëm përmes shoqërive të fshehta… Kështu, këto u krijuan dora-dorës nga nevoja që lindi, u ndanë në grupe të dallueshme, grupe të ngjashme në opozitë, ndonjëherë duke iu bërë avokatinë shumicës së politikave kontradiktore, në fe, politikë, ekonomiks dhe literaturë; por ato janë që të gjitha të lidhura, të gjitha të drejtuara nga një qendër e padukshme që e fsheh fuqinë e saj, aq sa kërkon që me këtë mënyrë t’i ndryshojë të gjithë skeptrat mbi Tokë”.

Kundërshtimi i kolonive amerikane e çoi qeverinë britanike t’i tërhiqte taksat e reja, përveç asaj të çajit, por Vëllazëria nuk do t’ia lejonte vetes qetësimin e zemëratës. Anëtarët e Lozhës Frimasone Shën Endrju në Boston, të drejtuar nga Xhunior Varden, Pol Rever , të maskuar si amerikanë vendas “indianë”, flakën kutitë e çajit në liman për të protestuar kundër taksës mbi çajin. Partia e Çajit të Bostonit, siç u bë e njohur, ishte klloçitur ndërkohë gjatë një darke në shtëpinë e vëllezërve Bredli, të cilët ishin që të dy anëtarë të Lozhës së Shën Endrjusë.

Çasti i luftës për pavarësi grumbulloi forcë derisa këto do të bëheshin të pandalshme.
Revolucionarët kryesorë dhe ata që nënshkruan Deklaratën e Pavarësisë më 1776, ishin pothuajse të gjithë frimasonë. Xhorxh Uashington triumfuesi, shef-komandanti i ushtrive amerikane dhe presidenti i parë i Shteteve të Bashkuara të Amerikës ishte frimason i një rangu të lartë dhe të gjithë, por veçanërisht dy nga gjeneral brigadierët e tij në luftë ishin masonë. Frimasoni i mirënjohur dhe historiani frimasonik, Manly P. Hall, thotë se nga pesëdhjetë e gjashtë burrat që nënshkruan Deklaratën e Pavarësisë, afërsisht pesëdhjetë ishin të njohur që ishin frimasonë dhe vetëm një dihej që nuk ishte i tillë”.

Një studiues tjetër, Enrike de Vinsente, thotë se pesëdhjetë e tre nga nënshkruesit ishin frimasonë dhe se shtatëmbëdhjetë presidentë, duke filluar me Uashingtonin, kanë qenë anëtarë të Urdhrit. Presidenti i dytë, John Adams, i përkiste një shoqërie sekrete të njohur si Dragonjtë, e quajtur sipas linjave të energjisë magnetike në rrjetën e energjisë së Tokës. Ai studioi përfshirjen e gjeometrisë së shenjtëruar në rrjetën e energjisë dhe mësoi se si të shfrytëzonte përmbajtjen që ajo zotëronte.

Një nga udhëheqësit e revolucionarëve dhe etërit themelues të Shteteve të Bashkuara ishte Benjamin Franklin, i pari Mjeshtër i Madh i frimasonëve të Pensilvanisë. Ai do të bëhej një mik i Sër Frensis Dashvud, kancelar i Thesarit Britanik dhe themelues i shoqërisë sekrete të quajtur Klubi i zjarrit të ferrit. Franklini do të bëhej anëtar së bashku me kryebashkiakun e Londrës, djalin e kryepeshkopit të Kentërberit dhe Princin e Uellsit. Ai udhëtoi në Francë për të arritur sukses nëpërmjet mbështetjes së frimasonëve francezë për Revolucionin Amerikan dhe siguroi shërbimet e frimasonit gjerman, baronit Von Streube, i cili shërbente në ushtrinë e Frederikut të Madh të Prusisë.

Baroni do të luante një pjesë të rëndësishme në fitoren e kolonistëve mbi Britaninë. Lidhjet e Franklinit me Vëllazërinë franceze ishin shumë të afërta dhe ai do të bëhej një anëtar me sërë të lartë në Lozhat e Shën Janit dhe Nëntë Motrat, të cilat në ligë me Lozhën e Madhe të Orientit në Paris, do të kenë tërhequr këmbëzën e Revolucionit Francez më 1789. Franklini u bë Mjeshtër i Madh te Nëntë Motrat. Një nga revolucionarët kryesorë në Francë, Markez de Lafajet, ishte një mik i Franklinit dhe e mbështeti atë dhe kolonistët gjatë Revolucionit Amerikan.

Figura 4: Kartëmonedha e dollarit të ShBA-së me simbolin e saj klasik të Vëllazërisë me origjinë nga antikiteti.

Frimasonët manipuluan dhe fituan Luftën për Pavarësi dhe më pas morën kontrollin e ShBA-së. Ata dhe grupe të tjera të Vëllazërisë kurrë nuk e kanë pranuar këtë kontroll deri në ditët e sotme. Më vonë do të bëhej e qartë se, kur etërit themelues porositën një projekt për Vulën e Madhe të Shteteve të Bashkuara, ajo do të përfshinte simbolet klasike të Vëllazërisë (Gardiani i Burgut), që shkonte mbrapa në histori tek Egjipti i lashtë e përtej, duke përfshirë piramidën dhe syrin gjithëvështrues. Sipër dhe poshtë këtij simboli janë dy fraza latine: Annuit Coeptis dhe Novus Ordo Seclorum. Këto përkthehen: “Njoftojmë krijimin” e “Një Rendi të Ri të Epokës”. Me fjalë të tjera, shpallim krijimin e Rendit të Ri Botëror.

Themelimi i Shteteve të Bashkuara ishte një hap i madh përpara në planin për fuqinë botërore të përqendruar. Sot, kjo pjesë e vulës mund të gjendet mbi çdo kartëmonedhë dollari (shih figurën 4) dhe kjo në mënyrë të qartë tregon faktin se Elita kontrollon ekonominë amerikane dhe gjithçka tjetër. Vendimi për të përcaktuar simbolin e piramidës/Rendit të Ri Botëror te dollari, ishte marrë prej frimasonit të gradës së 33-të, Franklin D. Ruzveltit, më 1935, me mbështetjen e plotë dhe inkurajimin e zëvendëspresidentit të tij, Henry Ëallace, një tjetër mason i gradës së 33-të.

Zotin Ruzvelt do ta hasim shumë herë në tekst në kapitujt e tjerë. Flamuri amerikan, yjet dhe shiritat, ishin projektuar gjithashtu si pasqyrim i simbolizmave të Vëllazërisë ashtu si edhe Statuja e Lirisë, dhuruar frimasonëve amerikanë prej Urdhrit Masonik të Orientit të Madh Francez (Iluminati). Ndërsa lidhjet “zyrtare” dukeshin se çalonin midis Britanisë dhe Shteteve të Bashkuara pas luftës, ato midis shoqërive të Vëllazërisë amerikane dhe familjeve në pushtet, nga njëra anë, dhe atyre të vëllezërve në Britani e Evropë, nga ana tjetër, u bënë edhe më të fuqishme, përmes rrjetit të fshehtë.

E përsëris, unë nuk po them se të gjithë ata që u përfshinë në luftën për Pavarësinë e Amerikës ishin të motivuar negativisht, as që të gjithë pjesëtarët e lozhave të Vëllazërisë janë të ngjashëm në mendim. Shumica atëbotë u bindën se ishin duke bërë veprimin e duhur, sipas mënyrës së tyre. Shpesh nuk është veprimi, por motivimi mbrapa veprimit, çka rrekemi të shohim. Që një vend të pronësojë dhe kontrollojë një vend tjetër, kjo është tepër e gabuar, sipas pikëpamjes sime. Por ne kemi nevojë të shohim në drejtim të një motivimi dhe axhende më të madhe, përtej një kursi veprimi dhe të shohim shumë me kujdes se çfarë do të jetë alternativa e propozuar.

Kontrolli i Amerikës nga monarku dhe qeveria britanike ishte zëvendësuar me kontrollin e saj prej një vëllazërie të fshehtë me një përparim të madh të lirive njerëzore, por këtu është me vend të kujtojmë një pikë - se një transferim i fuqisë dhe kontrollit mund të jetë (si një gjendje e pandryshueshme) e justifikuar nën flamurin e zgjerimit të lirive njerëzore. Lufta amerikane për pavarësi ishte e para në serinë e “revolucioneve popullore”, të krijuara dhe financuara prej Vëllazërisë.

Plani ishte të shteronte fuqinë e monarkëve. Unë nuk do të isha kundër këtij plani, nëse kjo do të ishte bërë me paqe dhe me një mbështetje popullore të vërtetë. Por në vend të “pushtetit për popullin”, monarkët ishin zëvendësuar me një tjetër diktaturë, të quajtur komitetet revolucionare, komunistët, fashistët ose më delikatja e quajtura “demokraci”, që në të vërtetë ishte dhe është sundim prej Elitës. Le ta përmbledhim se kush jemi ne. Një strukturë piramidale e qenieve njerëzore ka qenë krijuar nën ndikimin dhe projektimin e manipulatorëve negativë të Dimensionit të Katërt, Gardianët e Burgut. Ata kontrollojnë klikën njerëzore në majë të piramidës, të cilën unë e kam pagëzuar si Elita Botërore.

Këta, nga ana e tyre, manipulojnë nivelet më të ulëta të rrjetit, brenda të cilave ju do të gjeni shumicën e vendimmarrësve kryesorë kombëtarë dhe botërorë në politikë, bankë, industri, tregti, media, ushtri etj. Gardianët e Burgut manipulojnë Elitën, Elita manipulon rrjetin e Vëllazërisë dhe rrjeti i Vëllazërisë manipulon botën. Çdo nivel më i ulët nuk ka dijeni për çka di niveli më lart tij dhe asnjëri prej tyre nuk e di se çfarë njohurish zotërojnë Gardianët e Burgut. Është një parajsë e manipulatorëve, me shumicën e popullit brenda rrjetës, që nuk e dinë se pjesë e kujt janë ose cili do të jetë qëllimi final.

Ju mund ta përshkruani atë simbolikisht si një pamje të qartë (JT-sh), që po manipulon me pamje pjesërisht të qartë (Elitën botërore/Vëllazërinë), që pastaj manipulon të verbrit (masa njerëzore). Tashmë me Shtetet e Bashkuara të krijuara dhe në duart e Vëllazërisë, kontrolli i botës do të përparonte, madje më shpejt se sa më parë.

nga **Rifat** Tue Jan 31, 2012 3:51 pm

Fuqia e letrës

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? Sri_lanka_paper_money_10-1000_rupees

Plani për Rendin e Ri botëror dhe kontrollin global lëvizi në një stad të ri me lindjen e “parasë së çuditshme” ose "strange money" . Ky është një proces, sipas të cilit, bankat huajnë para që nuk ekzistojnë (kreditimi) dhe ju ngarkojnë ju me interes për të. Nëse jepni diçka që nuk ekziston dhe kërkoni që unë t’ju paguaj për të, ju do të merrni parasysh ndërhyrjen e policisë. Nëse unë ju jap diçka që nuk ekziston dhe ju them se, nëse ju nuk më paguani për këtë, atëherë do t’ju thërras në gjykatë dhe do t’ju sekuestroj pronën, ju mund të thoni se jetojmë në një shtet fashist. Në fakt, kjo që ju përshkrova është sistemi i bankingut botëror dhe mënyrat përmes të cilave edhe popujt, edhe qeveritë janë duke u zvarritur në borxhe. Po me çfarë barazohet borxhi? Me kontrollin.

Ndër bankierët e parë të botës moderne ishin Kalorësit Templarë. Ata ishin bërë shumë të pasur prej mbështetjes së kryqëzatave prej të krishterëve dhe prej trashëgimive nga njerëzit, të cilët shumë shpesh shpresonin të zinin një vend në parajsë. Ata kishin organizatat më të fuqishme në çdo vend, në të cilin u themeluan, kurse tempujt e tyre në Paris dhe në Londër do të bëheshin qendra financiare.

Përfundimisht, mbreti Filip IV i Francës, në bashkëpunim me papa Klementin V, shkatërruan templarët dhe vodhën pasurinë e tyre për të paguar borxhet dhe, ashtu siç e kam skicuar te vepra ime tjetër, Rebelimi i robotit, ka edhe gjasa të tjera të arsyetuara për këtë veprim. Mjeshtri i Madh i Templarëve, Zhak de Molei, u dogj në turrën e druve dhe Urdhri më pas kaloi në ilegalitet për të punuar dhe për të komplotuar në fshehtësi brenda organizatave të tjera. Bota e krishterë e kishte mallkim fajdenë (ngarkesën e borxhit me interes), por me kalimin e shekujve, kjo u harrua dhe sistemi i bankingut, i cili sot kontrollon njerëzimin, filloi të zhvillohet.

Monedha e këtyre kohëve ishte një metal i çmuar (siç është ari dhe argjendi) dhe për arsye sigurie, zotëruesit filluan ta depozitojnë pasurinë e tyre monetare te arpunuesit, të cilët kishin dhoma me ndërtime të përshtatshme për të siguruar depozitat në kasaforta të sigurta. Argjendarët duhej të lëshonin fatura në letër për arin dhe argjendin që u ishte lënë si depozitë në ruajtje dhe pronarëve të vërtetë do t’u paguhej borxhi i marrë nëpërmjet tërheqjeve të porcioneve të “depozitave”, sipas nevojave.

Duket qartë se ky ishte një proces kaba për të lëvizur gjithë këto metale tutje e tëhu, ndërsa faturat e letrës do të bëheshin lehtësisht të pranueshme si monedha. Ari dhe argjendi kishin filluar të qarkullonin gjithnjë e më pak, por zotëruesit e tyre i këmbyen ato me lëshimin e faturave (“para”) për të paguar borxhet. Po në këtë mënyrë sot bëhen pasuri të mëdha prej lëvizjes së thjeshtë të numrave midis një skedari kompjuteri dhe një tjetri.

Arpunuesit dhe pronarët e tjerë të dhomave të sigurta filluan ta kuptojnë se, ndonjëherë, vetëm një pjesë e vogël e arit dhe argjendit tërhiqej prej depozituesve. “Kështu”, menduan ata, “përse të mos lëshojmë dëftesa (para) për njerëzit e tjerë, të cilëve nuk do t’ua japim arin dhe argjendin dhe t’i ngarkojmë me interes për këto fatura?” E vetmja mënyrë që hileja të dështonte, ishte që ata të lëshonin shumë dëftesa dhe secili do të paraqitej në të njëjtën kohë për të tërhequr depozitat në ar dhe argjend. Ata filluan të lëshonin më tepër fatura për zotëruesit e arit dhe argjendit, se sa shuma e arit dhe argjendit që kishin depozituar në kamaret e tyre.

Shumica e faturave që lëshuan (prej të cilave fituan interes) ishin të lidhura me arin dhe argjendin, të cilin “bankat” nuk e kishin. Por derisa vetëm një sasi e vogël e metaleve tërhiqej në të njëjtën kohë, ata ishin në rregull. Por ata nuk mund të lëshonin shumë njësi të vogla letre në pafundësi për arin dhe argjendin që nuk ekzistonte dhe as t’i ngarkonin ato me interes. Kështu, me një fjali, ju keni një përshkrim të sistemit të sotëm të bankingut, i cili kontrollon botën.

Njerëzit dhe qeveritë janë fundosur në borxhe dhe dëshpërimisht përpiqen të paguajnë interes mbi paratë që kurrë nuk kanë ekzistuar, nuk ekzistojnë dhe kurrë nuk do të ekzistojnë. Është llogaritur se mesatarisht, për çdo £1 000 që një bankë merr nga klientët, e jep hua (dhe e ngarkon atë me interes) më së paku për £10 000! Ajo është në gjendje ta bëjë këtë përmes një sistemi thyesor (fractional reserve system), çka do të thotë se ato duhet të mbajnë një fraksion (të themi një të dhjetën) e depozitës së tyre totale në bankë, ose “rezervën”. Ato veprojnë kështu pasi nuk mendojnë se klientët do t’i kërkonin shumat e tyre në të njëjtën kohë. Në shumicën e vendeve ku bankat mirëfunksionojnë, ka rregulla ose ligje, të cilat e lejojnë një bankë që t’ua u përplasë derën nëse shumë njerëz kërkojnë paranë e tyre në të njëjtën kohë.

Banka i krijon këto para jashtë atmosferës delikate prej printimit të numrave mbi një ekran kompjuteri. Një copë e majme e taksave tuaja shkon te bankat për të paguar interes mbi paratë e krijuara në këtë mënyrë, kur këto taksa mund të përdoreshin për të lehtësuar varfërinë dhe urinë si dhe të krijonin mundësi më të gjera. Në fakt, nëse sistemi i parasë do të ishte strukturuar për t’i shërbyer popullit dhe jo bankierëve, do të ishte një rast i mirë për të thënë se të gjitha taksat do të merrnin fund.

Dredhia me të burgosurin është plotësuar me faktin se, nëse ju dështoni në pagesat e interesave mbi paranë që nuk ekziston, banka mund t’iu marrë makinën, shtëpinë si dhe prona të tjera... një pasuri e cila ekziston. Kujtoni, gjithashtu, se ndërsa ju jeni duke marrë hua një llogari të sigurt nga banka, ju do të ktheni mbrapsht më tepër se kaq, interesin. Nga rrjedh ky interes? Ai vjen nga bollëku dhe krediti botëror.

Kështu, me çdo hua të ripaguar mbrapsht te banka, qysh kur filloi ky sistem, pagesat e interesave kanë qenë thithësit e pasurisë dhe parasë botërore në sistemin e bankingut. Me çdo borxh të ripaguar, kontrolli i këtij sistemi është fuqizuar. Kjo e lejon sistemin e bankingut, të kontrolluar prej Elitës Botërore, të japë hua, madje në shuma edhe më të mëdha nga paratë që nuk ekzistojnë dhe t’i plandosin gjithnjë e më shumë njerëzit në borxhe.

Shekulli XVIII bëri një hop thelbësor përpara për ambiciet e Elitës Botërore, Vëllazërisë, ndërsa ky sistem bankingu u zgjerua, veçanërisht me lindjen dhe ngritjen e shpejtë të mbizotërimit të Shtëpisë Rothsçajlld. Pak organizata në kohët moderne i kanë shërbyer ambicieve të Vëllazërisë më tepër se sa kjo shtëpi. Këtë emër do ta hasni në sa e sa raste në gjysmën e parë të librit (pasi aty shpjegoj se si Gardianët e Burgut manifestojnë kontrollin e tyre mbi nivelin fizik), por unë duhet ta përmbush këtë përkushtim me një tregim të shkurtër të historisë Rothsçajlld.

Mayer Amschel Bauer, më vonë Rothsçajlld, lindi më 1743 në Frankfurt, Gjermani. Ai u martua me Gutle Schnaper më 1770 dhe ata patën një familje të madhe me pesë djem dhe pesë vajza. Ai u shkollua për rabin, por më pas punoi për bankën Openheimer në Hanover dhe më vonë u bë fajdexhi, i cili veproi si agjent për Uilliamin IX, Lendgreiv i Hesse-Cassel. Më 1785, Uilliami trashëgoi pasuri të madhe familjare në Evropë, të llogaritur në afro 40 milionë dollarë. Një pjesë e saj ishte akumuluar prej trupave me qira për Britaninë për të luftuar në Luftën për pavarësinë amerikane të projektuar nga Vëllazëria.

Perandoria Rothsçajlld ishte ngritur nga paraja e përvetësuar prej Majer Amshelit nga Uilliami, që ua pat vjedhur ushtarëve, të cilat ua dha me qira jashtë shtetit Britanisë. Paraja, e cila ndoshta llogaritej te tre milionë dollarë, ishte dhënë prej qeverisë britanike për Uilliamin që të paguante ushtarët, por ai i mbajti ato për vete. Uilliami ia dha paratë e tij për t’i fshehur nga ushtria e Napoleonit, Rotsçajlldit, por ky i dërgoi ato në Angli me djalin e tij, Nathanin, për të themeluar në Londër degën e perandorisë së familjes. Nathani e përdori paranë për të blerë një sasi të madhe ari nga Kompania e Indive Lindore dhe më pas e përdori këtë ar për të financuar veprimin heroik të ushtrisë së Dukës së Uellingtonit.

Nathani e manipuloi situatën në këtë mënyrë, nëpërmjet së cilës do të fillonte pasurimi i pafund i Rothsçajdëllve. Ne duhet t’ju kujtojmë se paraja, si gjithçka tjetër, është energji. Ajo mund të përdoret për qëllime pozitive ose negative dhe mban energjinë e “qëllimit” përtej saj. Ndërtimi i Shtëpisë së Rothsçajdëllve mbi paratë e përvetësuara prej një përvetësuesi, do të thotë se perandoria ishte ndërtuar qysh nga fillimi bazuar mbi një energji negative.

Si përgjigje e krimit të mirorganizuar financiar të Nathanit, degë të Shtëpisë Rothsçajlld ishin ngritur në Berlin, Paris, Vjenë dhe Napoli. Fëmijët e Majerit ishin vendosur me detyra në secilën prej tyre. Sot, holdingjet e Rothsçajdëllve thuhet se janë Fondi i pesë shigjetave i Kuraçaos dhe Korporata e pesë shigjetave të Torontos, Kanada. Emri vjen nga një simbol i Rothsçajlldëve, një shqiponjë me pesë shigjeta në kthetrat e saj, çka simbolizon pesë djemtë.

Pasuria u shtua prej hopit kolosal nga manipulimi që Rothsçajlldët iu bënë qeverive dhe nga të vepruarit përmes rrjetit të Vëllazërisë për të sajuar luftëra dhe revolucione, shpesh duke iu huajtur para të dyja krahëve të konfliktit të ardhshëm. Ju do ta shihni se kjo do të bëhej një praktikë e pandryshueshme për elitën e bankingut. Është e lehtë të krijosh konflikt dhe luftë; ju keni nevojë të kontrolloni vetëm diktatorin ose qeverinë, të siguroheni se ata zotërojnë mënyrat për të ndërtuar një ushtri të fortë dhe pastaj inkurajojini ose i udhëzoni ata të pushtojnë vende të tjera. Është e kuptueshme se këto vende do ta mbrojnë veten dhe menjëherë ju do të keni një luftë!

Kam dëgjuar të thuhet se asnjë nuk fiton nga luftërat, por kjo nuk është tërësisht e saktë. Bankierët fitojnë në çdo rast... me pak fjalë. Ata u japin hua para që nuk ekzistojnë, të dyja krahëve dhe arrijnë fitime të mëdha mbi interesat. Ata kontrollojnë edhe krahët e fabrikantëve, me të cilët të dyja anët shpenzojnë paranë e çuditshme, që ua kanë dhënë hua bankierët.

Në këtë mënyrë, ata rimarrin paratë e tyre përmes kompanive të armatimit, ndërkohë që vazhdon ngarkimi me interes mbi huanë fillestare të qeverive. Pastaj, kur dy ose më shumë vende shkretojnë njëri-tjetrin me ndihmën e parave të ofruara nga bankat, të njëjtat banka u huajnë atyre akoma edhe më shumë para që nuk ekziston për të rindërtuar vendin e tyre të shkatërruar dhe infrastrukturën. Kjo sjell akoma edhe më shumë fitime për bankat dhe përmes huasë, atyre iu dhurohet kontrolli i këtyre vendeve dhe i popujve të tyre.

Perandoria Rothsçajlld do të bëhej shumë e zonja për manipulime të tilla, ashtu siç bëri në Amerikë me J. P. Morganin, perandorinë Rokfeler dhe shumë të tjerë, të cilët, nëse ju shikoni përtej fasadës së organizatave dhe tymit të ekraneve, ato janë të kontrolluara prej shumë pak familjeve dhe individëve. Ka prova për të pretenduar se, në fakt, Shtëpia e Rothsçajlldëve ishte mbrapa të dyja këtyre bizneseve dhe perandorive të bankingut, një tregues ky i madhështisë së Rothsçajlldëve që synonin të fshihnin zgjerimin e fuqisë së tyre dhe përpiqeshin të kontrollonin mbrapa pushtetarëve në fasadë dhe organizim.

Por bankierët nuk mund t’i bëjnë të gjitha këto vetë. Ata kanë nevojë për rrjetin e Vëllazërisë për të manipuluar rrethanat në të cilat do të shpërthejnë konfliktet. Rothsçajlldët kanë qenë për mjaft kohë tifozë të Frimasonerisë dhe Napoleon Bonaparti ka qenë rrethuar prej frimasonëve, të cilët e këshillonin për politikat dhe ekspanzionizmin e tij. Ata e bindën që të pushtonte Egjiptin dhe të grabiste qytetet e lashta për njohjet dhe artifaktet që ato zotëronin, të cilat ishin të shenjta për ritualet frimasonike dhe legjendat. Napoleoni solli me vete në Paris një obelisk egjiptian, si pjesë e kësaj grabitjeje.

Frimasonët britanikë e bindën qeverinë e tyre të bënte të njëjtën gjë dhe, si rezultat, ky obelisk, i njohur si Shigjeta e Kleopatrës, u vodh, madje, ende sot qëndron në Londër. Aventurat e Napoleonit ishin shfrytëzuar mirë prej Vëllazërisë dhe bankierëve të tyre. Në librin e tij, Rothsçajlldët, historiani Xhon Rives tregon se si Nathan Rothsçajlldi përjetoi rezultatin e betejës së Vaterlosë më 1815 dhe e pa se si Uellingtoni i mundi ushtritë e Napoleonit.

Nathani pastaj vrapoi me kuaj për në kanalin anglez dhe bursën e Londrës. Këtu, duke parë me ligësi panikun goditës dhe hidhërimin, shpalli njoftimin se Uellingtoni ishte mundur. Ai u bë bindës për këtë, pasi vetë shiti disa stoqe aksionesh me çmime të ulëta, qesharake. Kjo solli si rezultat një panik në bursë ku gjithkush, në mënyrë dëshpëruese, përpiqej të shiste të vetat me çfarëdo çmimi që të mundej. Në fshehtësi, Nathani dhe shtëpia e Rothsçajdëllve i blenë këto stoqe më pas për një çapë buke. Në atë kohë, pa telefon ose telegraf, duheshin disa ditë që lajmet të depërtonin në Londër, kur, në fakt, Uellingtoni kishte fituar. Bursa menjëherë u ngrit dhe u turr përpjetë.

Nathani i shiti stoqet, të cilat i pati fituar me fshehtësi dhe korri kështu fitime të majme. E njëjta metodë bazë është përdorur qysh atëherë dhe ende përdoret sot për të manipuluar tregjet financiare. Paniqet e bursës nuk janë të rralla. Ato janë projektuar për të shpartalluar gjithsecilin, me përjashtim të atyre që e kanë krijuar atë. Ardhja e perandorisë Rothsçajlld ishte përmbledhur te fjalët e Majer Amshelit kur ai do të thoshte: “Më jepni kontrollin e monedhës kombëtare dhe për mua s’do të ketë rëndësi se kush i bën ligjet”.

Nathan Rothsçajlldi mori në dorë fatin Rothsçajlld dhe ndikoi në nivele të reja. Është meritë e tij që u shumëfishua kapitali i saj 2 500 herë në kursin e pesë viteve. Ai themeloi koncernin e bankingut privat N. M. Rothsçajlld dhe Bijtë në Londër me degët e veta në Paris, Berlin, Vjenë dhe Napoli. Ky veprim kishte për qëllim të operonte në bursa dhe të jepte borxhe për qeveritë dhe të tjerët. Ai do të bëhej agjent dhe menaxher për bankat, hekurudhat, prodhuesit e armëve dhe korporatat e të gjitha llojeve.

Prej kësaj erdhën degët e kompanisë, të cilat morën emra të ndryshëm për të fshehur zgjerimin e ndikimit së Rothsçajlldëve, fuqisë dhe infiltrimit të tyre. Kjo është njëlloj me operimin e sistemit të sotëm financiar, me një pakicë në qendër që përdor fronte dhe emra të ndryshme në pafundësi, për të njëjtën organizatë. Thjesht shikoni emrat e dyqaneve në qendrën e një qyteti mesatar; nëse do të shihni se kush i zotëron ato, do të zbuloni se janë grupe të njëjta të vogla. Ju do të zbuloni të njëjtin fakt te paraqitja me emra të ndryshëm të pluhurave larës dhe produkteve të tjera nëpër supermarkete.

Në Amerikë, perandoria Rothsçajlld ishte paraqitur prej kompanive si Kahn, Loeb dhe Co dhe kështu njëlloj ka gjasa, sipas shumë studiuesve, se kompanitë amerikane siç janë ato të J. P. Morgan, Speyer dhe Lehman, gjithashtu kanë qenë kontrolluar gjerësisht prej Rothsçajlldëve. Kryeministri Benxhamin Dizrael ishte shumë i afërt me familjen Rothsçajlld. Këta të fundit i dhanë borxh qeverisë së tij 4 milionë paundë për të blerë një zonë të rrethuar në Kanalin e Suezit më 1875. Novela e Dizraelit, Koningsbaj (Conningsby), duket qartë se është e bazuar mbi historinë e familjes. Personazhi Sidonia, në pasazhin e mëposhtëm, është në të vërtetë Nathan Rothsçajlldi:

“Ai arriti këtu [Londër] pas paqes së Parisit me një kapital të madh. Ai e siguroi gjithë këtë sasi me kreditimin e Vaterlosë, ngjarje e cila e bëri atë një nga kapitalistët më të mëdhenj në Evropë… Ai mori fitimin që i takonte mendjemprehtësisë së tij. Evropa i kërkoi para dhe Sidonia [Nathani] ishte gati për t’ia dhënë hua Evropës. Franca donte shumë, Austria akoma edhe më shumë, Prusia pak, Rusia ca miliona; Sidonia do t’i furnizonte që të gjitha ato. I vetmi vend, të cilin ai nuk e kreditoi ishte Spanja; ai ishte paraqitur tepër mirë me burimet e veta.

“…ai themeloi një vëllazëri ose me kushërinj të afërt, te të cilët do të kishte besim, për shumën e kapitaleve themelore. Ai ishte lord dhe mjeshtër i tregjeve të kapitalit botëror dhe, sigurisht, një lord virtuoz dhe mjeshtër për gjithçka tjetër. Në kuptimin e plotë të fjalës, ai mbante peng të ardhurat e Italisë Jugore dhe monarkët apo ministrat në të gjitha vendet u bënin korte këshillave të tij dhe drejtoheshin prej këshillave të tij”.

Ose siç e thekson historiani Xhon Rives në veprën e tij Rothsçajlldët:

“Pak do ta kishin parashikuar se ky djalë i Majer Amshelit, në pak vitet që do të rridhnin, do të ushtrohej për një ndikim të pacak, saqë paqja e kombeve do të varej prej një të lëkunduri të kokës së tij; se kontrolli i fuqishëm që ata ushtronin mbi tregjet monetare evropiane do t’u jepte mundësinë e pozicionimit si arbitra të paqes dhe të luftës, derisa ata, për qejf të tyre, mund të refuzonin ose të furnizonin mjetet e kërkuara për të vazhduar një fushatë.

“Por kjo që mund të duket e pabesueshme, në fakt, vinte prej ndikimit të tyre të paanë, të kombinuar me pasurinë dhe kreditin e tyre të pafund, çka u jepte mundësinë për të vepruar ndaj firmave ekzistuese jo shumë të fuqishme, për t’i kundërshtuar ato për një kohë të gjatë, me qëllim që t’i ngutnin aq sa duhej për t’ua u thithur një biznes, të cilin Rothsçajlldët ua i kishin refuzuar. Për të fituar këtë pozicion të lartësuar, Majer Amsheli dhe bijtë e tij kërkuan bashkëveprimin me shtetet, por me ndonjë prej tyre, i cili ishte ngjitur në saje të mbështetjes së tij dhe që i shtrinte tepër përmasat e ambicies së vet, ai do të sillej si i pavarur në të gjitha ndihmat e mundshme dhe do të vepronte me to me lirinë më të madhe, ndërsa shtetet mbeteshin në një pozicion lutës te këmbët e tij”.

Zgjerimi i ndikimit së Rothsçajlldëve që nga kjo kohë është rritur dukshëm. Kur vdiq Nathani, djali i tij më i madh, Lioneli, u vendos si drejtues i N. M. Rothsçajlld. Lioneli eci para në kreditimet për qeveritë britanike dhe amerikane, si dhe për të tjera qeveri si ajo e Egjiptit. Kjo përfshinte një borxh prej rreth 80 milionë dollarësh për Britaninë për të financuar luftën e Krimesë (e projektuar nga Elita), në të cilën vdiqën dhjetëra e mijëra njerëz. Lioneli veproi edhe si agjent i qeverisë ruse për 20 vjet..

Ai u zëvendësua prej djalit të tij të madh, Nathan Mayer, i cili do të bëhej i pari Lord Rothsçajlld, kur ai u ngrit në dhomën e lordëve dhe mori një karrige në Dhomën Britanike të Lordëve, më 1885. Lordi i parë Rothsçajlld do të bëhej drejtues i Bankës së Anglisë, me një fuqi të patreguar për të ndikuar në sistemin botëror financiar. “Zonja e vjetër e Thridnidël Strit” - siç është quajtur Banka e Anglisë, ka qenë dhe mbetet një armë në dorë të Elitës Botërore. Përfaqësuesit Rothsçajlld nëpër botë vazhduan të manipulonin ngjarjet duke përdorur fuqinë e tyre, për t’i shërbyer axhendës afatgjatë, e cila pasqyronte atë të Vëllazërisë: mbizotërimin botëror.

E vendos theksin këtu për të hedhur dritë mbi faktin se pjesa e luajtur prej Rothsçajlldëve nuk është një model për të sharë gjithë popullin çifut si një të tërë, shumica më e madhe e të cilit nuk e ka idenë se çfarë po ndodh dhe sigurisht nuk do ta mbështetnin nëse do ta dinin. Shumë nga anëtarët e familjeve që unë do të përmend, si Rothsçajlldët, Rokfelerët etj., nuk e dinë planin e lojës, asnjëri.

Janë disa që i kontrollojnë perandoritë e tyre, të cilat unë do të synoj t’i tregoj dhe jo gjithçka që e ka emrin Rothsçajlld, Rokfeler dhe të tjerë. Unë besoj se ndër vite studiuesit, të cilët kanë fajësuar gjithë konspiracionin e popullit çifut si një i tërë, janë gabuar seriozisht; njëlloj mund të thuhet edhe për organizatat çifute, pasi nuk mund të pranohet e njëjta gjë nëse ndonjë person punon në fshehtësi për Rendin e Ri Botëror, gjë që është njëlloj naive, nëse do të lejonim, - edhe më keq, - dogmën, për të errësuar të vërtetën e tyre. Ne jemi duke vënë re, sipas një drejtimi të përbashkët, një zvarritje për fuqi dhe kultin e Syrit Gjithëvështrues, i cili po mbizotëron mbi të gjitha racat dhe, sipas pikëpamjes sime, është i lidhur, - ndonjëherë njihet, ndonjëherë jo - me një forcë kontrolluese të lartë: Gardianët e Burgut të Dimensionit të Katërt.

Një rrjet bankingu i Elitës Botërore u krijua me bankat qendrore në çdo vend, duke punuar së bashku për të manipuluar sistemin kryq e tërthor Evropës dhe Shteteve të Bashkuara. Kjo do të koordinohej më vonë nga Banka e Ujdive Ndërkombëtare në Bazel të Zvicrës dhe nga 13 njerëz elitarë në Komisionin e Bankingut Ndërkombëtar në Gjenevë të Zvicrës. Vini re faktin se Zvicra gjithmonë është e distancuar në vetmi, kur Evropa shkon drejt luftës. Ky është shpjegimi.

Është qendër e financimit të Elitës Botërore. Ideja e një banke qendrore në çdo vend ka qenë një frymëzim i Elitës. E para ishte Banka e Amsterdamit më 1609, që u pasua nga Banka e Hamburgut (1619) dhe Banka e Suedisë (1661), të pajisura me statute nga pasardhësit e bankierëve në Xhenova dhe Venecie. Këto përfshinin Varburgët e Hamburgut, të cilët rridhnin nga familja e Abraham del Bankos, bankierit më të madh të Venecies. Manipulatorët që qëndronin përtej Bankës së Amsterdamit qëndronin edhe përtej holandezit Uilliami i Oranzhit, i cili mori fronin e Britanisë më 1689, një manovrim i shkathët i realizuar prej manovrimeve të shoqërisë sekrete të quajtur Urdhri Portokalli.

Banka e Anglisë erdhi shpejt më pas, sipas statutit të garantuar nga Uilliami më 1694. Shumë studiues pretendojnë se të gjithë monarkët e Evropës kanë një lidhje të vjetër me Uilliamin. Rezistenca kundrejt bankës e parlamentit u kapërcye kur Uilliami futi Britaninë në një luftë të kushtueshme me Francën. Nevoja për të forcuar monedhën e bëri opozitën të dorëzohej ndaj presionit të paraqitur nga banka, e cila filloi të huante para që nuk ekzistonin për qeverinë britanike.

Si përfundim realizoi fitime fantastike nga të ardhurat prej paketave popullore, përmes taksës së të ardhurave dhe shfrytëzimit, madje të njerëzve më të varfër nëpër perandorinë britanike. Ishte krijuar institucioni i njohur si Komiteti i Borxhit Kombëtar (për bankat). E drejta e posaçme mbretërore për shumat e mëdha të parasë i ishte dorëzuar komitetit, të cilit i ishte dhënë gjithashtu fuqia për të këmbyer bazat e pasurisë kombëtare të arit, që i kontrollonte Elita.

Një pjesë udhëheqëse e Elitës Botërore në majë të piramidës njerëzore është grupi i njohur si Fisnikëria e Zezë, nga rridhnin edhe familje si ajo e Varburgut të Hamburgut. Ato ishin në ballë të planit për të vendosur Uilliam Oranzhin në fronin britanik dhe krijimin e sistemit të parasë, ashtu siç e njohim ne. Ata e kishin origjinën nga Guelfët, gjithashtu të quajtur të Zinj ose Guelfët e Zinj dhe sot Fisnikëria e Zezë. Ata ishin forca mbrapa normanëve, të cilët pushtuan Anglinë në betejën e Hastingsit, të drejtuar prej Uilliam Pushtuesit më 1066. Më vonë, kur ai u vendos në Xhenova, Itali, Fisnikëria e Zezë mbështeti Robert Bruce-in në pushtimin e tij të Skocisë dhe ishte po kjo linjë gjenetike dhe shoqëri sekrete, e cila i mundësoi Uilliam Oranzhit të bëhej mbret i Anglisë, Skocisë dhe Irlandës.

Përmes Uilliamit, Fisnikëria e Zezë krijoi Bankën e Anglisë dhe Kompaninë famëkeqe të Indive Lindore, e cila u ngut të kapte Azinë dhe Lindjen e Largme prej Anglisë (Elitës Botërore) dhe të bëhej drejtuesja më e madhe e veprimeve të papara të drogës në botë, që s’është parë ende të përsëritet. Bashkimi politik dhe ekonomik i Anglisë e Skocisë ishte projektuar për të detyruar Skocinë në rrjetën e merimangës së parave të huajtura dhe kontrollit. Ne kemi një Mbretëri të Bashkuar me të gjitha të drejtat - e bashkuar në mbikëqyrjen e vet për të manipuluar sistemin e kontrolluar të parasë nga ana e një pakice. Bankierët e Elitës sakaq po manipulonin nëpërmjet ndikimit gjithnjë në rritje anekënd botës.

Ata u përfshinë në Luftën Civile Amerikane, në të cilën financuan në të dyja anët. Rothsçajlldët e Londrës krijuan Veriun, ndërsa Rothsçajlldët e Parisit themeluan Jugun. Presidenti Abraham Linkoln kishte shtypur edhe kartëmonedha pa interes, të quajtura “greenbacks”, për të pakësuar nivelin e borxhit, me të cilin do të përballej qeveria e tij. Kjo kishte premisa shkatërruese për bankat. Nëse kjo do të vazhdonte edhe pas luftës e do të ishte përhapur edhe në vende të tjera, bankat dhe Elitat do ta kishin humbur fuqinë e tyre. Sipas shumë studiuesve, Linkolni u vra nga John Ëilkes Booth një agjent i Shtëpisë së Rothsçajlldëve. Pas vdekjes së Linkolnit përfundoi emetimi i “greenbacks”.

Edhe përpjekjet për të formuar një sistem me banking qendror në Shtetet e Bashkuara kanë qenë të debatueshme. Kundër opozitës së dy baballarëve themelues, Tomas Xhefersonit dhe Xhejms Medisonit* ishte paraqitur Banka Qendrore e parë e Shteteve të Bashkuara, në saje të manipulimit të njërit prej kolegëve të tyre, Aleksandër Hamiltonit, i cili drejtoi Bankën e Nju Jorkut. Ai mbështetej në fshehtësi prej Bankës së Anglisë dhe prej Perandorisë Rothsçajlld, e cila ishte njëlloj e ngjashme me të. Kur Xhorxh Uashingtoni, frimason i rangut të lartë, do të bëhej president më 1879-n, ai e bëri Aleksandër Hamiltonin sekretar të Thesarit.

Brenda dy vjetëve, Hamiltoni siguroi realizimin e ambicies së tij me krijimin e Bankës Qendrore të ShBA-së, Banka e Shteteve të Bashkuara. Ashtu si Banka e Anglisë, kjo ishte një bankë private, e cila tani do të kontrollonte ekonominë amerikane. Banka shkaktoi trazime dhe rrëmujë si pasojë e politikave të saj. Më 1830-n, presidenti Andreë Jackson pati guximin të merrte fuqinë e Bankës së Shteteve të Bashkuara dhe fitoi. Banka e parë Qendrore e ShBA-së nuk ekzistonte më. Megjithatë, nuk do të vononte shumë dhe një tjetër e tillë do të vinte.

Në vitet e para të këtij shekulli,** Elita po komplotonte për ta rimarrë kontrollin e ekonomisë së ShBA-së, madje në një mënyrë më të plotë se më parë. Ata dëshironin dy gjëra: një bankë qendrore me kontroll kundrejt huamarrjes së kombit dhe paraqitjen e një takse federale mbi të ardhurat, për t’u dhënë kontrollin mbi të ardhurat e qeverisë. Përsëri kishte një kundërshtar serioz për këtë, por në modën klasike “e zeza është e bardhë”, ndaj ata përdorën dinakërinë kundër Kongresit dhe popullit amerikan.

Së pari, Elita mbështeti zgjedhjen e presidentit Udrou Uillson*** më 1909. Ai ishte një manekin, një kukull politike dhe një Rosikrucian. Fuqia e vërtetë e administratës së Uillsonit ishte në duart e një burri të quajtur “kolonel”, Eduard Mendel Haus****, i cili ndodhej këtu vetëm që t’i shërbente Elitës. Uillsoni pati thënë se Hausi “është personaliteti im binjak”, “alter egoja ime” dhe se “mendimet e tij me të miat janë një”. Elita e udhëzonte kolonelin Haus dhe ky më pas udhëzonte Uillsonin, i cili bënte çfarë i thoshte ai. Kjo po ndodhte e gjitha nën një pretendim të sundimit të “demokracisë”.

Bankierët e Elitës u takuan në një vend të quajtur Xhekil Ajlënd në Xhorxhia, për të vendosur së bashku projektligjin që do të paraqitej për Bankën Qendrore të re të ShBA-së, Sistemin e Rezervës Federale. Ata udhëtuan me një vagon luksoz privat hekurudhor në pronësi të senatorit Nelson Aldrixh, zëri politik i Elitës në Uashington dhe gjyshi i Nelson Aldrixh Rokfelerit (katër herë kryebashkiak i Nju Jorkut dhe zv./president i ShBA-së nën presidentin Ford). Vajza e Aldrixhit, Ebi, ishte martuar me djalin e Xh. D. Rokfelerit.

Katër vjet pas takimit në Xhekil Ajlënd, “edukatorët”, komentatorët dhe “historianët” e mohonin këtë takim. Tashmë kjo është pranuar, por është thënë se nuk ka qenë ngjarje për t’u shënuar. Thjesht një vrimë në ujë. Ishte koha që Elita të kontrollonte ekonominë e ShBA-së dhe popullin e saj nëpërmjet një organizate të quajtur Sistemi i Rezervës Federale, sistem i cili nuk është as federal, por as ndonjë rezervë!

Më 1902, Rothsçajlldët dërguan në Amerikë një agjent të tyrin, Pol Varburgun, me vëllanë e vet, Feliksin, në mënyrë që të “riorganizonin” bankingun e ShBA-së në përshtatje me interesat e Rothsçajlldëve dhe Elitës. Një tjetër vëlla, Maks Varburgu, qëndroi në shtëpi në Frankfurt për të drejtuar biznesin bankar të familjes. Pas mbërritjes në ShBA, Pol Varburgu u martua me Nina Loebin (të kontrolluar nga Rothsçajlldi te Kuhn, Loeb and Co), ndërsa Feliksi u martua me Frejda Shifin, vajzën e Xhakob Shifit, kreut të Kuhn, Loeb and Co.

Krejt papritur të dy vëllezërit u bënë ortakë në kompani dhe Polit iu akordua një pagë vjetore prej gjysmë milioni dollarësh (në fillim të këtij shekulli!) për të përgatitur terrenin në drejtim të imponimit të Sistemit të Rezervës Federale mbi popullin e ShBA-së. Kjo lëvizje ishte drejtuar prej Rothsçajlldëve dhe në nivele më të ulëta nga partnerët e martesës së Varburgut. Këto familje bankare dhe të Elitës duket se janë të kryqëzuara kudo ku kanë pasur mundësi. Ju e dini se nëpërmjet kësaj ata i ruajnë gjenet e tyre nga rastësia, si dhe të hollat brenda familjes.

Kur Xhekob Shifi arriti në Amerikë për t’u lidhur me Kuhn, Loeb and Co, ai u martua me vajzën e Solomon Loebit. Xhekob Shifi do të bëhej një nga manipulatorët kyçë në fillim të gjysmës së parë të këtij shekulli. Familjet Shif dhe Rothsçajlld ishin si një e vetme dhe ndanin një derë të përbashkët në Frankfurt në ditët e Majer Amshelit. Projektligji i Rezervës Federale do të bëhej i njohur si “Projektligji Aldrixh” dhe ishin Varburgu e Aldrixhi që organizuan koperturën e takimit në Xhekil Ajlënd. Shumë vite më vonë, Frenk Vanderlip, në atë kohë agjent i Rokfelerëve, do të thoshte:

“Pavarësisht nga pikëpamjet e mia rreth vlerës që ka përfitimi i shoqërisë nga një publicitet sa më i gjerë në drejtim të marrëdhënies së korporatave, ka ekzistuar një rast, rreth vitit 1910, kur unë u solla si ilegal - në fakt në fshehtësi - si një konspirator… Nuk besoj se do ta teproja nëse do të flisja për ekspeditën tonë të fshehtë në Xhekil Ajlënd, sipas nocionit të sotëm, në lidhje me rrethanat se si u krijua Sistemi i Rezervës Federale.”

Sistemi i Rezervës Federale është një kartelë e bankave private, prej të cilave banka e Nju Jorkut është më e fuqishmja. Në ditët e sotme ajo kontrollon ekonominë e ShBA-së dhe në këtë mënyrë jep pasoja në jetën e gjithsecilit prej nesh. Përmes degëzimeve të saj në ShBA dhe lidhjeve si ato me J. P. Morgan dhe Kuhn, Loeb and Co, perandoria Rothsçajlld kontrollonte thelbësisht bankat e Nju Jorkut dhe midis tyre Bankën e Nju Jorkut. Kjo u jep atyre kontroll mbi Sistemin e Rezervës Federale dhe ekonominë amerikane.

Ky kartel i Rezervës Federale është i kontrolluar nga i emëruari si drejtor i Bordit të Rezervës Federale, të caktuar nga qeveria, gjë që përbën një tjetër mënyrë për të thënë se Elita e kontrollon atë. Karteli i huan para që nuk ekzistojnë qeverisë së ShBA-së dhe sigurohet kështu që vendi - dhe në këtë mënyrë, populli - të mbytet në borxhe ndaj bankës. Pas 1910-s, sjellja e bankave i bëri ato thellësisht antipopullore me njerëzit.

Elita duhet të mendonte një mënyrë për ta bindur publikun që ky ta pranonte një goditje të beftë ndaj kombit amerikan, ndërsa ata do të mendonin se fuqia e bankave ishte dobësuar. Kështu, kur u shkrua projektligji i bankierëve, ai u prit publikisht prej politikanëve manekinë në formë kundërshtuese e me tërbim. Kjo krijoi përshtypjen sikur ky projektligj ishte një lajm i keq për bankat dhe ishte kaluar në ligjin e 1913-s, me besimin se ky e kishte mpakur fuqinë e manipulatorëve të parasë. Kjo s’ishte e vërtetë. Kjo u dha atyre një kontroll të plotë. Thjesht, sa për të qenë të sigurt, projektligjin e Rezervës Federale e vendosën me shpejtësi përpara Krishtlindjes, më 1913-n, kur shumë kongresmenë ishin në shtëpi me familjet e tyre për ditën e shenjtë.

Tashmë Elita kontrollonte huamarrjen e qeverisë së ShBA-së dhe normat e interesit, gjë që do të krijonte bumet dhe shpërthimet sa herë të dëshironte. Mënyra me të cilën ata paraqitën taksën e të Ardhurës Federale ishte edhe më e egër, ndonëse arroganca e tyre ishte për t’u admiruar. Për të kaluar në ligj, kërkohej pranimi më së paku nga 36 shtete, sepse duhet të bëhej amendament, i gjashtëmbëdhjeti i Shteteve të Bashkuara. Vetëm dy shtete e pranuan. Ju do të mendoni se në një demokraci ky projektligj do të ishte një hendek.

Nuk është kështu. Kjo nuk është demokraci. Sekretari i Shtetit, Filander Knox, e informoi Kongresin për domosdoshmërinë e realizimit të marrëveshjes, prandaj taksa e të Ardhurës Federale do të bëhej “ligj”. Ose, më saktë, ky në të vërtetë nuk është i tillë. Shërbimi i të Ardhurës së Brendshme (The Internal Revenue Service - IRS), i cili mbledh taksën e të Ardhurës Federale dhe grabit pasurinë e atyre që nuk paguajnë, ka vjedhur nga populli amerikan për dhjetëra vjet dhe vazhdon ta bëjë këtë. Grumbullimi i detyruar i Taksës së të Ardhurës Kombëtare edhe sot e gjithë ditën, është i paligjshëm. Kjo taksë s’ka kaluar në ligj asnjëherë ashtu siç duhet. Më 1985-n, një biznesmen amerikan hodhi në gjyq Shërbimin e të Ardhurës së Brendshme, bazuar në sa më sipër dhe fitoi.

Po paraqes një letër, e cila u botua nga revista Nexus, një botim i shkëlqyer, që hedh dritë mbi manipulimin e konspiracionit botëror. Letra e Komisionerit të Shërbimit të të Ardhurës së Brendshme për drejtorin e tij rajonal, tregon se është një provë që IRS-ja dhe qeveria e ShBA-së e dinë shumë mirë se të detyrosh njerëzit të paguajnë taksën e të ardhurës federale është vjedhje. Disa thonë se letra është një mashtrim dhe ka gjasa të jetë edhe kështu, por nëse jetoni në Amerikë, ia vlen që të merrni një këshillë profesionale mbi detyrimin e taksave tuaja.

Shërbimi i të Ardhurës së Brendshme
Departamenti i Thesarit
Për të gjithë drejtorët e distrikteve
4 prill 1985

Më 5 mars 1985 ishte regjistruar një detyrim prej evazionit në taksa në gjykatën e distriktit të Indianapolisit, Indiana të ShBA-së, prej prokurorit të ShBA-së, Xhorxh Dunkan. Detyrimi ishte shkarkuar! Avokati mbrojtës, Loëell Becraft i Huntsville, Alabama, paraqiti prova të pakundërshtueshme se Amendamenti i 16-të i Kushtetutës së ShBA-së nuk ishte ratifikuar asnjëherë në mënyrën e duhur.

Ky amendament, i cili krijoi “taksën mbi të ardhurat”, ishte firmosur si ligj, pavarësisht nga defektet serioze. Në të vërtetë, vetëm dy shtete e ratifikuan amendamentin, ndërsa ratifikimi kërkonte kalimin prej 36 shtetesh. Kjo ka shkaktuar një pasojë të tillë, që çdo taksë e paguar në Thesar qysh nga 1913-a, i takon t’i kthehet çdo qytetari dhe biznesi.

Pozicioni zyrtar i shërbimit është ashtu siç ka qenë edhe më parë, të ndihmojë dhe asistojë qytetarët e Shteteve të Bashkuara. Ne nuk do ta publikojmë apo reklamojmë këtë verdikt si një kthim të menjëhershëm të parave, pasi kjo do të shkaktonte tharje të burimeve të Thesarit. Ata qytetarë, të cilët do të bëhen të ndërgjegjshëm për këtë rezultat dhe do të aplikojnë për kompensim të plotë, duhet t’i bëjnë dokumentet e tyre sa më shpejt dhe me sa më pak bujë që të jetë e mundur…

…Këshilloni secilin prej administratorëve tuaj, që të mos e diskutojnë këtë situatë me dikë tjetër. Nuk do të ketë komunikime me shkrim dhe duhet ta grisni këtë memorandum.
Sekretari i Thesarit më ka siguruar, se nuk do të ketë reduktim të forcës së punës, pasi ky aktivitet kompensimi do të dojë minimumi 5 vjet për të përfunduar. Orientime të mëtejshme do t’ju jepen sipas kërkesave të rastit.

(nënshkruar)
Roscoe L.Egger, Jr.
Përfaqësues i të Ardhurës së Brendshme

Figura 5: Kjo letër mund të jetë e falsifikuar, por ajo kuadron temat e një mashtrimi në fshehtësi.

Fuqia mbi ngjarjet politike dhe njerëzore në këtë planet ishte rritur prej kapërcimeve dhe kufizimeve, derisa ky sistem i parasë së çuditshme zhvilloi kontrollin e tij të botës. Kjo iu dha bankierëve të Elitës mundësinë për të manipuluar luftërat dhe revolucionet, pothuajse sa herë që ata të dëshironin, të lidhur me elementë të tjerë brenda rrjetit të Vëllazërisë, gjë që zhvilloi dhe madje i bëri më të përqendruar në qëllimet e tyre, gjatë të njëjtës periudhë kur lindi sistemi i bankingut. Një tjetër degë e Vëllazërisë ishte themeluar zyrtarisht nga profesori gjerman Adam Veishaupt, më 1 maj 1776, e cila kërkoi të depërtonte në të gjitha vendet e fuqishme në Evropë. Kjo u quajt Iluminati Bavarian.

Termi “Iluminati” kishte kuptimin “i iluminuar ose i ndriçuar” dhe vinte që nga kohët e lashta. Iluminati i Veishauptit ishte projektuar sipas linjave të Vëllazërisë klasike me rrathët e njerëzve, në dukje të palidhur, të cilët qëndronin përtej skenës dhe pa e ditur as vetë, të gjithë manipuloheshin dhe drejtoheshin prej të njëjtës bërthamë kontrolluese në qendër. Një herë ai tha: “Fuqia e madhe e Urdhrit tonë shtrihet te fshehtësia e tij; le të mos shfaqet kurrë në emrin e vet, por gjithmonë të mbulohet prej një emri tjetër, një tjetri preokupim”. Kjo ishte një përmbledhje madhështore e qasjes së Iluminatit, Elitës Botërore. Disa studiues mendojnë se në të vërtetë ishte viti 1770 kur Veishaupti kërkoi të shpallte Iluminatin Bavarian me ndihmën fillestare të Rothsçajlldëve.

Shoqëritë sekrete të Vëllazërisë komplotuan të shkatërronin monarkitë evropiane ose duke i zëvendësuar ato me republika, ose, pak më shpesh, duke e zhvendosur fuqinë e tyre si dhe duke i fundosur ata si drejtues të thjeshtë të shtetit. Një monark i fuqishëm ishte në rregull nëse ai ose ajo i mbështetnin planet e Iluminatit, Elitës për Rendin e Ri Botëror, por nëse ata nuk e bënin këtë ose refuzonin të manipuloheshin, mbi ta reagohej si një bllok serioz, sipas planit të hartuar. Manipulatorët i vrisnin ata dhe shpresonin se pasardhësi do të luante lojën, por kjo nuk mund të vazhdonte të përsëritej pa fund.

Një pikëpamje shumë më e mirë e Vëllazërisë ishte zëvendësimi i monarkive me përfaqësues të zgjedhur të popullit, të cilët do të ndërroheshin një herë në disa vjet. Nëse kontrolloni paranë dhe median, mund të kontrolloni gjerësisht: (a) se kush do të vijë në krye të partive politike dhe (b) cilët njerëz do të zgjidhen në qeveri.

Ju jepni mbështetjen financiare dhe përdorni rrjetin e shoqërisë sekrete brenda të gjitha partive politike për të manipuluar zgjedhjen tuaj për në majë; aktivizoni median tuaj (të kontrolluar) për të rritur popullaritetin e atij që doni ju të fitojë në zgjedhjet e ardhshme dhe të minoni kundërshtarin e tij apo të saj. Iluzioni që të shkrin së qeshuri e që quhet demokraci, është një mjet i mrekullueshëm për Iluminatin, Elitën Botërore. Kjo ishte krijesa e tyre dhe gjëja e fundit që ju mund ta quani demokraci.

Revolucioni Francez i 1789-s ishte një grusht shteti i Iluminatit, metodat e të cilit janë ripërsëritur herë pas here për të zëvendësuar monarkitë jodemokratike me “parlamentet popullore” jodemokratike. I vetmi ndryshim midis këtyre dy formave të qeverisjes është se njëra ishte qartësisht një diktaturë, ndërsa tjetra është paraqitur si liri. Kur njerëzit janë qeverisur prej një diktatori, në çfarëdo lloj forme, arrin një kohë kur dëshira për të dhënë mendim në punët e vendit do të piqet brenda njerëzve dhe, si rezultat, do të kërkohen format e demokracisë.

Njerëzit jetojnë nën një diktator, me fjalë të tjera, e dinë se janë duke jetuar nën një diktator dhe, si përfundim, ata rebelohen. Sistemi që zëvendësoi monarkitë, “demokracitë e gënjeshtërta”, siç i quaj unë, ishte projektuar të jepte iluzionin e “pushtetit popullor”, ndërsa po strukturonte sistemin për të siguruar që pakica të drejtonte të gjithë shfaqjen. Prej manipulimit të ngjarjeve dhe zgjedhjeve nëpërmjet ndërhyrjes së drejtpërdrejtë, korrupsionit ose fuqisë së mediave, Elita do të ishte jashtëzakonisht e sigurt se të zgjedhurit e saj do të bëheshin presidentë, kryeministra dhe emra drejtues ndër qeveri.

Njerëzit pyesin se përse këta që ngjiten në majë të politikës, anekënd botës, janë më së shumti ose të korruptuar, ose të paaftë. Mirë, tashmë e mësuat. Ata janë të paracaktuar për të qenë të tillë. Për më tepër, është e vështirë të inkurajosh njerëzit për t’u rebeluar kundër tiranisë së demokracive të gënjeshtërta, sepse ata janë programuar që të besojnë se jetojnë në një demokraci të vërtetë. Me rënien e fuqisë monarkike gjatë revolucioneve të projektuara nga Iluminati, një formë e diktaturës ishte zëvendësuar me një tjetër, por vetëm pak mundën ta dallonin këtë.

Nëse hedhim një vështrim të shkurtër te shpërthimi i Revolucionit Francez, ai do t’ju tregojë strategjinë e nëndheshme, me të cilën Elita Botërore dhe degëzimet e saj të Iluminatit përdorën gjithë kohës krijimin e konfliktit dhe verbimin e popullit. Ai filloi, si zakonisht, me një krizë të fabrikuar ekonomike. Një vend dhe, populli i vet, së pari, kërkonin të dëshpëruar shtigjet për të dalë nga varfëria dhe kolapsi ekonomik. Ashtu siç keni për ta vënë re përgjatë librit, manipulatorët krijuan rrethanat, për të cilat opinioni publik tha: “Duhet bërë diçka!” Pasi ishte realizuar ky stad (prej krizave ekonomike, luftërave apo diçkaje tjetër), manipulatorët bënë hapa para, duke paraqitur vizionin e tyre ndaj njerëzve dhe ofruan “zgjidhjet” e problemeve, të cilat ata vetë i kishin krijuar në fillim.

Këto “zgjidhje” do të ishin saktësisht të gjitha masat që kërkonin të merreshin nga manipulatorët, si pjesë e udhëtimit përgjatë Rendit të Ri Botëror. Kjo është ajo që unë e kam quajtur skenari problem-kundërveprim-zgjidhje. Në këtë rast, ata kërkonin që populli i Francës të përmbyste monarkinë dhe ata të mbillnin farën e revoltës nëpërmjet metodës së tyre epokale të varfërisë dhe të borxhit. Në librin e tij Jeta e Napoleonit, McNair Ëilson thotë për kohën e tij:

“Një ndryshim cilësor ndodhi në strukturën ekonomike të Evropës, nëpërmjet të cilit, bazat e vjetra reshtën së qeni pasuri e matshme në toka, të korra, kope dhe minerale; një standard i ri po dilte në pah, domethënë, një formë e parasë për të cilën ishte dhënë titulli “kredit”.

Borxhet mateshin në ar ose argjend, asnjë prej të cilave nuk ishte e prodhuar në Francë. Në këtë mënyrë, borxhet e francezëve kishin kërcyer dhe ishin bërë më të pamundura për t’u arkëtuar. Vëllazëria i kishte njerëzit brenda, si zakonisht, duke përfshirë njërin që ishte në një pozicion kyç, siç ishte ai i ministrit të Financave të mbretit Luigj. Ai quhej Neker*, një njeri i cili pretendonte të ishte me origjinë gjermano-zvicerane.

Ëilson shkruan për të: “Nekeri imponoi qëllimin e tij brenda te Thesari i mbretit, si një përfaqësues i sistemit të borxhit dhe siguroi aleancë me këtë sistem.” Nekeri pati një reputacion si spekulator i guximshëm dhe i paskrupullt përpara se të lidhej me administratën e mbretit dhe pas katër vjetësh në thesar, ai i manipuloi financat e Francës në interes të Iluminatit, Elitës duke i shtuar një tjetër borxh prej 170 milionë paundësh borxhit kombëtar. Me ekonominë e Francës si zhele dhe me popullin, të cilit po i rritej shqetësimi për varfërinë e vet, Iluminati lëvizi në stadin e dytë dhe filloi procesin e stimulimit të revolucionit. Ata e bënë këtë nëpërmjet rrjetit të Frimasonerisë.

Prej vitit 1730, Frimasoneria kishte hyrë në Francë nga Anglia dhe kishte tërhequr emra të shquar në rangjet e saj, siç ishte Filip Egalitè, Duka i Çartres dhe Duka i Orleanit, i cili u bë Mjeshtër i Madh. Vëllazëria i përdori njerëz të tillë, si dhe të tjerë si ata, për të sajuar terrenin fillestar të revolucionit, i cili ishte më i moderuar në kërkesat e veta. Egalitè e kishte bindur mbretin se ai do të bëhej mbret i një shteti demokratik, në një kohë që ata donin ta përmbysnin atë bashkë me mbretëreshën.

Ai nuk kishte as idenë më të vogël për gjakderdhjen që do të vinte. Ai mendonte njëlloj me Lafajetin, një revolucionar tjetër dhe mik me Benxhamin Frenklin. Lafajeti donte të shikonte një monarki demokratike, të paraqitur nën Luigjin, mbretin e atëhershëm. Por këta njerëz u përdorën vetëm si mjete për të ndezur fillimin e etheve të revolucionit

. Manipulatorët e vërtetë e dinin saktësisht llojin e revolucionit dhe qëllimin që ai kishte. Edhe pse Egalitè u shërbeu qëllimeve të tyre, ai u dërgua në gijotinë. Shumë njerëz janë mashtruar prej manipulatorëve të Iluminatit, duke qenë të sigurt se po luanin pjesën e tyre të lojës në planin e përgjithshëm, axhenda e vërtetë e të cilit është mbajtur e fshehtë për ta. Edhe pse ata e kanë bërë punën e tyre, janë hedhur si të pavlerë. Ata që e lexojnë këtë libër dhe janë në nivele të ulëta të shkallës së Vëllazërisë, duhet të mendohen gjatë në interes të tyre, pse jo edhe të të tjerëve.

Një tjetër folës i Vëllazërisë ishte Marquis de Mirbeau. Dihet tashmë se ai financohej prej gjermanit Moses Mendelson*, një anëtar i Iluminatit. Rabini Marvin S. Antelman e quajti Mendelsonin manipulator kyç të një klike “çifute” të fshehtë dhe besohet se ai vetë kërkonte ta shkatërronte Judaizmin, si dhe të gjitha fetë e tjera. Ai theksonte se kjo klikë, së bashku me joçifutët që bënin pjesë në të, janë adhurues të atij që ai e quante kulti i Syrit Gjithëvështrues.

Ai e lidhi këtë grup me Shtëpinë e Rothsçajlldëve dhe theksoi se kulti ishte forca mbrapa Revolucionit Francez. Mendelsoni e filloi frontin e Iluminatit me lëvizjen Haskala më 1776, vit kur ishte shpallur Iluminati Bavarian. Një tjetër figurë e afërt me Mendelsonin ishte anëtari i Iluminatit Fridrih Nikolai.** Rabini Antelman e përshkruante Mendelsonin si një “njeri mashtrues”, i cili komplotoi për të shkurorëzuar Judaizmin, ndërsa pretendonte se ishte një nxitës i fesë dhe i “racës”. Kjo është pikërisht ajo që ka ndodhur qysh atëherë dhe vazhdon deri më sot. Ka një klikë botërore çifute, e cila në të vërtetë nuk është adhuruese e Judaizmit apo mbështetëse e popullit çifut.

Lozhat e Frimasonerisë në Francë, veçanërisht ato që kanë qenë nën kontrollin e formës së Urdhrit të Grand Orientit, kishin infiltrime prej manipulatorëve të Iluminatit dhe ishin përdorur për të ndezur revolucionin. Më 1786, Mirabo formoi një lozhë të Iluminatit në një takim në Kolegjin Jakobin në Paris. Ata do të bëheshin të njohur si Jakobinë. Në të njëjtin vit, një tjetër grup i Syrit Gjithëvështrues të Iluminatit, i quajtur Frankistët nga Jacob Franks ishte krijuar në Frankfurt. Një nga drejtuesit që shkëlqente këtu ishte Majkëll Hes,*** një i punësuar i Majer Amshel Rothsçajlldit. Këto dy grupe, jakobinët dhe frankistët, ishin në zemër të Revolucionit Francez.

Plani i Vëllazërisë ishte zbuluar haptazi, kur një anëtar i Iluminatit Bavarian të Adam Veishauptit ishte goditur nga rrufeja dhe ishte vrarë në Ratisbonë ndërsa ishte duke shpërndarë letra sekrete. Kjo i zbuloi planet për revolucion botëror dhe Rendin e Ri Botëror, që kishin një ngjashmëri të dukshme me Protokollet e Pleqve të Sionit, të cilat do t’i shohim shumë shkurt. Qeveria bavareze ishte në kërkim të qendrës së Iluminatit. U arrit të gjendeshin më shumë informata dhe plani u ishte bërë i ditur edhe autoriteteve franceze. Por ngjarjet në Francë tashmë kishin arritur pranë një pike, saqë askush nuk mund t’i ndalte dot më. Prej 1789-s, më shumë se 2 000 llozha frimasone u anëtarësuan tek organizata e Grand Orientit, e cila, nga ana e saj, ishte kontrolluar prej Iluminatit. Ata në vetvete ishin të kontrolluar nga Elita Botërore.

Organizata qendrore e revolucionit, shtypi dhe përhapja e propagandës ishte bazuar te Pallati Mbretëror, shtëpia e Egalitèsë. Ai ishte kaq në borxh ndaj huadhënësve, saqë u kishte lënë si garanci pallatin e tij. Pjesë e zgjuarsisë së manipulimit në ndonjë veprim të Elitës, Vëllazërisë është karakteri vrasës i opozitës. Një shembull i tillë në Revolucionin Francez ishte gjerdani i famshëm prej diamanti, i “blerë” nga mbretëresha Maria Antuaneta. Ajo ishte paralajmëruar rreth Frimasonerisë prej së motrës që jetonte në Austri shumë vjet më parë, por këshillave të saj ajo nuk iu vuri rëndësinë e duhur. Ajo e informoi të motrën, se në Francë Frimasoneria ishte e hapur dhe “gjithsecili i di të gjitha”. Frimasonët e “hapur” ishin tashmë duke planifikuar një banjë gjaku në guillotine, siç e shkruante ajo vetë këtë fjalë.

Zemërimi me monarkinë në Francë ishte ushqyer me benzinë, kur makina propagandistike shpalli se mbretëresha kishte blerë një varëse diamanti për një çerek milion paundi, kur në të vërtetë ajo ishte urdhëruar pa dijeninë e saj prej një agjenti të Vëllazërisë, një shoqëruesi të afërt të Adam Veishauptit. Në një kohë të tillë varfërie në Francë, kjo gjë shërbeu si një dinamit politik. Skema ishte organizuar prej Jozef Balsamos (emri i vërtetë Kaliostro*), një italian nga Palermo, i cili ishte futur në Iluminat prej Vaishauptit.

Ky “revolucion popullor” vazhdoi të hedhë lolot e tij dhe prezantuesit e programit të faqes së re të dhunës së shpalosur. Të tjerë ishin paraqitur, si Dantoni, Marati dhe Robespieri, të cilët gjithashtu do të zëvendësoheshin pasi t’i kishin përdorur të gjitha mundësitë e tyre të plota. Mobi (turma) ishte organizuar të dilte nëpër rrugë, në mënyrë që të nxitej më tepër dhunë dhe makth. Në shtator të 1792-shit ndodhi “masakra e shtatorit”, ku 8 000 njerëz u vranë vetëm në burgjet e Parisit, në emër të një revolucioni, i cili supozohej të ishte për “lirinë” nga tirania mbretërore. Madje, në thelbin e vet, revolucioni nuk ishte organizuar nga populli francez. Sër Valter Skoti,** në veprën e tij Jeta e Napolonit, thotë: “Liderët kryesorë të… [revolucionit]… duket se kanë qenë të huaj.” Robespieri u tha se ishte drejtuesi i shquar i revolucionit, ndërsa ky e uli ritmin, por kjo ishte një tjetër perde tymi. Në librin e tij Jeta e Robespierit, G. Renier thotë:

“Më 28 korrik 1794, Robespieri mbajti një fjalim të gjatë kundër ultraterroristëve… duke shprehur akuza të përgjithshme të mekura. “Unë sfidoj duke mos i përmendur ata në këtë moment dhe në këtë vend. Unë nuk mundem të gris copa-copa plotësisht vellon që mbulon këtë mister të pafund qysh prej antikitetit. Por mund të pohoj me bindje se midis autorëve të këtij komploti janë agjentët e këtij sistemi të korruptuar dhe të shkapërdarë, më të fuqishmit të shpikur nga të gjitha shpikjet djallëzore prej të huajve për asgjësimin e Republikës; këtu kam ndërmend apostujt e ndyrë të ateizmit dhe të përjetësisë që është në bazën e tij”.

Në orën 2 pas mesnate, Robespieri u qëllua dhe të nesërmen u çua në gijotinë. Ai ishte shumë afër të vërtetës duke folur rreth Revolucionit të “lavdishëm” Francez dhe, në botën e çuditshme të Iluminatit, Elitës, do të thoshte se ai duhej rrëzuar. Mendoni këtë shembull ju që jeni në Vëllazëri dhe që besoni se jeni në kontroll të ngjarjeve. Ndaluni tani, më jepni informacionin që keni rreth asaj që po ndodh dhe vaftë në djall Vëllazëria, përpara se ju të bëheni një tjetër Robespier ose Egalitè! Nga Revolucioni Francez ju mund të shikoni elementet e luftërave dhe revolucioneve të manipuluara, që janë të zakonshme për të gjithë “popujt e rebeluar” në Evropë, të cilët dëbuan monarkitë dhe janë konfliktuar nëpër botë deri në ditët e sotme.

Këto janë: krizat financiare, të cilat krijojnë vuajtje dhe sjellin zvarritjen për ndryshim (“Diçka duhet bërë”); mashtrimi i njerëzve me ndikim, të cilët mbështesin “kauzën” pa e kuptuar axhendën e vërtetë; shkarkimi i këtyre njerëzve, kur ata u kanë shërbyer qëllimeve të tyre me propagandën ndaj masave, për të shkatërruar sensin e natyrshëm të publikut për padrejtësinë, ta dezinformojnë dhe drejtojnë opinionin në drejtimin e dëshiruar; gënjeshtrat e thëna rreth kundërshtarëve të planit të tyre dhe vrasja politike e personazheve të tyre në pikën ku njerëzit kanë për të grumbulluar urrejtje të madhe për ta; organizimi i “marrjes me qira të turmave”, duke e bombarduar atë me agjitacion dhe inkurajim për të shkelmuar rendin e themeluar; dhe përfundimisht, vendosja e një demokracie kallpe ose e një varianti tjetër diktature.

Vëreni sfondin e ndonjë revolucioni ose lufte dhe do të shikoni shumë, zakonisht të gjitha këto metoda pune. Këtë sistem unë e kam përshkruar si një mënyrë përmes së cilës Gardianët e Burgut jashtëtokësor dhe Ndërgjegjja Luciferike me frekuencat jofizike rreth këtij planeti projektojnë kontrollin e tyre në botën fizike, duke qenë se kanë rrjetën e Elitës Botërore, Iluminatit, Vëllazërisë.

Përça dhe sundo, kontrollo rrjedhjen e informacionit, manipulo sekrete dhe hap konflikt. Për mbi 300 mijë vjet ose më tepër, të gjitha këto metoda të kontrollit prej Gardianëve të Burgut mund të jenë parë në rrjetin e Elitës mbi tokë. Njëra shërben tërësisht si nivel për tjetrën. Revolucioni dhe lufta e vazhdueshme nëpër Evropë gjatë shekullit të nëntëmbëdhjetë është e koordinuar prej lordit Palmerston, kryeministri i Anglisë, i cili drejtoi politikat e vendit të tij për të zbatuar projektet e Iluminatit.

Lordi Palmerston ishte Patriarku i Madh ose Mjeshtri i Madh i Frimasonerisë së Orientit të Madh, një emër tjetër i Iluminatit.Palmerstoni ishte kryeministër gjatë “luftërave të opiumit”, kur Britania i detyroi kinezët të importonin opium, një politikë që e bëri të ndërvarur popullsinë e saj dhe i bëri ata lehtësisht të kontrollueshëm. Një arritje ishte zotërimi britanik i Hong Kongut, nëpërmjet së cilës Britania vazhdonte tregtinë e saj të drogës me amerikanët dhe kinezët.

Kishte një ambicie tjetër në axhendën e Gardianëve të Burgut/Elitës Botërore gjatë kësaj periudhe: fundi i Zotit në mendimin njerëzor. Zoti i Elitës është Ndërgjegjja Luciferike, por ata donin të ndalonin në mendimin njerëzor të gjitha besimet në jetën e përhershme, të ngulitnin besimin në vdekjen, mbarimin, si edhe në shkencën “materialiste”. Kjo do ta kthente ndërgjegjen njerëzore në një skllavëri të errët ndaj këtij niveli material.

Në fillimet e hershme të 1800-s, një dokument i debatueshëm arriti të hedhë dritë, i emërtuar Protokollet e Pleqve të Sionit, të quajtura edhe Protokollet e Iluminatit, prej të cilave do të citoj shumë pjesë të shkëputura nga to te Rebelimi i robotit. Shumë thonë se ato ishin një mashtrim publik vetëm për të diskretituar çifutët dhe unë e përdor termin “Protokollet e Iluminatit” për t’iu larguar thekseve ndaj çifutëve. Nëse ato do të ishin një falsifikim, diçka që është shumë e mundur, cilët ishin ata që i falsifikuan dhe çfarë i shtyu që ta bënin këtë?

Autorët e librit më të shitur Gjaku i shenjtë, Graali i shenjtë, nxjerrin përfundimin se protokollet origjinale ishin, në fakt, autentike. Madje mendojnë se ato ishin puna e një grupi elitar të quajtur Të Parët e Sionit, bërthama e fshehtë e kontrollit të Kalorësve Templarë. Ata besojnë se ky dokument ishte ndryshuar nga burimi i parë, për ta bërë si një komplot çifut. Sigurisht, unë nuk do ta heq nga mendja një përfundim të tillë. Ky është manipulimi që ata përshkruajnë dhe që më intereson, jo fakti se kush ka qenë fajësuar për këtë.

Besoj se burimi i parë i saj lidhet me Iluminatin, sipas Rabinit Antelman. Cilat do që të jenë argumentet, nuk mund të mohohet fakti i dhënies së një mendimi pas 100 vjetësh. Protokollet, pavarësisht se nga i kemi peshqesh, ishin një profeci krejtësisht trullosëse, sipas asaj që ka ndodhur në shekullin XX në lidhje me luftërat dhe manipulimin, që unë jam duke paraqitur këtu. Kushdo që i ka shkruar ato, ka qenë i sigurt si dreqi se si ka qenë plani i lojës. Një protokoll flet për mënyrën se si manipulatorët synonin të shkatërronin idenë e Zotit në sa më shumë mendje njerëzore që të ishte e mundur:

“Ky është synimi ynë i pandryshueshëm, me mjetet e shtypit, për të ngjallur një besim të verbër në këto teori [shkencore]. Intelektualët e Gojimëve (Xhentileve) do të ngrefosen me njohuritë e marra dhe pa ndonjë verifikim logjik të tyre do të vendosen nën pasojën e gjithë informacionit të mundshëm nga shkenca, të cilin specialistët tanë agjentë e kanë ndarë me dhelpëri së bashku me qëllimin e edukimit të mendjeve të tyre në drejtimin që duam ne. Për një moment, mos mendoni se këto deklarata janë fjalë boshe; mendoni për sukseset që ujdisëm me Darvinizmin”

Protokoll 2

“…Është e domosdoshme t’i minojmë të gjitha besimet, për ta larguar me detyrim nga mendjet e Gojimëve parimin e vërtetë të Hyjnisë dhe të shpirtit dhe të vendosim në vend të tyre llogaritjet matematikore dhe nevojat materiale.”

Protokoll 4

Darvinizmi, sigurisht, i referohet Çarl Darvinit, njeriut më efektiv në realizimin e besimit të gjerë vetëm në një jetë dhe kaq. Ai sugjeronte në mes të 1800-s, se potenciali i mendjes është zhvilluar prej trashëgimisë gjenetike. Kjo është një shpikje marrëzie, por që provoi justifikimin për lëvizjen eugjenike (pastërtia raciale) që do të adhurohej e udhëhiqej nga Adolf Hitleri dhe nga politikat e kontrollit të popullsisë së sotme. Vepra e tij Origjina e specieve, me titull të shkurtuar, do të krijonte bazat për mendimin “shkencor” dhe mendimi i saj mbizotëron tek ajo që ne guxojmë ta quajmë shkencë në ditët e sotme.

Madje, teoria e tij më e famshme, ajo e mbijetesës sipas përshtatjes, nuk do të paraqitej fare në katër botimet e para. Ai e formuloi atë i ndikuar nga shkrimet e një bashkëkohësi, Herbert Spencer, i cili e pati ngritur këtë ide, nga ana e tij, prej dikujt tjetër. Fjala “evolucion” nuk u paraqit deri në botimin e gjashtë, më 1872. Madje, unë mendoj se as Darvini nuk e besonte teorinë e vet nga fundi i jetës së tij. Ai mendonte se Zoti i kishte krijuar qeniet njerëzore. Gjithsesi, Origjina e specieve, e sundoi me shpejtësi mendimin “shkencor”. Ajo ishte projektuar nga Elita për të arritur pikërisht këtë. Darvini ishte një tjetër lakè.

Ai ishte një spiker për të dhënë një goditje mbi mendjen njerëzore, e cila ishte koordinuar prej shumë vitesh. Një grup i vogël njerëzish, i njohur si Shoqëria e Hënës në Birmingam, Angli, ishte shprehës i kësaj. Grupi do ta vazhdonte ndikimin e tij nën emrin e Shoqërisë Mbretërore me bazë në Londër dhe është ende një nga grupet më me ndikim në botën me vështrim drejt shkencës.

Shoqëria Mbretërore ishte themeluar prej Urdhrit të Kryqit Rozë nën mbretërimin e Çarlit II. Një tjetër njeri i shquar me ndikim “shkencor”, Sër Isak Njutoni, ishte Risikrucian dhe Mjeshtër i Madh i të Parëve të Sionit, bërthama e fshehtë e Kalorësve Templarë. Ai ishte një frymëzues në sfond të themelimit të Shoqërisë Mbretërore. Studiuesit e mbrapaskenës së Shoqërisë të Hënës kanë vëzhguar se kjo pasqyronte (me saktësi të dukshme) një grup të quajtur Kolegji i Padukshëm, i përshkruar në punën e Francis Becon, Atlantisi i Ri. Ky grup ishte i njohur si Shoqëria e Hënës, sepse ai e kryente takimin një herë në muaj, kur ishte hëna e plotë.

Midis anëtarëve të tij ishte Benjamin Franklini, një nga themeluesit e Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe mik i afërt i revolucionarëve francezë dhe… Erazmus Darvini, gjyshi i Çarl Darvinit, njeriut që më vonë do të bëhej spiker për këtë botë që është si mos më keq. Çfarë rastësie! Një anëtar tjetër i Shoqërisë së Hënës ishte Unitariani Josiah Vedgvud,* themeluesi i të famshmes fabrikë qeramike dhe vajza e tij do të bëhej mamaja e Çarl Darvinit, pas martesës së saj me Robert Darvinin, djalin e Erasmus Darvinit. Askush nuk ka qenë aq i sigurt si ai nga kjo familje!

Gjashtë nga anëtarët e Shoqërisë së Hënës ishin edukuar në Universitetin e Edinburgut, siç ishte edhe Çarl Darvini. Shoqëria ishte një organizatë revolucionare, e cila mbështeste rrëzimin e monarkive dhe minimin e Zotit në sistemin e besimit njerëzor. Benjamin Franklin do të bëhej një lloj “diplomati” shëtitës për kauzën, njëlloj si Henri Kisinger do të bëhej në gjysmën e dytë të këtij shekulli.

Unë nuk mund ta rekomandoj së tepërmi librin e shkencëtarit dhe studiuesit kanadez, Ian T. Taylor, të titulluar Në mendjen e njerëzve: Darvini dhe Rendi i Ri Botëror. Kjo zbulon historinë se si teoria “shkencore” moderne ishte ambalazhuar dhe shitur si e vërtetë për të trullosur mendjen njerëzore. Me provë të detajuar dhe të dokumentuar, Tejlori zhvesh ngrehinën e këtij institucioni shkencor, besimet e tij, pretendimet dhe manipulimin. Çdo student i shkencës do të përfitonte shumë nga leximi i kësaj vepre.

Por natyrisht që shumë njerëz nuk lexojnë të tilla prova. Ata shkojnë në sistemin e shkollave dhe universiteteve dhe përthithin të gjitha gjepurat e pranuara, të cilat e kanë fillesën nga koha e Darvinit. Kjo dëmton rrugën e disave prej tyre, për të parë vetveten dhe jetën në përgjithësi dhe, ashtu siç e kemi diskutuar, ata krijojnë këtë realitet për botën rrotull tyre. Kjo është një botë që nuk dihet se “Ku e ka fillin? Ne jemi mbi të gjitha, vetëm aksidente kozmike dhe jeta është pothuajse një mbijetesë e më të përshtatshmit. Nuk ka ambient për ndjenjën; gjithkush për vete”

. Një lëvizje, e cila ka lindur nga këndvështrimi i jetës prej Darvinit është quajtur Humanizëm, një tjetër mjet për manipulimin, madje shumica dërrmuese e avokatëve të saj, nuk e kuptojnë atë. Ende edhe sot, orga

nga **Rifat** Tue Jan 31, 2012 4:11 pm

Nga Rodesia në gërmadhë

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? 200l_Zimbabwe%20Home%20to%20Diane%20Carter%20Internationally%20recognised%20author%20and%20mindset%20energy%20speaker

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? 200l_Zimbabwe%20Home%20to%20Diane%20Carter%20Internationally%20recognised%20author%20and%20mindset%20energy%20speaker

Së pari, disa njerëz e kanë të vështirë ta kuptojnë se si ky manipulim mund të ketë vazhduar përmes gjeneratave, por kjo, në fakt, është shumë e thjeshtë, bashkëpunimi dhe frymëzimi nga Dimensioni i Katërt. Dhe kështu, ata që kanë arritur në majë të piramidës njerëzore janë gjithmonë nën vëzhgim për të qenë njerëzit me kalibër dhe me pozicion të drejtë, të cilët mund të sundohen prej tyre, si përfaqësuesit tokësorë të Dimensionit të Katërt. Njohja e programit të Rendit të Ri Botëror dhe e metodave të manipulimit ka ardhur, gjithashtu, përmes brezave të familjeve të besuara, të cilat e bëjnë këtë proces më të lehtë.

Kam besimin se të njëjtat rryma të ndërgjegjes kanë qenë të mishëruara pandryshueshmërisht, “duke vdekur” dhe u rimishëruar për mijëra vjet me radhë për të mbajtur planin në lëvizje.

Njëlloj siç janë të mbështetura këto dëshira për ta izoluar njerëzimin nga frekuenca të tjera të realitetit, ashtu janë përcjellë ato në linjën e Elitës, Iluminatit, Vëllazërisë. Një temë e përbashkët midis shumë njerëzve të përfshirë është interesi në magjinë e “zezë” dhe dëshira për të komunikuar me “supermenë” jashtëtokësorë, Gardianët e Dimensionit të Katërt.

Metodat e komunikimit janë shumë të ngjashme, si për ata që duan lirinë, edhe për ata që duan kontroll. Ekziston një qëllim përtej komunikimeve të tilla, të cilat janë të ndryshme. Elita ka mendimet dhe ushqen informacionin brenda ndërgjegjes së tyre, në mënyrë që t’i drejtojë duke bërë kështu sfidimin e kësaj strukture. Ne mbi tokë jemi mjete për një përleshje shpirtërore, që po ndodh në një nivel tjetër të këtij planeti e jo vetëm në këtë nivel.

Tryeza e rrumbullakët

Sesil Rodesi* ishte një anglez legjendar i pasur, i cili shfrytëzoi kontinentin dhe popujt e Afrikës dhe veçanërisht rezervat e diamantit të Afrikës së Jugut. Emri Rodesia, tani Zimbabve, është një tregues i ndikimit së tij në këtë pjesë të botës. Si student i Universitetit të Oksfordit, Rodesi ishte frymëzuar prej profesorit të arteve të stërholluara, të quajtur Xhon Raskin,** i cili ende konsiderohet si një figurë legjendare e Oksfordit. Raskini kishte lindur në Londër më 1819, djalë i një tregtari të pasur verërash dhe trashëgimtar i një pasurie të madhe. Heroi i tij ishte filozofi i lashtë grek, Platoni, veprat e të cilit ai i lexonte thuajse çdo ditë.

Platoni kishte pasur një mendje të përsosur dhe kishte dhënë një kontribut të madh në debatin dhe njohuritë njerëzore, por që shumë nga pikëpamjet e tij, se si lipset të imponohet strukturimi i shoqërisë nga maja në fund, do të ndryshonin shumë me pikëpamjet e mia. Raskini ishte një besimtar i programit të Rendit të Ri Botëror për fuqinë e përqendruar dhe ai parandjeu se shteti duhet të kontrollonte mënyrat e prodhimit dhe të shpërndarjes. Kjo ishte e njëjta filozofi e ndjekur prej Partisë Laburiste Britanike përpara se ajo të bëhej ashtu siç është sot, një alternativë e Partisë Konservatore. Megjithatë, Raskini shkoi më tutje dhe besonte se kontrolli i shtetit duhej të ishte në duart e një diktatori me inteligjencë superiore kundrejt pjesës tjetër të shoqërisë.

Disa studiues thonë se ai ishte një mbështetës i Iluminatit. Ka gjasa që Raskini, në të vërtetë të dëshironte kushte më të mira për të varfrit, por unë do të thosha se ai ishte seriozisht i paorientuar në mënyrat e tij se si mund ta realizonte këtë. Idetë e tij do të pasoheshin nga Karl Marksi dhe Fridrih Engelsi (një student tjetër i Platonit) dhe do të bëheshin themelet e formës marksiste të komunizmit, i cili shpejt do të mbërthente kombet e Evropës Lindore.

Rabini Marvin S. Antelman e identifikon, gjithashtu, temën e Platonit dhe bën lidhjen e saj me rrjetin e shoqërisë sekrete të Syrit Gjithëvështrues. Ai tregon se Moses Mendelsoni, një arkitekt i Revolucionit Francez, ishte një studiues i veprave të Platonit, ndaj edhe mori emrin “Platoni gjerman”. Ai përktheu në gjermanisht tri vepra të Republikës së Platonit, por puna e tij nuk u botua kurrë. Megjithatë, kjo ishte kaluar më pas poshtë, përmes familjes bankiere Varburg, vartësit e Rothsçajlldëve dhe krijuesit e Rezervës Federale. Varburgët, ashtu si edhe Rothsçajlldët, më vonë do të ndihmonin ngritjen e Adolf Hitlerit. Adam Veishaupti, themeluesi i Iluminatit, ishte një tjetër nga grupi i Platonit dhe një sipërmarrës i madh i rrymës së mendimit “okult” të Syrit Gjithëvështrues.

Pikëpamjet e Xhon Raskinit dhe nxitja e artikuluar e tyre sollën pothuajse një revolucion në mendimin e studentëve të privilegjuar të Oksfordit dhe, gjithashtu, edhe të shumë prej atyre të Kembrixhit. Rodesi kopjoi leksionet e Raskinit në shkrim dore dhe i mbajti ato me vete gjatë gjithë pjesës së tij të mbetur të jetës. Krijimi i një qeverie botërore të përqendruar në Britani, do të bëhej një mani e Rodesit dhe do të zinte vendin në thelbin e pothuajse gjithçkaje që ai kreu.

Kur pasuria e tij u rrit nga shfrytëzimi i diamanteve dhe mineraleve të Afrikës së Jugut, ai ngriti kompanitë si DeBeers Consolidated Mines dhe Consolidated Gold Fields. Ai do të bëhej edhe kryeministër i Cape Colony dhe e përdori kamjen dhe ndikimin e tij për të kontrolluar parlamentin në Britani dhe në Afrikën e Jugut. Prej 1890-s ai siguroi një të ardhur prej më së paku një milion paund në vit, (mbi njëqind vjet përpara!) por, gjithashtu, ai ishte një shpenzues të ardhurash që përputhej me maninë për të prishur të holla. Një pjesë e madhe e pasurisë së tij shkoi në drejtim të pretendimit për një qeveri botërore.

Mendohet se Rodesi ka qenë anëtar i një grupi elitar të njohur si Komiteti i të 300-ve, gjithashtu të njohur si Olimpikët. Kjo organizatë ishte subjekt i një libri të Dr. Xhon Kolemanit,* të titulluar Hierarkia e konspiratorëve: Historia e Komitetit të të 300-ve. Kolemani pretendon të ketë qenë një oficer inteligjence në MI6-n britanike. Nga ky moment unë do t’i referohem emërtimit të Dr. Kolemanit me shkurtimin Kom. 300. Kjo organizatë ka të bëjë me udhëheqjen e njerëzve në politikë, tregti, banking, media, ushtri etj., të cilët po punojnë së bashku drejt synimit të përqendrimit të të gjithë fuqisë botërore.

Ideja e Rodesit ishte të ngrinte një shoqëri të fshehtë, e cila do të manipulonte ngjarjet në një mënyrë të tillë, sa të çonte në paraqitjen e një kontrolli botëror të përqendruar. Kjo shoqëri është e njohur me disa emra, por për thjeshtësi unë do ta quaj me një emër prej tyre: Tryeza e Rrumbullakët. Ajo u strukturua mbi linjat e Iluminatit dhe të Frimasonerisë. Ekziston një rreth i mbyllur, Shoqëria e të Zgjedhurve (ose Nismëtarëve), e cila e di me saktësi se cila do të jetë loja dhe synimi dhe dikush jashtë Rrethit të Miqve, i fabrikuar me ndikim ndaj njerëzve që ndihmojnë kauzën, por që asnjëherë nuk i kanë ditur përfshirjet dhe ambiciet e plota të Tryezës së Rrumbullakët. Manipulatorët e Tryezës ishin shumica me pushtet të vërtetë në krahasim me ata që e kishin në dukje fuqinë. Anëtarët e saj, në përgjithësi, nuk janë të regjistruar në histori si politikanë të shquar dhe liderë ushtarakë, por ata kontrollonin ngjarjet më tepër nga ata që janë të dokumentuar në librat e historisë.

Lordi Astor (Kom. 300) ishte anëtar i elitës së brendshme të Tryezës së Rrumbullakët dhe ishte një shembull i një kyçi tjetër të zonës së kontrollit të Elitës: media. Ai më vonë do të zotëronte gazetën The Times. Ende edhe sot, fuqia shtrihet jo mbi politikanët, por mbi figurat hije, të cilët i “këshillojnë” dhe i kontrollojnë dhe mbi ata që manipulojnë rrjedhjen e informacionit në arenën publike. Tryeza e Rrumbullakët, një tjetër krijim i Rothsçajlldëve, komplotoi Luftën Boere në Afrikën e Jugut më 1899-1902, në të cilën u vranë dhjetëra e mijëra burra, gra dhe fëmijë, disa prej të cilëve në kampet e përqendrimit, të ngritura nga Lordi Kitçener.

** Kryeministër dhe ministër i Jashtëm i Britanisë në atë kohë ishte Lordi Salisbëri*** i elitës së familjes Sesil, një mik i ngushtë i Uinston Çërçillit (Kom. 300). Lordi Salisbëri dhe familja Sesil ishin lojtarët kyçë në veprimtarinë e Tryezës së Rrumbullakët, Rodes. Manipulimi prej Tryezës së Rrumbullakët i siguroi Britanisë kontrollin e bollëkut të mineraleve dhe futi nën sundim shtetet e Afrikës së Jugut. Natan (Baron) Rothsçajlldi ishte anëtar i Tryezës së Rrumbullakët, i cili përfaqësonte interesat e Shtëpisë Rothsçajlld dhe të bankierëve nën kontrollin e tyre si Varburgët, Shroderët dhe Lazardët. J. P. Morgani (Kom. 300) do të bëhej anëtar më 1899.

Kur Rodesi vdiq më 1902, ia la trashëgim fondet e tij kauzës. Ato vazhduan të mbështetnin një zgjerim të Tryezës së Rrumbullakët, ndonëse shumë nga fondet vinin prej Shtëpisë Rothsçajlld. Gjithashtu, nga kjo trashëgimi, Rodesi krijoi një sistem ndihme me bursë për studentët, që vazhdon edhe në ditët e sotme. Ky ishte, pjesërisht, një front për të fshehur shoqërinë sekrete. Studentët e huaj të zgjedhur janë marrë në Universitetin e Oksfordit për t’u mësuar me këndvështrimin britanik të jetës dhe për të shitur idenë e qeverisjes botërore.

Kjo bie në sy nga fakti se “Studentët Rodes”, siç quhen ata, vazhdojnë të bëhen liderë të vendeve të tyre ose drejtues të agjencive të inteligjencës, arsimimit dhe zonave të subjekteve të tjera të rëndësishme për Elitën apo “këshilltarë” të liderëve. Nga këta, studenti më i famshëm në botë sot është Bill Klintoni, i cili u inaugurua si president i Shteteve të Bashkuara më 1993. Universiteti i Oksfordit, veçanërisht kolegët e Gjithë Shpirtrat, Balliol dhe Kolegjit të Ri do të mbizotëroheshin prej Tryezës së Rrumbullakët dhe kjo do të vazhdonte edhe pas vdekjes së Rodesit, kur Alfred Milner (Kom. 300), një agjent i Rothsçajlldit, rrëmbeu lidershipin.

Gjithashtu, ai ishte një ithtar i zjarrtë i Raskinit, ashtu siç ishte i gjithë grupi i ish-studentëve të Oksfordit dhe Kembrixhit, të cilët Milneri i rekrutoi për Tryezën e Rrumbullakët dhe më vonë për Institutin Mbretëror të Marrëdhënieve me Jashtë. Nën shërbimin e Milnerit, ndikimi i Tryezës së Rrumbullakët u rrit dhe i shkoi për shtat fuqisë së tmerrshme që ajo siguroi në zemër të qeverisë. Midis anëtarëve të saj të fshehtë ishte Artur Balfour (Kom. 300), sekretar i Jashtëm dhe kryeministër, “Deklarata Balfur” do të sillte si pasojë krijimin e shtetit të Izraelit.

Në vitet që pasuan, Tryeza e Rrumbullakët kontrollonte gazetën Times të Londrës, si dhe botime të tjera. Ajo solli termin “Një Komonuelth i Kombeve” dhe siguronte se ideja do të bëhej realitet. Nëpërmjet Milnerit sigurohej ndikimi udhëheqës në kabinetin britanik të luftës së Llojd Xhorxhit (Kom. 300) në Luftën e Parë Botërore. Ky grup do të sundonte delegacionin britanik të Konferencës së “Paqes” së 1919-s, kur u vendosën forma e botës së pasluftës dhe reparacionet e pagesave të Gjermanisë. Gjithashtu, ky grup ishte fuqia kryesore mbrapa krijimit të Ligës së Kombeve, përpjekja e parë për një qeveri botërore, nëpërmjet marifeteve të ulëta.

Tryeza e Rrumbullakët vendosi politikën britanike në Irlandë, Palestinë dhe Indi, nga 1917-1945 dhe kontrolloi (sipas fjalëve të studiuesit Karol Kuigli,* “burimet dhe shkrimin e historisë së Perandorisë Britanike dhe politikës së jashtme qysh me Luftën Boere”, drejt një zgjerimi dërrmues. Rishkrimi i historisë është një pjesë vitale e strategjisë së Elitës, sepse mënyra se si i përjetojmë ne pasojat fundamentale të historisë, është mënyra se si e shohim ne botën dhe njëri-tjetrin sot. Xhorxh Oruelli shënon një pikë në librin e tij 1984, se kush kontrollon historinë, kontrollon të tashmen dhe kush kontrollon të tashmen, kontrollon historinë.

Të tjera degë të Tryezës së Rrumbullakët ishin ngritur në vende të ndryshme. Prej 1915-s kishte grupe të Tryezës së Rrumbullakët në Britani, në Afrikën e Jugut, Kanada, Australi, Zelandën e Re, Indi dhe në Shtetet e Bashkuara. Bashkërendimi midis tyre ishte vendosur prej botimit të revistës së shoqërisë Tryeza e Rrumbullakët, e cila filloi në nëntor 1910. Unë e kam përmendur tashmë se “arritjet”, të cilat kanë pasur pasoja mbi jetët tona deri në ditët e sotme, nuk ishin rrjedhojë e marrjes së vendimeve demokratike, por e manovrimeve të një shoqërie sekrete, të quajtur Tryeza e Rrumbullakët, e cila ka punuar sipas programit të vet. Karol Kuigli, një profesor në Georgetoën University, ishte një “i brendshëm”, të cilit i ishte dhënë mundësia për dokumentet sekrete mbi konspiracionin e Rendit të Ri Botëror. Ai i flaku postet dhe zbuloi në detaje të imëta se çfarë kishte ndodhur përtej skenave në pesëdhjetë vitet e para të këtij shekulli:*

“Panorama është e llahtarshme, sepse një fuqi e tillë, sido që t’i ketë qëllimet, ka nevojë të drejtohet dhe është e tepërt që kjo t’i besohet me siguri ndonjë grupi… Ajo që arriti grupi Milner ishte fakti se ata nuk do të lejonin vendet që e vlerësonin sigurinë e tyre - siç po ndodh, ku një numër i vogël njerëzish do të jenë në gjendje ta përdornin një fuqi të tillë në administratë dhe politikë, të cilëve duhej t’u jepej pothuajse një kontroll i plotë mbi botimin e dokumenteve, të lidhura me veprimet e tyre dhe ata duhej të ishin të aftë të ushtronin një ndikim të tillë mbi bulevardet e informacionit që të krijonte opinionin publik dhe të monopolizonte tepër në thellësi shkrimin dhe mësimin e historisë të periudhës së tyre.”

Është një lloj kthjellimi të mendosh se ndërsa rrjeti i Tryezës së Rrumbullakët po drejtonte në atë kohë politikat e vendit dhe perandorisë më të fuqishme në botë, njerëzit nuk e dinin se ekzistonte një organizatë e tillë, ndaj ata nuk mund të mërziteshin nga veprimet e saj. Pyet dikë sot, duke përfshirë shumë historianë, rreth Tryezës së Rrumbullakët të Rodesit dhe Milnerit, dhe ata do të përgjigjen: “E rrumbullakëta e kujt?” Dora e fshehtë që kontrollon drejtimin e botës është e fshehur, në të vërtetë, shumë mirë nga sytë e publikut. Tryeza e Rrumbullakët e shtriu ndikimin e saj përmes Atlantikut në drejtim të Shteteve të Bashkuara. Këtu ishte blloku i fuqisë së saj që do të kontrollonte linjën e veprimit politik dhe ekonomik, si edhe industrinë e komunikacionit - deri në ditët tona - të cilat po grumbulloheshin në fillim të viteve të këtij shekulli.

Këto ishin organizatat dhe bizneset e ashtuquajtura “Sipërmarrja lindore”, të cilat punonin si koncert me anëtarët e Tryezës së Rrumbullakët Britanike dhe Evropiane sipas një politike botërore të përbashkët. Mes lojtarëve qendrorë dhe mbështetësve financiarë të Tryezës së Rrumbullakët në Shtetet e Bashkuara ishte trusti i Mbretërisë së Bashkuar Karnixhi, kompanitë dhe trustet në vargjet rreth Rokfelerit, J. P. Morganit dhe familjet Uitni, përveç të tjerëve, të lidhur me financierët ndërkombëtarë në Londër, si Rothsçajlldët dhe vëllezërit Lazardë.

Të gjithë këta njerëz ishin mbështetës të idealeve të qeverisë botërore të Rendit të Ri Botëror. Tryeza e Rrumbullakët ishte ndërkombëtarisht e lidhur ngushtë me degët e tjera të Elitës, duke përfshirë Frimasonerinë dhe, në Shtetet e Bashkuara, me shoqëritë e fshehta sekrete të bazuara në Universitetin e Jejlit, të njohur si shoqëria Kafka dhe Kocka. Unë do ta shpjegoj mjaft mirë këtë më pas. Tani për tani është e nevojshme të them se shumë nga emrat amerikanë me ndikim pas Luftës së Parë Botërore dhe Revolucionit Bolshevik ishin anëtarë ose patën lidhje me shoqërinë Kafka dhe Kocka.

Dy emra, të cilët mbizotëruan rrjetin e Elitës, Tryezës së Rrumbullakët në Amerikë, ishin Rokfeleri dhe Morgani, të cilët që të dy ishin ngushtësisht të lidhur apo me gjasa edhe të kontrolluar me Rothsçajlldët (Kom. 300). Rokfelerët (Rockefellers, emri i vërtetë Rockenfelders) janë në zemër të hilesë së Rendit të Ri Botëror prej shumë kohësh. J. D. Rokfeler ngriti kompaninë Standard Oil më 1853 për të prodhuar karburant për llambat me naftë, por, sapo ishte kuptuar fuqia e naftës, ajo do të bëhej një kompani botërore me një fuqi të jashtëzakonshme.

Në vitet e para të këtij shekulli, perandoria e Rokfelerit rrethoi bërthamat e industrive dhe interesave të tjera, duke përfshirë hekurudhat dhe bankat. Ata zotëronin apo kontrollonin National City Bank, Hanover National Bank, United States Trust Company dhe drejtuan kompanitë e sigurimeve si Equitable Life dhe Mutual of Neë York. Perandoria Morgan ishte themeluar mbi çelikun, lundrimin dhe industrinë elektrike, duke përfshirë General Electric.

Në sektorin financiar, National Bank of Comerce, Neë York Life Insurance dhe Guaranty Trust Company, kompania trust më e madhe në Amerikë, siç ishin të gjitha kompanitë e Morganit në këtë kohë. Morgan-Rokfeler ishin një çift plotësues dhe nuk do të kishte ndonjë qeveri ose politikan në ShBA që do të mund të qeveriste pa miratimin e tyre. Ata ishin në lidhje me familje të tjera amerikane të politikës anglo-amerikane, bankingut dhe karteleve të biznesit në Sipërmarjen lindore, duke përfshirë familjen Dallas: Xhon Foster Dallas dhe vëllanë e tij Allen, të cilët do të ishin një fill tjetër i përbashkët me ndikim në histori që nga Lufta e Parë Botërore, te vrasja e Kenedit. Xhon Foster Dallasi do të bëhej sekretari i Shtetit të ShBA-së dhe Alleni, drejtuesi i CIA-s.

Një emër tjetër, të cilin nuk mund të mos e përmendja këtu, është emri i një familjeje, e cila do të na shfaqet shumë herë, Harriman. Eduard Harrimani filloi punë në moshën 14-vjeçare, me një arsim të pakët, por fati i tij ndryshoi pas martesës me Meri Averellin, vajzën e një bankieri të Nju Jorkut dhe president i hekurudhës.

Harrimani e ndërtoi pasurinë e tij me Union Pacifik Railroad, ndërkohë që ai ishte një korruptues famëkeq dhe një biznesmen i pamëshirshëm. Më 1904 ai ishte shpallur fajtor për një mashtrim, prej të cilit kishte fituar 60 milionë dollarë, në një aktivitet që kishte përfshirë gjithashtu edhe kompaninë e Rothsçajlldit, Kuhn Loeb & Co. Harrimani nuk u burgos për shkak të ndikimit së miqve të brendshëm politikanë dhe partive të tyre. Me këtë rast, ai ndihmoi fuqimisht Komitetin Kombëtar Republikan të presidentit Teodor Ruzvelt, me një donacion prej 250 mijë dollarësh. Shoqëria Kafka dhe Kocka po punonte, gjithashtu, në fshehtësi.

Ruzvelti e pati përshkruar qysh herët Harrimanin si një njeri “të zhytur thellë në korrupsion”, por çerek milion dollarët e ndihmuan presidentin ta shikonte atë nën një dritë të re. Të hollat e Harrimanit u përfshinë në krijimin e bolshevikëve dhe të të dyja anëve në konfliktin e Luftës së Parë Botërore. Ai dhe Rokfelerët ofruan kapitalin themeltar për Morgan Guaranty Trust, i cili do të bëhej mjet për manipulimin e fuqishëm të ngjarjeve botërore. Eduard Harrimani pati dy fëmijë: Averellin dhe Rolandin, që të dy shtylla të shoqërisë Kafka dhe Kocka. Averelli (Kom. 300) do të bëhej një nga manipulatorët më aktivë të shekullit XX.

Por kush ishte realisht përtej këtyre gjigantëve të bizneseve dhe të bankingut? Perandoria J. P. Morgan filloi më 1838 me George Peabody and Company, në Angli. Ai pati lidhje me firmën e Broën Brothers (më vonë Broën Brothers, Harriman). Xhorxh Pibadi* po punonte në mënyrë të fshehtë si agjent i hershëm i Rothsçajlldëve, aq sa më 1835 ai do të bëhej i njohur si “amerikani favorit” i Mbretëreshës Viktoria.

Një statujë e Xhorxh Pibadit mund të shihet edhe sot përballë Bankës së Anglisë dhe në kabinën e drekës i është dhënë deri sot një vend i shquar në zyrën e Morgan Stenley Bank të Londrës. Pibadi, një ciceron i Rothsçajlldit, do të bëhej tregtari më i madh në Amerikë i fondeve në botë; me partnerin e vet John Peirpont Morgan (Kom. 300), ai vendosi një trysni të madhe mbi administratën e Abraham Linkolnit për ta manipuluar ekonominë amerikane për përfitime vetjake. Pibadi nuk pati djem dhe kur vdiq, biznesin e tij e kaloi te djali i Morganit, Xhon Pierpont Morgan i Riu (Kom. 300), i cili lindi në Nju Jork më 1867.

Morgani i dytë, ashtu si edhe i ati, dukej si një bankier i gjithëpushtetshëm në drejtim të perandorisë së tij, por ai ishte pothuajse me siguri një vegël për Shtëpinë Rothsçajlld. Morgani ishte pasardhës i drejtpërdrejtë i Aleksandër Hamiltonit, njeriu i cili projektoi të parën Bankë Qendrore të ShBA-së, Bankën e Shteteve të Bashkuara, në mbështetje të interesave të Rothsçajlldit. Kur Xh. P. Morgani i Parë vdiq më 1913, ai la mbrapa 11 milionë dollarë, një shumë mjaft modeste, duke marrë parasysh reputacionin e tij dhe pasurinë e lënë prej të tjerëve.

Kjo ka shumë mundësi të ketë ndodhur për shkak se ai ishte një paraqitës i programit për Rothsçajlldët dhe se fuqia që ai dukej se zotëronte, nuk ishte vërtet e tija. Gazetari i Uoll Stritit, Linkoln Stefens, i intervistoi që të dy, J. P. Morganin dhe J. D. Rokfelerin, dhe ai e kuptoi se ata nuk ishin zotëruesit e vërtetë të fuqisë së pafund të perandorive të tyre. “Askush nuk duket se i përgjigjet pyetjes se “kush është pas Morganëve dhe Rokfelerëve?”, shkroi ai atëbotë.

Është e rëndësishme të thuhet, gjithashtu, se Morgani pati një reputacion si antiçifut, ndërsa, në fakt, ai po punonte ngushtësisht me Rothsçajlldët. Ky manovrim me “antisemitizmin”, shpesh është përdorur për të fshehur interesat e Rothsçajlldit te Morgani. Rothsçajlldët ishin tepër të përfaqësuar në Shtetet e Bashkuara prej kompanisë së bankingut të njohur si Kuhn, Loeb and Co.

Ajo ishte themeluar më 1867 nga Abraham Kuhni dhe Solomon Loebi, dy tregtarë nga Cincinati, por kjo kompani do të bëhej një front i hapur Rothsçajlld pas 1875-s, kur Xhakob Shif* do të vinte nga Frankfurti. Shifi kishte lindur në shtëpinë Shif-Rothsçajlld në Frankfurt, të cilën e ndanin së bashku të dyja familjet. Marrëveshjet e biznesit midis Shifit dhe Kuhn, Loeb & Co ishin konsumuar (ashtu siç ndodh shpesh në raste të tilla) prej martesës së Shifit me vajzën e Solomon Loebit, Terezën. Shifi mori kapitalin e Rothsçajlldit në firmë dhe e drejtoi atë si një front të Rothsçajlldit. Xhorxh R. Conroy do të shkruante në dhjetor të 1912-s për këtë çështje në revistën E vërteta:

Zoti Shif është drejtuesi i shtëpisë së madhe të bankingut të Kuhn, Loeb and Co, të cilët përfaqësojnë interesat e Rothsçajlldit në këtë anë të Atlantikut. Ai është përshkruar si një strateg financiar dhe ka qenë për vite ministri financiar i të madhes me fuqi të pacak, të njohur si Standard Oil. Ai ka qenë dora e fshehur e Harrimanëve, Gouldëve dhe Rokfelerëve në të gjitha sipërmarrjet hekurudhore dhe është bërë fuqia sunduese në hovin e hekurudhave si dhe në hovin financiar të Amerikës.”

Shifi ishte përfaqësuesi i Rothsçajlldëve në Shtetet e Bashkuara, një familje e cila është supozuar se ka pasur pak ndikim ose interes në Amerikë. Ia vlen të theksohet se ka qenë një bankë e Rothsçajlldëve, National City of Cleveland, e cila financoi zgjerimin e hershëm të Rokfelerëve dhe Harrimanëve. Rokfelerët dhe Rothsçajlldët (nëpërmjet Kuhn dhe Loeb), përfundimisht do t’i shkrinin disa nga interesat e tyre bankare për të formuar Chase Manhattan Bank, një nga ngjarjet e bankingut më me ndikim deri në ditët e sotme në botë.

* Në origjinal: Jacob Schiff [Shën. Përkth.]

Në vitet e para të këtij shekulli, kontrolli i Elitës ishte forcuar edhe më tepër dhe madje struktura ishte bërë më e përqendruar dhe e saktë. Nga koha e Sesil Rodesit, shoqëria e fshehtë e Tryezës së Rrumbullakët hodhi farën e një rrjeti të grupeve të ndërlidhura në shumë vende, duke punuar për një qëllim të përbashkët. Por dy fortesat më të rëndësishme të Tryezës së Rrumbullakët ishin Britania dhe Shtetet e Bashkuara. Në nivelin e Elitës ishin familjet dhe individët e njëjtë, në të dy anët e Atlantikut, të cilët punonin së bashku të maskuar në kërkim të qëllimit të qeverisë botërore, një banke qendrore botërore, një monedhe botërore dhe një ushtrie botërore.

Teknologjia për monedhën elektronike dhe një popullsi me mikroçip (të mbikëqyrur me satelit, nëpërmjet një çipi elektronik të vendosur në trup), ishte një plan që do të shtohej më vonë. Qysh në këtë moment, emra të besueshëm dolën në pah, të cilët do të përfshiheshin pothuajse kudo në ngjarjet e rëndësishme botërore në dekadat që do të vinin: emra të tillë si Rokfeler, Rothsçajlld, Morgan, Harriman, Milner, Dalls, Varburg, Ruzvelt, Haus dhe Barush. Këta emra do të bëheshin të njohur për ne, sapo të përmbysej panorama konvencionale e historisë.

Emra dhe organizata të tilla në rrjetin e Elitës, Iluminatit, Vëllazërisë, kanë qenë mbrapa dy luftërave botërore, Revolucionit Rus, ngritjes së Adolf Hitlerit dhe manipulimit të përhershëm të sistemit financiar. Këto ndodhi e kanë mbajtur njerëzimin në frikë dhe përçarje, pikërisht ashtu siç synohej. Por me të drejtë mund të bëhet një pyetje se përse ata mbështetën fashizmin dhe komunizmin në të njëjtën kohë? Dhe si mundet që ata kështu të zhvillonin planet e tyre për Rendin e Ri Botëror? Kjo mund të shihet në shumë nivele. Financiarisht, luftërat dhe revolucionet janë shumë me leverdi për bankierët dhe ofertuesit financiarë. Por ka arsye edhe më të gjera, përveç kësaj.

Nëse dëshironi që kombet ta dorëzojnë sovranitetin, vendimet dhe forcën e tyre te një autoritet botëror, kjo nuk mund të ndodhë në paqe. Ju mund ta arrini këtë nëpërmjet nxitjes së konfliktit midis kombeve mbi parimin problem-kundërveprim-zgjidhje. Elita, duke punuar e fragmentuar në pjesë, përmes rrjetit të Tryezës së Rrumbullakët, synonte të shkaktonte kaq shumë dhimbje dhe luftë midis shteteve kombëtare, saqë publiku të thoshte “diçka duhet bërë”. Kjo diçka synohej që të ishte zgjidhja nëpërmjet një autoriteti botëror për të gjithë.

Ata, së pari, synuan ta paraqisnin këtë si një Lidhje të Kombeve pas Luftës së Parë Botërore dhe kur kjo nuk funksionoi mirë, një tjetër Luftë Botërore çoi te Kombet e Bashkuara. Të dyja këto organizata ishin nxitur si një destinim për të mbajtur paqen midis kombeve nëpërmjet – për të përdorur frazën e famshme të Uinston Çërçillit – “përqafimit, përqafimit, jo luftës, luftës”.

Por ato qenë që të dyja kuaj trojanë për një qeverisje botërore, bankë botërore, monedhë dhe ushtri. Shikoni se çfarë po ndodh me Kombet e Bashkuara sot dhe do të dalloni se sa larg këtij drejtimi kanë lëvizur Kombet e Bashkuara. Strategjia e Elitës, Tryezës së Rrumbullakët e përdorur në dy luftërat botërore, Revolucionin Rus dhe konfliktet e tjera të pafundme gjatë këtij shekulli janë tipare të një njeriu të quajtur Hegel, edhe pse, në fakt, kjo strategji nuk ishte zhvilluar prej Hegelit me këto synime.

Puna e tij ishte vetëm një ndjellje për të tjerët, të cilët e zhvilluan dhe e ndryshuan mendimin e tij për të krijuar një fenomen ogurzi. Hegeli, në vetvete, duket se ka qenë një njeri shumë origjinal. E vendosur thjesht, në rastin e ndryshuar të mendimit të tij, ideja mund të vizatohet si “administrim krize”, e cila duket si e pakontrolluar, por që në fakt është shumë e llogaritur. “Konflikti i administruar” dhe “zgjidhja e kontrolluar” do të ishin madje skicime të llogaritura më me saktësi. Ideja është për të krijuar luftën dhe pastaj fitimin e paqes në një mënyrë të riskicuar për hartën e ardhshme të botës së shkretuar të pasluftës.

Xhorxh Vilhelm Fridrih Hegel ishte një filozof gjerman, i lindur në Shtutgart më 1770. Gjatë jetës së vet, ai kurrë nuk e kishte ditur se çfarë pasoje ka një variant materialistik i ndryshuar i fenomenit, të cilin ai e kishte identifikuar, qysh atëherë e deri më sot. Vëzhgimet e tij rreth ngritjes shpirtërore të mendimit, ishin zhvilluar dhe ndryshuar prej të tjerëve, duke përfshirë Karl Marksin dhe, kjo ndryshoi variantin e paraqitur nga vetë hegelianizmi, në këtë mënyrë: nëse ju krijoni dy anë të kundërta dhe i sillni ato te një konflikt, ju do të krijoni një forcë të tretë, një sinkronizim të atyre të dyjave, gjë që është e njohur si tezë kundër antitezës = sintezë; një rregull i ri.

Marksi, një gjerman, frymëzues i revolucionarëve bolshevikë, ishte një student i mprehtë i punës së Hegelit. Ndryshimi midis tyre ishte se Hegeli fliste për shpirtin dhe mendjen, ndërsa Marksi e bllokoi idenë e Zotit dhe të jetës pas vdekjes. Ai ishte materialist. Për të, kjo botë ishte e gjitha ashtu siç dukej (ose ashtu shprehej ai publikisht). Ashtu siç tha ai njëherë: “Unë e vendosa Hegelin me kokë lart”. Duke vepruar kështu, ai identifikoi edhe një mjet efikas të pabesueshëm në manipulimin e botës drejt kontrollit të përqendruar.

Marksi dhe miku i tij industrialist gjerman, Fridrih Engelsi, krijuan Manifestin komunist. Engelsi, nxitësi i lirisë së masave nga zgjedha e kapitalizmit, ngriti një goxha pasuri nga shfrytëzimi i punës së fëmijëve në Lankashajr, Angli. Manifesti komunist nuk ishte ndonjë gjë e re dhe natyrisht që nuk ishte një frymëzim i Karl Marksit. Ai i mori “idetë” e tij nga puna e të tjerëve, të cilët i lexoi gjatë punëve të tij të orëve të pafund në muzeumin britanik. Besimi i tij në një luftë klase erdhi nga Veishaupti dhe Iluminati Bavarian. Ashtu siç shkruan një studiues amerikan, Geri Allen, në librin e tij të vitit 1972, Mos guxo ta quash atë konspiracion:

“Është një fakt i vërtetë, “Manifesti komunist” ishte në qarkullim shumë vjet përpara se emri i Marksit të ishte pranuar mjaft gjerësisht si autori fillestar, në lidhje me këtë libër xhepi revolucionar. E gjithë e vërteta e Karl Marksit ishte një freskim dhe kodifikim i shumë planeve revolucionare dhe parimeve të vëna mënjanë disa vjet më përpara prej Adam Veishauptit, themeluesit të Urdhrit të Iluminatit në Bavari”.

Marksi ishte anëtar i një shoqërie sekrete në rrjetin e Elitës, Iluminatit, Vëllazërisë, të quajtur Liga e Drejtë, e cila më vonë do të bëhej Liga Komuniste. Liga e Drejtë ishte një degëzim i Shoqërisë së Stinëve, e cila luajti një rol drejtues në Revolucionin Francez. Edhe njëherë sytë tanë kthehen drejt Gjermanisë, vendlindjes së Iluminatit Bavarian. Liga e Drejtë ishte quajtur Bund Der Gerechtan ose thjesht, Band. Kjo ishte forca përtej ngritjes së marksizmit dhe ai ishte një paraqitës tjetër i programit. Është interesante, 1 Maji (“Dita e Punëtorëve”), ishte zgjedhur si një festim vjetor për marksistë-leninistët, vendet socialiste dhe grupet e tyre anembanë botës. Iluminati Bavarian, krijuesi i Bandit, ishte themeluar në datën 1 maj 1776.

Marksi kishte lidhje të ngushta me aristokracinë britanike përmes martesës së tij me Xheni von Vestfalen, e cila ishte e lidhur me Dukët e Skocisë të Argillit dhe Kempellsit. Një nga stërgjyshet e saj, Ana Kempell, kontesha e Balkarrasit dhe Argillit, ishte guvernante e princit të Oranzhit, më vonë mbreti Uilliam, i cili ofroi statutin për Bankën e Anglisë dhe shkaktoi një mjerim të paparë në Irlandë. Arçibald Kempell, Duka i parë i Argillit udhëtoi me Uilliamin në inkursionin e tij mbi Angli për të marrë fronin më 1688. Konti i tanishëm i Balkarrasit është i lidhur me viskontin Koudrei* (Ëeetman John Churchill Pearson), nëna e të cilit ishte vajza e Lordit Spenser Çurçill. Këto janë disa nga lidhjet që ka “revolucionari i popujve”, Karl Marksi.

Një elitë e vogël po koordinon të gjitha këto ngjarje, që në pamje të parë duken si pa lidhje. Kështu, kur shikoni se si të njëjtët njerëz mbështesin dhe financojnë “kundërshtarë” të tillë si marksizëm-leninizmin, fashizmin dhe kapitalizmin, kjo nuk ndodh për shkak se ata janë të çorientuar ose të çmendur. Ata janë krijuesit e “anëve” opozitare, të cilat pastaj mund të thirren në konflikt për të luajtur një rol dytësor kundër tjetrit dhe për të krijuar një tjetër forcë, Renditjen e Botës së Re. Teza kundër antitezës = sintezë. Kjo u shpreh mjaft dukshëm dhe në mënyrë shfarosëse te fakti se si e krijoi, financoi dhe e solli Elita në konflikt kapitalizmin dhe komunizmin, nga njëra anë, kundër fashizmit, nga ana tjetër, në Luftën e Dytë Botërore. (figura 6)

Kjo krijoi sintezën e dëshiruar: Kombet e Bashkuara dhe Komunitetin Evropian. “Lufta e ftohtë” midis kapitalizmit dhe komunizmit ishte drejtuar te një sintezë tjetër e ndjekur prej frymëzimit të Elitës, “revolucionet popullore” nëpër ish-Bashkimin Sovjetik. Njerëzit e braktisën linjën se besimet politike mund të shprehen sipas një ekstremi prej komunizmit (e majta ekstreme) dhe prej anës tjetër, nga fashizmi (e djathta ekstreme). Kjo është pjesë e iluzionit për të na fshehur atë që po ndodh realisht.

Fashizmi dhe komunizmi nuk janë të kundërt: ata janë tërësisht të yshtur si të tillë. Që të dy kanë në program kontrollin nga një pakicë elitare. Spektri politik është realisht i lirë për pasqyrimin e mendimit dhe stilit të jetës te një skaji dhe autoritarizmi (fashizmi/ marksizëm-leninizmi), nga ana tjetër. Ende kemi njerëz, të cilët janë marksistë, që godasin fashistët për politikat e tyre autoritariste dhe e kundërta. Këto “opozita” janë të krijuara nga Elita, për të dhënë iluzionin e të kundërtave, të cilat ata mund t’i përdorin më pas për të krijuar konflikt, që të çon te sinteza, centralizimi i institucioneve botërore që ata duan. Dhe “radikalët” politikë, të cilët unë i quaj “Radikalët robotë”, kanë qenë të mashtruar në luajtjen e rolit të tyre të rëndësishëm në këtë histori. Ata ende ekzistojnë.

Prej përdorimit të filozofisë së ndryshuar të Hegelit, Elita dhe të gjitha këto familje e organizata kanë qenë të përfshira në kaq shumë manipulime të racës njerëzore, saqë do të duhej të krijonim një bibliotekë me libra për ta treguar këtë histori të plotë. Madje, përveç kësaj, ndërlidhjet dhe kryqëzimet e referencës së emrave dhe organizatave do të ishin tepër të ndërlikuara nga vështirësia për t’u bërë të kuptueshme. Unë nuk synoj t’ju vdes prej mërzisë.

Në të njëjtën kohë, do të dëshiroja të përfshija mjaft detaje për të treguar se ideja që një elitë e pakët mundet dhe po e bën kontrollin e botës dhe jetës suaj nuk është “teori”, por një fakt i provueshëm. Në këtë mënyrë, në pjesën e mbetur të kapitullit, unë do të përqendrohem në tri ngjarje madhore në vitet e para të këtij shekulli, të cilat tregojnë se varianti i historisë që ne kemi marrë në shkolla dhe nga media, është në mënyrë të konsiderueshme më pak se i vërtetë. Këto ngjarje janë, Lufta e Parë Botërore, Revolucioni Rus dhe krijimi i shtetit të Izraelit. Një pakicë njerëzish i manipuluan të gjitha këto.

Lufta e Parë Botërore

Kajzer Vilhelmi II ishte sundimtari i Gjermanisë në fillim të viteve të këtij shekulli, por njerëzit e vendosur nga Elita në administratën e tij po manipulonin politikën, njëlloj siç po vepronin në Britaninë e Madhe (Milner) dhe në Shtetet e Bashkuara (Kolonel Haus). Vrasja e Arqidukës Ferdinand, trashëgimtar i fronit të Austro-Hungarisë, ishte përdorur si pretekst për luftë, por konflikti ishte paravendosur shumë kohë më parë. Austriakët akuzuan Serbinë për vrasjen dhe shpallën luftë.

Vrasja ishte kryer më 28 qershor 1914 prej Shoqërisë së Fshehtë Serbe, të kontrolluar prej Elitës, e quajtur Dora e Zezë. Ferdinandi shkoi në Sarajevë të Bosnjës së bashku me bashkëshorten e vet. Gjashtë vrasës po e prisnin, kur makina e tij po drejtohej te vendi i pikëtakimit. Për shkak se makina kaloi matanë tyre, të gjashtë dështuan për ta vrarë dhe u duk sikur Arqiduka i shpëtoi goditjes.

Por shoferi i tij u bë “konfuz”, mori një “kthesë të gabuar” dhe përfundimisht e ndaloi makinën përballë me njërin nga ata që do të bëhej vrasësi, Gavrillo Principi, i cili përfitoi nga të gjitha përparësitë e rastit të tij të dytë. Ferdinandi kishte thirrur mikun e tij, kontin Czerin, sepse ai e dinte që ekzistonte një kërcënim ndaj jetës së tij dhe kjo u duk si e pashmangshme; ai pati deklaruar një vit më parë që frimasonët kishin vendosur ta vrisnin. Në të njëjtën kohë, pikërisht në të njëjtën kohë, në Rusi ishte goditur me thikë, në një përpjekje vrastare të pasuksesshme, në Pokrovskoje, Grigori Jefimoviç Rasputin, këshilltari më influencues i carit (i cili e kundërshtonte luftën). Sipas autorit Kolin Uillson, në librin e tij Rasputin, ai nënvizon:

“Ka pesë gradë gjatësi midis Sarajevës dhe Pokrovskoes, çka do të thotë se ora 11 në Sarajevë është rreth 2.15 në Pokrovskoe. Është një rastësi e çuditshme që dy vrasësit goditën thuajse pikërisht në të njëjtin moment - një rastësi që na bën të priremi të dyshojmë në “verbërinë e historisë”. Vdekja e Ferdinandit krijoi mundësinë e luftës; plagosja e Rasputinit e bëri atë të sigurt, për shkak se ai ishte i vetmi burrë i aftë për ta shmangur atë.”

Kajzer Vilhelmi, i shtytur prej këshilltarëve të vet nga Vëllazëria, mbështeti Austrinë dhe deklaroi luftë mbi Rusinë dhe Francën. “Lufta e madhe” ishte në prag. Një nga arkitektët e saj ishte kancelari i Kajzerit, Bethmen-Hollueg,* anëtar i familjes bankare Bethmen në Frankfurt dhe kushëri i Rothsçajlldëve. Britania u vendos kundër Gjermanisë dhe Shtetet e Bashkuara e ndoqën procesin më 1917-n. Amerika po hynte në luftë për shkak se opinioni publik ishte fshikulluar fort nga media. Kent Kuperi, presidenti i Associated Press, shkruante më 13 nëntor 1944 për këtë çështje te Life, se:

Përpara dhe gjatë Luftës së Parë Botërore, agjencia gjermane më e madhe e lajmeve, Ëolf, zotërohej nga shtëpia bankare e Rothsçajlldëve, e cila i kishte zyrat e saj qendrore në Berlin. Një anëtar udhëheqës i firmës ishte, gjithashtu, një bankier personal i Kajzer Vilhelmit (Max Varburg). Në fakt, ajo që ndodhi në Perandorinë Gjermane ishte se Kajzeri e përdori Ëolf-in që të angazhohej dhe të ngacmonte ndjeshmërinë e popullit të tij në një gradë të tillë, në të cilën ata të ishin të etur për Luftën e Parë Botërore. Njëzet vjet më vonë, në rastin e Hitlerit, u përsërit e njëjta situatë në mënyrë të mrekullueshme prej pasardhëses së Ëolf-it, DNB-së.

Në autobiografinë e tij Barriera të rrëzuara, Kuperi shtonte se Shtëpia e Rothsçajlldëve paraqiti interes në tri agjencitë drejtuese udhëheqëse të lajmeve: Ëolf në Gjermani, Havas në Francë dhe Reuters në Angli. Për ata që nuk e dinë se si funksionon media, mund të shpjegojmë se agjencitë e lajmeve ofrojnë histori lajmesh për të gjitha gazetat dhe tregjet e mediave, kështu që çfarë thonë ato, shpesh ripërsëriten nga e gjithë media. “Kjo është e vërtetë, pasi unë e kam dëgjuar këtë nga të gjitha mediat”, është ajo që unë dëgjoj të thuhet shpesh nga njerëzit. Ato thonë të gjitha të njëjtën gjë, sepse publikojnë të njëjtin informacion nga i njëjti burim: agjencia e lajmeve. Ia vlen të theksojmë se më 28 prill 1915, baroni Herbert de Rojter,* drejtuesi i agjencisë Reuters kreu “vetëvrasje”.

Kjo solli kolapsin e Reuters Bank. Baroni ishte zëvendësuar prej Sër Roderik Xhons**, i cili tregon në autobiografinë e vet se “…Shkurtimisht, pasi zëvendësova baronin Herbert de Rojter më 1915, menjëherë pas kësaj unë mora një ftesë nga z. Alfred Rothsçajlld, më pas drejtuesi i Shtëpisë së Rothsçajlldëve të Britanisë, për të drekuar me të në historiken Neë Court, në City”. Çfarë diskutuan ata, ai nuk pranon ta zbulojë. Çfarë mendoni ju?

Së pari, me sa duket, çudia është se lidhjet midis Shtëpisë çifute të Rothsçajlldëve dhe krijimit të Luftërave Botërore (në të cilën kaq shumë çifutë u tmerruan me vuajtje) janë fillimi i ngjitjes.
Kjo ishte pjesë e strategjisë së Elitës për të përfshirë Shtetet e Bashkuara dhe për të rritur kërkesat për një autoritet botëror, i cili do të ndalonte luftërat e mëtejshme.

Kjo gjë nuk ishte ndonjë problem i vështirë, pasi presidenti U. Uillson bëri çdo gjë që i kishte thënë të bënte “këshilltari” i tij udhëheqës, kolonel Hausi (Kom. 300). Më 1915, gjermanët mbytën anijen e “pasagjerëve”, Lusitania, duke kërkuar falje ndaj ShBA-së, e cila shpalli luftë, njëlloj siç ndodhi me vrasjen e Ferdinandit për gjermanët dhe siç do të ishte goditja e Perl Harborit për amerikanët në Luftën II Botërore. Lusitania po lundronte pa eskortë në një zonë gjermane të njohur me aktivitet të anijes U, dhe njerëzit në bord ishin sakrifikuar për të kënaqur ambiciet e frikshme të Elitës.

Në arkivat e Departamentit të Thesarit, presidenti Uillson fshehu provën se Lusitania ishte duke mbartur pajisje ushtarake për Britaninë. Nga amerikanët ishte pretenduar se kjo ishte një anije “vetëm për pasagjerë”, si një skenar propagandistik për të dhunuar opinionin amerikan. Alfred Gyni Vanderbilt i familjes Eastern Esatblishment, ishte një nga të mbyturit në Lusitania. Në anije ishte dërguar një telegram përpara se ajo të linte Nju Jorkun, që paralajmëronte Vanderbiltin të mos lundronte, por ky telegram nuk mbërriti në kohë tek ai, duke i kushtuar jetën. Dikush e kishte ditur me saktësi se çfarë do të ndodhte.

Manipulimi i Amerikës për të hyrë në luftë, ishte përgatitur nga tri organizata kryesore: Këshilli i Mbrojtjes Kombëtare, Liga Detare dhe Liga e Zbatimit të Paqes. Midis anëtarëve të Këshillit të Mbrojtjes Kombëtare ishte agjenti i Rothsçajlldit, Bernard Barush. Si kreu i Bordit të Industrisë së Luftës gjatë kohës së luftës, Barush pati, sipas fjalëve të tij, “…ndoshta më tepër fuqi se sa mund të ketë pasur ndonjë njeri tjetër në luftë…”
Liga Detare ishte mbizotëruar prej J. P. Morganit.

Midis drejtorëve të Ligës së Zbatimit të Paqes ishte Elihu Rut, avokati i J. P. Morganit; Perri Belmont, agjenti amerikan i Rothsçajlldit; dhe Xhakob Shif i Kuhn, Loeb and Co i Rothsçajlldëve. Sekretar ndihmës në Ligën Detare atëbotë, ishte njëfarë Franklin Delano Ruzvelt, i cili ishte shpërblyer mirë me kontrata të mëdha detare përpara se të pëshpëritej diçka që kishte lidhje me luftën për Amerikën, - njëlloj siç do të ndodhte pak vjet më vonë, kur ai do të ishte president, përpara dhe gjatë Luftës II Botërore.

Ka një konfirmim tjetër që Lufta e Parë Botërore ishte projektuar për arsye afatgjata që vinin deri në vitet 50, sipas zbulimeve investiguese të kongresit të ShBA-së, prej Komitetit Ris, brenda fondacionit Karnixhi për paqen ndërkombëtare. Ky ishte themeluar për të qenë një organizatë kushtuar krijimit të luftës! Kjo organizatë ishte një prej rrjetit të ashtuquajtur fondacione të përjashtuara nga taksat, duke filluar prej Karnixhit, Rokfelerit dhe familjeve Ford, të cilat ndihmojnë për të ngritur planin e Rendit të Ri Botëror. Norman Dod, drejtor i kërkimit të Komitetit Ris, raportonte zbulimet e hetueses së tij, Kethrin Kesei.

Dodi theksonte se në një mbledhje të administratorëve të Karnixhit, ishte hedhur pyetja: “Ekziston ndonjë mënyrë e njohur për njerëzit që të jetë më efektive se sa lufta, nëse dëshironi të shndërroni jetët e një popullsie të tërë?” Ishte thënë përgjigjja se nuk kishte dhe, kështu, kishte ardhur pyetja tjetër për administratorët: “Si mund ta përfshijmë ShBA-në në luftë?” Dodi do të vazhdonte:
-“Dhe pastaj ata ngritën pyetjen: ‘Si mund të kontrollojmë ne makinerinë diplomatike të ShBA-së? Dhe përgjigjja erdhi: “Ne mund të kontrollojmë Departamentin e Shtetit. Në këtë pikë ne u kapëm pas faktit që patëm gjetur… se përmes një agjencie të ngritur prej Fondacionit Karnixhi ishte rregulluar çdo takim i nivelit të lartë. Përfundimisht ne ishim në luftë.

Këta administratorë, në një mbledhje rreth 1917-s, patën paturpësinë të uronin vetveten mbi mençurinë e vendimeve të tyre nismëtare, pasi tashmë rrjedhoja e luftës e pati dëshmuar se ajo do ta ndryshonte jetën dhe mund ta ndryshonte jetën në këtë vend. Kjo ishte data e hyrjes sonë në luftë; ne ishim përfshirë në të. Ata madje kishin pasur paturpësinë që të formulonin dhe të dërgonin edhe një telegram te z. Uillson, duke e paralajmëruar atë që të merrte parasysh faktin se lufta nuk do të përfundonte kaq shpejt.”

Dodi theksonte më pas se Kethrin Kesei gjeti protokollime të tjera, që trajtonin punën e fondacionit Karnixhi për të parandaluar rikthimin e gjendjes së jetës të paraluftës. Ndryshimi i mënyrës së jetesës dhe i mënyrës së të menduarit, dukej se ishte pikësynimi kryesor i luftës. Dodi njoftonte:

“… ata arritën në përfundimin se, për të parandaluar një rikthim të tyre, ata duhet të kontrollonin edukimin. Pastaj ata iu qasën fondacionit Rokfeler dhe thanë: “Ju do të mbuloni kontrollin e edukimit që përfshin subjektet e brendshme për shkak të rëndësisë që ato kanë”. Dhe kështu ranë dakord. Pastaj, së bashku, ata vendosën se çelësi i kësaj ishte mësimi i historisë së Amerikës dhe ata mund ta ndryshonin. Kështu që pas këtij vendimi, ata afruan më të spikaturit e atyre që ne mund t’i kemi quajtur atëherë historianë amerikanë, me idenë e thirrjes së tyre për të ndryshuar mënyrën e deriatëhershme, sipas së cilës, ata paraqitën subjektin”.

Kjo është arsyeja se përse shumica e informacionit të këtij libri rreth sfondit të vërtetë të ngjarjeve botërore nuk është mësuar kurrë nëpër shkolla ose universitete. Nëse ju nuk jeni lejuar që të mësoni historinë e plotë rreth diçkaje, kjo ndodh nga se (sipas pikëpamjes së manipulatorëve) ajo është e rrezikshme për ju që ta dini. Ky është motivimi im për të shkruar këtë libër. Ju keni të drejtë të jeni të rrezikshëm!

Revolucioni Rus[font=Georgia][color=cyan]
[b]
Me zhvillimet e Luftës së Parë Botërore, një tjetër goditje e befasishme e Elitës ishte vrulli për realizimin e Revolucionit Rus të 1917-s. Ky mori të njëjtën formë si Revolucioni Francez. Elita shkaktoi kaos ekonomik dhe diktatori sundues, cari, ra në duart e tyre, ngaqë refuzoi të fuste demokracinë dhe të jepte mundësi të tjera për popullin. Më 1905-n, cari ishte manipuluar prej Rothsçajlldëve në një luftë me Japoninë, në mënyrë që të minohej ekonomia ruse dhe kështu u mbollën farat e shqetësimit mes popullatës. Rothsçajlldët i thanë carit se do ta financonin luftën, ndërsa në ShBA, kompania e Rothsçajlldëve, Kuhn, Loeb and Co, ishte duke financuar fshehurazi japonezët. Më pas erdhi lufta me Gjermaninë më 1914, gjatë së cilës ushtria ruse ishte vazhdimisht e leqendisur prej influencave të jashtme.

Një mënyrë, nëpërmjet të cilave Elita kontrollonte luftërat, ishte duke dërguar armë me nivel teknologjik më të ulët nga krahu që ata dëshironin të humbiste ose duke anuluar tërësisht dërgimin e armatimeve ndaj këtij krahu. Më 1915-n, kancelari britanik i Thesarit dhe kryeministri që do të vinte shumë shpejt në detyrë, Llojd Xhorxhi (Kom. 300), vuri re se porositë e armatimeve për ushtrinë ruse ishin pesë muaj me vonesë nga afati. Pikë së pari, kishte vetëm një karabinë për çdo gjashtë ushtarë. Kjo i hodhi benzinë zjarrit të revolucionit, ashtu siç ishte parashikuar.

Elita dëshironte t’i shkurajonte ushtarët rusë, kështu që ata do të ngrinin krye. Kompania përgjegjëse për anulimet ishte Vickers Maxim, e cila ishte e kontrolluar prej Sër Ernes Kasel, një kompani biznesi e Kuhn, Loeb and Co të Rothsçajlldëve. Mbajtësi i disponibiliteteve (aksioneve) të Vickersit, në sfond, ishte shtëpia Rothsçajlld. Kabineti britanik dërgoi lordin Kitçener në Rusi, për të riorganizuar ushtrinë e saj, por ai u mbyt rrugës, kur HMS Hampshire, në mënyrë “të habitshme”, u fundos natën e 5 qershorit të vitit 1916. Ma merr mendja se edhe kjo ishte një tjetër rastësi.

Në Rusi ishin trazuar mosmarrëveshjet. Së pari, (dhe si më i moderuar) revolucioni kishte filluar nga një frimason, Aleksandër Kerenski. Unë them “së pari”, se, në fakt, kishte edhe para tij një revolucion tjetër, të drejtuar nga princi Lvov. Ai planifikoi të krijonte një republikë të stilit amerikan dhe prej këtij momenti do të abdikonte car Nikolla II. Por, ashtu si në Francë kur erdhi koha fillestare e revolucionit, përgjatë tij ishte fshehur ardhja e vrundullit tjetër më të tmerrshëm.

Trocki dhe Lenini arritën të merrnin kontrollin dhe të paraqitnin sundimin despotik të njohur si marksizëm-leninizëm. Ky nuk ishte një Revolucion Rus. Kjo ishte një goditje e beftë mbi Rusi nga ana e armës financiare të Shteteve të Bashkuara prej Elitës Botërore, të kontrolluar gjerësisht prej Rothsçajlldëve. Leon Trocki, i cili kishte banuar në Nju Jork pasi ishte dëbuar nga Gjermania, u nis për në Petrograd, Rusi, me SS Kristianofjord më 26 marrs 1917, me 10 mijë dollarë që ia kishin dhënë Rokfelerët.

Ai mbante në dorë një pasaportë amerikane, të përshtatur për të nga presidenti Udrou Uillson. Xhenings C. Uajs thotë në studimin e tij, Udrou Uillson, dishepulli i revolucionit se “Historianët nuk duhet të harrojnë kurrë se Udrou Uillson, përveç përpjekjeve për të mbajtur nën kontroll Britaninë, realizoi hyrjen e Leon Trockit në Rusi me një pasaportë amerikane.” Kjo ndodhi në një kohë kur autoritetet e ShBA-së ishin bllokuese me kontrollet e tyre për të mos i dhënë mundësi hyrjes së revolucionarëve në Rusi me pasaportat e Shteteve të Bashkuara! Por kush e kontrollonte Uillsonin? Përfaqësuesi i Elitës, koloneli Eduard Haus (Kom. 300).

Kur anija, sipas itinerarit, hyri në dok në Kanada, Trocki u kontrollua prej autoriteteve kanadeze, por ai u la i lirë dhe u lejua të vazhdonte udhëtimin e tij për në Rusi. Nënkoloneli Xhon Bajn Meklini, themeluesi dhe presidenti i Maclean Publishing, ishte i njohur për lidhjet e tij të afërta me Shërbimin Inteligjent Kanadez. Më 1918-n ai shkroi një artikull, i cili u botua në revistën e tij të njohur MacLean, e titulluar “Përse e lamë Trockin të kalonte? Si e humbi Kanadaja rastin për të mbaruar më shpejt luftën”. Meklini bënte disa deklarata rreth Trockit, shumë prej të cilave ishin konfirmuar ose mbështetur prej dëshmisë mbi të cilën është hedhur dritë qysh atëherë.

Ai tha se Trocki nuk ishte rus, por gjerman dhe informacione të tjera inteligjente sugjeruan se ai fliste më mirë gjermanisht se sa rusisht. Burimet e MacLean thoshin se Trocki ishte “dëbuar” në mënyrë krejtësisht publike nga Gjermania në gusht të 1914-s, për t’i dhënë atij besueshmëri te njerëzit e vet në ngjarjet e mëvonshme. Meklini thoshte se revolucionarë të tjerë rusë u organizuan prej Trockit në Shtetet e Bashkuara dhe Kanadanë Perëndimore, të cilët më së shumti ishin “gjermanë dhe austriakë që udhëtonin si rusë”. Meklini vazhdon më tej:

“Fillimisht, Britania mbështeti lidhjen që Kerenski, Lenini dhe disa liderë më të vegjël e kishin ushtruar në Gjermani, me shpenzime të mbuluara që në fillim të 1915-s dhe ata zbuluan më 1916-n lidhjet me Trockin, i cili pastaj do të jetonte në Nju Jork. Nga ai moment, ai ishte parë afër Bomb Squad. Në fillim të 1916-s, një zyrtar gjerman lundroi në Nju Jork.

Zyrtarët e Inteligjencës Britanike e shoqëronin. Ai [Trocki], ishte çuar në Halifaks, por bazuar tek instruksionet e dhëna [nga Inteligjenca Britanike], ai ishte kaluar pas ndjesës së tepruar për vonesën e panevojshme. Pas shumë manovrimeve, zyrtari gjerman arriti në një zyrë gazete të vogël e të ndyrë të një lagjeje të varfër dhe këtu ai gjeti Trockin, për të cilin dha instruksione të rëndomta për nga rëndësia. Nga qershori 1916 deri sa ata e kaluan në Britani, Bomb Squad e Nju Jorkut nuk i humbi kurrë lidhjet me Trockin. Ata zbuluan se emri i tij i vërtetë ishte Braunstein dhe se ai ishte gjerman dhe jo rus”.

Është interesante, nëse do të ishte e vërtetë, që të dy, si komunizmi, ashtu edhe fashizmi (që u përplasën në Luftën e Dytë Botërore) ishin krijuar për qëllime të largëta në të njëjtin vend: Gjermaninë, vendin e kaq shumë shoqërive sekrete të Elitës dhe vendlindjen e Iluminatit Bavarian të Adam Veishauptit. Pasi Trocki arriti në Rusi, u bashkua me Leninin, të cilit iu dha një kompartiment i sigurt, në një tren të mbyllur gjerman, nga Zvicra për në Rusi, nëpërmjet Suedisë, në prill të 1917-s, i shoqëruar nga 32 “revolucionarë” të tjerë. Udhëtimi ishte miratuar dhe paguar prej Stafit të Përgjithshëm Gjerman nën urdhrat e Komandës së Përgjithshme Gjermane. Gjermanët po shpenzonin, gjithashtu, shuma të mëdha për të ngritur propagandën bolshevike në Rusi. Von Kuhman, ministri i Punëve të Jashtme, i tha Kajzerit më 1917:

“Bolshevikët nuk kanë marrë ende nga ne ndonjë fond të rregullt nëpërmjet kanaleve të ndryshme dhe nën etiketa të ndryshme, për të qenë në një pozicion të volitshëm, duke ngritur organin e tyre, Pravda, për të drejtuar një propagandë energjike dhe për të zgjeruar shtegun fillestar bazë të partisë së tyre, në mënyrë të frytshme”.

Plani ishte se përsëritja e revolucionit do ta tërhiqte Rusinë nga Lufta e Parë Botërore dhe do të sigurohej një “paqe” me Gjermaninë. Kjo ishte pikërisht ajo që ndodhi. Edhe njëherë këto ngjarje janë shumëpërmasore. “Revolucionarët” rusë, siç ishte Lenini dhe Trocki, ishin përdorur për të larguar Rusinë nga lufta në përfitim të Gjermanisë. Por te niveli i Elitës, lugati i quajtur komunizëm, ishte krijuar për të stimuluar përhapjen e frikës dhe mosbesimit të përgjithshëm, të paraqitur si komunizëm kundër kapitalizmit, kundër fashizmit.

Në një kohë që keni shkaktuar frikë prej dy ose më shumë “krahëve” të spikatura, ju keni përçarë dhe qeverisur: pra, keni kontrolluar. Frika është, gjithashtu, prodhuesja më e madhe e energjisë negative. Ndërsa Trocki, Lenini dhe turmat e tyre denonconin kapitalistët, ata financoheshin nga bankierët e Londrës dhe Nju Jorkut. Trocki ishte cituar në gazetën ruse, Russkoe, që kishte thënë se “Sovjetët nuk mund ta radhisin veten… me kapitalistët amerikanë, pasi kjo do të quhej tradhti”. Oh, vërtet, Leon?

Në fakt, Trocki dhe bolshevikët ishin mbështetur financiarisht dhe politikisht prej të njëjtit grup njerëzish që do të mbështesnin Hitlerin dhe fashistët, sepse Elita nuk ka linjë politike. Në autobiografinë e tij, Trocki jep për referim disa borxhe nga financierët britanikë. Shumë nga këto ishin orkestruar nga Lordi Milner (Kom. 300) i Tryezës së Rrumbullakët dhe “Aleksandër” Gruzenberg (emri i vërtetë Michael), agjenti bolshevik përgjegjës në Skandinavi, i cili ishte një këshilltar i besueshëm për pronarin e Chase National Bank në Nju Jork, J. P. Morgan. Ky ishte një revolucion Londër - Nju Jork, me popullin rus, për herë të dytë, viktimë.

Një zotëri i përhershëm mes Londrës, Uoll Stritit dhe bolshevikëve ishte Olof Ashberg, i cili do të bëhej i njohur si bankieri bolshevik. Ai zotëronte Nya Banken, të themeluar në Stokholm, më 1912. Agjenti i Ashbergut në Londër ishte North Commerce Bank, e drejtuar prej Earl Grey, një mik i Sesil Rodesit dhe anëtar i Tryezës së Rrumbullakët.

Një tjetër mik i afërt i Ashbergut ishte Maks Mei, zv.presidenti i Guaranty Trust të J. P. Morganit dhe drejtuesi i veprimeve të saj të përtejdetit. Duket qartë se Ashbergu ishte një njeri mesatarisht i përsosur, për të kanalizuar fondet nga Londra dhe Nju Jorku te bolshevikët. Më 1915-n ishte themeluar American International Corporation, për të financuar Revolucionin Rus. Drejtuesit e saj përfaqësonin interesat e Rokfelerëve, Rothsçajlldëve, Du Pontëve, Kuhn, Loeb, Harriman dhe Rezervës Federale. Ata përfshinë Frenk Vanderlipin (një nga të Jekyl Island Group, të cilët krijuan Rezervën Federale) dhe Xhorxh Herbert Ualkerin, gjyshin e presidentit Xhorxh Bush.

Rothsçajlldët ishin, gjithashtu, të përfshirë në financimin e revolucionit nëpërmjet Xhakob Shifit, te Kuhn, Loeb and Co, në Nju Jork. Bankierët ndërkombëtarë nga Britania, Shtetet e Bashkuara, Rusia, Gjermania dhe Franca, u takuan në Suedi në verë të vitit 1917. Ata ranë në një mendje që Kuhn dhe Loeb të depozitonin 50 milionë dollarë në një bankë suedeze, një llogari për ta përdorur Lenini dhe Trocki. Në një artikull në The Neë York American Journal, më 3 shkurt 1949, nipi i Xhakob Shifit tha se gjyshi i tij pati paguar dy “revolucionarët” me një bonus.

Pagesa e 20 milionë dollarëve për bolshevikët prej Elihu Rutit (avokati i Kuhn, Loeb dhe ish-sekretar i Shtetit), nëpërmjet një fondi të posaçëm, është faktuar në Relacionin e Kongresit të 2 shtatorit 1919. Ky ishte një investim me leverdi, nëse sipas mendimit të disa studiuesve, Lenini ripagoi Kuhn, Loeb and Co në rubla, ekuivalentin e 450 milionë dollarëve mes viteve 1918-1922. Dhe kjo nuk ishte ndonjë gjë në krahasim me përfitimet e bankierëve, të realizuara nga shfrytëzimi i tokës ruse, ekonomisë dhe njerëzve, pa llogaritur vjedhjen e arit të carit dhe zotërimeve financiare, të cilat ishin ruajtur jashtë, pikërisht në bankat që e financuan revolucionin.

Më 1917-n, Elita përdori si mbulesë misionin e Kryqit të Kuq në Rusi për të organizuar detajet përfundimtare të gllabërimit bolshevik. Kryqi i Kuq në Uashington shpalli një fushatë për të mbledhur 2 milionë dollarë. Kjo doli me sukses falë dhuratës bujare të financierëve nga Nju Jorku, duke përfshirë vetë J. P. Morganin, i cili dha 100 mijë dollarë. Bankierët dhe industrialistët ecën në drejtim të marrjes së kontrollit të Kryqit të Kuq të Shteteve të Bashkuara dhe, sapo Xhon Foster Dallasi i Elitës e shtiu atë në dorë, ata “e patën Kryqin e Kuq Amerikan si një armë virtuale të qeverisë…” Personeli i këtij misioni në Rusi në gusht të 1917-s i tregoi këto të gjitha. Nga grupi prej 24 vetash, vetëm shtatë ishin doktorë.

Të tjerët, shumica ishin financierë të Nju Jorkut dhe asistentë të tyre, të drejtuar prej Uilliam Bojs Tompson (Kom. 300), i pari drejtues me kohë të plotë i Bankës së Nju Jorkut të Rezervës Federale. Doktorët u rikthyen vetëm pas një muaji dhe doktor Frenk Billings, profesor i mjekësisë në Universitetin e Çikagos dhe drejtues zyrtar i misionit, raportoi se nuk i kishte shijuar aktivitetet e dukshme politike të anëtarëve të tij, që nuk ishin të stafit mjekësor. Në ekip ishin edhe tre përkthyes të rusishtes, të gjithë të njohur si bolshevikë. Një prej tyre, Boris Reinstein, do të bëhej sekretar i Leninit dhe drejtuesi i Propagandës Revolucionare të Byrosë Ndërkombëtare.

Kryqi i Kuq ishte përdorur në shumë raste prej Elitës, pa dijeninë e stafit të vërtetë. Kjo nuk ishte vetëm një fyerje për punën që kërkonte të bënte Kryqi i Kuq, por ishte, gjithashtu, edhe pakufishmërisht e rrezikshme për 99% të tjerët, prej atyre që ishin duke punuar në të vërtetë për këtë organizatë që nuk kishte lidhje me dhembshurinë ndaj popujve të botës. Është fakt intrigues se simboli i Kryqit të Kuq është gjithashtu ai i Kalorësve Templarë, flamuri i Anglisë dhe simboli të cilin ngriti Kolombi mbi anijet e tij ndërsa ishte “duke zbuluar” “Botën e Re” në interes të templarëve. Kryqi i Kuq ishte themeluar gjatë Luftës Franko-Prusiane, të projektuar nga Elita, më 1870, nëpërmjet korrespondencës së mikut tonë të vjetër, Times të Londrës.

Në të njëjtën kohë që elita e bankierëve po krijonte organizata në mbështetje të bolshevikëve, ata, gjithashtu, po themelonin dhe po ngrinin organizata antibolshevike. Oto Kahni dhe anëtarët e Morgan Guaranty Trust, formuan një grup të quajtur Amerikanët e Bashkuar, të cilët u qendërzuan te propaganda antikomuniste dhe antiçifute.

Kjo bëri që kundërshtarët e vërtetë të revolucionit të pushoheshin nga puna si “antisemitikë”. Kjo ka vazhduar të ndodhë deri në ditët e sotme, me Radikalët Robotë të variantit “Unë jam i ngopur me pastërtinë e politikës” - me ecjen sipas ritmit që vallëzon me fijet e vendosura prej Elitës Botërore, për të denoncuar si një “antisemit” këdo që i afrohet të vërtetës. Ashtu siç po më akuzojnë edhe mua sot. Kjo është e gjitha shumë e parashikueshme. Radikalët Robotë dhe “kundërshtarët” e tyre të Robotit të Vërtetë, kanë të njëjtat fije, të vendosura prej të njëjtës dorë. Kjo është vërtet për të qeshur.

Duke u kthyer nga Rusia, V. B. Tomsoni qëndroi në Londër për të takuar kryeministrin britanik, Llojd Xhorxhin. Ata ishin ndërmjetësuar prej Tomas Ë. Lamont të J. P. Morganit, i cili kishte udhëtuar nga Parisi (ku kishte qenë në diskutime me kolonel Eduard Hausin se si ta organizonin botën pas lufte). Hausi i dërgoi telegram presidentit Uillson më 28 nëntor 1917, me anë të të cilit e nxiste atë të ndalte të gjitha mediat kritike ndaj bolshevikëve: “Është tepër e rëndësishme që kritikave të tilla t’u jepet fund”, thoshte telegrami. Ky telegram ishte vendosur në një dosje sekrete dhe doli në dritë vetëm gjashtë vjet më pas. Studiuesi Karoll Kuigli tha se Shtëpia e Morganëve kishte infiltruar grupe në krahun e majtë në Shtetet e Bashkuara qysh nga 1915-a. Kjo ishte një strategji për të rrëmbyer si brenda ashtu dhe ndërkombëtarisht, të “majtën” dhe të “djathtën”.

Revolucioni Rus ishte i gjithi pjesë e Planit të Madh, i cili tregon se përse drejtimi zyrtar i Bankës së Rezervës Federale të Nju Jorkut, i kontrolluar prej Rothsçajlldit, duke përfshirë Tompsonin, mbështeti bolshevikët. Në këtë periudhë, ne po shohim Elitën Botërore duke vendosur mbi politikat e pasluftës dhe për marrjen e garancisë së nevojshme që dhanë politikanët-kukulla. Tompsoni dhe Lamonti e takuan Llojd Xhorxhin për ta bindur se pozicioni antibolshevik i qeverisë britanike ishte keqdrejtuar dhe duhej ta fiksonte se Lenini dhe Trocki lipsej të qëndronin. Llojd Xhorxhi dhe kabineti i tij, duke përfshirë edhe Lordin Milner të Tryezës së Rrumbullakët, natyrisht, pranuan pikëpamjen Tompson-Lamont.

nga **Rifat** Tue Jan 31, 2012 4:18 pm

Krijimi i shtetit të Izraelit

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? 400_F_2206029_mmWXuQxKqi5KqDjcUV1PuIoBC5xpCj

Një tjetër ambicie e Elitës gjatë Luftës së Parë Botërore ishte sigurimi i pranimit prej Britanisë, i atdheut të çifutëve, në atë që më pas do të quhej Palestina Arabe. Lëvizja politike e njohur si sionizëm, është paraqitur si fushatë për një atdhe çifut, por që kjo shpesh është keqkuptuar: i gjithë populli çifut nuk është sionist dhe të gjithë sionistët nuk janë çifutë. Sionizmi nuk është besim fetar ose racë; ai është një lëvizje politike që përbëhet nga njerëz, çifutë ose joçifutë, të cilët mbështesin pretendimin për një atdhe çifut.

Gjithashtu, nëse e mbështesni këtë pretendim, jeni sionist, nuk ka rëndësi se cilës race ose besimi fetar i përkisni. Të thuash se sionizmi është raca çifute, është njëlloj sikur të thuash se Partia e Punëtorëve Britanikë është raca angleze. Sionizmi u themelua në fund të shekullit të kaluar* nga një ateist, Teodor Herzlit dhe u përdor si front për Elitën Botërore dhe si mjet për të mashtruar popullin çifut si një të tërë. Oferta për të pranuar një atdhe në Palestinë ishte projektuar edhe për të bindur Shtetet e Bashkuara që të hynin në luftë dhe më vonë për të krijuar “konfliktin e administruar” dhe një situatë “përça dhe sundo” në Lindjen e Mesme të pasur me naftë.

Më tepër se 20 vjet pas Luftës së Parë Botërore, më 25 prill 1939, senatori i ShBA-së, Xherald P. Nye i Dakotës së Veriut, zbuloi për Senatin disa prapaskena të pranimit britanik të një atdheu të çifutëve dhe për Luftën e Parë Botërore në përgjithësi. Ai tha se i kishin dhënë disa dokumente, të quajtura “Lufta tjetër”. Titulli kishte lidhje me Luftën e Dytë Botërore, të cilën autorët e dokumenteve tashmë e dinin se do të ndodhte. Një vëllim titullohej “Propaganda në luftën tjetër”, ku diskutohej kalimthi se si populli amerikan ishte mashtruar për të luftuar në Luftën e Parë Botërore. Aty thuhej:

“Për disa kohë çështja shtrohej se në cilin krah do të vareshin në balancë Shtetet e Bashkuara, që rezultati përfundimtar të ishte një kreditim për propagandën tonë britanike. Këtu duhen marrë parasysh çifutët. Është llogaritur se popullsia çifute në botë shkon afërsisht 15 milionë, jo më pak se pesë milionë janë në Shtetet e Bashkuara; 25% të banorëve të Nju Jorkut janë çifutë.

Gjatë Luftës së Madhe ne e gjalluam këtë popullatë të madhe çifuto-amerikane me premtimin e atdheut kombëtar të çifutëve në Palestinë, të goditur prej Lunderdorfit, që ishte mjeshtër për të shpartalluar propagandën e aleatëve, por kjo na mundësoi të apelonim jo vetëm te çifutët e Amerikës, por edhe te çifutët e Gjermanisë.”

Amerikanët hynë në luftë më 1917. Deklarata e Balfurit erdhi më 6 nëntor të këtij viti, kur Artur (Lord) Balfuri (Kom. 300), sekretari i Jashtëm Britanik dhe anëtar i fshehtë i Elitës së Tryezës të Rrumbullakët, zyrtarisht pranonte Palestinën si atdheun e popullit çifut. Sërish lind nevoja ta shohim këtë në disa nivele. Propagandistët duhet ta kenë kuptuar mirë se kjo ishte një “goditje mjeshtri” për të sjellë Amerikën në luftë, por ajo që ata nuk dinin, ishte fakti se ishin manipuluar që të manipulonin të tjerët.

Gjithsesi, Amerika po hynte në luftë. Një atdhe çifut në Palestinë kishte qenë për një kohë të gjatë një strategji e Elitës dhe një maskë e sjelljes së Amerikës në luftë ishte përdorur për të inkurajuar politikanët britanikë për ta pranuar atë. Deklarata Balfur ishte një goditje e tmerrshme për arabët, të cilët patën sakrifikuar nën premtimet dhe udhëheqjen e një burri anglez, T. E. Lorenc (Lorenci i Arabisë) dhe luftuan në interes të Britanisë kundër turqve, duke luajtur një rol të rëndësishëm në fitimin e luftës. Arabëve u ishte premtuar një mbështetje për pavarësi dhe liri të plotë pas luftës tyre dhe kjo ishte pranuar në korrespondencën zyrtare. Lorenci, shok i ngushtë i Uinston Çurçillit (Kom. 300), e dinte shumë mirë se ai po i gënjente arabët gjatë kohës që po i udhëhiqte. Disa vjet më vonë, Lorenci do të theksonte se

“Unë rrezikova me dredhi me bindjen time, ngaqë ndihma arabe ishte e domosdoshme për fitoren tonë të lirë dhe të shpejtë në Lindje dhe se më mirë do të ishte që ne të fitonim dhe t’i hanim fjalët tona, se sa të humbnim… Frymëzimi arab ishte mjeti ynë kryesor për të fituar luftën e Lindjes. Kështu që unë i sigurova ata se Anglia do ta mbante fjalën e saj në letër dhe në shpirt. Me këtë ngushëllim ata përmbushën premtimet e tyre në mënyrë të shkëlqyer; por, natyrisht, në vend që të isha krenar për atë që bëmë së bashku, kam qenë vazhdimisht i hidhëruar dhe i turpëruar.”

Ndërsa Lorenci dhe britanikët po u premtonin arabëve pavarësinë, ata ishin në procesin e realizimit të premtimit për t’ia dhuruar Palestinën si atdhe çifutëve. Lorenci, Milneri dhe Rothsçajlldi e njihnin të gjithë njëri-tjetrin. Deklarata Balfur nuk ishte një shpallje prej sekretarit të Shtetit të Dhomës së Komunave. Ajo mori një formë, në mënyrë të përshtatshme, prej një letre midis Artur Balfurit (Kom. 300) të Tryezës së Rrumbullakët të themeluar nga Rothsçajlldi dhe lordit Lionel Valter Rothsçajlldit (Kom. 300), përfaqësuesit të Federatës Angleze të Sionistëve, e cila ishte ngritur me të hollat e Rothsçajlldit.

Kjo ishte shkruar prej zërit drejtues në kabinetin e kohës së luftës së Llojd Xhorxhit, figurës më me ndikim në Tryezën e Rrumbullakët, Lordit Milner (i cili ishte bërë drejtues i Rio Tinto Zinc prej Lordit Rothsçajlld). Deklarata Balfur ishte një dekret prej Rothsçajlld, Elita Botërore dhe jo pjesë e ndonjë procesi demokratik. Letra e Balfurit për Lordin Rothsçajlld, e cila prej shumë njerëzve besohet të jetë shkruar nga Lordi Rothsçajlld, në bashkëpunim me Alfred Milner, thoshte:

“Jam shumë i kënaqur t’ju njoftoj, në interes të qeverisë së Shkëlqesisë së Tij, deklaratën e mëposhtme të simpatisë për aspiratat e sionistëve çifutë, e cila ka qenë e parashtruar dhe e miratuar prej kabinetit: Qeveria e Madhërisë së Tij paraqet miratimin për themelimin në Palestinë të një shtëpie kombëtare për popullin çifut dhe ajo do të përdorë përpjekjet e saj më të mira për realizimin e këtij qëllimi, duke e kuptuar qartë se kjo nuk do të arrihet duke paragjykuar të drejtat civile dhe fetare të ekzistencës së komuniteteve joçifute në Palestinë [çfarë shakaje!], ose të drejta dhe një status politik të kënaqshëm për çifutët edhe në ndonjë vend tjetër. Unë do t’ju isha mirënjohës nëse ju do ta dërgoni këtë deklaratë për ta njohur Federata Sioniste.”

Në këtë kohë, popullsia çifute në Palestinë ishte më pak se 1% dhe ende kjo letër ishte për të formuar bazat, mbi të cilat do të ndahej bota e pasluftës, ku do të dorëzohej edhe kontrolli arab i Palestinës. Asesi nuk kishte gjë më të mirë për çifutët, madje edhe për arkitektët e saj, Rothsçajlldët që janë çifutë, ndonëse vetëm me emër. Kjo arritje kishte lidhje me strategjinë e gjerë të naftës dhe mundësitë e Rendit të Ri Botëror që të vendoste një këmbë në këtë pjesë të Lindjes së Mesme.

Unë besoj se rabini Marvin Antelmani ka të drejtë kur e lidh Shtëpinë e Rothsçajlldëve me klikën e Syrit që Sheh Gjithçka, e cila kërkon të shkatërrojë Judaizmin. Gjërat mund të jenë bërë në emër të popullit çifut si një i tërë, por ata nuk i bëjnë këto në përfitim të tij. Populli çifut po përdoret si haje prej Elitës dhe prej disave nga hierarkia e çifutëve. Nuk është e vërtetë se shumica e popullit çifut sot ka një linjë gjenetike të lidhur mbrapa me Izraelin e lashtë, një pretendim i përdorur për të justifikuar pushtimin e Palestinës. Për shumë arsye, termi “antisemitik” është keqpërdorur në mënyrë të pandërprerë.

Personalisht, nuk besoj rreth linjës së ngjyrës dhe asaj gjenetike të një trupi fizik të një personi. Trupi është një mjet për praktikë, kjo është e gjitha. Ne jemi pamje të njëri-tjetrit. Por qyshse shumë njerëz përdorën anën gjenetike të trupave të tyre fizikë për të justifikuar veprimet e tyre, do të ishte mirë të merrnim një informacion të drejtë për këtë çështje. Fjala semitik vjen nga raca e njerëzve në Sumerinë e lashtë, nga e cila pretendonin se kishin lindur çifutët biblikë.

Semi ose Shemi, njëri nga djemtë e Noes në historitë e Biblës, thuhet se ka qenë linja e kësaj dege dhe fillimi duket se ka qenë legjenda “Shemjaza”, “biri qiellor dhe engjëlli gardian i Zotit”. Pothuajse një tjetër jashtëtokësor i sigurt. Por sipas disa autorëve çifutë, duke përfshirë Artur Këstlerin, në librin e tij, Fisi i trembëdhjetë, shumë pak çifutë sot mund t’i gjurmojnë paraardhësit e tyre gjenetikë mbrapa te linja semite e kësaj periudhe dhe/ose te linja në Palestinë dhe Izrael në kohën e Y’shuasë (Jezusit). Në ndryshim nga kjo, ata janë pasardhës gjenetikë të paraardhësve të një populli turko-mongolian-verior, të quajtur khazarë, të cilët u shndërruan në fenë çifute në vitin 740 pas Krishtit.

Khazarët jetuan në ultësirën ruse midis Detit të Zi dhe detit Kaspik. Ata ishin midis botëve kristiane e islamike dhe udhëheqësi i tyre zgjodhi pranimin e besimit çifut për të shmangur të qenit i përmbytur nga perandoritë me alternativat që mund të merren me mend. Shumë çifutë sot, thotë Këstler, e kanë origjinën nga këta popuj, jo nga linja semitike. Në fakt, të quash dikë si “antisemit”, është më e saktë ta quash “antiarab”, sepse më shumë anëtarë të racës semitike janë arabë, se sa janë çifutë.

Pas prishjes së perandorisë khazare në shekullin XIII, njerëzit, të cilët u përshtatën në besimin çifut ose qëndruan në Rusi, ose, në rastet më të shumta, lëvizën në atë që do të bëhej Ballkan, Lituani, Poloni dhe Gjermani. Nga këto ngjarje lindi gjuha e quajtur Jidish. Ajo është një përzierje e hebraishtes, polonishtes dhe gjermanishtes. Emri Rothsçajlld vjen nga Red Shield, simbol i “çifutëve” khazarë në Evropën Lindore (gjermanisht: rotes shchild = red shield). Familja Rothsçajlld nuk ka ndonjë lidhje më të madhe me Palestinën nga ç’mund të ketë me të një eskimez. Hunda me samar e “çifutëve” nuk e ka origjinën nga Izraeli biblik. Kjo e ka origjinën e vet gjenetike në Kaukazet.

Çehrja e fytyrës klasike çifute të Y’shuasë (Jezusit) është një mit. Ai nuk do të ketë pasur këtë pamje, pasi ai nuk kishte lindur në Rusinë e Ulët. Ashtu siç shkruan Këstleri: “Antropologjia është dakord me historinë që të hedhë poshtë besimin popullor në një racë çifute me prejardhje nga fisi biblik”. Bishopi kristian, i lindur çifut, Hjuxh Montefiore, do të thoshte te Kohët e Kishës, më 24 janar 1992, se “Antisemitizmi është ndërtuar mbi një mit racial të fuqishëm, të pranuar prej çifutëve dhe njëlloj edhe prej antisemitëve”. Ende anëtarët e rrymës gjenetike, të cilët nuk kanë asnjë lidhje me Palestinën, që ishin mbrapa krijimit të Izraelit, vazhdojnë edhe sot shtypjen e të drejtave palestineze.

Autori çifut, Alfred M. Lilienthal, shkon më tej. Ai thotë se nuk ekziston ndonjë gjë e tillë si “raca” çifute. Të jesh “çifut”, do të thotë të ndjekësh besimin në fenë çifute dhe kjo nuk ka të bëjë me racën, sepse, thotë ai, njerëz të racave të shumta u kthyen në besimin çifut ndër mijëra vjet, kështu që krijuan një koktej të paanë të rrymave të ndryshme gjenetike, të cilat e quajtën veten çifutë. Në librin e tij të guximshëm, Çfarë çmimi ka Izraeli? Lilienthali vëren se

“Shumica e argumentit bindës për nacionalistin çifut që mund të rreket për sionizmin, është bazuar mbi hipotezat e një “race hebrejo-semitike”. Por shumica e anëtarëve të një “race” të tillë mund të gjenden mes popujve arabikë të Lindjes së Mesme, shumica dërrmuese e të cilëve nuk ushtrojnë besimin çifut. Arabët, armiqtë e hidhur të Izraelit, të cilët u janë rikthtyer raporteve të tyre me “vendësit racialë”, kanë një ngjashmëri të afërt me çifutët, të cilët janë vendës në Palestinë dhe në Lindjen e Mesme; ata konsiderohen gjaku më i dobët hebrejo-izraelit në krahasim me shumicën e atyre që janë të “grumbulluar” nga jashtë… Pretendimi se arabët janë antisemitikë, është diçka qesharake

“…ky është, në fakt, një përfundim unanim i të gjithë antropologjistëve që nga Ëeissenberg, Hertz dhe Fishberg (midis çifutëve), te Boas, Ripley, Mead, Pittard dhe të tjerët, se kudo që janë gjetur çifutë, ata ngjasin shumë me njerëzit midis të cilëve kanë jetuar. Madje edhe ato familje të përbashkëta emrash të supozuara në gjurmët e fiseve të lashta të Izraelit, siç janë Levites (Levi) dhe Kohanim (Kohn, Cehn, Cohn) kanë pak ngjashmëri fizike me njëri-tjetrin.

Nuk ka një karakteristikë të përbashkët raciale për të gjithë ata që deklarojnë se janë çifutë”.
Hollësive të tilla iu shmang Llojd Xhorxhi (Kom. 300), i cili ishte avokat i përkushtuar i atdheut të çifutëve në Izrael. Nëse shihni se çfarë shkruan ai për subjektin më 1920, do të vëreni se ose kërkon të çorientojë vegjëlinë, ose ai vetë ishte seriozisht i çorientuar. Në librin e tij Paqe është kjo?, ai pranon pa asnjë diskutim se populli çifut kishte të drejtë historike mbi Palestinën. Ai thotë se vetëm me madhështi dhe angazhim ajo do të bëhej përsëri një “tokë e qumështit dhe mjaltit”, sepse, në parim, nëse vendosni fjalët e tij në terma të thjeshta, arabët ishin budallenj për ta bërë një gjë të tillë.

Por kjo ndodh në një kohë që ai konturon synimet sioniste për Palestinën, kështu që pretendimet e tyre mund të duken papritmas si mendjelehta ose të llogaritura për çorientim. Madje, sipas të gjitha gjasave, mënyrat e pafundme përmes të cilave ai do të kishte qenë i kërcënuar në jetën e tij private dhe korrupsioni privat vepruan për të “pozicionuar” mendjen e tij. Ashtu siç thotë ai: “Nëse zini dikë prej bolesh, mendja dhe zemra e tij do t’ju pasojë”. Llojd Xhorxhi dënon kundërshtarët e Deklaratës Balfur me sugjerimin se udhëheqësit sionistë po kërkonin të themelonin “një oligarki çifute në Palestinë, që do të reduktonte banorët arabë prej orientimit drejt një gjendje robërie për të favorizuar pakicën hebreje”. Përgjigjja më e mirë për këtë akuzë, thoshte ai, ishte të hartohej një memorandum prej Shoqatës Sioniste për Ligën e Kombeve. Duke e parë këtë problem prej më shumë se 70 vitesh më pas, unë dyshoj nëse Llojd Xhorxhi do ta citonte sot këtë memorandum si konfirmim, se kundërshtarët e tij kishin gabuar. Atëbotë, ai thoshte se

“Çifutët nuk kërkojnë lehtësira, nëse është lehtësi rindërtimi me përpjekjet dhe sakrificat e tyre i një toke, e cila dikur ishte vend i lulëzimit dhe qytetërimit prodhues, ka kohë që vuan e dënuar si e braktisur. Ata nuk presin një trajtim të favorizuar në çështjen e tyre politike ose të drejtat e tyre fetare. Ata pretendojnë, si një problem, natyrisht, se të gjithë banorët e Palestinës, që janë ose jo çifutë, duhet të gëzojnë që të gjithë një respekt të bazuar mbi një miqësi apo barazi të përsosur. Ata nuk kërkojnë aksione në qeveri përveçse të mund të trajtohen sipas Kushtetutës si qytetarë të vendit. Ata nuk kërkojnë favore. Shkurtimisht, ata nuk kërkojnë asgjë më tepër se sa një mundësi të sigurt të ndërtimit të paqtë të Atdheut të tyre kombëtar, nëpërmjet përpjekjeve të tyre dhe, për të korrur ato fryte që ata i meritojnë.”

Popullatat çifute dhe arabe të Izraelit do të gëzojnë çdo respekt mbi bazën e marrëdhënieve miqësore të një barazie të përsosur? Ata nuk presin trajtim të favorizuar në çështjet e politikës ose të drejtave fetare? Vërtet?
Çeim Herzog, presidenti i Izraelit, pati një këndvështrim më të saktë disa vjet më vonë, kur tha se arabët nuk mund të “merrnin pjesë në asnjë mënyrë në një tokë që ka qenë e shenjtëruar për popullin tonë për mijëra vjet. Për çifutët e kësaj toke nuk mund të ketë ndonjë partner”.

Nuk ka tregues më të mirë se sa kjo që cituam. Popullatat çifute si një e tërë (në besim) kanë qenë viktima të sionizmit (si lëvizje politike), e cila është e kontrolluar prej Elitës Botërore. Është koha që popullata çifute (e cila është e pafajshme dhe e pandërgjegjshme për prapaskenën) ta kuptojë se si ata, mendjet dhe emocionet e tyre janë përdorur në mënyrat që i shërbejnë një plani afatgjatë për kontrollin e përqendruar, plan i cili nuk u shërben atyre apo fëmijëve të tyre.

Kjo është sigurisht e vërtetë edhe për Ligën Kundër Shpifjes (LKSh) të B’nai B’rith, e cila u krijua në Shtetet e Bashkuara më 1913-n. Nga kjo kohë, Liga Kundër Shpifjes ka vepruar si një inteligjencë e bashkuar, e cila damkos si “antisemitik” dikë që sfidon ose trazon çështjet e Elitës Botërore. Por a është krijuar kjo në përfitim të popullit çifut? Jo, jo. Kjo është krijuar që të mbrojë gangsterët e Nju Jorkut. Në fillimvitet e shekullit XX, Tomas Binghem, komisionari i policisë së Nju Jork Sitit, filloi një sfidë të paracaktuar për skedimin e mobsterave (gangsterëve).

Mes tyre ishte edhe Arnold Rothshtein, udhëheqësi i Majer Lanskit, i cili më vonë do të bëhej nuni i sindikatës së krimit të organizuar, që ndihmoi ngritjen dhe armatosjen e prapaskenës së terroristëve çifutë në Palestinë dhe më pas bënë të njëjtën gjë për vetë shtetin e Izraelit në rajon. Lanski ishte edhe një lojtar kyç në vrasjen e presidentit Kenedi. Gangsterët e Nju Jorkut iu përgjigjën hetimit Binghem, duke e etiketuar atë si antisemit. Ky tipar shkatërrues ishte kaq i suksesshëm, saqë e detyroi atë ta braktiste zyrën e vet dhe kështu të merrte fund hetimi i gangsterit Rothshtein.

Këto goditje ishin të koordinuara nëpërmjet një komiteti të ngritur nga ana e një avokati të quajtur Sigmund Livingston. Më 1913-n, ky komitet kishte marrë një titull formal të quajtur: Liga Kundër Shpifjes. Sot kjo është një armë e agjencisë së inteligjencës të Izraelit, Elitës Botërore, Mosadit, dhe ka qenë në zemër të disa ngjarjeve të tmerrshme, duke përfshirë vrasjen e Kenedit. LKSh-ja është këtu për të ndihmuar Elitën Botërore dhe terroristët, të cilët kanë kontrolluar Izraelin, jo për të mbrojtur popullin çifut nga paragjykimi. Kjo është e vërteta.

Arritja e paqes

Lufta e Parë Botërore përfundoi më 1918-n, me dhjetëra milionë të vrarë dhe të plagosur nga të gjitha krahët, pas konfliktit më të përgjakshëm të njohur në histori. Kjo ishte një luftë, e cila ishte planifikuar dhe krijuar prej Elitës duke përdorur fuqinë e parasë së bankingut dhe rrjetin e shoqërisë sekrete. Në asnjë rast tjetër, kjo nuk mund të ndodhte. Ajo nuk ishte një punë e natyrës njerëzore, por e natyrës njerëzore të manipuluar. Në të njëjtën kohë, Elita hodhi farërat për Luftën Botërore (të Dytë) kapitalizëm/komunizëm kundër fashizmit dhe Luftën e Ftohtë kapitalizëm kundër komunizmit, rrjedhojë e organizimit dhe financimit të Revolucionit Rus. Elita e pati fituar edhe revolucionin, edhe luftën.

Tani ata të Elitës po përgatiteshin për ambicien e tyre më të rëndësishme: fitimin e paqes. Ata i krijuan shtetet-kombe të Evropës, pikërisht atëherë kur patën nevojë për to. Lufta e la Evropën të shkretuar dhe të zhytur në borxh te bankierët e Elitës, të cilët patën dhënë borxhe në të dyja krahët. Emri i J. P. Morganit (Kom. 300) ishte në zemër të kësaj veprimtarie. Morgan Guaranty Trust dhe American International Corporation të Elitës dhanë hua për të financuar spiunazhin gjerman dhe për të mbuluar veprimet në Shtetet e Bashkuara dhe Amerikën e Jugut gjatë luftës. Kjo u zbulua prej Komitetit Overman të Senatit të ShBA-së më 1919-n. Midis emrave të tjerë të përfshirë ishin Kuhn, Loeb and Co, të Rothsçajlldit dhe Chase National Bank e Morganit.

Komiteti gjithashtu provoi se Guaranty Trust, i cili po jepte borxhe tek Aleatët gjatë luftës, njëherazi po organizonte fshehtas borxhe të tjera edhe për Gjermaninë në tregjet e parasë së Londrës! Këto para ishin kanalizuar për Gjermaninë nëpërmjet Amerikës së Jugut.Më 1915-n, ndërsa ishte duke ndodhur e gjitha kjo, i njëjti J. P. Morgan ishte emëruar nga qeveria britanike si agjenti i saj i vetëm për të blerë pajisjet e luftës së Britanisë nga Shtetet e Bashkuara “neutrale” dhe për trajtimin e të gjitha borxheve te bankat private në ShBA. Britania do të bëhej edhe garantuese për të gjitha borxhet dhe mallrat nga Amerika me Francën, Italinë dhe Rusinë. Nga fundi i luftës, Britania, dikur vendi më i fuqishëm i botës, kishte rënë më gjunjë. Përsëri kjo nuk ishte një rastësi, por e projektuar.

Në kohën e Konferencës së Paqes së Versajës, më 1919-n, Britania u detyrohej Shteteve të Bashkuara 4,7 bilionë dollarë (miliard) borxhe lufte. Borxhi kombëtar britanik u rrit me 924% midis viteve 1913-1918, ndërsa fitimet e kompanive të Elitës Botërore fluturuan lart. Sipas autores austriake, Gertrud Elias, vetëm kapitali i Du Pontit (Kom. 300) u rrit nga 83 milionë dollarë, në 308 milionë dollarë gjatë viteve të Luftës së Parë Botërore. Udhëheqësit “fitimtarë” të Aleatëve në Versajë ishin Udrou Uillson, Llojd Xhorxh dhe Xhorxh Klemanso.

Ata u takuan me “këshilltarët” e tyre për të vendosur reparacionet që Gjermania do të paguante për fitimtarët dhe termat e vendosjes së paqes. Versaja dhe degëzimet e saj do të sillnin, gjithashtu, lindjen e Lidhjes së Kombeve, përpjekja e parë e Elitës për një qeveri të fshehtë botërore, si dhe Gjykatën Botërore të Hagës, Holandë. Kjo do të jepte, gjithashtu, konfirmimin e Izraelit si një atdhe i çifutëve, duke iu dhënë në të njëjtën kohë britanikëve kontrollin e Palestinës dhe duke e kthyer ekonominë botërore drejt standardit të arit, proces prej të cilit monedhat janë të lidhura me arin në zotërim. Kush e kontrollonte arin? Rothsçajlldët dhe disa financierë të tjerë të Elitës.

Elita gjithashtu kontrollonte ngjarjet dhe vendimet e Versajës. Udrou Uillson ishte këshilluar prej kolonel Hausit (Kom. 300) dhe Bernard Barushit, që të dy përfaqësues të Rothsçajlld-Elitës; Llojd Xhorxhi (Kom. 300) ishte këshilluar prej Lord Milnerit (Kom. 300) të Tryezës së Rrumbullakët dhe sër Filip Sesun, një pasardhës i drejtpërdrejtë i Majer Amshel Rothsçajlldit; Klemansoja pati Xhorxh Mendelin, ministrin e tij të Brendshëm, emri i vërtetë i të cilit ishte Jeroboam Rothsçajlld. Gjithashtu, në Komisionin Amerikan të Negocimit të Paqes ishin vëllezërit Dallas: Varburgët (Maksi nga Gjermania dhe Pauli nga ShBA); Tomas Ë. Lamont i J. P. Morgan; sekretari i Shtetit, Robert Lansing një xhaxha i Dallasve; si dhe Valter Lipmani (Kom. 300), i cili (së bashku me Hausin dhe të tjerët), ishte njëri ndër arkitektët kryesorë të Lidhjes së Kombeve dhe themelues i degës amerikane të Shoqërisë Fabian. Miqtë e tyre në Francë ishin baroni Edmond de Rothsçajlld, një udhëheqës dhe manipulator që ka bërë fushata në favor të një shteti çifut të Izraelit.

Tre udhëheqësit (kukulla) e Versajës vendosën që dy komitete të punonin në detaje për politikat e pasluftës. Njëri u quajt Seksioni Ekonomik dhe tjetri ishte Komiteti Financiar. Udrou Uillson caktoi Bernard Barushin që të përfaqësonte Seksionin Ekonomik të ShBA-së dhe Tomas Lamont i J. P. Morganit artikuloi interesat e ShBA-së (Elitës) te Komiteti Financiar. Grupi i Barushit vendosi që Gjermania duhej të paguante 12 bilionë dollarë reparacione dhe së bashku me kufizimet e tjera të ekonomisë gjermane, ky ishte një dënim me vdekje për Republikën e Re Gjermane, e njohur si Republika e Vejmarit. Kjo do të shërbente për të siguruar kushtet për ngritjen në pushtet të Adolf Hitlerit.

Komiteti Financiar u takua më vonë në Bruksel për të vendosur për rikthimin e standardit të arit. Si pasojë e kësaj, monedhat e bënë të pamundur për Gjermaninë që t’i paguante reparacionet e saj. Pasojat financiare, të shkaktuara nga rikthimi te standardi i arit për çdo komb, ishin paralajmëruar për komitetin nga profesor Gustav Kasel i Suedisë, paralajmërime të cilat nuk u morën parasysh. Të gjitha këto vendime ishin koordinuar për të krijuar rrethanat në Evropë, të cilat do të çonin më pas drejt luftës tjetër dhe drejt përparimit në drejtim të Rendit të Ri Botëror. Përfundimisht, vendosja e standardit të arit shkaktoi një pështjellim dhe kaos të këtillë, i cili do të riparohej më vonë, por deri në këtë moment do të ishte shkaktuar një goxha dëm.

Koloneli Haus hartoi draftin e parë, mbi të cilën do të bëhej kontrata e re e Lidhjes së Kombeve dhe katërmbëdhjetë pikat e famshme të presidentit Uillson për Konferencën e Versajës ishin përcaktuar gjerësisht prej një grupi të angazhuar nga kolonel Hausi. Ky grup ishte i njohur si “Hetimi”. Këta ishin që të gjithë manipulatorë të Rendit të Ri Botëror, me njerëz si Xhon Foster Dallasi, sekretari i ardhshëm i Shtetit dhe vëllai i tij Alen, drejtori i ardhshëm i CIA-s. Hausi kishte shkruar një roman më përpara të quajtur Filip Dru: Administrator, për të cilin më pas ai pranoi se ishte një fakt i paraqitur si trillim. Në libër ai kornizonte filozofinë e Rendit të Ri Botëror.

Biografi i presidentit Uillson, Xhorxh Sylvester Viereck, thoshte se “Administrata e Uillsonit transferoi idetë e kolonelit nga faqet e trillimit artistik, në faqet e historisë” Në romanin e tij të botuar në anonimat dy vjet përpara se të fillonte Lufta e Parë Botërore, ai propozonte “…një Lidhje të Kombeve”. Shtatë vjet më vonë se kjo, i njëjti emër ishte përdorur për një organizatë të projektuar për të imponuar këtë dëshirë mbi shtetet kombëtare, nën pretekstin e përfundimit të luftërave, si arkitektë të plotë të të cilave ata patën qenë kryekëput! Krijoni problemet, pastaj ofroni zgjidhjet. Rokfelerët dhuruan të holla për të ndërtuar zyrat qendrore të Lidhjes së Kombeve në Gjenevë, Zvicër dhe ata më vonë do të dhuronin tokën ku ndodhen tashmë zyrat qendrore të Kombeve të Bashkuara në Nju Jork.

Lidhja e Kombeve dështoi, pavarësisht përpjekjeve maksimale të Njëshit Botëror, sepse ata nuk do të bindnin mjaftueshmërisht përfaqësuesit e Kongresit të ShBA-së për ta mbështetur atë. Nëse ShBA-ja nuk do ta mbështeste idenë, fati i saj do të ishte dështimi. Do të ishte Lufta e Dytë Botërore, e cila ishte planifikuar për të rritur fuqinë e Lidhjes së Kombeve që do ta kthente atë në një qeverisje botërore që mund të fluturonte. Nëpërmjet kësaj pengese, u bë më mirë për Elitën, së cilës do t’i duhej të përdorte një luftë tjetër për të njohur suksesin e lidhjes. Madje, ndërsa Lidhja e Kombeve ishte e mbyllur, ndërkohë Kombet e Bashkuara më tej do të ishin nën vështrimet e tyre.

nga **Rifat** Tue Jan 31, 2012 5:29 pm

Frontet e bashkuara

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? United12

Ngjarjet e historisë janë rezultat i betejave midis dy gjendjeve të mendjes: njëra dëshiron të burgoset dhe tjetra dëshiron të kthehet në liri. Skena e këtij ngërthimi është mendja njerëzore kolektive.
Në këto vitet e fundit të shekullit XX dhe kryq këtij mijëvjeçari, racës njerëzore i është dhënë një mundësi që nuk e kishim pasur që me Atlantidën, që të hidhnim hapin jashtë burgut te liria mendore, emocionale dhe shpirtërore. Ngjarjet janë duke ndodhur, ngjarje të cilat unë do t’i përshkruaj me hollësi më vonë, të cilat po tresin vibrimin e burgosjes dhe po rilidhin në mënyrë vibruese Tokën me pjesën tjetër të krijimit.

Ne dhe “babai” ynë do të jemi përsëri Një. Kjo nuk do të “ndodhë” për çdo individ; nevojitet dëshira për t’u bërë. Por mundësia është për të gjithë dhe shumë janë duke u kacavjerrë rreth kësaj mundësie, nga sa kam mësuar nga mijëra letra që kam marrë dhe nga njerëzit që takoj. Ne jemi në një periudhë të ndërmjetme nga vibrimi i frikshëm i vjetër, te rilindja e vibrimit të ri të dashurisë.

Ne e zotërojmë këtë te një nivel i nëndërgjegjes, për një numër që po rritet me shpejtësi, por edhe nga një nivel i ndërgjegjes gjithashtu. Shumica e njerëzve në këtë kohë harrojnë se përse janë këtu, por ata mbase do të kujtohen. Edhe Gardianët e Burgut në Dimensionin e Katërt e dinë se çfarë po ndodh dhe gjëja e fundit që dëshiron ndërgjegjja e tyre është burgu i ofruar prej tyre dhe bashkimi i prodhimit të energjive negative, asgjë më tepër. Çelësi për të shkërmoqur këtë burg shpirtëror është zgjimi dhe shpërthimi i ndërgjegjes sonë në pikën ku kursi i vibratorit të jetë mundësisht aq i lartë dhe i fuqishëm, saqë kolektivisht do të çmontonte frekuencën bllokuese.

Gardianët e Burgut, nëpërmjet Elitës Botërore, po bëjnë ç’është e mundur për t’i kyçur mendjet tona dhe për të na përçarë, me qëllim që ne të mos punojmë së bashku si një trup. Ashtu si e përshkrova unë përshpejtimin e paqes prej manipulimit botëror pas Luftës së Parë Botërore, ajo kuptohej se pasqyronte trysninë që vinte nga ndërgjegjja e Gardianit të Burgut për shpejtimin e punës drejt kontrollit të përqendruar të mendjes njerëzore, përpara sfidës së kësaj të fundit drejt mundësisë planetare që po shtrihet në pikun e vet, në vitet e fundit të kësaj dekade dhe në mijëvjeçarin tjetër.

Ky përshpejtim i kontrollit të përqendruar është përsëri një pasqyrim i mendjes njerëzore kolektive. Kjo ka për të qenë një spirale zbritëse. Ashtu siç i kemi kullotur mendjet tona tutje-tëhu dhe kemi përqafuar shembujt e mendimit nga të tjerët rreth pamjaftueshmërisë të vetëvlerësimit dhe mundësisë për të kontrolluar vetë jetët tona, po ashtu kemi krijuar këtë realitet fizik. Por në vend të përvetësimit të mësimit nën dritën e ngjarjeve të shkaktuara, siç janë luftërat, ne i kemi lejuar këto ngjarje që të na demoralizojnë më tepër, të na frikësojnë dhe të na shkaktojnë ndjenjën e fajit dhe të dëshpërimit.

Kjo e ka mpakur më tepër vetëvlerësimin, kështu që po forcohen vetëngurrimi dhe dëshpërimi që na çon për të parë te të tjerët për përgjigjet, për shkak të grumbullimit të zymtësisë. Mendja kolektive, pastaj, ka manifestuar këtë orientim negativ të realitetit duke shtuar një fuqi dhe kontroll më të përqendruar, të cilat, në një nivel të nënndërgjegjes, mendja njerëzore po i kërkon jashtë frikës së vet dhe vetëngurrimit. Gardianët e Burgut kanë marrë përparësinë e kësaj dhe i kanë hedhur benzinë zjarrit të orientimit të mendjes kolektive. Por ata nuk mund ta krijojnë realitetin; vetëm ne mundemi ta krijojmë atë.

Dhe mund ta bëjmë këtë vetëm me mënyrën që do të mendojmë rreth vetes sonë dhe sipas mënyrës që do të lejojmë veten tonë që të përthithë shembujt e mendimit të të tjerëve, duke përfshirë Gardianët e Burgut dhe Elitën Botërore, të cilët, nga ana e tyre, po punojnë që të gërryejnë drejtimin tonë të vetëdashurisë dhe të vetëvlerësimit.

Në çdo vit të shekullit XX, mund të jetë identifikuar shpejtimi i paqes së axhendës së Rendit të Ri Botëror. Një rrjet i organizatave të saj u zhvillua me shpejtësi pas Konferencës së Paqes të Versajës më 1919-n dhe sot ky rrjet është më ndikuesi i të gjitha strukturave të Elitës Botërore në kontrollimin e ngjarjeve planetare. Organizatat brenda këtij rrjeti janë paraqitur si “cisterna mendimi” dhe forume, por në të vërtetë, ato janë pjesë e rrjetës botërore të mashtrimit dhe manipulimit.

Ato u përhapën për t’u ndërkallur në të gjitha zonat e politikës, bankingut, bizneseve, medias, edukimit, shkencës dhe ushtrisë. Roli i tyre është të rekrutojnë anëtarë, të cilët mbështesin filozofinë e Rendit të Ri Botëror dhe të sigurohen se ata janë caktuar në pozicionet e fuqisë dhe ndikimit në zonat e gjallimit kombëtar dhe ndërkombëtar. Ato janë organizata brenda organizatave, duke ushqyer më tej te struktura e institucionalizuar dhe duke e drejtuar botën drejt rrugës së një tiranie planetare.

Të gjitha janë degë të mëmës Tryezë e Rrumbullakët, e cila filloi ta lindë këtë rrjet pas Versajës, me krijimin e Institutit të Marrëdhënieve Ndërkombëtare (IMN), të bazuar te Chatham House në Londër. Ky do të bëhej Instituti “Mbretëror” (IM) kur me përulësi, monarku do të bëhej kryetari i saj më 1926-n. Kjo ishte krijuar prej anëtarëve të Britanisë dhe delegatëve të Amerikës në Versajë, kur ata u grumbulluan në hotel Majestik në Paris, më 30 maj 1919. Grupet përbëheshin nga anëtarët e Tryezës së Rrumbullakët të Lordit Milner nga pala britanike dhe grupi “Hetim” i kolonelit Eduard Haus nga Shtetet e Bashkuara. Shkurt, ata i ishin përkushtuar krijimit të Rendit të Ri Botëror.

Tryeza e Rrumbullakët kishte lidhje të afërta me Rothsçajlldët, Morganët, Rokfelerët e Perandoritë Karnixhi dhe këto lidhje ishin zgjeruar prej Institutit Mbretëror të Marrëdhënieve me Jashtë (IMMJ). Në Britani, Astorët, duke përfshirë major Xhon (Xhakob) Astorin (Kom. 300), drejtor i Bankës Hambros dhe pronar i gazetës The Times (pas 1922-shit), po vepronin në zemër të të dyjave, Tryezës së Rrumbullakët dhe Institutit, ku ishin përfshirë shumë nga ish-shoqëruesit e Sesil Rodesit.

Sër Abe Bailei, pronari i minierave Transvale, i cili punoi me lordin Milner për fillimin e Luftës Boere, ishte ndërmjet themeluesve të IMMY-së, ashtu siç ishte Xhon V.Vhiler-Benet, i cili do të bëhej këshilltar politik i gjeneralit Ajzenhauer në Londër në dy vjetët e fundit të rëndësishëm të Luftës së Dytë Botërore, ashtu siç do të rritej natyrshëm në pozicion në vitet e pas luftës. Chatham House te 10 St James’s Square në Londër, ishte quajtur pas Uilliam Pitit, kontit të Chatham, një nga tre kryeministrat që ka banuar këtu. Gjithashtu, Zoti i madh e di se sa herë kryeministrat dhe ministrat i kanë vendosur politikat e tyre këtu.

Instituti i Marrëdhënieve Ndërkombëtare filloi menjëherë të infiltrojë sistemin e edukimit dhe të zgjerojë ndikimin e vet përmes botës. Në Britani kjo ka pasur një ndikim të rëndësishëm tek Oksfordi dhe universitetet e tjera, por edhe brenda Shkollës Londineze të Ekonomisë (ShLE). Ngritja e këtij infiltrimi si dhe botimet e propaganda nuk kanë qenë kurrë problem. Kurdoherë që nevojiteshin të holla, disa nga rrjeti i Vëllazërisë do t’i ofronin ato. Prej 1926-s, të hollat ishin duke rrjedhur për libra dhe punë të tjera nga Carnegie United Kingdom Trustees, Banka e Anglisë, si dhe J. D. Rokfeler.

Rothsçajlldët kanë qenë dhe janë fuqia mbrapa skenës. Brenda shtatë vjetësh prej ndihmës së fillimit, ngrehina e Institutit, me ndihmën e bankave më kryesore dhe ndërkombëtare, tashmë ishte krijuar; kjo vazhdon edhe sot me kompanitë botërore, të cilat japin dhurata për kauzën. Më 1926-n, midis të tjerave, fondet erdhën nga: The Bank of England; Barklays Bank; Lloyds and Lloyds Bank; Ëestminster Bank; Midland Bank; Hambros Bank; Rothsçajllds and Sons; Ford Motor Company; Anglo-Iranian Oil (sot BP); Baring Brothers; Imperial Chemical Industries (ICI); The British South Africa Company; Mercantile and General Insurance Company; Erlangers Ltd; Lever Brothers; Stern Brothers; Vickers-Armstrong; Central Mining and Industrial Investment Ltd; British American Tobacco Company; Ëhitehall Securities Corporation; dhe Reuters, agjencia e lajmeve që shpërndan lajmet për gazetat dhe valët e mediave anekënd botës.

Në vitet që do të vinin, degë të Institutit ishin ngritur në Australi, Kanada, Namibi, në Zelandën e Re, Nigeri, Trinidad e Tobago dhe Indi, ku u njoh si Këshilli i Marrëdhënieve Botërore. Me gjithë këto, nga më të rëndësishmet e krijimeve të Institutit ishte Këshilli për Marrëdhëniet e Jashtme (KMJ) në Shtetet e Bashkuara, i cili do të depërtonte në të gjitha zonat e jetës amerikane. Ai ishte themeluar më 1921 në Harold Pratt House, te 58 East 68 Street në Nju Jork, ish-shtëpia e familjes Pret, disa nga miqtë e ngushtë të Rokfelerëve. Më vonë, shpejt e shpejt, nga dita në ditë, administrata u mor nën kontroll nga koloneli Haus dhe kolegët e tij, duke përfshirë Rokfelerët dhe veçanërisht J. P. Morganin.

Presidenti themelues ishte Xhon U. Devis, avokati personal i J. P. Morganit; Zv. Presidenti themelues ishte Paul Gravathi, i cili vinte prej një firme juridike që përfaqësonte Morganin; dhe kryetari i parë i këshillit ishte partneri i Morganit, Rasell Lefinguell. Edhe këtu shihet një tjetër organizatë e “pavarur”. Këshilli për Marrëdhëniet e Jashtme dhe Instituti Mbretëror i Marrëdhënieve Ndërkombëtare janë e njëjta organizatë, që punojnë në anë të ndryshme të Atlantikut për t’u kujdesur për qëllime dhe axhendë të njëjtë. Anëtarët e tij janë në poste drejtuese në qeveri, duke përfshirë presidencën, bankingun, biznesin, edukimin, ushtrinë dhe median.

Fuqia e Këshillit të Marrëdhënieve me Jashtë u ngrit me shpejtësi dhe sot ai kontrollon administratën e ShBA-së, veçanërisht atë të politikës së jashtme të saj. Qëllimi i tij është të futë qeverinë botërore dhe ta formësojë në Shtetet e Bashkuara me grupe mbështetëse. Secila nga këto fronte organizatash, ashtu si edhe KMJ-ja, kanë një strukturë të ngjashme të bazuar tek ajo e Tryezës së Rrumbullakët. Janë rrethe anëtarësh, të cilët përgjigjen tek elita qendrore.

Vetëm rrethi i ngushtë e di axhendën dhe funksionon me kohë të plotë drejt këtij objektivi. Rrethi i tjetër i di të gjitha ose shumicën e axhendës dhe kërkon të përdorë sferën e vet të ndikimit, politikës, bankingut, medias dhe gjithçka që e çon botën në drejtimin e dëshiruar. Rrathët e tjerë të njerëzve dinë ca ose pak nga historia reale dhe janë të bindur të mbështesin organizatën me pranimin e idesë se një qeveri botërore është e vetmja përgjigje kundrejt sëmundjeve të njerëzimit. Ajo që nuk kupton ky grup është se këto sëmundje janë krijuar prej shumë organizatave ku ata janë anëtarë!

Shumë nga njerëzit e përmendur në këtë libër nuk janë vetëpërfshirë nën ndikimin dhe nxitjen e ligësisë, por prej besimit të çiltër se axhenda e Rendit të Ri Botëror është opsioni më i mirë për paqen dhe stabilitetin. Një tokicë anëtarësh të këtij front-grupi të Elitës kanë pasur guximin të shprehen kur e kanë kuptuar planin e lojës. Admiral Çester Uardi, një avokat vlerësues i përgjithshëm i ShBA-së për marinën, ishte anëtar i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë për 16 vjet. Ai tha se qëllimi i organizatës ishte “…kredhja e pavarësisë dhe lirisë kombëtare të ShBA-së në një të gjithëfuqishme, në një-qeveri-botërore”. Në librin e tij Kisingeri mbi divan, shkruar nga Fillis Shefli, Uardi citohen:

“…etja për të nënshtruar pavarësinë dhe lirinë e Shteteve të Bashkuara është dominuese në shumicën e anëtarëve dhe veçanërisht te lidershipi i disa klikave në dukje si kundërshtare, por që e makiazhojnë atë që tashmë është një organizatë e vetme policentrike… [klika kryesore] është e përbërë nga ideologë të një-qeverie-botërore, që me shumë respekt na drejtohen si internacionalistë të organizuar. Ata janë të vetmit të cilët kujdesen mbi traditën e nismëtarëve.”

Autori Xhejms Perlof ka lexuar çdo çështje të revistës së KMJ-së, Marrëdhënie të jashtme, qysh me botimin e vet më 1922. Verdikti i tij është se: “…akuzat kundër Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë - kërkimi i qeverisë botërore dhe pranimi i komunizmit janë të vërteta”. Ai tha se mbizotërimi i administratave të Uashingtonit prej anëtarësisë së KMJ-së ka ndikuar “fuqishëm mbi kursin e politikës së jashtme të Amerikës në këtë shekull… [e cila ka] parë Shtetet e Bashkuara të gërryhen fuqimisht dhe aleatët e saj, dora-dorës, të nënshtruar tërësisht.” Ajo që ishte e vërtetë me KMJ-në ishte e vërtetë për të gjitha “cisternat e mendimit” të tjera që do të pasonin.

Seritë e kontrollit, të cilat filluan në Britani dhe Amerikë, po përhapeshin kryq e tërthor botës nga vitet 1920-1930. Instituti i Marrëdhënieve Paqësore ishte themeluar më 1924 dhe kryesohej prej Zherom D. Grin, një bankier nga Bostoni, i afërt me Morganin dhe Rokfelerët. Kjo ishte projektuar për të shtrirë rrjetin brenda qeverive dhe bizneseve të Lindjes së Largët. Pranë Grinit, për qeverisjen e këshillit, ishte Lionel Kurtis, një udhëheqës nismëtar i Institutit Mbretëror të Marrëdhënieve me Jashtë.

Ju do të shihni përgjatë librit se si rrjeti i emrave familjarë dhe i organizatave menaxhon parashikimin e të gjitha ngjarjeve që do të orkestrohen. Një Vëllazëri e Mafies së organizatave dhe njerëzve, e kontrolluar prej të njëjtës elitë, hedh një rrjetë të manipulimit dhe mashtrimit përgjatë Atlantikut nga Londra në Nju Jork dhe Uashington dhe më pas edhe më tutje.

Shumë nga organizatat për këtë rrjet të Rendit të Ri Botëror vijnë nga fondacionet e përjashtuara nga taksat. Këto janë fondacione të krijuara prej emrave të mëdhenj të bankingut, industrisë dhe financës, për të bërë dhurata për çështje të ndryshme. Njerëz si Rokfeleri, Fordi dhe familjet Karnixhi; të gjithë kanë krijuar fondacione dhe i kanë paraqitur ato si mjete të filantropisë.

Në fakt, ato janë përdorur si limane takse në emër të bamirësisë, ndërsa shumica e të hollave tashmë po kanalizohet në organizata dhe subjekte zonash, të cilat mbështesin dhe nxisin kontrollin e centralizuar. Ky realitet pothuajse u bë publik më 1950-n, por Elita që kontrollonte median menjëherë i vendosi kapak të vërtetës. Kongresi i ShBA-së ngriti më 1953-shin një komitet nën drejtimin e B. Karoll Risit të Tenesit për të hetuar fondacionet e përjashtuara nga taksat. Studiuesi dhe i “brendshmi” Karrol Kuigli thekson në librin e tij, Tragjedi dhe shpresë:

“Shpejt u bë e qartë se njerëz me pushtet të madh do të ishin të pafat nëse hetimi do të shkonte tepër larg dhe kështu “‘gazetat më të respektuara në vend”, në aleancë të ngushtë me këta njerëz me pushtet, nuk do të ishin mjaft të ngacmuara rreth ndonjë zbulimi për ta bërë atë publikisht të vlefshëm, megjithëse ato ndikonin në termat e kontributeve të votave ose të fushatës”. (f. 995)

Gazetat nuk ishin të interesuara për këto zbulime të Komisionit Ris: familjet e pasura bankiere që jepnin të holla për fondacionet duke i kontrolluar se si i shpenzonin këto të holla; fondacionet kryesore që janë të lidhura dhe punojnë si një trup në politika të përbashkëta, duke zotëruar shkencën sociale në ShBA dhe duke shtypur shkencëtarë të fushës sociale, të cilët nuk janë në një mendje me planet e tyre; studiuesin e ndihmuar prej fondacioneve, që shpesh është i prirur të mbështesë përfundimet që kërkojnë pronarët e fondacioneve; ato institucione edukimi në Amerikë, të cilat refuzojnë të japin mbështetje, refuzohen për donacione; studiuesit Rodes ushqejnë shërbimin ndaj qeverisë, nëpërmjet fondacioneve; librat e historisë janë krijuar për të fshehur të vërtetën nga publiku. Komiteti Ris, zbuloi se Carnegie Endoëment for International Peace, po nxiste luftë dhe fondacionet po i zbulonin Shtetet e Bashkuara si një mbështetje për një koalicion socialisto-komunist. Të gjitha këto zbulime u kryen nga një komitet kongresional zyrtar.

Kjo po ndodh ende edhe sot dhe përtej emrave të të gjitha këtyre fondacioneve themelore, duke përfshirë Fordin dhe Karnixhin, fshihet kontrolli prej familjes Rokfeler. Fondacioni Ford vjen te ne me një kriticizëm të fortë të veçantë. Ai jep një miliard (billion) dollarë për kauzën e “edukimit” dhe një milion dollarë për Këshillin e Marrëdhënieve me Jashtë. Fondacionet janë një tjetër armë e manipulimit botëror. Norman Dod ishte drejtor i studiuesve të Komitetit Ris dhe ai intervistoi më pas presidentin e fondacionit Ford, H. Rouan Geither, si i përfshirë në këtë raport. Geitheri i tha atij se fondacioni Ford vepronte me direktiva nga Shtëpia e Bardhë dhe këto udhëzime ishin për t’u bërë çdo përpjekje për të ndryshuar jetën në Shtetet e Bashkuara, për të siguruar një shkrirje të patrazuar me Bashkimin Sovjetik. Fondacionet janë përdorur veçanërisht për të hartuar projekte, të cilat synojnë të masazhojnë opinionin publik.

Në vitet pas Luftës së Parë Botërore, rrjetet e ndërlidhura të serbatorëve dhe fondacioneve të mendimit zhvilluan efektivitetin e konspiracionit. Në këto vite, gjithashtu, manovrimi do të shkonte drejt faktit të shpërthimit të Luftës së Dytë Botërore. Ky ishte një konflikt tjetër bankierësh. Pa këtë bashkëpunim të heshtur, ajo nuk do të shpërthente. Lufta e Dytë Botërore ishte planifikuar përpara Versajës. Në Versajë ishin lidhjet Rothsçajlld-Uoll Strit-Kolonel Haus-Bernard Barush-Tryezë e Rrumbullakët, të cilat imponuan reparacionet ndaj Gjermanisë, gjë e cila ishte e sigurt që do të shkatërronte Republikën e Re Gjermane dhe do të përgatiste rrugën për ngjitjen e diktatorit Adolf Hitler.

Duke i shtuar këtij borxhi kolosal vendimet e tjera të Versajës, i kushtuan Gjermanisë 75% të xeherorit të hekurit të saj, 68% të zinkut dhe 26% të qymyrit. Shpejt Franca do të shpallte se Gjermania po dështonte në pagesat e reparacioneve të saj dhe trupat franceze pushtuan Ruhrin. Ky “mospagim” doli se ishte një mungesë e vogël në shpërndarjen e qymyrit dhe të shtyllave të telegrafit. Lëvizja e Francës e dërgoi markën gjermane në rënie të lirë dhe e zhyti në 7 592 marka për një dollar. Kjo ishte një e papritur e rëndë, nisur nga e fakti se Ruhri prodhonte 80% të qymyrit gjerman, hekurit dhe çelikut. Prej nëntorit të vitit 1923, marka arriti 4 200 bilionë për dollar!

Ajo që erdhi më pas ishte një goditje e dyfishtë nga Uoll Striti dhe karteli i bankingut britanik, i cili, së pari, financoi riarmatimin e Gjermanisë dhe mundësoi përgatitjen e Gjermanisë për luftën tjetër dhe pastaj bllokoi ekonominë gjermane përsëri për të sjellë në fuqi Adolf Hitlerin. Këto goditje ishin quajtur Plani Daues dhe Plani Jung. Gjenerali C. Daues ishte caktuar prej qeverisë së ShBA-së për të propozuar një zgjidhje për dështimin e reparacioneve gjermane. Ai paraqiti një seri me borxhe afatshkurtra nga bankat e Uoll Stritit për të nxjerrë nga belaja gjermanët. Natyrisht që të gjitha këto u bënë për të shtuar borxhin dhe për të caktuar kohën kur ekonomia gjermane do të hynte në rënie, një kolaps që do të sillte Adolf Hitlerin në fuqi. Llojd Xhorxhi i tha Neë York Journal American më 24 qershor 1924:

Bankierët ndërkombëtarë diktuan vendosjen e reparacioneve Daues. Protokolli, i cili ishte firmosur midis Aleatëve dhe Fuqive të Bashkuara, nga njëra anë, dhe Gjermanisë, nga ana tjetër, ishte triumf i financierëve ndërkombëtarë. Marrëveshja nuk do të zbatohej kurrë pa ndërhyrjen e ashpër dhe brutale të bankierëve ndërkombëtarë. Ata ranë në ujdi me shtetarët, politikanët dhe gazetarët në një anë dhe lëshuan porositë e tyre me arrogancë ndër monarkët absolutë, të cilët e dinin se nuk kishte asnjë vlerë ndonjë lutje ndaj vendimit të tyre, për mëshirë. Ngrehina është bashkimi i Mbretit Dollar dhe Mbretit Stërlinë. Raporti Daues ishte pjellë e tyre. Ata e frymëzuan dhe e modernizuan atë. Raporti Daues ishte modernizuar nga Mbretërit e Parasë. Urdhrat e financierëve gjermanë [të drejtuar nga banka Uarburg] ndaj përfaqësuesve të tyre politikë ishin të prera, tamam si ato të bankierëve aleatë ndaj përfaqësuesve të tyre politikë.”

Kjo ndodhi ngaqë bankierët aleatë dhe gjermanë ishin në të njëjtin krah. Ata ishin të lidhur nga i njëjti kult i Syrit që Sheh Gjithçka; një forcë e cila shkon mbrapa në antikitet. Borxhet afatshkurtra të lëshuara nën Planin Daues shkuan në kompani të caktuara jetike gjermane për riarmatim. Ishin këto të holla, të cilat u investuan për kartelin farmaceutik të njohur si I. G. Farben, që në të vërtetë ishte makina e luftës së Hitlerit. Farbeni prodhoi gaz helmues në Luftën e Parë, në saje të fanatikut gjerman, Fitc Haber. Pjesa tjetër e të hollave shkoi për kartelet e tjera gjermane ose shtojcat e kompanive amerikane. Kjo përfshinte A. E. G (Elektriku i Përgjithshëm Gjerman), United Stiëorks dhe American I.G, të gjitha të zotëruara nga vartësit e I. G. Farben. Këto borxhe, të cilat përfshinë disa nga kompanitë Rothsçajlld e Morgan dhe teknologjia, u transferuan nga Amerika drejt karteleve gjermane, të cilat bënë të mundur Luftën e Dytë Botërore. Pa këtë ndihmë, nuk do të kishim parë luftë. Ambasadori i ShBA-së në Gjermani, Uiliam Dod, theksonte në një komunikim për presidentin Frenklin D. Ruzvelt, më 19 tetor 1936:

“Tani për tani, më shumë se njëqind korporata amerikane kanë vartëset e tyre këtu, në kuptimin e bashkëpunimit. DuPontët kanë tre aleatë në Gjermani, të cilët po i ndihmon në bizneset e armatimit. Kryesuese e këtij bashkimi është I. G. Farben Company, një pjesë e qeverisë, e cila jep 200 000 marka në vit për një organizatë propagandistike që po vepron mbi opinionin amerikan. Standard Oil Company (nënkompani njujorkeze) dërgoi në dhjetor 1933, këtu, 2 000 000 dollarë dhe ka trajtuar 500 000 dollarë në vit, duke ndihmuar gjermanët të prodhojnë gazin Ersatz për qëllime lufte; …Presidenti i International Harvester Company, më ka thënë se bizneset e tij po ngrihen me 33% në vit (prodhim armësh, besoj), por ata nuk është se do të nxirrnin gjëkafshë. Madje njerëzit tanë të aeroplanëve kanë marrëveshje sekrete me Krupët. General Motors Kompany (Morgan) dhe Fordi po bëjnë këtu biznes të fuqishëm, përmes vartësve të tyre dhe po e marrin fitimin vetë. I përmenda këto fakte, sepse ato i komplikojnë gjërat dhe shtojnë rreziqet e luftës.”

Kjo ishte një histori shokuese e përfshirjes së kompanive kryesore të ShBA-së në riarmatimin e nazistëve gjermanë dhe për më tepër të bind nga fakti se vinte nga ambasadori i ShBA-së në Gjermani. Por çfarë bëri Ruzvelti? Asgjë. Frenklin D. Ruzvelt, një kushëri i largët i një presidenti më të hershëm, Teodor Ruzveltit, ishte sjellë në fuqi nëpërmjet një depresioni të krijuar në ShBA, me ndihmën e Uoll Stritit dhe u sigurua se do të zgjidhej kur Uoll Striti vendosi fuqinë e vet financiare dhe mediat mbrapa tij. Një tjetër mbështetës ishte Mejër Lenski, shefi i sindikatës së krimit të organizuar, e cila përfshinte brenda saj mafien. Termi “mafia”, shpesh është përdorur për të përshkruar rrjetin e krimit të organizuar. Në fakt, mafia italiane është vetëm një pjesë e tablosë, megjithëse një pjesë e rëndësishme e kësaj tabloje. Lenski ishte tashmë njeriu në krye të sindikatës dhe ishin të hollat dhe ryshfetet e tij, të cilat ndihmuan për ardhjen e Ruzveltit në fuqi.

Edhe njëherë tjetër, populli amerikan ishte mashtruar. Disa prej mbështetësve të tij më të shquar themeluan një organizatë për ta kundërshtuar atë - një strategji e përsëritur përngahera e Elitës Botërore. Kjo u quajt Lidhja e Lirisë dhe deklaratat e saj jepnin siguri se ajo do të ishte një markë e “krahut të djathtë ekstrem” dhe “antisemitike”. Kjo u paraqit për gjithçka si kundërshtarja kryesore e Ruzveltit, madje edhe njerëz të tjerë të sinqertë po paraqiteshin si krahu i djathtë dhe antisemitë. Lidhja e Lirisë ishte themeluar prej Pier dhe Irena DuPontit (325 000 dollarë), J. P. Morganit, Rokfelerëve, J. Hauard Peu dhe Uilliam J. Knudsen, të cilit i ishte ngarkuar më pas një punë e rëndësishme prej presidentit të “kundërshtuar” nga Lidhja e Lirisë. Në të njëjtën mënyrë, Radikalët Robotë të politikës së majtë si dhe e Djathta Robote kudo në botë, përdoren sot për të diskretituar opozitën e ndershme.

Përgatitja e Gjermanisë dhe e Amerikës për luftë dhe ngritja e të dyve, si e Hitlerit dhe e Ruzveltit, kishin të njëjtat tipare. Kemi parë se si e çoi në kolaps Elita ekonominë gjermane. Ata po bënin të njëjtën gjë me Amerikën. Më 1920-n, ata inkurajuan bursën për ta zgjeruar vetveten dhe pastaj Rezerva Federale nxori një sërë ligjesh strikte bankingu të reja, të cilat i vendosën bankat e vogla nën një presion të tmerrshëm. Kjo ishte koha e të ashtuquajturës “goditje turke”, kur bankat botërore i qëruan dhe i hoqën qafe të voglat duke rritur në mënyrë masive fuqinë e tyre. Kur mbaroi ky proces, Rezerva Federale i tërhoqi ligjet e reja të bankingut. Uoll Striti u plandos më 1929-n dhe e zhyti vendin në një depresion ekonomik.

Në ShBA dhe në Gjermani ishte ofruar e njëjta zgjidhje. U tërhoqën më shumë para nga bankat. National Recovery Act i Ruzveltit ose “Kursi i ri i qeverisë”, ishte ofruar për popullin amerikan si një rrugë që do ta nxirrte nga depresioni. Mijëra milje larg nga Atlantiku, i njëjti plan, nën një emër tjetër, u ofrua për gjermanët nga Hitleri. Kursi i ri i Ruzveltit ishte puna e Xherard Suopit, një anëtar i disa organizatave të Ruzveltit. Ai ishte drejtor i International General Electric, të kontrolluar nga Morgani, si dhe drejtor i German General Electric (AEG). Ruzvelti ishte një variant tjetër i Udrou Uillsonit. Ashtu si Uillsoni, ai do të zgjidhej pas premtimit ndaj popullit në fushatë se Amerika nuk do të shkonte në luftë, ndërsa ishte i përgjegjshëm se e kundërta ishte pikërisht dëshira që ai uronte të ndodhte. Përsëri, koloneli Eduard Haus ishte mbrapa skenës, pasi ai e ka vizituar Ruzveltin në shtëpinë e tij në East 65 Street, Nju Jork, pothuajse çdo ditë gjatë vitit 1932.

Çfarë “rastësie” që Ruzvelti dhe Hitleri erdhën në pushtet në zgjim të depresionit ekonomik me të njëjtin tip zgjidhjesh nga “Kursi i ri” dhe të dy të këshilluar prej njerëzve të lidhur me kartelet amerikano-gjermane dhe Elitën, e kontrolluar nga Banka e Marrëveshjeve Ndërkombëtare. Për më tepër, ata që të dy morën detyrën në të njëjtin vit, 1933! Botë e vogël, apo jo? Në fakt, kjo është e njëjta botë e vogël e pushtuar nga Margaret Theçeri dhe Ronald Regani, kur këta ishin në pushtet në të dyja anët e Atlantikut gjatë 1980-s, ndërsa po ndiqnin pikërisht të njëjtat politika ekonomike, theçerizmin dhe reganizmin.

Ngritja e Hitlerit në pushtet po bëhej e sigurt mbas vitit 1929, kur Planit Daues të kredive afatshkurtra po iu vinte fundi, me Gjermaninë tashmë të zhytur në një borxh prej 16 bilionë dollarësh. Një nga mbështetësit financiarë kryesorë të Frenklin D. Ruzveltit, Ouen D. Jung, ishte caktuar të propozonte zgjidhjet për paaftësinë paguese të Gjermanisë. Jungu ishte administrator i Morganit dhe drejtuesi i General Electric të kontrolluar po prej Morganit. Plani Jung i rregullimit të pagesave në cash, jo me barter,* e kishte shkatërruar ekonominë gjermane, e cila ishte pothuajse në errësirë. Kjo ishte edhe arsyeja se përse ai e kishte projektuar këtë ide. Një mbështetës financiar kryesor i Hitlerit, Dr. Fric Thysen, do të thoshte nën betim më 1945:

“Pranimi i Planit Jung dhe i parimeve të tij financiare e rriti gjithnjë e më shumë papunësinë derisa shifra arriti në një milion. Njerëzit ishin të dëshpëruar. Hitleri tha se do ta zhdukte papunësinë. Qeveria në pushtet, në këtë kohë, ishte shumë e dobët dhe situata e njerëzve ishte duke u përkeqësuar. Kjo ishte arsyeja e vërtetë për suksesin e paanë të Hitlerit në zgjedhje. Në zgjedhjet e fundit ai mori rreth 40%”.

Rrjeti i lidhi të dy palët, nazistët dhe aleatët, dhe kjo shihej qartë në nivelet më të larta. Ndërsa miliona luftonin dhe vdisnin për faktin se ata besonin se po luftonin për liri, e njëjta forcë ishte duke manipuluar gjithçka nga të dyja krahët. Pa këtë fakt, situata e Luftës së Dytë Botërore nuk do të kishte ndodhur.

Shkrimtarja dhe studiuesja austriake, Gertrud Elias, e identifikon Hjalmar Shashtin si një ndërmjetës të rëndësishëm, që lidhte nazistët dhe Uoll Strit-Sitin e Elitës së Londrës. Shashti do të bëhej këshilltar financiar i Hitlerit dhe president i Reichsbank. Dy firmat mbi dokumentin, që tregojnë emërimin e Shashtit më 17 mars 1933, ishin të Adolf Hitlerit dhe spikerit të Rothsçajlldit, Maks Varburgut. Më 1930, Shashti, gjithashtu, themeloi Bankën e Elitës Botërore të Marrëveshjeve Ndërkombëtare në Bazel të Zvicrës.

Në Angli, një figurë kyçe, ishte Montagu Norman (Kom. 300), administrator i Bankës së Anglisë, të kontrolluar nga Rothsçajlldi dhe një mik i ngushtë i Shashtit. Në fakt, ata ishin kaq të afërt me njëri-tjetrin, saqë Shashti la pasardhës të vet nipin e mikut të tij. Ky ishte Normani, i cili shtypi dhe mbështeti ngritjen e normës së interesit të ShBA-së, te Rezerva Federale, e cila ishte shtytja finale që çoi në krisjen e Uoll Stritit, Kursin e ri dhe Frenklin D. Ruzveltin. Normani ishte bankieri qendror më me ndikim në botë në këtë kohë dhe veprimet e tij, në lidhje me Uoll Stritin, ishin kritike.

Në një kohë që Hitleri ishte i zgjedhuri i sigurt, pozicioni i Bankës së Anglisë dhe i Rezervës Federale për Gjermaninë kishte ndryshuar rrënjësisht. Regjimit nazist i ishte ofruar kredi dhe mbas pushtimit të Çekosllovakisë, Normani çliroi 6 milionë paundë të arit çekosllovak për Hitlerin, që ishte depozituar në Londër. Kjo ishte kryer me mirëkuptimin e kryeministrit Nevil Çambërlen. Më 11 qershor 1934 dhe përsëri në dhjetor, Normani dhe Shashti u takuan në fshehtësi në Badeëeiler në Black Forest për të organizuar huatë ndaj Hitlerit dhe nazistëve. Por kush ishte mbrapa Normanit? Familja e tij pothuajse u kthye në një administratore të Bankës së Anglisë si të ishte prona e tij personale. Një gjysh i tij, Zhorzh Uard Norman, kishte qenë administratori i saj nga 1821-1872 dhe gjyshi tjetër, Lordi Kollet, kishte qenë edhe ai administrator nga 1887-1889.

Montag Normani kaloi një periudhë në ShBA në zyrat e Broën Brothers, të themeluar nga Rothsçajlldët (më vonë Broën Brothers, Harriman) dhe ishte miqësuar me familjen e Ë. A. Delano (Kom. 300), kushërinj të Frenklin Delano Ruzveltit, presidentit të ShBA-së, në të njëjtën kohë që edhe Normani ishte drejtor i Bankës së Anglisë. Ky bankier i gjithëpushtetshëm ishte tashmë një jesmen* i Rothsçajlldëve dhe këtu përsëri shohim dredhinë e zanatit. Ai ishte i portretizuar si antisemit.

Ende edhe sot, Banka e Anglisë lëngon ndër këmbët e Elitës Botërore. Gertrudë Elias thotë se Banka bashkëpunoi me udhëheqësin sionist, lordin Birsted, për të organizuar transferimin e aseteve të pasurive të sionistëve gjermanë në drejtim të Palestinës. Ajo thotë se do të ishte ky transferim që ndihmoi për të ndërtuar ekonominë embrionale të shtetit sionist. “Ata ishin klasa e emigrantëve të privilegjuar ndërsa çifutëve pa pronë u ishte refuzuar azili dhe u asnjanësuan në holokaust”, shton Elias. Unë besoj se e gjitha kjo ishte llogaritur me gjakftohtësi prej elitës së “çifutëve”, për arsyet që unë do t’i sjell më pas, sipas një kursi të nevojshëm.

Nuk dua t’ju dërgoj për të fjetur me një masë të detajuar në kokë, por dua që të ngulit te ju qartazi, se është i provueshëm fakti që Lufta e Dytë Botërore dhe ngritja e Hitlerit ishte krijuar nga Elita në Britani dhe Amerikë. Ne kemi nevojë të shkojmë larg teorive të fshehta, por të shikojmë se ky është një fakt i fshehtë. Vetëm atëherë do të merremi me të. Në ngritjen e ushtrisë naziste, thelbësore ishte sjellja e disa prej kompanive më të famshme në Shtetet e Bashkuara, të cilat e mbështetën Hitlerin nëpërmjet vartëseve ose partnereve të tyre gjermane. Këtu po rendisim një tokicë nga ata shembuj, që thuajse ishin të panumërt, për të parë se sa në fshehtësi realizohej ky plan…

I. G. Farben/Standard Oil
II.

Prodhimi gjerman i çelikut dhe i prodhimeve të tjera për luftë kishte nevojë për afrimin e reve të periudhës që në fund do të çonte në shpërthimin e konfliktit më 1939-n. Në qendër të këtij riarmatimi ishte gjiganti kimik, I. G. Farben. Aq sa senatori Homer T. Bon do të thoshte në një Komitet të Senatit më 1943: “Farbeni ishte Hitleri dhe Hitleri ishte Farbeni”. Kjo masë karteli ishte krijuar në kohën e luftës nga huadhënësit amerikanë! Më 1939-n, me investimin e Uoll Stritit, ajo do të bëhej prodhuesja më e madhe e produkteve kimike në botë.

Po kush e kontrollonte I. G. Farbenin, një kompani që do të përdorte çifutët dhe të tjerët si skllavë pune? Rothsçajlldët, nëpërmjet një rryme lexuesish të programit dhe kompanive që ata kontrollonin. Mes bankierëve gjermanë që mbikëqyrnin bordin e Farbenit në fillim të 1920-s ishte Maks Uarburgu, vëllai i Pol Uarburgut të Manhatan Bank, i cili ishte dërguar në Shtetet e Bashkuara prej Rothsçajlldëve për të instaluar Sistemin e Rezervës Federale, me pikësynimin që të zaptonin ekonominë e ShBA-së. Ky ishte një çift i plotë, i cili po vepronte në të dy krahët në ShBA dhe në Gjermani.

Raporti i Shërbimit Sekret të Marinës së ShBA-së më 2 dhjetor 1918 do të theksonte për të: “Pol Uarburg, gjerman, i natyralizuar si qytetar amerikan më 1911, i dekoruar prej Kajzerit, ka ndihmuar me shuma të mëdha të furnizuara prej bankierëve gjermanë, Leninin dhe Trockin. Vëllai i tij, Maksi, është drejtor i sistemit të spiunazhit të Gjermanisë”. Pol Uarburgu ishte anëtar bordi i degës amerikane të Farbenit, American I. G. Sitting dhe nëpërmjet tij ishin anëtarësuar edhe Edsel Ford (djali i Henrit) të Ford Motor Company, Çarls E. Miçëll nga Banka e Rezervës Federale të Nju Jorkut dhe Valter Tigël, shoku i ngushtë i Frenklin D. Ruzveltit nga Standard Oil. Të gjithë këta amerikanë të elitës ndikonin dhe jepnin mbështetje ndaj një kompanie për të cilën, në një raport të Departamentit Amerikan të Luftës thuhej:

“Pa lehtësitë e frytshme e të pafund të I. G.-së, hulumtimit të saj të fortë dhe bashkëpunimit të saj të gjerë ndërkombëtar, akuza e luftës ndaj gjermanëve do të kishte qenë e paimagjinueshme dhe e pamundur. Farbeni jo vetëm që i drejtoi energjitë e saj drejt armatosjes së Gjermanisë, por u përqendrua te keqtrajtimi i viktimave të synuara prej saj dhe kjo përpjekje me dy gryka për të zhvilluar fuqinë industriale të Gjermanisë për luftë, duke e penguar realisht atë në pjesën tjetër të botës, nuk mund të shprehej dhe zbatohej “në një kurs normal të biznesit”. Të trondit fakti që zyrtarët e I. G. Farbenit kishin njohuri të plota paraprake të planit të Gjermanisë për pushtimin botëror dhe për çdo veprim agresiv të ndërmarrë më vonë…”

Perandoria Farben do të bëhej një shtet brenda shtetit dhe si pasojë do të ishte lokomotiva e ekonomisë së Gjermanisë. Raportet dhe hulumtimet, gjatë dhe pas luftës, tregojnë se roli i Farbenit, me mbështetjen e Uoll Stritit dhe Britanisë, ishte që ta bënte Gjermaninë të vetëmjaftueshme në të gjitha ato mallra që Hitleri kishte nevojë për luftë: produkte si: gomë, karburant, vajra dhe eksplozivë.

Një problem i rëndësishëm që kishte Gjermania, ishte furnizimi me karburant. Furnizimet e tyre vinin nga jashtë Gjermanisë dhe më 1934, rreth 85% e produkteve të naftës së Gjermanisë, ishin të importuara. Dukej se rezerva do të thahej shpejt gjatë luftës. Por një marrëveshje mes Farbenit dhe Rokfelerëve siguroi një furnizim të vazhdueshëm me naftë të Gjermanisë. Farbeni filloi të investonte shuma të mëdha nga huatë e Uoll Stritit në kërkimet, me synim proceset e zhvillimit për të shndërruar në karburant rezervat e qymyrit gjerman. Atë që ata nuk mundën ta zbulonin dot vetë ua dha Standard Oili i Rokfelerit! Në janar 1933, pikërisht në prag të ardhjes së Hitlerit në pushtet, një raport nga Atasheu Tregtar në Ambasadën e ShBA-së në Berlin thoshte:

“Në dy vjet Gjermania do të prodhonte naftë dhe gaz në sasi të mjaftueshme, të nxjerrë nga qymyri i butë, për një luftë të gjatë. Standard Oil i Nju Jorkut po investon miliona dollarë për të ndihmuar projektin.”

Rokfelerët ndihmuan, gjithashtu, I. G. Farbenin me bazë kimike për karburante avioni. Përfaqësuesit amerikanë të American I. G., provuan ta fshihnin përfshirjen e kompanisë së tyre me makinerinë e luftës gjermane prej shkrirjes së American I. G. brenda një kompanie tjetër dhe ndryshimit të emrit të saj në General Aniline dhe Film Corporation. Në fakt, përbërja dhe lidhja e bordit të American I. G. me Farbenin deri më 1930, kishte kontribuar tashmë për pesë vjet me radhë në përgatitjen e luftës, duke treguar historinë e vërtetë të rrjetit të Vëllazërisë ShBA-Gjermani, rrjet i cili po e çonte botën në konfliktin më të tmerrshëm në histori.

Në bordin e anëtarëve të American I. G. ishin Karl Bosh (gjerman); nga Fordi, Edsel B. Ford (amerikan), djali i Henri Fordit; Maks Ilner (gjerman), drejtor i zyrës së inteligjencës së Farbenit nazist në Berlin; H. A. Mets (amerikan), drejtor i I. G. Farbenit dhe i bankës së Rothsçajlld, Varburgut në Manhatan; C.E. Miçëll (amerikan), drejtor i Bankës së Nju Jorkut të Rezervës Federale dhe Morgan National City Bank; Herman Shmits (gjerman), president i American I. G. Farben dhe anëtar bordi në të dyja bankat, si në German Central Bank dhe në Bank of International Settlements; Valter Tigël (amerikan), drjejtor i Bankës së Nju Jorkut të Rezervës Federale, Standard Oil të Rokfelerëve në Nju Xhersi, në trustin e Fondacionit Ruzvelt dhe mik i ngushtë i presidentit; U. H. von Reth (i natyralizuar si amerikan), drejtor i German General Electric (AEG); dhe Pol M. Uarburg i Bank of Manhattan.

Kur mbaroi lufta dhe filluan hetimet ndaj prapaskenës, tre anëtarët gjermanë të bordit të American I. G. u gjetën fajtorë në Gjykatën e Krimeve të Luftës në Nyremberg. Përfaqësuesit amerikanë, si Pol Uarburgu ishin larguar të paprekur, ashtu si edhe vëllai i tij, Maks Uarburgu, i cili, ndonëse judaist, ishte lejuar të jetonte në Gjermaninë naziste më 1939, pa asnjë shtrëngim. Madje Elita kontrollonte arrestimet dhe përfundimin e gjykimeve për luftën dhe tmerret, që ata vetë i kishin projektuar. Ngjarje të tilla nuk ishin vetëm mes dy kompanive, pasi ato përfshinë edhe elemente të tjerë të Elitës Botërore ndërmjet kompanive dhe qeverive të tjera. President i Standard Oil të Nju Xhersit (tani Exxon) në këtë kohë ishte Uiliam Stemps Ferish. Gjatë luftës ishte gjetur një dokument zyrtar nga Departamenti i Drejtësisë së ShBA-së, për Frenk A. Houard, zv. president i Ferishit të Standard Oil. Ai datonte më 12 tetor 1939 dhe thoshte:

“… Në Angli pata një takim të parashikuar me zotërinë e Royal Dutch (Shell Oil) nga Holanda dhe… një marrëveshje e përgjithshme ishte shtrirë në ndryshimet e nevojshme për marrëdhëniet tona me I. G. (Farbenin), në këndvështrimin e gjendjes së luftës… Royal Dutch Shell Group në thelb është britanike… unë gjithashtu pata disa takime në Ministrinë e Aviacionit (Britanik)…

“Unë kërkova ndihmë për një leje të nevojshme për të shkuar në Holandë… Pas diskutimeve me ambasadorin (amerikan Jozef Kenedin)… situata ishte sqaruar plotësisht… Një zotëri në Ministrinë e Aviacionit… me shumë përzemërsi, më ofroi ndihmë për rihyrjen time në Angli.
“Në vijim të këtyre marrëveshjeve, unë isha në gjendje të zhvilloja takimet në Holandë (duke fluturuar me një bombardues të British Air Force), ku diskutova tri ditë me përfaqësuesit e I. G. Ata më dorëzuan funksionet e rreth 2 000 patentave të huaja dhe ne bëmë ç’ishte e mundur për të zgjedhur planet e sakta për një modus vivendi, i cili do të funksiononte përgjatë kohës së luftës, pavarësisht nëse do të hynte apo jo ShBA-ja në të.” (nënvizimet janë të miat).

Uiliam S. Ferish furnizoi me karburant anijet dhe nëndetëset e nazistëve në Spanjë dhe në Amerikën Latine gjatë luftës. Ishte sipërmarrja Standard Oil-I. G. Farben, e cila hapi kampin e përqendrimit të Aushvicit më 14 qershor 1940 dhe përdori aty skllavin çifut të punës si dhe kundërshtarët politikë për të prodhuar kauçuk artificial dhe gazolinë nga qymyri. Ferishi ishte shumë i afërt me Herman Shmitsin, drejtorin e I. G. Farbenit.

Standard Oil pajtoi në punë publicistin e ndyrë Ivi Li, për të promovuar Farbenin dhe nazistët në ShBA. Uilliam Ferishi pati një nipin e vet, Uilliam Ferishin III, i cili do të ishte mik i ngushtë i Xhorxh Bushit (Kom. 300) dhe ka pasur nderin të presë në shtëpinë e tij mbretëreshën Elisabeta II (Kom. 300). Duket se kuajt e tyre mbajnë njëri-tjetrin. Kur Xhorxh Bushi do të bëhej zv. president, ai duhej të punësonte dikë për bizneset dhe investimet e tij me një “besim të verbër”, për t’u siguruar se ai (në teori) nuk do të merrte vendim për të shkuar në Shtëpinë e Bardhë, duke lënë pas dore investimet e tij. Kush u vendos në përgjegjësi sipas këtij “besimi të verbër”? Uilliam Ferish III!

General Electric (G.E.C.)
I. G. Farben punoi në disa drejtime përpara dhe gjatë luftës, me kartele të tjera si General Electric, i kontrolluar nga J. P. Morgan, një kompani me të cilën presidenti Frenklin D. Ruzvelt pati lidhje shumë të ngushta. Më 1939-n, senatori Xhejms A. Rid i Misurit, një mbështetës i gjithanshëm i Ruzveltit, do t’i thoshte Senatit se presidenti ishte “njeri i punësuar për mbretëritë ekonomike” të Uoll Stritit. Ai kishte shtuar se familja Ruzvelt ishte një nga aksioneret më të mëdha në General Electric. Pastaj vjen më interesantja, se General Electric ishte një mbështetëse e madhe e Hitlerit dhe kishte regjistrime fotografike dhe të dokumentuara, se ashtu si I. G. Farben, të dyja, kompanitë e General Electric në Gjermani, A.E.G dhe Osram, kanë financuar drejtpërdrejt Hitlerin. Farbeni kontribuoi më së shumti (45% të fondit të marrë nga Hitleri për të ardhur në pushtet më 1933), por edhe kompanitë e lidhura me General Electric dhanë gjithashtu dhurata të mëdha - në këtë rrjet intrige - dhe një numër drejtorësh të German General Electric ishin edhe në bord të I. G. Farben.

Ashtu si me kompanitë e tjera amerikane të përfshira, General Electric (në ShBA), kanalizoi ndihmat e saj për Hitlerin nëpërmjet nëndegëve gjermane dhe karteleve të partnerëve. Përsëri, vetëm drejtorët gjermanë të kartelit të General Electric u akuzuan dhe u gjykuan në Nyremberg, jo amerikanët. Ky veprim e tregon qartë se ç’maskaradë ka ndodhur.

International Telephone and Telegraph (I.T.T.)

Një tjetër kompani e ShBA-së e rëndësishme për Hitlerin dhe makinerinë e tij të luftës ishte International Telephone and Telegraph, e njohur më shumë si I. T. T. Ajo ishte një krijesë e themeluesit të saj, Sosthenes Behn, një sipërmarrës i lindur në Virgin Islands. Prej 1924-s, I. T. T ishte e lidhur ngushtësisht me J. P. Morganin dhe bordin, i cili pasqyronte kontrollin e Morganit. Ishte provuar se I. T. T. bëri dhurata për Hitlerin përmes degëve gjermane dhe ishte një mbështetës i rëndësishëm i regjimit nazist. I. T. T tregoi një interes të madh ndaj kompanive të armatimit në Gjermani, veçanërisht në fabrikimin e avionëve Focke-Ëolfe.

Fitimet nga këto investime nuk ishin kthyer në ShBA; ato ishin riinvestuar për një riarmatim akoma edhe më të madh në Gjermani. Sosthenes Behn u takua me Hitlerin në gusht 1933. Bankieri vetjak i Hitlerit, baroni Kurt von Shroder, një nazist dhe SS Senior Group Leader, do të bëhej mbikëqyrësi i interesave të I. T. T-së në Gjermani dhe drejtor i të gjitha kompanive bija të I. T. T-së. Baroni fon Shroder ka kanalizuar fonde nga I.T.T.-ja për SS-të e Hitlerit, më së paku deri më 1944! Familja bankare Shroder, nga Hamburgu, kishte degë në Londër dhe Nju Jork nën emrin e J. Henri Shroder (Kom. 300).

Në Angli, menaxheri i përgjithshëm i Schroder Bank ishte F. C. Tajërks, një drejtor i Bankës së Anglisë, të mbikëqyrur nga Montagu Norman dhe të kontrolluar nga Rothsçajlldi. Gordon Riçardson ishte drejtor i Schroder Bank deri më 1973, kur ai do të bëhej guvernator i Bankës së Anglisë. Nga 1938-a, Schroder Bank e Londrës ishte caktuar të përfaqësonte interesat e nazistëve në Britani. Në Amerikë, Shroderi dhe Rokfelerët do të shkrinin disa nga interesat e bizneseve të tyre.

Ford Motor Company

Shumë është shkruar rreth aleancës së fshehtë të Henri Fordit me nazistët. Ai ishte i vrullshëm në furinë e tij kundër çifutëve. Fordi kishte dalë hapur me kritikën e tij kundër financierëve të Uoll Stritit, të cilët i fajësonte për fillimin e luftërave dhe kontrollimin e tregjeve të parasë botërore për interesat e tyre vetjake. Në të njëjtën kohë, ai thoshte se J. P. Morgani ishte për t’u besuar dhe unë nuk mund të mos ndihmoj në perceptimin se Z. Ford bëri çka mundi për të përhapur një informacion të pasaktë rreth vetes. Ai e portretizoi veten e tij si mik i njerëzve kundër manipulatorëve, ndërsa, në fakt, ai ishte një tjetër manipulator. Ai siguroi fitime të mëdha gjatë luftës nga furnizimi i të dyja krahëve. Qysh në fillim të 1922-shit, Neë York Times raportonte se Fordi po financonte nacionalistët e Hitlerit dhe lëvizjet antiçifute në Gjermani dhe gazetën e Berlinit, Berliner Tageblatt dhe ishte thirrur nga ambasadori amerikan që ta ndalte Fordin me ndërhyrjet e biznesit në punët e Gjermanisë.

Hitleri i ishte kaq mirënjohës mbështetjes së Fordit, saqë më 1938-n ai e paraqiti Fordin me nderimin më të lartë të akorduar nga nazistët për një jogjerman: Kryqin e Madh të Shqiponjës Gjermane; portreti i Fordit varej mbrapa tryezës së Hitlerit në zyrën e tij private. Dy prodhuesit më të mëdhenj të tankeve për ushtritë e Hitlerit edhe gjatë luftës, ishin degët gjermane të Ford Motor Company dhe General Motors (Opel), të kontrolluara nga Morgani. Më 1928-n, Ford Motor Company në Gjermani, u shkri me I. G. Farben. Karl Bosh i Farbenit do të bëhej drejtuesi i veprimtarisë së Fordit në Gjermani.

Ë. A. Harriman
Frits Tisen ishte një sipërmarrës çeliku dhe bankier, i cili financoi nazistët qysh nga fillimi i viteve 1920. Veprimi i tij bankar ishte kryer - përmes një ndihmëseje - me Ë. A. Harriman Company në Nju Jork (Broën Brothers, Harriman pas 1933), e cila në të vërtetë ishte themeluar (të paktën në ditët e saj të para) prej Rothsçajlldëve. Familja Harriman ishte e shquar si në mbështetjen e Revolucionit Rus, ashtu edhe të Adolf Hitlerit. Kompania A Tisen kontrollonte Union Banking Corporation (UBC) në ShBA, që pati E. Roland Harrimanin në bordin e saj me vetëdijen e nazistëve dhe mbështetjen financiare të tyre.

Preskot Bush, babai i presidentit të ardhshëm, Xhorxh Bush, ishte gjithashtu në bordin e UBC-së dhe ia detyronte pasurinë e tij Harrimanëve. Rolandi ishte vëllai i Ë. Averell Harriman (Kom. 300), i cili ishte drejtor i Guaranty Trust të Morganit, kur ai financonte Leninin dhe Trockin. Averell Harrimani më vonë do të realizonte fitime të mëdha nga sipërmarrja ruse dhe do të caktohej si ambasador në Bashkimin Sovjetik. Ai ishte gjithashtu një rregullator opinioni në Partinë Demokratike dhe mik i afërt i presidentit Frenklin D. Ruzvelt.

Vëllezërit Dalles

Emri Dalles është një tjetër emër, i cili përfshin manipulimin e të dyjave, si të Luftës së Parë, ashtu edhe asaj të Dytë. Dallesët rridhnin nga një familje e vjetër skllavopronare dhe ishin kushërinj të Rokfelerëve. Ata ishin të lidhur me bankingun ndërkombëtar në Amerikë dhe Gjermani. Deklaratat e bëra nga Xhon Foster Dallas në fillim të 1911-s, zbuluan mbështetjen e tij për krijimin e një “mbi race”, prej “eliminimit të anëtarëve të ulët…” Firma ligjore Dalles, Sullivan and Cromëell, ndihmoi në punët e I. G. Farbenit në ShBA dhe mbështetësi financiar kryesor i Hitlerit, Fritz Tisen, e paraqiti Allen Dallesin te Hitleri, për në këtë pozicion. Xhon Foster Dallesi shkruante “Heil Hitler” në letrat e tij për klientët gjermanë.

Pas ardhjes në pushtet të Hitlerit, Xhon Foster Dalles shkoi në Gjermani për hesap të grupit të Rothsçajlldit, Tryezës së Rrumbullakët, për të negociuar borxhe të reja për nazistët. Vëllezërit Dalles ishin caktuar në Departamentin e Shtetit të ShBA-së gjatë Luftës së Parë Botërore prej xhaxhait të tyre, sekretarit të Shtetit, Robert Lensing, njëri nga klika e kolonel Haus, Bernard Barush, e cila kontrollonte Udrou Uillsonin. Vëllezërit Dalles ishin në Konferencën e Paqes në Versajë, ku ata u takuan me delegacionin e Tryezës së Rrumbullakët dhe do të bëheshin pjesë e rrjetit Tryeza e Rrumbullakët-Instituti Mbretëror i Marrëdhënieve me Jashtë-Këshilli i Marrëdhënieve me Jashtë.

Allen Dallesi ishte parë i përshtatshëm për t’u caktuar si sekretar i Parë i Ambasadës së ShBA-së në Berlin më 1920, ashtu si edhe vëllai i tij, i cili ishte në Gjermani duke përfaqësuar bankierët e Elitës përmes lidhjeve të tij me Bankën e Anglisë dhe perandorinë J. P. Morgan. Të dy Dallesët ishin miq të magjistarit të financave të Hitlerit, Hjalmar Shasht. Xhon Foster Dallesi do të bëhej sekretar Shteti dhe Allen Dallesi do të bëhej i pari drejtor i CIA-s. Më vonë ata do të shërbenin edhe në Komisionin Uerrën, i cili u ngarkua me hetimin e vrasjes së presidentit Kenedi.

Unë kam hedhur dritën e prozhektorëve në disa prej emrave të mëdhenj në financimin dhe manipulimin e Gjermanisë dhe programit të riarmatimit të saj. Por, këtu është edhe mbështetja e drejtpërdrejtë për Partinë Naziste prej bankave dhe industrialistëve të njëjtë. Midis dokumenteve nga Gjykata e Nurembergut janë lëvizjet e fshehta të transfertave nga I. G. Farben, German General Electric, Osram dhe disa të tjera, që autorizojnë transfertën e fondeve të tyre në llogarinë National Trusteeship të nazistëve, të financuara për zgjedhjen e Hitlerit. Përfaqësuesit e kompanive ose të influencuarit nga Rokfelerët, American I. G., I. T. T., General Electric dhe Ford, mund të shihen se janë në zemër të Partisë Naziste.

Është magjepsëse të shikosh se sa bie në sy lirshmëria për të mos pasur frikë prej bombardimeve, aty ku ishin fabrikat gjermane dhe komplekset e ndërtesave të karteleve amerikano-gjermane. Kur ushtritë e Aleatëve arritën në Kolonjë, p.sh., shumë njerëz vunë re kontrastin e zymtë midis qyteteve të rrafshuara dhe komplekseve të padëmtuara të fabrikave (në pronësi të I. G. Farben, të Ford Motor Company dhe United Rayon Ëorks), në anën tjetër. Arsyeja se përse komplekset e ndërtesave të I. G. Farben i mbijetuan skenës së bombardimit, shpjegohet me faktin se Aleatët e dinin se kjo kompani ishte makineria luftarake gjermane.

Ka fakte se ndërtesat e Fordit në Gjermani dhe Francë nuk ishin bombarduar prej Aviacionit të ShBA-së. Kur njëra prej tyre u godit në Poisi prej britanikëve, qeveria e Vishisë i pagoi Fordit 38 milionë franga si kompensim. Një shënim lehtësues i Edsel Fordit u dërgua me këtë rast, për menaxherin e tij të përgjithshëm në Evropë: “Fotografitë e fabrikës nën zjarr u botuan në gazetat amerikane, por fatmirësisht nuk ishte përmendur askund Ford Motor Company”. Regjimi i Vishisë bashkëpunoi me nazistët dhe midis tyre ishte edhe Fransua Miterani (Kom. 300), Mjeshtri i Madh i Frimasonerisë së Orientit të Madh dhe më vonë, për një kohë të gjatë, president i Francës.
Në pesë vitet e luftës dhe kasaphanës botërore, unë kam hedhur dritë jo vetëm në trustet e ShBA-së, por edhe te të tjerat, të cilat realizuan së bashku një fitim prej 175 000 000 000 dollarësh, sipas studimit të shkrimtares dhe studiueses Gertrud Elia.

Për të plotësuar këtë tmerr të tregimit të mashtrimit të popujve në botë, i njëjti Uoll Strit që ka namin se krijoi dhe financoi luftën, ishte caktuar edhe prej Frenklin Ruzveltit për të mbikëqyrur fatin e industrisë gjermane kur përfundoi konflikti. Ajka e zbatuesve të caktuar për këtë rol përfshinte Luis Dagllasin, drejtorin e General Motors, të mbizotëruar nga Morgani dhe presidentin e Morgan Mutual Life Insurance dhe gjeneral brigade Uilliam H. Drejpër i biri, të Dillon, Read and Co, një tjetër firmë, e cila dha ndihmesë kryesisht në krijimin e karteleve dhe financimin e Gjermanisë së Hitlerit. Të dy, Drejpëri dhe Dagllasi, ishin anëtarë të Këshillit për Marrëdhënie me Jashtë dhe Drejpëri, një fanatik eugjenik (racë mjeshtri), më vonë do të bëhej një prijës i shquar në krijimin e “kontrollit të popullsisë”.

Historia e Uilliam H. Drejpër djali, zbulon shkallën e skemës dhe maskimit. Ai lidhi rrethin e Preskot Bushit më 1927-n, kur ishte punësuar prej Dillon Read për të ndihmuar llogarinë e… Fric Tisenit, një nga mbështetësit më të mëdhenj financiarë të Adolf Hitlerit. Drejpëri do të bëhej drejtor dhe më vonë zv. president dhe asistent i thesareve të Dillon Read’s German Credit dhe Investment Corporation, duke mbikëqyrur disa nga borxhet afatshkurtra të German Steel Trust të Tisenit nën Planin Daues.

Këto borxhe u miratuan nga Drejpëri, duke ndihmuar në ngjitjen e Hitlerit në pushtet dhe financuan riarmatimin e tij. Partnerët e tij në këtë operacion ishin edhe nazistët: Aleksandër Kreuter në Berlin ishte president dhe Frederik Brandi (i cili lëvizi në ShBA më 1926) bashkëdrejtor me Drejpërin te German Credit Investment Corporation në Njuark, Nju Xhersi. Babai i Brandit ishte një drejtues ekzekutiv i qymyrgurit me German Steel Trust. Drejpëri ishte listuar si drejtor i German Credit nga 1942-shi derisa ajo u likuidua më 1943, kohë kur kishte përfunduar edhe detyra e tij.

Drejpëri pastaj u largua për t’u bërë gjeneral në Paqësor, duke luftuar për ShBA-në! Ky ishte një njeri i caktuar prej Ruzveltit pas kapitullimit të Gjermanisë, që të vendoste se çfarë do të ndodhte me kartelet naziste, të cilat ai vetë i kishte ndihmuar të krijoheshin. Ai do të kishte pushtet për të vendosur se kush do të kalohej në sitë, kush do të humbte ose do të ruante bizneset e veta dhe kush do të ngarkohej me krime lufte. Shkalla e masakrës ishte e pabesueshme.

Drejpëri luajti djalë i mirë-djalë i keq me sekretarin e Thesarit, Henri Morgenthau, për të plotësuar një tjetër grusht shteti mendor. Morgenthau kërkoi që industria gjermane të shkatërrohej dhe Gjermania ta ulte krejtësisht popullsinë rurale. Roli i Drejpërit ishte ta parandalonte këtë, por vetëm nëse gjermanët do të ishin dakord ta pranonin që të gjithë fajësinë për nazizmin. Autorët e një libri madhështor, Xhorxh Bush, biografi e paautorizuar, thonë:

“Drejpëri dhe kolegët e tij kërkuan që Gjermania dhe bota ta pranonin fajin kolektiv të popullit gjerman si një shpjegim të ngritjes së Rendit të Ri të Hitlerit dhe të krimeve të luftës naziste. Kjo, natyrisht, ishte më e përshtatshme për vetë gjeneral Drejpërin, ashtu siç ishte edhe për familjen Bush. Kjo është e favorshme akoma edhe sot, dekada më vonë, duke e lejuar djalin e Preskotit, presidentin Xhorxh, të mbajë një leksion në Gjermani mbi rrezikun e hitlerizmit. Gjermanët janë tepër të ngadaltë, me sa duket, për të pranuar Rendin e Ri Botëror të tij.”(f. 55)

Fijet kanë vazhduar, qysh atëherë, përmes dekadave, me presidentin Bush, i cili emëroi djalin e Drejpërit, Uilliam Drejpër III, në punën e Kombeve të Bashkuara, që të përfshihej në kontrollin e popullsisë. Në Dillon Read, sekretari i Thesarit të Bushit, Nicolas Bredi, ishte për një kohë të gjatë partner i Frederik Brandit, kohorta e gjeneral Drejpërit në financimin e kartelit të çelikut të Hitlerit. I njëjti grup i vogël i bankierëve, kompanive dhe manipulatorëve politikë ishin përtej Luftës së Parë Botërore, Revolucionit Rus dhe Luftës II Botërore. Pa këto para dhe manovrime, dy konfliktet më të mëdha të regjistruar në historinë e njerëzimit, nuk do të kishin ndodhur kurrë.

Përse është e rëndësishme ta dimë këtë? Ka shumë arsye, por unë do të theksoja dy. Kam dëgjuar të jetë thënë shpesh, se problemi në botë është natyra njerëzore. Kam dëgjuar njerëzit të thonë se kjo natyrë është djallëzore dhe çfarë s’tregojnë për ta justifikuar këtë! Dy Luftërat Botërore dhe konfliktet e tjera përpara dhe më pas. Dëshira jonë për liri shumëpërmasore do të bëhet realitet vetëm kur të kuptojmë se natyra njerëzore nuk është djallëzore. Ajo ka një dëshirë të pavetëdijshme për dashuri, jo për urrejtje, për harmoni, jo për konflikt. Këto luftëra nuk ishin rezultat i natyrës njerëzore prej të qenit të saj djallëzore. Ato ishin rezultat i tjetërsimit të aftësisë së njerëzimit për të menduar dhe vepruar drejt prej dikujt. Këto janë mësime, të cilat edhe sot duhet të dihen, sepse ne ende do të vazhdojmë të mohojmë mundësinë tonë të vërtetë dhe të pafund. Por ne mund ta ndezim çelësin e dritës në një moment, nëse do ta zgjidhnim këtë rrugë.

Ne kemi pasur një variant të ngjarjeve, të projektuar përmes shkollave, universiteteve dhe mediave gjatë gjithë kohës. Ky variant i ngjarjeve nuk ka të bëjë pothuajse fare me të vërtetën. Ai është krijuar për të na keqformuar dhe për të na bindur që të mendojmë dhe veprojmë në një mënyrë të veçantë, e cila fsheh synimet e manipulatorëve njerëzorë dhe kontrolluesve të tyre, Gardianëve të Burgut. Kështu, nëse doni të shkoni në luftë dhe keni nevojë për mbështetje të njerëzve, thjesht, krijoni një goditje mbi një nga anijet tuaja ose vrisni një nga njerëzit tuaj të rëndësishëm dhe më pas fshikulloni indinjatën e publikut me propagandë kundër keqbërësit të pretenduar.

Sa herë që njerëzit e marrin diçka ashtu siç duket në ballinë, pa pyetje dhe pa e studiuar botën me sy dhe me mendje të hapur, ne do të jemi tufa të trullosura, të verbuara, duke ndjekur delen që na prin. Por a është kjo dele apo përbindësh? Dhe cili është plani i saj? Nëse ndalim së qeni një letër thithëse, që thith gjithë këtë valë batice me informacion të njëanshëm dhe fillojmë të filtrojmë çfarë na thuhet, do të bëhemi shumë më të vështirë për t’u keqorientuar. Këto ngjarje të tmerrshme, të cilat i kanë shtënë flamën botës në këtë shekull, mund të ndodhnin vetëm ngaqë e kemi parë jetën në termat e udhëheqësve dhe të vijës së tyre. Nëse ende do të veprojmë kështu, vetëm një pakicë e vogël mund ta kontrollojë botën. Dhe ata po e bëjnë këtë. Të paktën deri tani.

nga **Rifat** Tue Jan 31, 2012 5:39 pm

Plane Mjeshtri

[You must be registered and logged in to see this link.]

Lufta e Parë dhe ajo e Dytë Botërore u bënë të mundura nga një grusht shteti në mendjet e qindra-miliona njerëzve. Ashtu si Kujdestarët e Burgut programojnë mendjen e Elitës Botërore, po kështu edhe Elita bën të njëjtën gjë me njerëzit në Tokë. Nuk do të kishte vendimtar fakti i mbështetjes së të dyja anëve që bankierët dhe industrialistët globalë synonin, nëse (dhe është një “nëse” skëterrë) njerëzit në përgjithësi do të kishin parë çfarë po përgatitej dhe nëse nuk do të kishin dashur të merrnin pjesë. Kujtoj fjalët e një kënge madhështore të Donovanit në vitin 1960, Ushtari i Përbotshëm (The Universal Soldier):

“Ai është nga 5,2 këmbë deri 6,4 këmbë (Shënim përkth.: këmbë- masë gjatësie baraz me afro 30,48 cm)Ai lufton me raketa dhe shtiza. Ai është plot 31 vjeç dhe duket si 17 vjeç. Ai ka qenë ushtar për mijëra vjet… Ai është ushtari i përbotshëm dhe fajtori i vërtetë. Pa të si mund të ishte ngjizur Hitleri? Ai është i vetmi që e jep trupin e tij si armë për luftën dhe pa të, të gjitha këto vrasje nuk mund të vazhdonin.”

Hitleri nuk ishte një kërcënim për botën, deri sa shumica e popullit gjerman ia dorëzoi atij jetën e vet. Fatkeqësisht, kjo është ajo çfarë ndodhi dhe e njëjta gjë është e vërtetë edhe për popullin e Britanisë dhe kudo tjetër, ku hoqën dorë nga të menduarit dhe lejuan “liderët” të “vepronin” për ta. Në Gjermani ekzistonte një propagandë që nxiste opinionin publik kundër një armiku imagjinar dhe egoizmi i tyre ishte masazhuar nga fjala e një mjeshtri race gjerman.

Jashtë Gjermanisë, e njëjta forcë po përpunonte opinionin publik kundër gjermanëve, pikërisht atëherë kur programi i Hitlerit për riarmatosje po binte në sy. Kur të dyja popullsitë depërtuan në propagandat e projektuara, ata panë se ishin duke iu kundërvënë njëri-tjetrit. Shumë prej njerëzve që morën pjesë në luftë nuk dëshironin të ishin aty. Ata donin të ishin pranë familjeve bashkë me fëmijët e tyre e duke i parë ata të rriten. Por për shkak se ata vetë kishin hequr dorë nga e drejta e tyre për të menduar, i braktisën familjet për shkak të nismës për të vrarë dhe për t’u vrarë në luftë.

Mendja e tyre ishte pushtuar aq shumë nga hipnoza e shumicës, sa dhe ata të cilët u ngritën krye dhe sfiduan apo kundërshtuan linjën zyrtare u burgosën pa gjyq dhe madje, disa ngritën edhe një rënkim kundër saj. Por qysh me ngjarjet e Luftës së Parë Botërore dhe Depresionin e Madh, të cilat ende në mënyrë të fuqishme kishin efekt mbi sjelljen njerëzore, mendja kolektive ishte e mbushur me frikë. Ajo humbi besimin në vetvete. Kjo mendje ishte konfuze, e hutuar dhe duke parë të tek të tjerët për ndryshimin e natyrës së gjendjes njerëzore. Mendja njerëzore kishte qenë gjithashtu e programuar, nga përvojat e fundit, për të besuar se jeta është midis konfliktit dhe luftës; bota është një vend i tmerrshëm. Këto ishin modelet e mendjeve që mbizotëronin dhe si rrjedhim, realiteti fizik i krijuar.

Të bashkosh një popull kundër një armiku të përbashkët dhe të bindësh njerëzit për epërsinë dhe fuqinë e tyre racore është një tjetër armë e fuqishme për t’i kontrolluar ata. Nazistët e përdorën këtë armë me një efekt të madh së bashku me propagandën e Raca Sunduese Gjermane/ antihebraike. Ironikisht dhe ndoshta më shumë se kaq, ata u ndihmuan në këtë nismë nga një burrë i quajtur Alfred Rozenberg, një njeri i mistershëm me prejardhje hebreje, estoniane dhe franceze. Ishte pikërisht Rozenbergu, i cili bëri një kopje të Protokollit të Pleqve të Mençur të Sionit dhe e vuri në dispozicion për Hitlerin. Përse e bëri këtë gjëmë të pallogaritshme ai, në një kohë që e dinte shumë mirë se Hitleri do t’i përdorte ato të gjitha si propagandë kundër hebrenjve? Hitleri me të vërtetë i mbajti në shënim me hollësi Protokollet për të justifikuar fushatën e tij antiçifute. Kjo ishte mizore, duke ditur që shumica e popullit hebre nuk ishte në dijeni të asaj që po ndodhte dhe se nuk do ta kishin mbështetur edhe nëse do ta kishin ditur.

Rozenbergu tha se kishte ardhur një i panjohur misterioz, i cili i dha atij një kopje të dokumentit. “Burri, të cilin unë nuk e kisha parë ndonjëherë, hyri në studion time pa trokitur, vendosi librin mbi tavolinë dhe u zhduk menjëherë pa thënë asnjë fjalë”.
Rozenbergu e paraqiti vetveten si një antihebre pasionant dhe shumë shpejt u ngrit për t’u bërë “ideologu” zyrtar i Partisë Naziste, me detyrën për të siguruar “fakte” me qëllim justifikimin e fushatës kundër hebrenjve. Ernest Hanfstaengl, mik i ngushtë më Frenklin Ruzveltin, ishte një tjetër koleg i afërt i Hitlerit përpara luftës. Ai tregon se ishte paralajmëruar nga një shkrimtar australian, Rudolf Kommer, se “nëse çdo parti politike shfaqet me një program antisemit të drejtuar nga një hebre ose gjysmëhebre fanatik, ne duhet të hapim sytë mirë e të ruhemi”. Hanfstaengli shkroi për këtë më vonë, pasi eksperimentoi ndikimin që Alfred Rozenbergu kishte mbi Hitlerin, kur ai filloi të kuptonte se çfarë do të thoshte në të vërtetë kjo vërejtje:

“Mendova përsëri për hulumtimin e Rudolf Komerit mbi programin antisemit të drejtuar nga një hebre ose gjysmëhebre fanatik; Rozenbergu ishte pa dyshim hebre në pamjen e jashtme, në paraqitjen e tij, ndonëse ai kishte qenë ndër të parët që protestoi furishëm si i tërbuar nëse ndokush e kishte pyetur për origjinën e tij. Më është dashur ta shoh atë shumicën e mëngjeseve në një kafene të errët e të dyshimtë në qoshe të Brienerstrase dhe Agustenstras, me një hebre hungarez, të quajtur Holoski, i cili ishte ndër asistentët e tij të parë. Burri e quante veten holandez në Gjermani dhe ishte një tjetër nga hebrenjtë antisemitë… Kam dyshuar shpesh për prejardhjen Arjane të shumë të tjerëve si, Straser (Strasser) dhe Streiçër (Streicher) që më dukeshin si hebrenj, ashtu si edhe figura të tilla si, Lei (Ley), Frank dhe madje edhe Goebels (Goebbels), të cilët kanë pasur vështirësi në dhënien e origjinës së tyre.”

A nuk është disi e çuditshme kjo? Bankierë hebrenj dhe përfaqësuesit e tyre politikë ishin në mënyrë të vërtetuar, të përfshirë në financimin e nazistëve dhe riarmatosjen e tyre. Dhe ja ku vjen me vonë Alfred Rozenberg me një prejardhje hebraike, që i dorëzon Hitlerit një kopje të Protokollit dhe bëhet kryetar “kërkimor” i materialeve antihebraike, e cila të çon në trajtime groteske të hebrenjve nën regjimin nazist. Atëherë, ky trajtim është përdorur për të justifikuar fundin e Palestinës për atdheun e “hebrenjve”.

Asnjë nuk e ka përdorur këtë metodë në mënyrë kaq të dukshme sa Lord Viktor Rothsçajlldi në Shtëpinë e Lordëve, duke nxitur mbështetjen për një shtet hebre në Palestinë. Çfarë po ndodh këtu? Mendoj se e gjithë kjo është ngritur nga Elita. Libri i famshëm i Hitlerit, Mein Kampf (Lufta ime), është një shkrim fantazmë nga major gjenerali Karl Haushofer, i cili vërtetoi se burimet kryesore për “idetë” që shpreh, vijnë nga Halford J. Mekinderi, drejtor i Shkollës Ekonomike të Londrës (London School of Economics -LSE), e drejtuar nga Elita. Në vitin 1996, dokumente zyrtare gjermane, të zbuluara nga një student amerikan, tregonin gjithashtu se disa prej zyrtarëve udhëheqës të Hitlerit dhe me mijëra prej trupave të tij ishin hebrenj të përshtatur.

Në Britani, sipas mendimit tim, opinioni publik ishte stimuluar ta injoronte Hitlerin deri në kohën kur programi i tij i riarmatimit të vendosej plotësisht. Edhe atëherë, kur gjermanët ishin gati për betejë, të njëjtat opinione publike u ndryshuan dramatikisht, duke e parë Hitlerin si një përbindësh që duhej ndaluar menjëherë. Fryma kolektive britanike ishte si një fëmijë në duart e zgjuarsisë së doktorëve. Kjo politikë, sipas besimit tim, është organizuar nga Lord Milner dhe shoqëria sekrete e Tryezës së Rrumbullakët së bashku me Institutin Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare të Chatham House. Dy burrat kryesorë të këtyre dy etapave të ndryshme ishin kryeministri Nevil Çemberlein (Nevil Çamberlein) dhe pasardhësi i tij Uinston Çurçill (Ëinston Churchill) (Kom. 300).

Çemberleini dhe ndihmësi i tij i ngushtë, Lord Halifaksi (anëtar i Tryezës së Rrumbullakët që prej themelimit të saj dhe pjesëtar i Komitetit të të Treqindëve), mbështeti qetësimin e politikës së Hitlerit. Milneri dhe shokët e tij manipulatorë e pranuan këtë politikë. Fjalime të mbajtura nga Tryeza e Rrumbullakët-Instituti Mbretëror, komanda e lartë si, për shembull, Lionel Kurtis (L.Courtis-Kom 300), Leopold Ameri (L.Amery) dhe Lord Lothajën (Lothian) ishin fuqimisht në favor që të linin Hitlerin krejt të vetëm gjatë viteve 1930. Në maj të vitit 1933, përfaqësuesi i Hitlerit (Alfred Rozenbergu) vizitoi Anglinë për t’u takuar me Sër Henri Deterding (Kom 300), kryetar i Royal Dutch Shell: Geofrey Dauson-in, redaktor i gazetës The Times (zotëruar nga Astor - Tryeza e Rrumbullakët-Instituti Mbretëror), Ualter Eliot-in, MP; Viskontin e parë Hailsham, sekretar për Luftën; dhe Dukën e Kentit, vëllai i mbretit Eduard VIII dhe mbreti Xhorxh VI. Eduardi, i cili mendohet të ketë patur simpati për Hitlerin, më vonë ra në dashuri me një vajzë amerikane, zonjushën Simpson. Ai hoqi dorë nga e drejta e fronit dhe shkoi në kështjellën Rothsçajlld në Austri, pas mbretërimit për vetëm 325 ditë. Por ka disa dyshime se ai u largua nga Britania, sepse nuk mund ta përballonte dot luftën që kishte me Gjermaninë, të cilën manipulatorët e dinin që ishte e planifikuar.

Kur Hitleri shpalli rimilitarizimin e Rhinelandit në vitin 1936, Kabineti Britanik e pranoi atë. Astor-ët e përdorën gazetën e tyre, The Times, që të promovonin këtë pikëpamje tjetër të Hitlerit. Biografi i autorizuar i Lord Halifaksit tregon se si grupi i Milnerit dhe Kabineti Britanik kishin filluar të negocionin mbrapa skene me Gjermaninë, duke ngritur disa propozime që mund t’i jepnin Hitlerit kontrollin mbi kontinentin evropian. Kjo ishte pjesë e marrëveshjes Britani-Gjermani-Shtetet e Bashkuara të Amerikës, propozuar nga kolegu i Milnerit, Lord Lothian, në një takim me Hitlerin në janar të vitit 1935.

Lord Halifaksi, gjithashtu e takoi Hitlerin në Berçtesgaden (Berchtesgaden), më 19 nëntor 1937. Studimi i Karroll Kuiglei-t (Carroll Quigley) për establishmentin anglo-sakson zbulon se Halifaksi (Kom 300) e bindi Hitlerin në tri çështje: a) se Britania e shihte Gjermaninë si një mbrojtje kryesore kundër komunizmit në Evropë; b) se Britania ishte përgatitur për t’u bërë pjesë e marrëveshjes katërpalëshe me Francën, Gjermaninë dhe Italinë; c) se Britania do ta lejonte Gjermaninë të likuidonte Austrinë, Çekosllovakinë dhe Poloninë, veçse kjo do të arrihej pa opinionin e publikut britanik që kërkonte luftë me Gjermaninë. Të gjitha elementet e Tryezës së Rrumbullakët, Institutit Mbretëror për Çështjet Ndërkombëtare dhe organizatat e tyre shoqëruese, si dhe anëtarët e tyre u vendosën për të punuar dhe për të reklamuar politikën e pajtimit.

I vetmi që mund ta ketë nisur luftën me Gjermaninë përpara planifikimit, ishte opinioni i publikut britanik, kështu që propaganda e pajtimit u shtua. Disa muaj pas takimit të Halifaksit me Hitlerin, nazistët pushtuan Austrinë në mars të vitit 1938. Kryeministri i Francës, Daladier, shkoi në Londër për t’u kërkuar mbështetje britanikëve për mbrojtjen e Çekosllovakisë kundër agresionit hitlerian.

Çemberleini refuzoi. Më shumë se kaq, dukej se Francës i duhej t’i bënte presion çekëve për t’u harmonizuar me Hitlerin. Lord Lothian-i mbajti disa fjalime në Dhomën e Lordëve dhe në Chatham House, duke i dënuar çekët që nuk kishin bërë koncesion me Gjermaninë. Në një takim me gazetarë të ndryshëm të gazetave amerikane në shtëpinë e Astorëve në Londër, Çamberleini bëri një koment të qëllimshëm, por të papranueshëm, i cili tregonte se çekët duhej tu dorëzonin disa prej tokave të tyre gjermanëve. Ledi Astor e mohoi zhvillimin e takimit, atëherë kur lajmi u bë publik, por më vonë do ti duhej ta pranonte se takimi ishte bërë.

Politika e Çemberleinit që iu ishte paraqitur gazetarëve, ishte mbështetur në një artikull kryesor në gazetën The Times, të zotëruar nga Astorët. Kjo shkaktoi një thirrje të tillë proteste e cila tregoi se manipulimi i opinionit publik ishte rritur së tepërmi. Artikulli u shfaq më 7 shtator 1938, sepse ata e dinin që pushtimi gjerman i Çekosllovakisë ishte afër. Më vonë, po atë muaj, Lord Halifaksi dhe disa të tjerë vërvitën një ushtrim propagande, të njohur si “frika e luftës”.

Qeveria qarkullonte histori të cilat e ekzagjeronin së tepërmi fuqinë e forcave gjermane. Ata kuptuan se, nëse do të shkonin në luftë me Hitlerin, gjermanët do të hidhnin shumë shpejt gaz helmues nga aeroplanët e tyre mbi Anglinë. Madje, qeveria u bë qesharake, duke gërmuar hendekë në parqet e Londrës e duke shpërndarë maska gazi! Por, sigurisht, megjithëse ishin qesharakë, përse shërbenin këta hendekë në park? Por qeveria nuk ishte e interesuar për ushtrinë e dobishme. Ajo interesohej për manipulimin e mendjes.

Ata donin të frikësonin opinionin publik se të shkoje në luftë me gjermanët, në fund të fundit, nuk ishte një ide e mirë. Çemberleini në lidhje me këtë shtoi duke treguar në radion BBC, se konflikti midis Gjermanisë dhe Çekosllovakisë ishte: “…një përleshje në vende shumë të largëta midis njerëzve, për të cilët ne nuk dimë asgjë”. Pushtimi nazist i Çekosllovakisë ishte i vërtetë, vendimtar për planin, sepse i dha Hitlerit burimet që i nevojiteshin për t’u bërë një fuqi madhore ushtarake, e aftë për të luftuar në një luftë të tejzgjatur. Gertrude Elias shkruan për këtë se:

“Zbulimet më të shumta, madje edhe së fundmi, janë marrëveshjet, të cilat paraprijnë tradhtinë e Çekosllovakisë nga Çemberleini në vitin 1939, çka e ktheu Gjermaninë në një ushtri me forcë të jashtëzakonshme. Gjithsesi, ishte e vërtetë se funksioni i Skodës, fabrikës më të madhe të municioneve në Evropën Qendrore, nën kontrollin e francezit Schneider Creuzot, ashtu si edhe Uitouitz - uzina më e madhe për shkrirjen e çelikut, e zotëruar nga Rothsçajlldët, ashtu si dhe eksplozivët çek, iu dorëzuan Gjermanisë…”

“…Fundi i garantuar [për Çekosllovakinë] u nënshkrua në zyrën qendrore të degës së Unileverit në Aussig, shtabi i përgjithshëm i grupimit pronazist”.

Kur Gjermania pushtoi të gjithë Çekosllovakinë, në mars të vitit 1939, ndodhi një kthesë e menjëhershme në sjelljen e Milnerit dhe të Tryezës së Rrumbullakët. Tani ata ishin të gjithë gati për të hyrë në luftë me Gjermaninë. Kishte ardhur koha për një goditje të dytë në strategjinë para lufte të Elitës në Britani. Çemberleini ia dorëzoi propozimin e tij, duke i dhënë kohë Hitlerit të rindërtonte armatimin gjerman (me mbështetjen e Ëall Street-it) dhe zona gjermane e ndikimit ishte zgjeruar. Diktatorë të tjerë me bindje të ngjashme ishin vendosur në Itali (Musolini) dhe në Spanjë (Franko). Në rregull, djema, tani jemi gati për të shkuar. Le të fillojë lufta.

Hitleri u gabua në të menduarit dhe të besuarit se nuk do të kishte kundërshtime, por papritur kjo do të ndryshonte. Grupi i Milnerit, nëpërmjet botimit të tij, revistës Tryeza e Rrumbullakët, u shtrëngua të qetësonte politikën e Hitlerit gjatë periudhës për të cilën kemi folur. Tani ishte koha për të thirrur vendet si Polonia, Rumania, Franca dhe Britania në një “Aleancë të fuqishme” kundër Gjermanisë. Lord Lothiani dhe Lord Astori, këta pajtuese djallëzorë, papritur filluan të mbajnë fjalime, duke thënë saktësisht të kundërtën e asaj që kishin thënë më përpara. “Luftë me Gjermaninë!” - thërrisnin ata. Lothiani bënte thirrje edhe për një aleancë me Rusinë. Ata kërkonin një politikë për rekrutim në forcat e armatosura, ashtu siç bëri Astori në Times dhe Lord Amery, njeriu i cili e kishte mbështetur Hitlerin fuqishëm. Kthesa në politikë nuk ishte shumë e lehtë. Ajo ishte dukshëm me dhimbje, nëse do ta dije planin lojë të Elitës.

Shfrytëzimi i Çamberleinit për Elitën ishte në fundin e saj. Pasardhësi i tij, Uinston Çurçilli (Kom 300), kishte filluar të manovrohej në atë pozicion. Ajo që kishte mbetur ishte lëvizja e Çemberleinit dhe për këtë u mprehën thikat e “shokëve” të tij. Mund të gjejmë shembuj të ndryshëm të hipokrizisë në Dhomën e Përfaqësuesve të Lordëve, kur Leopold Ameri, duke imituar Kromuellin, qortoi parlamentin duke thënë: “Ju keni ndenjur shumë gjatë, për aq pak sa kini kryer. Unë ju them sprapsuni së bashku me ne. Në emër të Zotit, shkoni!”. Shkoni për të ndjekur politikat e mbrojtura nga Ameri, të dala në pah krejt ndryshe dhe papritur në vitin 1939. Ledy Astor, e cila e pati mbështetur politikën e Çamberlainit plotësisht, u kthye kundër tij, madje më shpejt: “Do të humbë ende kohë Kryeministri ynë për ti lejuar Gjermanisë që të shohë se me sa tmerr e sheh ky vend veprimin e saj?” - e pyeti ajo në vitin 1939. Çemberleini nuk iu përgjigj, por një tjetër konservator i PM-së, majori Vivian Adams, bëri një përmbledhje kur iu përgjigj Ledi Astorit: “Ju po ja bëni këtë vetvetes”.

Çemberleini ishte thjesht dashi i kurbanit, me qëllim apo pa qëllim. Çurçilli u bë kryeministër. Një burrë lufte ishte tani në Doëning Street dhe në mbrëmje ai mori frerët e pushtetit të Perandorisë Britanike, më 11 maj të vitit 1940; tani filloi politika e bombardimeve civile. Familja e Çurçillit kishte lidhje me Rothsçajlldin (Kom 300). Babai i Uinstonit, Lord Randolf Çurçilli, u financua nga Dhoma e Rothsçajlldit, ndërkohë që ai ishte Lordi Britanik i Thesarit në mes të viteve 1800 dhe miku i tij më i ngushtë ishte Nathanail Rothsçajlld. Kur Randolf Çurçilli vdiq, ai i detyrohej Rothsçajlldit një shumë prej 65 000 paundë. Uinstoni gjithashtu ishte në borxh me ta dhe, nga ana tjetër, ai ishte një mik i mirë i Lordit Viktor Rothsçajlld dhe manipulatorit kryesor të Rothsçajlldit në Amerikë, Bernard Barushit.

Emrat e Rothsçajlldit dhe Çurçillit vazhdojnë të shfaqen edhe sot e kësaj dite. Në vitin 1995, disa prej letrave dhe fjalimeve të Çurçillit iu shitën nga familja e tij, National Heritage Memorial Fund për 12 500 000 paundë, në saje të parave të siguruara nga Lotaria Kombëtare. Kryetari i National Heritage Memorial Fund, i cili pranoi t`i blinte këto fjalime dhe letra për një shumë kaq të madhe, është Lord Jakob Rothsçajlld. Po kaq të rëndësishme ishin edhe lidhjet e ngushta të Çurçillit me Bernard Barushin dhe me familjen-Elitë, të njohur si Cecil-ët. Në të vërtetë, ata e kontrolluan atë gjerësisht. Cecilët kishin lidhje prej shumë kohësh me rrjetin e vendosur nga një tjetër front elitar, ajo e Jezuitëve, si dhe me familje të tjera të Elitës Evropiane, si ajo e Habsburgëve dhe ajo e Fisnikërisë së Zezë të Italisë. Çurçilli e dinte mirë se çfarë ishte duke bërë.

Brenda dy javë shëtitjesh në 10 Douning Street, Çurçilli vuri në punë famëkeqin “Urdhri 18b”, për të burgosur me qindra britanikë, të cilët e kundërshtuan luftën ose që nxorën në pah se ajo ishte projektuar nga një forcë sekrete. Ky fakt mund të vërehet në ndonjë guidë të lirë. Është një anë që të përdorësh propagandën për të ushqyer opinionin publik sipas një linje të veçantë, por nëse je manipulator, të duhet të ndalosh këdo, i cili është duke shfaqur apo shprehur informacion alternativ. Ajo çka bëri administrata britanike ishte të përdorte Urdhrin 18b për të burgosur - pa gjykim - të gjithë ata, të cilët kërkuan të zbulonin se kush po e krijonte luftën në të vërtetë dhe për ta justifikuar këtë veprim të sajin në mendimin publik si pretendime të shtypura të një grupi subversiv - “Kolonë e Pestë”, që ishte shkatërrues për punën e Britanisë dhe në mbështetje të Hitlerit.

Urdhri 18b është bërë i njohur përpara luftës në përgjigje të bombardimeve në Londër, të cilat e kanë hedhur fajësinë mbi IRA-n. Ai, në mënyrë të volitshme, i lejonte njerëzit të burgoseshin edhe vetëm me “dyshim”. Këtu nuk ishte nevoja e shtetit për të provuar ndonjë gjë dhe ky rregull ishte një tjetër rast i të krijuarit një “problem” (për bombardimet në Londër faji bie mbi IRA-n) dhe më pas dhanë një “zgjidhje”, një rregull, një urdhër që të jep fuqinë për të arrestuar dhe burgosur cilindo që t’i do, kurdo që t’i do, gjatë luftës që tashmë e di se po afrohet.

Një Ledi, zonja Nikolson, gruaja e një admirali të shquar, u arrestua, u hetua dhe u shfajësua në të gjitha çështjet e përfshirjes në “Kolonën e Pestë”. Pasi la gjykatën, e shlyer nga të gjitha detyrimet sipas një gjykatësi dhe një jurie, ajo u arrestua nën Urdhrin 18b dhe u burgos për disa vjet. Kjo po ndodhte në një vend, nën pushtetin e Çurçillit, i cili supozohej se po luftonte për lirinë! Kush ishte oficeri inteligjent i Britanisë, i ngarkuar me detyrën e zbatimit të Urdhrit 18b? Lordi Viktor Rothsçajlld, shoku, unë do të thosha manipulatori i Çurçillit. Rothsçajlldi kontrollonte inteligjencën, e cila ishte në mënyrë zyrtare në ngarkim të Maxuell Najtit (Maxëell Knight). Studiuesi i shërbimeve të inteligjencës, doktor Kiti Litëll (Kitty Little), e cili hetoi aktivitetet e Lord Rothsçajlldit për gati 50 vjet, më ka treguar:

“Të paturit nën kontroll të kundërspiunazhit dhe administrim i Urdhrit 18b, i dha mundësi të mjaftueshme qëllimeve të Rothsçajlldit për aktivitetet shkatërruese. Ai siguroi se anëtarët e tri seksioneve të mbuluara nga organizata e tij ishin të mbrojtur nga hetimet, ndërkohë që ai e përdori Urdhrin 18b në dy mënyra. Nga njëra anë ai ishte i aftë që të internonte njerëz si Fuçsi [Klaus Fuchs, spiun sovjetik dhe fizikan nuklear, i cili më vonë punoi në projektin mbi bombën atomike] duke i dërguar ata në një kamp në Kanada, ku ata u trajnuan nga organizata subversive ose u kërkua për të penguar aktivitetet e anëtarëve të saj. Që nga ajo kohë, edhe njerëz të tjerë, të cilët kishin aktivitete normale patriotike ose shkencore e që ishin në kundërshtim me dëshirat e agjentëve sabotatorë, e krijuan karrierën dhe ndikimin e tyre në mënyrë të pashpjegueshme, të vështirë dhe me pengesa. Agjentët e tij arritën në skenë atëherë kur patriotizmi ishte njollosur si “fashist”, ose “krahu i Djathtë ekstremist”, ose “racist”’, apo “antisemit”.

Një viktimë e famshme e Urdhrit 18b ishte edhe konservatori i MP-së, kapiteni Arkibald Maul Remsei (A.M.Ramsey), i cili më përpara i përkiste Kolegjit Mbretëror Militar, Sandhurst. Ramsei shërbeu në Batalionin e Dytë të Coldstream Guards në Luftën e Parë Botërore, përpara se ai të plagosej rëndë në vitin 1916. Ai i fajësonte hebrenjtë për manipulimin e Luftës së Dytë Botërore, fakt të cilin nuk e fshihte.

Për mua, të fajësosh cilëndo racë për çfarëdolloj gjëje është jashtëzakonisht e thjeshtë dhe gabimisht mund të të japë përshtypjen se të gjithë hebrenjtë janë përgjegjës për këtë. Por kjo thellë-thellë nuk është një rast. Mendoj se hebrenjtë si një tërësi, janë viktima të Elitës Botërore dhe jo mbrapa saj. Por që disa njerëz që janë hebrenj janë të përfshirë këtu, kjo nuk do shumë pyetje. Përse është e tmerrshme të thuhet dhe cilët janë ata, kur në të vërtetë nuk ka asgjë të keqe, nëse thuhet se disa arabë dhe gjermanë janë të përfshirë? Ata janë njerëz, janë njerëz, janë njerëz. Ose ata duhet të jenë të tillë. Mua nuk më intereson se çfarë pamje kanë. Por është ajo çka ata bëjnë, që më intereson më shumë.

Ramsei krijoi disa pika të arsyeshme rreth manovrave të fshehta dhe ai bëri disa pyetje me vend lidhur me çështjen në Dhomën e Lordëve, ndërkohë që disa anëtarë të tjerë të MP-së (MP-antarë parlamenti, shën.përkth.) ishin, si zakonisht, një gjah i lehtë për t’u manipuluar. Në një deklaratë nga burgu Brixton, drejtuar kryetarit dhe anëtarëve të Dhomës së Lordëve, Remsei deklaroi se kishte zbuluar përafërsisht tridhjetë organizata, të cilat po punonin në Britani për të sjellë atë që unë e quaj axhenda e Elitës.

Emrat me të cilët lidhen dhe kontrollohen këto organizata janë, sipas Remseit, profesor Harold J.Laski (Fabian Society dhe Labour Party), Izrael Moses Sieff, Profesor Herman Levy, Viktor Gollances, D. N. Pritt,- MP, dhe G. R. Strauss -MP. Veçanërisht, duke e ditur për atë që do të vinte më vonë si Komunitet Evropian, ai tha se hetimet e tij kishin zbuluar një komplot që kish planifikuar të sillte Evropën Federale. Kjo gjë u provua më pas se ishte e saktë. Ai tregoi në shkurt të vitit 1940 se i ishte dhënë një literaturë rreth një grupi të ri që mbronte Evropën Federale nën një kontroll të centralizuar. “Lista e emrave mbështetës është befasuese”, tha ai. “Ajo mund të ketë qenë e kopjuar nga lista, të cilën unë sapo e përfundova.” Ai tha se kjo ishte një listë me emra dhe organizata të ndërlidhura, të cilat ishin duke projektuar luftën, disa prej të cilave janë listuar më sipër.

Ramsei e ngriti këtë çështje si një pyetje në Dhomën e Lordëve. Ai kërkoi konfirmimin se krijimi i Federatës së Evropës së Bashkuar nuk ishte një nga qëllimet e luftës së qeverisë, por ai mori vetëm një përgjigje të papërcaktuar. Ramsei, në fakt, kishte identifikuar një nga arsyet kyçe të luftës, por këtë do ta shohim edhe më poshtë. Kërcënimi më i fortë i tij ndaj manipulatorëve erdhi nga lidhja që ai kishte me Tyler Kent-in, një oficer kodues të punësuar në Ambasadën Amerikane në Londër, ku Jozef Kenedi (babai i JFK) ishte ambasador.

Por më vonë, Kenedi e kundërshtoi luftën, sepse ajo ishte manipuluar për të ndodhur. Por më shumë për këtë do të lexoni në kapitullin e 12-të. Kent-i vendosi disa kabllo të koduar midis Uinston Çurçillit dhe Franklin D. Ruzveltit përpara se Çurçilli të bëhej kryeministër. Në mënyrë të dukshme, ata që të dy ishin pjesë e skemës. Çurçilli atë botë ishte Lordi i Parë i Admiraliatit. Përmbajtja e këtyre kabllove konfirmoi se lufta tashmë ishte e organizuar me Çurçillin dhe Ruzveltin, të cilët komplotonin së bashku për të caktuar ngjarjet e së ardhmes. Ata treguan gjithashtu se manipulimi i luftës në Evropë ishte koordinuar nga Nju Jorku.

Ramsei pa disa nga këto dokumente në apartamentin e Kent-it në pallatin 47 Gloucester. Ai dëshironte të shihte edhe pjesën tjetër dhe t’i tregonte më pas përmbajtjen Çemberleinit pas një vizite në Skoci.

Kur Ramsei ishte larg, Çemberleini u zëvendësua nga Çurçilli dhe kur Ramsei u kthye në Londër, ai u arrestua duke shkuar në shtëpinë e vet, sipas Urdhrit 18b. Ai e kaloi pjesën tjetër të jetës në burg dhe po kështu ndodhi edhe me Tyler Kent-in, i cili u fajësua për vjedhje dokumentesh në Ambasadën Amerikane. Ambasadori Jozef Kenedi e pushoi Kent-in përpara se ai të arrestohej nga autoritetet britanike dhe kjo bëri që t’i merrej imuniteti diplomatik për akuzën në gjykatat Britanike.

Ai u fajësua fshehtësisht nëpërmjet rrugëve, të cilat ishin ilegale nën Kushtetutën Amerikane. Kenti dhe Ramsei u burgosën në Britani gjatë kohës së luftës së bashku me një tjetër hulumtuese, Anna Ëookoffin, m.q.që t’i ndalonin të tregonin të vërtetën rreth luftës dhe se përse kishte filluar ajo. Një pjesë e mbrojtjes së Ken-tit kundër akuzave që rëndonin mbi të ishte se Ruzvelti po ndihmonte të hiqte Çemberleinin dhe të emëronte Çurçillin dhe se kjo ishte pjesë e një zinxhiri ngjarjesh të programuara për ta futur Amerikën në luftë.

Në ShBA dhe në Angli, udhëheqësit e luftës, Ruzvelti dhe Çurçilli, ende dhe sot e kësaj dite nderohen si heronjtë e kohës së luftës dhe ende legjendat e realiteti janë aspekte të lëna mënjanë prej kohësh. Edhe “historia” tradicionale, e cila na tregon se si Çurçilli i transmetoi drejtpërdrejt kombit, vendit, popullit, në BBC që ata të gjithë të ngrenë moralin lart (me fjali si për shembull: “Ne do t’i luftojmë ata nëpër plazhe”), është thjesht një fantazi. Por fjalimet e Çurçillit nuk u transmetuan asnjëherë drejtpërdrejt dhe as plotësisht nga BBC. Ai i mbante fjalimet në Shtëpinë e Lordëve dhe vetëm disa klipe të shkurtra të regjistruara u përdorën më vonë në buletinet e lajmeve. Pas lufte ishte një aktor ai që regjistroi fjalimin e tij të plotë për kompaninë e regjistrimeve Decca.

Me Ruzveltin, Çurçillin dhe Hitlerin, të gjithë për të njëjtën detyrë, Elita do të fillonte luftën dhe do ta kthente atë në një konflikt në mbarë botën. Ky do të ishte një problem masiv global në kërkim të një zgjidhjeje masive botërore: Shtetet e Bashkuara, Komuniteti Evropian dhe të gjitha institucionet e tjera të centralizuara, të cilat do të shfaqeshin pas viteve 1945.

Duke iu referuar djalit të Ruzveltit, kolonelit Elliot Ruzvelt, babai i tij i përdori fshehjen e qëllimit pas një ftese për udhëtim peshkimi në gusht të vitit 1941, për të takuar Çurçillin në bordin e një anijeje lufte në Gjirin e Argentias (Argentia Bay). Në takim ishte edhe Lordi Beaverbrook (pronari i Gazetës londineze Daily Express) dhe Averrell Harriman (biznesi i familjes së të cilit kishte financuar Revolucionin Bolshevik, Adolf Hitlerin, makinën e luftës naziste, si dhe organizatat eugjenike, duke përkrahur sterilizimin e detyruar të “shtresës së ulët” për të sjellë një racë mjeshtërore). Këta ishin njerëzit të cilët u takuan për të diskutuar kundërshtimin e Hitlerit! Çurçilli, Beaverbrook-u dhe Harrimani ishin të gjithë anëtarë të Komitetit të të treqindëve (Kom 300).

Harrimani ishte mik i ngushtë me Ruzveltin dhe me Çurçillin, ndaj shërbeu si ndërmjetës duke i këshilluar që të dy. Nga ky pozicion, ai mund t’i manipulonte këta dy liderë ashtu si dëshironte ose, më mirë, ashtu siç dëshironte Elita Botërore. Problemi i Elitës ishte të nxiste popullin amerikan që t’i dërgonin djemtë dhe vajzat e tyre në një luftë tjetër në Evropë, e cila, në fasadën e saj, nuk kishte të bënte fare me ta. Populli amerikan ishte i etur për të shmangur luftën, ndaj Ruzvelti mund të rizgjidhej vetëm duke thënë se ai nuk kishte asnjë synim që të dërgonin fëmijët e tyre për të luftuar në Evropë ose kudo tjetër dhe duke përsëritur fjalët e Udrou Uillsonit, përpara se ai ta përfshinte Amerikën në Luftën e Parë Botërore. Ashtu si dhe Uillsoni, Ruzvelti po gënjente. Shihni disa prej gjërave që ai ka thënë:

“…Ndërkohë që jam duke folur për mamatë dhe baballarët tuaj, po ju jap një tjetër siguri. Këtë e kam thënë edhe më përpara, por duhet ta them përsëri dhe përsëri dhe përsëri. Djemtë tuaj nuk kanë për t’u dërguar në asnjë luftë të vendeve të tjera të huaja.”

“Si pasojë ju, duhet të fiksoni çdo bisedë rreth dërgimit të trupave në Evropë, si një të pavërtetë të paramenduar.”

Gjatë gjithë kohës që ai fliste për këto gjëra, ai e dinte se Lufta e Dytë Botërore ishte projektuar nga Elita dhe se mjetet që u përdorën për ta bërë opinionin publik amerikan të pranonte përfshirjen e SHBA-së, për shumë kohë u shpalosën prapa skene. Ruzvelti po thyente ligjet ndërkombëtare mbi neutralitetin dhe po mbronte në fjalimet e veta mbështetjen e Britanisë me anë të municioneve dhe armëve, të dyja të maskuara dhe nëpërmjet Lend Lease Act. Disa anëtarë të Kongresit mundet që po shihnin se çfarë po ndodhte. Përfaqësuesi i Misurit, Filip Benet shprehet:

“Por djemtë tanë nuk do të dërgohen jashtë, tha presidenti. Marrëzira, gjepura, Zoti Kryetar; dhe tani janë ndërtuar në anijet tona të transportit, shtretërit e tyre. Edhe tani etiketat e identifikimit të të vdekurve dhe të plagosurve janë printuar nga “Uilliam C. Ballantyne and Co” e Uashingtonit.”

Edhe sot e kësaj dite, të dhënat e përhapura të historisë, e paraqesin Ruzveltin si një burrë, i cili “luftoi më kot për ta shmangur luftën”. Plani i Elitës, i njohur prej kohësh prej Ruzveltit, ishte të projektonte një sulm mbi Shtetet e Bashkuara, i cili do ta irritionte shumë opinionin publik e njerëzit do të pranonin të shkonin kundër agresorit dhe si pasojë e kësaj, Amerika do t’i bashkohej konfliktit evropian. Si anëtar i administratës së Uodrou Uilsonit në Luftën e Parë Botërore, Ruzvelti mund të ishte mësuar më së miri me manipulimin e opinionit publik me ngjarjet e projektuara. Në vitin 1939, senatori P. Nye i Dakotës Veriore tregon se ka parë një seri dokumentesh, vëllimesh, të quajtura Lufta Tjetër (The Next Ëar), e cila përfshin edhe një vëllim të quajtur Propaganda në Luftën Tjetër (Propaganda In The Next Ëar).

Ky është një dokument të cilit unë i jam referuar në kapitujt e mëparshëm. Ai tregon që amerikanëve u ishte premtuar se Britania do ta njihte vendin e hebrenjve në Palestinë, me kusht që amerikanët të merrnin pjesë në Luftën e Parë Botërore. Si senator që ishte, Nye zbuloi se materiali përfshinte edhe planin lojë për manipulimin e opinionit publik në pranimin e ndërhyrjes së Amerikës në konfliktin e dytë botëror, që këto dokumente - të shkruara midis këtyre dy luftërave - tregonin se ishte duke ardhur. Dokumentet propagandistike, të cilat ishin krijuar në Britani, tregonin:

“Të bindësh ato [Shtetet e Bashkuara] të marrin anën tonë, do të jetë shumë e vështirë, kaq e vështirë sa nuk besoj të këtë sukses. Nevojitet një kërcënim i saktë ndaj Amerikës, për më tepër një kërcënim që do të mund t’i ndërsejë nga shtëpia, me anë të propagandës, çdo qytetar, përpara se Republika të marrë përsëri armët në një përleshje a grindje të jashtme…''
“Ky pozicion mund të quhej i lehtë për tu arritur, nëse do të përfshihej Japonia [theksimi im] dhe kjo mund ose me sa duket do ta sjellë Amerikën në një situatë të vështirë. Sidoqoftë, kjo do të ishte një rrjedhojë e natyrshme dhe e dukshme e propagandës sonë për të realizuar këtë, tamam si në Luftën e Madhe kur triumfuan në ngatërrimin e Shteteve të Bashkuara me Gjermaninë…”

“Fatmirësisht me Amerikën, propaganda jonë është vendosur e sigurt në sfond. Ne mund të jemi krejtësisht të sinqertë, që pika jonë kryesore do të jetë ajo e demokracisë së vjetër. Ne, në mënyrë të qartë, duhet të shpallim besimin tonë në formën demokratike të qeverisë dhe vendimin tonë të prerë për adhurimin drejt... zotave tona të lashta të demokracisë së zakonshme.”

Manipulimi rreth Ruzveltit ishte koordinuar nga Bernard Barush dhe nga fronti i Elitës Botërore, Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë-KMJ( CFR-Council on Foreign Relation). Barushi ishte kryetari i Bordit Industrial të Luftës, gjatë Luftës së Parë Botërore dhe ishte në krah të “këshilltarëve”, të cilët u morën me negociatat e reparacioneve gjermane në Versajë. Ai ishte zëri në veshët e Ruzveltit, si kundër ka qenë edhe për presidentë të tjerë. Këshilli mbi Marrëdhëniet me Jashtë sajoi një plan për të kundërvënë Japoninë deri në atë shkallë sa ata të sulmonin Shtetet e Bashkuara. Në pjesën e përparme të kësaj qëndronte sekretari i Ruzveltit për Luftën, Henri Stimson, një prej themeluesve të Këshillit mbi Marrëdhëniet me Jashtë.

Në ditarin e tij ai shkruante: “Ne po përballemi me çështjen delikate të një rrethimi diplomatik për t’u bërë, kështu, të sigurtë që Japonia është vendosur gabim dhe bëri lëvizjen e parë të keqe haptazi”. Lufta e Këshillit mbi Marrëdhëniet me Jashtë dhe Projekti i Studimeve Paqësore (Peace Studies Project) i dërguan një memorandium Ruzveltit, duke i sugjeruar ndihmën që do duhej ti jepej Kinës në kohën kur ajo ishte në konflikt me Japoninë dhe të bllokoheshin pronat japoneze në Shtetet e Bashkuara, ndaj u imponua një embargo tregtare dhe Japonia u refuzua për të hyrë në Kanalin e Panamasë.

Mund t’ju rekomandoj një libër fantastik të quajtur Pearl Harbor, The Story or The Secret Ëar (Perl Harbor, Historia e Luftës së Fshehtë), nga Xhorxh Morgenstern, i cili përcakton deri në hollësi se si japonezët ishin nxitur e shtyrë në sulmin e Perl Harborit në Hauai, më 7 dhjetor të vitit 1941. Katër vjet përpara të sulmit, administrata e Ruzveltit kishte kapur dhe deshifruar mesazhet sekrete japoneze.

Ata e dinin se Japonia kishte ndër mend të alarmonte qendrat e tyre diplomatike rreth botës, për një vendim për të shkuar në luftë nëpërmjet një raporti të parashikimit të rremë të motit, nëpërmjet përdorimit të përditshëm gjuhësor japonez të emisionit të lajmeve me valë të shkurta. Parashikimi i “shi me erë në lindje”, tregonte luftën me Shtetet e Bashkuara, “erë e kthjellët në perëndim” do të thoshte një vendim i marrë për të shkuar në luftë me Britaninë dhe anglezët dhe kolonitë holandeze në Lindje, ndërsa “kohë e vrenjtur me erë në veri”, do të thoshte luftë me Rusinë.

Ashtu siç dhe u dëgjua në një seancë hetimi kongresional të vitit 1945, mesazhet tregonin një vendim për të shkuar në luftë me Shtetet e Bashkuara dhe Britaninë, megjithëse jo me Rusinë, mesazhe të cilat u kapën dhe u deshifruan më 3 dhjetor të vitit 1941, katër ditë përpara Perl Harborit. Këto mesazhe më pas humbën në dosjet e Marinës. Disa mesazhe të tjera të deshifruara i dhanë Ruzveltit njoftime paraprake të sulmit në Perl Harbor, por kjo nuk iu ishte treguar njerëzve. Më 27 janar të vitit 1941, ambasadori i Shteteve të Bashkuara në Tokio, Josef Greu (Joseph Greë), i shkroi Ruzveltit për t’i thënë se në ngjarjet e luftës, Perl Harbori do të ishte shënjestra e parë. Në tërësi, Ruzvelti kishte informacion nga tetë burime që tregonin një sulm të mundshëm. Sulmi do të ndodhte thjesht për të manipuluar opinionin publik amerikan në arritjen e marrëveshjes për të shkuar në një tjetër luftë, e cila kishte kohë që ishte planifikuar. Asnjë nuk ishte në këtë mes më i mashtruar se sa Japonia.

Ata u mashtruan në sulmimin e Shteteve të Bashkuara, nga të dyja palët, nga amerikanët dhe nga gjermanët. Ministri i Jashtëm i Gjermanisë, Joakim Von Ribentrop, po u bënte presion japonezëve që t’i sulmonin Shtetet e Bashkuara. Më 6 dhjetor, Hitleri e përcaktoi vendimin japonez, prej shfaqjes së faktit se forcat gjermane ishin duke hyrë në Moskë. Më 8 dhjetor, një ditë pas Perl Harborit, gjermanët duhej të zmbrapseshin nga fronti i Rusisë. Tre mijë njerëz u vranë në Perl Harbor, të cilat ishin viktimat e fundit në planin e Elitës që kontrollonte botën, por pjesa më e madhe e ajkës së Flotës së Shteteve të Bashkuara ishin jashtë portit në atë kohë. U çuditët? Një ditë pas Perl Harborit, Allen Dulles u caktua në stafin e Zyrës së Koordinatorit të Informacionit, që më vonë u kthye në Zyra e Shërbimeve Strategjike - ZSHS (OSS- Office of Strategic Services) dhe më pas në CIA.

Plani funksionoi shkëlqyeshëm, ashtu si dhe opinioni publik reagoi saktësisht në mënyrën e kërkuar. Amerika ishte në një tjetër luftë në Evropë dhe “djemtë tanë”, të cilët nuk do të dërgoheshin në Evropë (duke iu referuar Ruzveltit) ishin tani në rrugën e tyre, disa prej tyre duke vdekur. Reagimi i Çurçillit për lajmet ishte: “Kjo është ajo që unë kisha ëndërruar, drejtuar dhe për të cilën kisha punuar dhe tani kjo është miratuar”. Ai mund të kishte shtuar: “Dhe unë gjithmonë e kam ditur se kjo do të ndodhte”.

Tryeza e Rrumbullakët-Instituti Mbretëror i Çështjeve Ndërkombëtare u vendos në mënyrë të përsosur të koordinonte manipulimin në Shtetet e Bashkuara. Lord Lothiani, i cili kreu fushatë për paqëtimin e Hitlerit dhe më pas kërkesën për luftë, u emërua ambasador i Anglisë në Shtetet e Bashkuara. Kur ai vdiq në dhjetor të vitit 1940, u zëvendësua në Uashington nga një tjetër anëtar elitë i Tryezës së Rrumbullakët/RIIA, Lord Halifaksi (Kom 300). Ky burrë, nëse ju kujtohet, ishte po i njëjti njeri që sugjeroi një marrëveshje me Hitlerin, kur ata u takuan në vitin 1938.

Përveç Ambasadës Angleze në Uashington, Tryeza e Rrumbullakët kishte nën kontroll anëtarët e Departamentit të Kërkimeve dhe Zbulimeve në Zyrën e Jashtme të Anglisë, Ministrinë e Informacionit dhe të gjitha agjencitë e tjera të përfshira në “mobilizimin dhe riorganizimin” ekonomik. E njëjta situatë ekzistonte edhe në Shtetet e Bashkuara. Ndikimi i Këshillit mbi Marrëdhëniet me Jashtë mbi Ruzveltin, e cila me anëtarësinë e saj në gjithë qeverinë, bankingun, tregtinë, median dhe ushtrinë, nuk mund të mos vlerësohej. Dhëndri i Ruzveltit, Kurtis Dall, citohet në librin e Xhim Keithit, Casebook on Alternative :

“Për një kohë të gjatë m’u duk se [Ruzvelti]… zhvilloi disa mendime dhe ide, të cilat dukeshin të drejta për përfitimet e këtij vendi, Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Por ai nuk e bëri. Shumica e këtyre mendimeve, siç mund të thuhet “municioni” i tij politik, ishte i strukturuar paraprakisht në mënyrë të kujdesshme nga Këshilli mbi Marrëdhëniet me Jashtë/One Ëorld Money Group (Grupi për një Monedhë Botërore).. Në mënyrë të shkëlqyer, me një shije të mrekullueshme, si një pjesë e përsosur e artilerisë, ai shpërtheu atë “municion” të përgatitur, në mes të një qëllimi që nuk dyshohej prej popullit amerikan - dhe kështu morrën frytet si dhe ruajtën mbështetjen e tij ndërkombëtare politike”. (f. 25).

Dall gjithashtu tregoi se Ruzvelti injoroi një ofertë gjermane të një “dorëzimi të nderuar” në pranverë të vitit 1943. Ky propozim iu bë komandantit Xhorxh Earle, atashe ushtarak personal i Ruzveltit në Stamboll, nga admirali Ëilhem Canaris, kreu i shërbimeve sekrete të Gjermanisë dhe më vonë u përsërit nga Fritz Von Papen, ambasadori gjerman. Të gjitha mesazhet, të cilat Earli i a dërgoi Ruzveltit, ku ishte detajuar në mënyrën më të mirë propozimi i dorëzuesit, u injoruan plotësisht. Manipulatorët dëshironin që lufta të vazhdonte derisa botës t’i ndryshohej imazhi i saj.

Simbolikisht, shtëpia e madhe e Ruzveltit (në East 65 Street në Neë York) ishte fqinje me zyrat qendrore të Këshillit mbi Marrëdhëniet me Jashtë! Ndërkohë që ferri ishte vizatuar në këtë planet për herë të dytë në njëzet e pesë vjet, Elita ishte në këtë rrugë. Ashtu si dhe në Luftën e Parë, ideja ishte që të arrinin paqen njëherë e mirë kur lufta të mbaronte dhe ta linin botën në fund të luftës në një gjendje për ta kontrolluar me sa më shumë efektivitet. Hitleri nuk e pushtoi Britaninë atëherë kur ajo ishte gati për ta marrë (pas zbythjes së Dunkirk-ut në vitin 1940) sepse, jam plotësisht i bindur, ata të cilët po e kontrollonin, nuk dëshironin që kjo gjë të ndodhte. Dhe si u bë e qartë pas luftës, komandanti më i lartë përkrahës, gjenerali Eizenhauer (Eisenhoëer), u ndalua nga Ruzvelti (Elita Botërore) për të lëvizur nëpër Gjermani, kur gjermanët ishin teptisur, kështu që Perandoria e Bashkimit Sovjetik do të zgjerohej deri në Berlin, duke krijuar në këtë mënyrë Luftën e Ftohtë.

Eizenhaueri ishte mik i ngushtë me Rokfelerin dhe Bernard Barushin. Falë tyre, progresi i tij nëpër poste ishte përshpejtuar mahnitshëm. Pas luftës ai u bë president i Shteteve të Bashkuara. Më 9 prill të vitit 1951, gazeta Life raportoi se Eizenhaueri kishte radiotelegrafuar Stalinin nëpërmjet misionit ushtarak të Shteteve të Bashkuara në Moskë, në detajim të planit të tij për të ndaluar në lumin Elbë dhe lejoi kështu rusët që të merrnin Berlinin. Mesazhi u shkrua nga këshilltari i tij politik, Xhon Ëheeler Bennet i Institutit Mbretëror të Marrëdhënieve Ndërkombëtare, u morr nga Ë. Averell Harriman dhe më pas iu kalua Stalinit.

Perdja e Hekurt dhe Muri i Berlinit ishin krijime të Elitës, sipas parimit klasik përça dhe sundo si dhe manipulo përmes frikës. Lufta Botërore, si një formë e kontrollit, do të zëvendësohej, më në fund, pas shumë dekadash, nga frika e konfliktit apokaliptik mes Lindjes dhe Perëndimit. Kjo frikë ishte totale nga zbulimet e armës së re shkatërruese, bomba atomike. Ajo ishte krijuar nga amerikanët nën të ashtuquajturin “Projekti Manhatan”, drejtuar nga Robert Openheimer me mbështetjen e Elitës, kontrolluar nga Instituti për Studime të Avancuara (Institute for Advanced Study) në Universitetin e Princetonit (ku vizitor i rregullt ishte edhe Albert Ajnshtajni).

Pas vdekjes së Ruzveltit, pasardhësi i tij Heri S. Truman, një tjetër Frimason, autorizoi përdorimin e këtyre armëve të “reja’”, që të shkatërronin qytetet japoneze të Hiroshimës dhe të Nagasakit, më 6 dhe 9 gusht të vitit 1945. Tetëdhjetë mijë burra, gra dhe fëmijë u vranë vetëm me shpërthimin në Hiroshimë. Vetëm Zoti e di se sa kanë vdekur dhe se sa të tjerë kanë vuajtur nga pasojat radioaktive. Ky veprim mizor grotesk u justifikua nga politikanët dhe udhëheqësit ushtarakë si e vetmja rrugë për të mbrojtur jetën e amerikanëve, që, sipas të thënave, do të kishin qenë të shumtë për një pushtim të autorizuar të Japonisë. Ne tani dimë një tjetër variant. Tani dimë se japonezët pranuan të dorëzoheshin pranverën e kaluar, mbi të njëjtat kushte, të cilat ishin pranuar pasi u hodhën bombat.

Perandori Hirohito e pranoi këtë nëpërmjet negociatave të fshehta me Shtetet e Bashkuara, në saje të Vatikanit. Ish ministri i kabinetit britanik, Toni Ben, ka thënë se ai ka mësuar se ky ishte rasti kur ai hyri në qeveri. Koloneli Donn Grand Pre, i dalë në pension, shkroi në gazetën amerikane investiguese, The Spotlight, më 12 shtator të vitit 1994, se edhe ai e dinte me siguri se japonezët duhet të dorëzoheshin përpara Hiroshimës. Ai thotë se në maj të vitit 1945 ishte me një forcë ushtarake duke hequr atë çfarë kishte mbetur nga ushtria japoneze e Burmës Veriore, ndërkohë që një tjetër force ushtarake, B-29, po shkatërronte Tokion me një seri sulmesh. Dy ditë pas këtyre sulmeve, në maj, thotë koloneli, veprimi i Sekretarit të Shtetit të ShBA-së, Josef C. Greë, i rekomandoi presidentit Truman që t’u shtonte kushteve të tij për dorëzimin e japonezëve fjalët… “dorëzim nuk do të thotë eliminimi i dinastisë aktuale (Perandori Hirohito), nëse japonezët do ta dëshironin ruajtjen e saj”.

Këto ishin kushtet që japonezët të dorëzoheshin pas tmerrit që përjetuan në tre muajt e mëvonshëm. Trumani në fillim e pëlqeu këtë gjë, por pasi u konsultua me këshilltarin e tij, ideja u rrëzua për “arsye ushtarake”. Ishte çështje kohe, thanë kundërshtarët. Vendimi i Trumanit do të kushtonte dhjetëra mijëra jetë, ndoshta qindra mijëra të tilla. “Çështja e kohës” lidhej me Konferencën Potsdam, kur Trumani, Çurçilli dhe Josef Staini do të lëshonin një ultimatum ndaj Japonisë - minus shtesën e sugjeruar. Ashtu si thotë dhe kolonel Don Grand Pre tani:

“Rrjeta psikologjike pas shpërthimit të bombave ishte hedhur që të krijohej frika mbarëbotërore e fuqisë së një energjie bërthamore, në mënyrë që vendet të dorëzonin pavarësinë e tyre, të ulnin të gjitha armët e forcat e tyre të armatosura dhe të falnin kështu lirinë e tyre tek qeveria botërore.”

Presidenti Truman u shpreh shkurtimisht në një fjalim përpara Hiroshimës: “Do të ishte tepër e lehtë për kombet të vendoseshin në një republikë botërore, ashtu siç është për ne gjallimi në Republikën e Shteteve të Bashkuara.” Kjo qasje e njëjtë e të justifikuarit të centralizimit të qeverisë botërore dhe gjithçkaje tjetër që shkon në drejtim të saj, mund të shihet në deklaratat e Albert Ajnshtajnit, njeriut që kujtohet për gjeninë e tij shkencore deri në një nivel të tillë, saqë edhe sot mund të dëgjoni të thuhet për një njeri shumë të zgjuar, se ai është si “Ajnshtajni”. Por për të ka më shumë se kaq. Ajnshtajni, i cili arriti në Amerikë nga Gjermania nëpërmjet Zvicrës, ishte një mik i ngushtë i Bernard Barushit, financierit dhe lëvizësit të telave të presidentëve si dhe i Lord Viktor Rothsçajlldit, manipulatorit kryesor përbrenda Inteligjencës Britanike, të cilët do të mblidhnin informacione atomike për programin e armëve bërthamore sekrete të Izraelit.

Ajnshtajni punoi për zhvillimin drejt krijimit të bombës atomike dhe Barushi e quajti atë “arma absolute”. Barushi u vetemërua në vitin 1944 si udhëheqës i një organizate të cilën ai e quajti Komisioni i Energjisë Atomike të Kombeve të Bashkuara (The United Nations Atomic Energy Commission) - gjashtëmbëdhjetë muaj përpara kabinetit të Shteteve të Bashkuara, duke përfshirë aty, për më tepër, edhe Zëvendës Presidentin Truman, të cilët e dinin që madje bomba ekzistonte edhe përpara takimit të parë zyrtar të grupit themelues të Kombeve të Bashkuara! Por në atë kohë Barushi dhe shokët e tij manipulatorë e dinin, qysh nga Lufta e Parë Botërore, se çfarë ishte planifikuar. Kur Trumani do të bëhej president dhe mësoi për bombën dhe do të zyrtarizoheshin Kombet e Bashkuara, ai caktoi Barushin në krye të … Komisionit të Energjisë Atomikë të Kombeve të Bashkuara. Që të dy, Barushi dhe Ajnshtajni kërkuan të përdornin frikën prej shkatërimit atomik për të vendosur një qeveri botërore.

Çfarë ndihme do të ishte të përtitoje nga një shembull në Hiroshima dhe në Nagasaki për të theksuar kapacitetin e saj shkatërrues! Ajnshtajni bëri thirrje për formimin e një qeverie botërore nën Kombet e Bashkuara, Britaninë dhe Bashkimin Sovjetik, të cilave u duhej dhënë “sekreti i bombës”. Ai shtoi se këto tri shtete ishin “tri fuqitë e vetme me fuqinë më të madhe ushtarake” dhe ai i nxiti ata që t’ia angazhojnë këtë fuqi (ushtrinë botërore), qeverisë botërore. “Gjeniu” vazhdonte më tej:

“Qeveria botërore do të kishte fuqi mbi të gjitha çështjet ushtarake dhe i nevojitej vetëm një fuqi e mëtejshme: fuqia për të ndërhyrë në vendet ku pakica po shtypte shumicën që krijonte një paqëndrueshmëri që të çonte drejt luftës… Duhet të kishte një fund për konceptin e mosndërhyrjes, për të përfunduar atë rol të ruajtësit të paqes.”

Këto gjimnastika mendore ishin shkruajtur në faqet e manualit të personelit të Elitës dhe këto tema janë përsëritur si papagall në ditët e sotme prej atyre që kërkojnë ti kthejnë forcat “paqeruajtëse” të Kombeve të Bashkuara në një ushtri botërore, ashtu siç tha Ajnshtajni. Thjesht shikoni vetëm Bosnjën. Nën kriterin e Ajnshtajnit, kur pakica shtyp shumicën, ndërhyrja e parë nga qeveria botërore dhe ushtria duhet të kishte qenë në Bashkimin Sovjetik, për të cilin ai tha se do të ishte pjesë e qeverisë botërore dhe ushtrisë! Por jo, nuk ndodhi kështu. Gjeniu pati një përgjigje për këtë:

“Është më se e vërtetë se në Bashkimin Sovjetik vendos pakica, por unë nuk i konsideroj në vetvehte kushtet e saj të brendshme si një kërcënim për paqen botërore. Çdokush duhet të mbajë parasysh se populli i Rusisë nuk kishte një edukim të gjatë politik dhe ndryshimet për të përmirësuar gjendjen e Rusisë duhej të arriheshin nëpërmjet pakicës, për arsyen se aty nuk kishte një shumicë të aftë për këtë.”

I deshifruar, ky fjalim i Ajnshtajnit është duke thënë se ajo çka na duhet është ta përdorim frikën e shkatërrimit masiv për të vendosur një qeveri botërore (Elita), e cila do të kishte një ushtri botërore në dispozicionin e saj, për të ndërhyrë kurdoherë që do të prekeshin interesat dhe kur mund të përfitohej nga përdorimi i forcës. Në vitin 1946, një mik i Ajnshtajnit, britaniku Bertrand Russell (Kom 300), tha se kjo ishte e nevojshme për të përdorur frikën e armëve bërthamore, për të detyruar të gjitha shtetet që të dorëzonin sovranitetin e tyre dhe t’i nënshtroheshin diktaturës së Kombeve të Bashkuara. Kjo ishte një qasje e vendosur në vitin 1958 në Konferencën e Pugëash, atëherë kur ishte pranuar politika e Shkatërrimit të Garantuar të Dyanshëm (Mutual Assured Destruction-MAD).

Këshilltarët u pritën nga Cyrus Eaton, një biznesmen ortak me Rokfelerin. Në të vërtetë, politika e MAD-it përfshinte krijimin e arsenaleve bërthamore për të dyja anët, në një pikë të tillë ku secili, të sulmonte tjetrin do të thoshte asgjësim i të dyja palëve. Frika e kësaj do të përdorej si një mjet i mrekullueshëm për të kontrolluar politikën e qeverisë, shpenzimin për forcat e armatosura dhe opinionin publik gjatë Luftës së Ftohtë, ndërkohë që në krye të shkallës së manipulimit ata ishin të gjithë në të njëjtën anë. Pavel A. Sudoplatov, kreu i Zyrës së Inteligjencës Sovjetike për problemin atomik gjatë Luftës ë Dytë Botërore, ka pranuar tashmë se Openheimeri kishte furnizuar Bashkimin Sovjetik me të dhëna rreth bombës, gjatë luftës.

Klaus Fuchs, një fizikan bërthamor gjerman, punoi me Projektin Manhatan, pasi ai u “zhduk” nga Gjermania për në Britani në vitin 1933. Fuchs, mik i afërt me Lord Viktor Rothsçajlldin (Kom 300), u burgos më pas për 14 vjet, për shkak se i kishte dhënë Rusisë sekretet atomike të Britanisë dhe ato amerikane. Konferenca Pugëash e pasluftës, e frymëzuar nga Ajnshtajni dhe Bertrand Russell, ishte një tjetër mjet, nëpërmjet të cilit, të dhënat shkencore kaloheshin nga njëra anë në tjetrën gjatë të pretenduarës “Lufta e Ftohtë”. Ata gjithashtu ndihmuan edhe Viktor Rothsçajlldin për të grumbulluar informacione bërthamore për Izraelin, ashtu siç do ta shohim edhe më poshtë.

Është vështirë për ta besuar menjëherë, por nuk duhet të kërkoni shumë larg për të kuptuar se pothuajse çdo ngjarje e madhe negative e një rëndësie botërore ka qenë pjesë e të njëjtit plan afatgjatë nga kulti i Syrit që Sheh Gjithçka, për të marrë pushtetin e planetit nëpërmjet qeverisë botërore të qendërzuar, bankës qendrore, monedhës dhe ushtrisë. Dhe kjo është arritur nëpërmjet programimit të trurit, mendjes së njeriut. Nëse do ta ndalonim të gjithë këtë, do ti mundësonim njerëzimit të shpërthente jashtë të gjithë fuqinë e plotë për dashuri dhe harmoni, - kjo është ajo çka duhet të bëjmë para së gjithash. Duhet të ndalojmë së menduari bardhezi dhe të zbutim sistemet e ashpra të mendimit. Kjo botë nuk është vetëm bardhezi.

Asgjë nuk është e tillë. Nëse ju do të keni një sistem të ashpër besimi, i cili nuk është i hapur ndaj hollësive të pafundme të jetës, ju do të mbeteni një pjesë e marifetit të manipulatorit. Në qoftë se dikush ka një biznes dhe vishet me një kostum me vija, nuk mund të themi si përfundim se ai është i keq, pa e dëgjuar se çfarë ka për të thënë ky person, pasi në këtë rast, mendja juaj nuk është më e juaja. E njëjta gjë ndodh edhe me ata, të cilët shohin të pastrehët ose udhëtarët dhe menjëherë reagojnë duke thënë “përfituesit” ose ‘hotelxhinjtë e pensioneve’. Ose disa të tjerë, të cilët besojnë se një racë është inferiore në lidhje me racën tjetër. Asnjë nuk ka të drejtë në gjithçka dhe asnjë nuk është gabim në gjithçka.

Për shkak të mendimit të masës së popullit britanik përpara dhe gjatë Luftës së Dytë Botërore i cili ishte kaq i vendosur dhe i pandryshueshëm, u arrit tek ideja e të mirës kundër së keqes, ndërkohë që e njëjta forcë ishte mbrapa të dyja anëve. Kjo gjithashtu bëri të mundur që njerëzit, të cilët kishin guximin të ngriheshin dhe të flisnin kundër manipulimit, të burgoseshin pa asnjë akuzë gjatë gjithë luftës. Nëse kundërshtoni anën tonë, atëherë do të jeni mbështetës së anës tjetër, kjo mënyrë kalamani të menduari është besuar. Ky është një tip i të pamenduarit, që e lejon manipulimin të ecë përpara.

Edhe sot, nëse trajtoni hilenë, mashtrimin botëror dhe ndërsa përmendni të gjitha emrat e përfshira në të mund të rastisë që të jetë ndonjë hebre, atëherë ju menjëherë do të damkoseni dhe do të quheni “antisemit”. Disa njerëz e bëjnë këtë me qëllimin për të zhvlerësuar studiuesit dhe për të dobësuar efektet e informacionit të tyre. Të tjerët, të cilët unë i quaj Robotët radikalë, përsëritin si papagall këto slogane, sepse mendjet e tyre janë kaq të ngurta në këtë kohë, saqë ato nuk mund të përballohen me idenë se shumë nga “e majta ekstreme”, “radikalët”, heronjtë, kishin qenë të kontrolluar nga e njëjta forcë, ndonjëherë pjesë e të njëjtës forcë që kontrollon armiqtë e perceptuar të “së Djathtës ekstreme”.

Ishte ky naivitet që lejoi të ndodhnin Luftërat Botërore. Për herë të dytë në dyzet e pesë vjet, që të dyja, “E djathta” dhe “E majta” u manipuluan për të hyrë në konflikt me pasojën më shkatërruese dhe më të llahtarshme që ishte parë ndonjëherë. Me trishtim mund të themi se të njëjtat reagime fëminore vazhdojnë edhe sot e kësaj dite.

nga **Rifat** Tue Jan 31, 2012 5:51 pm

Raca e zgjedhur

[You must be registered and logged in to see this link.]

I njëjti qëndrim që trysnoi sfidën ndaj manipulimit të Luftës së Dytë Botërore, i ngërthen sot njerëzit të përgojuar dhe të burgosur për shkak të pandehmës së disa varianteve zyrtare të holokaustit në Gjermaninë naziste. Nëse vazhdoni ta bëni këtë, asnjë nuk ka për të dëgjuar të dhënat tuaja, sepse kjo është humbje në baticën e valëve të shpifjeve dhe të dënimeve.

Nëse njerëzit duan të besojnë se të gjithë ata që venë në dyshim linjën zyrtare janë nazistë dhe mbrojtës të regjimit të Hitlerit ose anti judej [duhet të dimë të dallojmë ndryshimin midis fjalëve jude (nuk do t’përdorim fjalën çifut e cila është një fjalë fyese që vjen nga turqishtja) që do të thotë besim monoteist sipas Moisiut, hebre - që do thotë raca e Moisiut dhe Zionizëm – lëvizje politike në mbështetje të qëllimeve të shtetit të Izraelit; mund të jesh në një grup pa qenë tek dy grupet e tjera- shënim i përkthyesit] atëhere ata le të vazhdojnë dhe të veprojnë kështu. Por atyre dua t’u them diçka. Ata po tallin vetveten, sepse kjo nuk është e vërteta. Kjo thjesht nuk është e vërteta.

Ndërsa lëkundja/vibrimi e/i vjetër e/i jetës ka filluar të shkërmoqet dhe një tjetër jetë e re po nis, ne jemi tani në periudhën kur pisllëku i së shkuarës, i cili ka mbetur i fshehur, po fillon të dalë në sipërfaqe për t’u shqyrtuar dhe për t’u shpërbërë. Përmbajtja e këtij libri është pjesë e saj. Nuk janë vetëm individët, të cilët kanë ndrydhur emocionet e tyre, ata të cilët e pësuan dhe përfundimisht kanë për tu marë me të, por është gjithashtu edhe Toka e mendja kolektive e njerëzimit. Procesi i spastrimit të Tokës bëhet në disa forma dhe njëra prej tyre është për gjithçka që ka qenë sekrete dhe e ndrydhur me qëllim që të vijë në qendër të vëmendjes së publikut. Nëse e pëlqejnë ose jo këtë njerëzit, varianti zyrtar i Holokaustit nuk mund ta shmangë këtë shfaqje për një debatim në mënyrën e duhur për një kohë shumë të gjatë. Procesi i spastrimit dhe i transformimit do të na sigurojë se kjo do të ndodhë.

Është e papërshkrueshme mënyra e sjelljes që përdorën nazistët mbi disa judej. Nuk mund të gjenden fjalët për ta përshkruar atë. Dhimbja, siç e shohim në përkujtimoret, shfaqet e pa mpakur për ata që e pësuan prej saj. Çfarë ofendimi do të ishte për këta njerëz, të cilët kanë vuajtur në këtë mënyrë, nëse kjo do të ishte krijuar m.q.që dhimbja dhe tmerri i tyre i paimagjinueshëm do të përdorej, gjithashtu, pa dijeninë e tyre, për të nxitur dhe mbrojtur një plan më afatgjatë. Ajo do të cilësohet, ndoshta, si një nga mënyrat e fundit çnjerëzore. A mundet që njerëzit, të cilët nuk e vuajtën sistemin nazist, të përdorin ndjenjat e atyre që manipuluan ngjarjet për përfundimet e tyre djallëzore? Vetëm nëse kjo është e vërtetë, ne mund të vendosim për të lejuar të gjithë informacionin rreth asaj periudhe, m.q.që ai të bëhet i njohur, pa mashtrime dhe dënime.

Profesor Yehuda Bauer, kryetari i Vidal Sassoon Center për Studimet e Antisemitizmit, shprehet duke thënë: “Dikush po e shpërdoron frikën dhe ankthin njerëzor duke i paraqitur gjërat që ne i dimë sot sikur nuk kanë ndodhur kurë më parë”. Ai po reagonte rreth historive të “sapunit njerëzor” që i kanë thënë “ekspertët” e holokaustit, të cilin nazistët e bënë me trupat e viktimave çifute në kampet e përqendrimit. Ky është bërë një “fakt” i pranuar, por profesor Bauer theksoi se nuk ka asnjë dokumentacion të provuar që një gjë e tillë të ketë ndodhur. Në hulumtimin e këtij libri, për herë të parë në jetën time, kam gjetur rastësisht një informacion, që merret me linjën e holokaustrit zyrtar. Të jem i sinqertë, u trondita me të vërtetë. E këqyra dhe mbajta shënime, një proces që gjithmonë më ndihmon mua të qartësoj gjërat në mendjen time.

E kam peshuar atë pafundësisht, për javë me radhë. Përfundimi im është se aty ishin mizoritë më të tmerrshme kundër popullit judaik, ashtu siç ishin edhe kundër të tjerëve në Gjermani, në Bashkimin Sovjetik dhe në vendet e pushtuara nga Japonia. E gjithë lufta ishte një holokaust. Ajo që pushtuesit evropianë u bënë fiseve amerikane ishte një holokaust. Mizoria që judenjtë përjetuan nën regjimin nazist e bën dhimbjen që ne shohim tërësisht të kuptueshme. Por duke u bazuar në provat që unë gjeta rastësisht, arrita në përfundimin se linja zyrtare kishte një numër të pafund pyetjesh që kërkonin përgjigje dhe shtresa të panumërta informacionesh të dokumentuara për t’u shpjeguar, përpara se ne me të vërtetë të dimë se çfarë ndodhi.

Siç e thashë, asgjë nuk është ashtu siç duket, pavarsisht nga gjithçka që na është treguar. Për shembull, kur një jude amerikan si David Kole krijoi prova dhe dokumentarë video duke hedhur poshtë pretendimet zyrtare rreth ngjarjeve të Aushvicit, ju nuk mundeni, nëse jeni të interesuar për të vërtetën, thjesht të mos i shqyrtoni zbulimet e tij dhe ta dënoni atë si një përkrahës nazist. Nuk mund të thuhet se gjithçka që thonë njerëzit janë të vërteta, por përse kemi shumë frikë për të lejuar publikun që të vendosë për vetveten? Përse ky informacion është kaq i trysnuar?

Njerëzit mbase nuk më aprovojnë mua që trajtoj këto çështje, por unë ua kërkoj atyre këtë gjë: cila është dashuria e vërtetë për njerëzimin? A do të thotë kjo se njerëzit kanë nevojë të dinë dhe të marrin një kritikë të ashpër? Apo mund të thuhet se ajo që ju mendoni është fakti se ata duan të dinë dhe të marrin duartrokitje?

Dua t’i rikthehem diçkaje, të cilën e kam parë shpesh në kërkimet e mija tek Elita Botërore: mënyra se si janë përdorur judejtë (çifutët) si një tagji e thjeshtë propogandistike nga shtresa e lartë e hierarkisë së tyre, veçanërisht nga Rothsçajlldët dhe të tjerë si Habsburgët. Judejtë nuk po kërkojnë të marrin postet më të larta të botës. E kundërta është e vërtetë. Ata thjesht duan të përparojnë paqësisht dhe të kalojnë me gëzim jetët e tyre, si të gjithë ne. Në vend të kësaj, ata janë shfrytëzuar në mënyrë të pamëshirshme nga të privilegjuarit e tyre, klikat manipulatore për të qenë ata “djaloshi i qëlluar”, për të mbrojtur pakicën nga hetimi i ligjshëm dhe zbulimi i tyre. Kështu, historia kryesore e tyre është ruajtur nga ata vetë për të siguruar qëndrimin e tyre nën kontrollin mendor dhe emocional të pakicës.

Majori Alojzy Dziurski, i lëvizjes ilegale polake të kohës së luftës, nuk ishte as përkrahës i nazistëve dhe as anti-jude. Ai kishte një rreth të gjerë shoqëror judejsh dhe shprehte një mirënjohje të thellë ndaj judaizmit, duke thënë se aty kishte gjetur vetvehten duke rilindur. Në librin e tij, Luftëtari i lirisë, Dziurski tregon se ai kishte dëgjuar se pikpamja gjermane kundrejt çifutëve kishte ndryshuar shumë dramatikisht, pasi ata kuptuan ndikimin sionist në Bashkimin Sovjetik të Stalinit. Kjo e shtyu majorin Dziurski të takohej me udhëheqësit judej polakë, në mars të vitit 1942, për t’i paralajmëruar ata që të zhduknin çdo jude nga getoja e t’i zhvendosnin ata nëpër shtëpitë afër fermerëve polakë në zona të vetmuara duke ngritur vendbanime në zonat pyjore. Ai tha se udhëheqësit e tyre e refuzuan këtë mendim, çka solli pasoja të tmerrshme. Majori u shpreh se u bë mik i ngushtë me kapitenin jude, i cili kishte qenë komisar politik në Armatën e Kuqe. Dziurski tregon në librin e tij:

“Për shkak të interesit tim në çështjet e judejve, ai [Kapiteni] do të ndajë me mua një sekret të ruajtur mirë. I pranuar si një sionist i devotshëm, ai do të mbante një takim të fshehtë, të ndërmarrë vetëm nga sionistët. Ajo u zhvillua në hebraisht dhe jo në jidisht, siç ishin organizuar shumica e takimeve. Shumica e folësve ishin udhëheqës sionistë të huaj, por ai njohu vetëm njërin, Moshe Sneh, një lider jude polak, i cili ishte larguar për në Palestinë përpara luftës dhe u rikthye në vitin 1945 si lider Berihah, për të organizuar emigracionin e masës së judejve polakë. Çdo folës vendosi theksin në mundësinë e vetme që u ishte dhënë për të mbërthyer Palestinën dhe Lindjen e Mesme nga arabët dhe britanikët… Gjithë botës jo-judaike duhej t’i lihej të kuptonte që edhe ajo të ndihej fajtore për holokaustin së bashku me nazistët. Holokausti mund të tregohet si krimi më i madh i Krishterimit kundër popullit çifut. Ka për tu lançuar një propagandë intensive nga të gjitha shtëpitë botuese dhe shtypi nën ndikimin çifut, të cilat janë udhëzuar më së miri për të treguar historitë e vuajtjeve të judejve.

“Moshe Sneh njoftoi se numri më i lartë i judejve polakë do të detyroheshin me forcë të linin Poloninë për Palestinën ose çdo vend tjetër të përcaktuar prej tyre. Disa udhëzime u përfunduan për Çifutërinë Evropiane Perëndimore, për t’u përgatitur për pranimin e emigrantëve polakë… për t’i infiltruar ata më vonë në Shtetet e Bashkuara. ShBA-ja duhej të bëhej rezervuari pritës më i madh i judejve për të influencuar politikën amerikane, sepse ShBA-ja do të bëhej fuqia botërore vendimtare.”

Ju mund ta pranoni ose jo këtë. Por ju keni të drejtë ta dëgjoni atë dhe shumë më tepër, më së shumti informacione me sfond të dokumentuar që lidhen me këtë subjekt, të cilat do të dalin në sipërfaqe në vitet në vazhdim. Askush më shumë se sa vetë çifutët nuk do të befasohej nga ajo që do të bëhej e njohur. Ata do ta shohin hierarkinë e tyre vërtet me një dritë tjetër. Majori Dziurski përpiloi një numër të madh shkrimesh dhe arshivoi rreth përvojës së tij gjatë kohës së luftës dhe informacioni i dhënë atij nga miqtë e vet judej dhe njohjet e ndryshme. Por këto u vodhën, pasi shtëpia e tij u plaçkit në maj të vitit 1965, ndërkohë që ai kishte emigruar në Australi.

Unë besoj se një klikë e vogël çifutësh, të cilët kanë përbuzur masën e madhe të çifutëve, punuan me jo-çifutët për të krijuar Luftën e Parë Botërore, Revolucionin Rus dhe Luftën e Dytë Botërore. Kjo Elitë judaike/jo-judaike e përdori Luftën e Parë Botërore për të siguruar Deklaratën e Balfurit dhe parimin e shtetit jude të Izraelit në Palestinë (për të cilin, dhënia e historisë gjenetike të shumicës së popullit jude, nuk është absolutisht një justifikim për teritoret historike apo për diçka të ngjashme). Ata më pas dominuan Konferencën e Paqes së Versajës dhe krijuan kushtet, të cilat bënë që të mos shmangej Lufta e Dytë Botërore. Ata e financuan Hitlerin për t’u fuqizuar në vitin 1933 dhe u vunë në dispozicion për riarmatimin e tij. Përfaqësuesit e tyre në shtetet e tjera manipuluan qeveritë e tyre, duke lejuar Hitlerin dhe nazistët të pushtonin shtetet rrethuese dhe të rritnin fuqinë e tyre ushtarake, duke e bërë atë më të fuqishëm, pasi siguroi burime nga këto vende. Ata i dhanë përshtypjen Hitlerit se ai mund të zgjerohej nëpërmjet kontinentit të Evropës pa kundërshtime, por atëherë, në një kohë të parapërcaktuar, sjellja e Britanisë ndryshoi dramatikisht dhe Hitleri e gjeti veten në luftë, në një luftë të cilën nuk mund ta fitonte - dhe veçanërisht pasi Ruzvelti manipuloi popullin amerikan, nëpërmjet Perl Harborit dhe e futi atë në një konflikt që ai nuk e kishte menduar ndonjëherë se do të përfshihej.

Ndërkohë, ata judej në Gjermani, të cilët ishin pjesë e Elitës judaike/jo-judaike ose të dobishëm për të, u lejuan që të largoheshin nga tokat e pushtuara naziste për në SHBA ose vende të tjera të sigurta, si dhe në Palestinë për të filluar punën që do të arrinte kulmin e saj në krijimin dhe ngritjen e Izraelit të pas luftës. Ata nuk ishin të vetmit që vuajtën tmerrësisht nën Hitlerin. Kësaj ideje duhet ti qëndroj larg. Ata ishin të vetmit që do ta përdornin dhe do ta shfrytëzonin vuajtjen e atyre që u lanë mënjanë. Atëherë kur elita e privilegjuar, siç ishte bankieri Maks Uarburg, lanë Gjermaninë, burrat, gratë dhe fëmijët judej, të konsideruar në një gjendje pë të zhvilluar ndjekjen e qëllimeve më të gjera, u lanë në fatin e tyre. Ky fat u vulos kur Alfred Rozenbergu me prejardhje judaike, bëri një kopje të Protokollit të Kryetarëve të Mençur të Sionit dhe e vuri atë në dispozicion për Hitlerin.

Ndaj çfarë do ta shtynte këtë klikë manipulatorësh judej për t’i trajtuar miqtë e tyre judej në një mënyrë kaq çnjerëzore? Është krejtësisht e thjeshtë. Manipuluesit nuk janë judej, ashtu siç ka thënë edhe rabini Marvin S. Antelman, në librin e tij të vitit 1974, To Eliminate the Opiate (Të eliminosh opiatin). Antelmani, i cili humbi 17 anëtarë të familjes së tij nga nazizmi, tregoi se ky grupim nuk do që ta përkrahë judaizmin, por do që ta shkatërrojë atë, ashtu siç do që të shkatërrojë të gjitha alternativat për të përqëndruar gjithçka tek i adhuruari i tij, kulti i Syrit Gjithëpamës i antikitetit. Kjo është ajo që ofron temat e përbashkëta të besnikërisë dhe të motivimit midis judejve, arabëve, britanikëve, gjermanëve, amerikanëve etj, të cilët janë duke punuar me ndërgjegje së bashku për të përmbysur tiraninë fashiste botërore, të njohur si Rendi i Ri Botëror.

“Judenjtë” e Elitës Botërore nuk mund të japin një mallkim për judejtë, ashtu si dhe klika gjermane nuk mund të kujdeset më pak për gjermanët. Për ta, masa e çfarëdo race, ngjyre ose vendi janë kope të paqënësishme dhe egzistojnë për t’u përdorur vetëm si një domosdoshmëri në shërbim të mjeshtrit të tyre – Ndërgjegjes Luciferike në Dimensionin e Katërt. Megjithatë, judejtë “Gjithë
Vështrues”, dhe konspiratorët e tyre jo judej, përdorën perden e tymit të “antisemitizmit” dhe vuajtjet e vërteta të judejve të vërtetë për të ndaluar hetimet e aktiviteteve të tyre ogurzeza. Jam plotësisht i bindur se ishte ky grupazh, i cili shkroi dhe nxori në shesh Protokollet dhe e bëri atë që të dukej si një komplot i krijuar nga i gjithë populli judè. Kjo nuk është kështu. Jo, jo, jo!

Pas luftës, vuajtjet e paimagjinueshme të popullit judè, të dënuar nga vetë elita e tyre, përveç të tjerëve, u përdorën për të sjellë shtetin e Izarelit në qënien e një vale të një emocioni të kuptueshëm, nga historitë e dhëna të cilat i ishin treguar gjithë botës. Ky marifet ishte përdor qyshkur për të bllokuar hetimin e ligjshëm në manipulimin e racës njerëzore. Etiketa “antisemit” i vërtitet kujtdo që kundërshton variantin zyrtar të historisë dhe atyre të cilët përballen me njerëzit, të cilët në të vërtetë e kontrollojnë botën. Një mjet për këtë klikë judaike dhe jo judaike, - të cilët i bënë judejtë të vuanin kaq shumë, - është quajtur Sionizëm dhe kështu është edhe Shteti i Izraelit, një vend dhe një mendësi sunduese, që për mua duket se më shembëllen me një mentalitet nazist.

Hierarkia britanike është provuar se ka manipuluar, shfrytëzuar dhe dërguar drejt vdekjes së tyre me mijëra shpirtra nga popullata britanike, për t’i shërbyer “interesit kombëtar”, - interesave të klikës qeverisëse; hierarkia gjermane ka bërë të njëjtën gjë me popullin gjerman dhe hierarkia amerikane ja ka bërë të njëjtën gjë popullit amerikan. Këto klika sunduese kanë një përbuzje të plotë për “masat e palara” të tyre. Ata i shohin si kafshë që duhen përdorur dhe për të abuzuar me to ashtu siç edhe është urdhëruar. Pse një gjë e tillë kaq e habitshme egziston edhe tek hierarkia çifute e cila e sheh masën e popullit judaik për të njëjtat qëllime?

Shfrytëzimi i atyre që vuajtën nga ata që nuk vuajtën, ka lejuar elitën sunduese të Izraelit të kryejë mizoritë më të tmerrshme pa u sfiduar nga komuniteti i gjerë i botës, ndërkohë që ndonjë kërcënim imagjinar ndaj Izraelit është i dënuar në mënyrë të menjëhershme. Përse nuk ju vemë veshin prej dekadash mizorive të Izraelit për shpronësimin e palestinezëve, të cilët janë raportuar në mënyrë të përsëritur nga anëtarët e Ndihmës së Kombeve të Bashkuara dhe Agjencisë së Punëve? Ironia groteske është se, ndërsa qeveria izraelite po qahet rreth “të djathtës ekstreme” dhe “antisemitizmit”, ajo i ka mbështetur regjimet naziste nëpër botë, duke përfshirë edhe terroristin, Somosa, i cili ishte përgjegjës për masakrën e dhjetëra-mijëra njerëzve të popullit të tij në Nikaragua. Izraeli ka armatosur ose mbështetur neonazistët dhe terroristët në Tajvan, Arabinë Saudite, Amerikën Qendrore, Argjentinën dhe bazat e të tjerëve në ligë me neonazistët, të cilët kontrollojnë Shtetet e Bashkuara dhe CIA-n.

Kur Izraeli flet për racizmin dhe për të djathtën ekstreme, kjo ma pështjellon stomakun. Qeveria izraelite, ushtria dhe inteligjenca e tij e ushtrisë, Mossad-i, janë organizata neonaziste dhe terroriste. Kjo mendësi është personifikuar tek shumë kolonë izraelite në Bregun Perëndimor dhe Rripin e Gazës. Autoritetet izraelite e fshehin kët fakt mbas popullit judè, i cili me të vërtetë vuajti nën Gjermaninë e Hitlerit. Udhëheqësit izraelitë, të cilët janë pjesë, ose të kontrolluar nga kulti i Syrit që Sheh Gjithçka, e kanë përdorur këtë mizori për më shumë se 50 vjet për të fshehur dhe justifikuar mizoritë e tyre të përditshme kundër popullsisë arabe. Fëmijët palestinezë janë goditur nga kolonët neonazistë në tokat e pushtuara, por vrasësit shpëtojnë pa u ndëshkuar. Ndërkohë, arabët në mënyrë të vazhdueshme janë goditur nga po ata ushtarë, të cilët panë se si kolonët po terrorizonin burrat, gratë dhe fëmijët palestinezë. Ashtu siç i trajtoi Hitleri këta judej, duke i lënë në mëshirë të fatit nga hierarkia e tij personale, po kështu e trajton Izraeli Palestinën sot. Shumë faleminderit, por unë nuk dua të marr leksione mbi racizmin dhe nazizmin nga mbrojtësit e terrorizmit të Izraelit.

Në të vërtetë, ata që udhëhoqën organizatat terroriste të cilat krijuan Izraelin pas luftës, më vonë u bënë liderë të tij. Të sfidosh sjelljet e Izraelit nuk është njëlloj sikur të dënosh popullin judè. Është e kundërta. Ata që kanë kontrolluar Izraelin dhe armën e tij terroriste ndërkombëtare, Mossad-in, nuk janë judej të vërtetë. Ata janë një grumbull banditësh të çekuilibruar, të cilët e kanë përdorur (abuzuar) popullin jude për qëllimet e tyre të llahtarshme. Kryeministri i Izraelit, Menachim Begin, ishte një fener udhëheqës i organizatës së fshehtë terroriste judaike Irgun, prandaj ishte përgjegjës për vrasjet dhe gjymtimet e patreguara. Ai më vonë do të fitonte çmimin Nobel për Paqen, ashtu si e fitoi edhe Henri Kisinger.

Një tjetër kryeministër i Izraelit, Yitzhak Shamir ishte një terrorist i fshehtë jude përpara se të bëhej (zgjidhje e duhur, besoj) kreu i skuadrës së vrasjes së Mosadit në kohën e vrasjes së Xhon F. Kenedit. Në një kapitull të mëvonshëm unë i lidh që të dyja, Shamirin dhe fillimin e vrasjes së Kenedit. Kryeministri Yitzhak Rabin ishte lavdëruar si një hartues paqeje i madh pas vrasjes së tij në vitin 1995, por ai gjithashtu ishte një terrorist. Naeim Giladi, historian dhe autor izraelit shkruan: “Rabini e paraqiti karrierën e tij… me vrasës terroristë që derdhën si gjakun arab ashtu edhe atë judè, atëherë kur llogaritjet e ftohta politike e kërkonin këtë”.

Në vitin 1940, kur emigracioni i fshehtë judè në Palestinë u kthye në një përmbytje, qeveria tepër e militarizuar britanike filloi t’i frenojë dhe t’i dëbojë ata judènj, të cilët nuk ishin në rregull me dokumentacionin. Më së shumti, Sionistët, fshehtazi vendosën të sabotojnë anijet e strehuara me refugjatë, se sa t’i lejonin ata të ktheheshin mbrapa. Giladi vazhdon: “Në këto ditë Rabini ishte një anëtar i Palmach – emër që do të thotë “skuadra e veprimit” – e cila ishte një forcë e fshehtë, e dhunshme… në nëntor të vitit 1940, grupi i tij shpërtheu anijen e strehuar Patria në portin Haifa. Më shumë se 250 emigrantë judej vdiqën në këtë shpërthim”.

Tre anije të tjera u trajtuan në të njëjtën mënyrë nga Palmach-u i Rabinit dhe më shumë se njëmijë judenj vdiqën si rezultat i kësaj. Por ishin arabët që u fajësuan për këtë barbarizëm dhe këta ishin, sigurisht, objekti shfajësues i gjithë kësaj masakre. Lideri zionist, David Ben-Gurion, shkroi në ditarin e tij se bombat “ngacmuan më shumë simpatinë e gjerë mbarëbotërore dhe na mbështetën më shumë nga sa parashikonim”. Më vonë unë gjithashtu do ta lidh Ben-Gurionin me vrasjen e Kenedit. Unë jam duke arritur gjithnjë e më shumë në përfundimin se ajo që ndodhi me judenjtë në Gjermaninë naziste (çfarëdolloj e vërtete që të dalë) ishte mbështetur, madje edhe planifikuar, nga këta njerëz të çmendur, për t’u siguruar që si Izraeli të krijohej, edhe ky “antisemitizmi” mund të ishte përdorur si mbrojtje kundër hetimeve të ligjshme për aktivitetet e tyre të neveritshme. Ky sigurisht do të ishte përfundimi. Çdokujt që vë në dukje këto tmerre që të lënë pa frymë, i është vënë nofka e neonazistit.

Për më tepër, shumë nga paratë dhe armët e përdorura që të dyja nga këta terroristë të fshehtë dhe themeluesit e Izraelit, u siguruan nga sindikata e krimeve të organizuara e Meyer Lanskit, të vendosur në Shtetet e Bashkuara, por që vepronte në rang ndërkombëtar. Lanski, me emrin e lindjes Maier Suchoëjansky në Grodno, Rusi, i dalë nga lagjet e varfëra të Nju Jorkut, arriti në majë të pirgut të botës së krimit ndërkombëtar. Me të kuptohet gjithë Mafia. Arritja e këtyre lartësive marramendëse të tij kuptohet se u krye nëpërmjet mjeteve të zakonshme – vrasje dhe terror. Ky ishte njeriu i cili përdori rrjetet e terrorit dhe krimit për të kanalizuar fondet dhe armët në drejtim të terroristëve judej dhe më vonë shtetit të Izraelit. Kaq i madh ishte kontributi i tij, saqë ai është përshkruar si “Kumbari i Izraelit”. Lanski do të vraponte drejt Izraelit sa herë që ndaj tij mbërrinte në Shtetet e Bashkuara një shpërthim inati dhe përfundimisht ai u vendos në “tokën” e tij të dashur. Lanski do të jetë në zemër të vrasjes së Xhon F. Kenedit, siç do ta shohim edhe më vonë. Këto janë llojet e mendjeve që krijuan Izraelin nën mbikëqyrjen e Rothsçajlldëve. Dhe nëse ju i sfidoni dhe i ekspozoni këta njerëz, ju do të quheni një nazist! Ah, më duhet forcë.

Disa judej të guximshëm kanë folur në publik kundër sjelljes së Izraelit si dhe për gjendjen e vështirë të palestinezëve, si Noam Çomski dhe Izrael Shahak, (një i mbijetuar nga kampi i përqendrimit në Belsen), por ku është qeveria britanike dhe qeveria e Shteteve të Bashkuara? Heshtje. Këto janë çështje të legjitimuara në demokraci (e di që janë qesharake), por njerëzit janë të frikësuar, madje edhe të tmerruar për t’i kryer ato, sepse do të damkosen si “antisemitë”. Madje edhe disa nga judejtë që u morën me këto pika u damkosën si “antisemitë”! Ende në ditët e sotme, klika vazhdon të orkestrojë për ngjarjet dhe sulmet “antisemite”, çka e mundëson këtë manipulim të judejve dhe komuniteteve të jojudejve që të vazhdojnë të ecin përpara. Hierarkia e judenjve dëshiron ta mbajë masën e judenjve në një frikë të vazhdueshme, në një gjendje të mendjes që bën gjithkënd, si në një lojë fëminore, që të kontrollohet dhe të manipulohet.

E djathta ekstreme është një ëndërr për këtë klikë dhe ata mbahen në duart e tyre duke u sjellë në një mënyrë, që e bën manipulimin edhe më të thjeshtë. Të gjithë ata nuk mund të sillen kështu aksidentalisht. Kush i financon aktualisht disa nga këto grupe të “së djathtës ekstreme”? Nëse e dini, mbase do të ma thoni edhe mua.

Më është thënë nga një burim i sigurt, i vërtetë e shumë i afërt me inteligjencën e organizatave në Britani, se grupi i “të djathtës ekstreme”, Combat 18 (Beteja 18), është një front ogurzi i Ligës së Anti Shpifjes (ADL- Anti Defamation League), armata amerikane e shërbimit sekret të ‘Izrael’/Rothsçajlld, - Mossadit. Liga e Anti Shpifjes ka vepruar në Britani dhe Evropë që në fund të viteve 1991 dhe roli i saj është të damkosë si antisemit cilindo që është shumë afër me të vërtetën e asaj që është duke ndodhur. A ka rrugë më të suksesshme për të diskretituar një hulumtues, se sa të kesh një grup si ai i “të djathtës ekstreme”, të Combat 18 për t’i lavdëruar ata? A ka rrugë më të mirë për të kontrolluar popullsinë e judejve nëpërmjet frikës, sesa të kesh nga njëra anë sjelljen e Combat 18, pas së cilës ajo që mund të pritet prej kësaj popullsie, do të ishte përpjekja për një hierarki për t’i mbrojtur ata?

Nëse e gjitha kjo është e vështirë për t’u besuar, ka shembuj që e vërtetojnë këtë pikë. Në kohën e vrasjes së Kenedit, sekretari kombëtar i Partisë Naziste Amerikane ishte një njeri i quajtur Daniel Burros. Ai ishte mik i ngushtë i “nazistit” Roi Frankhouser, i cili një herë pati thënë: “Hitleri kishte judejtë; ne kemi negrit. Ne duhet të vendosim theksin kryesor në çështjen e negrit sepse sigurisht, kjo është ajo çka e shqetëson masën – por ne nuk po harojmë judejtë. Në se judejtë e dinë se çfarë është duke ardhur- dhe më besoni, kjo është duke ardhur e sigurtë si agimi, - ata kanë kuptuar se ajo çka është duke ndodhur në Amerikë, do t’i bënte nazistët gjermanë të dukeshin si e diela e një pikniku të shkollës. Ne do të ndërtojmë dhoma gazi më të mira dhe në një sasi më të madhe, dhe këtë herë nuk do të ketë asnjë refugjat”. Magjepsëse. Por “nazisti” Frankhouser u ngrit për t’u bërë infiltruesi federal profesionist i Ku Kluks Klanit dhe i organizatave të tjera “naziste” e “komuniste”. Shoku i tij i ngushtë, “nazisti” Daniel Burros, u ekspozua në tetor të vitit 1965 si çifut nga gazeta njujorkeze The Times.

Një ditë më vonë, ai u gjet i vrarë nga një plumb në shtëpinë e Frankhouser, në Reading, Pensilvani. Vendimi dhe gjykimi për këtë që ndodhi, u quajt “vetëvrasje”. Burros-i ishte gjithashtu një figurë kyçe në Partinë “naziste” National Renaissance (Rilindja Kombëtare), e cila kontrollohej nga Liga e Antishpifjes (ADL). Jeta nuk është asnjëherë ajo që duket. “Armiku” i Combat 18 në Angli është një organizatë e quajtur Searchlight (Kërkimi i Dritës). I njëjti burim më thotë se ky është një front për Bordin e Deputetëve të Judenjve Britanikë dhe i Ligës së Antishpifjes. Mundeni ta konfirmoni këtë? Kjo është një strategji e vjetër, shumë e vjetër. Madje, edhe Mossad-i nuk është ai që shfaqet të jetë. Është tashmë agjencia inteligjente kryesore e Rothsçajlldit, karteli kryesor bankar i Elitës Botërore dhe kulti i Syrit që Sheh Gjithçka, ashtu siç është edhe Liga e Antishpifjes. Studiuesi Gary Allen e vendosi këtë situatë në librin e tij të vitit 1973 të titulluar: None Dare Call It Conspiracy (Mos guxo ta quash komplot):

“Një nga arsyet kryesore të mjegullimit të historisë për rolin e bankierëve ndërkombëtarë në historinë politike është fakti se Rothsçajlldët ishin judej. [Njerëzit antijudej]… kanë luajtur në duart e komplotimit, nëpërmjet përpjekjeve për ta portretizuar të gjithë komplotin si të judejve. Asgjë nuk mund të jetë më larg së vërtetës. Anglo-saksoni tradicional, J. P. Morgan dhe institucionet bankare ndërkombëtare Rokfeler kanë luajtur një rol kyç në komplot. Por këtu nuk mohoet rëndësia e Rothsçajlldëve dhe satelitëve të tyre. Megjithatë, është thjesht po aq i paarsyeshëm dhe imoral fajësimi i të gjithë judejve për krimet e Rothsçajlldëve, sa çështë mbajtja në llogarinë e baptistëve të përgjegjësisë për krimet e Rokfelerëve.”

“Anëtarët judej të komplotit kanë përdorur një organizatë të quajtur Liga e Antishpifjes si një instrument që do t’përpiqet për të bindur gjithkënd se çdo përgojim i Rothsçajlldëve dhe aleatëve të tyre është një sulm mbi të gjithë judejtë. Në këtë mënyrë ata i kanë zenë frymën gati të gjithë diturisë së hapur për bankierët ndërkombëtarë dhe e kthyen temën në një tabu brenda universiteteve”.

“Çdo individ ose libër që zhytet në këtë temë është i sulmuar menjëherë nga qindra komunitete të Ligës së Antishpifjes në të gjithë vendin. Liga e Antishpifjes nuk e la asnjëherë të vërtetën ose logjikën që të ndërhynte me profesionalizëm të lartë në punët e nxirosura… Në të vërtetë, asnjë nuk kishte të drejtë të ishte më i nevrikosur tek klika e Rothsçajlldit, se sa shokët e tyre judej. Uarburgët, pjesë e perandorisë Rothsçajlld, e ndihmuan financiarisht Adolf Hitlerin…”

Tirania ka shumë forma dhe shumica e tyre është e padukshme. Dënimet e përhapura të judejve në Gjermani ishin rezultat i shpërndarjes të së “vërtetës” sipas një versioni të nazistëve (judejtë janë të frikshëm), ndërsa informacioni alternativ, flet për një tjetër histori (judejtë nuk janë të ndryshëm prej askujt tjetër). Duket qartë një tirani e mendjes së manipuluar, sepse njerëzit kishin refuzuar të gjitha faktet dhe pikëpamjet e mundshme të tyre, të cilat do të sillnin më pas zhballancim. Por nëse kjo është një tirani, ndaj së cilës ne me të drejtë angazhohemi me qënien tonë për ta kundërshtuar, përse ne luajmë një pjesë në trysnimin e një informacioni alternativ të linjës zyrtare të Luftës së Dytë Botërore? A mund të jetë kjo e drejtë, ndërkohë që ky trysnim i egër vazhdon, kopje të lira të filmit të Spielbergut, Lista e Schindlerit po u jepen shkollave për t’u shtënë në mendje fëmijëve variante të padiskutueshme të ngjarjeve, të pa sfiduara nga ndonjë version tjetër? Dhe përse ne, që pretendojmë se e kundërshtojmë tiraninë dhe kërkojmë lirinë e fjalës, lejojmë njerëzit të shkojnë në burg dhe të shpifet për ta, lejojmë gazetat e revistat të mbyllen të turpëruara nga që ato shfaqin një tjetër variant të historisë? Si nuk mund të akuzohemi ne për hipokrizi dhe për kritikën e një tiranie, ndërkohë që përkrahim një tjetër të tillë?

Ndonjëherë njerëzit mendojnë se është e drejtë të shtypësh pikëpamjet dhe të dhënat e ndryshme dhe pavarsisht nëse ne jemi dakord me këtë ose jo, ne jemi duke luajtur Zotin për fatin e një pjese tjetër të burrave dhe grave. Nëse dëshmia është e gabuar, atëherë do të tregohet se është e tillë nën dritën e projektorëve të arenës publike. Nëse kjo është e vërtetë, atëherë çfarë dreqin po bëjmë që po e shtypim atë kështu? Xhon F. Kenedi e mbështeti këtë pikëpamje në një fjalim në Universitetin e Kolumbias, në shkurt të vitit 1962, kur ai tha:

“Ne po kërkojmë rrjedhën e lirë të informacionit…një komb që është i frikësuar për të lejuar njerëzit që ta gjykojnë të vërtetën dhe falsitetin në një treg të hapur, ai është një komb i frikësuar prej vetë njerëzve të tij.”

Ne jetojmë në kombe të trembur prej popullatës së tyre dhe në një botë të frikësuar prej njerëzisë. Ne kacaviremi pas dogmave, të cilat janë të veshura me frikë prej njerëzimit. Ata që dëshirojnë të shtypin me çfarëdolloj mjeti variantet alternative të historisë që sfidon “linjën zyrtare”, janë gjithashtu të frikësuar prej njerëzve - të frikësuar se manipulimi i tyre do të dalë në pah nga kjo lloj rrjedhjeje e lirshme e informacionit. Mënyra se si u manipulua kaq seriozisht mendja e judejve nga hierarkia e judejve përgjatë shekujve, ka pasur një tjetër pasojë. Ashtu si Kisha Katolike Romane, dhe tiranitë e tjera raciale apo fetare,

Judaizmi, dhe së fundmi edhe Zionizmi, e kanë përdorur frikën dhe fajin për të mbajtur nën kontroll njerëzit e tyre. Kjo ka trysnuar çdo gjeneratë që të mbështesë atë që ju thonë kto dhe ata duhet ta besojnë këtë, çka ju ka programuar mendjet e tyre që të mendojnë për vetveten se janë njerëzit që kanë qenë dhe që do të jenë gjithmonë subjekt i shtypjes dhe i paragjykimit nga pjesa tjetër e shoqërisë. Një “fletëpalosje” që po kërkon mbështetje financiare për Bordin e Deputetëve të Judejve Britanikë ka në ballinën e saj një figurë të armikut neonazist. Brenda fletëpalosjes thuhet se Bordi është “mbrojtësi” i komunitetit judaik kundër racizmit dhe “mospranimit të holokaustit”, në një kohë kur “zërat e fashistëve po ngriheshin më lart”. Kjo është vetëm frikë, frikë, frikë, kontroll, kontroll, kontroll. Shumë judej u programuan për ta parë vetveten si “popull i zgjedhur” i Zotit mes gjithë të tjerëve dhe kur ju lexoni disa materjale dhe ligje judaike, ato janë pabesueshmërisht raciste dhe kaq tepër trullosëse.

Talmudi, libri i ligjeve të judaizmit, përmban veç të tjerave edhe disa perla të çmuara, si kjo që vijon: “Vetëm çifutët janë njerëz, joçifutët nuk janë njerëz, por bagëti” (Kerithuth 6b, faqja 78, Jebhammoth 61); “Joçifutët janë krijuar që t’u shërbejnë çifutëve si shërbëtorë” (Midrasch Talpioth 225); “Kryqëzimi seksual me jo judenjtë është i njëjtë si kryqëzimi seksual me kafshët” (Kethuboth 3b); “Joçifutët duhet të shmangen, edhe më shumë se derrat e sëmurë” (Orach Chaiim 57, 6a); “Masa e lindjeve të joçifutëve duhet të trysnohet masivisht” (Zohar II, 4b); “Ashtu siç mund të zëvendësoni lopët dhe hajvanët e humbur, po ashtu duhet të zëvendësoni joçifutët” (Lore Dea 377,1). Dhe kështu vazhdon e vazhdon. Ndaj sa shpesh zhvillojnë protestuesit “antiracistë” demonstrime jashtë kategorive talmudike? Asnjëherë. Saktësisht e vërtetë.
Ironia është se racizmi ekstrem i judejve dhe racizmi i Adolf Hitlerit janë që të dyja të bazuara në një mit kolosal. Ashtu siç tha Alfred M. Lilenthal, shkrimtari dhe studiuesi judaik:

“Këtu nuk ekziston asnjë antropolog i nderuar, i cili nuk do të pranonte se racizmi judaik është po aq i gënjeshtërt sa dhe racizmi arian. Në vitin 1938, Shoqata Antropologjike Amerikane, në konferencën e saj të përvitshme në Nju Jork, e dënoi arianizmin si një falsitet, ide të gabuar dhe theksoi se të dyja termat, edhe “arian”, edhe “semitët” janë terma linguistikë pa ndonjë kuptim racial domethënës…”

“…Shkenca e antropologjisë e ndan njerëzimin në tri raca të miratuara, të pranuara: zezakët, mongolët dhe orientalët apo kaukazianët ose të bardhët (gjithashtu disa autoritete i referohen një tjetër race të katërt - australoidët)… Anëtarë të besimit judaik janë gjetur në të treja racat dhe nënndarjet.”

Shembujt e mendimit të kushtëzuar në mendjen kolektive judaike, janë përsëritur duke krijuar një realitet fizik të një shtypje, paragjykimi dhe racizmi, që lidh modelin – pritshmërinë - të programuar në psikikën e tyre kolektive. Ata e pritën atë, ata e krijuan atë. Kur populli judaik, si një i tërë, do të arratiset i çliruar nga kontrolli i mendjes prej hierarkisë së tij dhe të fillojë ti largojë këto ndjenja të frikës dhe hamendësimin e paragjykimit, ata do të ndalojnë tërheqjen e këtyre llojeve të përvojave ndaj vetes së tyre. Kur ata të refuzojnë hapur pikëpamjet e trashëguara të superioritetit racial, këto modele do të shpërndahen nga kapsula/atmosfera magnetike dhe kjo do të rreshtë së tërhequri racizmin tek ta. Gjithashtu, si ata që edukohen në versionet më ekstreme të Katolicizmit Roman, judejtë kanë nevojë ta duan vetveten dhe të lënë mënjanë fajin, që kontrollorët e tyre kërkojnë që ata ta mbajnë. Nga të gjithë njerëzit që unë takoj, ata që janë edukuar me besim në katoliçizmin roman dhe atë judaist janë midis më kokëfortëve, emocionalisht dhe mendërisht. Kjo nuk është një rastësi. Që të dyja besimet ju kanë kryer lavazh truri fëmijëve, me frikë dhe faj që nga mosha më e hershme.

Judejtë janë thjesht të habitshëm kur i lejojnë vetvetes të jenë ata që janë në të vërtetë. Mua më pëlqen humori dhe shpirti i tyre. Ata kanë dhënë një kontribut të madh duke bërë të mira ndaj botës. Por shumë rrallë kam takuar ndonjë që ta dojë vetveten me të vërtetë ose të mos kujdeset për ngarkesën e një faji të trashëguar. Miqtë e mi, kjo është gjithçka për kontrollin. Është koha ta lëmë atë të shkojë.
Populli judaik, (të cilët, ashtu si një pjesë tjetër e jona, po evoluojnë ndërgjegjen, që ndodh të përjetohet nga e gjithë jeta e judejve) asnjëherë nuk do të jetë i lirë derisa të dalin nga kontrolli emocional dhe mendor i kësaj klike të pakët, e cila i përdor ata në përgjithësi me mënyra të pamëshirshme me qëllim për të përparuar drejt ambicieve të tyre të sëmura dhe djallëzore, të lidhura me një klikë njëlloj të sëmurë të jo-judejve.

Historitë zyrtare kanë qenë të ngatërruara në mënyrën më të jashtëzakonshme, saqë ne vazhdojmë ta shohim botën me thjeshtësinë fëminore të të mirit dhe të keqit, heronjve dhe batakçinjve. Ndodh shumë rrallë kështu. Pas luftës, Gjykatat e Nurembergut ujdisën gjykimet mbi gjermanët. Kur ju shihni përtej librave të historisë të painfektuar, do të shihni se këto gjyqe ishin një farsë, një ushtrim i llogaritur për hakmarrje dhe manipulim, shpesh duke dënuar ata pa influencë, për të mbuluar gjurmët e atyre që e kishin patur atë vërtet… si amerikanët në bordet e kartelave të përbashkëta SHBA-nazistë dhe kompanive të tyre nëna. Këto ishin gjyqe spektakli ndaj atyre nazistëve që nuk ishin kategorizuar si mjaft të rëndësishëm ose me mjaft njohuri politike dhe shkencore, për t’u zhvendosur në Shtetet e Bashkuara dhe Amerikën Jugore, ku ata do të vazhdonin punën e tyre për Elitën. Justifikimi ndaj urdhrave në vijim të një oficeri superior nuk lejoheshin në Nuremberg.

Kjo do të thoshte se nëse ata rebeloheshin ndaj një urdhri gjatë luftës, ata ishin të qëlluar dhe nëse do t’u bindeshin urdhrave, ata do të vareshin në Nuremberg. Modeli që duhej ndjekur për mënjanimin e justifikimit ndaj rregullave vijuese u bë nga Zyra e Luftës në Londër, në prill të vitit 1944, ashtu siç u përpilua edhe lista e kriminelëve nazistë të luftës dhe u bënë përgatitjet për “gjykimet” e pasluftës. Në atë kohë, fjalët e paragrafit 443 të kapitullit XIV të librit Manuali britanik i ligjeve ushtarake u ndryshuan si arsyetim për formulimin e një neni të shkruar në Libri i vitit britanik për ligjin ndërkombëtar për vitin 1944, nga Dr. Hersch Launterpacht. Paragrafi i rishikuar 443 është si më poshtë:

“Natyra qartësisht e paligjshme e urdhrit – e ndaluar në se i referohemi parimeve të njohurive të përgjithshme të ligjit ndërkombëtar, aq tepër të njëjtësuar me diktate të forta të njerëzimit sa për të qenë të qarta për çdo njeri me një logjikë të zakonshme - e katandis si të pavend faktin e urdhrave eprore”.

Dr. Launterpacht ishte një ish austriak me një të kaluar interesante. Ai ishte asistent lektor midis dy luftrave në Shkolla Ekonomike e Londrës, e influencuar nga Tryeza e Rrumbullakët. Më pas, në vitin 1940, ai u bë një profesor vizitor i Fondacionit Carnegie për Paqe Ndërkombëtare të kontrolluar nga Elita, për të cilën kemi treguar se ishte duke e nxitur luftën. Pasi fjalët e tij u përdorën për të shkatërruar justifikimin ndaj urdhrave eprore, Dr. Launterpacht u caktua në Ekzekutivin Britanik të Krimeve të Luftës dhe për të kryer një rrymë të botimeve të ligjit ndërkombëtar dhe rangjeve, duke përfshirë edhe Komisionin e Ligjit Ndërkombëtar të Kombeve të Bashkuara. Djali i tij, Elihu Launterpacht QC, ishte konsulent i Stafit të Rishikimit të Politikës Qendrore të Qeverisë së MB (Mbretërisë së Bashkuar) gjatë periudhës së kryeministrit Eduard Heath (konservator) dhe Xhim Kallaganit (Laburist) dhe një bujtës në trupat e ligjit ndërkombëtar.. Kreu i bashkimit politik të Heathit ishte lord Viktor Rothsçajlldi.

Nurembergu ishte një fyerje ndaj drejtësisë natyrale. Nuk kishte rëndësi se çfarë mbrojtësish ishte menduar se duhej të ishin. Nëse njerëzit nuk e administrojnë drejtësinë me ndershmëri, ata nuk mund të pretendojnë se janë më të mirë në krahasim me ata që u dënuan. Gjyqtari amerikan, Justice Uenersturm, president i njërës prej gjykatave, dha dorëheqjen dhe u kthye në shtëpi i pakënaqur ndaj padrejtësisë dhe manipulimit të gjithçkaje. Një tjetër gjykatës amerikan, Eduard L. van Roden, ishte një prej tre anëtarëve të Komisionit të Armatës Simpson, i cili u caktua për të hetuar mbi metodat e përdorura në gjykatat e Dachaut në Nuremberg. Zbulimet e tij u raportuan në Ëashington Daily Neës dhe britanikja Sunday Pictorial, në janar të vitit 1949. Ai përshkroi mënyrat, nëpërmjet të cilave ishin siguruar “pranimet e fajit”:

“Pozicionimi si priftërinj për të dëgjuar rrëfimet dhe për të dhënë faljen e kërkuar; torturimi me anë të shkrepseve djegëse, të futura nën thonjtë e gishtërinjve të të burgosurve; thyerja e dhëmbëve dhe nofullave; izolimi në vetmi dhe uria nga racionimi i varfër i ushqimit;... Shfaqjet të cilat ishin pranuar si dëshmi, u siguruan nga burra, të cilët fillimisht u mbajtën në izolim të thellë për tre, katër, pesë muaj…Hetuesit do të vendosnin kapuçë të mbuluar në kokën e të akuzuarve dhe më pas i qëllonin me grushte në fytyrë dhe me doreza të forta tunxhi apo duke i goditur ata me tuba gome…Me përjashtim të dy gjermanëve, të gjithë të tjerët, në 139 rastet që hetuam, u patën goditur në testikuj. Kjo ishte një procedurë e përgjithshme standarde me hetuesit tanë amerikanë… Burra të fortë u thyen të rrënuar dhe kësisoj ishin të gatshëm për të murmuritur çdo kërkese të pohuar nga persekutorët e tyre.”

Këta ishin njerëzit, të cilët ishin ulur për të gjykuar të tjerët për krimet e tyre të luftës. Ndonjëherë qëllon që mashtrimi të shikohet nga një pamje me dy anë si i “mirë” dhe “i keq”, pa hijet e grisë në mes tyre, një mënyrë që ju bën një robot. Jeta nuk është si filmat e Xhon Uejnit. Shkurtimisht, pas Luftës së Falklands në vitin 1982, një ushtar që kishte shërbyer aty më tregoi se si kishte mbetur vuv nga që pa shokët e tij,- ushtarë britanikë, - duke i shpuar për vdekje me bajonetë të burgosurit argjentinas të luftës, të cilët i patën ulur armët dhe ishin dorëzuar. Ai përshkroi se si “heronjtë” e tjerë britanikë ju prisnin gishtërinjtë e argjentinasve të vdekur për tu vjedhur atyre unazat. Ai u trondit kaq shumë, saqë i braktisi forcat ushtarake i neveritur. Vite më vonë dolën fakte të tjera në dritë për këto ngjarje, të cilat na çuan drejt një hetimi policor, por zbulimet e tyre u injoruan dhe qeveria britanike refuzoi të paraqesë akuzat kundër të përfshirëve në këto ngjarje. Gazeta tha se do të kishte qenë mizori sikur t’i ngarkoje “djemtë tanë” me këto akuza, kur ata ishin “vetëm duke luftuar për vendin e tyre”. Koha na bëri të kuptojmë se disa prej “djemve tanë” vepruan tmerrësisht njëlloj, si ata në Gjermani dhe në Irak. Ju kujtoj se ne pandehim të pranojmë se do të shpërthejë marrëzia, sipas së cilës Britania, Amerika dhe Perëndimi në përgjithësi janë mbi kuajt e bardhë të betejës, “duke luftuar për lirinë”, për hir të tingullit që vjen prej korit të engjëjve.

Ndoshta asnjë gjë nuk e shkatërron këtë ide të thjeshtë të “lirisë” së botës kundër tiranisë, më shumë se eksperimentet gjenetike të Hitlerit në kërkim të Racës Padrone. Po të pyesësh shumë njerëz për mentalitetin e racës së zgjedhur ata do të të tregojnë Adolf Hitlerin dhe nazistët. Por përsëri nuk është kaq e thjeshtë. Plani për një racë padrone dhe eliminimin e racave më të “ulta” nuk fillon dhe mbaron me Gjermaninë naziste. Ajo ka nisur kohë më përpara dhe vazhdon të ekzistojë edhe në ditët e sotme. Gjithçka që ndodhi nën Hitlerin, pasi ai pati një lloj të tillë kontrolli të vendit dhe mbi mendjen gjermane, sa që ai do të mund ta nxiste atë haptazi.

Ky mentalitet i racës superiore është një tjetër pjesë e planit të Elitës për Rendin e Ri Botëror. Kur ju mendoni se Gardianët e Burgut janë seriozisht të përfshirë në inxhinieringun gjenetik të llojit më të përparuar, kjo është një çudi e madhe që lakenjtë e tyre mbi Tokë do ta reflektojnë atë në vetë pozicionimin e mendjes së tyre. Nazistët ishin duke vepruar dhe duke thënë publikisht, atë që kishte thënë dhe zbuluar shumë më përpara se të dëgjohej fjala nazist, Elita në Britani dhe Amerikë.

Eugjenik është, sipas përcaktimit në Fjalorin Konciz të Oksfordit, “…prodhimi i një pasardhësi të shkëlqyer prej përmirësimit të cilësive të trashëguara”. Termi eugjenik u sajua nga anglezi Francis Galton, në vitet e mëvonshme të shekullit XIX. Ai i bëri thirrje shoqërisë që të ndërhynte për të mirëmbajtur pastërtinë racore. Galtoni dëshironte shterpëzimin e detyruar të të “gjymtëve”. Një tjetër “pionier” i kësaj mënyre të menduari ishte Thomas Robert Malthus, lindur në vitin 1766. Prej tij ishte marrë teoria e “mbijetesës së më të shëndetshmit”, që më pas kaloi përmes Herbert Spencer te Çarls Darvini. Malthusi ishte i fiksuar pas përzgjedhjes së popullsisë dhe propozoi një sërë masash kundër “racës së ulët” (të vobektit), për ta mbajtur popullatën të ulët dhe ai e trajtonte atë kështu për të ndaluar rrymën gjenetike njerëzore që të mbizotërohej prej linjave të tilla raciale “inferiore”. Në punën e tij më të mirë të njohur, Ese, ai sugjeronte se rrugët duhet të bëhen më të ngushta dhe shumica e njerëzve të ishin të mbipopulluar nëpër shtëpitë e tyre, për të inkurajuar kthimin e murtajës. Fshatrat duhet të ndërtohen pranë pellgjeve të ndenjtura dhe, mbi të gjitha, mjetet e shërimit për të parandaluar dhe kuruar sëmundjet, duhet të ndëshkohen fuqimisht. Malthusi vazhdonte:

“Ne jemi formalisht të kufizuar nga drejtësia dhe nderi për të refuzuar të drejtën e të varfrit për mbështetje. Në fund të kësaj, unë do të propozoja një rregullim të bërë prej deklarimit se asnjë fëmijë i lindur… nuk do ti jepej ndonjëherë asistenca e qarkut … Foshnja [e paligjshme] është krahasimisht i dukshëm për vlerat e tij të vogla për shoqërinë, saqë të tjerët menjëherë do të plotësojnë vendin e tij… Të gjithë fëmijët, përtej atij niveli të kërkuar [ dëshiruar] nga mbajtja e popullatës lart, duhet detyrimisht të vdesin, po të mos lirohen dhomat për ta nga vdekjet e personave të rritur.”

Nga kjo llogjikë u krijua ideja e lindjes së “mbijetesës të më të përshtatshmit”, dhe kjo ka sunduar ‘shkencën’ qyshkur! Shtojini kësaj besimin se intelekti i një personi është gjenetikisht i përcaktuar nga intelekti i prindërve dhe ju do të keni lëvizjen eugjenike, e cila del në sipërfaqe në mënyrë kaq negative, nën sundimin e Adolf Hitlerit. Edhe pse njohuria e brendshme është e ditur në majë të Elitës, disa shtresa të tjera në pjesën e poshtme të piramidës janë nxitur për të besuar disa gjëra të pabesueshme. Superioriteti gjenetik i inteligjencës nëpërmjet kryqëzimit është njëra prej tyre. Kjo, mendoj unë, i drejtohet unit. Vini re, gjithashtu, se si propozimet e Malthusit për nxitjen e sëmundjes dhe shtrëngimit në kushtet e varfërisë ku do të jetë e vështirë mbijetesa e tyre, janë ende në ballë të politikës së Elitës në Botën e Tretë dhe në vendet e industrializuara gjithashtu.

Emra që tashmë janë të njohur për ne nga ky libër, si Harrimani dhe Rokfeleri, u morrën seriozisht me eugjenizëm. Mamaja e Averell Harrimanit themeloi dhe solli në jetë lëvizjen e shkencës së racës në Amerikë në vitin 1910 dhe ndërtoi Zyrën e të Dhënave Eugjenike si një degë e Laboratorit Kombëtar Galton në Londër. Harrimanët ishin të përgjegjshëm për pasurinë e familjes Bush dhe ata ishin afër një familjeje tjetër mbështetëse të Bushëve, Xhorxh Herbert Uolker (një i afërt prej martesës së Preskot Bushit dhe gjyshit të Xhorxh Bushit, i cili do të bëhej më vonë president i Shteteve të Bashkuara). Nga fundi i shekullit të XVIII, disa njerëz dhe fëmijë të sëmurë mendorë u sterilizuan nga zyrat e shëndetit të Shteteve të Bashkuara, si rezultat i politikës eugjenike. Shteti i Indianës e bëri sterilizimin e sëmundjeve mendore, pashmangshmërisht të detyrueshme dhe 475 burra u sterilizuan në Qendrën e Riedukimit të Shtetit të Indianës.

Pas mbylljes së shekullit, Harrimanët dhe Rokfelerët shpenzuan më shumë se 11 milionë dollarë për të themeluar një laborator kërkimesh eugjenike në Cold Springs Harbor në Long Island, Nju Jork, pranë pronave të vëllezërve Dulles. Studimet eugjenike u përkrahën nga universitetet që kontrollonte Elita, siç ishin, Harvard, Kolumbia dhe Kornell. Në Gjermani u ndoq e njëjta linjë nga Ernest Haeckel, mistiku dhe nxitësi i racës së zgjedhur Ariane, idetë e të cilit do të ndikonin Hitlerin.

Haeckel tha se ishte detyra e shtetit që të shtrëngonte mbarështimin dhe ai bashkë me përkrahësit e tij formuan Lidhjen Moniste për të përhapur besimet e tyre të sëmura në Gjermani. Kongresi i parë Ndërkombëtar Eugjenik u mbajt në Londër në vitin 1912. Ndërmjet drejtuesve të tij ishin edhe Uinston Çurçill e Aleksandër Graham Bell, shpikësi i telefonit. Që nga viti 1917, pesëmbëdhjetë shtete nga Shtetet e Bashkuara patën ligje eugjenike dhe nga të gjitha këto, pak syresh e bënë të ligjshëm sterilizimin e detyrueshëm të epilepsisë, të sëmundjeve mendore, të të vonuarve dhe kriminelëve të rregullt.

Në vitin 1932, një vit përpara se Hitleri dhe Ruzvelti të vinin në pushtet, Harrimanët ndihmuan në organizimin e Kongresit të III-të Ndërkombëtar të Eugjenikëve në Muzeumin Amerikan të Historisë Natyrale në Nju Jork. Motra e Averell Harrimanit, Meri, ishte drejtoreshë e sipërmarjes së kësaj ngjarjeje. Këto familje të pasura amerikane, ashtu si pjesa tjetër e tyre në Britani, ndjenin në vetvehte se ishin një racë superiore dhe ato uronin të mbronin pastërtinë e racës së tyre. Kjo – me vetë ndjekjen e fuqisë, pasurisë dhe influencës – është arsyeja se përse kaq shumë shkartisje martesash kanë ndodhur midis këtyre familjeve. Amerika mund të mos ketë një familje mbretërore zyrtare apo aristokraci në mënyrën si kjo egziston në Britani, por ata e kanë një të tillë jo zyrtarisht dhe është bërë çdo përpjekje për të gjurmuar prapa një linjë, shpesh të gënjeshtërt, tek Uilliam Oranzhi (Ëilliam Orange) dhe tek Familja Mbretërore Britanike ose në drejtim të të njëjtit krah të aristokracisë Britanike.

Qëllimi i lëvizjes eugjenike ishte dhe është që të krijojë një Racë Superiore nga sterilizimi dhe kontrolli i lindjeve me dhunë të atyre racave të konsideruara “inferiore”. Kongresi Ndërkombëtar i Eugjenikës në Nju Jork në vitin 1932 e trajtoi “problemin” (ashtu siç e panë ata atë) e afro-amerikanëve dhe të pjesës tjetër egzsistuese të “inferiorëve” dhe i rriti numrat e tyre. U vendos se rruga e trajtimit të këtij “rreziku” për shtresat e larta (vetë atyre) ishte nëpërmjet sterilizimit dhe “prerjes së asortimentit të keq”. Kongresi iu përkushtua shumë detyrës së nisur nga mamaja e Averrell Harrimanit dhe Averell bëri më të mirën e mundshme për të mbështetur diskutimet. Ai personalisht caktoi Linjën e Anijeve Hamburg-Amerikë (të kontrolluar nga vetë ai, Xhorxh Uolker dhe Preskot Bush) për të transportuar nazistët nga Gjermania në Nju Jork, kështu që ata mundën të merrnin pjesë në Kongres. Më i njohuri prej tyre ishte Dr. Erns Rudin, një psikiatër në Institutin e Kaiser Vilhelmit për Gjenealogji dhe Demografi në Berlin. Ai zuri një kat të tërë aty për “hulumtimet” e tij eugjenike dhe e gjitha kjo u bë e mundur nga fondet e siguruara nga… Rokfelerët.

Dr. Rudin u zgjodh në mënyrë unanime president i Federatës Ndërkombëtare të Shoqërive Eugjenike në Kongresin e Nju Jorkut dhe kjo ishte, në veçanti, mirënjohje e punës së tij si themeluesi i Shoqërisë Gjermane për Higjienën Racore. Lëvizja eugjenike që bënte thirrje për sterilitetin e pacientëve të sëmurë mendorë (shoqëritë e higjienës mendore); ekzekutimin e kriminelëve, të çmendurit dhe të sëmurët në fazë të fundit (shoqëritë euthanazi); pastrimin e racës me anë të sterilizimit dhe parandalimin e lindjeve të atyre të konsideruara inferiorë nga raca (shoqëritë e kontrollit të popullsisë). E gjitha kjo ishte ngritur dhe ishte duke vazhduar shumë më përpara se ndokush të kishte dëgjuar për Adolf Hitlerin dhe nazistët. Gjermania e Hitlerit ishte vegël e një pjese të lëvizjes; ajo nuk ishte e gjithë lëvizja.

Shumë shpejt, pasi Hitleri kishte shfuqizuar zgjedhjet duke u bërë diktatori i Gjermanisë në vitin 1933, Dr. Rudin i cili ishte ngritur nën financimet e Rokfelerit, u autorizua të shkruante Ligjin për parandalimin e sëmundjeve të trashëguara në brezat e ardhshëm, që përfshinte sterilizimin e detyruar të çdokujt të konsideruar inferior gjenetikisht. Një e katërta e miliona njerëzve, të cilët ishin të sëmurë mendorë, të verbër, të shurdhër ose të alkoolizuar u sterilizuan mbi një rregull dhe rend special eugjenik. Rudin e mbikëqyri këtë politikë dhe trajnoi disa psikiatër dhe mjekë për të rregulluar dhe kryer sterilizimin. Po ku e gjeti frymëzimin nazisti Rudin për formulimin e ligjeve të veta të racës? Nga Modeli i Ligjit Sterilizues Eugjenik i vitit 1922, i paraqitur nga H.H. Laughlin, “eksperti” eugjenik i Dhomës së Përfaqësuesve të Komisionit të Shteteve të Bashkuara mbi emigrimin dhe nacionalizimin që u pranua nga disa shtete. Eugjenizmi nuk ishte i vetëm për Gjermaninë naziste. Në vitin 1942, “psikiatri” amerikan, Foster Kenedi, bëri thirrje për vrasjen e një fëmije të vonuar dhe mes viteve 1941-1943 më shumë se 42 000 njerëz në Amerikë u sterilizuan.

Dhe mentaliteti i racës superiore nuk mori fund as në vitin 1945, me shfronësimin e Gjermanisë së Hitlerit. Dukej qartë se diskutimi mbi racat e zgjedhura, pastërtinë raciale dhe sterilitetin për të përmirësuar gjindjen, ishte PR e keqe, në një kohë kur disa prej përrallave të projekteve naziste filluan të bëheshin të njohura. Por gjithçka që ndodhi ishte se emrat për politikat e racës së zgjedhur ishin ndryshuar për të fshehur kuptimin e vërtetë. Ne filluam të dëgjojmë rreth eutanazisë (vdekje pa dhimbje) e kontrollin e popullsisë në vend të eugjenikës dhe pastrimit të racës, por në të vërtetë kjo është në gjithçka, e njëjta gjë. Ajo çka Harrimanët, Rokfelerët dhe njerëz si Preskot Bush po financonin e mbështetnin përpara dhe gjatë luftës, pasardhësit e tyre vazhduan ta përkrahnin nën maskimin e një gjuhe “të pranueshme”. Për një moment, një nga njerëzit që punoi me Harrimanët dhe Preskot Bushin në financimin e të hollave të tyre ndaj Hitlerit ishte Uilliam H. Drejpëri (Ë.H.Draperi) djali, njeriu që ndihmoi në financimin e karteleve naziste dhe që pas luftës u caktua nga Ruzvelti që të vendoste se çfarë do të bëhej me to.

Drejperi, një mik i ngushtë i Averell Harrimanit, ishte një ndër themeluesit kryesorë të Kongresit të Eugjenistëve Ndërkombëtarë përpara luftës dhe ishte një nga përgjegjësit kryesorë që vendosi Dr. Ernst Rudin si kreun e lëvizjes eugjenike botërore. Në vitin 1958, Drejperi u caktua për të drejtuar komitetin, i cili këshillonte presidentin D.Eizenhauer (CFR) mbi përdorimin e ndihmës ushtarake ndaj vendeve të tjera. Ky takim u bë i mundur nga Preskot Bushi, i cili në atë kohë ishte senator i Shteteve të Bashkuara për Konektikatin. Bushi ishte një partner i rregullt golfi i presidentit dhe i Këshilltarit të Sigurisë Kombëtare, Gordon Gray (një mik i ngushtë dhe përkrahës i eugjenizmit). Në këtë kohë, Xhon Foster Dulles (ish avokat i Bushit gjatë financimit të Hitlerit) ishte Sekretar i Shtetit, dhe vëllai i tij, Allen Dulles (më parë me Schroderin, bankier personal i Hitlerit) ishte kreu i CIA-s. Vendosja me lehtësi e eugjenikëve, entuziastë si Drejpëri, afroi shumë njerëz të ngjashëm në mendime rrotull tij. Kjo e lejoi atë të ndryshonte gjithë besimin e komitetit të tij nga ajo për këshillimin mbi ndihmën ushtarake, në drejtim të fushatës mbi kërcënimin e “shpërthimit të popullsisë”. Komiteti i tij formuloi plane për të shpopulluar vendet e varfra: p.sh., njerëzit që nuk kanë lëkura të bardha. Rritja në numur e këtyre njerëzve, shprehej Drejpëri, ishte një kërcënim për sigurinë kombëtare të Shteteve të Bashkuara.

Eizenhaueri nuk pranoi të shqyrtonte propozimet e Drejpërit, por me mbështetjen e miqve të tij fanatikë të pastërtisë racore, ai vazhdoi të mbështeste Komitetin e Krizave të Popullatës/“Fondi Drejpër”, i cili - së bashku me familjen Rokfeler dhe DuPont - vazhdoi të nxiste eugjenikët nën maskën e kontrollit të popullsisë. Drejpëri ishte këshilltari i presidentit Lindon Xhonson mbi këtë çështje dhe kjo administratë filloi të përdorë programe të ndihmës së jashtme për të financuar kontrollin e lindjes së fëmijëve në vendet jo të bardha.

Një tjetër person në një mendie me Drejpërin në politikën amerikane do të bëhej djali i Preskotit, Xhorxh Bushi, një mbështetës vokal i politikave të përgjithshme të Drejpërit. Bushi orkestroi dëgjimet në fillim të vitit 1969, në një fazë të rreziqeve të krijuara nga lindja e shumë fëmijëve zezakë. Djali i Drejpërit dhe trashëgimtari, Uilliam H. Draper III, ishte drejtuesi zyrtar për financën dhe kapoja i krijimit të fondeve për fushatën për president për Xhorxh Bushin në vitin 1980. Më vonë në po atë dekadë, Bushi bindi Ronald Reganin që të caktonte të riun Drejpër si administrator i Programit të Zhvillimit në Kombet e Bashkuara, një organizatë e lidhur me Bankën Botërore dhe e ngarkuar me detyrën e mbikëqyrjes dhe kontrollit të popullsisë.

vazhdon

nga **Rifat** Wed Feb 01, 2012 7:50 am

Qeveria Sekrete

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? 724480001

Nga fundi i luftës, bota ishte në mëshirë të Elitës Botërore. Evropa ishte rrënuar, shkatërruar fizikisht, emocionalisht, mendërisht, shpirtërisht dhe ekonomikisht, pikërisht ashtu siç ishte planifikuar.
Poshtërsia e mashtrimit mund të jetë e vështirë për t’u kuptuar kur analizon e vështron rreshtat pa fund të gurëve të bardhë të varrezave të luftës së Francës, pasi ata burra dhe ato gra të reja nuk vdiqën për lirinë në kuptimin e saj të vërtetë.

Ata vdiqën për të kënaqur axhendën e Elitës për mbizotërimin botëror, dhe në një nivel më të lartë, për të thelluar kontrollin e Gardianëve të Burgut të Dimensionit të Katërt mbi ne. Sigurisht, nëse ushtarët e të dyja anëve do ta dinin këtë, atëherë ata nuk do të kishin qenë në luftë. Në vend të së vërtetës, atyre iu paraqit një histori sikur nazistët ishin një krijim i vetëm djallëzor, që duhej ndaluar nga forcat e mirësisë, lirisë dhe virtytit. Përsëri, një tjetër fantazi bardh e zi. Filozofia naziste ishte e pashpjegueshme, por ajo ishte gjithashtu njëlloj si filozofia e atyre, të cilët kontrolluan aleatët. Të njëjtat forca financuan dhe i manipuluan të dyja ato.

Në fund të Luftës së Dytë Botërore, Shtetet e Bashkuara ishin vendi më i fuqishëm në Tokë. Amerika kishte financuar luftën dhe nëpërmjet sistemit hua-qera të pajisjeve të armatimeve sipas parimit “merre tani, paguaje më vonë”, Evropa po mbytej në borxhe ndaj bankierëve amerikanë, të kontrolluar nga Elita. Ruzvelti i pati thënë vite më parë Çurçillit, se Perandoria Britanike duhej të ishte çmontuar, sikundër kishte ndodhur pa dyshim tani.

Periudha e gjatë e përparësisë britanike kishte përfunduar dhe ishte shkatërruar nga të dyja Luftërat Botërore. Për mua, Britania asnjëherë nuk duhet të kishte pasur një “perandori” në plan të parë, por ne duhet ti fiksojmë sytë tanë mbi pyetjen se përse asaj i erdhi fundi nga ata që ishin duke komplotuar supremacinë e tyre botërore. Nëse ju lexoni Protokollet e Iluminatit (të cilën e përfshiva te Rebelimi i robotëve-), ju do të shihni se si përdorimi i borxhit dhe luftërave, si një nga mjetet e kontrollit, ishte saktësisht ajo që gjithmonë kishin planifikuar manipulatorët.

Këto protokolle dolën vonë në dritë, në fund të shekullit dhe, megjithëse u dënuan si “të falsifikuara”, ato tregonin me një saktësi të mrekullueshme historinë e shekullit XX. Kushdo që i pati shkruar ato, e ka ditur se çfarë do të vinte më pas. Borxhi për të cilin ata flasin, sa vinte dhe rritej në vendet evropiane, të cilat merrnin hua të thellë nga Amerika, për të ndërtuar qytetet e tyre si pasojë e kositjes për herë të dytë për shkak të gjithë atij bombardimi që pati vazhduar aty.

Shtetet e Bashkuara (Elita Botërore) e paraqitën strategjinë e tyre të Zonës së Madhe për të kontrolluar Evropën Perëndimore, të gjithë hemisferën Perëndimore, Lindjen e Largët dhe të Mesme, si dhe ish Perandorinë Britanike. Bota e Tretë ishte thelbësore për këtë politikë. Në fjalët e një memorandiumi të vitit 1949 nga Departamenti i Shtetit të Shteteve të Bashkuara, thuhet se Bota e Tretë “…do të përmbushte funksionin e saj kryesor si një burim i lëndës së parë dhe si një treg për shoqëritë kapitaliste industriale”(1).

E thënë me një mënyrë tjetër, ajo do të dhunohej mendërisht, emocionalisht dhe fizikisht. Madje Xhorxh Kenan në Departamentin e Shtetit, sugjeroi në atë kohë se Evropa mund të kënaqej drejt një një “ngritje psikologjike” nëpërmjet shfrytëzimit të Afrikës, ashtu siç është zbuluar nga dokumentat e deklasifikuara.(2) Jetësor për këtë plan ishte sigurimi se asnjë vend, veçanërisht në Botën e Tretë, nuk do të lejohej të shkëputej nga mbizotërimi ekonomik i Elitës dhe, që ekonomia e tyre të vihej në përfitim të popullatës.

Ky i ashtuquajtur “kërcënim me anë të një shembulli të mirë”, që duhet ta ndjekin të tjerët, të drejton në kasapanën e vendeve të Amerikës Qendrore dhe Jugore si dhe Lindjes, duke përfshirë edhe Vietnamin. Henri Kisinger (Kom 300) do ta quante përfshirjen e reformave sociale dhe ekonomike të vendeve të Botës së Tretë si një “virus”, i cili nëse do të lulëzojë, do të “infektojë” një zonë më të gjerë.(3) Ose siç e përmendi edhe Sekretari i Shtetit, Dean Acheson (Kom 300) në fund të vitit 1940: “Një mollë e kalbur, mund të prishë gjithë shportën”. Shportën e Elitës.

Sa më shumë terror që të përdorej kundër liderëve dhe njerëzve që përpiqeshin të eliminonin varësinë nga bankierët dhe multinacionalet e Elitës, aq më pak gjasa do të kishte që ndokush tjetër ta bënte provë atë. Ky ishte motivimi bazë dhe fondamental pas strategjisë së Shteteve të Bashkuara (Elitës), në inxhinieringun e saj për tmerrin në Vietnam, Guatemalë, Nikaragua, El Salvador, Brazil, Itali, Kili, Republikën Domenikane, Laos, Grenada, Honduras, Iran dhe Indonezi. Ju do të kishit nevojë për një hartë të botës për t’i listuar të gjitha këto.

Pas këtyre ngjarjeve dhe përmbysjes së qeverive të zgjedhura demokratike ishin disa prej nazistëve, të punësuar në të gjithë botën nga CIA. Oficeri i SS-së dhe shefi i Gestapos, Klaus Barbie, “Kasapi i Lionit”, ishte një prej të punësuarve nga amerikanët për të spiunuar mbi Francën. Për qindra, nëse jo mijëra, nga njerëzit e Hitlerit, të cilët ishin financuar nga CIA, ky ishte “biznes i zakonshëm” pas humbjes së nazizmit. Manipulimi po ndodhte në disa nivele, por qëllimi më i rëndësishëm ishte të shkaktonin sa më shumë konflikt mes shteteve kombëtare (problemi), m.q.që opinioni publik të kërkonte të bëhej diçka (reagimi), dhe Elita atëherë do të shpallte me solemnitet planin e saj afatgjatë për institucionet botërore të centralizuara nën kontrollin e një grupimi të vogël (zgjidhja).
Si përmbledhje, temat bazë të planit të Elitës menjëherë pas luftës ishin si më poshtë:

• Të paraqitej një autoritet botëror, i quajtur Kombet e Bashkuara (me trupat e bashkuara, si Organizata e Shëndetit Botëror), e cila do të mund të shndërrohej në një qeveri botërore me fuqitë për të kontrolluar jetët e çdokujt në planèt.

• Të vazhdohej të krijoheshin konflikte nëpër botë dhe të përdorej frika e Bashkimit Sovjetik, për të rritur masivisht shpenzimet mbi armët bërthamore, si dhe armët “tradicionale”, duke shtuar kështu terrorin e luftës bërthamore dhe kërkesat për siguri botërore. Të vendosej një aleancë mbrojtëse amerikano-evropiane (e cila ishte quajtur NATO - Organizata e Traktatit të Atlantikut të Veriut) dhe një forcë ruajtëse e ‘paqes’ së Kombeve të Bashkuara, e cila nëpërmjet inxhinieringut të konflikteve, përfundimisht do të shkrihej për të formuar një armatë botërore.

• Të krijoheshin tre zona të “lira tregtare” në Evropë, në Amerikë dhe në Azi, që fillimisht do t’u paraqiteshin njerëzve si grupime të thjeshta ekonomike. Megjithatë, gradualisht, këto do të shndërroheshin në bashkime politikë të centralizuara, me një bankë dhe një monedhë qendrore. Këto do të jenë gurët kilometrikë për paraqitjen e disa institucioneve në shkallë botërore. Komuniteti Ekonomik Evropian, tani Bashkimi Evropian, ishte i pari ndër to, por dy të tjerat gjithashtu, tani janë gjatë rrugës së formimit.

• Të ecej para me kontrollin mbi opinionin publik, të gjendeshin rrugët dhe të shpenzohej për tu kuptuar se si mund të manipulohet psikika njerëzore, individualisht dhe kolektivisht. Sot, kjo axhendë përfshin mikroçipimin e njerëzve dhe lidhjen e tyre të përhershme me kompjuterin global.

• Të krijohej një shtet i mirëqenies, ndërsa do t’punohej për të shkatërruar alternativat e sistemit ekonomik dhe, kur të ishte arritur varësia e kërkuar, do të shthurrej kjo mbështetje e shtetit të mirëqenies, duke krijuar kështu një nënklasë të pafundme, pa shpresë ose ndihmë.

• Të bënin shuma marramendëse të hollash sipas drejtimit të kuptimit të të gjitha këtyre ambicieve, nëpërmjet bankave dhe kompanive të kontrolluara nga Elita.

• T’i shtonin vazhdimisht ngarkesat e borxhit të njerëzve, bizneseve dhe shtetit, duke rritur kështu kontrollin e shfaqur mbi ta.

Qasja që ishte ndjekur për të mashtruar mendimin publik, ishte parashikuar me dhimbje, por me pasoja të larta: diskretitimi i shtetit kombëtar. Kjo ishte sajuar gjatë luftës nga ekonomisti dhe refugjati gjerman, Hans Heymann, i cili e ndërtoi Planin e tij për Paqe të Përhershme duke përdorur fondet e dhëna nga... Sipërmarrja Carnegie për Paqe Ndërkombëtare. Në punimin e tij ai shkruante:

“Kombet kanë krijuar disharmoninë ndërkombëtare nga besimi i kotë se harmonia në shoqërinë tonë mund të realizohet mbi baza kombëtare… Kjo qasje mendore e kufizuar na ka hequr një shpresë të fuqishme, që do të thotë se ky koncept zhgënjyes mund të mbahet vetëm gjatë një periudhe kalimtare… Pas zhgënjimit [nga Lufta e Dytë Botërore], një organizatë ndërkombëtare do të jetë e domosdoshme, për mirëqenien e shoqërisë si një e gjitha”.

Kjo ishte klasikja problem-reagim-zgjidhje. Në vitin 1945, shoqëria sekrete e hershme Tryeza e Rrumbullakët, kishte dy degë kryesore: Institutin Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare (Royal Institute of International Affairs- RIIA) në Chatham House në Londër (që kishte degë në disa pjesë të tjera të botës) dhe dega e Shteteve të Bashkuara e RIIA-s, Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë (Council on Foreign Relations-CFR) në Nju Jork (që pati degët e saj në Shtetet e Bashkuara). Në vitet e pasluftës, këto do të lidheshin me grupin Bilderberg (Bil), Komisioni Trepalësh (TC), si dhe Klubi i Romës (CR), për të formuar një rrjet të fuqishëm të manipulimit, i cili përmban një element shumë domethënës të qeverisë sekrete të botës - një qeveri që është shumë më e fuqishme se sa ndonjë autoritet i zgjedhur (figura 7 -te skanohet, fq.139).

Ju do të gjeni anëtarët e këtyre organizatave mes elitës së politikave botërore dhe “këshilltarëve” politikë, bankingut, kompanive të naftës, korporatave shumëkombëshe, pronarëve të mediave, administratorëve dhe gazetarëve, ushtrisë, ligjit dhe arsimit. Ata funksionojnë si organizata brenda organizatave, duke u infiltruar në këto sfera të ndikimit dhe fshehtësisë, për ti nxitur këto sfera të influencës dhe në mënyrë sekrete duke nxitur axhendën e Elitës Botërore.

Pjesa më e madhe e kolegëve dhe punonjësve të tyre nuk kanë asnjë ide se çfarë po ndodh ose se në çfarë shkalle ata janë duke u përdorur. Ashtu si me Tryezën e Rrumbullakët, ka disa qarqe të shquara njerëzish brenda këtyre grupeve të një fronti. Ka një elitë-bërthamë, e cila punon me kohë të plotë për çështjen; një rreth i anëtarëve, të cilët e njohin axhendën dhe punojnë së bashku me organizatat e tyre për ta realizuar atë; si dhe një rreth i jashtëm i anëtarëve, të cilët nuk i dinë ndërlikimet e plota dhe të vërteta të axhendës, por, e thënë me pak fjalë, janë të dobishëm për manipuluesit.

Jo të gjithë ata, të cilët janë anëtarë të këtyre organizatave, janë manipulatorë të vetëdijshëm dhe ne kemi nevojë që të përdorim intuitën dhe informacionin e paraqitur nga kërkimet e bëra, për të vendosur se cili prej tyre e di qëllimin dhe cilët janë përdorur pa e kuptuar se ku ata janë përfshirë realisht. Në këtë kapitull, unë do të portretizoj sfondin dhe ndikimin e këtyre grupimeve dhe blloqet e fuqishme me të cilat ato janë në ndërveprim, Kombet e Bashkuara dhe Bashkimin Evropian.

Instituti Mbretëror i Çështjeve Ndërkombëtare (RIIA)

Elita anglo-amerikane e cila u takua në Konferencën e Paqes së Versajës në Paris në vitin 1919, formoi RIIA-n si dhe Këshillin për Marrëdhëniet me Jashtë (CFR) në vitet 1920 dhe 1921, ashtu siç e trajtuam edhe më parë. E ashtuquajtura “marrëdhënie speciale” mes Britanisë dhe Amerikës është, në fakt, marrëdhënia midis RIIA-s dhe Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë. Sot Instituti Mbretëror, me mbretëreshën si padron të tij, ka një efekt të jashtëzakonshëm mbi politikën britanike dhe atë botërore. Ai është Zyra e Punëve të Jashtme Britanike.

Atëherë përse ngrihet pyetja në se ekonomia dhe fuqia politike e Britanisë është zvogëluar? Përgjigjja është se manipuluesit britanikë janë më shumë të interesuar në krijimin e një qeverie botërore, se sa në përmirësimin e Britanisë si vend. Nëse zvogëlimi i ekonomisë dhe i fuqisë politike të Britanisë do të ishte i nevojshëm për këtë plan të gjerë, atëherë kështu do të veprohet. Ashtu si edhe me klikën “judaike”, angazhimi i tyre është ndaj kauzës së kultit të Syrit që Sheh Gjithçka dhe jo ndaj interesave të njerëzve.

Në kohën e këtij shkrimi, tre presidentët e bashkuar të RIIA-s janë Lordi Kerrington (Lord Carrington-Kom 300), ish Ministër i Kabinetit Konservator (duke përfshirë edhe Sekretar i Jashtëm), Sekretar i Përgjithshëm i NATO-s, anëtar i Komisionit Trepalësh dhe nga viti 1991 kryetari i grupit Bilderberg; Lordi Kallagen (Callaghan) i Kardifit, ish Ministër i Parë i Punës, ministër kabineti (duke përfshirë edhe Ministër i Jashtëm), dhe frekuentues i Bilderbergut; dhe Lordi (Roy) Xhenkins i Hillhead, një anëtar themelues në Evropë i Komisionit Trepalësh, një Bilderbergers, si dhe ish Ministër i Kabinetit të Punës dhe Kancelar i Thesarit. Lordi Xhenkins ishte njëri prej “katër gangsterëve”, me vetë Sekretarin e Jashtëm të Punës, Lordin (David) Ouen (TC), që ndanë Partinë e Punës në vitin 1981, duke shpallur Partinë e tyre Social Demokratike (SDP). Ai ishte gjithashtu edhe President i Komisionit Evropian dhe së bashku me njerëz të tjerë si kryeministri konservator, Eduard Heath (Bil, TC), ai ishte një nga mbrojtësit pasionantë të Bashkimit Evropian.

Kryetari i RIIA-s është ish konservatori MP, Kristofer (tani lord) Tugendhat, kryetari i Shoqërisë Ndërtesa Kombëtare e Kishës dhe guvernator i fondacionit Ditchley, i cili është një fasadë për Rendin e Ri Botëror, sipas disa studiuesve dhe veprave të botuara. Tugendhat e përshkruante Bashkimin Evropian si “zhvillimin politik më të dobishëm, premtues dhe shpresëdhënës që duhet të ndërmerret në këtë pjesë të botës këtë shekull… është një aventurë fisnike dhe e guximshme, të cilës jam krenar që i shërbej”. Instituti emëroi si “presidentë nderi” “presidentët dhe kryeministrat e Anglisë dhe vendeve të tjera federative”. Presidentët, kryeministrat dhe elita politike kudo nëpër botë flasin në institut shpesh sipas fshehtësisë e “Rregullit të Dhomës Chatham”. Kjo do të thotë se:

“Kur një takim ose një pjesë e tij është mbajtur nën Rregullin e Dhomës Chatham, pjesëmarrësit janë të lirë të përdorin informacionin e marrë, por as identiteti ose kallëzimi i folësit dhe as e ndonjë pjesëtari tjetër nuk mund të tregohet; as të përmendet se informacioni u mor në takimin e Institutit”.

Sa shumë për një qeveri të hapur! Instituti është shumë i fshehtë dhe nuk duhet të tregojë detaje të anëtarësisë së tij në vende të rëndësishme. Përse jo, nëse është ai është vetëm një “think tank”? Çfarë ka aty për të fshehur? Kur takova dikë për ta pyetur për një listë të anëtarëve të tij në Kabinetin Britanik dhe në Kabinetin Hije, m’u tha nga sekretari se emrat e individëve anëtarë nuk bëhen të ditur asnjëherë. Për tu antarësuar në Institut, duhet të nominohesh nga dy anëtarë, të cilët të njohin mirë, madje edhe në këtë rast nuk mund të kalosh procedurën e zgjedhjes.

Hyrja pranë kësaj anëtarësie është një tjetër hap, i cili të jep mundësi për të shfrytëzuar bibliotekën e institutit. Kjo formë e dytë e anëtarësimit ndihmon të vendosë perden e tymit, atë çfarë ndodh, tjetërkund, në qendër të organizatës. Instituti në ditët e sotme financohet, ashtu si ka qenë financuar që në fillim të krijimit të tij, nga kompanitë dhe bankat botërore më të mëdha e më të rëndësishme. “Programi i tij për Energjinë dhe mjedisin” është paguar nga kompanitë më të mëdha të naftës, prodhuesit e elektricitetit dhe qymyrgurit, si dhe Autoriteti i Energjisë Atomike. O Zot, tani vë bast që ky nuk është i njëanshëm! Korporatës më të rëndësishme antare të RIIA-s janë: Morgan Guaranty Trust Company të Nju Jorkut (J. P. Morgan); S. G. Ëarburg Grup plc (përpara gllabërimit të saj); Barings plc (përpara dështimit të mistershëm e me profil të lartë); British Foreign and Commonëealth Office; Ministria e Mbrojtjes; Ambasada e Shteteve të Bashkuara; Korporata RTZ; Korporata anglo-amerikane e Afrikës Jugore; British Petroleum; Shell International; Banka e Anglisë; Barclays Bank; Lloyds Bank; National Ëestminster Bank; Lazard Brothers; Grupi TSB; Abbey Nacional; Midland Montagu; Coopers & Lybrand; Unilever; British American Tobacco Industries; British Aerospace; The Economist; Gerard Atkins & Co Ltd; Xhon Sëire & Sons Ltd dhe Ente Nazionale Idrocarburi (ENI).

Korporata të tjera anëtare përfshijnë një listë të kompanive udhëheqëse të botës, shteteve dhe mediave. Madje, aty përfshihet edhe Kisha e Anglisë së bashku me Kongresin Kombëtar Afrikan (ANC) dhe Amnesty International. Përse Amnesty International ishte duke mbështetur një organizatë, nëpërmjet së cilës është orkestruar manipulimi m.q.që të shtohet masivisht numri i të burgosurve politikë? Organizata të medias, të cilat po e mbështesi RIIA-n përfshijnë ABC Neës Intercontinental Inc; CBS Neës; NBC Neës Ëorldëide; Britain’s Channel Four TV dhe Independent Television Neës (ITN); Fuji Television; Der Spiegel; The European; The Financial Times; The Guardian; The Independnet dhe Independent On Sunday; The Observer; Daily Telegraph; the Times; The Scotsman; The Yorkshire Post; Reuters, the international neës agency; The Neë York Times; The Ëashington Post; The Ëall Street Journal; The Readers’s Digest; dhe, tepër mizore për një organizatë që pretendon të jetë e pavarur, BBC Ëorld Service; BBC Monitoring Service dhe BBC Radio.

Fondet e taksapaguesve dhe mbështetja për RIIA-n është dhënë jo vetëm nga britanikët dhe Zyra e Commonëelth-it dhe Ministria e Mbrojtjes, por gjithashtu edhe nga Zyra e Kabinetit, Thesari i Shtetit, Departamenti i Mjedisit, Departamenti i Industrisë dhe i Tregtisë, Taksave Indirekte dhe Doganat si dhe disa burime te tjera. Departamenti Ndërkombëtar i Partisë Laburiste Britanike është një anëtare e korporatës, së bashku me Kongresin e Bashkimit të Tregëtive (TUC) dhe kështu ka edhe emra të tjerë të përfshirë, të cilët i kemi parë në këtë libër. Kjo përfshin edhe Chase Bank Manhatan (bashkimi i pasluftës së Bankës Chase të Rokfelerit dhe të Bankës Rothsçajlld/Uarburg të Manhatanit), kompanitë Morgan dhe Ëarburg dhe bashkimet N. M. Rothsçajlld dhe Sons Ltd, J. Henri Schroder (gjithashtu vepronin si bankierë për bamirësi ndaj BBC-së, Fëmijët Apelojnë në Nevojë), Kompania e Motorit Ford dhe Organizata e Kontrollit të Popullsisë, kaq e dashur për Xhorxh Bushin, Federata e Prindërve të Planifikuar. Një tjetër emër që më vjen në mendje gjatë hetimeve të mia është ai i Hambros Bank Ltd, e cila është gjithashtu një antare e korporatës së RIIA-s.

Krijimi i Shteteve të Bashkuara të Evropës, nën kontrollin e centralizuar, është një tjetër gur kilometrik në planin e Rendit të Ri Botëror dhe po kështu është një surprizim i planifikuar që RIIA është mbështetur gjithashtu nga Komisioni i Unioneve Evropiane, Zyra e Mbretërisë së Bashkuar e Parlamentit Evropian, Këshilltarët e Politikës Evropiane (UK) Ltd, Tryeza e Rrumbullakët Evropiane (sa me vend!) e Industrialistëve dhe Banka Evropiane për Rikonstruksion dhe Zhvillim.

Instituti është përdorur si një forum privat për elitën për të shitur idetë e tyre të Rendit të Ri Botëror, për të thërritur audienca dhe ato me ndikim në media, politikë, arsim dhe tregti. Ai, në fakt, është një organizatë lobingu për Rendin e Ri Botëror, një mjet (jashtë makinës qeveritare “zyrtare”), nëpërmjet të cilës, mund të kryehen marrëveshjet dhe të administrohen ngjarjet, edhe pa dijeninë e publikut, por edhe pa dijeninë e parlamenteve të zgjedhura. Megjithatë, ka edhe më shumë se kaq. Është një bosht qendror dhe i rëndësishëm në rrjetin sekret të qeverisë, me lidhje shumë të ngushta me Familjen Mbretërore Britanike dhe Shërbimin Sekret Britanik. Përsëri, shumica e njerëzve të përfshirë në RIIA nuk e kuptojnë se si përdoret ajo.

Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë (CFR) dhe Kombet e Bashkuara (UN)

CFR-ja (Council on Foreign Relations) është dega e Institutit Mbretëror në ShBA. Ndryshimi kryesor mes tyre është se lista e anëtarësisë së CFR-së është e arritshme dhe disa prej anëtarëve të saj janë të shqetësuar kaq shumë nga çfarë kanë parë dhe dëgjuar prej atyre që kanë folur kundër saj. Jo shumë, por disa. Nëse vetëm kjo do të kishte qenë një rast në Britani, ku ata lanë qëndrimin e amerikanëve kur bëhej fjalë për fshehtësinë! Shumica e “sekreteve” që dalin në sipërfaqe në Britani, janë ato që në mënyrë të qëllimshme lihen të rrjedhin për të shfryrë dhe minuar një politikan, personalitet ose grup për ndonjë arritje manipulative të dëshiruar. Ky rregull i përgjithshëm përdoret gjithashtu edhe në Shtetet e Bashkuara, por ekipi britanik ka pasur një kohë të gjatë që të përmirësonte teknikat e saj prova për shfryrje. Që me formimin e CFR-së, çdo president i Shteteve të Bashkuara ka qenë anëtar i saj përveç Ronald Reganit. Në të vërtetë, Regani nuk ishte president, zëvendëspresidenti i tij, Xhorxh Bushi, një anëtar i CFR-së, po drejtonte “shfaqjen”.

Ishte Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë, pa dyshim me të dhënat dhe koordinimin e RIIA-s, që bëri të mundur ekzistencën e Kombeve të Bashkuara (pasardhësja e Lidhjes së Kombeve). Ky ishte diamanti i pasluftës së manipulatorëve dhe një nga arsyet kryesore që i dha formë Luftës së Dytë Botërore. Nga viti 1945, bota ishte në mënyrë të kuptueshme e sëmurë dhe e lodhur nga lufta dhe mendja njerëzore ishte e hapur të pranonte gjithçka që mund të parandalonte masakrën njerëzore.

Problem-reagim-zgjidhje solli lindjen e Kombeve të Bashkuara (UN). Karta e UN u pranua zyrtarisht nga përfaqësuesit e pesëdhjetë vendeve në një takim në San Francisko, më 26 qershor të vitit 1945. Por ky ishte vetëm kulminacioni publik i viteve manovruese mbrapa skenave të Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, që kontrollonte administratën e Franklin D. Ruzveltit. Shkrimtari Xheims Perlof tregoi prapaskenën e Kombeve të Bashkuara në librin e tij të vitit 1988, Hijet e fuqisë: Këshilli për marrëdhëniet me jashtë dhe rënia e Amerikës:

“Në janar të vitit 1943, sekretari i Shtetit, Kordell Hull, formoi një komitet drejtues të përbërë nga ai vetë, Leo Pasvolsky, Isaiah Boëman, Sumner Ëelles, Norman Davis dhe Morton Taylor. Të gjithë këta burra - me përjashtim të Hullit - ishin anëtarë të CFR-së. Më vonë të njohur si Grupi i Axhendës Informale, ata draftuan propozimet origjinale për Kombet e Bashkuara. Ishte Bouman - një prej themeluesve të CFR-së dhe anëtar i të vjetrës “Hetim” të Kolonelit Haus- i cili ishte i pari që shprehu e parashtroi konceptet. Ata thirrën tre noterë, të gjithë njerëz të CFR-së, të cilët vendosën se ajo ishte konstitucionale. Më pas e diskutuan këtë me Franlkin D. Ruzveltin, më 15 qershor të vitit 1944. Presidenti e miratoi planin dhe e bëri atë të njohur në publik në po të njëjtën ditë”.

Në librin e tij, Gjuha amerikane, H. L. Mencken sugjeroi se termi “Kombet e Bashkuara” ishte vendosur nga presidenti Ruzvelt gjatë takimit me Uinston Çurçillin në Shtëpinë e Bardhë, në dhjetor të vitit 1941, pak përpara sulmit të Perl Harborit12. Delegacioni i Shteteve të Bashkuara në takimin themelues të Kombeve të Bashkuara ishte si një paketim i CFR-së. Ai përfshinte: Isaiah Boëman, Hamilton Fish Armstrong, Sumner Ëelles, Norman H. Davis, Xheims T. Shotëell dhe rusin Leo Pasvolsky. Ata ishin të gjithë anëtarë të CFR-së, që shërbyen gjatë luftës në Komitetin Këshillues të Ruzveltit për Politikën e Jashtme të Pasluftës. Të gjithë, njëzet e katër anëtarë të KMJ-së, ishin në delegacion. Ky ishte mjeti përmes të cilit u manipuluan Kombet e Bashkuara për të ekzistuar.

• Delegacioni i Shteteve të Bashkuara në Konferencën e San Franciskos përfshinte edhe Jon J. McCloy (kryetar i CFR-së në vitet 1953-1970, anëtar i Komitetit të të 300-ve, kryetar i Fondacionit Ford e Chase Manhatan Bank të Rokfelerëve, mik e këshilltar i nëntë presidentëve- nga Ruzvelti deri te Regani); Xhon Foster Dulles-i (mbështetës i Hitlerit, themelues i CFR-së, që së shpejti do të bëhej sekretar i Shtetit); dhe Nelson Rokfeler (një manipulator kryesor, katër herë i zgjedhur guvernator i Nju Jorkut, si dhe zëvendës president në administratën e presidentit Gerald Ford).

Qëndrimi i Jon J. McCloy-it personifikonte atë të manipulatorëve, të cilët krijuan Kombet e Bashkuara. Ai ishte këshilltar financiar i qeverisë fashiste italiane të Benito Musolinit dhe luajti një rol të rëndësishëm në Gjermaninë naziste për bankën Harriman-Bush, të cilët financonin Hitlerin. McCloy qëndroi në ndarjen private të Hitlerit në Olimpiadën e vitit 1936 në Berlin me ftesën e Rudolf Hesit dhe Herman Goringut13. McCloy ishte gjithashtu anëtar i komitetit drejtues të grupit Bilderberg.

Sekretari i përgjithshëm i konferencës ishte anëtari zyrtar i Departamentit të Shtetit dhe CFR-së, Alger Hiss, i cili më vonë u shfaq si agjent sekret i rekrutuar nga Bashkimi Sovjetik. His ishte sekretar ekzekutiv i konferencës Dumbarton Oaks të vitit 1944, ku punoi me njeriun e Stalinit, Vyacheslav Molotovin, mbi detajet e Kartës së Kombeve të Bashkuara. Ai u përshkrua si “specialisti i organizatës ndërkombëtare në kulmin e saj” i presidentit Ruzvelt në Konferencën e Yalta-s në Krimea, në shkurt të vitit 1945, në të cilën morën pjesë edhe Çurçilli e Stalini. Pas sjelljes në jetë të Kombeve të Bashkuara, His u bë president i famëkeqes Carnegie Endoëment (Ndihma Karnixhi) për Paqe Ndërkombëtare, një emërim i bërë nga John Foster Dullesi, i cili i injoroi informacionet rreth spiunazhit të Hisit, kur iu tregua rreth tyre në vitin 1946. Më pas Hisi u nxor jashtë “loje” dhe kaloi 44 muaj në burg.

Anëtarë të tjerë të fshehtë të Partisë Komuniste, anëtarë të CFR-së, ishin në delegacionin e Shteteve të Bashkuara në San Francisko për shpalljen e Kombeve të Bashkuara, midis të cilëve edhe Dekster Uaite (Dexter Ëhite), i cili gjithashtu u zbulua të ishte një agjent sovjetik. Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë drejtonte politikën e Shteteve të Bashkuara, çfarëdolloj “partie” që të ishte zyrtarisht në fuqi. Ashtu si Xhon J. McCloy tha një herë: “Kurdoherë që kishim nevojë për ndonjë burrë [për pozicion qeveritar], shfletonim nëpër listën e anëtarëve të këshillit dhe përfundonim duke vendosur një zgjidhje për Nju Jorkun” (zyrat qendrore te CFR-së janë në Harold Pratt House, 58 East 68th Street). Edit Kermit Ruzvelt, mbesa e ish presidentit Teodor Ruzvelt, një kolumniste gazete, e përmblodhi kështu kontrollin e të ashtuquajturës kantieri “Establishmenti lindor” nëpërmjet CFR-së:

“Cila është pikëpamja e establishmentit? Nëpërmjet administratave të Ruzveltit, Trumanit, Eizenhauerit dhe Kenedit, ideologjia e saj është e qëndrueshme: sepse rruga më e mirë për të luftuar komunizmin është nëpërmjet Shtetit Socialist Botëror të drejtuar nga “ekspertë”, sikundër janë ata vetë. Rezultati kanë qenë politikat, të cilat favorizojnë rritjen e supershtetit, dorëzimin gradual të sovranitetit të Shteteve të Bashkuara…”

Robert Ë. Lee shkroi në edicionin e shtatorit të vitit 1992 të Amerikani i ri, ku theksonte se, më së paku, katërmbëdhjetë nga tetëmbëdhjetë sekretarë Shteti të Shteteve të Bashkuara, që kur CFR-ja ishte formuar në vitin 1921, kanë qenë anëtarë të kësaj organizate, duke përfshirë edhe sekretari aktual të shtetit në kohën e këtij artikulli, Lorenc Igëllberger (Laërence Eagleburger). Tetë drejtorët e fundit të CIA-s, duke përfshirë edhe Xhorxh Bushin, kanë qenë anëtarë të CFR-së dhe, përpara katër dekadave, kandidatë të Partisë Demokratike dhe Republikane për presidentë dhe zëvendëspresidentë, të cilët ishin (ose u bënë) anëtarë të CFR-së kanë qenë: Dëight D. Eizenhoëer, Adlai Stevenson, John F. Kenedy, Henry Cabot Lodge, Richard Nixon, Hurbert Humphrey, Edmund Muskie, George McGovern, Jimmy Carter, Ëalter Mondale, Gerald Ford, Nelson Rockfeller, George Bush, Michael Dukakis, Geraldine Ferraro dhe Bill Clinton.

Kjo është organizata, e cila krijoi Kombet e Bashkuara16. UN-ja madje ndërtoi edhe zyrat e saj në Nju Jork, një tokë e dhuruar nga Rokfelerët, pa detyrime financiare. Veç Rokfelerëve, emra të tjerë si Morgan, Uarburg, Schiff dhe Marburg po manipulonin prapa skene politikanë dhe këshilltarë. Kombet e Bashkuara iu paraqitën publikut si një mjet për të sjellë paqen në botë, për të zgjidhur ndryshimet nëpërmjet fjalëve, jo luftës. Shumica e njerëzve punojnë aty duke besuar në sinqeritetin e vërtetësinë e këtyre qëllimeve të UN-së. Kam frikë se ata do të zhgënjehen me këtë rezultat që ne po ofrojmë. UN-ja është si “Kalë Troje” për tiraninë fashiste-komuniste botërore, të njohur si Rendi i Ri Botëror.

UN-ja është një mjet, nëpërmjet të cilit qeveria botërore dhe ushtria botërore janë të manipuluara në pozicionet e tyre dhe nëpërmjet së cilës mendimi publik është zbutur nga konfliktet dhe propaganda, për ta pranuar këtë politikë si rrugën e vetme për të sjellë paqen dhe stabilitetin e çështjeve njerëzore. Të shtatë sekretarët e përgjithshëm të UN-së e kanë mbrojtur këtë mendim qysh në vitin 1945. Mbajtësi i fundit i këtyre zyrave, dr. Boutros Boutros-Ghali, e filloi karrierën e tij nën diktatorin egjiptian, Gamal Abdel Nasser. Boutros-Gali bëri thirrje për një Ushtri të përhershme të UN-së (armata botërore) dhe që kjo të ketë të drejtë të vendosë taksë (qeveria botërore). Pasardhësi i tij, Kofi Anan, dëshironte të njëjtën gjë.

Qysh në krye të herës Kombet e Bashkuara i hapën rrugë një rryme organizatash të lidhura, të cilat koordinohen me planin e Rendit të Ri Botëror në fusha si shëndeti (Organizata Botërore e Shëndetit), kontrollin e popullsisë ose - thënë më mirë - eugjenika, (Fondi i Popullatës së UN- UNFPA); zhvillimi ekonomik dhe mjedisor (Programi mjedisor i UN-UNEP), edukimi, shkenca dhe kultura (UNESCO) dhe lista sa vjen e zgjerohet. Këto janë organizata, të cilat janë përcaktuar për kontrollin botëror të të gjitha fushave të jetëve tona, ndaj urgjentisht na nevojitet të zgjohemi nga ky gjumë. UN-ja është një front për hierarkinë Iluminati/frimasonë. Në një fjalim të vitit 1970, Robert Ëelch, themeluesi i shoqërisë Xhon Birch në Amerikë, parashikoi me një saktësi të çuditshme atë se çfarë do të bëheshin Kombet e Bashkuara:

“Kombet e Bashkuara (UN) shprsojnë dhe presin - ose, thënë më saktësisht, të brendshmit, bosët konspiratorë që qëndrojnë mbi të, shpresojnë dhe planifikojnë që në emër të saj – të përdorin kontrollet e popullsisë, kontrollet mbi zhvillimet teknologjike dhe shkencore, kontrollin mbi armët dhe fuqinë ushtarake individuale të kombeve, kontrollin mbi edukimin, kontrollin mbi shëndetin dhe të gjitha kontrollet që ajo mund të ngrerë gradualisht mbi bazën e të gjitha përligjieve të ndryshme nëpërmjet juridiksionit ndërkombëtar që ajo mund të sajojë. Këto kontrolle të veçanta laragane do të bëhen dora-dorës komponente që materializojnë kontrollin e plotë, i cili mendohet të arrihet me pretendime, mashtrime, bindje, gënjeshtra dhe falsitet, ndërkohë që këto kontrolle shtrëngohen me forcë brutale çka sjell, gjithashtu, si vazhdim terrorin”.

Kjo është ajo çka Kombet e Bashkuara kishin ndërmend të bënin; kjo është arsyeja pse ajo ishte krijuar; kjo është ajo që tani po bën UN-ja.

Komuniteti Ekonomik Evropian - tani Bashkimi Evropian ( Europian Union - EU)

Plani për të krijuar tri blloqe botërore tregtie, të cilat eventualisht do të shkriheshin në një të vetme, tashmë nuk ishte ndonjë gjë e re. Ky ishte një plan afatgjatë, për të centralizuar fuqinë në Evropë, Amerikat dhe Azi-Australi, nëpërmjet grupimeve të nxitura fillimisht si zona të lira tregtare, por më vonë duke u përfshirë në Bashkimin Evropian, Bashkimin Amerikan dhe Bashkimin e Paqësorit. Komuniteti Ekonomik Evropian ishte i pari dhe kjo më pas u ndoq nga Marrëveshja e Tregtisë së Lirë të Amerikës Veriore (NAFTA), që përfshinte Shtetet e Bashkuara, Kanadanë dhe Meksikën. Kjo marrëveshje u firmos nga presidenti Xhorxh Bush, më 12 gusht 1992.

Sipas llogarive të mia të shpallura në fjalimet publike në vitin 1994 u shpreha se kjo aleancë do të zgjerohej për të rrethuar gjithë territorin e Amerikave. Kjo nuk ishte një profeci, por thjesht një njohje e planit të lojës. Nuk ka rëndësi se cili emër presidenti është në fuqi, republikan apo demokrat qoftë ai, plani gjëmonte. Çfarë ishte ajo që tha republikani Xhorxh Bush kur u hodh në skenë NAFTA? Ai dëshironte të shihte një zonë tregu të lirë, që shtrihej nga maja e Amerikës Veriore deri në fund të Amerikës Jugore. Çfarë ishte ajo që tha demokrati Bill Klinton në mbledhjen e liderëve, të cilët vinin nga çdo cep i kontinentit amerikan, në 10 dhjetor të vitit 1994?

“Historia u ka dhënë popujve të Amerikës mundësinë për të ndërtuar një komunitet të kombeve, të angazhuar për lirinë dhe premtimin e përparimit… në agimin e shekullit tjetër [doja të shihja]… një zonë të madhe të lirë tregu nga Alaska në Argjentinë”.

Vutë re ndonjë ndryshim? Jo, as unë. Një tjetër gjë që unë e parashikova qysh në vitin 1994, sërish nga njohja e axhendës, ishte krijimi i të tretës “zonë të tregut të lirë”, që përfshinte Azinë dhe Australinë. Më 16 nëntor të vitit 1994, mora një kopje të londinezes Daily Telegraph, për të parë se për këtë ishte rënë dakord një ditë më parë. Grupimi Bashkëpunimi Ekonomik i Azisë dhe Paqësorit (Asia-Pacific Economic Cooperation - APEC) u pranua në takimin e Samitit afër Xhakartës, Indonezi, të mbajtur me pjesëmarrjen e Bill Klintonit, Paul Keating-ut (kryeministri australian), si dhe krerëve të qeverive të Azisë. Edhe Keating ose është në skemë, ose është një leshko i mashtruar. Tani procesi duhet të fillojë, duke përpunuar dy blloqet e fundit të tregut në një model që është përdorur fillimisht në Evropë, përpara se ato t’i shkrijnë të gjitha në një të vetme.

Plani për Shtetet e Bashkuara të Evropës nën kontrollin e centralizuar shkon mbrapa në shekuj. Ai ka qenë një nga qëllimet e Kalorësve Templarë. Kur templarët u shkatërruan në kështjellën e tyre në Francë nga marrëveshja e mbretit të Francës dhe Papës, disa prej atyre që i mbijetuan sulmit u rigrupuan në Londër dhe templarët u riformuan nën pseudonimin Riti Skocez i Frimasonëve. Riti ka një numër të gjerë anëtarësh në vende me influencë dhe mjaft të fuqishme në botë. Mbrapa Komunitetit Evropian, tani Bashkimi Evropian, ishin Jean Omar Marie Gabriel Monnet (Kom 300), djali i një tregtari konjaku francez; konti Riçard N. Coudenhove-Kalergi (Kom 300) nga Austria; dhe Josef Retinger (Kom 300), një socialist polak, i cili formoi një organizatë të quajtur Lëvizja Evropiane (European Movement) për të bërë presion me objektiv një kontroll qendror të Evropës. Ai ishte gjithashtu më shumë i influencuar në krijimin e grupit Bilderberg, një nga pikat kyçe si mjet për manipulimin e qeverisë sekrete. Sidoqoftë, Jean Monnet, ishte figura më e rëndësishme në Bashkimin Evropian.

Monet shkoi në Kanada në vitin 1910, në moshën njëzetvjeçare, për të kërkuar treg për biznesin e tij të konjakut familjar. Aty ai u lidh me kompaninë Hudson Bay dhe veprimet bankare të vëllezërve Lazard dhe u bë pjesë e skenës anglo-amerikane, edhe pse ai ishte francez. Ai do të bëhej një njeri i besueshëm për presidentët dhe kryeministrat dhe kjo i siguroi atij një kontratë fitimprurëse që e lejonte për të transportuar, gjatë Luftës së Parë Botërore, me anije nga Kanadaja në Francë Kur mbaroi lufta, ai u caktua në Këshillin e Lartë të Aleatëve Ekonomikë dhe u bë këshilltar i grupit të Lordit Milner (Kom 300) dhe i Kolonelit Haus (Kom 300), të cilët po përgatitnin Marrëveshjen e Versajës, duke krijuar Lidhjen e Kombeve.

Nga viti 1919, ndikimi dhe reputacioni i tij mes manipulatorëve ishte kaq i fuqishëm, saqë ai u emërua zëvendëssekretar i përgjithshëm i Lidhjes së Kombeve. Përsëri po shohim të njëjtat emra. Gjashtë vjet më vonë ai shkoi në Amerikë dhe u bë zëvendëspresident i kompanisë të quajtur Transamerica, e zotëruar nga Banka e Amerikës. Monet tani ishte në pozicionin e përsosur për të koordinuar komplotin amerikano-evropian, për të krijuar Komunitetin Evropian.

Konti Riçard N. Coudenhove-Kalergi shkroi një libër në vitin 1923, ku bënte thirrje për Shtetet e Bashkuara të Evropës. Ai u emërua pas R.Vagnerit (Riçard Ëagnerit), për të cilin Hitleri pati thënë se, për të kuptuar Gjermaninë naziste, duhet të kuptoni Vagnerin. Një mik i ngushtë i babait të kontit ishte T.Hershl (Theodore Herzl), themeluesi i Zionizmit. Libri i Kontit titullohej Pan-Evropa, dhe ai predikonte formimin e Bashkimit Pan-Evropian me degë të shtrira në kontinent, të mbështetur nga politikanët udhëheqës evropianë, nga establishmenti Anglo-Amerikan, duke përfshirë Kolonelin Haus dhe Herbert Hoover-in si dhe grupin e zakonshëm që shfaqet kudo. Konti shkruan në autobiografinë e tij:

“Në fillim të viteve 1924, ai mori një thirrje nga baroni Louis de Rothsçajlld; një nga shokët e tij, Max Uarburgu, nga Hamburgu, e kishte lexuar librin tim dhe dëshironte të na njihte. Për çudinë time [sigurisht!], Uarburgu spontanisht [sigurisht!], na ofroi 60 000 monedha të florinjta për të vazhduar lëvizjen për tri vitet e para… Maks Uarburgu, i cili ishte një prej burrave më të spikatur dhe më të mençur që kisha takuar ndonjëherë, kishte një parim për financimin e këtyre lëvizjeve. Ai mbeti sinqerisht i interesuar në Pan-Evropën për të gjithë jetën e tij. Maks Uarburgu organizoi një udhëtim në vitin 1925 në Shtetet e Bashkuara për të më prezantuar mua me Paul Uarburgun dhe Bernard Baruch-in”.

Gjithashtu, mes mbështetësve të lëvizjes Pan-Evropiane ishte Uinston Çurçilli (Kom 300), i cili shkroi një artikull në vitin 1930 për botuesen amerikane, The Saturday Evening Post, të titulluar Shtetet e Bashkuara të Evropës. Kjo ishte nëntë vjet përpara Luftës së Dytë Botërore, për të cilën Çurçilli rigozorisht bëri fushatë - një luftë, e cila ishte përgjegjëse për krijimin e Komunitetit Evropian. Kontit Coudenhove-Kalergi iu dha një mbështetje entuziaste, nga burime të tilla “të paanshme” si Xh.F.Dalles (John Foster Dulles), N.M.Batler (Nikolas Murray Butler), presidenti i Columbia University dhe Carnegie Endoëment për Luftë Ndërkombëtare (më falni, Paqe) dhe dr. Stefen Duggan, themeluesi dhe presidenti i parë i Institutit të Edukimit, i cili ishte 100% i kontrolluar prej Këshillit për Marrëdhënie me Jashtë. Ata që krijuan Revolucionin Bolshevik dhe të dyja palët për dy luftërat botërore, duke përfshirë edhe Adolf Hitlerin, po komplotonin për të paraqitur Komunitetin Evropian ashtu si dhe Kombet e Bashkuara.

Ndërkohë, Moneti ishte gjithashtu i afërt me Franklin D. Ruzveltin, falë marrëdhënieve të tij me ndihmësen influente të presidentit, Heri Hopkins (Harry Hopkins), i cili ishte për Ruzveltin siç ishte koloneli Haus për presidentin Uillson. Hopkins ishte financuar prej Rokfelerëve për të punuar mbi Marrëveshjen e Re, e cila tashmë ishte duke tejzgjatur depresionin e Shteteve të Bashkuara. Që të dy, Moneti dhe Hopkinsi ishin përkrahës të Bashkimit Sovjetik. Moneti ishte thellësisht i përfshirë në politikën huadhënëse, nëpërmjet së cilës, një shumë e madhe armësh, materiale të tjera dhe njohuri teknologjike bërthamore të Shteteve të Bashkuara iu transferuan botës komuniste.

Organizata si Lëvizja e Bashkimit Federal - më vonë Komiteti i Bashkimit Atlantik dhe Këshilli Atlantik për Shtetet e Bashkuara - ishin formuar për të bërë presion ndaj bashkimit të Amerikës dhe Britanisë. Këto grupe organizative u dominuan nga anëtarët e CFR-së.

Ndërmjet drejtuesve të Këshillit Atlantik në vitet 1970 ishte edhe Xhorxh Bush (Kom 300) dhe një nga manipulatorët më influencues botëror e i palodhur, Henri Kisinger (Kom 300), për të cilin do të tregohet edhe më shumë në vazhdimësi të kësaj historie. Presioni dhe propagandat për Bashkimin Evropian arritën majat më të larta, në maj të vitit 1948, kur Lëvizja e Bashkimit Evropian mbajti Kongresin e saj të Evropës. Avokatët udhëheqës të Lëvizjes ishin Uinston Çurçilli dhe dhëndri i tij, politikani britanik, Duncan Sandys, dhe duke punuar mbrapa skenës me një efekt madhështor ishin Xhim Monet dhe krijuesi i grupit Bilderberg, Josef Retinger. Kongresi miratoi shtatë zgjidhje për bashkimin politik të Evropës. Në njërën prej tyre thuhej: “Krijimi i Evropës së Bashkuar duhet të cilësohet si një hap thelbësor drejt krijimit të botës së bashkuar” [qeverisë botërore]. Moneti gjithashtu drejtoi Komitetin për Shtetet e Bashkuara të Evropës, që kishte të njëjtin qëllim.

Huatë e pasluftës amerikane ndaj Evropës, të njohura si Plani Marshall ose Programi i Rigjenerimit Evropian (European Recovery Programme- ERP), u përdorën për të siguruar fonde për lëvizjen e Bashkimit Evropian, për të minuar pavarësinë e shteteve sovrane dhe për të ngritur presionin e kontrollit qendror të Evropës. Ky plan supozohej të ishte puna e gjeneralit Xhorxh C. Marshall, sekretar i Shtetit të presidentit Truman, por nuk është bërë e ditur se arkitektët e vërtetë ishin Zhan Monet dhe Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë (CFR). Në vitet 1946-‘47 u formua, një grup studimi i CFR-së për të raportuar mbi rikonstruksionin e Evropës. Grupi u kryesua nga një avokat, Charles M. Spofford, dhe sekretar ishte David Rokfeler (Kom 300), që më vonë do të bëhej kreu i bankës Chase Manhatan, si dhe kryetar i CFR-së, një ndikues në grupin Bilderberg, si dhe krijues i një tjetër fronti të Elitës, Komisionit Trepalësh.

Në më pak se një vit, ky “grup studimor” i CFR-së ndryshoi emrin e tij në Planin Marshall dhe u paraqit si politika e qeverisë. Personi që u zgjodh për të drejtuar Planin Marshall në Evropë ishte… Averell Harriman-i (Kom 300), i cili u vendos në shtëpinë e madhe të Rothsçajldëve të Parisit në hotel Talleyrand. Propozimit nuk iu hapo rruga lehtësisht ngaqë aty ishin disa kongresmenë, që mund të shihnin pëtej perdes së tymit. Ndërkohë CFR-ja hodhi një propagandë mësymëse me organizatat e Elitës, për tu siguruar se politika ishte pranuar. Këtu përfshiheshin bizneset e kontrolluara prej CFR-së e trupat e bashkuara tregëtare dhe, sigurisht, media e kontrolluar prej CFR-së. Politikës së Shteteve të Bashkuara të Evropës iu dha një mbështetje shumë e pastër nga Nju Jork Times dhe Uashington Post të CFR-së.

“Lufta e Ftohtë” e komplotuar prej Elitës, do të ishte gjithashtu shumë e dobishme, ashtu si në të vërtetë do të ishte ajo edhe në disa raste të tjera në dekadat që do të vijonin. Nevoja për të çuar hua drejt Evropës - për të mposhtur kërcënimin e komunizmit (të cilin e kishte krijuar vetë Elita) - u përdor efektivisht për të fituar miratimin nga Kongresi për Planin Marshall. Xhon Mekloi (Kom 300), kryetari i CFR-së për gati njëzet vjet, tha se periudha e tij si Komisioner i Lartë i ShBA-së ndaj Gjermanisë pas luftës i tregoi atij se si mund t’i zgjidhte gjërat përdorimi i kërcënimit komunist. “Njerëzit u ngritën dhe mbajtën vesh kur u përmend kërcënimi sovjetik”, tha ai. Kur propozimet siguruan miratimin, bordit ekzekutiv i Plani Marshall përfshiu Allen Dallesin, më pas president i CFR-së; Philip Read, kryetari i General Elektric; ish sekretarët luftës, Henri L. Stimson e Robert P. Patterson; ish zëvendësministri i Shtetit, Din Açeson (Kom 300), një anëtar i CFR-së, i cili ishte në delegacionin e ShBA-së gjatë formimit të Kombeve të Bashkuara.

Hapi i parë në krijimin e Komunitetit Evropian ishte prezantimi i Komunitetit të Qymyrgurit dhe Çelikut Evropian, që filloi në qershor të vitit 1952, duke bashkuar industrinë e hekurit dhe çelikut të Gjermanisë Perëndimore, Francës, Italisë, Belgjikës, Holandës dhe Luksemburgut nën një kontroll qendror. Ai kishte fuqinë për të caktuar çmimet, investimet dhe marrjen e vendimeve nëpërmjet votimit të shumicës. U paraqit nën emrin e Planit Shuman (nga Robert Schuman ministri i Jashtëm socialist i Francës, më vonë kryeministër), por edhe njëherë prapa tij qëndronte Zhan Monet, më pas kryetar i Komisionit të Planifikimit të Përgjithshëm Francez. Ideja fitoi çmime shpërthyese prej emrave të CFR-së, si Xhon Foster Dalles dhe Din Acheson. Moneti u vlerësua me Çmimin e Paqes Uateler (Ëateler Peace Prize) prej dy milionë frangash, si mirënjohje ndaj “shpirtit ndërkombëtar, që tregoi në krijimin e Komunitetit të Qymyrgurit dhe Çelikut …”. Kush e dha këtë shpërblim? Fondacioni Karnexhi! Dy admirues të Monetit, Meri dhe Serge Bromberger, ekspozuan planin në librin e tyre, Zhan Monet dhe Shtetet e Bashkuara të Evropës:

“Gradualisht ishte menduar që, autoritetet mbikombëtare të mbikëqyrura nga Këshilli Evropian i Ministrave në Bruksel dhe nga Asambleja në Strasburg do të administronin të gjitha aktivitetet e kontinentit. Do të vijë një ditë kur qeveritë do të jenë forcuar për të pranuar se një Evropë e bashkuar është një fakt i përfunduar, pa pasur se çfarë të thoshte, në vendosjen e parimeve të saj të nënvizuara. Gjithçka që ata duhej të bënin ishte të bashkonin në një të vetme të gjitha këto institucione autonome, në një administrim federativ të vetëm dhe më pas të deklaronin shpalljen e Shteteve të Bashkuara të Evropës”.

Moneti dhe komplotuesit e tij u përpoqën të paraqitnin një ushtri evropiane nën komandën e tyre qendrore. Ata bënë thirrje për çarmatim të kombeve dhe krijimin e një armate. E njëjta gjë po ndodh edhe sot në shkallë botërore. Gjashtë anëtarët e Komunitetit të Qymyrgurit dhe Çelikut firmosën një marrëveshje për këtë çështje në vitin 1952, por ajo dështoi së materializuari, pasiqë parlamenti i Francës refuzoi ta pranonte. Përsëri, më 25 mars të vitit 1957, të gjashtët firmosën dy traktatet e Romës për të krijuar Komunitetin Ekonomik Evropian ose Tregun e Përbashkët dhe Komunitetin e Energjisë Atomike Evropiane (Euratom). Negociatat për traktatet e Romës ishin të kontrolluara nga Moneti, me ndihmën e vazhdueshme të rrjetit të CFR-së në Shtetet e Bashkuara. Kjo ishte konfirmuar nga lektori harvardian, Ernest H. van der Beugel, një sekretar i përgjithshëm i nderuar i grupit të elitës Bilderberg si dhe një anëtar i Komisionit Trepalësh. Në librin e tij, Nga ndihma Marshall në partneritetin Atlantik (parathënia nga miku i tij, Henri Kisinger), ai shprehet:

“Moneti dhe komiteti i tij veprues mbikëqyrni jo zyrtarisht negociatat, dhe menjëherë kur shfaqen pengesa, alarmohej makineria diplomatike e Shteteve të Bashkuara, më së shumti përmes ambasadorit Bruse… i cili kishte të drejtë të menjëhershme të hynte në majë të nivelit të komandës së Departamentit të Shtetit…”

“Në atë kohë ishte e zakonshme se, nëse Moneti mendonte se një vend i caktuar do të paraqiste vështirësi në negociata, përfaqësuesi diplomatik amerikan në atë vend i drejtohej Ministrisë së Jashtme, për të komunikuar opinionin e qeverisë amerikane, i cili, pothuajse në të gjitha rastet, përputhej me pikëpamjet e Monetit”.

Monet = Elitë Botërore. Akti i Vetëm Evropian, që theu barrierat tregëtare përmes Evropës në vitin 1992 dhe Marrëveshjet e Mastrihtit për Bashkimin Evropian janë vetëm disa gurrë të tjerë të sigurt në rrugën drejt Shteteve të Bashkuara të Evropës nën kontrollin e Elitës. Kjo qasje me gurë kilometrikë është përdorur çdo ditë për të mashtruar njerëzit. Manipulatorët e dinin se, nëse do të na kërkohej të lëviznim nga gjendja e sovranitetit të kombit drejt qeverisë botërore vetëm me një kërcim, edhe njerëzit më të hutuar do të pyesnin se çfarë po ndodh dhe do ta kundërshtonin atë. Kështu që na është treguar një seri fazash, periudhash të ndërmjetme, të cilat janë cilësuar si të izoluara ose ngjarje të palidhura me njëra-tjetrën. Nëse keni pranuar vetëm njërën, tjetra do të paraqitet më vonë, derisa qëllimi përfundimtar të arrihet me marifete nga më të ulëtat.

Është si të vendosësh dikë në një banjë me ujë të ftohtë dhe më pas ta nxehësh atë dalëngadalë, derisa të kuptohet se është e përvëluar. Vetëm në stadin e fundit viktimat e kuptojnë se çfarë po ndodh dhe atëherë mund të jetë shumë vonë. Josif Stalin, diktatori autoritar i Bashkimit Sovjetik, e shpjegon këtë proces në librin e tij, Marksizmi dhe çështja kombëtare, botuar në vitin 1942, atëherë kur plani i lojës anglo-amerikan-komunist ishte dukshëm i mirënjohur për të. Ai shkruante:

“Ndajeni botën në grupe rajonesh, si një fazë tranzicioni drejt qeverisë botërore. Popujt do të jenë më të gatshëm të braktisin besnikërinë e tyre ndaj vendit kundrejt një besimi rajonal të mjegullt, dhe pastaj ata do të duan një autoritet botëror. Më vonë, rajonet do të sillen rreth një bote të vetme diktatoriale”.

Çfarë është me saktësi ajo që po ndodh? Në vitin 1984, agjenti sovjetik i KGB-së, Anatoliy Golitsyn, paralajmëroi se do të kishte një “liberalizim të rremë” në Bashkimin Sovjetik dhe në Evropën Lindore. Kjo do të mirëpritej nga perëndimorët, tha ai, dhe do të çojë në shkrirjen e Komunitetit Evropian dhe vendeve të ish Bashkimit Sovjetik. Në të njëjtën javë, në dhjetor të vitit 1994, kur Bill Klintoni lajmëroi planet për zonën e tregut të lirë NAFTA, për t’u zgjeruar nëpër Amerikë e deri në Argjentinë, krerët evropianë të qeverisë treguan planet për të lejuar vendet e ish Bashkimit Sovjetik që të bashkohen me Bashkimin Evropian. Ngjarjet tani po lëvizin shumë më shpejt. Në fillim të këtij kapitulli, unë kam shkruar se plani ishte eventualisht për të bashkuar e shkrirë Bashkimin Sovjetik në Shtetet e Bashkuara të Evropës dhe, përpara se ky libër të kishte përfunduar, kjo u njoftua zyrtarisht.

Shihni se sa larg ka udhëtuar, që në fillim të prezantimit Komuniteti Ekonomik Evropian ( European Economic Community-EEC) ose Tregu i Përbashkët. Ne britanikëve na u kërkua të bashkoheshim me të ose ekonomia britanike do të dështonte. Oh, me të vërtetë? Deficiti britanik aktual në tregtinë evropiane dhe kontributet e anëtarësisë që kur ne u bashkuam me këtë komunitet, është afërsisht 100 miliardë paundë! Në fillim, popullatat e Evropës u mashtruan duke besuar se nëse nuk do të bashkoheshin, të gjithë do të përballeshin me shkatërrimet ndaj fjala ekonomike do të hiqej nga emërtimi dhe kjo do të bëhej Komuniteti Evropian (EC-gur kilometrik). Më vonë kjo u ndryshua në një tjetër emër, në Bashkimi Evropian (European Union-EU, gur tjetër kilometrik).

Kemi edhe lëvizjen drejt centralizimit të fuqisë politike në komunitet dhe erozionit në vendimmarrjen kombëtare. Kjo u ndoq nga presioni për Bankën Qendrore Europiane (European Central Bank-ECB) dhe një monedhë evropiane (gur tjetër kilometrik). Dhe koncepti i Evropës me kontrollin e centralizuar që administrohej nga Banka Qendrore Evropiane, me një monedhë, me administrim rajonal dhe punë të përbashkët, me politika industriale e transport të përbashkët, janë me saktësi ato çka planifikuan për Evropën Hitleri dhe nazistët. Ata madje e quajtën planin e tyre Komuniteti Ekonomik Evropian (Europäische Ëirtschaft = gemeinschaft).

Në librin e tij të vitit 1966, Tragjedi dhe shpres, i “ brendshmi” i Elitës, Kerrëll Kuajglei (Carroll Quigley) shpjegonte se si procesi i integrimit evropian në të gjitha nivelet duhej të sillej në faza; Riçard N. Gardner (Kom 300) i CFR-së, më vonë do të tregonte se si plani ishte për ta “shkatërruar atë [sovranitetin] pjesë pas pjese”. Më 9 nëntor të vitit 1988, udhëheqësit evropianë u mblodhën në Pantheon në Paris, për të festuar njëqindvjetorin e lindjes së Zhan Monetit, të të ashtuquajturit “babai i Evropës”.

Por çfarë kishte për të festuar rreth krijesës së Monetit? Që kjo krijesë ishte në paqe qysh në vitin 1945? Jo, jo. Këtë gjë e kishte lejuar të ndodhte Elita, në mënyrë që integrimi evropian të mund të zinte vend e të zhvillohej. Nëse nuk do të ishin manipulatorët, këtu nuk do të kishte pasur luftëra panevropiane në këtë shekull. Moneti krijoi një përbindësh, i cili ishte në procesin e gllabërimit të lirisë. Integrimi i Evropës është një tjetër mjet i rëndësishëm për Rendin e Ri Botëror.

nga **Rifat** Wed Feb 01, 2012 8:14 am

vazhdim..

Qeveria Sekrete

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? Grupi_bilderberg

Grupi Bilderberg (BIL)

Krijimi i Komunitetit Evropian dhe grupit Bilderberg janë të lidhura me njëra-tjetrën nga një njeri i veçantë - prej socialistit polak, Jozef Retinger, një prej themeluesve të lëvizjes evropiane dhe shok konspirator i Zhan Monetit. Ishte Retingeri dhe princi Bernhard i Holandës, i cili sugjeroi takime të rregullta të ministrave të Jashtëm evropianë. Jashtë këtyre takimeve erdhi bashkimi doganor, e njohur si Vendet Beneluks (Benelux Countries - Belgjika, Holanda dhe Luksemburgu), pararendëse e Komunitetit Evropian. Saktësisht, ishte një fjalim në Chatham House të Institutit Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare, ku Retingeri shfaqi vizionin e tij për një Evropë, në të cilën vendet do të “braktisnin pjesë nga sovraniteti i tyre”. Në Londër ai takoi A.Herrimenin (Averell Harrimanin), në atë kohë ambasador i SHBA-së në Angli. Herrimeni caktoi për të një vizitë në Shtetet e Bashkuara, për të marrë mbështetje për Lidhjen e Pavarur për Bashkëpunimin Ekonomik, gjithashtu e njohur si Lidhja Ekonomike për Bashkëpunimin Evropian, që po organizonte Retingeri. Në Amerikë, Retingeri (sipas fjalëve të tij) u kënaq nga mbështetja e gjerë për planet e tij nga ana e Russel C. Leffingëell, partner i vjetër në bankën J. P. Morgan dhe zyrtar i CFR-së; nga David Rokfeler, kryetar i CFR-së në vitet 1946-1953; Nelson Rokfeler (CFR); Sër Ëilliam Ëiseman (Kom 300), partner i Kuhn, Loeb, kompani të Rokfelerit; Xhorxh Franklin, drejtor ekzekutiv i CFR-së nga 1953 deri më 1971, si dhe “krushk” me familjen Rokfeler; Xhon Foster Dalles dhe disa personazhe të tjera të familjarizuara. Nga ky moment, Retingeri pothuajse e kishte formuar Komitetin Amerikan mbi Evropën e Bashkuar me Allan Dallesin, kreun e parë të CIA-s dhe Uilliam Donovanin, kreun e paraardhëses së CIA-s, OSS-së.

Nga këto dhe prej diskutimeve të tjera lindi ideja e një grupi udhëheqsash politikanë, këshilltarësh politikë, pronarësh dhe administratorësh të mediave, kompanish shumëkombëshe dhe administratorësh bankarë, liderash ushtarakë dhe prej atyre të fushës së edukimit, të cilët do të takoheshin për të vendosur të ardhmen e botës. Kjo do të bëhej e njohur si Grupi Bilderberg, e quajtur kështu sipas hotel Bilderbergut në Osterbeek, Holandë, ku u zhvillua takimi i parë, nga 29 deri më 31 maj të vitit 1954. Në zemër të formacionit të Grupit Bilderberg ishin Rothsçajlldët dhe njerëz si Retingeri, princi Bernhard i Holandës, Paul Rykens (kryetari i gjigantit të supës dhe ushqimit Unilever) dhe përsëri ai, Averrell Herrimeni. Ndikimi i Herrimenit në këtë shekull mund të jetë shumë i madh, megjithëse shumë njerëz nuk mund të kenë dëgjuar ndonjëherë për të. Ishte Herrimeni, i cili krijoi terrenin për huadhënie ndaj Britanisë dhe Bashkimit Sovjetik; ishte administratori në terren i Planit Marshall në Evropë (që drejtoi politikat e vendeve marrëse); paraqiti buxhetin mbrojtës si dhe procedurat me Zhan Monetin dhe administratorin civil britanik, Edvin Plouden-in, për Organizatën Traktati i Atlantikut të Veriut (NATO), që ende janë në përdorim edhe sot e kësaj dite; kryesoi Administrimin e Mbrojtjes së Përbashkët, që e riarmatosi Evropën gjatë Luftës së Ftohtë. Ky ishte njeriu, familjet e biznesit të të cilit mbështetën daljen e Adolf Hitlerit dhe lëvizjen eugjenike.

Princi Bernhard, ish-oficer gjerman SS, spiun gjerman nëpërmjet kompanisë I.G. Farben dhe më vonë një pjesëtar kryesor me lordin Viktor Rothsçajlld në kompaninë Shell Oil, shkoi në Amerikë për të përcaktuar anëtarësinë e Shteteve të Bashkuara në grupin Bilderberg. Princi Bernhard kishte lindur në vitin 1911 si një princ gjerman i Lupp-Biesterfeld, dhe më vonë punoi për departamentin e inteligjencës NË7 të I. G. Farben-it. Ai u martua me princeshën Juliana (Kom 300) të Holandës, në vitin 1937. Ata u dëbuan në Londër pas pushtimit nazist të Holandës dhe ky “ish” i punësuar i shërbimeve operative inteligjente gjermane punoi si ndërlidhës ushtarak i rëndësishëm me forcat aleate. Njeriu që bindi Bernhardin për t’u bërë njeriu fasadë për Bilderbergët ishte manipulatori kryesor… lordi Viktor Rothsçajlld. Takimi i përvitshëm i elitës anglo-evropiane-amerikane, e njohur si grupi Bilderberg, do të bëhej një komponent kyç në rrjetin e Elitës, që formon qeverinë sekrete të botës së sotme. Përveç të tjerëve që morën pjesë në takimin e parë në hotelin Bilderberg, në vitin 1954 ishin David Rokfeler (CFR); Dean Rusk (CFR, TC, student i Rhodes), kreu i fondacionit Rokfeler dhe Sekretar Shteti nën Xhon F. Kenedin; Jozef E. Xhonson (CFR), drejtues i Carnegie Endoëment për Paqe Ndërkombëtare dhe sekretar i ShBA-së për Bilderbergët; Denis Healey (TC, RIIA, Kom 300), Ministri i Mbrojtjes së Partisë Laburiste Britanike nga 1964 deri më 1970 dhe Kancelar i Thesarit, 1974-1979; Hugh Gaitskell, udhëheqësi i ardhshëm i Partisë Laburiste Britanike, përpara vdekjes së tij në fillim të viteve 60; dhe Lord Boothby, i cili punoi me Uinston Çurçillin për unifikimin e Evropës. Denis Healey ka marrë pjesë më shumë se asnjë tjetër politikan i Anglisë në takimet e Bilderbergut, që në vitin 1954,. Ai, gjithashtu, u bë kryetar i një krijese tjetër të Elitës, i Komitetit Ndërkombëtar të Fondeve Monetare të Përkohshme dhe iu dha një grant nga fondacioni Ford, për të reklamuar Institutin e Studimeve Strategjike të Elitës (Institute of Strategic Studies), që filloi të veprojë në Londër, në vitin 1958. Për 12 vjet, Healey, një anëtar udhëheqës i shoqërisë Fabian, shërbeu në këshillin e Institutit Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare dhe u bë anëtar i Komisionit Trepalësh (TC) të Rokfelerit, në vitin 1979.

Grupi Bilderberg përbëhej nga një elitë e vogël thelbësore e njohur si Komiteti Drejtues. Kjo nuk zgjidhej dhe drejtohej nga princi Benhard, mik i ngushtë i familjes mbretërore britanike. Ai qëndroi kryetar deri sa hoqi dorë vetë në vitin 1976, në kohën kur ishte i përfshirë në skandalin e mitmarrjes së Lockheed-it. Lord Home (Kom 300), kryeministri britanik i mëparshëm, u vendos si kryetar dhe, qysh nga viti 1991 ky vend u mbajt nga Lord Kerringtoni (Lord Carrington). Ai është mik shumë i ngushtë i Henri Kisingerit. Kerringtoni është një ish ministër i kabinetit britanik, sekretar i përgjithshëm i NATO-s, anëtar i Komitetit 300 dhe president aktual i Institutit Mbretëror për Çështjet Ndërkombëtar. Peter Rupert Karington vjen nga një familje që i ka bërë të hollat nga bankingu. Kerringtoni ishte në bordin e bankës Hambros (e caktuar në Kom 300), e cila ka qenë e lidhur me Michel Sindona, skandalin financiar në Itali. Kjo ishte e lidhur me famëkeqen P2 (Pi Due), Lozha e Frimasonëve, të cilët coptuan politikën italiane. Në mes të interesimeve të tjera për biznes të Lordit Kerington, kanë qenë diktatorët e Rio Tinto Zinc, Barclay’s Bank, Cadbury Schëeppes, Amalgamate Metal, British Metal, Christies (drejtues ankandi), si dhe kryetari i Bankës Australiane – Zeland e Re.

Në librin e tij, Rothsçajlldët anglezë, R.Dejvis (Riçard Davis) raporton se Lionel Rothsçajlldi ishte vizitor i rregullt i shtëpisë Kerington në Ëhitehall. Këto dy familje ishin të lidhura nëpërmjet martesës së Kontit të pestë, Rosebery, me Hannah Rothsçajlld, vajzën e Majerit, në vitin 1878. Gjatë ceremonisë, ajo ishte paraqitur, siç thotë një britanik, nga kryeministri Dizrael. Elita e Bilderbergut - si Keringtoni ashtu edhe ata të komitetit drejtues bashkërenduan pjesëmarrësit e rregullt të takimeve të Bilderbergut (të atyre që e dinë planin e vërtetë të lojës) dhe të atyre të ftuarve të rrallë që ftoheshin në pak raste (disa prej tyre nuk e dinin përmbajtjen e axhendës së organizatës, por që mund të ushqeheshin me linjën e festës sipas idesë që institucionet botërore janë rrugët për të arritur paqen dhe mirëqenien). Elita është gjithashtu edhe një nga manipulatoret më efikase në drejtim të egos pasi disa politikanë e ndiejnë edhe vetë që kanë “arritur” në një stad ndërkombëtar nëse janë të ftuar për të marrë pjesë.

Grupi Bilderberg takohej vetëm një herë në muaj dhe kjo ndodhte në mënyrën më të fshehtë. Hotelet zbrazeshin nga të gjithë, me përjashtim të Bilderbergërve dhe stafit të hotelit. Në takime diskutohej për strategjitë e duhura për t’u përdorur gjatë dymbëdhjetë muajve, në arritje të qëllimeve të Rendit të Ri Botëror, në bashkëpunim edhe me organizata të tjera shoqëruese. Asnjë fjalë nga diskutimi nuk duhet të dilte dhe nuk lejohej të raportohej në rrjedhën e përgjithshme të shtypit. Kjo ndodhte, pavarësisht pjesëmarrjes së figurave kryesore të medias, si Katharine Graham (Bil, CFR, TC), pronarja aktuale e Ëashington Post dhe Conrad Black (Bil, TC), pronari i Grupit Hollinger, që kontrollonte London Daily Telegraf, Jerusalem Post, Spectator, si dhe organizata të tjera të shënuara të medias anembanë botës. Graham është gjithashtu edhe bashkëkryetare (së bashku me Arthur Ochs Sulzberger i gazetës Neë York Times) në lidhjen për botimin e International Herald Tribune, një tjetër gazetë propagandistike e Elitës Botërore. Grahami është gjithashtu i lidhur edhe me revistën Neësëeek dhe agjencinë e re, Associated Press (AP), e cila ushqen me informacion mediat e pafundme të shpërndara kudo nëpër botë; nuk jepeshin informacione që i përkisnin grupit Bilderberg; as për CFR-në, ose Komisionin Trepalësh.

Tre anëtarë të bordit të perandorisë Hollinger të Blekut (C.Black) dhe/ose të Daily Telegraf, janë: Henri Kisinger, lordi Kerrington dhe Sër Evelin de Rothsçajlld. Blek ka shërbyer në komitetin drejtues të Bilderbergut. Grupi i tij Hollinger ka një histori tepër interesante. Ai më parë ishte i njohur si Korporata Argus, që evoluoi nga një kompani e themeluar nga Elita inteligjente britanike e bashkuar në Luftën e Dytë Botërore, Ekzekutivi i Veprimeve Speciale, falë ekspertit drejtues të luftës ekonomike, Eduard Planket Tejlor (Edëard Plunket Taylor). Ai ishte një partner në biznes me Xhorxh Montegu Black, babanë e Konradit. Që të dy ata ishin të përfshirë në prodhimin e birrës në Kanada dhe u ngritën paralel me familjen Bronfman, familja e një gangsteri kanadez në periudhën e prohibicionit. Sot Bronfmanët janë të lidhur ngushtë me atë organizatë famëkeqe të Elitës, të njohur si Lidhja e Antishpifjes (Anti-Defamation League). Në vitin 1940, Eduard Planket Tejlor u caktua personalisht nga vetë Uinston Çurçill tek Ekzekutivi i Veprimeve Speciale. Maskimi i tij ishte që të drejtonte një kompani private, të quajtur Ëar Supplies Ltd, e cila ishte krijuar nga SOE. Tejlor dhe Xhorxh Montegue Blek bënë një pasuri të madhe nëpërmjet kësaj kompanie. Ajo vazhdoi pas luftës si Korporata Argus, tani grupi Hollinger. Tejlor u largua në vitin 1970 për të hartuar ligjet bankare të ishujve Cayman dhe Bahamas, të cilat, si rezultat, u bënë parajsa e përtejdetit për pastrimin e parave të dyshimta. Nën kujdestarinë e Konrad Blekut, një rrymë e bilderbergasve dhe emrave të tjerë të përmendur në këtë libër u caktuan në bordin e gazetave Telegraf dhe grupit Hollinger. Sa mirë të dish që kemi një shtyp të lirë, apo jo?

Një tjetër anëtar i Komitetit Drejtues të Bilderbergut është edhe Andre Najt (Andreë Knight), një ish drejtues i The Economist, Daily Telegraf-it të Blekut dhe më vonë Drejtor ekzekutiv i Lajmeve Ndërkombëtare (Neës International) të R.Murdokut (Rupert Murdoch), që në Britani kishte në pronësi The Sun, Today, Ëorld Neës, Times dhe Sunday Times. Night është ende në bordin e asaj organizate. Që në vitin 1982 ai ka qenë pjesë e Këshillit të Menaxhimit të fondacionit Ditchley, me bazë në Ditchley Park, afër Oksfordit, në një kështjellë të ndërtuar për Dukën e Lichfield-it në shekullin XVI. Fondacionit Ditschley iu dha pronësia nga Ronald dhe Marietta Tree. Ronald ishte një ish pilot lartësish në Inteligjencën Britanike. Komiteti drejtues i grupit të Bilderbergut shpesh i mbante takimet e tij mujore në kështjellë. Fondacioni Ditchley është një front organizate e Rendit të Ri Botëror, që punon shumë ngushtë me Institutin Tavistock për Marëdhëniet Njerëzore në Londër, për të cilën disa kërkues dhe vepra të publikuara kanë nxjerrë se është qendra për studimin e masës së manipulimit të mendjes njerëzore. Emra të ndryshëm të përmendur në këtë libër janë të lidhur me Ditchley-n, duke përfshirë edhe Kristofer (Lord) Tugendhat, kreun e Institutit Mbretëror të Marrëdhënieve me Jashtë. Dega amerikane e fondacionit Ditchley drejtohet nga Sajrus Vens (Cyrus Vance) (CFR, TC, Bil, Kom 300) sekretar i shtetit nën udhëheqjen e Karterit dhe drejtori i fondacionit Rokfeler. Numri i gazetarëve dhe drejtuesve të medias në grupin Bilderberg dhe në linja të tjera të rrjetit është shumë i rëndësishëm, por përpiqu të gjesh qoftë dhe një fjalë të vetme të këtij takimi në rrjedhën e madhe të shtypit.

Pas Bilderbergëve qëndrojnë Rothsçajlldët dhe Rokfelerët. Sot Henri Kisinger është manipulatori kryesor, megjithëse si një kukull e atyre që realisht e kontrollojnë atë. Kisingeri është anëtar elite i Grupit Bilderberg, të Komisionit Trepalësh dhe të Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, madje ai është i lidhur me Institutin Mbretëror të Marrëdhënieve Ndërkombëtare, me Chase Manhatan Bank të Rokfeler/Rothsçajlld, si dhe me Fondacionin Rokfeler. Ai drejtonte edhe organizatën e tij, Kisinger Associates dhe midis drejtorëve të saj themelues do të gjeni… lordin Kerrington! Kisingeri dhe Kerringtoni kanë lidhje të ngushta me lordin Roll të Ipsdenit, një tjetër bildberger, Trepalësh, anëtar i Komitetit të 300-ve dhe anëtar bordi i Kisinger Associates . Lordi Roll (më parë Sër Erik Roll) ishte president i bankës tregtare S. G. Ëarburg. Një tjetër mik i ngushtë i Kisingerit në Angli ishte spiuni dhe operativi i inteligjencës britanike, Lord Viktor Rothsçajlldi.

Gazeta Spotlajt (Spotlight) në Uashington (e cila përpiqet të botojë materiale, që mediat e tjera të shumta nuk duan ti raportojnë) është vazhdimisht në kërkim të infiltrimit tek Grupi Bilderberg. Ajo pati një vit të mbarë më 1991, kur ajo siguroi listën e miqve të takimit në Baden-Baden, Gjermani. Midis emrave ishte edhe David Rokfeleri dhe një tufë me administratorësh të ShBA-së, politikanë dhe krerë të kompanive të ndryshme. Aty ishte Bill Klintoni, atë kohë si guvernator i Arkansasit, por shumë shpejt ai do të bëhej president i Shteteve të Bashkuara. Klintoni është gjithashtu anëtar i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, si dhe i Komisionit Trepalësh, dy prej disa gjërave që ndante ky demokrat me parardhësin e tij në Shtëpinë e Bardhë, republikanin Xhorxh Bush. Konrad Black ishte aty, si zakonisht, dhe po kështu ishte një tjetër nga elita e Bilderbergut, kapoja afatgjatë i Fiatit, Giovanni Agnelli (Kom 300). Ai është figura më e fuqishme dhe më e pasur në shoqërinë italiane me interesa në banking, shoqëritë e sigurimeve, në industritë kimike, në tekstile, armatime dhe në fushën e botimeve për të cilin ekziston mendimi se zotëron 60 miliardë dollarë. Perandoria e tij e botimeve përfshinte dy nga tri gazetat udhëheqëse në Itali, La Stampa dhe Corriere dela Serra. Vë bast se ato asnjëherë nuk e përmendën se pronari i tyre ishte zëri udhëheqës në Grupin Bilderberg. Henri Kisinger e përshkruante atë si “një prej njerëzve që mua më pëlqen më shumë në këtë botë”.

Pushteti mbretëror evropian prezantohej nga dy pjesëmarrësit e rregullt, mbretëresha Beatrix e Holandës (Kom 300), vajza e princit Bernhard, dhe mbretëresha Sofia e Spanjës. Delegacioni britanik përfshinte edhe Xhon Smith-in, liderin e mëvonshëm të Partisë Laburiste, që ishte gjithashtu një nga anëtarët trepalësh; Gordon Braun-in (G.Broën), Kancelari i Punës hije; Andre Najt-i; lordi Roll i Ipsdenit; Laërence Freedman, kreu i Departamentit të Studimeve të Luftës së Kolegjit Kings; Kristofer Hogg, kryetar i Courtaulds; si dhe Patrick Ëright, Zëvendës Sekretari i Përhershëm i Shtetit dhe kreu i shërbimeve diplomatike. Aty ishte edhe Manfred Vërner (Manfred Ëorner), sekretari i përgjithshëm i fundit i NATO-s dhe po kështu ishte edhe Xhon R. Gelvin (J.R.Galvin), Komandanti Suprem i Aleancës për Evropën në zyrat qendrore të SHAPE. Gelvini ka qenë avokat i operacioneve të NATO-s, jashtë sferës së saj zyrtare të ndikimit. Sekretari i përgjithshëm i NATO-s ishte nga bilderbergët. Kohët e fundit, bilderbergu Joseph Luns u zëvendësua nga lordi Kerrington, që u ndoq më pas nga Manfred Vërner dhe pas vdekjes së tij në vitin 1994, ai u ndoq nga një tjetër Bilderberg i rregullt, Vili Klaes (Ëilly Claes), ministri i Jashtëm belg (i cili, së fundmi është marrë në pyetje nga policia belge që po heton një rast korrupsioni). Kreu i fundit i NATO-s, spanjolli Javier Solana (Bil), i ka ushtruar një presion të vazhdueshëm axhendës së Grupit Bilderberg për një armatë evropiane, për zgjerimin e NATO-s në ish Bashkimin Sovjetik dhe për veprime të NATO-s jashtë zonës së caktuar të saj. Sipas The Spotlight, prezantimi i ushtrisë botërore zinte një vend të rëndësishëm në axhendë dhe në Baden-Baden, duke cituar Henri Kisingerin, i cili shprehej në një nga forumet e Bilderbergut:

“Një armatë e UN-së (Kombeve të Bashkuara) duhet të jetë e aftë për të vepruar menjëherë, kudo nëpër botë, pa pengesa që të përfshihet në çdo vend, duke i bërë vendimet e saj të pranueshme, të bazuara mbi konsiderata provinciale”.

Dhe sigurisht, Henri, nëse këtu sapo ndodhën shumë konflikte, në të cilat Forcat Paqeruajtëse të Kombeve të Bashkuara-së u ekspozuan si të papërshtatshme dhe jo të efektshme, si në Bosnjë, Ruanda etj., atëhere protesta publike do të përballej me përgjigjen: “Mirë, nëse ju bini dakord për t’i dhënë më shumë fuqi forcave të UN-së, ato do të përgjigjen më shpejt dhe do të bëhen aq efektive sa të dëshironi ju”. Përsëri na del modeli problem-reagim-zgjidhje. Kisingeri ishte gjithashtu i kënaqur me rrugën që kishte zgjedhur Xhorxh Bushi për të deklaruar luftën në Irak, duke shkuar direkt në Kombet e Bashkuara, kur sipas Kushtetutës së Shteteve të Bashkuara vetëm Kongresit i lejohej të deklaronte luftë. Sipas informatorëve të Spotlight-it, nëse amerikanët do të ishin bindur për t’ia dorëzuar vendimet e pjesëmarrjes në luftë UN-së dhe do t’i linin burrat e tyre të vdisnin të veshur me një uniformë të UN-së, duke luftuar nën një flamur po të UN-së, atëhere “nacionalizmi provincial” në Britani, Francë dhe kudo gjetkë do të zhduket, shprehen zërat e bilderbergëve,. Bill Klinton ka ngulmuar për këtë politikë në Bosnjë dhe ne do të shohim përpjekje të mëtejshme për ta bërë këtë me operacione të tjera të KB-së.

Të njëjtët emra, të cilët vazhdojnë të dalin kudo, morën pjesë në takimin Bilderberg, në qershor të vitit 1994 në Finlandë. Midis të ftuarve, një nga më të mëdhenjtë dhe më të fuqishmit ishte P.D.Sathërlend [Peter D. Sutherland (KT, Kom 300)], drejtuesi i përgjithshëm i GATT-it, Marrëveshja e Përgjithshme mbi Tarifat dhe Tregëtinë , që ishte një front i Elitës për të rrëzuar barrierat tregtare dhe të vendoste të gjitha vendet në mëshirë të Elitës - sistemi ekonomik botëror i kontrolluar. Sathërlendi ishte një zgjedhje e shkëlqyer për punën si një ish anëtar themelues i Komisionit të Komunitetit Evropian. Ai ishte një bilderberg përpara se të bëhej kreu i tregtisë botërore. Pasardhësi i tij, si njeriu në krye të Organizatës së Tregëtisë Botërore, italiani R.Ruxherio (Renato Ruggerio), ishte gjithashtu një bilderberg. Në Finlandë ishte gjithashtu një tjetër bilderberg i rregullt - kryeministri i Holandës, R.Labers (Rud Lubbers) - së bashku me bankierë të tjerë, si J. Martin Taylor, shefi ekzekutiv i bankës Barclays. Dy emra të tjerë me rëndësi për votuesit britanikë janë edhe Toni Bler (Partia Laburiste) dhe Keneth Klarke (Partia Konservatore). Ata morën pjesë në takimin e Bilderbergut në vitin 1993, në Vouliagment, Greqi, ku David Ouen (KT) foli për Jugosllavinë dhe për të ardhmen e Evropës. Toni Bler, në atë kohë spikeri i opozitës për punët e jashtme, vazhdoi përpara duke u bërë lideri i Partisë Laburiste dhe kryeministër, ndërsa Kenneth Klark do të bëhej Kancelar i Thesarit. Që të dy mbështetën një Evropë federale.

Në qershor të vitit 1995, grupi Bilderberg u takua në tri hotele ekskluzive, Grandi, Parku dhe Pallati në pjesën malore të Burgenstokut në Zvicër. Ishte një rast i veçantë që ata takoheshin për herë të dytë në të njëjtin vend. Në mënyrë të rastësishme isha me pushime në Zvicër, kur u mblodhën Bilderbergët dhe mësova për takimin nga gazeta Spotlight, pak fare përpara se të arrija unë. Shkova në Burgenstok përpara takimit të tyre dhe u ktheva përsëri në ditën e fundit të diskutimeve të tyre. Çfarë ndryshimi vihej re për herën e dytë!
Rrugët dhe korridoret për në hotel ishin të bllokuara nga policia zvicerane dhe ushtria e organizuar, që shihte dhe ruante rreth e rrotull nëpër mal. E gjitha kjo për një takim privat të një organizate që vepronte jashtë procesit “demokratik”.

Pyeta një polic në rrugën e bllokuar se çfarë po ndodhte. Ajo çka mund të thoshte ai ishte: “Është sekret, është sekret”. Ai nuk dinte më shumë se aq. Ishte një situatë e çuditshme. Unë mund ta pyesja policin se çfarë po mbronte, por ai nuk e dinte! Kjo ilustronte në mënyrë të shkëlqyer mënyrën me të cilën vepronte piramida botërore. Polici dukej se ishte njeri i mirë. Pa dyshim, ai kishte fëmijë dhe nipër dhe nuk kishte asnjë dëshirë që t’i linte ata në një gjendje fashizmi botëror. Por aty ai ishte në malet zvicerane, duke luajtur rolin e tij, pa e ditur se ç’rol kishte në të vërtetë, në mbrojtje ndaj shkëlqimit publik, të njerëzve të vërtetë, të cilët janë duke komplotuar për të krijuar thjesht këtë diktaturë botërore.

... (vazhdim)

nga **Rifat** Wed Feb 01, 2012 8:24 am

... (vazhdim)

Qeveria Sekrete

[You must be registered and logged in to see this link.]

Grupi Atlantik-Evropian (EAG) dhe Këshilli Atlantik (AC)

Në vitin 1954, viti i Grupit Bilderberg, një tjetër organizatë doli në dritë: Grupi Atlantik-Evropian (European-Atlantic Group- EAG). Zyrat qendrore të tij ndodhen në rrugën Gertrude 6, Çhelsea, Londër. Grupi u formua nga Lord Leitën (Lord Laiton), që në atë kohë ishte Zëvendëspresident i Këshillit të Evropës dhe ky bashkon së bashku anëtarë të parlamentit nga të gjitha partitë, industrialistë, bankierë, ekonomistë dhe gazetarë (tingëllon e njohur kjo?) për të nxitur lidhje të ngushta mes “vendeve evropiane dhe atlantike, duke sjellë një forum të rregullt në Britani për diskutime të informuara për problemet e tyre dhe mundësive për bashkëpunim sa më të mirë ekonomik dhe politik me njëri-tjetrin dhe me pjesën tjetër të botës”.

Kjo do të thotë po të përdornim fjalët e veta, duke u lidhur me organizatat ndërkombëtare që përfshinin Këshillin e Evropës, NATO-n, OECD-në, Bashkimin Evropian Perëndimor, Bashkimin Evropian, Shoqërinë Evropiane të Tregtisë së Lirë, GATT-in, organizatën botërore të tregtisë së “lirë”, dhe Komisionin Ekonomik për Evropën. Dhe kësaj liste mund t’i shtohej çdo organizate tjetër, që dëshironte një qeveri botërore ose që mund të përdorej për këtë rezultat. Hierarkia e saj mbizotërohej nga Shtëpia e Lordëve dhe përfshinte një përfaqësues të frontit Amerikan për Rendin e Ri Botëror - Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë.

Mes zëvendëspresidentëve të listës që i kam prej vitit 1990 janë: Lordi Kerrington, kreu i grupit Bilderberg; Lord Chalfont, kreu i Shtëpsë së Lordëve për Komitetin e Mbrojtjes; Graham Doëson, president kyç për Lidhjen Evropiane për Bashkëpunim Evropian; Douglas Fairbanks, Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë; Lord Gladëyn, president i Lëvizjes Evropiane; Robert Maxuell (i vdekur), agjent i paguar i Mossadit dhe botues i gazetës Daily Mirror; Sir David Nicholson, kryetar i Lëvizjes Evropiane; Derek Prag, kryetar i Shoqërisë Evropiane Londineze; Lord Pym, i cili mori në ngarkim sekretarinë e jashtme nga lordi Kerrington në kohën e Luftës Falkland; si dhe Lord Shaucross.

Këshilli Atlantik (The Atlantic Council – AC - më parë quhej Këshilli Atlantik Britanik) është një organizatë e ngjashme me disa organika. Zëvendësministrat e tij përfshinin: Lordin Kerrington; Lordin Gladuin (Gladëyn); Lord Pym; Lord Shaëcross; Kontin e Bessborough-ut, një nga presidentët e shkuar të Grupit Evropian-Atlantik; Lord Home, ish-kryeministrin Konservator dhe kryetar në të shkuarën i Grupit Bilderberg; Edëard Heath, i Bashkimit Evropian; Denis Healey; Uilliam Rogers, një prej bilderbergëve, ministër i Partisë Laburiste dhe një nga “katër gangsterët”, të cilët krijuan ndarjen e Partisë Social Demokrate, tani Demokratët Liberalë.

Nëse Instituti Mbretëror i Çështjeve Ndërkombëtare nuk do të ishte kaq i fshehtë për të dhënë listën e anëtarëve të tij, ju do të gjenit në të njëjtën kohë disa emra aktivë në të dy këto organizata të përfshira gjithashtu edhe në RIIA - për këtë jam i sigurt. Grupi Atlantik Evropian dhe Këshilli Atlantik janë që të dyja pjesë e rrjetit të Rendit të Ri Botëror.

Komisioni Trepalësh

Elementi tjetër i rrjetit të qeverisë sekrete botërore u zbulua në vitet 1972-1973 nga David Rokfeler (Kom 300), kreu i Bankës Chase Manhatan, udhëheqës i Bilderbergërve, si dhe manipulatori udhëheqës i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, në të cilin ai ishte për një kohë të gjatë kreu i saj. David Rokfeler është një nga profilet më të larta të tij dhe një nga manipulatorët më të kuptueshëm të Rendit të Ri Botëror të planetit, megjithëse ai është në të vërtetë një kukull për ata që janë sipër tij në piramidë. Ai krijoi Komisionin Trepalësh, i cili nga vetë emri i tij duket se është krijuar nga tri grupime - Shtetet e Bashkuara, Evropa dhe Japonia. Rokfeleri pjesërisht ishte i frymëzuar për të vepruar kështu nga Zbignieë Brzezinski (TC, CFR, Bil), një profesor në Universitetin e Kolumbias të kontrolluar nga Elita. Brzezinski ka qenë, gjithashtu, duke hulumtuar mundësinë për një bashkëpunim SHBA-Evropë-Japoni tek ‘rezervuari i mendimit’ i kontrolluar nga Elita - Brookings Institute, në Uashington.

Brzezinski shkroi një libër të titulluar Midis dy epokave: Roli i Amerikës në epokën teknotronike, në të cilën ai përshkruante një shoqëri të re “… që është formuar kulturalisht, psikologjikisht, nga ana sociale dhe ekonomike prej ndikimit të teknologjisë dhe elektronikës - veçanërisht nga ndikimi i kompjuterëve dhe komunikimit”. Ai shkruante në këtë libër se “sovraniteti kombëtar nuk është mẽ një koncept i zbatueshëm” dhe propozonte lëvizje në etapa “drejt një komuniteti të gjerë të kombeve të zhvilluara… nëpërmjet lidhjeve të ndryshme indirekte dhe tashmë duke zhvilluar kufizimet mbi sovranitetin kombëtar”.

Në vitin 1990, ai shkroi në zëdhënëse e Elitës, Neë York Times, se Evropa duhet të ndjekë një politikë “të themeluar në konceptin madhështor të një federate (komonuelthi) Trans-Evropian me Komunitetin Evropian si bërthamën e saj, por duke përfshirë edhe Evropën Qendrore si dhe duke qenë e hapur, gjithashtu, ndaj rasteve të mundshme lidhur me Bashkimin Sovjetik”. Ju mund të shihni se prej nga vjen ky djalë. David Rokfeleri ishte kaq i impresionuar me Brezinskin, saqë e bëri atë drejtor të Komisionit Trepalësh, që rekrutonte anëtarë nga të gjitha vendet, me influencë dhe fuqi në Shtetet e Bashkuara, Evropë dhe Japoni. Disa prej këtyre të rekrutuarve ishin prej kohësh pjesëtarë të Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë; disa ishin bilderbergë, gjithashtu, dhe të tjerë si Henri Kisinger, ishin të lidhur me të gjitha ato si dhe me Institutin Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare, gjithashtu.

Midis shtatëmbëdhjetë burrave që u takuan në pronën e Rokfelerit (Pocantico Hills në Tarrytoën, Nju Jork) për të planifikuar Komisionin Trepalësh më 23-24 korrik 1972, ishin: C. Fred Bergsten (CFR, Bil), një anëtar i vjetër në Institutin Brookings dhe një partner i vjetër në Çështjet Ekonomike Ndërkombëtare me Henri Kisingerin; MekXhorxh Bandi (McGeorge Bundy - KMJ, Bil), presidenti i fondacionit Ford dhe kreu i Këshillit të Sigurimit Kombëtar nën kujdesin e të dyve, Xhon Kenedit dhe Lindon Xhonsonit. Fondet e para për Komisionin Trepalësh erdhën fillimisht nga David Rokfeleri, fondacioni Ford, fondacioni Kettering, nga Lilly Endoëment, nga Fondi i Vëllezërve Rokfeler si dhe nga fondacioni Thyssen, me shuma më të vogla, të dhuruara nga organizata si General Motors, Exon, Coca Cola, revista Time, CBS, si dhe Uells Fargo Bank. Komisioni i vendosi zyrat e tij qendrore në Rrugën 46, 345 East, Nju Jork.

Një nga ambiciet e para të David Rokfelerit dhe Komisionit të tij Trepalësh ishte të vendoste një anëtar komisioni në Shtëpinë e Bardhë si president të Shteteve të Bashkuara, sa më shpejt që të ishte e mundur. Ai e realizoi këtë në zgjedhjet e ardhshme, kur Xhimi Karter u zgjodh president nga Rokfeleri dhe Brezinski, dhe për t’u siguruar se ai do të zgjidhej, u përdorën i gjithë rrjeti i Elitës së parave, medias dhe hileve të pista. Karteri ishte një tjetër president-kukull që kontrollohej nga Elita. Fjalimet e tij në fushatën elektorale ishin të shkruara nga Brezinski dhe asgjë nuk mund të ishte më fyese ndaj së vërtetës, se sa pranimi i fjalimi të tij për nominimin demokrat. Në botën e politikës mos i trego popullit se kë përfaqëson; duhet t’i tregosh atij atë anë që ata duan që tu paraqitësh. Kur shikon të shkuarën e Karterit, çfarë shembulli i mirë do të ishte kur ai fliste për:

“…një elitë politike dhe ekonomike, e cila u ka dhënë formë vendimeve dhe asnjëherë nuk ka dhënë llogari për gabimet dhe as që shqetësohet nga padrejtësia. Kur mbizotëronte papunësia, ata nuk rrinin asnjëherë në radhë për të kërkuar punë. Kur nga një sistem i ngatërruar i mirëqenies do të vinte si pasojë dështimi, ata asnjëherë nuk mbetën pa ushqim dhe veshmbathje, ose pa ndonjë vend për të fjetur. Kur shkollat publike janë inferiore ose shkatërrohen prej konfliktit, fëmijët e tyre shkojnë në shkolla private luksoze. Dhe kur burokracia fryhet e bëhet konfuze, të fuqishmit gjithmonë përpiqen të zbulojnë dhe interesohen të gjejnë një qoshe të ngrohtë, për ndikim dhe përfitim të veçantë”.

Sigurisht, Xhimi, sigurisht. Ai mund të kishte shtuar në fund… “Dhe kjo është plotësisht e drejtë, gjithashtu”. Administrata e Karterit ishte e tejmbushur me anëtarë të Komisionit Trepalësh. Midis rangjeve të saj ishin: Ëalter Mondale, zëvendëspresident; Sajrus Vens, sekretari i shtetit; Harold Broën (CFR), sekretari i Mbrojtjes; Ë. Michael Blumenthal (CFR), sekretar i Thesarit; C. Fred Bergsten (CFR, Bil) ndihmëssekretar i thesarit për çështjet ndërkombëtare; Henri Oëen (CFR), ambasador dhe përfaqësues special i presidentit për takimet ekonomike; Paul C. Ëarnke (CFR) shef për negociata çarmatimi; Andreë Young (CFR), ambasador në Kombet e Bashkuara, Paul A. Volcker (CFR, Bil), kryetar i Bordit të Rezervës Federale dhe … Zbignieu Brzezinski (CFR, Bil), këshilltar i mbrojtjes kombëtare të Karterit.

Kjo ishte administrata trepalëshe. Do të ishte një shaka e përhershme midis të brendshmëve, se sa herë që Karteri do përballej me ndonjë vendim ose dokument, që përfshinte politikën e jashtme, ai do të thoshte: “Pastroje atë me Brezhinskin” ose “A e ka parë Brezhinski këtë gjë?” Pol Volkeri u bë kreu i Rezervave Federale nga Karteri mbi bazën e udhëzimeve të David Rokfelerit. Ky pozicion është një nga vendet më të influencuara në rrjetin e Elitës, për shkak të fuqisë së saj për të kontrolluar ekonominë amerikane. Volkleri u bë kreu i Amerikës Veriore për Komisionin Trepalësh dhe ishte edhe Bilderberg, edhe anëtar i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë. Ai qëndroi shef i ‘Fed-it” derisa u zëvendësua gjatë qeverisjes së Reganit nga presidenti në detyrë, Alen Grinspein (Alan Greenspan), i cili është gjithashtu anëtar i TC-së, CFR-së dhe grupit Bilderberg. Thjesht një rastësi, natyrisht.

Influenca e Komisionit Trepalësh do të bëhej e përbotshme me anëtarësinë e saj përtej elitave amerikane, evropiane dhe japoneze. Irlanda ishte përfaqësuar denjësisht në komitetin ekzekutiv të TC-së në Evropë, nëpërmjet kryeministrit Garret Fitzgerald (Bil) dhe nga më pak e njohura Mary Robinson, e cila do të ishte presidentja e parë femër e Irlandës. Pasi kisha folur rreth këtyre çështjeve në një takim në Totnes në Anglinë Jugperëndimore, një zonjushë nga audienca u ngrit dhe tha: “Kjo është hera e parë që dëgjoj dikë të flasë për këtë, qysh se burri im (i cili punoi për qeverinë e Afrikës Jugore) më tregoi një dokument, në të cilin thuhej se Komisioni Trepalësh kishte urdhëruar Britaninë të tërhiqej prej Rodezisë”.

Zonja, sikundër dhe shumica e njerëzve të tjerë nëpër botë, asnjëherë nuk kishte dëgjuar për Komisionin Trepalësh deri në kohën kur pa dokumentin. Kush ishte Sekretar i Jashtëm Britanik në atë kohë - unë mendoj gjatë qeverisjes së Margaret Theçerit (Bil) - kur Britania u largua nga Rodesia, tani Zimbabve? Nuk ishte kush tjetër veçse… Lordi Kerrington, bilderberg dhe anëtar i Komisionit Trepalësh. Ai po vazhdonte një politikë, e cila ishte vendosur nga qeveria e Partisë Laburiste të mëparshme e Xhim Kallagan-it (J.Callaghan - Bil), tani president, së bashku me lordin Kerrington dhe lordin Xhenkins (Jenkins - TC, Bil) të Institutit Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare. Dhe kush ishte sekretari i Jashtëm i Kallagan-it? Dejvid Ouen (David Oëen), që së shpejti do të bëhej anëtar i Komisionit Trepalësh e që punoi ngushtësisht me Andreë Young-un, ambasadorin e Xhimi Karterit në Kombet e Bashkuara dhe anëtar i Komisionit Trepalësh.

Më kujtohet gjithashtu se kur Komuniteti Evropian dërgoi një “ambasador” për të negociuar “paqen” në Bosnjë, ata zgjodhën… lordin Kerrington. Kur ai “dështoi”, ata dërguan… Dejvid Ouenin. Më vonë, një negociator “i pavarur” i paqes hyri në skenë nga Amerika - Xhimi Karteri. Dhe unë mendova, kush ishte sekretar i Jashtëm kur u vendosën politikat që çuan në luftën e Falklands, midis Britanisë dhe Argjentinës në vitin 1982? Lordi Kerrington. Ai dha dorëheqjen për ato që ndodhën dhe u vlerësua me pozicionin e Sekretarit të Përgjithshëm të NATO-s! Gjithashtu, i përfshirë thellësisht në negociatat mbi Rodezinë dhe tranzicionin nga diktatura e bardhë në turnturën e Robert Mugabes, ishte Lord Soames, një drejtor i N. M. Rothsçajlld gjatë vitit 1979. Jam i sigurt se të gjitha këto rastësi duhet të kenë një shpjegim të padjallëzuar. Thjesht, unë nuk mund ta gjej atë.

Klubi i Romës dhe Lëvizja Ambjentaliste

Klubi i Romës do të shpallej publikisht më 1968 prej frimasonit italian, Aurelio Pecei (Aurelio Peccei -Kom.300), i cili njëherë i pati thënë mikut të tij, ish Sekretarit të Shtetit të SHBA-ve, Aleksandër Haig (TC), se ai ndjehej si Adam Uejshaupt (Adam Ëeishaupt) i rimishëruar. Ueishaupt ishte njeriu mbas Iluminatit modern. Pecei ishte shefi ekzekutiv i Kompanisë së Motorave të Fiatit nën presidentin dhe bilderbergasin e shquar Giovanni Agnelli (Kom 300). Klubi i Romës ishte krijuar pas takimeve në pronën private të familjes Rokfeler në Bellagio, Itali. Roli i Klubit të Romës ishte dhe vazhdon të jetë propaganda rreth krizës ambjentale dhe përdorimi i saj për të justifikuar centralizimin e fuqisë (problem-reagim-zgjidhje) dhe për të përmbajtur zhvillimin industrial në të gjithë perëndimin dhe në të ashtuquajturën Bota e Tretë. Ky ishte gjithashtu një ‘justifikim’ tjetër për kontrollin e popullsisë (eugjenika).

Pecei ishte një mbrojtës i devotshëm i qeverisjes botërore dhe Klubi i tij i Romës ka krijuar plane për ristrukturimin e botës në pesë rajone nën kontrollin e një autoriteti qendror botëror. Ky ka lëshuar disa ‘raporte’, përfshirë Kufijtë e Rritjes, më 1972, të sponsorizuar prej Rokfelerëve. Kjo ishte shpërndarë si një libër xhepi me 197 faqe, i publikuar 18 herë dhe në 23 gjuhë të ndryshme. Kufijtë e Rritjes ka qenë cituar gjerësisht prej lëvizjes së ambjentalistëve në mbështetje të argumentave të tyre, por ata duhet ta marrin në konsideratë faktin se diçka që vjen nga Klubi i Romës është pjesë e një Plani të Elitës për ta orjentuar mendimin njerëzor dhe për të bindur njerëzit që të pranojnë qëllimet e Rendit të Ri Botëror. Kështu është dega ‘shpirtërore’ e Klubit të Romës, Klubit të Budapestit e drejtuar prej Ervin Laszio, një mbështetës i Aurelio Peceit.

Ata duhet të marrin në llogari, gjithashtu, faktin se Pecei më vonë pranoi dhe u justifikua se kompjuteri i përdorur për të prodhuar të dhënat e tij ishte programuar për të prodhuar rezultatin e dëshiruar. Ai tha se kjo ishte bërë sepse kombet kërkonin ‘trajtim shok’, në se ata pranonin kontrollin e popullsisë. Ekonomisti me famë, Gunnar Myrdal, tha për metodat e Klubit të Romës se:

Përdorimi i ekuacioneve matematike dhe i një kompjuteri të madh, i cili rregjistron alternativat e politikës së përfytyruar abstrakte nga një ‘model i stimuluar botëror’, do ti bëjë përshtypje publikut të përgjithshëm të pafajshëm, por ka pak, në se vërtet ka një të tillë, bazueshmëri shkencore. Kështu, ky ‘lloj modeli i cili tashmë është një mjet i ri për njerëzimin’, fatkeqësisht nuk është i vërtetë. Ai përfaqëson gjoja një arritje të një tipi të cilin ne e kemi, prej një kohë të gjatë...

Ishte ndikimi dhe udhëheqja e Klubit të Romës dhe “të dhënat” e tij që krijuan një raport tjetër i cili pati një rezultat fundamental mbi përshpejtimin e ‘ambjentalizmit’. Ky ishte një studim i urdhëruar prej Komisionit Trepalësh të kontrolluar nga administrata Karter. Më 24 korrik 1980, në muajt e fundit të presidencës Karter, sekretari i tij i shtetit, Edmund Muskie (TC, CFR) paraqiti për Presidentin raportin Bota në 2000-ën. Ky jepte një panoramë botërore të mbipopulluar, burim dhe ushqim të pakët dhe rreziqe ambjentale të cilat ai i llogariste se do të shkaktonin vdekje të më së paku 170 milion njerëzve deri në vitin 2000. Ky raport u ndoq gjashtë muaj më vonë prej një raporti tjetër, E ardhmja e botës: Kohë për të vepruar, punim i Këshillit të Shtëpisë së Bardhë mbi Cilësinë e Ambjentit.

Ky raport bënte thirrje për një seri masash në përgjigje ndaj krizës së paraqitur në Bota në 2000-ën dhe në krye të përgjigjeve ishte ... kontrolli i popullsisë nëpërmjet sterilizimit dhe mënyrave të tjera. Si rezultat i kësaj, të dyja raportet bënin thirrje për kufizimin e zhvillimit shkencor dhe kufizimin e transferimit teknologjik në vendet në zhvillim dhe shumë shpejt, këto politika ishin propaganduar nëpër botë. Sajrus Vens (TC, CFR, Bil, Kom.300), sekretar i shtetit të Karterit përpara Muskie-së drejtoi Komitetin për Vitin 2000 dhe të ardhmen globale me këtë synim. Vens ishte personi i cili i shtyti të dyja, Bota në 2000-ën dhe E ardhmja e botës, gjatë mandatit të tij në Departamentin e Shtetit të Karterit. Në fjalën e tij zyrtare në Kombet e Bashkuara më 1977, Vensi hodhi poshtë kërkesat nga vendet në zhvillim për ndryshime në lidhje me Fondin Monetar Ndërkombëtar dhe për padrejtësi të sistemit ekonomik duke sugjeruar në vend të kësaj një “... rend të ri botëror të bazuar mbi ambientalizmin”.

Unë do të kisha më shumë besim në problemet dhe zgjidhjet e paraqitura prej Klubit të Romës dhe këto dy raporte të SHBA-ve, në se njerëzit që qëndrojnë mbrapa tyre nuk do të ishin të njëjtët politikanë, bankierë, industrialistë dhe akademikë të cilët mbështetin dhe nxitin politikat e Fondit Monetar Ndërkombëtar (IMF) të kontrolluar prej Elitës, Bankës së Shlyerjeve Ndërkombëtare dhe Bankës Botërore, të cilat janë përgjegjëse për vdekjen, urinë dhe vuajtjen e miliarda njerëzve në gjithë planetin. Një nga arkitektët e raportit Bota në 2000-ën ishte R.Meknemara (Robert McNamara-TC, CFR, Bil), ish president i Bankës Botërore, politikat e të cilit kanë shkaktuar një gjenocid njerëzor dhe ambjental në Botën e Tretë!

Unë do të kisha më shumë besim tek këto zgjidhje ‘shpëtimtare ambjentaliste’ në se nuk do të ishin të njëjtit njerëz të cilët fshehin përdorimin e teknologjive tashmë të njohura, siç është teknologjia e energjisë së lirë, e cila do të mundte në pak vjet të zëvendësonte masakrën ambjentale të djegies së karburantit fosil. Unë ndryshoj nga ata që thonë se nuk ka krizë ambjentale dhe se e gjithë kjo gjë është një propagandë e sajuar. Unë mendoj se ne po shkaktojmë dëme të tmerrshme ndaj Planetit Tokë dhe në se ne do të ecim kështu, do të ketë pasoja serioze, madje në fakt ato janë të tilla qysh tani. Megjithatë, ajo që ndjej, është se këto dëme dihet se janë të shkaktuara nga Elita dhe padyshim në zona të caktuara, të ekzagjeruara për qëllime propagandistike për të krijuar edhe një tjetër skenar botëror sipas skemës problem-reagim-zgjidhje.

Në se këta që qëndrojnë pas kësaj vërtet kujdesen për ambientin dhe jetët e atyre që vuajnë kaq shumë nga sistemi i tanishëm, ata do ti kishin lënë të lira teknologjitë nën presion të cilat do të reduktonin dramatikisht dëmin që është shkaktuar mbi Tokën. Raporte si Bota në 2000-ën, Bota në të ardhmen dhe ato të krijuara nga Elita/Klubi i Romës, bazohen mbi gjetjet e tyre mbi të cilat ata synojnë‘prirjet e tanishme’. Por çfarë janë ‘prirjet e tanishme’? Ato janë vetëm rezultati i politikave të tanishme të manipulatorëve të Elitës. Ndryshoni politikat dhe ju do të ndryshoni edhe ‘tendencat’, edhe rekomandimet se si të reagoni kundrejt këtyre ‘prirjeve’.

Përdhunimi i ambientit të Botës së Tretë krijon varësinë që lidh miliarda njerëz ndaj Elitës dhe sistemit të kontrolluar ekonomik, si dhe shkatëron mundësitë e tyre për të jetuar pa nevojën e ‘mbështetjes’ nga ndonjë ndihmë e jashtme. Dëmtimi i ambientit është, në këtë mënyrë, i tëmershëm për masat e njerëzimit, por një mjet i shkëlqyer për ambiciet e Elitës. Ndryshoni këto politika dhe ndryshoni ‘prirjet’ dhe ju do ti bëni pa lidhje ‘zgjidhjet’ e këshilluara në raportet e Klubit të Romës. Por është mjaft qesharake që të tilla raporte kurrë nuk kërrkojnë një dhënie fund të politikave të tilla të Elitës, pasi këto publikime janë pjesë e tyre.

Shumë ambjentalistë janë duke bërë një fushatë të vërtetë për atë që ata besojnë se është e drejtë, por ka disa të cilët e njohin axhendën e vërtetë të Rendit të Ri Botëror dhe unë duhet të them se jam shumë pak i bindur kur dëgjoj njerëz si Al Gore (CFR), zëvendës presidenti i Bill Klintonit (TC, CFR, Bil), që të paraqitet si një ‘ambjentalist’. Unë do ta merrja shqetësimin e tij për ambientin dhe për njerëzimin një çikë më pak seriozisht, në se ai nuk do të kishte qenë njëri prej demokratëve i cili votoi së bashku me republikanët e Xhorxh Bushit në favor të Luftës së Gjirit dhe pati politikat e tij ambjentaliste që nuk vinin ndesh me faqet e Raportit 2000 dhe Klubin e Romës. Unë isha një person i fushatës ambjentaliste më 1980 dhe do të bëhesha zëdhënës i Partisë së Gjelbër Britanike, kështu që unë mund të kem parë se si përfundonin përgjigjet e lëvizjes ambjentaliste nga Klubi i Romës, Bota në 2000, qasja ndaj problemeve dhe zgjidhjeve. Unë jam ende një propagandist ambientalist, por tani, nisur prej një perspektive shumë shumë më të gjerë, unë mund të vlerësoj se si ‘lëvizja e gjelbër’ është e manipuluar për të nxitur Rendin e Ri Botëror. Kur, p.sh., lëvizja e gjelbër tregon fuqinë e errës dhe fuqinë e dallgës si forma alternative të energjisë ndaj karburanteve fosile, kjo duket shumë pak e besueshme nga që indirekt tregon se nuk ka zgjidhje, ndaj të vazhdohet të shfrytëzohet planeti dhe të krijohet ndotje. Kjo do të thotë të ndihmosh për të fshehur faktin se ekziston teknologjia e energjisë së lirë. Unë mund të shoh sot se si presioni për kontrollin e popullsisë është - dhe gjithmonë ka qenë i tillë - i nxitur prej Elitës për të justifikuar një politikë eugjenike.

Tema e këtyre raporteve ambjentale të ndryshme do të tregojë se rritja ekonomike mund të përfundojë, diçka me të cilën shumë njerëz nga lëvizja ambjentaliste mund të jenë në nje mendje. Në fakt, me këtë do të isha edhe unë. Ashtu si me gjithçka, unë e ndjej se ne kemi nevojë të shohim hijet e grisë, në se ne kërkojmë të vërtetën në ndonjë situatë. Në njërën anë kemi ambjentalistët të cilët sfidojnë rritjen dhe në anën tjetër kemi ata që janë duke investiguar konspiracionin e Rendit të Ri Botëror, të cilët thonë se të gjitha problemet ambjentaliste janë një rreng. Unë e shoh të vërtetën midis tyre. Po, ekzistojnë probleme ambjentale, por çështjet të cilat ne kemi nevojë të shtrojmë janë këto: A janë krijuar problemet ambjentale me qëllim, për të krijuar një situatë të përshtatshme sipas skemës problem-reagim-zgjidhje? Dhe a janë pamjet e fundit të ‘krizës ambjentale’ të theksuara me qëllim dhe të ekzagjeruara për të shpejtuar përgjigjen sipas problem-reagim-zgjidhje prej publikut? Unë besoj se përgjigja e të dyja këtyre pyetjeve është një po.

Ne mund të shohim me të njëjtën mënyrë në drejtim të rritjes ekonomike. Disa thonë se ajo duhet të ndalet, disa thonë se ajo nuk njeh kufij. Por çfarë është rritja? Është thjesht masa e shumës së parasë që shpenzohet për mallra e shpenzime për një vit. Kjo shifër është ajo që ne e quajmë Produkti Kombëtar Bruto (Gross National Product-GNP) ose Produkti i Brendshëm Bruto (Gross Domestic Product-GDP). Në këtë mënyrë ‘rritja’ është shuma totale e të gjitha ngjarjeve pozitive dhe negative në çdo vit në botë që përfshin shpenzimin e të hollave; kjo është e gjitha.

Të hollat e shpenzuara për zhvillimin cilësor të jetëve të njerëzve, shpenzimi për luftra, për aksidente rrugore, përgjigja ndaj katastrofave të tankerëve të naftës, janë të gjitha saktësisht të matura njëlloj prej këtij sistemi, sepse gjithçka shtohet në etiketën ekonomike – GDP. Kjo është thjesht qesharake. Ajo që ne e quajmë rritje nuk na tregon ndonjë gjëkafshë, përveç faktit se sa absurde janë indikatorët (treguesit) tanë ekonomikë. Kur ne flasim për një fund të rritjes ose themi se kjo rritje nuk ka kufij, ne jemi duke pyetur, ‘Çfarë lloj rritje? Dhe rritje për çfarë?’. Natyrisht që ka kufij për rritje, në se ju jeni duke folur për shtrirjen konstante për atë që ne marrim nga planeti dhe e flakim atë si mbetje të ndotur. Por kur kuptimi i drejtë i fizikës dhe teknologjisë është zbuluar dhe është paraqitur në dobi të jetesës sonë të përditshme, ne do të shohim se kjo trysni mbi njohurinë mund të na japë ne ngrohje dhe fuqi për të cilën ne kemi nevojë për një jetë të rehatshme e të mundshme për të gjithë njerëzit e botës, pa e rrjepur planetin. Nën këtë sistem, rritja sipas merr-prodho-flak dhe mino-digj-ndot mund të sjellë frenim, ndërsa, në të njëjtën kohë, gjithkush në botë mund të ketë një standard jete më të mirë, jo më primitiv. Fundi i rritjes nga merr-prodho-flak dhe ekspansioni për kushte më të mira jete për të gjithë nuk janë kontradiktore. Ato jën të mundura me ndalimin e trysnisë ndaj njohurive shkencore të cilat do të zgjidhin ‘problemet’ ambjentale dhe njerëzore të cilat janë inxhinieruar për të na kontrolluar ne. Ajo që është e qartë është fakti se përdorimi i ambientalizmit për të justifikuar kontrollin e përqëndruar vazhdon me shpejtësi.

Klubi i Romës punon për këtë rezultat pranë Kombeve të Bashkuara. Në shkurt 1972, një reklamë e sponsorizuar prej Shoqatës Botërore të Federalistëve Botërorë të kontrolluar nga Rokfeler/CFR, u duk në revistën The Humanist të American Humanist Association. Vini re përdorimin e fjalëve të tilla si problem dhe zgjidhje. Kjo reklamë thotë:

“Federalistët Botërorë besojnë se kriza ambjentaliste me të cilin po ballafaqohet Planeti Tokë është një problem dhe si i tillë kërkon një zgjidhje ‘globale’ - një Agjensi Ambjentale të Kombeve të Bashkuara me fuqi për të marrë vendime. ËAËF ka paraqitur një propozim që pikërisht një axhensi e tillë të merrej në konsideratë në Konferencën Ambjentaliste të Kombeve të Bashkuara më 1972, të mbajtur në Stokolm”.

Në këtë rast koordinimi është interesant,. Viti 1972 ishte viti i publikimit të raportit Limitet e Rritjes së Klubit të Romës. Trupat ishin grumbulluar për betejë. Ishte një betejë për të bindur publikun se kishte një problem ambjental botëror në nevojë për një zgjidhje të centralizuar botërore. Me shumë shpejtësi, Konferenca Ambjentaliste e UN-së çoi drejt Agjensisë së Ambjentit sipas programit ambjental të UN (UNEP). Drejtori i parë ishte kanadezi Maurice Strong (Kom300) një milioner nafte dhe ish i besuar i Fondacionit Rokfeler. Ai ishte sekretar i përgjithshëm i Konferencës së Stokholmit dhe një nga zërat kryesorë të Klubit të Romës. Strong dhe David Rokfeleri shkruan parathënien për një libër të Komisionit Trepalësh, Përtej Ndërvarësisë: Zënia në lak e ekonomisë botërore dhe Ekologjia e Tokës. Midis bashkautorëve ishte miku dhe shoku i Strongut, Xh. Mekneill (Jim MacNeill), i cili e kishte këshilluar atë në Stokholm. Ata ishin që të dy anëtarë të Komisionit Botëror mbi Ambientin dhe Zhvillimin dhe Mekneill, si sekretar i përgjithshëm i kësaj organizate luajti një rol udhëheqës në shkrimin e raportit të quajtur E ardhmja jonë e përbashkët, një tjetër volum i përhershëm i cituar prej lëvizjes ambjentaliste. Ky është gjithashtu i njohur si Raporti Brundtland, sipas emrit të kryeministres së Norvegjisë Gro Harlam Brundtland, e cila e vendosi emrin e saj në të. Ajo ishte një mbështetëse entuziaste e Bashkimit Europian si edhe e masave për kontrollin e popullsisë. Bashkëshorti i saj, Arne Olav Brundtland ishte një bilderberger.

Më 1992 erdhi Samiti i Tokës i paralajmëruar nga Kombet e Bashkuara, në Rio de Zhaneiro, Brazil, i cili bashkoi së bashku kokat e qeverive botërore dhe ambjentalistët më të njohur si britaniku Jonathan Porritt, ish drejtuesi i Miqtë e Tokës së Mbretërisë së Bashkuar dhe tashmë këshilltar i Princit Çarls. Sekretar i Përgjithshëm i Samitit të Rio de Zhaneiros ishte, ku e kam dëgjuar, ... Maurice Strong, miku jeshil i David Rokfelerit. Strongu ishte këshilluar nga shoku tjetër jeshil i Rokfelerit ... Xhim Mekneill. Përtej Ndërvarësisë së ofertës të rrethuar nga Komisioni Trilateral, për Rion ishte publikuar si detyrë shkollore një material siç ishte Ekonomiksi dhe Ambjenti Botëror prej Këshillit për Marrëdhënie me Jashtë. Tema ishte ... përqëndrimi i kontrollit në mbrojtje të botës. Mauris Strong është President i Federatës Botërore të Shoqatave të Kombeve të Bashkuara, bashkëkryetar i Forumit Ekonomik Botëror dhe antar i Klubit të Romës, ndërmjet organizmave të shumta të futura në Rendin e Ri Botëror. Strong ishte duke përdorur ambientin për të shfajësuar përqëndrimin e fuqisë.

Një tjetër i mirënjohur me fasadë jeshile pas Samitit të Rios, ishte Lester Braun (L.R.Broën), koka kundër ‘establishmentit’ në përgjithësi prej Institutit Ëorldëatch në Ëashington. Megjithatë, mospëlqimi i tij për institucionet nuk e ndalonte atë të ishte një antar i CFR-së. Instituti i tij publikon raportin e detajuar të përvitshmëm Gjendja e Botës. Versioni i kësaj i vitit 1989-ës që ndodhet tek rafti im i bibliotekës më thotë mua se: “Fondi i Vëllezërve Rokfeler, Trusti Ëinthrop Rokfeler dhe Fondacioni Xhorxh Gand (George Gund) japin skeletin e mbështetjes financiare për seritë e botimit të Gjendjes së Botës”. Unë nuk jam çuditur. Në Gjendja e Botës së tij më 1991, Braun theksonte se:

“... beteja për të shpëtuar planetin do të zëvendësojë betejën ideologjike si temë e organizuar e rendit të ri botëror... [me] fundin e konfliktit ideologjik që dominoi një gjeneratë të punëve ndërkombëtare, me një rend botëror të formësuar prej një axhende të re, që pritet të lindë”

Ka pasur një mobilizim të dukshëm prej Elitës që të flasë me të njëjtin zë dhe të përdorë, gjithashtu, këta ambjentalistë të cilët nuk e dinë se janë të manipuluar. David Rokfeler (Kom 300), Henri Kisinger (kom. 300), Fransua Miteran (Kom 300), Vili Brand (Kom 300), Mihail Gorbaçov dhe shumë të tjerë të tillë, janë duke përsëritur si papagallë pjesën e vargut mbi ambientin, i cili vendoset përmbledhtaz, krizë botërore = zgjidhje botërore. Gorbaçovi i instruktuar mirë prej miqve të tij Rokfeler dhe Kisinger, befas filloi të flasë me pasion mbi ambientin. Ai tha:

“Kriza ekologjike të cilën ne po e përjetojmë sot – që nga zbrazja e ozonit tek shpyllëzimi dhe ajri katastrofik – është tragjike por na bind ne me provën se bota ku ne të gjithë jetojmë është e ndërlidhur dhe e ndërvarur. Kjo do të thotë se ne kemi nevojë për një politikë të përshtatshme ndërkombëtare në fushën e ekologjisë. Vetëm në se ne formulojmë një politikë të tillë do të jemi në gjendje të shmangim katastrofën. Në të vërtetë, përpunimi i politikave të tilla parashtron probleme jo tradicionale dhe të vështirra që do të ndikojnë në sovranitetin e shteteve”.

Gazetarja e Neë York Times Flora Luis (Flora Leëis - CFR) e mirëpriti apelin e Gorbaçovit për të nxitur një “plan për një kod botëror të drejtimit të ambientit ...[i cili do të] jetë një pamje e qeverisë botërore, për shkak se kjo do të sjellë për gjykim shtetet tek Gjykata Botërore”. Rrjeti i qeverisë sekrete ka kaq shumë anëtarë në media, sa që nuk është problem gjetja e mbështetjes për manovrimet e saj nga ky drejtim. Ka probleme ambjentale, shumica e të cilave të përshtatshme për politikat e Elitës, por ata janë shumë të kujdesshëm përpara se ju të pranoni propagandën e përqëndruesve ambjentalistë. Ata vinë pasi mendja e juaj ta pranojë këtë. Unë do të sugjeroja se është shumë e vlefshme për dikë që është duke vështruar themeluesit kryesorë të organizatave ambjentaliste dhe të shkuarën e njerëzve pararojë të tyre, për të parë në se ka ndonjë lidhje të tyre me rrjetin ekzistues të Elitës.

Klubi i Romës dhe kontrolli i popullsisë

Një tjetër pamje ogurzezë e Klubit të Romës dhe i planifikimit super mashtrues të fushatës së “të blertëve” të Elitës, është përdorimi i mjedisit për të nxitur kontrollin e popullsisë - eugjenizmi. Është qartësisht e vërtetë, ashtu si shprehen edhe nxitësit e Rendit të Ri Botëror, se ekziston një limit i caktuar njerëzish, të cilët mund të jetojnë në këtë planet. Ju nuk mund ta kundërshtoni këtë, pasi, nëse ka një qenie njerëzore për çdo metër katror në Tokë, atëherë duket qartë se kjo është shumë më tepër. Kështu, për këtë ka disa kufij. Dhe përsëri na duhet të bëjmë disa pyetje. Sa më tepër ka tek fjalët “shumë më tepër”? A do të mundet kapaciteti mbajtës i pashqetësuar i Tokës të jetë shumë më i madh nga sot, nëse elita industriale dhe ajo e bankingut nuk do ta shkatërronin fuqinë e rritjes ushqimore të Botës së Tretë dhe nëse nuk do të mbaheshin nën trysni njohuritë shkencore dhe teknologjike për të qenë të vlefshme për çdo njeri?

A ka shembuj të ardhshëm të projektuara për tu ekzagjeruar në mënyrë të qëllimshme, për të justifikuar një politikë të eugjenikës botërore? Përgjigjet e këtyre pyetjeve, mendoj unë, janë: më shumë se sa ne kemi tani; po dhe po. Nëse lexoni botimet e gjetura të Klubit të Romës dhe të tjera si Global 2000, dhe shihni njerëzit mbrapa saj e historitë e tyre në mbështetje të eugjenikës, nuk është shumë e vështirë të vlerësoni se këto raporte realisht janë justifikime për zgjedhjen e atyre zonave të popullsisë botërore, të konsideruara si të një lloji inferior, që do të thotë njerëz jo të bardhë, madje edhe të atyre të konsideruara inferiore midis të bardhëve. Në gjuhën politike kjo tingëllon kështu: “… pika më thelbësore, që nënvizon gjithë nevojat e politikës së jashtme amerikane është mbipopullimi”. Këto fjalë dolën nga Robert Meknemara (KMJ, KT, Bil), një prej njerëzve i cili qëndron mbrapa raportit Global 2000.

Në qendër të gjithë kësaj qëndron përsëri emri i Rokfelerit. Në vitin 1952, pas dekadash financimesh dhe mbështetjesh të eugjenikës, Xhon D. Rokfeler III krijoi Këshillin e tij të Popullatës, që ende ekziston edhe sot e kësaj dite. Ky front i Elitës bën thirrje për rritje zero të popullsisë në Shtetet e Bashkuara dhe në fjalët e tij në raportin e përvitshëm të vitit 1979 thuhet: “shtrira e qeverisë – programet e planifikuara të familjeve të mbështetura në sektorin në zhvillim [i jo të bardhëve]” dhe “përhapja e lëvizjes së popullsisë zero dhe malthusianizmit të Klubit të Romës në vendet e zhvilluara”. Malthusianizmi e mori emrin nga Thomas Robert Malthus, tipi të cilin e kam përmendur në kapitullin e fundit. Ai ishte një agjent i paguar i Kompanisë Britanike të Indive Lindore, e cila imponoi opium mbi kinezët. Teoritë e tij mbi popullsinë u krijuan për të justifikuar nevojën për të ulur rezervën gjenetike të më të vobektëve, të cilën ai e pa si pak më lart nga ai i kafshëve. Zyrtarë të Këshillit të Popullsisë përfaqësoheshin fuqimisht mes “këshilltarëve të jashtëm”, të thirrur aty nga autorët e Global 2000 dhe e Ardhmja Botërore.

Kreu i forcës detyruese të Global 2000, i caktuar nga Sajrus Vens, ishte Gerald O. Barney, mbikëqyrësi i një tjetër studimi të kontrollit të popullsi/mjedisit të Rokfelerit - Axhenda e Pambaruar. Agjensi të tjera që mbështetën përgatitjen e raportit, përfshinin edhe The Ëorld Ëildlife Fund, kryesuar nga princi Filip (Bil) dhe i përkrahur nga princi Çarls (Bil), princi Bernhard (Bil) dhe familja Hapsburg; Instituti për Urdhrin Botëror, krijuar nga C. Douglas Dillon, nën drejtimin e Bertnard Rasell (Kom 300); dhe Draper Fund – Population Crisis Committee, themeluar nga promovuesi eugjenik, Uilliam Draper; dhe Instituti Aspen i kontrolluar nga Elita. Në vitin 1965, u krijua një organizatë e frymëzuar nga Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë duke u quajtur grupi i Axhenda 2000. Kjo hartonte një raport me bashkautor Zbiginiev Brzezinskin (KT, KMJ, Bil) që bënte thirrje për përfundimin e rritjes së popullsisë në Botën e Tretë.

Në të njëjtin vit, Xhorxh Ball (KT, KMJ, Bil) në atë kohë Zëvendësministër i Shtetit për Çështjet Ekonomike në administratën e Xhonsonit, caktoi një task force për të hetuar mbi “problemin” e rritjes së popullsisë. I caktuar për këtë task force, e cila më vonë do të bëhej Zyra e Çështjeve mbi Popullsinë, ishin… Sajrus Vens (KT, KMJ, Bil, Kom 300), i cili nxiti Raportin Global 2000 për presidentin si dhe Richard Gardner (KT, KMJ, Kom 300), që më vonë do të bëhej ambasador për Italinë në kohën e Xhimi Karterit dhe këshilltar i Shteteve të Bashkuara nën presidentin Bill Klinton. Shih se si këta njerëz, të cilët kërkuan një Rend të Ri Botëror për kontrollin botëror të centralizuar ekonomik dhe politik, janë gjithashtu edhe ata, të cilët dëshirojnë kontrollin e popullsisë - eugjeniksi. Ky është të menduarit mbrapa Klubit të Romës dhe Raportit Global 2000, që janë përmendur kaq shumë nga lëvizja ambientaliste!

Luftërat u përdorën në mënyrë të zhurmshme dhe pa mëshirë për të detyruar kontrollin e popullsisë në vendet e jo të bardhëve. Dy nga komandantët kryesorë të forcave ushtarake të Shteteve të Bashkuara në Vietnam ishin Meksuell Tejlër (Maxëell Taylor) dhe Uilliam Uestmorelend (Ëilliam Ëestmoreland), që të dy anëtarë të Fondit Draper - Komiteti i Krizës së Popullsisë të angazhuar në kontrollin e popullsisë. Gjenocidi nga Pol Pot në Kamboxhia ishte një nga shembujt më të dukshëm në zgjedhjen e popullsisë jo të bardhë. Miliona vdiqën, gati rreth 23 për qind e popullsisë kamboxhiane u vra. Për këtë ishin disa njerëz përgjegjës, duke përfshirë edhe Henri Kisingerin, fituesi i çmimit Nobel për Paqen. Kisingeri, një mbështetës legjendar i regjimit komunist kinez, ka qenë zëri kyç në marrëdhëniet amerikano-kineze, që në kohën e Riçard Niksonit. Tentativat e tij për të minuar rendin e krijuar dolën në pah në vitin 1969, kur ai dhe presidenti i tij autorizuan bombardimin ilegal në Kamboxhia. Ata përdorën justifikimin se ishin duke sulmuar trupat vietnameze veriore të stacionuara aty gjatë Luftës së Vietnamit.

Ky gjenocid ishte subjekt i një pike të akuzës kundër Niksonit, vendosur në Dhomën e Komitetit të Drejtësisë në vitin 1974, në gjurmë të Ëatergate-it, por që ishte rrëzuar. Kisingeri gjithmonë deklaronte se Khmer Rouge (Kmerët e Kuq) ishte agjencia e vietnamezëve veriorë, kur, në fakt, mbrapa tyre ishte Kina e Kuqe e Kisingerit. Duke përdorur justifikimin e sulmimit të Khmer Rouge për të ndaluar agresionin e tyre në kryeqytetin e Kamboxhias, Pnom Pen (Phnom Penh), forca të SHBA-së u hodhën në një fushatë terrori që e bombardoi atë vend. Rreth 80 000 bombardime u mësynë me B-52 dhe F-111, të konfirmuara zyrtarisht dhe hodhën 539 129 tonë me eksploziv. Numri i vdekjeve në Kamboxhia u llogarit midis 30 000-500 000 shpirtra. Por masakra më e madhe ende nuk kishte ardhur, sepse shkatërrimi i shkaktuar nga politika Kisinger-Nixon e bëri të pashmangshëm pushtimin prej Pol Potit dhe Khemer Rouge. “Ambasadori” i SHBA-së për Kinën e Kuqe në atë kohë, njeriu, i cili ishte komunikuesi midis regjimit komunist dhe bosit të tij, Henri Kisingerit, ishte Xhorxh Bush. Kamboxhia ishte, më së paku në pjesë së saj, duke përzgjedhur popullsinë, sipas mendimit tim.

Kisingeri u soll nga Averrell Harrimen-i si “një diplomat shëtitës” i Elitës. Kisingeri gjithmonë do të ishte duke fluturuar rreth e rrotull, duke manipuluar administratën amerikane dhe qeveritë e huaja. Në vitin 1969, ai ishte kryetar i të dyjave, Departamentit të Shtetit dhe Këshillit Kombëtar të Sigurimit në administratën Nikson. Niksoni mund të ketë qenë zyrtarisht president, por Kisingeri vazhdoi qeverisjen. Në propozimin e tij, Niksoni emëroi Laurenc Rokfelerin (KT, KMJ, Bil), për të drejtuar një komision special për rritjen e popullsisë.

Ky rekomandoi në vitin 1972 se kontrolli mbi popullsinë u paraqit në Amerikë (midis rezervës së më të “vobekëve”). Pas diskutimeve me Klubin e Romës, tek i cili ai është një anëtar i spikatur, Kisingeri më vonë krijoi edhe dy organizata të tjera për kontrollin e popullsisë, përbrenda departamenteve të qeverisjes, të cilat ai i kontrolloi me grusht të hekurt. Nga vitet 1968 deri më 1977, programi USAID-it për shpenzime për projektet mbi shëndetin hodhi rreth 40 milionë dollarë, ndërsa shpenzimet e drejtuara për kontrollin e popullsisë u ngjitën deri në 100 milionë dollarë. Në vitin 1974, Kisingeri dhe i diplomuari Rhodes, Brent Skoukroft (KT, KMJ, Bil) mbikëqyrën hartimin e Memorandumit 200 nga Studimi i Sigurisë Kombëtare, të quajtur Ndikimet e Rritjes së Popullsisë Mbarëbotërore për Sigurimin e SHBA-së dhe të Interesave të Jashtme. Ky memorandum tani është i deklasifikuar dhe zbulon disa nga motivimet e vërteta mbrapa entuziazmit amerikan për zvogëlimin e popullsisë në botën në zhvillim.

Vazhdimësia e rritjes së popullsisë në këto rajone, thuhet në dokument, do të rriste fuqinë e tyre ekonomike, politike dhe ushtarake në një numër shtetesh të këtyre rajoneve dhe do të çojë në një rritje të kërkesave për një kontroll sovran të burimeve dhe të lëvizjeve antiimperialiste. Kjo është një rrugë e lodhshme, meqenëse këto vende do të dëshironin që ekonomia e tyre të ecte drejt arritjes së përfitimeve të tyre dhe jo të Amerikës. Planet, thuhet aty, si pasojë, duhet të jenë hartuar për të ndaluar kundërshtimet mbi kontrollin e popullsisë. Shtetet të cilat memorandumi i Kisinger-Scoucroft theksonte se lipsej të fitonin një vëmendje të veçantë ishin India, Bangladeshi, Pakistani, Nigeria, Meksika, Indonezia, Brazili, Filipinet, Tailanda, Egjipti, Turqia, Etiopia dhe Kolumbia. Shihni pak se çfarë ka ndodhur në këto vende që nga viti 1974.
Në memorandum, Kisingeri shprehet se e vërteta mbrapa motivacionit për kontrollin e popullsisë duhet të mbahet sekret nga drejtuesit e këtyre shteteve:

“Është jetësore që përpjekja për të zhvilluar dhe përforcuar angazhimin në pjesën e vendeve më pak të zhvilluara të mos shihet nga ata si një politikë e vendeve të industrializuara, për të ulur forcën e tyre apo për ti përdorur si rezervë për burime në shërbim të vendeve “të pasura”. Zhvillimi i një lloj perceptimi të tillë krijon një lëkundje armiqësore serioze në rrjedhën e stabilitetit të popullsisë”.

Në fillim të viteve 70, Kisingeri i kërkoi Zyrës së Departamentit të Shtetit për Çështjet e Popullsisë që të hartonte një studim me synim Amerikën Qendrore/Jugore dhe Afrikën. Kjo do të çonte, në një shkallë të konsiderueshme, drejt inxhinierimit të “luftrave civile” në shtetet e Amerikës Qendrore dhe të Afrikës, të cilat tashmë kanë shkaktuar kaq shumë uri, vdekje dhe vuajtje sa nuk mund të imagjinohen. Kishte një mënyrë për të zvogëluar popullsinë e botës të vendosur nën shënjestër, për të cilën punonin projektuesit e sëmundjeve. Politika e SHBA-Kisingerit (Elita) u artikulua nga Tomas Fergusoni oficeri i situatës latino-amerikane për Zyrën e Çështjeve të Popullsisë. Ai thotë:

“Ka një motiv të vetëm në të gjithë punën tonë – ne duhet të ulim nivelet e popullsisë. Për më tepër, ato [qeveritë] e bëjnë këtë me mënyrën tonë, nëpërmjet metodave të pastrimit ose ato do të kenë bela një lloj rrëmuje që ekziston tashmë në El Salvador, në Iran, ose në Bejrut [të gjitha të projektuara nga Kisingeri]. Çështja e popullsisë është një problem politik. Nëse popullsia do të jetë ndonjëherë jashtë kontrollit, ajo do të kërkojë qeveri autoritare, madje edhe fashizëm, për ta zvogëluar. [Ose më mirë, ju nevojitet një “problem” për ta justifikuar fashizmin.]”

“… Profesionistët nuk janë të interesuar në uljen e popullsisë për arsye humanitare… Ne shohim drejt burimeve dhe përgjegjësive ambientaliste. Ne shohim drejt strategjive që na nevojiten dhe themi se këto shtete duhet ta ulin popullsinë e tyre - ose ndryshe të gjithë do të kemi probleme. Kështu që hapat janë ndërmarrë. El Salvadori është një shembull, ku dështimi ynë për të ulur popullsinë me anë të mjeteve të thjeshta ka krijuar bazat për sigurimin e krizës kombëtare. Qeveria e El Salvadorit dështoi në përdorimin e programeve tona për të zvogëluar popullsinë e vet. Tani ata nisën një luftë civile për shkak të kësaj… Kështu, aty do të ketë çrregullime dhe mungesa ushqimi. Ata ende kanë shumë tepër popullatë”.

Disa perla të tjera të vogla të zotit Ferguson përfshijnë:

“Për të zvogëluar popullsinë shpejt ju duhet të tërhiqni të gjithë meshkujt në luftim dhe të vrisni një numër të konsiderueshëm të riprodhuesve, fëmijë të një moshe prodhimtare, femra… [Duke folur për luftën civile në El Salvador, ai shprehet] Ju po vrisni një numër të vogël meshkujsh dhe jo aq femra riprodhuese sa për të kryer punën mbi popullsinë… Nëse lufta do të vazhdonte për 30 deri në 40 vite si këto, atëherë ju mund të përmbushni diçka. Fatkeqësisht, ne nuk kemi shumë raste si këto për t’i studiuar”.

E di që është e tmerrshme kur mëson se dikush mund ta shohë jetën në këto rrethana, por zoti Ferguson po nënvizon shumë mirë pikpamjen e Elitës, Departamentin e Shtetit të ShBA-ve si dhe Klubin e Romës. Kur ambientalistë të mirënjohur qëndrojnë në fillim të turmës së njerëzve jo të bardhë në Botën e Tretë, duke iu thënë kamerave televizive se ne duhet të kemi kontrollin e popullsisë, ata ndihmojnë në fakt axhendën e Elitës. Dikush mund ta dijë këtë, më pak të tjerë nuk mund ta dinë, por efekti është i njëjtë. Unë jam në favor të gjithë atyre njerëzve, të cilët zgjedhin vetë të mos krijojnë fëmijë, nëse kjo është dëshira e tyre. Megjithatë, vendos, nuk është një fjalë që mund ta shqiptojnë manipulatorët. Përsëri, vështroni tek koordinimi i shpalljes për ndonjë nga iniciativat e kontrollit të popullsisë prej Kisingerit dhe të tjerëve; nga fundi i viteve 60 dhe fillimi i viteve 70, tamam kur po lindëte Klubi i Romës. Rastësisht, me fillimet e Klubit në vitin 1968, doli edhe libri i profesor Paul R. Ehrlich, Bomba e popullsisë, që ka shitur më shumë se 20 milionë kopje. Në të ai shkruan:

“Pozita jonë kërkon që të ndërmarrim një veprim të menjëhershëm në shtëpi dhe të promovojmë veprime efektive në mbarë botën. Ne duhet të kemi kontrollin e popullsisë në shtëpitë tona, gjithë shpresë prej një sistemi nxitjesh dhe dënimesh, por nëse metodat vullnetare dështojnë - me anë të shtrëngimit … Ne nuk jemi në gjendje për të trajtuar thjesht simptomat e kancerit të rritjes së popullsisë; kanceri në vetvete duhet të hiqet”.

Erliç (Ehrlich) ishte një biolog në Universitetin Stanford të kontrolluar nga Elita dhe gruaja e tij, Ane, ishte anëtare e Klubit të Romës. Ai tha se kontrolli i lindjes së detyrueshme mund të imponohet nga qeveritë nëpërmjet shtimit të “sterilizimit të përkohshëm prej furnizimit me ujë ose me ushqim bazë”. Shkurtimisht, kur të vimë tek “Raporti nga Mali i Hekurt”, do të shihni edhe lidhjet më të gjera të këtij formulimi. Vendimet “e ashpra dhe realiste”, për të cilat Erliç shprehet se do të na nevojiten, janë evidente në banesën kaq të dashur të Kisingerit, në Kinë. Në këtë vend do të zbatohej politika e një fëmijë për familje dhe do të paguhej në mënyrë direkte ose indirekte nga Kombet e Bashkuara. Vëzhguesit kinezë dhe perëndimorë janë shprehur se kishin parë me mijëra gra, të cilat “u mblodhën dhe u detyruan të bënin abort”; gra të “mbyllura nëpër qendra arrestimi të cilat u tërhoqën zvarrë përpara grumbujve të turmave dhe iu fol për të miratuar abortin”; “vigjilentë që rrëmbenin gra shtatzëna nëpër rrugë, i tërhiqnin ato nga pas, ndonjëherë edhe me pranga në duar duke i çuar drejt klinikave të abortimit”. Ekzistojnë edhe histori të tjera edhe më të këqija se këto.

Rrjeti i organizatave të Kombeve të Bashkuara pluskon me politikat e ndërlidhura me kontrollin e popullsisë dhe eugjenikës. Mbrapa të gjitha atyre qëndron qeveria sekrete e Elitës. Kur sekretari i përgjithshëm i Kombeve të Bashkuara, U. Thant, krijoi Fondin e Kombeve të Bashkuara për Aktivitetet e Popullsisë, ai u administrua nga Paul Hoffman (CFR, Bil), një shef nga SHBA-ja i ndihmës së jashtme, kujdestar i Institutit të Marrëdhënieve Paqësore dhe administrator i fondeve të Fondacionit Ford. Ai ishte gjithashtu edhe anëtar i klikës financiare të Ëall Street - Londër. Profesor Jacqueline Kasun, armik i deklaruar i politikave mbi popullsinë i Kombeve të Bashkuara, në librin e tij Lufta kundër popullsisë, tregon rrjetin e agjencive të lidhura me Fondin e Kombeve të Bashkuara për Popullsinë:

“Me përfitimin e fondeve të saj nga Shtetet e Bashkuara dhe qeveritë e tjera, ajo siguronte mbështetje për një numër “organizatash joqeveritare”, duke përfshirë edhe Këshillin e Popullatës [së Rokfelerit], Këshillin e Veprimit Popullor, Ëorldëatch, Komitetin e Krizave të Popullsisë dhe fondin Draper, si dhe Qendrën për Aktivitetet e Popullsisë. Këto organizata në kthim krijojnë grante ndaj njëra-tjetrës si dhe ndaj organizatave të tjera”.

Banka Botërore e Elitës, e cila supozohej të jepte grante për të ndihmuar zhvillimin e vendeve të varfra, ka, gjithashtu, në krye të axhendës së saj - kontrollin e popullsisë. Në vitin 1992, presidenti i Bankës Botërore, Leëis Preston (CFR), tha në Samitin e Tokës në Rio, se ai do të rriste mbështetjen bankare kryesisht për kontrollin e popullsisë - më vonë duke u angazhuar me dyfishimin e parave të vendosura në dispozicion të këtij qëllimi. Nisma Ndërkombëtare e Shpëtimit të Nënave të bankës është një projekt i bashkuar me Federatën Ndërkombëtare të Planifikimit të Prindërve, Kujdesi Ndërkombëtar i Familjes, Këshilli i Popullsisë (i themeluar nga programet e ndihmës së qeverisë së SHBA-së), dhe agjenci të tjera. Këtu përfshihen disa nga Kombet e Bashkuara, si ajo e Fondit për Fëmijët (UNICEF) dhe Organizata Botërore e Shëndetit (ËHO).

Këto “nisma” përfshijnë kontrollin e lindjeve të detyruara me ndëshkim kundrejt masave ekonomike. Ashtu siç shprehet edhe presidenti Preston, axhenda e Shpëtimit të Nënave do të ishte “e bashkuar në dialogun e politikës bankare me shtetet në zhvillim”. Shkurtoni popullsinë tuaj ose ndryshe nuk do të merrni asnjë qindarkë. Kjo, Z.Preston, është një rrugë e thjeshtë për të vendosur. Robert Meknamara (TC, CFR, Bil), kreu i Bankës Botërore në vitet 1970, është një pjesëmarrës energjik në fushatën për kontrollin e popullsisë. “Kërcënimi i pamenaxhueshëm i presioneve të popullsisë është pothuajse i njëjtë me kërcënimin e luftës bërthamore”, tha ai në Boston Globe, në vitin 1982. Kështu mendon organizata, e cila kontrollon fondin e “zhvillimit” në Botën e Tretë.

Kështu që Klubi i Romës dhe lidhjet e tij të bashkëpunimit përbrenda Kombeve të Bashkuara, me Bankën Botërore, Fondin Monetar Ndërkombëtar dhe qeveritë e kombeve, patën rolin e tyre në rrjet, për të promovuar përdorimin e mjedisit e për të kërkuar kontrollin e centralizuar dhe eugjenik. Klubi i Romës u shpall publikisht në vitin 1968, vetëm pak vite më pas nga koha kur një grup “ekspertësh” të ftuar u takuan në Shtetet e Bashkuara për të përgatitur një raport, në të cilin ishin sugjeruar disa lloj politikash, të cilat unë sapo i shpjegova.

Raporti nga Mali i Hekurt

Ky ishte raporti sekret i Grupit të Studimeve Speciale të katërmbëdhjetë njerëzve të mbledhur së bashku gjatë viteve të Kenedit. Propozimi për të ngritur grupin e studimit erdhi rreth vitit 1961 dhe ai u ngrit në gusht të vitit 1963. Midis këtyre grumbullimeve sipas disa studiuesve pretendohet të ketë qenë edhe John Kenneth Galbraith (CFR), një ekonomist kejnesian. Takimet e para dhe të fundit u zhvilluan në Malin e Hekurt, afër qytetit Hudson, Nju Jork. Ai është një vend ku u ruajtën dokumente të rëndësishme dhe bazat për zyrat e përbashkëta të urgjencës për korporata si Standard Oil e Nju Xhersit (Rokfelerët, Exxon), Manufacturers Hanover Trust (Rothsçajlld) dhe Shell.

Përmbajtja e raportit u zbulua nga një anëtar i grupit, i cili besonte se publiku duhet ta dinte se çfarë përmbante ajo. Anëtarët e grupi e patën emrin e koduar “Xhon Doe” (John Doe) dhe miku i tij, Leonard C. Leëin, hartoi një dokument, i cili përmblidhte raportin e Malit të Hekurt. Unë kam një kopje të tij. Në të thuhet se ideja për këtë studim erdhi nga anëtarët e Administratës së Kenedit si Robert Mecnemara (TC, CFR, Bil), Mecxhorxh Bandi (TC, CFR, Bil) dhe Din Rask (TC, CFR, Bil). Përmbledhja studionte implikimet në një botë pa luftë, ndërsa ende mbetej kontrolli i popullsisë i zotëruar prej luftës dhe frikës së luftës. Në një pjesë të raportit thuhet:

“Problemi nuk shtrohet[që] një nevojë universale për të krijuar të jetë e kufizuar vetëm për produktet me mbjellje artificiale, çka do të ofronte një kontroll të përshtatshëm plotësisht të mjaftueshëm edhe për nivelet e popullsisë. Sigurisht, një sistem riprodhues i tillë ka përparësinë e shtuar të të qenit i prekshëm, i drejtuar nga administrimi eugjenik. E ardhmja e saj e parashikueshme për nëj zhvillim më të madh - konceptimi dhe rritja embrionike, që ndodh plotësisht në kushtet laboratorike - do ti zgjerojë këto kontrolle drejt përfundimit të tyre logjik. Pritja ekologjike e luftës nën këto rrethana jo vetëm nuk do të kishte vend, por ajo tejkalonte efektshmërinë e saj”.

“Hapi i menjëhershëm tregues – kontrolli i plotë i konceptit me një variant të “pilulës” së kudogjendur, nëpërmjet furnizimit me ujë ose artikuj ushqimorë të caktuar të rëndësishëm, të nisura nga një “kundërhelm” i kontrolluar - është tashmë në zhvillim”.

Kujtohuni që kjo ka ndodhur në vitet ‘60. Kanë kaluar më shumë se tridhjetë vjet që nga ajo kohë dhe kjo masë e “hapit të menjëhershëm tregues” është “tashmë në zhvillim”. Atëherë, ç’dreqin po ndodh sot me furnizimin e ujit tonë dhe me ushqimet thelbësore, të dyja të kontrolluara gjerësisht nga kompanitë e Elitës? Gjithashtu, shihni përsëri se çfarë shkruan profesor Pol Erliç në librin e tij të sipërcituar Bomba e popullsisë, botuar dy vjet pas zbulimit të raportit sekret që ishte përfunduar në vitin 1966. Ai tha se qeveritë do të forcojnë kontrollin e lindjeve me anë të shtimit të “sterilizuesve të përkohshëm tek furnizimet e ujit dhe të ushqimit bazë…”. Përsëri një tjetër rastësi e habitshme. Raporti nga Mali i Hekurt nxori funksionet e luftës, të cilat duhej ti zëvendësonin politikat e reja në:

1. Ekonomi. Lufta ka siguruar si shoqëritë e hershme ashtu edhe ato moderne me një sistem të besueshëm për stabilizimin dhe kontrollin e ekonomive kombëtare. Asnjë metodë alternative e kontrollit ende nuk ka qenë provuar në një ekonomi komplekse moderne, e cila ta ketë treguar veten të krahasueshme në shtrirje ose efektshmëri.

2. Politikë. Mundësia e përkohshme e luftës është themelimi i një qeverie të qëndrueshme; ajo siguron bazat për pranimin e përgjithshëm të autoritetit politik. Ajo u ka dhënë mundësi shoqërive të riparojnë dallimet e pashmangshme klasore dhe kjo siguronte nënshtrimin e qytetarit ndaj shtetit, prej virtytit të fuqive të mbetura në luftë, të pandara nga koncepti i ekzistencës kombëtare. Asnjë grup modern politik qeverisës nuk ka kontrolluar suksesshëm zonën e tij elektorale pas dështimit për të mbështetur vazhdimin e besimit prej një kërcënimi të jashtëm me luftë.

3. Sociologji. Lufta, përmes institucioneve gjysmë ushtarake, u ka shërbyer shoqërive në mënyrë të vetme, nëpërmjet rrjedhës së historisë së njohur, si një kontrollues i i domosdoshëm i disidencës sociale të rrezikshme [të mendimit të lirë] dhe tendencave antisociale shkatërruese.

4. Ekologji. Lufta ka qenë mënyra kryesore evolucionare për të mbajtur një ekuilibër ekologjik të kënaqshëm midis popullsisë njerëzore të madhe dhe furnizimeve të disponueshme të saj për të mbijetuar. Kjo është e vetmja mënyrë për speciet njerëzore.

Jam i sigurt se kjo gjë është shumë e këndshme. Atëherë, çfarë bënë këta “ekspertë”, të cilët sugjerojnë si alternativë luftëra botërore të mëtejshme? Bashkuan njerëzit mbrapa kontrolluesve nën kërcënimin e luftës ose të disa formave të tjera të shkatërrimit, duke i mbajtur ata në një gjendje të përkohshme frike, si pasojë, të varur tek “shpëtimtarët” e tyre të perceptuar. Nën dritën e kësaj nevoje për të kontrolluar pa luftë botërore, Raporti nga Mali i Hekurt propozoi atë që vjen më poshtë e cila vlen për t’u marrë në konsideratë:

“Një forcë politike e gjithëpranishme dhe virtualisht e plotfuqishme [një armatë botërore, tani e quajtur Forcat Paqeruajtëse të Kombeve të Bashkuara dhe NATO]; kërcënimi i vendosur dhe i mirënjohur jashtëtokësor [tani qenie të projektuara me anë të temave të alienëve të tmerrshëm dhe të një evazioni të mundshëm të Tokës?]; ndotja ambientaliste masive botërore; një formë moderne e sofistikuar e skllavërisë; besime të reja ose mitologji të tjera; një program i kuptueshëm i eugjenikës së aplikuar”.

Të gjitha këto dukuri janë shfaqur që në kohën kur u përfundua raporti. Këtu mund të shihni propozimin për kërcënimin ambientalit- skenari eugjenik, që do ta ndiqte nga pas shumë shpejt. Raporti bënte thirrje për themelimin e një Agjencie Kërkimesh Luftë-Paqe sekrete, duke përdorur “fonde të pallogaritshme” e cila do të studionte të dyja mundësitë: të luftës dhe të paqes. Mes hulumtimit të nevojshëm, thuhet në raport, ishte “… përcaktimi i niveleve minimale dhe optimumit të shkatërrimit të jetës, pasurisë dhe burimeve natyrore të domosdoshme ndaj besueshmërisë së kërcënimit thelbësor të jashtëm për funksionet politike dhe nxitëse” dhe “frekuenca e ngjarjes, gjatësia e fazës, intensiteti i shkatërrimit fizik, shtrirja e përfshirjes gjeografike dhe mjeti optimal i të humburit të jetës”. Kjo është gjendja e çekuilibruar thellë e mendjes, tek ata që promovonin dhe manipulonin Rendin e Ri Botëror dhe konfliktet janë krijuar për t’u përshtatur me këtë plan - lufta në ish-Jugosllavi, është një tjetër shembull.

Në këtë kapitull, unë kam shpjeguar rrjetin e Tryezës së Rrumbullakët, Institutin Mbretëror të Çështjeve të Jashtme, Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, Grupit Bilderberg, Komisionit Trepalësh, Kombeve të Bashkuara, Bashkimit Evropian, Klubit të Romës, të cilët, të gjithë së bashku, formuan një qeveri sekrete të botës që vepronte jashtë dhe, mbi të gjitha, të miratuar në mënyrë qesharake si “proces demokratik”. Më tej, kam treguar se anëtarët e këtyre grupeve ndoqën një traditë të gjatë të formave të punës manipuluese nga e njëjta axhendë e qeverisë botërore, bankës qendrore, monedhës, ushtrisë dhe të një projektimi gjenetik, popullsisë së mikroçipizuar. Por organizata mbrapa këtij grushti shteti të Rendit të Ri Botëror është më e përhapur dhe më komplekse se sa ky rrjet i organizatave në anën e përparme. Ato janë një pjesë vitale, por ama vetëm një pjesë e piramidës së mashtrimit.

Pikërisht mbi këtë piramidë duhet të bien dritat e skenës.

nga **Rifat** Wed Feb 01, 2012 8:34 am

Pushteti i piramidës

[You must be registered and logged in to see this link.]

Rrjeti i fshehur i kontrollit është thjesht varianti fizik i burgut shumëpërmasor, brenda të cilit është zënë në grackë vetëdija jonë e ulët që prej qindra e mijëra vjetësh e deri tani.
Ata, të cilët qëndrojnë në nivelet më të larta të Elitës- Të Ndriçuarve (Illuminati)- Vëllazërisë besoj se janë mjete për manipulimin e botës fizike nga Rojtarët e Burgut të Dimensionit të Katërt. Ekzistojnë shumë lidhje midis Elitë - Vëllazërisë dhe Magjisë së Zezë, dhe një herë të përfshiheni në të, do të jetë e lehtë për vetëdijen tuaj që t’i dorëzohet një force negative ekstreme. Ceremoni dhe rituale të këtij lloji mund t’i drejtohen me thirrje energjive të errëta dhe të liga, të cilat mund t’i zotërojnë njerëzit e përfshirë në to. Shumica e Frimasonëve mësojnë rreshtat e ceremonive dhe çojnë deri në fund ritualin e tyre, pa patur asnjë ide se me çfarë po luajnë dhe se çfarë po tërheqin rreth tyre. Shumica mendojnë se është thjesht një klub zotërinjsh, por ceremonia është krijuar për të tërhequr energjitë negative ekstreme, të cilat lejojnë një “zotërim” nga elementet negative të Dimensionit të Katërt.

Kur fola në ekspozitën e shërimit shpirtëror në Birmingham, u habita kur zbulova se ajo po mbahej në qendrën kryesore të Frimasonëve, në atë që është qyteti i dytë i Britanisë. Frimasonët i japin me qira organizatave të jashtëme pjesë të kompleksit për të fituar para. Unë u kënaqa, sepse kjo më lejoi që të studioja çështjen në zemër të asaj që mund të jetë midis qendrave më të mëdha të Frimasonerisë në Mbretërinë e Bashkuar. Për “rastësi”, ndërkohë që isha atje, ja arrita të shihja ambjentet e brendshme të disa prej tempujve, ku publiku nuk lejohet të hyjë. Kompleksi, i quajtur Suitat Klarendon (Clarendon Suites), është ndërtuar pothuajse pa dritare sapo hyni në hyrjen kryesore. Kjo në mënyrë të përshtatshme është simbolike, mendoj unë, për të mos lejuar të futet brenda Drita.

Unë shëtita brenda një tempulli të Harkut Mbretëror, degë e Frimasonerisë, ku publiku nuk lejohet të kalojë dhe asnjëherë nuk kam për ta harruar ndjenjën e energjisë negative ekstreme, e cila më goditi në momentin kur kalova përmes derës. Një zot e di se çfarë duhet të bëjnë ata për të tërhequr atë masë të keqëdashëse! Ajo të linte pa frymë. Dhe shumica e anëtarëve nuk do ta kuptojnë se çfarë janë duke bërë. Mjafton vetëm një herë që të sinkronizoheni në mënyrë vibruese me atë lloj energjie, që ajo mund t’ju pushtojë dhe t’ju kontrollojë – veçanërisht nëse nuk keni dijeninë më të vogël se me çfarë jeni ngatërruar. Ju mund të bëheni një robot mendor i Rojtarëve të Burgut, pa e ditur këtë. Kjo është mënyra se si njerëzit zihen në grackë dhe tërhiqen brenda rrjetës. Kjo nuk do t’i ndodhë çdo Frimasoni, sepse ajo varet nga qëllimi i tyre dhe nga shpjetësia vibruese e tyre në kohë, por kjo u ndodh vetëm atyre të cilët janë në një gjendje mendore të hapur ndaj këtij zotërimi.

Frimasoneria, ashtu si edhe rrjeti i Elitës në përgjithësi, mund të manipulojë dhe të mashtrojë shumicën e anëtarësisë së saj, pasi ajo është strukturuar si një piramidë. Nëse i hidhni një vështrim çdo organizate, nga biznesi më i vogël deri në një shoqëri shumëkombëshe, do të shihni të njëjtën strukturë në formë piramide. Në majë të piramidës do të ketë shumë pak njerëz, të cilët dinë gjithçka që duhet të dihet për organizatën, motivimin, axhendën e saj, si dhe drejtimin ku ajo dëshiron të shkojë. Sa më shumë të zbrisni nga kulmi i piramidës, do të takoni shumë e më shumë njerëz, të cilët dinë gjithnjë e më pak rreth asaj pikture të përgjithshme. Ata janë të vetëdijshëm vetëm për rolin e tyre në organizatë dhe të askujt tjetër. Kjo është një ëndërr e manipulatorit dhe është mjeti nëpërmjet të cilit Elita mund të kontrollojë kaq shumë njerëz dhe organizata nëpër botë.
Shumica e atyre që punojnë për axhendën e Rendit të Ri Botëror nuk e dinë se po punojnë për të. Fshehtësia nuk mund të ekzistonte, nëse gjithkush do të ishte brenda komplotit. Manipulimi i manipulatorëve dhe kontrolli i kontrolluesve është thelbësore për suksesin e tij. Marrim CIA-n. Ajo ndjek politikën e “ndarjes”. Le ta shprehemi më thjesht, qasjen e “nevojës për të ditur”. Sa më poshtë të zbrisni aq më pak nënpunësit e CIA-s janë të vetëdijshëm për këtë perspektivë të gjerë.

Mund të ketë shumë njerëz brenda CIA-s, të cilët e bëjnë punën e tyre të përditshme në mënyrë të pastër. Ata mund të mendojnë se ajo që po bëjnë, i shërben Shteteve të Bashkuara dhe, në fund të fundit, kjo e gjitha nuk është aspak diçka e keqe. Por ata nuk dinë se si lidhet ajo që bëjnë me punën e të tjerëve si ata, gjatë gjithë piramidës për të prodhuar një pikturë shumë të papëlqyeshme. Vetëm ata pak që ndodhen në majë të saj e dinë këtë. Në këtë mënyrë Elita kontrollon dhe manipulon. Secili nga elementet e ndryshëm, Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë, Frimasoneria etj., gjithashtu janë strukturuar si piramidat dhe ata vetë janë pjesë e nje piramide të gjerë botërore me Elitën në majë. Ajo mund të duket se është një grumbull organizatash dhe njerëzish të palidhur me njëri-tjetrin, por ekziston një forcë qëndrore kontrolluese, e cila mban strukturën të bashkuar dhe e bashkon atë në një politikë dhe çështje të përbashkët (Figura 8).

(Faqosje figura 8 f.178)

Elita Botërore

Në majë të kësaj perandorie botërore qëndron Elita, që besoj se është e mbyllur në mënyrë të qëndrueshme në vetëdijen e Rojtarëve të Burgut të Dimensionit të Katërt, e cila vendos politikën dhe vëzhgon zbatimin e saj. Nuk e di me saktësi hierarkinë e pushtetit brenda saj, por, të paktën, jam i sigurt rreth elementeve të ndryshëm të përfshirë në të. Unë besoj se në nivelet më të larta të Elitës Botërore qëndrojnë njerëz në hije, të cilët nuk janë të njohur për publikun. Do të thoja se forca që qëndron mbrapa Shtëpisë së Rothsçajlldëve (House of Rothschild) qëndron pikërisht atje lart, por nuk besoj se ata janë në majë të piramidës. Ata, gjithashtu, do të marrin urdhra dhe ndoshta dinastia e Habsburgëve qëndron mbi ta në hierarki. Fuqia e Elitës buron nga keqpërdorimi i informacionit të brendshëm dhe lidhja e tyre e vetëdijshme me “zotat” e tyre, Rojtarët e Burgut. Ndoshta, asnjë nga personat që përmend në këtë libër nuk do të jetë në atë nivel. Njerëz si Henri Kisinger (Henry Kissinger), janë të bindurit, dhe supershërbëtorët, megjithëse shumë të fuqishëm. Shumë të tjerë do të përdoren pa dijeninë e tyre ose me dijeni e tyre të plotë se pjese e kujt janë. Unë po përmënd ushtarët, shërbëtorët dhe supershërbëtorët e këtij grupi të vogël njerëzish, të cilin e quaj Super Elita, Magjistarët e Zinj. Këta janë kontrolluesit e kultit të Syrit që Sheh Gjithçka, i cili është forca që qëndron mbrapa Elitës Botërore dhe ata të cilët janë duke manipuluar Rregullin e Ri Botëror në ekzistencën e tij. Disa studiues besojnë se Rothsçajlldët janë në majë të piramidës (Unë nuk besoj kështu) dhe poshtë tyre është një Këshill i të Trembëdhjetëve, një Këshill i Tridhjetë e Treve dhe më pas Komiteti i të 300-ve, i njohur gjithashtu edhe si Olimpikët1.

Elita Botërore si një e tërë është një grup njerëzish, të cilët janë zgjedhur dhe të pranuar në nivele të larta, ndonjëherë në nivelet më të larta, të dijes në të gjithë strukturën njerëzore. Ndërkohë që ata janë duke punuar për të shpejtuar shfaqen e Rendit të Ri Botëror, ata gjithashtu do të jenë duke kërkuar për njerëz të tjerë, për të cilët gjykohet të jenë të shkallës së duhur. Atëherë, ndërsa personeli i tanishëm “del në pension” ose vdes, frerët e komplotit i dorëzohen brezit tjetër të Elitës, ashtu sikurse Averel Harimani (Averell Harriman) u zëvendësua në funksionin e tij nga Henri Kisinger. Në të njëjtën mënyrë Umberto Anjeli (Bil) (Umberto Agnelli), ështe duke u përgatitur për të zëvendësuar babanë e tij të moshuar, Xhovani Anjeli (Giovani Agnelli), në hierarkinë e Elitës. Kështu, ndërkohë që “ata” - personeli i tanishëm - ndryshon brez pas brezi, rendi i ditës për të cilin ata punojnë, në themel mbetet pothuaj i njëjtë. Është njësoj sikur të pasosh flamurin në një stafetë dhe për shkak të natyrës së strukturës familjare të shumicës së Elitës, flamuri shpesh i dorëzohet brezave të disa familjeve të caktuara. Kjo bëhet akoma dhe më e kuptueshme, sepse prindërit i njohin fëmijët e tyre me këtë gjë që në moshën më të vogël të mundshme dhe, më vonë, i paraqesin ata në të njëjtat shoqëri sekrete dhe ceremoniale, të cilat i sinkronizojnë ata me lëkundjen e Rojtarëve të Burgut.

Të Ndriçuarit (Illuminati)

Jo çdo anëtar i një shoqërie sekrete ose i organizatave të tjera të cilat i kam përmendur është pjesë e Elitës. Ka një ndryshim midis Frimasonerisë dhe asaj që do ta quaja Frimasoneria e “Ndriçuar”, ato pjesë të urdhërit, të cilat janë infiltruar nga agjentët e të Ndriçuarve. Fjala të Ndriçuarit - “Ata të Ndriçuarit” - shkon mbrapa në kohë në botën antike. Ajo është një forcë e fshehtë, e cila ka krijuar ose ka marrë nën kontroll grupe dhe organizata për të manipuluar botën në drejtimin e dëshiruar. Arma më e madhe e të Ndriçuarve janë njohuritë e përparuar të fshehta, të cilat kaluan nëpërmjet ceremonive të pranimit dhe keqpërdorimit dhe abuzimit me këto njohuri. Shprehja më e qartë e Iluminizimit ishin të Ndriçuarit e Bavarisë, të krijuar zyrtarisht nga profesori gjerman, Adam Ueishaupt (Adam Ëeishaupt), në maj të vitit 1776 dhe të kontrolluar nga Shtëpia e Rothsçajlldëve, bankierët e revolucioneve dhe luftërave të pafundme. Ishte Ueishaupti, i cili përdori fraksionin e tij të të Ndriçuarve për t’u infiltruar dhe për të marrë kontrollin mbi Frimasonerinë.

Ueishaupti ishte stërvitur si një Jezuit, gjë që është e pamjaftueshme për Shoqërinë e Jezusit. Themeluesi i Jezuitëve, Spanjolli, Ignacio Loiola (Ignatius Loiola), formoi një shoqëri sekrete, brenda këtij urdhëri Katolik në dukje dhe rishtarët u quajtën “Alumbrados”, që do të thotë “të ndriçuarit”, “të iluminuarit”. Mes “iluminizmit” Jezuit dhe variantit gjerman të Ueishauptit, filloi konflikti, betejat e të cilit më shumë u fituan nga traditat e Ueishauptit, megjithëse rrjeti i Jezuitëve është ende një pjesë e fortë e Elitës. Ueishaupti krijoi 13 nivele të të pranuarve në Iluminatin e tij dhe personeli kryesor gjendej në nëntë nivelet e para. Të Ndriçuarit janë, gjithashtu, një piramidë. Anëtarëve ju vunë emra të veçantë të Ndriçuarish, të frymëzuar nga Greqia dhe Roma e lashtë. Ueishaupti u quajt Spartak. Këta njerëz u bënë anëtarë të shoqërive të tjera sekrete, si Frimasonët dhe i “ndriçuan” ato- duke i marrë nën kontroll dhe duke i përdorur ato për të destabilizuar kombet dhe për të përshpejtuar ardhjen e Rendit të Ri Botëror. Ata bënë të njëjtën gjë brenda qeverive, bankave, tregtisë, ushtrisë dhe medias në emër të Elitës.

Kështu, ekziston Frimasoneria dhe Frimasoneria e Ndriçuar. E para manipulon në një nivel, por gjithashtu dhe ajo manipulohet nga një tjetër forcë e fshehtë, Të Ndriçuarit, të cilët nga ana e tyre i përgjigjen Elitës Botërore. Ka organizata brenda organizatave (themi, rrjeti i Frimasonerisë brenda një qeverie) dhe një tjetër organizatë brenda këtyre organizatave (anëtarësia e të Ndriçuarve brenda Frimasonëve). Kjo formë e Ndriçuar e Frimasonerisë u bë e njohur si Lozhat e Orientit të Madh (The Grand Orient Lodges). Ajo ndoqi traditën e modifikuar Hegeliane të infiltrimit të dy ekstremeve dhe duke i vënë të veprojnë njëri kundër tjetrit, për të krijuar ndryshimin e kërkuar. Duke përdorur këto metoda, ajo u zotua të përmbyste sundimin e monarkëve, të shkatërronte besimin tek Zoti, t’i jepte fund patriotizmit dhe shteteve kombëtare, të shfuqizonte pronësinë mbi pasurinë dhe të çmontonte rregullin social.

Fisnikëria e Zezë

Të Ndriçuarit ndërlidhen brenda Elitës Botërore me anë të asaj që njihet si Fisnikëria e Zezë, një grupim i hershëm i “aristokratëve”. Ajo e ka pikënisjen e saj në Itali, veçanërisht në Venecia dhe në Xhenova. Xhon Kabot (John Cabot) (emri i vërtetë Xhiovani Kaboto (Giovanni Cabotto)) dhe Kristofor Kolombi, që të dy jetonin në Xhenova përpara “zbulimit” të pjesëve të ndryshme të Amerikës, me një distancë prej katër vitesh nga njëri tjetri. Në ditët e sotme, sipas rezultateve të studiusve, një tjetër Xhovani pretendohet të jetë një anëtar i një prej familjeve të Fisnikërisë së Zezë. Ky është Xhovani Anjeli, për shumë kohë, drejtuesi i Fiat Motors Company deri në vitin 1996 dhe një udhëheqës i Bilderbergëve. Familja Anjeli sundon Italinë dhe gjysmë me shaka thuhet se, përgjegjësia kryesore e Kryeministrit Italian është të “lustroj dorezën e derës së Anjelit” 2. Anjeli kishte një marrëdhënie, së cilës ju bë shumë publicitet, me Pamela Çurçillin, nusja e djalit të Uinstonit, përpara se ajo të martohej … Averel Hariman. Ajo ishte një nga gjetëset më kryesore të fondeve për Bill Klintonin (Bill Clinton) dhe më pas u bë ambasadore e US në Paris. Familja Anjeli ishte e lidhur ngushtë me Musolinin dhe gjyshi i Xhovanit u bë një senator për jetë nga udhëheqësi fashist. Disa familje të Fisnikërisë së Zezë në Venecia dhe Romë pretendojnë se e kanë origjinën e tyre nga Perandori Romak Justiniani, një njeri i njohur se kishte marrë referenca të rimishërimit nga tekstet biblike në vitin 553. Ata kanë një dëshirë të kthehen në një sistem të simbolizuar nga Perandoria Romake dhe janë një forcë kryesore brenda Elitës Botërore. Kjo linjë “fisnike” duket se shkon shumë mbrapa në kohë të paktën mijëra vjet më parë, ndoshta dhe më shumë dhe shfaqet pjesërisht nëpërmjet konflikteve mes Guelfit (Guelf) dhe Xhibelines (Ghibelline) në Itali, në shekullin dymbëdhjetë dhe trembëdhjetë.

Guelfi vinte nga Uelfi, një princ gjerman, i cili konkurronte për kontrollin e Perandorisë së Shenjtë Romake dhe Xhibeline vinte nga emri i një kështjelle të zotëruar nga kundërshtarët e tij, familja Hohenstaufen (Hohenstaufen family). Guelfët mbështetnin Papën dhe Xhibellinët mbështeste sundimin e familjes Hohenstaufen. Konflikti i madh vazhdoi me triumfin e Guelfëve në fund. Guelfët (Fisnikëria e Zezë) u bënë jashtëzakonisht të fuqishëm nëpërmjet kontrollit të tyre të mëvonshëm mbi bankat dhe tregtinë ndërkombëtare. Ata krijuan qendra të mëdha financiare në Lombardi dhe dominuan skenën aq shumë, saqë Lombard u bë emri që iu dha të gjithë bankierëve Italianë në Firence, Xhenova, Venecia dhe në Milano. Përfundimisht, ata e zgjeruan ndikimin e tyre drejt veriut në Hamburg, Amsterdam dhe në Londër. Sot, Fisnikëria e Zezë kontrollon edhe qendrat financiare të Zvicrës, ku fitimet nga tregtia e drogës dhe aktivitete të tjera të paligjshme pastrohen prapa fasadës së respektit Zviceran. Fisnikëria e Zezë ishte në qëndër të tregtisë së skllevërve, prej së cilës rrjedhin pasuritë e shumë familjeve kryesore Amerikane dhe Britanike, të cilat qëndronin pas Urdhrit të Portokalli (Orange Order), që e vendosi Uilliamin e Portokallit (Ëilliam of Orange) në fronin britanik dhe e çoi ate drejt Bankës së Anglisë dhe Borxhit Kombëtar. Kohët e fundit, Urdhri i Portokallit ka qenë prapa krahut Protestant të konfliktit në Irlandën Veriore.

Fisnikëria e Zezë përfshin, ose të paktën, është e lidhur me Familjen Mbretërore Holandeze të Princit Bernard, një prej themeluesve të Grupit Bilderberg. Lidhjet e saj shtrihen në Londër dhe ne familjet e “themeluara” Britanike të aristokracisë së vjetër dhe të aristokracisë së re të “parasë”. Anëtarë të familjeve fisnike Europiane, të cilët janë të lidhur ngushtë me Familjen Mbretërore Britanike, janë të përfshirë. Familjet mbretërore Suedeze, Holandeze dhe Spanjolle shpeshherë janë të pranishme në takimet e Bilderbergërve. Në Angli, princi Filip dhe princi Çarls kanë marrë pjesë në takimet e Bilderbergërve dhe Mbretëresha Elizabeta e II quhet si një anëtare e Komtitetit te 300 -ve3. Nga studiues, të cilët kanë hetuar mbi Fisnikërinë e Zezë, besohet se në këtë nivel Familja Mbretërore Britanike është e varur nga anëtarët Italianë, të cilët e zbulojnë origjinën e tyre të lashtë tek Guelfët e vërtetë dhe përtej. Mendojse sulmet egra personale mbi princin Çarls dhe regjistrimet e bisedave telefonike të botuara në media, të cilat bënë aq shumë për ta dëmtuar atë, nuk janë thjesht rastësi. A është kjo pjesë e fushatës së koordinuar për ta shkatërruar atë? A është ai një rebel, të cilin ata dëshirojnë ta shkatërrojnë? Është e mundur. Çarli dhe vëllai i tij, Endrju, hodhën poshtë ofertën për t’u bërë Frimasonë, një organizatë me lidhje të ngushta me monarkinë Britanike ndër vite. Të Ndriçuarit /Fisnikëria e Zezë/Elita Botërore përdorin shumë organizata sekrete dhe më pak sekrete në kërkim të tiranisë së tyre botërore dhe ajo që përhapet më shumë nga të gjitha është Frimasoneria. Frimasoneria e Ndriçuar është niveli i parë duke filluar nga poshtë i të Ndriçuarve/ Fisnikërisë së Zezë, dhe ju do të zbuloni se anëtarësia e saj përfshihet në të gjitha organizatat në rrjetin, të cilin e kam përshkruar në kapitullin e fundit: Instituti Mbretëror i Çështjeve Ndërkombëtare, Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë, Grupi Bilderberg si dhe vëllezëritë e tyre me mendime të njëjta.

Frimasoneria

Shumica më e madhe e Frimasonëve në botë asnjëherë nuk përparojnë përtej tre niveleve të fundit (figura 9) (Faqosje figura 9 f.182). Por sipër tyre qëndrojnë dhe tridhjetë nivele të tjerë më të lartë në Ritin Skocez të Frimasonerisë, i cili e merr frymëzimin nga Kalorësit Templarë të lashtë. Madje, edhe shkalla e 33-të nuk është maja e piramidës, sepse mbi të janë nivelet e të Ndriçuarve, madje dhe shkalla e 33-të në vetvete është e ndarë jozyrtarisht në dy rrjedha, ku njëra është shumë më tepër njohur se tjetra. Në çdo fazë, të pranuarit i tregohet pak më shumë për natyrën e vërtetë të Frimasonerisë si dhe për planin e vërtetë të lojës. Ata të cilët kanë arritur në nivelin e 33-të, janë në një planet të ndryshëm në kuptimin e asaj që ata dinë, krahasuar me Masonët të cilët ndodhen në tre nivelet e fundit. Jozef Smith (Joseph Smith), “profeti” i cili themeloi “kishën” tmerruese Mormon, ishte Frimason i nivelit të 33-të. Njerëzit që pranohen në lozhën lokale të Frimasonëve në qytetin tuaj, nuk e kanë as idenë më të voglë se përse përdoret organizata e tyre. Ata duhet të mbahen në errësirë nëse plani duhej të funksionojë dhe cila është rruga më e mirë për ta arritur këtë se sa përdorimi i nivele të ndryshme të pranimit. Vetëm ata të cilët konsiderohen si “të pranueshëm”, përparojnë në nivelet më të larta dhe zbulojnë atë që po ndodh në të vërtetë. Shumica dërrmuese e Frimasëonëve janë në tre nivelet e fundit. Ata janë FODDER AND THE FRONT. Midis nivelit të 4-të dhe të 33-të gjenden ata “me mendjen e duhur”, të cilët kanë ndikim në shoqëri, deri tek presidentët e Shteteve të Bashkuara. Më pas vijnë nivelet e të Ndriçuarve, të cilët nuk do t’i shihni të përmenden në asnjë libër udhëzues për Frimasonët. Këta janë njerëzit që aktualisht drejtojnë gjithçka dhe ata janë agjentët e kultit të Syrit që Sheh Gjithçka.

Frimasoneria botërore është një piramidë masive e manipulimit.
Nuk ka qënë gjithmonë kështu. Thuhet se Frimasoneria dikur ka qenë një shoqëri, e cila ishte ekskluzivisht për ata që punonin si gurgdhendës dhe ndërtues të kishave dhe katedraleve. Atëherë u quajt Masoneri. Sipas pretendimit të disa historianëve, lozhat e tyre ishin si organizatat tregtare dhe sekretet dhe ritualet e tyre ishin krijuar për të mbrojtur profesionin e tyre nga personat e jashtëm të pakualifikuar. Pjesa më e madhe e punëve të Masonëve vinte nga Kisha Katolike, e drejtuar nga Roma. Pasuria e pafundme e kishës, shumica e të cilës ishte vjedhur direkte ose indirekte, u përdor për të paguar ndërtimin e katedraleve të mëdha, nga e cila vareshin kryesisht të ardhurat e masonëve. Por fatkeqësia ndodhi kur Henri VIII u prish me Romën, në vitin 1534 dhe formoi kishën e tij në Angli, pasi papa i refuzoi atij një divorc. Kjo ngjarje pati shumë ndërlikime për të ardhmen (shihni Rebelimi i Rrobotëve “The Robots’ Rebellion”) dhe bëri që shumë masonë të mbeteshin pa punë. Shumë larg nga të vazhduarit e programeve ndërtuese të Romës, Henri grabiti e plaçkiti manastiret dhe gjithçka tjetër, të cilën mund ta merrte me vete. Ai ishte trokë dhe kishte gjithmonë luftëra për të luftuar. Një prej objektivave të tij ishte pasuria e “miqësisë, vëllazërisë dhe esnafëve”. Shoqëritë masonike u shkatërruan gjatë zgjimit të kësaj mbretërie mbytëse dhe nga mungesa dëshpëruese e punës për anëtarët e tyre. Shumë prej lozhave u zhdukën, së bashku me të faktet e tyre të hershme, dhe rreth historisë së tyre të vërtetë dihet shumë pak.

Lozhat (degët) të cilat arritën të mbijetonin duke e zgjeruar anëtarësinë e tyre me njerëz, të cilët nuk ishin gurgdhendës dhe kështu historia vazhdoi. Të sapoardhurit - biznesmenë, tregtarë, pronarë tokash dhe aristokracia - u quajtën masonë “spekulativë” dhe shumë shpejt ata i kaluan në numër anëtarët origjinal. Këta ishin Kalorësit Templarë/ Të Ndriçuarit, duke u shfaqur në skenën publike nën maskën e Frimasonerisë. Pranimi i parë i regjistruar i një masoni spekullues në Angli ishte në vitin 1646, atëherë kur Elias Ashmole (Elias Ashmole) (mos e shqipto shumë shpejt) u bashkua me një degë në Uarrington. Ai ishte një astrolog dhe në të vërtetë, njohuritë e fshehta u bënë një pjesë e rëndësishme e Masonerisë së re në nivelet më të larta të pranimit. Masoneria u shëndrua në Frimasoneri dhe ndërsa vitet kalonin, lidhja e vetme e mbetur me gurgdhendësit ishin veglat simbolike dhe emrat për nivelet e pranimit si çiraku, artizani dhe mjeshtri mason. Veglat e punës të gurgdhendësve: rrethi, kompasi, nivelusi, plumbçja, kalibri, çekani dhe dalta - ende përdoreshin nëpër ceremonitë dhe ritualet e çuditshme dhe paraskena e Frimasonëve ishte një tjetër rikthim në gdhëndësit e gurëve. Por, Frimasoneria tani kishte një axhendë krejtësisht të ndryshme.

Gjatë ritualeve të cilat u paraqitën nga themeluesit e Frimasonerisë së re, të pranuarit ishin me gjoks të zbuluar dhe me sy të lidhur me një lak rreth e rrotull qafës dhe një kamë në zemrën e tyre. Ata duhet të betoheshin se do t’i shërbenin urdhrit dhe do të ruanin sekretet e tij, gjatë dhimbje së një rituali groteks vdekjeje. Dënimi për përhapjen e sekreteve të Shkallës së Dytë (Nxënësi Mason) është: “të më hapin pjesën e majtë të kraharorit, të më shkulin prej andej zemrën dhe t’ja japin zogjve grabitqarë të qiellit ose bishave të egra të fushave si një pre”. Në Shkallën e Tretë (Mjeshtri Mason) dënimi është: “le të ndahem në dysh, zorrët e mia të bëra shkrumb e hi dhe ky hi të shpërndahet në faqen e tokës dhe të përhapet nga katër erërat e parajsës, që mes njerëzve të mos mbetet asnjë shenjë kujtimi i një masakarai kaq të poshtër, veçanërisht Mjeshtrit Mason”. Mahnitëse.

Këto janë llojet e ceremonive, të cilat ndjellin energjitë keqdashëse. Në të njëjtën kohë, në publik, Frimasoneria pretendon të jetë një shkollë e moraliteti dhe ajo flet për vllazërinë dhe “dashurinë vëllazërore”! Mbrojtësit publik për Frimasonerinë do t’ju tregojnë se këto rituale janë thjesht simbolike, por ka dëshmi se jo gjithkush mendon kështu, duke përfshirë Frimasonin e njohur, si Xhek Barkçarësi (Jack the Ripper)*. Lidhjet e fuqishme të besnikërisë (dhe të frikës, gjithashtu, kur është e nevojshme) të lindura në anëtarësi, sigurojnë që vetëm shumë pak të kenë guximin të zbulojnë sekretet, madje edhe pas largimit nga shoqëria. Në fakt, ndërsa njerëzit mund të ndalojnë së paguari tarifat e tyre ose të kthehen në lozhë, betimet ende zbatohen. Nuk ekziston asnjë mekanizëm, nëpërmjet të cilit një Mason, njëherë i pranuar, të mos mbajë betimin e tij.
Betime të tilla u shpikën për të krijuar frikë dhe kontroll. Ato nuk ishin pjesë e ritualeve të gurgdhendësve, ashtu sikurse kanë provuar pak nga librat e rregullave, të quajtur, “Kushtetuta Gotike”, të cilët kanë mbijetuar. Në atë kohë, dënimi për atë që nxirrte sekretin, ishte që të flakej jashtë lozhës. Ajo godet duke pasur të brendshmet e djegura shkrumb e hi, me siguri. Ritualet dhe betimet e Frimasonerisë janë bazuar në një pjesë të trilluar në shekullin e tetëmbëdhjetë - historia e Frimasonit Hiram Abif (Hiram Abif). Sipas trillimit të Frimasonerisë,
________________
*Jack the Ripper është pseudonimi më i njohur për një vrasës serial të paidentifikuar që vepronte në lagjet më të varfëra në dhe rreth distriktit të Ëhitechapel në Londër në vitin 1888.
Hiram Abifi ishte arkitekti i Tempullit biblik të Solomonit. Kushtetuta Gotike e gurgdhendësve nuk i referohet asnjë njeriu të tillë, por ai u bë figura e martirit të Frimasonëve. Në histori thuhet se Hirami refuzoi t’iu tregonte sekretet tre artizanëve masonë të armatosur me vegla masone. Ata e vranë kur ai nuk ja zbuloi sekretet e tij, kështu miti vazhdon, dhe Mbreti Solomon urdhëroi të nisnin kërkimet kur u vu re se Hirami mungonte. Trupi i Hiramit u zbulua “i varrosur në mënyrë të pahijshme” dhe u ridogj me “të gjithë respektin dhe nderimin”. Solomoni urdhëroi që ata që ishin përgjegjës për vrasjen të ekzekutoheshin dhe në disa versione të historisë, vrasësit, Jubela, Jubelo dhe Jubelum ishin kaq shumë të penduar saqë ata vetë kërkuan të ekzekutoheshin. Jubela kërkoi që ti pritej fyti dhe t’i shkulej gjuha; Jubelo zgjodhi që t’i çahej pjesa e majtë e kraharorit dhe zemra e tij t’i hidhej korbave; dhe Jubelum ishte ai që kërkoi që të brendshmet t’i digjeshin shkrumb e hi dhe hiri të përhapej nga të katër erërat e parajsës. Mund të kuptoni se nga vijnë ritualet dhe betimet Frimasone. Ritualet e tyre vënë në skenë historinë dhe vdekjen e Hiram Abifit, duke zbuluar kraharorët e tyre me këmbët të mbledhura rreth gjunjëve të tyre.

Historia e Hiram Abifit është një fantazi. Mendimi Frimasonik kishte krijuar një lojë të madhe me lidhjet e hershme me ndërtesën e tempullit të mbretit Solomon në Jerusalem. Ata e kthyen atë në diçka të ngjashme me Vatikanin - dhe më pas të tjerë. Por Bibla, nga e cila u mor figura e Hiramit, përshkruan një njeri shumë të ndryshëm. Para së gjithash, emri i tij ishte thjesht Hiram. Shtesa Abif erdhi nga themeluesit e mitit masonik. Mund të thoni se Abifi është një zënkë e vogël. Dhe ç’ farë thotë Bibla për këtë njeri? A thotë ajo se ai ishte “masoni më i përkryer mbi Tokë”, ashtu sikur pretendojnë Frimasonët? Jo tamam. Aty thuhet se ai nuk ishte as mason dhe as arkitekt, por një punues i tunxhit. Sipas Librit të Mbretërve, (the Book of Kings) ai erdhi nga Tyre, pasi kishte përfunduar tempulli. Libri i Kronikave (The Book of Chronicles) thotë se ai erdhi përpara se të ndërtohej Tempulli dhe se ishte një punëtor i zbukurimeve prej metali. Çdo aftësi që ai kishte në trajtimin e gurit ishte në dekorim dhe jo në ndërtim. Ka dhe një Hiram tjetër në Bibël, i cili është mbreti i Tyres, i cili nuk është i njëjti njeri. Por, ai, gjithashtu, vlerësohet shumë nga Frimasoneria, sepse mendohet se ka furnizuar Solomonin me drurin e kedrës nga Libani për Tempullin. Dhe kjo është një tjetër gjë. Bibla thotë se Tempulli u ndërtua kryesisht me dru dhe se nuk ishte më i madh se salla e një kishe në ditët e sotme (30 me 90 këmbë). Gjëja e fundit që atyre u nevojitej ishte një arkitekt gurgdhendës. Por ndërsa historia e Hiram Abifit është e pakuptimtë, ka mundësi që temat e saj ta kenë origjinën nga Egjipti i lashtë, kur Mbreti Sekenenre (King Seqenenre) u vra, pasi refuzoi t’i tregonte njohuritë më të fshehta sekrete një kundërshtari. Nëse është kështu, ky është një konfirmim i mëtejshëm se e njëjta rrymë e njohurive dhe e manipulimit shtrihet nga antikiteti deri në Frimasonerinë moderne dhe në botën e sotme. Kam ndjesinë se forca, e cila u shfaq si Frimasoneri, ishte dhe janë Kalorësit Templarë, të cilët deri në atë kohë kishin qënë duke vepruar fshehtas si një organizatë e fshehtë, duke ndjekur spastrimin papal. Struktura e piramidës lejon Elitën, pakicën në majë të Frimasonerisë, të kontrollojën shumicën, duke i mashtruar dhe duke i mbajtur ata në errësirë. Protokollet e të Ndriçuarve, të gjetur në shekullin e fundit, bënë – çdo gjë që njerëzit mund të thonë rreth origjinës së tyre - përshkruan në mënyrë të shkëlqyer se si përdoren Frimasonët:

“Në duhet të krijojmë dhe të shumëfishojmë lozhat Frimasonike në të gjitha vendet e botës, duke përfshirë brenda tyre të gjithë ata që mund të bëhen ose ata të cilët shquhen në aktivitetin publik, sepse në këto lozha ne do të gjejmë zyrën tonë kryesore të inteligjencës dhe mjetet e ndikimit. Të gjitha këto lozha do t’i vendosim nën një administratë qëndrore [Të ndriçuarit], të njohur vetëm nga ne dhe absolutisht të panjohur nga gjithë të tjerët, të cilat do të përbëhen nga të vjetrit e ditur… Në këto lozha ne do të mbledhim së bashku të gjithë elementët revolucionarë dhe liberalë. Në përbërjen e tyre duhet të ketë nga të gjitha shtresat e shoqërisë. Komplotet politike më sekrete do të jenë të njohura për ne dhe do të jenë nën drejtimin tonë që nga dita e konceptimit të tyre. Midis anëtarëve të lozhave do të jenë pothuaj të gjithë agjentët e policisë kombëtare dhe ndërkombëtare, përderisa shërbimi i tyre për ne është i pazëvendësueshëm, pasi policia është në një pozitë që jo vetëm të përdorur mjetet e saj të veçanta ndaj të panënshtruarve, por gjithashtu edhe për të mbuluar aktivitetet tona dhe për të gjetur pretekse për të pakënaqurit…”

Protokolli 15

Protokollet i përshkruajnë Masonët në nivelet më të ulëta– shumica dërrmuese - si një pjesë e “armatës spektakolare”, që janë aty vetëm “për ti hedhur hi syve shokëve të tyre”. Gjithkush po manipulon gjithkënd. Pavarësisht se njohim mjedisin e shoqërisë sekrete të njerëzve të punësuar nga institucionet kontrolluese qofshin policë, politikanë, mjekë, oficerë të ushtrisë, kryeredaktorë, gazetarë ose nëpunës qeveritarë, nëse nuk e dimë se çfarë synojnë, kjo shoqëri sekrete, dhe pavarësisht se ne e dimë se çfarë synon kjo shoqëri sekrete si mund të dimë se për ç’farë axhende janë duke punuar ata që drejtojnë një qytet ose komunitet? Këta njerëz premtojnë besnikëri të plotë ndaj shoqërisë së tyre sekrete gjatë këtyre ceremonive rituale, por çfarë ndodh me besnikërinë e tyre ndaj publikut, nga i cili janë zgjedhur ose janë emëruar për të shërbyer? Ndërkohë që njerëzit në shoqëritë sekrete lejohen në pozicione të tilla kontrolli dhe ndikimi, madje edhe pa e ditur dhe vetë për anëtarësinë e tyre, i gjithë sistemi është i hapur ndaj korrupsionit më të egër. Dhe kjo është ajo ç’farë po ndodh. Sistemi është i korruptuar në mënyrë skandaloze. Jo çdo anëtar është i korruptuar; shumica nuk janë. Por kjo nuk merret shumë për bazë për të pasur një ndikim të tmerrshëm mbi shoqërinë.

Sapo të keni Frimasonë në pozicionet më të larta, të cilët vendosin se cilët njerëz do të rekrutohen ose promovohen brenda një organizate, ju mund të siguroheni që shokët Frimasonë të marrin pozicionet kryesore të pushtetit. Një gjeneratë e Frimasonëve ndjek tjetrën, sikurse dorëzohet stafeta. Kur ta keni arritur këtë, mund të mund të drejtoni një organizatë ose një vend, pothuajse ashtu si dëshironi. Ose një botë. Frimasonët gjithashtu angazhohen për të ndihmuar njëri-tjetrin në fatkeqësi. Kjo tingëllon shumë bukur, por çfarë ndodh me ata, të cilët nuk janë pjesë e klubit, “Laikët”, ashtu siç quhemi ne? A do të thotë kjo se ne jemi subjekte të një rëndësie më të vogël, kur përballemi me një Frimason me autoritet? Të paktën në një numër rastesh, përgjigjja është me siguri “po”. Frimasonët kanë një seri shenjash dhe fjalësh, të cilat i lejojnë ata të njihen me njëri-tjetrin, duke përfshirë edhe shtrëngimin qesharak të duarve. Këto përfshijnë gjithashtu edhe shenjën e Frimasonëve për “hidhërimin dhe fatkeqësinë” (d.m.th, Më nxirrni nga telashi), versioni gojor i së cilës është: “Askush nuk do ta ndihmojë djalin e vejushës?” Djali i vejushës është Hiram Abifi.

Këto shenja dhe sinjale janë shumë të përdorshme kur arrestoheni nga oficerë policie Frimasonë ose paraqiteni në gjyq përpara një gjykatësi Frimason. Sigurisht kjo nuk funksionon gjithmonë, por do të talleshim me veten nëse mendojmë se kjo nuk ndodh. Vendosmëria politike për të ndaluar këtë padrejtësi të rrezikshme, në këtë rast, thjesht nuk ekziston, sepse si politikanët e përfshirë - të të gjitha partive - janë vetë Frimasonë ose janë të lidhur me një rrjet të gjerë, ose ata janë të frikësuar për të vepruar, sepse pozicioni i tyre varet nga fakti që ata të mos shqetësojnë elitën e shoqërisë sekrete. Disa politikanë udhëheqës janë Frimasonë të nivelit të lartë. Lordi Palmerston (Lord Palmerston), Kryeministri Britanik në kohën e luftërave të opiumit kundër Kinës, ishte Patriarku i Madh i versionit të Orientit të Madh [të Ndriçuarve] të urdhërit. Ish Presidenti i Francës, Fransua Miteran (François Mitterand) (Kom 300), ishte gjithashtu një Mjeshtër i Madh i Orientit të Madh 6.

Shumica e emrave që kam përmendur në këtë libër, ata të përfshirë në Komisionin Trepalësh, Këshillin për Marrëdhëniet më Jashtë, Grupin Bilderberg dhe e gjithë pjesa tjetër do të jenë gjithashtu Frimasonë ose anëtarë të disa shoqërive sekrete të lidhura mes tyre. Por ata i përgjigjen të njëjtit padron - Elitës Botërore. Në shumicën e vendeve ka një “celulë”, të elitës Frimasonike e cila është veçanërisht e fuqishme dhe e cila mund të jetë e panjohur, madje edhe nga Frimasonët e disa niveleve të larta. Ekzistojnë shumë celula të lidhura me të Ndriçuarit – forma të kontrolluara të Frimasonerisë, Lozhat e Orientit të Madh. Revolucioni Francez u hartuar dhe u koordinuar pjesërisht nga Lozha e Orientit të Madh në Paris. Në Britani, sipas disave, ekziston një celulë elite, e quajtur Parlour Club dhe një grup i elitës Europiane, i quajtur Klubi i Ishujve (Club of Isles) 7. Në US ata kanë Shoqërinë Kafkë dhe Kocka (Skull and Bones Society), e cila është e lidhur shumë ngushtë me Frimasonerinë dhe po kështu është edhe Urdhri i Portokallit (Orange Order), i cili është në zemër të konfliktit të Irlandës Veriore. Tryeza e Rrumbullakët u krijua mbi linjat dhe lidhjet Frimasonike me këtë rrjet. Famëkeqët Kalorësit e Maltës janë një tjetër organizatë elite, e cila koordinon aktivitetet e saj të fshehta me Frimasonerinë e Ndriçuar dhe kanë ndikim shumë të madh brenda sistemit. Kreu i tij zyrtar ishte papa! Një nga celulat më të njohura të Elitës Frimasonike është Propaganda Masonica Due Lodge (P2), me pikënisje në Itali, por gjithashtu vepruese gjithashtu dhe në shtete të tjera. Kur kjo u zbulua, shkaktoi një nga skandalet politike më të mëdha në histori. Nëse shohim sfondin e P2-shit, do të vlerësoni se si veprojnë këto celula të Elitës Frimasonike në vënde në mbarë botën dhe metodat që ato përdorin.

vazhdon

nga **Rifat** Wed Feb 01, 2012 8:38 am

vazhdim

Pushteti i Piramides

[You must be registered and logged in to see this link.]

Propaganda Masonica Due P2

Lozha P2 në Romë u themelua në vitin 1877 për ata Frimasonë, të cilët vizitonin kryeqytetin nga pjesët e tjera të Italisë. Në mes të viteve 60, ajo kishte vetëm katërmbëdhjetë anëtarë, por ajo ishte pothuajse gati për t’u shfaqur në botë kur u “ristrukturua” nga Liçio Xheli (Licio Gelli), me kërkesën e Mjeshtrit të Madh të Italisë, Lino Salvini (Lino Salvini). Sapo Xheli e mori nën kontroll anëtarësia e Lozhës P2 u rrit brenda pak viteve me pothuajse një mijë, megjithatëse ai ishte pothuajse padyshim mjeti për forcat e tjera mbrapa P2-shit, të cilat e mbanin të fshehtë kontrollin e tyre.

Disa studiues mendojnë se ky kontroll i fshehtë është Lozha Alpine e Frimasonëve në Zvicër, e cila kishte midis anëtarëve të së saj Henri Kisinger (Henry Kissinger), dhe themeluesin e Klubit të Romës, Aurelio Peci (Bil) (Aurelio Peccei). Të tjerë thonë se kjo ishte vetëm “një ndërmjetës” midis P2-shit dhe kontrolluesve të tij të vërtetë, interesat bankare të përqendruara në Shtëpinë e Rothçajlldëve. Ceremonitë e para të P2-shit, zhvilloheshin në zyrat e saj qendrore në Hotelin Excelsior, nën mbikqyrjen e një ish-Mjeshtri të Madh të Italisë, Xhordano Gamberini (Giordano Gamberini), por emri më shumë i lidhur me P2-shin është ai i Xhelit.

Xheli ishte një mbështetës fashist i Musolinit gjatë luftës dhe ndihmoi për të organizuar “intenerari i miut” (rat line)*, nëpërmjet së cilës u larguan Nazistë nga Gjermania, në kohën kur zbarkuan Aleatët. Disa vjet më vonë, ai u largua për në Argjentinë, ku e kaluara e tij doli në dritë dhe atje ai bëri shumë miq politikanë, duke përfshirë edhe diktatorin Juan Peron (Juan Peron) (ai u bë një këshilltar ekonomik i tij) dhe Joze Lopez Rega, (Jose Lopez Rega) njeriu i cili qëndronte mbrapa skuadrave të vdekjes, Triple A, përgjegjëse për mijëra vrasje. Rega fitoi shuma të mëdha parash nga kontrabanda e kokainës në Shtetet e Bashkuara.

Kur Peroni u kthye nga mërgimi për të marrë pushtetin për të dytën herë, ai u gjunjëzua në sy të publikut për të falënderuar Xhelin. Shumë nazistë u larguan për në Amerikën Jugore pas luftës dhe P2-shi është ngushtësisht i lidhur me Nazistët Ndërkombëtarë. Xheli, si një fashist i betuar, do të ndihej shumë mirë në një shoqëri të tillë. Në të vërtetë, ishte ai që ndihmoi shumë nazistë, si Klaus Barbie (Claus Barbie), i cili u arratis për në Amerikën Jugore (e cila u bë një variant më i madh i Gjermanisë, ashtu sikur ajo ishte nën sundimin e Hitlerit). Xheli ishte i afërt me diktatorin Nazist të Nikaraguas, Somoza, dhe, gjithashtu ishte i lidhur me organizatën paraushtarake Naziste, që vepronte në Itali e quajturj U Gladio (një fasadë e CIA-s).

Xheli u kthye në Itali nga mesi i viteve 1960 si konsull nderi i Argjentinës. Ai ndërtoi rreth tij një rrjet kontaktesh në pozicione të larta, pasi ai u bë Frimason i Orientit të Madh në vitin 1965. Kjo u ndihmua dhe nga anëtarësia e tij në Kalorësit e Maltës, të cilët i dhanë atij një “hyrje” në nivelet më të larta të Vatikanit, një lidhje që ai dhe P2-shi e shfrytëzuan me shumë efektivitet. Miqtë e Xhelit në Partinë Republikane të Shteteve të Bashkuara e ftuan atë në ceremoninë e ardhjes në detyrë të presidentit Regan në vitin 1981 (Regani më vonë do të vendoste një kurorë lulesh në varret e trupave të stuhishme të SS-ve, gjatë ceremonisë

*ratlines- ishin sisteme të rrugëve të arratisjes për Nazistët dhe fashistë të tjerë për tu larguar nga Europa në fund të Luftës së Dytë Botërore. Rrugët e shpëtimit kryesisht të çonin drejt Amerikës së Jugut, veçnërisht në Argjentinë, Paraguaj, Kili. Ekzsitonin dy rrugë kryesore: e para nga Gjermania në Spanjë dhe më pas në Argjentinë; e dyta nga Gjermania në Romë, Xhenova, dhe më pas Amerika e Jugut.

së përvjetorit të 40-të të Luftës së Dytë Botërore, simbolika e së cilës do të kishte qenë shumë e fuqishëm për mentalitetin Nazist në CIA-s dhe në Elitën Botërore, kontrolluesit e vërtetë të P2-shit). Xheli gjithashtu mori pjesë edhe në ceremonitë e ardhjes në detyrë të presidentëve Karter e Ford dhe e quante veten një mik i Xhorxh Bushit (George Bush).

Në korrik të vitit 1981, vajza e Xhelit u ndalua në aeroportin e Romës, ku iu konfiskuan dokumentet të fshehura në fundin e dyfishtë të valixhes së saj. Ato ishin kopje të dokumenteve të Shteteve të Bashkuara, të njohura si Supplement B (Shtojca B). Kjo ishte një shtojcë e Manualit të Ushtrisë FM 30-31 te US. Ajo mbante datën 18 Mars të vitit 1970 dhe ishte nënshkruar nga Gjenerali Uestmoreland (General Ëestmoreland). Kjo shtojcë përshkruante se si mund të destabilizohej një vënd nëpërmjet infiltrimeve të organizatave kontrolluese dhe përdorimit të agjentëve provokues 8. Kjo është saktësisht ajo ç’farë bëri Xheli dhe kontrolluesit e tij.

Xheli punoi në mënyrë të suksesshme për të fituar mirënjohje zyrtare për Frimasonerinë Italiane nga qendra e Frimasonerisë botërore, Lozhat e Madhe e Bashkuara në Londër. Frimasoneria Italiane ka një histori të gjatë kundërshtimi dhe përfshirje në politikë. Ajo u ndalua nga Musolini, ashtu sikurse Frimasoneria Gjermane u ndalua nga Hitleri, jo sepse ata që të dy u ndihmuan në pushtet nga shoqëritë sekrete dhe realizuan ndikimin e tyre. Pas luftës, amerikanët OSS, parardhësit e CIA-s, ushtruan presion mbi qeverinë e dëshpëruar Italiane, për të lejuar Frimasonerinë të rikthehej dhe Lozha Mëmë në Londër, i akordoi njohjen zyrtare. Dukë vepruar kështu, ata njohën zyrtarisht një organizatë, e cila kishte lidhjet të ngushta me mafien. Këto lidhje i kanë fillimet në “Carbonari”*, një përzirje e Frimasonëve, Mafies dhe ushtrisë, e cila u formua në shekullin e nëntëmbëdhjetë për t‘ju kundërvënë Napoleonit. Carbonari ishte gjithashtu i lidhur me Kalorësit Guelpik (Guelphic Knights) - Fisnikëria e Zezë. Gjatë viteve 1970,
______
*The carbonari ishin grupe shoqërive sekrete revolucionare te krijuara ne fillimet e shekullit te 19- të në Itali dhe France. Ato u bënë qëndra e atyre që ishin të pakënaqur me situatën politike që pasoi vitin 1815 veçanërisht në jug të Italisë. Anëtarë të Carbonari dhe të tjerë të influencuar prej tyre morën pjesë në ngjarje të rëndësishme ne procesin e bashkimit të Italisë.

Xheli rekrutoi disa prej njerëzve më të fuqishëm në shoqërinë Italiane brenda P2-shit, derisa krijoi një shtet brenda shtetit, që punonte për një axhendë të përbashkët. Emrat e anëtarëve diheshin prej tij dhe ndoshta dhe nga një ose dy të tjerë. Madje, as anëtarët e tjerë nuk i dinin të gjithë emrat në listën e anëtarësisë së P2-shit. Duke përdorur strukturën e mirëprovuar të Elitës, ai e ndau anëtarësinë në dy sektorë dhe më pas i ndau ato në një seri grupesh të tjera. Vetëm drejtuesit e këtyre grupeve i dinin se cilët ishin anëtarët e grupit të tyre - dhe si rrjedhim njihnin vetëm ata në grupin e tyre të veçantë.

Anëtarët e P2-shit mbaheshin nën kontroll nga terrori i njohjes së dënimeve të tmerrshme nëse nuk vepronin ashtu siç u thuhej. Në mars të vitit 1981, kur zyrat e Xhelit u bastisën nga policia, u zbuluan 962 emra të listës së anëtarësisë së P2-shit në kasafortën e zyrës dhe në valixhe. Në këto lista kishte tre ministra kabinetesh, dyzet të tjera MP, dyzet e tre gjeneralë, tetë admiralë, dhe qindra nënpunës civilë e diplomatë, drejtues të shërbimeve sekrete, shefa të policisë të katër qyteteve më të mëdha të vendit, industrialistë, financierë, yje televizivë dhe njëzet e katër gazetarë.

Besoj shumë se diçka e ngjashme po ndodh në Mbretërinë e Bashkuar dhe në shumë vende të tjera, të cilat pasqyrojnë metodat dhe qëllimet e P2-shit. Disa mendojnë se Henri Kisinger ka qenë anëtar i P2-shit ose, të pakën, një forcë e rëndësishme në politikën dhe metodat e saj. P2-shi sigurisht ka një anëtarësi të huaj të fuqishme, e cila i jep një ndikim të jashtëzakonshme brenda shërbimeve sekrete Europiane dhe të US dhe në sektorin bankar. Kryeministri italian, Xhulio Andreoti (Gulio Andreotti), ishte afërt me Xhelin. Kur Andreoti doli në proçesin gjyqësor për përfshirjen me Mafien, ai përmëndi si dëshmitar për emrin e tij të mirë ish-sekretarin e Përgjithshëm të Kombeve të Bashkuara, Perez de Kuelar (Perez de Cuellar) (një anëtar i njohur i P2-shit), dhe… Henri Kisinger. Gazetari Mino Pekoreli (Mino Pecorelli), një anëtar i P2-shit, tha se ajo aktualisht drejtohej nga CIA. Megjithatë, ai nuk u lejua ta thoshte këtë për shumë kohë. Pekoreli u vra sipas një mënyrë të njohur si rituali i vdekjes së Mafies, për ata që flasin shumë. Më shumë dëshmi për lidhjen e CIA-s erdhi nga ish-agjenti i kontraktuar i CIA-s, Riçard Brenek (Richard Brenneke), në një intervistë dhënë një Televizioni Italian, më 2 korrik të vitit 1990. Ai tha:

“Ne [CIA] kemi përdorur ndihmën e këtyre njerëzve [P2] për të futur e nxjerrë jashtë Shteteve të Bashkuara drogë dhe para, dhe për të futur dhe nxjerrë jashtë Italisë drogë dhe para. Ne i përdorëm këta njerëz për të krijuar situata, të cilat do të favorizonin shpërthimin e terrorizmit në Itali dhe në vendet e tjera Europiane në fillimet e viteve 70. P2-shi është ende gjallë dhe ende përdoret për të njëjtat qëllime si në fillim të viteve 70. CIA ka financuar P2 në shuma nga 1 milion deri në 10 milionë dollarë në muaj… Kështu paratë e CIA-s u përdorën për qëllime të ndryshme, njëri prej të cilëve ishte terrorizmi. Një tjetër qëllim ishte për të krijuar mbështetje për të futur kontrabandë në US drogën, që vinte nga vendet e tjera. Ka pasur gjithmonë një lidhje midis P2-shit dhe CIA-s.”

Brenek është një tjetër i cili thotë që Liçio Xheli ishte thjesht kreu i emëruar i P2-shit dhe se kontrolli i vërtetë vinte nëpërmjet Zvicrës dhe Shteteve të Bashkuara. Vitet 1970 dhe fillimet e viteve 1980 ishin vite të tmerrshme për Italinë. Terrorizmi i sponsorizuar nga P2-shi përfshiu vendosjen e bombës në Stacionin Hekurudhor të Bolonjës, në vitin 1980 në të cilin vdiqën tetëdhjetë e pesë njerëz. Një grup terrorist, i quajtur Brigada e Kuqe, u fajësua për shumë mizori, duke përfshirë edhe rrëmbimin dhe vrasjen në vitin 1978, të udhëheqësit Kristian Demokrat dhe ish- Kyeministër i Italisë, Aldo Moro, në të cilën vdiqën gjithashtu dhe pesë truprojat e tij.

Grupet terroriste si Brigada e Kuqe dhe Banda e Baader -Meinhof në Gjermani nuk janë ashtu siç duken. Në të dy këto grupe, anëtarët e tyre shpeshherë janë stërvitur nga CIA dhe organizata të tjera të Elitës. Ata janë pjesë e proçesit problem-reagim-zgjidhje, një mbulim për vrasjen e njerëzve “të vështirë” dhe një mjet për të destabilizuar shoqëritë. Në seancën dëgjimore për vdekjen e Aldo Moros, disa anëtarë të Brigadës së Kuqe deklaruan se dinin se nivele të larta të US ishin përfshirë në vrasjen e tij. Më 10 nëntor të vitit 1982, gjykata dëgjoi dëshminë shkatërruese nga një partner i ngushtë i Moros, Korrado Guerxoni (Corrado Guerzoni).

Ai tha se një politikan i lartë i Shteteve të Bashkuara kishte kërcënuar Moron se nëse ai nuk do të ndryshonte politikën e tij, do të kishte të bënte me të. Moro dëshironte të stabilizonte Italinë, politikani i US kërkonte ta destabilizonte atë. Gruaja e Moros, gjithashtu, në dëshminë e saj, tha se “një figurë politike e nivelit të lartë të Shteteve të Bashkuara” i kishte thënë burrit të saj: “Ose ndalo së ndjekuri linjën tënde politike, ose do ta paguash shtrenjtë për këtë”. Cili ishte njeriu, që Korrado Guerxoni përmendi në gjyq?

Henri Kisinger.

Kjo ngjarje u dha si lajm gjerësisht në Itali, por asnjë fjalë e vetme lidhur me këtë ngjarje nuk u shfaq në Neë York Times ose Ëashington Post, edhe pse një nga njerëzit më të famshëm të Amerikës u akuzua në sallën e gjyqit për përfshirjen e tij në vdekjen e një politikani të huaj udhëheqës, i rrëmbyer dhe i vrarë nga një bandë terroriste. Shtypi i lirë? Sigurisht që kështu është. Kur Moro u rrëmbye, qeveria Italiane refuzoi të negocionte për lirimin e tij. Kjo ishte e çuditshme, sepse ata kishin negociuar kur të tjerë ishin rrëmbyer. Familja e tij, në atë kohë, nuk mund ta kuptonte këtë gjë. Dukej sikur autoritetet nuk e donin lirimin e tij. E vërteta ishte se ata nuk e donin. Komploti i Elitës nuk ka besnikëri ndaj një vendi ose sistemi politik. Ajo ka anëtarët e saj në të gjitha vendet dhe partitë dhe ata bashkëpunojnë për qëllimet e tyre të përbashkëta. Për ta, kufijtë dhe shtetet nuk ekzistojnë, përveç se si mjete për të kundërvënë një anë kundër anës tjetër.

Dy emra domethënës të gjetur në listën e anëtarësisë së P2-shit ishin financierët Roberto Kalvi (Roberto Calvi) dhe Mikele Sindona. (Michele Sindona). Policia ishte duke hetuar për rrëmbimin e rremë të Sindonës dhe punën e tij si këshilltar financiar i Vatikanit dhe i Mafies, ndërkohë që zbuloi skandalin P2 të Xhelit. Kisha Katolike Romane për një kohë të gjatë e shpalli të paligjshme Frimasonerinë brenda rradhëve të saj, megjithëse disa nga klerikët dhe nëpunësit e saj janë anëtarë. Megjithatë, gjatë periudhës së Xhelit, kur armiqësia zyrtare e Vatikanit ndaj Frimasonerisë u dobësua ndjeshëm, Lozha P2 mori nën kontroll Shtetin Papnor nëpërmjet depërtimit nga Xheli, Kalvi dhe Sindona.

Gjatë këtyre viteve të depërtimit të P2-shit si Papë ishte Papa Pali i VI-të dhe ishte ai që zbuti kundërshtimin ndaj Frimasonëve brenda Kishës Katolike Romane. Çuditërisht, një botues Kanadez, Danjel Skalen, (Daniel Scallen) punësoi Agjencinë Dedektive Pinkerton (Pincerton Dedective Agency) të Nju Jorkut për të hetuar mbi sjelljen e Papës. Një dedektiv shkoi në Romë në vitin 1973 dhe raportoi se në Vatikan ekzistonin dy Papa Palë! Ai gjykoi se ishte përdorur kirurgjia plastike për të bërë që një mashtrues t’i ngjante Papës? Nëse shihni fotografi të ndryshme të Papës, të asaj kohe, të bëra nga afër, ajo është padyshim e mundur.

Në to shfaqen ndryshime të dallueshme. Regjistrime të fjalimeve të Papës të mbajtur për Krishtlindje dhe Pashkë u analizuan nga FBI-ja dhe u zbulua se ishin zëra të dy njerëzve të ndryshëm. Gjatë hetimeve, të tij mbesa e Papës i pohoi dedektivit, se në të vërtetë ekzistonte një mashtrues dhe ajo tha se familja e tij (e cila vizitonte rregullisht Papën e vërtetë në Vatikan) ishte në dijeni të këtij fakti. Hetimi përfundoi kur dedektivi u arrestua në Romë dhe u dënua me katër vjet burg. Më pas ai u dëbua dhe më vonë “u zhduk”. Pati disa njerëz të cilët e quajtën shumë të ekzagjeruar kur unë pohova në Rebelimi i Robotëve, (Robots Rebellion) se njërëz të ngjashëm janë përdorur për disa figura publike. Ju e dini që nuk është kështu. Tani dihet se Sadam Huseini, të cilin e pamë mbrapa Luftës së Gjirit, nuk ishte njeriu i njëjtë me atë që pamë përpara luftës. Ishte një ngjashmëri e krijuar nga kirurgjia plastike 10.

Kur shpërtheu skandali i P2-shit, ishin implikuar nënpunësit më të lartë lartë të Vatikanit duke përfshirë edhe Sekretarin e Shtetit, Kardinalin Vilot (Cardinal Villot). Ishte Viloti, sipas librit të Stefan Knait (Stephan Knight), Vëllazëria (The Brotherhood), për të cilin shumë besojnë se ishte ai që ushtroi presion mbi Hierarkinë Katolike Romane, për të ulur tonin e kundërshtimit të saj ndaj Frimasonerisë. Gjithashtu, ai përmendet në një tjetër hetim të kryer nga David Jalop (David Yallop), i quajtur Në Emër të Zotit (In God’s Name), si të dyshuarin e parë për vrasjen e Papa Gjon Pali I, i cili vdiq vetëm pas 33 ditësh të qëndrimit në detyrë në vitin 1978. Ky Papë mbase dinte diçka rreth asaj që po ndodhte, si përsa i përket depërtimit të Frimasonerisë, ashtu dhe për vjedhjen e pasurisë së Vatikanit. Krahu i “Krishterë” i Kultit të Syrit që Sheh Gjithçka dëshironte të depërtonte dhe të shkatërronte Krishterimin, në të njëjtën mënyrë si anëtarësia e tij Hebraike po punon për të rrënuar Judaizmin.

Ndoshta papa Gjon Pali I ishte i vendosur për të vepruar dhe për t’i dhënë fund mashtrimit, megjithëse të tjerë thonë se ai ishte një Papë i Ndriçuar. Megjithatë, ai u gjet i vdekur, i vrarë nga agjentë të P2-shit, dhe kjo u vrasje u mbulua me gënjeshtra për “shkaqe natyrore”. Mjekët, të cilët u lejuan ta ekzaminonin, u shfaqën konfuzë, duke sugjeruar secili një shkak të ndryshëm për vdekjen e tij: infarkt në zemër, kancer dhe tumor në kokë. Zgjidhni kë të doni. Shumë besojnë se ai u helmua, por e vërteta asnjëherë nuk u hetua nga autoritetet. Ai u gjet i vdekur në orën 5:30 të mëngjesit dhe në orën 9:30 të mëngjesit trupi i tij u balsamos, kurse organet e brendshmet iu hoqën dhe u dogjën. Nuk pati autopsi. Stendsfield Turner (Standsfield Turner) (CFR), ish drejtor i CIA-s, pohoi se mjeku personal i Papës Gjon Xhon Palit, i pari që ekzaminoi trupin e tij, ishte një njeri i CIA-së. Kardinali Vilot vdiq në vitin 1979 përpara se të zbulohej historia e P2-shit. Në periudhën pas vdekjes së Papës, ai deklaroi se do të tregonte historinë e vërtetë të vdekjes së Papës, por nuk e bëri kurrë. Mjekët, të cilët u lejuan të ekzaminonin Vilotin dhanë si shkak vdekje të tij - bronkit pneumonal....më falni, probleme nga veshkat… jo, prit pak, verdhëz…jo as kjo, ah, po, hemorragji e brendshme. Më kujtoni të mos njoftoj Vatikanin nëse ndonjëherë do të kem nevojë për një mjek.

Mikele Sindona, anëtar i P2-shit, mashtrues financiar, pastrues parash dhe më vonë një vrasës i dënuar, filloi të përfshihej në bankën e Vatikanit, Instituti për Vepra Fetare (L’ Instituto per le Opere di Religione) (IOR) dhe i prezantoi partnerin e tij, Roberto Kalvin, drejtuesit të bankës, Peshkopit Pol Marcinkus (Paul Marcinkus). Kalvi kishte bankën e tij, Ambrosiano, në të cilën banka e Vatikanit u bë aksionere kryesore, falë lidhjeve Frimasonike dhe marrdhënies së ngushtë të Xhelit me nëpunësit më të lartë dhe me Papën. Një mashtrim i madh erdhi si rezultat edhe kur banka Ambrosiano u rrënua në vitin 1982, ajo pati një borxh prej 800,000,000 paundësh. Banka e Vatikanit i pagoi kreditorëve 164,000,000 paundë, gjë që krijoi një krizë parash për Kishën Katolike Romane, e ngjashme me atë me të cilën u përball Kisha Protestante e Anglisë në vitet e fundit.

Roberto Kalvi, i cili u bë i njohur, ashtu siç u bë edhe Sindona, “Bankier i Zotit”, u largua për në Austri dhe më vonë në Angli, ku arriti më 15 Qershor të vitit 1982. Dy ditë më vonë, sekretarja e tij, Graciela Korokher (Graziella Corrocher), e cila mbante llogaritë e P2-shit, “ra” nga dritarja e katit të katërt të Bankës Ambrosiano. Një ditë më pas vdiq edhe Kalvi, gjithashtu. Ai u gjet i varur nga një podium ekzekutii në urën Blackfriars në Londër, me xhepat plot me masoneri, katër milje nga Manastiri Chelsea ku ai qëndronte.

Sapo trupi i tij u gjet dhe u raportua, policia italiane dhe zyrtarë të tjerë po hartonin një plan për Anglinë. Ata nuk duhet të kishin qenë kaq të shpejtë, pasi kishte shumë Frimasonë në autoritetet e Londrës, të cilët do të mund ta mbulonin vrasjen e tij. Një Hetim i Qytetit të Londrës shpalli vendimin për vetëvrasje, të cilën vetëm lypësit e besuan. Një njeri që kërkon të vrasë veten, largohet nga apartamenti i tij, ku mund të ishte kryer ky akt, shkon në Urën e Murgjërve me të Zeza (Blackfriars Bridge) dhe pavarësisht se vuante nga marrje mëndsh të forta, ai u kacavjerr poshtë podiumit nën harkun e urës të cilin nuk mund ta dinte se ekzistonte. Dhe më pas sajoi një litar, mbushi xhepat me çakull dhe më pas vari veten. Uau, kjo tingëllon e mundshme. Një hetim i dytë në korrik të vitit 1983, dha vendimin se kishte ndodhur një vrasje por pa përcaktuar nga kush, vendim i cili në fund të fundit, ishte pak më i arsyeshëm, megjithatë larg nga rezultati që tregonin provat.

Pa dyshim ekzistonin simbole Frimasonike të përfshira në vdekjen e tij dhe Masonët i duan simbolet e tyre. Blackfriars dikur ka qenë vendndodhja e manastirit të kishës i drejtuar nga një Urdhër Domenikan, Urdhër që u quajt Murgjërit me të Zeza (Blackfriars) për shkak të veshjeve të zeza që ata mbanin. Ishin ata që zgjeruan përdorimin e katedrave të priftërinjëve, që nga ajo kohë katedra u bë një temë në punimet e gurit të urës Blackfriars. Anëtarët e lozhës P2 visheshin si Murgjërit me të Zeza për kryerjen e ritualeve të tyre. Gjithashtu, një prej ndëshkimeve masonike flet për viktimën, “…e djegur në rërën e detit në ujëra të cekta, ose në ujra 185 metra larg bregut ku ndodhin rregullisht batica dhe zbatica dy herë në njëzet e katër orë…”. Vdekja letërat tarot përshkruhet me një njeri i varur pranë ujit. Çilido të ketë qënë mjedisi i detajuar, Kalvi pas asnjë dyshim ishte vrarë, si për atë që kishte bërë ose për atë që dinte rreth asaj që kishte ndodhur. Ndosha për të dyja arësyet. Dhe ky ishte ndëshkimi me të cilin përballen Frimasonët, të cilët kanë jetuar më gjatë se sa dobia e tyre.

Do të ishte mirë të mendohej se skandali i P2-shit ishte një rast i izoluar, por nuk mendoj se është kështu. Ka akoma për t’u zbuluar në shumicën e vendeve (sigurisht në ato më me influencë) nuk kam asnjë dyshim, dhe ato janë celulat e ngjashme të elitës Frimasonike që krijojnë dhe kontrollojnë një shtet brenda shtetit. Unë nuk e pranoj, që P2-shi ka pushuar së ekzistuari, as që kontrolli i Elitës së Vatikanit është spastruar. Një tjetër çështje është edhe vetë emri në vetvete, P2. Kjo tregon se diku tjetër mund të ekzistojë edhe një P1. Po ku? Pa dyshim, në Shtetet e Bashkuara ose në Angli, ndoshta në të dy shtetet.

Kalorësit e Maltës

Gjatë periudhës së Kryqëzatave në shekullin e dymbëdhjetë dhe trembëdhjetë në kohën kur Papa u përpoq të zhdukte Myslimanizmin nga Jerusalemi, u shfaqën një numër urdhrash “Kalorësish”.Ata përfshinin edhe Kalorësit Templarë (Kalorësit e Tempullit), si dhe Urdhri i Kalorësve Spitalorë (the Order of Knights Hospitaller)* të Shën Xhonit të Jerusalemit. Të dy këta urdhëra së bashku vuajtën persekutime pasi dështuan Kryqëzatat, por Kalorësit Templarë mbijetuan deri në ditët e sotme dhe besimi i tyre formoi bazat e Ritit Skocez të Frimasonerisë me 33 nivelet e tij. Urdhri i Shën Xhonit të Jerusalemit ndryshoi emrin e tij me ndryshimin e vendndodhjes së tij. Ai u bë Kalorësit e Rodit kur iu dha ishulli nga Papa dhe më pas në Kalorësit e Maltës, të cilin ata e drejtuan si një shtet sovran derisa Urdhri u largua prej andej nga

*Anëtarë të urdhërit fetar ushtarak i themeluar mes pjesmarrësve në kryqëzatate shekullit të 12-të në Jerusalem për tu kujdesur për pelegrinët e sëmurë dhe në nevojë.
Napoleoni në vitin 1798. Pas një periudhe të ekzistencës shtegtuese, ose kështu thotë historia e tyre zyrtare, papa Leo XII (një ekstremist Katolik dogamtik) krijoi një zyrë të re qëndrore për Urdhrin në Romë, në vitin 1834. Sot ata quhen Urdhëri i Ushtrisë Sovrane të Maltës dhe ata gëzojnë të gjitha të drejtat diplomatike të një kryetari shteti. Më shumë se dyzet shtete e njohin sovranitetin e tyre dhe kanë marrëdhënie të plota diplomatike me këtë zyrtarët, dhe kështu i përshkruar shumë saktë shteti brenda shtetit. Me një Dekret Papnor, kreu ndërkombëtar i Urdhrit, Mjeshtri i Madh, ka rangun e princit, rëndësinë e një kardinali dhe titullin Lartësia Më E Ndritur. Kryetari i përgjithshëm, të paktën zyrtarisht, është Papa.

Kalorësit e Maltës janë komisionarët e fuqishëm brenda rrjetit të Elitës, me lidhje të ngushta me Fisnikërinë e Zezë dhe politikën botërore, jo vetëm në Shtetet e Bashkuara. Aleksandër Haig (Alexander Haig) (CFR), sekretar shtetit në administratën e Reganit, është një anëtar dhe disa besojnë se edhe Regan mund të ketë qenë i tillë. Valer Gishard d’Estein (Valérie Giscard d’Estaing), ish- president Francës, ishte gjithashtu një anëtar. Ishte D’Estein (Bil) dhe (Helmut Schimid) (Bil), të cilët bënë kaq shumë së bashku për të promovuar integrimin Evropian.11 Urdhri, veçanërisht, ka lidhje të ngushta me shërbimet e sigurisë si CIA.

Në vitin 1948, ai dha një prej çmimeve të tij më prestigjioze të nderit Gjeneralit Reinhard Gehlen (Reinhard Gehlen), i cili ishte drejtuesi i spiunazhit anti-sovjetik të Adolf Hitlerit. Pas luftës, Gehlen u punësua nga CIA e sapo krijuar, për të organizuar operacionet e saj në Evropë! Drejtorët e CIA-s, të njohur si Kalorësit e Maltës, kanë qënë Xhon Mekon (John McCone) dhe Ulliam Kasi (Ëilliam Casey), po ashtu dhe Xhorxh Rroka (George Rocca) një zëvendës shef i kundër spiunazhit të CIA-së. Kalorësit e Maltës ishin pa dyshim pothuajse të përfshirë në armë në këmbim të drogës në çështjen Iran- Contra* në US
_________________
*Çështja Iran–Contra affair ishte nje skandal politik ne Shtetet e Bashkuar qe doli në dritë në Nëntor të vitit 1986 gjatë administratës së Regatin,në të cilën shumë figura të US përfshire Presidentin Regan pranuan që të lehtësonin shitjen e armëve Iranit, i cili ishte subjekt i një embargoje. Të paktën zyrtarë e US shpresuan se kjo të ndihmonte lirimin e pengjeve që mbaheshin nga Hazbullahët dhe do të lejonte agjencitë e shërbimeve sekrete të financonin grupet kundërshtare të qeverisë që erdhi në pushtet pas rrëzimit të diktatorit Somoza ne vitin 1979. e cila solli Oliver North (Oliver North) në qendër të vëmendjes së publikut botëror.Northi u përfaqësua në gjykim nga firma ligjore e Benet Uilliams (Bennett Ëilliams), një Kalorës i Maltës. Një prej Amerikanëve i cili ndërhyri për t’u siguruar se personeli i zgjedhur Nazist të arratisej nga Gjermania për në Shtetet e Bashkuara pas luftës ishte industrialisti J. Peter Grace (J. Piter Gras), kreu Amerikan i Kalorësve të Maltës i asaj kohe.

Urdhri është një organizatë autoritare ultra-ekstreme i cili lidhet me nivelet më të larta të rrjetit të Elitës. Studimi i kryer nga shkrimtarja, Beti Mils (Betty Mills) për librin e saj të vitit 1990, Koloneli North, Uilliam Kasei dhe Kalorësit e Maltës (Colonel North, Ëilliam Casey, And Knights of Malta), zbuloi se në vitin 1930, pati një përpjekje të Urdhërit për të bërë grusht shteti në Amerikë. Në qendër të tij ishte Kalorësi i Maltës, Xhon J. Raskob (John J. Raskob), por ai dështoi kur Gjenerali i Marinës Smedlei Butler (Smedley Butler) refuzoi të merrte pjesë dhe në vend të pjesmarrjes ai paraqiti prova të planit.

Ai implikoi Raskob, kryetar i bordit të J.P Morgan – kontrolluesi i General Motors dhe një prej trembëdhjetë themeluesve të Kalorësve të Maltës në Shtetet e Bashkuara. U kryen hetime nga Kongresi, por çuditërisht, ose ndoshta jo kaq çuditshëm Raskob nuk u thirr asnjëherë për të dëshmuar. Dhe, ashtu siç thotë dhe Beti Mills: “Është interesante dhe në të njëjtën kohë shumë shqetësuese të vërejmë se komploti i vitit 1930 për të pushtuar Shtëpinë e Bardhë nuk gjendet në librat e historisë ose në enciklopedi për sa mund të themi”.12 Kush kontrollon median dhe versionin zyrtar të historisë? Saktë.

Edhe një herë ne shohim se si Kalorësit e Maltës janë pika referimi me pjesë të tjera të enigmës, duke përfshirë edhe median. Uilliam F. Buklei (Ëilliam F. Buckley), publikuesi dhe pronar pusesh nafte, është anëtar i Shoqërisë Skull and Bones, i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë dhe i Kalorësve të Maltës. Frenk Shekspir (Frank Shakespear), një tjetër Kalorës, ishte president i Televizionit CBS, nënkryetar i RKO-së dhe ambasador i Shteteve të Bashkuara në Vatikan. Shekspiri ka shërbyer gjithashtu edhe në Fondacionin e Trashëgimisë të kontrolluar nga Elita me të drejtën e plotë për titullin e kryetarit të Pol Ueiriç (Paul Ëeyrich).

Ky ka lidhje me familjen e Habsburgëve, një nga forcat drejtuese që qendronte mbrapa Lëvizjes Gjithë Europiane, e cila çoi në Komunitetin Europian, dhe një familje e rëndësishme brenda Elitës Botërore. Historiani social Stefan Birmingam (Stephan Birmingham) thotë: “Kalorësit e Maltës përbëjnë atë që ndoshta është mbase klubi më ekskluziv në Tokë. Ata janë më shumë se aristokracia Katolike … [ata] mund t’i bien telefonit dhe të flasin me Papën”.13 Do të shkoja më larg se kaq dhe do të thoja se ata kontrollojnë Vatikanin në aleancë me elementë të tjerë të Elitës, dhe, shumë larg nga të qenurit aristokracia Katolikë, ata madje nuk janë as Katolikë. Kjo është thjesht një mbulesë për aktivitetet e tyre dhe ata adhurojnë një version krejtësisht të ndryshëm të “zotit”, Ndërgjegjjen Djallëzore të simbolizuar nga Piramida dhe Syri që Sheh Gjithçka. Vatikani kontrollohej nga Elita nëpërmjet Kalorësve të Maltës përpara se të përfshihej Xheli P2. Në të vërtetë, Xheli ishte një anëtar i Kalorësve të Maltës.

Papa aktual dhe kreu zyrtar i Kalorësve të Maltës është Polaku Karol Vojtila (Karol Ëojtyla) një ish- aktor dhe i punësuari i I. G. Farben. Në jetën e tij, ai është përpjekur të bëjë një gjë, e cila mund të ketë qenë një paralajmërim “bëj ashtu sikur të është thënë ose ndryshe”. Kjo është e vështirë të thuhet. Sigurisht, ai mbante me vete kryqin e përkulur ose të thyer, duke vizatuar figurën e shpërfytyruar të Jezusit. Kjo ishte një shpikje e Satanistëve në shekullin e pestë dhe u përdor nga magjistarët e zinj. Ajo u ndalua në Mesjetë. Në vitin 1978, vit në të cilin papa Gjon Pali I u vra dhe Papa Gjon Pali II mori nën kontroll papatin, u nxorrën një komplet vulash të Vatikanit të cilat paraqisnin një piramidë dhe syrin që sheh gjithçka.

Urdhëri i Portokallit dhe Sin Fein (Orange Order and Sinn Fein)

Mbrapa konflikteve të vazhdueshme në zonat më shqetësuese të botës ju do të gjeni rrjetin e shoqërisë sekrete të Elitës Botërore, duke manipuluar të dyja anët. Lajmet janë të mbushura plot me histori rreth “luftëtarëve të lirisë” dhe “luftërave me armë” rreth e rrotull botës. Shumica e njerëzve të përfshirë në to besojnë se ata po luftojnë për “lirinë” në vendin ose në komunitetin e tyre kur në të vërtetë ata po përdoren si pjesë e një revolucioni botëror të koordinuar për të shkatërruar komunitete dhe shtete në rrugën drejt qeverisë botërore. Në Irlandën e Veriut, luftimet me armë i kanë kushtuar jetën 3,000 njerëzve në të dyja “anët” e të ashtuquajturës Ndarja mes Katolikëve dhe Protestantëve. Në nivelet më të ulëta, nuk ka dyshim se, këto dy “anë” të perceptuara ekzistojnë vetëm në mendjen e atyre të cilët janë të përfshirë.

Por grupet politike Protestante dhe ato paraushtarake janë përforcuar nga një shoqëri sekrete, Urdhëri Portokalli. Kjo është e njëjta shoqëri sekrete e kontrolluar nga Fisnikëria e Zezë, e cila vendosi Mbretin Ëilliam of Orange në fronin Britanik dhe importoi sistemin qendror bankar Gjerman në Britani në formën e Bankës së Anglisë. Krahët politikë Katolikë dhe paraushtarak janë gjithashtu pjesë e rrjetit të shoqërisë sekrete dhe shumë larg “të luftuarit për lirinë”, ato janë sindikata të krimit të organizuar të stilit Lanski (Lansky)*. Përse në nivelet më të larta, ata nuk mund të punojnë të gjithë së bashku për të vënë njërën anë kundër tjetrës sipas modelit klasik të modifikuar të Hegelit ndërkohë që në të njëjtën kohë projektojnë në mendjen e publikut një besim për ekzistencën e dy forca thellësisht kundërshtare? Polardi në Shoqëritë Sekrete e Irlandës (The Secret Societies of Irland) thotë se forca që qëndron mbrapa revolucioneve të Evropës ka Irlandën në shfaqen e saj:

“Këta të dërguar nga Franca synonin që të ulnin Anglinë dhe të përhapnin doktrinën e revolucionit botëror nëpërmjet Katolikëve të pakënaqur të jugut dhe të Presbiterianëve Republikanë të Veriut.”

_________
* Meyer Lansky (4 Korrik 1902 – 15 Janar1983) me originë cifute - amerikane i cili së bashku me partnerin e tij Laki Luçiano dha ndihmese ne krijmin e te ashtëquajturës Sindikata e Krimit Kombëtar në Shtetet e Bashkuara.

Një nga veglat për përplasjen Irlandeze të revolucionit-botëror ishte Vëllazëria Irlandeze, më vonë quajtur Irlandezët e Bashkuar, e themeluar nga Frimasonët, Uolf Ton (Ëolfe Tone) dhe Naper Tendi (Napper Tandy)
në vitin 1791. Shkrimtari dhe studiuesi i shekullit të tetëmbëdhjetë dhe i fillimeve të shekullit të nëntëmbëdhjetë, Robert Kliford (Robert Clifford), thotë se rrjeti revolucionar Irlandez mbante kontakte me lëvizje ndëkombëtare të ngjashme nëpërmjet Klubit Iluministit Jakobin (një forcë mbrapa Revolucionit Francez), Shoqërisë Revolucionare në Angli, dhe Komitetit Skocez për Reformë. Shoqëria Feniane (Fenian Society), më vonë Vëllazëria Republikane Irlandeze, u formua midis viteve 1857 dhe 1858 nën udhëheqjen e Xheims Stefens (James Stephens), i cili, që nga fillimi, e pa këtë Vëllazëri si një pjesë të lëvizjes revolucionare Europiane shumë më të gjerë. Anëtarët e shoqërisë Fenian udhëtuan për në Paris për të studiuar metodat e Carbonari, rrjeti Italian i Elitë-Vëllazëri, i lidhur shumë ngushtë me Fisnikërinë e Zezë. Në vitin 1865, Fenianët u bashkuan me rrjetin e shoqërisë sekrete nën Karl Marks e njohur si Shoqata Ndërkombëtare e Burrave Punëtorë dhe themeluan Vëllazërinë Irlandeze në Londër më 28 shtator të vitit 1864, e cila, me ndihmën e Vëllazërisë Feniane Amerikane, e cila në origjinën e saj nuk kishte krijuar për të fituar demokracinë, lirinë dhe drejtësinë për popullin Irlandez. Ajo u krijua për të shfrytëzuar ndjenjën e tyre të padrejtësisë plotësisht të kuptueshëm për të çuar më tej revolucionin botëror (Elita). Marksi e pa Irlandën si një armë shumë të rëndësishme për të rrënuar Anglinë dhe që atëhere ajo me popullin Irlandez janë përdorur si gur shahu të manipulatorëve në të dy “anët”. Robert Kliford shkruante:

“Çfarë njerëzish të mërzitur e të zhgënjyer ishin shoqatat e ulëta, të cilët nuk ishin të informuar për asgjë, por që ishin agjentë të thjeshtë të rebelimit dhe vrasjes, dhe nxitëshin drejt humnerës së tmerreve nga pak liri politike të cilat u i morrën nga autoriteti dhe dëshironin të çanin me vështirësi në drejtim të drejtuesit të shtetit nëpërmjet gjakut të bashkëadhetarëve të tyre! ... Në ato pjesë ku e gjithë popullsia ishte Katolike, u shpërndanë fletëpalosje, duke pretenduar se ishte Kushtetuta e Burrave Portokalli, e cila ishte vdekje dhe shkatërrim për çdo Katolik; por, nëse njerëzit e zakonshëm do të mund të nxiteshin një herë për rebelim, ishte e thjeshtë të ktheje mendjet e tyre kundër qeverisë si qendra e Burrave Portokalli..”

Ndërkohë, ju i thoni diçka të ngjashme Protestantëve për udhëheqësit Katolikë dhe, bingo, ju keni frikë nga Irlanda gjatë gjithë shekullit të njëzetë. Është Hegelianizmi klasik i modifikuar, ose, ju gjithashtu mund të thoni, Kisingerizmi ose Harimanizmi (figura 10) (Faqosie figura 19 fq.195). Rrjeti i shoqërisë sekrete në Irlandë është fenomenal për një popullsi kaq të vogël dhe është ky fakt që çoi në krijimin e Sin Fein (Sinn Fein) në vitin 1905, krahu politik i Ushtrisë Republikane Irlandeze (IRA). Ky rrjet, nga ana e tij, është i lidhur me rrjetin e kontrolluar nga Elita Botërore dhe nëpërmjet këtij rrjeti janë kordinuar lidhjet, shumë mirë të dokumentuara, mes IRA-së dhe grupeve të tjera terroriste. Neë Covenant Times në botimin e saj në janar/mars të vitit 1994, shkruante se lëviza parushtarake luajaliste u ndihmua me qëllim nga një operacion MI5*, i quajtur “Tara” me qëllimin për të krijuar shumë dhune dhe vrasje me të njëjtën monedhë si nga IRA dhe paraushtarakët luajalistët Protestantë, kështu që Parlamenti i UK do të pranonte të lejonte Irlandën Veriore të përfshihej në Republikën e Irlandës.

Pak nga kjo e kaluar u zbulua në historinë e Kolin Uallas (Kolin Ëallace), e cila u bë subjekti i një libri i shkruar nga gazetart, Pol Fut (Paul Foot), me titull Kush e formoi Kolin Uallase (Ëho framed Colin Ëëallace)? Ai ishte një ushtar me kohë të pjesshme dhe një oficer i shquar i marrëdhënieve me publikun në shtabin e ushtrisë në Irlandën Veriore. Më vonë ai u dërgua në një departament tjetër nën kontrollin e MI5. Ishte një departament që merrej me promovimin e dizinformacionit. Këtu Uallas erdhi në dijeni të operacionit “Tara” dhe
____________
* Shërbimi i Sigurisë i njohur zakonisht si MI5 (Military Intelligence, Section 5 (Shërbimi Ushtarak, Seksioni 5) është kundërzbulimi i Mbretërisë së Bashkuar dhe agjenci e sigurise dhe është pjese e makinerisë së zbulimit së bashkur me Shërbimin e Zbulimit Sekret, Qëndra e Komunikimeve Qeveritare dhe Stafi i Zbulimit të Mbrojtjes. Të gjtiha këto janë në drejtimin e Komitetit të Zbulimit të Bashkuar.
lidhjes së këtij operacioni me ndalimin për më shumë se 20 vjet të historisë së një djali të abuzuar seksualisht në Shtëpinë e Djemve të Kinkoras. Kur Uallasi kërkoi të largohej nga projekti, ai u dërgua menjëherë në Angli dhe u ngarkua me detyrën e një “sulmi mbrojtës”. Më vonë ai u akuzua për vrasje. Nuk kam asgjë të përbashkët me shumicën e pikëpamjeve të parashtruara nga MP Enoh Pauell (Bil) (MP Enoch Poëell) gjatë viteve, por për një gjë besoj se ai është plotësisht i saktë: se nuk ishte vetëm Uallase ai që ishte formuar nga institucioni, trajtimi i tij implikonte individë në çdo nivel, nga Zyra e Kabinetit deri tek policët e rinj dhe nënpunësit civil. Konflikti në Irlandën e Veriut ka një sfond shumë më të gjerë se sa na ështëlënë për të besuar 14 dhe një burim brenda institucionit UK, i cili punonte në projekte të lidhura me Irlandën e Veriut, më tregoi se udhëheqësit parlamentarë katolikë dhe protestantë takoheshin për të diskutuar mbi strategjitë! Jam i sigurt se diçka e ngjashme po ndodh në Lindjen e Mesme ndërsa negociatorët e “paqes”, Arafat dhe Kryeministri i fundit Rabin u kombinuan për t’i ofruar palestinezëve “dhuratën” e skllavërisë afatgjatë të maskuar si “liria”.

Shoqëria Kafkë dhe Kocka (Skull and Bones)

Kjo është një shoqëri e rëndësishme brenda piramidës së Elitës, e cila ka një influencë të jashtëzakonshme brenda Shteteve të Bashkuara. Ajo drejtohet në fshehtësi shumë të rreptë nga zyra e saj qendrore në Universitetin e Jalës, në një muzeum pa dritare, i njohur si duhet si “Varri”, ku anëtarët takoheshin dy herë në jave gjatë periudhës së shkollës. Historia e detajuar e shoqërisë Skull and Bones është një mister, por besohet se ajo është futur në US më shumë se 150 vite më përpara si Kapitulli 322 i një shoqërie sekrete Gjermane dhe gjithashtu në atë kohe njihej si Vëllazëria e Vdekjes. Të Ndriçuarit e maskuar. Simbolika e ceremonive të pranimit do të shfaqte të paktën një lidhje të ngushtë me Frimasonerinë. Ajo filloi në vitet 1832 - 1833 nga Gjenerali Uilliam Hantington Rasëll (Ëilliam Huntington Russell) dhe Alfonso Taft (Alphonso Taf), një emër i një familje shumë të njohur Amerikane. Në vitin 1876, Taft do të ishte Sekretari i Luftës në Administratën Grant dhe djali i tij, Uilliam Houard Taft (Ëilliam Hoëard Taf), ishte njeriu i vetëm që ishte njëkohësisht President dhe Kreu i Drejtësisë së Shteteve të Bashkuara. Shoqëria Skull and Bones është thellësisht raciste dhe u themelua mbi pasurinë e fituar nga drogat e paligjshme. Shoqëria u krijua në vitin 1856 si Trusti Rusell dhe me një akt të veçantë legjislativ, kujdestarët e tij u përjashtuan nga dorëzimi i raporteve të shoqërisë autoriteteve të Konektikas.

Ceremonitë e pranimit për shoqërinë Skull and Bones ende zhvillohen në ishullin Deer (Deer River) në lumin e Shën Laurencit (St. Laërence River). Ishulli zotërohet nga Shoqëria Rusell Trust, së bashku me pjesën më të madhe të tokës në të cilën ndodhet Universiteti i Jalës. Familja Rusell e krijoi pasurinë e saj të madhe me tregtinë e opiumit në shekullin e nëntëmbëdhjetë nëpërmjet sindikatës të njohur si Russell and Company. Aktiviteti i saj ishte të merrte opiumin nga Turqia dhe ta transportonte atë ilegalisht në Kinë. Rivalët e tyre të vetëm ishin sindikata Perkins, e vendosur në Boston, e cila kishte lidhur krushqi me familjet e tjera të linjës gjenetike Britanike, të cilat më përpara kishin qenë të përfshira në tregtinë e skllevërve.

Familja Rusëll përfundimisht i bleu Perkins dhe u bë qendra e fitimit të parave me anë të opiumit në US, në aleancë me familje të tjera “me gjak blu” si Kolixh dhe Delano (Coolidge and Delano) (Kom i 300 familje të përcaktuara), që të dyja nxorrën presidentë të Shteteve të Bashkuara. Kreu i Russell and Co në Kanton, ndërkohë që ky fitim i parave me anë të drogës po vazhdonte ishte Uoren Delano i Riu (Ëarren Delano Jr), gjyshi i Franklin Delano Ruzvelt (Franklin Delaon Roosevelt). Këto familje amerikane gjithashtu u lidhën me familjet Britanike të përfshira në tregtinë e opiumit si Kesuiks (Jardine Matheson) dhe me shumë të tjera të mbështetura nga qeveritë Britanike të Lordit Palmerston, kreu simbolik i Frimasonerisë së Orientit të Madh. Kesuikët dhe Zhardin Matheson (Jardine Matheson) kanë qenë anëtarë të Komitetit të 300-ve. Nisur nga burimi i krijimit të saj, ishte e drejtë që shoqëria Skull and Bones u lançua me një flamur pirat si simbolin e saj.

Lidhja midis shoqërisë Skull and Bones dhe familjeve të Institucionit Lindor të përmëndura gjatë gjithë këtij libri kishte për të vazhduar edhe në ditët e sotme… emra si Bush (Bush), Rokfeler, Hariman, Uitnei (Ëhitney), Pein (Payne), Vanderbilt (Vanderbilt), Bandi (Bundy) dhe kështu me radhë. Shkrimtari Anton C. Syton (Anthony C. Sutton) siguroi kopje të listës së anëtarësisë së shoqërisë Skull and Bones, që nga viti 1832.15 Rreth 20-30 familje, jashtëzakonisht të fuqishme nga bregdeti lindor, dominonin Urdhërin. Shumica prej tyre pretendon se e kishin origjinën e tyre nga aristokracia britanike ose që kishin një linje gjenetike që shkonte mbrapa në Familjet Puritane Angleze, të cilat mbërritën në Amerikë rreth viteve 1630 - 1660. Këto familje siguruan fuqi financiare si vetë ashtu dhe nga martesat me djem të pasur të manjatëve si Rokfellerë dhe Harimanë. Njëra anë kishte lekët, ana tjetër kishte genet nga linjat e gjakut të shquara të “Atdheut Mëmë’. Nuk ishte vetëm Azia ku ata rregulluan këto lloj martesash. Në këto familje Anglo-Amerikane kjëto martesa u bënë për të mbrojtuar ose “për të çuar përpara” linjat gjenetike të pseudo- gjakut blu, të cilët ja detyronin origjinën e pasurisë së trashëguar dhe influencës tyre, tregtisë së drogës, skllavërisë dhe me shumë kujdes zgjodhën partnerët për martesë. Këto familje të përziera ndihmuan dhe mbështetën njëra-tjetrën në kërkimin e tyrë për mbizotërimin financiar, politikë, dhe gjenetik.

Një familje e madhe e shoqërisë shoqëria Skull and Bones është familja Lord e të mirënjohurës firmë ligjore të Nju Jorkut, Lord, Day, and Lord. Ndër klientët e tyre aktualë janë Nju Jork Times dhe Fondacionin Rubin (Rubin Fondations), i cili financon Institucionin e Elitës për Studime Politike në Uashington. Uinston Lord (Ëinston Lord) (TC, Bil) u bë kryetari i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë në vitin 1983. Klani Bush është, gjithashtu, shumë mirë i prezantuar në shoqërinë Skull and Bones. Preskot Bush (Prescott Bush) u pranua në vitin 1917 dhe më pas u martua në një familje financierësh dhe tregtarësh karrocash, Uallket (Ëalkers). 16 Xhorxh Herbert Uallker i Riu (George Herbert Ëalker Jr) ishte një tjetër burrë i shoqërisë Kafkë dhe Kocka. Në vitin 1948, djali i Preskotit, Xhorxh Herbert Uallker Bush (George Herbert Ëalker Bush), u bashkua me Urdhërin, një lëvizje e cila do të ishte jashtëzakonkisht e dobishme në ngjitjen e tij për tu bërë drejtues i CIA-s dhe president i Shteteve të Bashkuara. Pat Bukhanan (Pat Buchanan), një nga kundërshtarët e Bushit në zgjedhjet Presidenciale, e akuzoi atë se drejtonte një “Presidencë të Skull and Bones”. Jala dhe shoqëria Kafkë dhe Kocka përbëjnë bazën e rekrutimit për CIA-n dhe që nga koha e tij si studentë Bushi pothuajse pa dyshim filloi karrierën e tij me agjencinë e spiunazhit të kontrolluar nga Elita.

Babai i tij, Preskot Bush, është shumë i famshëm brenda Urdhrit për sulmin ndaj varrit të udhëheqësit Apash të Amerikanëve Vendas Xheronimo (Geronimo). Në maj të vitit 1918, Bushi së bashku me pesë anëtarë të shoqërisë Kafkë dhe Kocka plaçitën varrin në Fort Sill, Oklahoma. Ata bënë roje me rradhë ndërsa të tjerët grabitën varrin dhe morrën me vete vepra të bëra nga njeriu dhe kafkën e Xheronimos. Ajo u dërgua në zyrën qëndrore të shoqërisë Kafkë dhe Kocka në Jalë, ku përdoret në ceremonitë dhe ritualet e tyre të sëmura. Kjo histori e tmerrshme është treguar në një histori të brendshme të shoqërisë Kafkë dhe Kocka. Kjo histori ju përmend Ned Andersonit, kryetari i Fisit të San Carlos Apache, kur ai ishte duke negociuar për t’ju kthyer mbetjet e Xheronimos nën kujdestarinë e fisit. Në vitin 1989, një artikull në Neë Yorker thoshte se “një anëtari i kësaj shoqërie… kujtonte se gjatë fillimeve të viteve 70 ka parë ndoshta 30 kafka, jo të gjitha ishin kafka njeriu, të shpërndarë rreth Varrit”.

Ky është mentaliteti i cili vazhdon për të gëzuar postet e pushtetit brenda administratës Amerikane - në rastin e Xhorxh Bushit, presidencën. Edhe njëherë ai është një mentalitet, një gjendje vibruese e cila mund të mbyllet në frekuencën e Rojtarëve të Burgut. Pesëmbëdhjetë studentë në vit zgjidhen për t’iu bashkuar shoqërisë Kafkë dhe Kocka. Ata zgjidhen në vitin e parë, por bëhen anëtarë vetëm në vitin e tyre të fundit përpara së ata të largohen në botën e jashtme. Atëherë ata mund të vazhdojnë të promovojnë në fshehtësi qëllimet e shoqërisë Kafkë dhe Kocka në botën e politikës, biznesit, bankës, medias, edukimit dhe në të gjitha sferat e tjera të influencës.

Frika dhe kërcënimi i shantazheve janë armët që shoqëria përdor për të mbajtur anëtarët e saj nën kontroll. Pjesë e ceremonisë së pranimit është të shtrihesh lakuriq në një arkivol me një litar të lidhur në pjesët e tyre intime, ndërkohë që ata masturbohen dhe thonë me zë të lartë detajet e eksperiencës së tyre seksuale. Unë mund të them se asnjëherë nuk e kam parë Xhorxh Bushin në të njëjtën dritë derisa Unë e kuptova atë. Me sa duket, këto diskutime seksuale vazhdojnë gjatë gjithë jetës të njerëzve Bone, megjithëse vetëm në fillim ky diskutim bëhet nga një arkivol. Kur një student pranohet, atij i jepet emëri i tij në shoqërinë Kafkë dhe Kocka. Ai bëhet një “kalorës” në traditën e shoqërive të tjera sekrete si Kalorësit e Maltës. Kalorësit më të vjetër në S and B quhen Patriarkë, dhe ata si ne të cilët ndodhen jashtë saj – masat – quhen Paganë, barbarë dhe vandalë.

Nëse shihni periudhën nga Revolucioni Rus deri në fund të Luftës së Dytë Botërore, mund të vlerësoni se si shoqëria Kafkë dhe Kocka ka qenë një temë e përbashkët përgjatë këtyre viteve të konfliktit dhe manipulimit. Në bordin e shoqërisë Morgan Guaranty Trust, e cila ndihmoi për të financuar Revolucionin Bolshevik, dhe për të mbajtur diktaturën Sovjetike dhe që financoi të dyja palët në të dyja luftërat botërore, do të gjeni nëntë anëtarë të shoqërisë Kafkë dhe Kocka, duke përfshirë Ë. Averel Hariman, Heri P. Uitni (Harry P. Ëhitney), Knajt Uollei (Knight Ëoolley) dhe Persi Rokfeler (Percy Rockefeller). Në bordin e Ë. A. Hariman “Ë.A.Harriman” (Vëllezërit Broën, Hariman nga viti 1933) ishin tetë anëtarë të shoqërisë Kafkë dhe Kocka, midis tyre edhe Ë. A. Hariman, E. Roland Hariman (E. Roland Harriman), Knajt Uollei “dhe Preskot Bush. Shumë dukshëm, shoqëria Kafkë dhe Kocka ishte, dhe është një mjet i rëndësishëm për koordinimin e operacioneve të Elitës. Averel Hariman është shembulli i parë se si anëtarët e shoqërisë Kafkë dhe Kocka kanë orkestruar drejtimin e Shteteve të Bashkuara dhe të botës, por shumë nga Amerikanët, të cilët i kam përmendur në këtë libër janë anëtarë të kësaj shoqërie. Anëtarët e saj kanë qënë mbrapa lëvizjes eugjenike, krijimi i Këshillit Botëror të Kishave dhe të Luftës Civile Amerikane (në të cilën Skull and Bonesmen punuan me Rothçajlldët, të cilët kishin nga një agjent në secilën anë, Judah Benjamin (Judah Benjamin) dhe August Belmont (August Belmont).

Në Figurën 11 kam përshtatur (Faqosie e figurës 11 Fq.200) strukturën e përgjithshme në piramidën botërore të kontrollit. Për momentin, nuk pretendoj se kjo është 100% e saktë. Në fund të fundit jemi duke folur për një forcë të mbështjellë me fshehtësi dhe dizinformim. Por ajo do t’ju japë disa ide se si ajo përshtatet në tërësi. Ajo u ndërtua nga Elita duke pasur në mëndje kontrollin e; qeverive dhe politikanëve; opinioneve politike të të gjitha ngjyrimeve; sistemit ekonomik; ushtrisë botërore; medias; agjensive të shërbimit sekret; manipulimit të opinionit publik; “shëndetin” - industria farmaceutike; rrjetit të drogave ilegale; kontrollit të popullsisë – eugjenistët; arsimit; prodhimit ushqimor dhe kështu me rradhë. Këto elementë të ndërlidhur fiksohen së bashku në një strukturë të kontrolluar nga maja. Ajo përfshin infiltrimin e maskuar në autoritete të cilat udhëheqin drejtimin e shoqërisë dhe manipulimin dhe koordinimin e fshehtë nga satelitët kyç të Elitës në qendër të strukturës si Tavolina e Rrumbullakët dhe Instituti Mbretëror i Çështjeve Ndërkombëtare. Të gjitha këto fije dhe linja të komandës eventualisht ushqehen nga Kombet e Bashkuara dhe nga rrjeti gjithnjë e më shumë në rritje i agjencive dhe pushtetit. Nuk dua të jap përshtypjen që ky rrjet është i plotë fuqishëm dhe se ai manipulon pa presion dhe konflik të brendshëm. Rrjeti mund të kontrollojë dhe manipulojë vetëm masën e njerëzve nëse ne bashkëpunojmë me të. Nëse nuk i japim më atyre të drejtën për të menduar për veten tonë dhe të ndalojmë së bashkëpunuari me kontrolluesit, “fuqia” e tyre nuk do të ekzistonte. Gjithashtu, Elita jo gjithmonë bie dakort për gjithçka. Një studiues për një kohë të gjatë i Rendit të Ri Botëror shprehet se Elita ishte si një bandë e grabitësve të bankave. Ata bien dakord për krimin, por debatojnë për metodat dhe ndarjen e fitimeve. Unë mendoj se një presion i kësaj natyre do të luajë një rol kryesor në shkatërrimin e pashmangshëm të saj.

Një emër në diagram, të cilin mund të mos ta keni dëgjuar, është Instituti Tavistock i Marrëdhënieve Njerëzore (Tavistock Institute of Human Relationship), i cili ndodhet në adresën 120 Belsize Lane, Londër NË3 5BA, i cili, sipas shumë librave dhe hetuesve, kryeson rrjetin e institucioneve të kërkimeve për manipulimin e mendjes së masës dhe zbulimet e tij përdoren për të drejtuar politikat e rrjetit të Elitës Botërore. Në vitin 1921, tamam në kohën kur ishin duke u formuar Instituti Mbretëror i Çështjeve Ndërkombëtare dhe Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë, Duka i Bedfordit, Markezi Tavistok dha një nga ndërtesat e tij për kërkimin lidhur me efektet e tronditjes mbi ushtarët britanikë në Luftën e Parë Botërore. Ky kërkim u krye nga Byroja Ushtarake Britanike e Luftimi Psikologjik nën drejtimin e Sër Xhon Rauling – Rice (Sir John Raëlings Rece) (Kom 300). Një student i Sër Xhon Rauling – Rice ishte Henri Kisinger. Ishte Tavistoku i cili, sipas studiuesve si Eustace Mulins dhe të tjerë, përhapi kulturën e drogës në vitet 1960; projektoi bombardimet masive mbi civilët gjatë Luftës së Dytë Botërore për të thyer shpirtin e njerëzve. Manipulimi i mendjeve dhe lavazhi i trurit/ndërrimi i pikëpamjeve do të përdorej gjithashtu mbi njerëzit e dobishëm për Elitën Botërore për t’i “inkurajuar” ata që ta shihnin botën në mënyrën e kërkuar.17

Lidhjet e Tavistock u rritën dhe u zgjeruan dhe u bashkuan në Klubin e Romës dhe në rrjetin Bilderberg. Ajo lidhet me fondacionin Ditchley, (Ditchley Foundation) i cili u themelua në vitin 1957 nga Sër Filip Adams (Sir Philip Adams), për një kohë të gjatë, punonjës i Zyrës së Jashtme Britanike, e cila nga ana e saj kontrollohej nga Instituti Mbretëror i Çështjeve Ndërkombëtare dhe grupi Bilderberg. Në Shtetet e Bashkuara, rrjeti Tavistok përfshin Institutin Standford (Standford Institute), Institutin Për Marrëdhënie Sociale (the Institute for Social Relationship), Institutin Hudson (Hudson Institute), Fondacionin e Trashëgimisë (Heritage Foundation), Institutin Hover (the Hoover Institution), Qendrën për Studimet Strategjike në Xhorxhtoun (the Center for Strategic Studies at Georgetoën) dhe Korporatën Rand (Rand Corporation) (e cila ka Zbignie Brzezinski (Zbignieë Brzezinski) midis pjestarëve të saj). Ky rrjet i kontrollit të mendjes në vetvete është në vetvete i lidhur (me fondacionet e përjashtuar nga taksat) brenda sistemit arsimor/edukues, duke përfshirë edhe shkollat e biznesit dhe ato bankare, të cilat zhvillojnë metodat e kontrollit të njerëzve nëpërmjet sistemit financiar. Përsëri pjesa dërrmuese e njerëzve të përfshirë nuk do të kenë as idenë më të vogël se nga rrjedhin në të vërtetë direktivat dhe politikat. Instituti Brookings (The Brookings Institution) në US është përgjegjës për zhvillimin e politikave për të manipuluar njerëzit nëpërmjet sistemit monetar dhe po kështu është edhe shoqëria Mont Pelerin. Drita udhëheqëse e saj dhe e Institutit Hover është ekonomisti Milton Fridman (Milton Friedman), frymëzuesi i shkatërrimit monetar, i paraqitur nga këto kukulla politike, Margaret Theçer (Margaret Thatcher) dhe Roland Regan në vitin 1980.

Gjithashtu, do të vëni re se e gjithë struktura jo vetëm që lidhet nga lart poshtë; por edhe elementë të ndryshëm lidhen gjithashtu dhe tërthorazi. Ekzistojnë pafundësisht më shumë lidhje dhe organizata të cilat janë të përfshira se sa ato që unë kam përmendur në diagramë. Brenda shumicës së këtyre organizatave, nivelet e ulëta nuk do ta dinë se për ç’farë janë duke u përdorur dhe është e rëndësishme të pranojmë se sistemi i ndarjes dhe parimi “kam nevojë të di” do të thotë që nivelet e ndryshme janë duke ndjekur axhenda të ndryshme. Ata që janë në nivelet e ulëta brenda CIA-s, Shërbimit Sekret Britanik dhe KGB, do të kenë qënë duke luftuar në mënyrë të pafajshme Luftën e Ftohtë. Agjentët e tyre në terren do të kenë qënë duke spinuar njëri tjetrin me besimin se Lindja dhe Perëndimi ishin armiq të betuar. Por në nivelet më të larta, ata kishin një tjetër axhendë sepse ata e dinin se Lufta e Ftohtë ishte e simuluar për t’i shërbyer ambicieve të Elitës. Këto axhenda shumëdimensionale, të kontrolluar nga Elita që di gjithçka, vazhdojnë sot brenda sistemit ekonomik politik dhe ushtarak dhe ndërkohë shumica e njerëzve të përfshirë në Piramidën Botërore nuk e kuptojnë se pjesë e kujt janë, mendësia e vendosur në majë vendos axhendën e cila depërton poshtë nëpër të gjitha nivelet. Ju mund ta quani këtë “kultura e korrupsionit”, të cilën e shohim shumë shpesh në shoqërinë tonë, madje edhe në njësitë më të ulëta të biznesit, policisë dhe politikës.

Gjatë gjithë piramidës, ekziston vetëm një forcë e përbashkët dhe mbizotëruese, udhëheqje dhe motivimi. Ajo vendos politikën dhe mban fijet e atyre që manipulojnë jetën tonë. Kjo forcë është drita udhëheqëse ose më mirë errësira, e cila kontrollon të menduarit dhe drejtimin e atyre në majë të Piramidës së Mashtrimit. Ajo është ndërgjegjja e Rojtarëve të Burgut dhe mjeti kryesor i saj është i njohur për ne si magjia e zezë.

Passhkrim për variantin e shekullit XXI

Në zgjedhjet presidenciale të vitit 2004, të dy kandidatët, Xhorxh Ë. Bush dhe Xhon Keri (John Kerry), ishin të pranuarit në shoqërinë Kafka dhe Kocka - si zakonisht, dy maska në të njëjtën fytyrë. Kurse një i, pranuar i Lozhes Frimasone Licio Xhelit P2 në Romë, ishte një burrë i quajtur Silvio Berluskoni (Silvio Berlusconi). Ai u bë kryeministër i Italisë dhe manjati i medias më të madhe të vendit. Thjesht një rastësi, asgjë për t’u shqetësuar!

nga **Rifat** Wed Feb 01, 2012 5:08 pm

Super Elita – Magjistaret e Zinj

[You must be registered and logged in to see this link.]

Në nivelin më të lartë të piramidës njerëzore të Elitës, besoj se ata e dinë se janë duke punuar me ndërgjegjjen e Dimensionit të Katërt, e cila simbolikisht është njohur me shumë emra (si Satana, Set, Lucifer, Djalli dhe – në këtë libër – Rojtarët e Burgut). Në këtë nivel të lartë të piramidës, ata me vetëdije janë duke bashkëvepruar me këtë forcë, e cila ndoshta merr shumë forma. Ekziston prova se shumë njerëz të përfshirë gjatë viteve kanë besuar se ata po punonin për ‘supernjeriun’ jashtëtokësor. Disa mund të kenë pasur një kontakt ballë për ballë me një grup negativ ET nga Dimensioni i Katërt.

Për të kuptuar natyrën e vërtetë të komplotit, ne duhet të vlerësojmë bazën e tij të fshehtë. Njohuritë e fshehta, shpeshherë të quajtura “të mbinatyrshme”, nuk janë negative në vetvete ose për vetveten. Janë thjesht njohuritë e mundësisë për të shfrytëzuar energjitë e Krijimit për mirë ose për keq, dhe për të kuptuar psikikën njerëzore dhe se si ajo mund të ekuilibrohet, shërohet ose manipulohet. Nuk janë njohuritë ato të cilat janë të mira ose të këqija; por është mënyra se si i përdorim ato.

Njerëz në nivelet më të larta të rrjetit Elitë – Të Ndriçuar - Vëllazëri shpeshherë janë anëtarë të sekteve ekstreme të bazuar në ritet të lashta dhe në adhurimin e Luciferit/ Satanait. Po, satanistët drejtojnë botën. Nëse ju do të depërtonit në disa prej këtyre grumbullimeve të çuditshme, jam i sigurt se ju do të shihni disa nga figurat më të njohura. Në shërbimet e sigurisë, të tilla si CIA dhe Shërbimi Sekret Ushtarak i US, kanë depërtuar seriozisht sekte, të cilët adhurojnë këta emra të ndryshëm për ndërgjegjien e Rojtarëve të Burgut. Nënkoloneli Majkëll Akuino (Michael Aquino), një oficer i vjetër brenda Shërbimit Sekret Ushtarak të US, formoi Tempullin e Set (the Temple of Set) por kur kjo u bë publike, autoritetet u shprehën se nuk shihnin asnjë problem në të. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, tradita e brendshme e Elitës ishte duke punuar për të dyja anët.

Presidenti Ruzvelt (Roosevelt), i cili ishte Frimason i shkallës së 33-të, kishte gjithashtu një emër për përdorim të brendshëm, Kalorësi i Pithias (the Knight of Pythias), dhe mbante fesin e kuq të Urdhrit të Lashtë Arabik të Fisnikëve të Faltores Mistike. Kjo organizatë pretendonte se ishte e lidhur me të Ndriçuarit. Uinston Çurçill (Ëinston Churchill), Kryeministri britanik, ishte një Frimason dhe ai pati disa takime me Satanistin Aleister Kroulei (Aleister Croëley), një tjetër guru i fshehtë dhe një prej nismëtarëve më të lartë të shumë urdhrave, duke përfshirë edhe Urdhrin e Agimit të Artë (the Order of Golden Daën) dhe Urdhrit të Templarëve Orientalë (për të do të flasim më shumë më vonë). Takimet e Çurçillit me Kroulei, sigurisht, nuk përbëjnë provë se Kryeministri britanik ishte Satanist, por kjo tregon se në mbrapa skenë, njohuritë e fshehta në të gjitha format e tyre janë marrë shumë më tepër seriozisht se sa në publik. Ky ishte shëmbulli gjatë kohës Elizabetiane dhe ka ekzistuar gjatë gjithë historisë së njerëzimit.

Dy krijimet më të mëdha të magjistarëve të zinj në shekullin e njëzet kanë qenë Bashkimi Sovjetik dhe Gjermania Naziste. Nëse marrim shembullin e Adolf Hitlerit dhe Nazistëve, menjëherë do të keni një ide të drejtimit të mendimit të atyre që kontrollojnë Elitën sot. Kjo histori nuk është unike në Gjermaninë naziste. Mbrapa fytyrave njerëzore, temat e saj mund të tregohen përsëri dhe përsëri brenda regjimeve, të dyja njëherësh autoritare dhe ‘demokratike’, përmes botës. Gjermania për një kohë të gjatë ka qenë një qendër për mendimin e brendshëm të fshehtë dhe për shoqëritë sekrete ku kjo njohuri duhet të shtohet. Në sajë të kësaj rryme filozofike u shfaqën Hitleri dhe ndjekësit e tij të çmendur.

Një nga “profetët” parahitlerian ishte kompozitori Riçard Vagner (Richard Ëagner) në shekullin e nëntëmbëdhjetë. Kompozimi i tij, Shtegtimi i Valkyries, pushtoi obsesionin e tij me fuqi pushtuese të së keqes. Vagneri deklaroi ardhjen e shpejtë të një mjeshtrit racor. Vepra e tij, Unaza, ishte një shprehje muzikore e besimit të tij në supernjeriun gjerman, i cili drejtonte në mënyrën më të mirë skenën botërore, ashtu si dhe zotat pagane të hershme Votan dhe Thor. Hitleri më vonë është shprehur se të kuptosh Gjermaninë naziste, fillimisht duhet të kuptosh Vagnerin. Një nga studentët e mjeshtrit racor fanatik të Vagner ishte Gustav Mahler (Gustav Mahler), studimet me Vagnerin, të cilat u gjetën nga Baroni Albert de Rothsçajlld.

Adolf Hitler ka lindur zyrtarisht në Braunau-am-Inn, në kufijtë e Gjermanisë me perandorinë Austrio-Hungareze, por historia mahnitëse se kush ishte në të vërtetë ky djalë, do të tregohet në një libër të mëvonshëm kur unë të bindem nga provat që kam deri tani. Fshehtësia e brendshme do të kthehej në një pasion djegës për Hitlerin, veçanërisht në rritjen e tij të fuqisë. Ai u influencua fuqishëm nga puna e Helena Petrovna Blavatsky, e cila lindi në Ukrainë në vitin 1831. Disa studiues pretendojnë se ajo ka pasur lidhje me shoqëri sekrete me revolucionarë italianë, Carbonari (Karbonarët), të cilët ishin ngushtësisht të lidhur me Fisnikërinë Zezake dhe ajo ishte një anëtare e shoqërisë egjiptiane Vëllazëria e Luxorit, të cilën ajo më vonë e ka denoncuar si një “strofull të imoraliteteve të pështira, të lakmisë egoiste të fuqisë, dhe krijues parash”. Madam Blavatski (Madam Blavatsky) mbërriti në Nju Jork në vitin 1873 dhe me ndihmën e kolonel Henri Olcott, dy vjet më vonë, themeloi shoqërinë Theosophical, e cila vazhdon ende të ekzistojë edhe në ditët e sotme.

Doktrinat e saj janë bazuar në librat e Blavatskit si Zbulimi i Isis, i cili është shkruar në vitin 1877 dhe Doktrina Sekrete, publikuar më 1888. Ajo pretendonte se ishte në kontakt psikik me Mjeshtrat e Fshehur ose Supernjerëzit. Këta Mjeshtra të Fshehur, shprehej ajo, jetojnë në Azinë Qendrore dhe mund të kontaktohen në mënyrë telepatike nga ata të cilët dinin sekretet e mistereve të brendshme të fshehta. Sot, ne këtë komunikim e quajmë “kanalizime”. Aty ka disa pamje të UFO-ve dhe studime të shumta, të cilat tregojnë se aty ka baza sekrete nëntokësore dhe nënujore për jashtëtokësorët rreth e rrotull botës. Azia Qendrore midis tyre. Unë nuk po them se Blavastky kishte influenca negative, vetëm se Hitleri ishte influencuar nga puna e saj.

Besimi në Mjeshtrat dhe Vëllazërinë e Madhe të Bardhë të etniteteve të dalluara, përkrahur nga njerëz si psikika Theosophical të periudhës pasblavatsky, Alice Bailey, është një temë e cila ka mbetur ngulitur mirë në disa pjesë të asaj që është e njohur si Lëvizia e Periudhës së Re. Alice Bailey u kërkoi ‘kanaleve’ një entitet të quajtur “Tibetan” dhe ajo prodhoi një numër librash, duke përfshirë Hierarkia e Mjeshtrave, Shtatë Rrezatimet, Një Grup i Ri i Shërbyesve Botërorë dhe Besimi i Ri Botëror. Ajo u shpreh se mjeshtri i saj tibetan i tregoi asaj se Lufta e Dytë Botërore ishte e nevojshme për të mbrojtur planin e Zotit. Kjo më tingëllon qesharake, por ka shumë në periudhën e re, të cilët besojnë se gjithçka është përgatitur për t’u bërë dhe se është dëshira dhe vullneti i Zotit, madje edhe një holokaust global. Duket si një justifikim i madh për të mos bërë asgjë dhe një dredhi e raportit mega.

Pikëpamja ime vetjake është se “Mjeshtri”, “Vëllazëria e madhe e bardhë’, dhe ky koncept i gjithi është diçka për të cilën duhet të shqetësohemi me të vërtetë. Sa herë që unë dëgjoj termin “mjeshtër” unë përulem. Dy organizata të lidhura me punën e Alice Bailey, Lucis Trust dhe organizata Ëorld Goodëill, janë përkrahëse të forta të Shteteve të Bashkuara - pothuajse “grupet” e Kombeve të Bashkuara, si është besnikëria e tyre. Do të diskutoj rreth këtyre çështjeve në kapitujt e më vonshëm. Sa më shumë që unë di rreth këtij informacioni, është interesante të shohë se si Periudha e Re ka trashëguar “të vërteta” gjatë dekadave në të njëjtën mënyrë që besimet konvencionale kanë bërë nëpër vite. Si ndjekësit e Krishterimit, të cilët kanë trashëguar versionin manipulues të Jezusit, po kështu në Periudhën e Re është trashëguar “Mjeshtri”.

Unë mendoj se këtu ka pak interes për origjinën, dhe pranim i shumtë i besimeve të trashëguara. Nëse Periudha e Re nuk është e kujdesshme, ajo do të ishte sërish Krishterimi i vizituar. Tashmë kjo gjë po kthehet kështu. Unë besoj se ky koncept i Mjeshtrit mund të bëhet mjet nëpërmjet së cilës ata të cilët (pothuajse drejtësisht sipas pikëpamjes time) kanë kundërshtuar statusin për sa i përket besimit dhe shkencës ende mund të kenë mendjet e tyre të kontrolluara nga Rojtarët e Burgut të Dimensionit të Katërt.

Një tjetër ndikim i madh për Hitlerin ishte novela Gara në ardhje, nga anglezi lord Eduard Bulkluer-Lajton (Edëard Bulqëer-Lytton) (Kom 300), ministër kolonial britanik, i përfshirë së tepërmi në mashtrimin e drogës së opiumit te kinezët. Ai ishte një mik i ngushtë i Dizraelit dhe Dikensit dhe padroni i madh i shoqërisë angleze Rosicrucial, e cila përfshinte Francis Bacon (Francis Bakon) dhe Xhon Dee në antarësinë e saj të hershme. Bulkuer-Lajton është i mirënjohur për veprën e tij Ditët e fundit të Pompeit, por pasioni i tij ishte bota e magjisë së brendshme të fshehtë, si një ministër kolonial Britanik, për hedhjen e opiumit te kinezët. Në Garën në ardhje, ai shkroi për një civilizim shumë të madh brenda Tokës, shumë përpara nga ajo e jona. Ata zbuluan një fuqi të quajtur Vril e cila, me anë të përdorimit të psikikës, mund të përdoret për të performuar ‘mrekulli’. Kjo force supreme e nëndheshme, sipas novelës së Bulkuer-Lajton, do të shfaqet në sipërfaqe një ditë dhe më pas do të marrë kontrollin e botës. Shumë nazistë e besuan këtë. Lord Bulkuer-Lajton shpesh i është referuar Madamë Blavatski në librin e saj Zbulimi i Isis. Temat e supernjeriut të nëndheshëm ose mjeshtrat e fshehur mund të gjenden në shumicën e shoqërive të fshehta sekrete. Pa dyshim kjo ishte e vërtetë për Urdhrin e Agimit të Artë, formuar në vitin 1888 nga Dr. Vynn Uestcott (Vin Uestkot), një Frimason, dhe S. L. Mathers. Ata i quajtëm ‘mjeshtrat’ e tyre “Shefa sekretë’. Tema e jashtëtokësorëve, të cilët jetojnë nën tokë, përshtaten me analizën e vitit 1960 të kontakteve të cilat detajojnë historinë e racës së pastër Melchedekan me flokët e tyre biond dhe sytë e tyre blu. Rreth tyre thuhet gjithashtu se ata jetonin brenda tokës.

Mathers sajoi një seri ritualesh dhe ceremoni pranimi për të ndihmuar hyrjen e anëtareve si dhe të psikikës së tyre të plotë dhe të potencialit fizik. Ai besonte, sidoqoftë, se kjo dhuratë ishte vetëm për një pakicë dhe se ai ishte mbështetësi e përkrahës i qeverisë autoritare. Këto rituale, pa dyshim, do të tërhiqnin energjitë e errëta, të cilat lejonin sinkronizim lëkundës – zotërim – nga Rojtarët e Burgut. Në mes të viteve 1890, aty ekzistonin tempuj të Urdhrit në Londër, Edinburg, Bradford, Ëeston-Super-Mare dhe Paris ku Mather ndërtoi shtëpinë e tij. Urdhri i Agimit të Florinjtë fliste gjithashtu për një forcë të zjarrtë dhe një nga shenjat sekrete të Urdhrit ishte përshëndetja, të cilën nazistët do të përdornin kur do të thërrisnin “Hai Hitler”. Themelet e fshehta mbi të cilat u krijua Nazizmi vazhdohen të ndërtohen. Mathers e njihte Madam Blavastki dhe po kështu edhe mjeshtrin e Urdhrit të Tempullit të Londrës, poetin, Uilliam Butler Jets (Ëilliam Butler Yeats), i cili do të fitonte çmimin Nobel. Pikëpamia e Jets për Utopinë pasqyroi atë të Adolf Hitler ose Josef Stalin. Poeti foli për:

“.... një civilizim aristokratik, në formën e tij më të plotë, çdo detaj i jetës në mënyrë hierarkike, çdo derë e njëriut të madh e mbushur në agim nga ata që kërkojnë, pasuria e madhe kudo në dorë të shumë pak njerëzve, të gjithë do të varen nga një pakicë, deri tek Perandori vetë, i cili është një Zot i varur nga një Zot më i madh dhe kudo, në Gjyq, në familje, pabarazia do të bëjë ligjin”

Mbeturina të Urdhërit të Agimit të Artë vazhdojnë deri në ditët e sotme, por versioni origjinal u nda pas një grindje mes Jetsit, Mathersit dhe Alesiter Kroulei e cila e ndau antarësinë në fraksione që grindeshin mes tyre. Të tjerë mendimtarë të rëndësishëm të brendshëm dhe grupe të cilat influencuan filozofinë Naziste të grumbullimit përfshirë Urdhërin e Tepullit të Lindjes, të cilët përdornin seksin si pjesë të ritualeve për të krijuar dhe shfrytëzuar energji të njohura si vril dhe dy “magjistarë” të fshehtë Gjermanë, Guido Von List (Guido Von List) dhe Lanz Von Libenfels (Lanz Von Liebenfels). Gjatë festimeve të tij të solcistit veror, Listi përdori shishe vere për të formuar mbi tokë simbolin e Kryqit të Mbyllur, të njohur gjithashtu edhe si Çekiçi i Thor. Ai ishte Simboli i Fuqisë në Urdhrin e Agimit të Artë dhe ne e njohim këtë simbol si kryqi i thyer. Lanz Von Libenfels (emri i tij i vërtetë Adolf Lanz) paraqiti kryqin e thyer në një flamur, i cili u valëvit mbi “tempullin” e tij që dominonte Danubin dhe për këta dy magjistarëve të zinj ai simbolizonte fundin e Krishterimit dhe lindjen e epokës së supernjeriut Arian. Ata besonin në inferioritetin racial të atyre që ata i quanin “forca të errëta” si Hebrenjtë, Sllavët dhe Zezakët. Libenfels rekomandoi tredhjen për këta njerëz. Të dy vonët, List dhe Liebenfels, do të kishin një influencë të madhe mbi Adolf Hitlerin. Në vitin 1932, me Hitlerin në prag të pushtetit, Von Liebenfels do t’i shkruante një shoku besimtar:

“Hitleri është një nga nxënësit tanë… Ju një ditë do të ndjeni se ai, dhe nëpërmjet tij ne, një ditë do të jemi triumfues, dhe do të zhvillojmë një lëvizje e cila do të bëjë botën të dridhet…”

Dy njerëz të tjerë të cilët do të influenconin të menduarit dhe besimet e Adolf Hitlerit ishin Anglezët, Aleister Kroulei dhe Huston Stjuart Çamberlein (Houston Steëart Chamberlain). Kroulei lindi në Ëarëickshire në vitin 1875. Ai u rebelua kundër një edukimi strikt fetar dhe hyri në Urdhrin e Agimit të Artë në vitin 1898, pasi u largua nga Universiteti i Kembrixhit (Cambrige University). Ai e la Urdhrin pas një grindje me themeluesit e tij dhe më pastaj udhëtoi për në Meksikë, Indi dhe Ceilon, ku ai u njoh me jogën dhe Budizmin. Ai gjithashtu u bë një rekord thyes për ngjitjen në mal. Budizmi zëvendësoi interesin e tij për të binatyrshmen deri në momentin e përjetimit të një eksperience në Kajro në prill të vitit 1904. Bashkëshortja e Krouleit, Roza i kërkoi, atij të kryente një ritual të fshehtë për të pare se çfarë do të ndodhte. Gjatë ceremonisë, ajo hyri në një gjendje ekstaze dhe filloi të kanalizonte fjalët e një komunikuesi. “Ata janë duke pritur për ty”, i tha ajo Krouleit. “Ata”, tha ajo, ishte Horus, zoti i luftës dhe djali i Osiris, në besimin e lashtë Egjiptian. Kroulei nuk pranoi asgjë nga këto dhe i bëri së shoqes një sërë pyetjesh të detajuara në një përpjekje për ta mashtruar atë. Por Roza, e cila dinte pak mbi të mbinatyrshmen, i dha atij përgjigjen e saktë çdo herë. Unë besoj se Rojtarët e Burgut ishin përsëri në veprim.

Komunikuesi i tha Krouleit të qëndronte në tavolinën e dhomës së tij të hotelit midis mesditës dhe orës një, në tre ditë të veçanta. Ai pranoi dhe gjatë kësaj periudhe ai shkroi, nëpërmjet shkrimit automatik, një dokument të quajtur Libri i Ligjit (The Book of The Laë). Shkrimi automatik është shkrimi që shkruhet kur krahu dhe dora jote drejtohen nga një forcë tjetër dhe shpesh asnjë nuk është më shumë i habitur për atë që ka shkruar se sa personi i përfshirë. Komunikimi i Krouleit tha se epoka e vjetër e Osirisit po zëvendësohej nga epoka e re Horusit. Por thuhej se epoka e vjetër duhej fillimisht të shkatërrohej nga barbarizmi dhe Toka të lahej në gjak. Do të ketë një Luftë Botërore, thuhet. Libri i Ligjit flet për një racë të supernjeriut dhe dënonte besimet e vjetra, pacifizmin, demokracinë, mëshirën dhe humanitarizmi. “Lejoni që shërbëtorët e mi të jenë të pakët dhe të fshehtë: ata do të sundojnë shumicën dhe të diturit” vazhdoi “supernjeriu”. Mesazhi vazhdoi:

“Ne nuk kemi asgjë me të dëbuarit dhe të papërshtatshmit, lërini atë të vdesin në mjerimin e tyre. Për ata nuk ndiej asgjë. Mëshira është vesi i mbretërve; vulos fatkeqtë dhe të dobëtit: ky është ligji i të fortit: ky është ligji ynë dhe gëzimi i botës…Duajeni njëri tjetrin me zemëra të djegura, shkel mbi njëriu e ulët me dëshirën e egër të krenarisë suaj, në ditën e zemërimit tuaj… Jo keqardhje për të rrëzuarit! Unë asnjëherë nuk i kam njohur ata. Unë nuk jam për ta. Unë nuk i mbështes ata; unë i urrej të ngushëlluarit dhe ngushëlluesit…

“Unë jam i vetmi dhe sundues. Nuk jam prej skllevërve që vdesin. Qofshin ata të dënuar dhe të vdekur. Amin…Prandaj goditni fort dhe ulët dhe në djall me ta, mjeshtër… Lurk! Tërhiquni! Mbi ta! Ky është ligji i Betejës së Pushtimit: kështu le të jetë adhurimi im për shtëpinë time sekrete… Më adhuro me zjarr dhe gjak; më adhuro mua me shpata dhe shtiza. Le të ngjeshin gratë shpatën përpara meje, le të rrjedhë gjaku në emrin tim. Shkel mbi të pafetë; qëndroni mbi ta, o Luftëtar, unë do të jap mishin e tyre për të ngrënë.... Flijo gjedhë të vogla dhe të mëdha; pas një fëmije…vrisni dhe torturoni; mos kurseni asnjë, qëndroni mbi ta!5

Nëse kjo tingëllon e çuditshme si një lloj zemërimi i Zotit në Testamentin e Vjetër, kjo është sepse është pothuajse me siguri e njëjta forcë mbi Dimensionin e Katërt, e cila komunikonte me njerëzit e lashtë, me Kroulein dhe me çdokënd tjetër me atë vibrim i cili do të ndihmonte për të stimuluar konfliktin dhe energjinë e mjerimit njerëzor, me të cilat ushqehen Rojtarët e Burgut. Kjo është forca që kontrollon ndërgjegjjen e atyre të cilët kontrollojnë Elitën Botërore-Të Ndriçuarit-Vëllazërinë, dhe ajo është qëndra e adhurimit të kultit të Syrit Që Sheh Gjithçka, e cila shkon mbrapa në kohët e lashta. Komunikuesi tha se Kroulei ishte “Bisha 666”, e cila kishte ardhur për të shkatërruar Krishterimin, diçka që mamaja e tij i pati thënë më parë gjatë jetës së tij. Ai në dukje u përpoq të injoronte atë që ai kishte shkruar me dorën e drejtuar, por ajo nuk do të largohet, dhe që nga viti 1909 dhe më pas ai filloi ta merrte atë seriozisht. Shumë seriozisht. Ai thotë:

“Pas pesë vjetësh marrëzie dhe dobësie, mirësjellje jo të drejtë, takt, maturie, kujdes për ndjenjat e të tjerëve. Jam i lodhur nga këto. Sot them: në djall të shkojë Krishterimi, Racionalizmi, Budizmi, të gjitha rrangullat e shekujve..Unë ju sjell një fakt pozitiv dhe të lashtë, Magjik nga emri: dhe me këtë do t’i ndërtoja vetes një Parajsë të re dhe një Tokë të re. Unë nuk dua as miratimin tuaj të dobët as qortimin tuaj të dobëa; Unë dua blasfeminë, vrasjen, rrëmbimin, revolucionin, çdogjë, të mirë ose të keqe, por të fuqishme.”

Kroulei u largua nga ish mësuesi i tij, MacGregor Methers (Mac Gregor Mathers), një njeri i shkatërruar, ai filloi një luftë psikike kundër tij. Ata të dy së bashku ndillnin “demonët” për të sulmuar njeri tjetrin, por Mathers humbi. Këto luftra psikike janë pjesë e Vëllazërisë sot. Komunikuesi i Krouleit, ndërgjegjja e Rojarëve të Burgut, do të merrnin gjithashtu nën kontroll psikikën e Adolf Hitlerit dhe të arkitektëve të tjetër të Nazizmit. Shumë kohë pas vdekjes së tij, Kroulei do të bëhej një hero për shumë prej atyre të cilët u përfshinë në periudhën “Fuqia e Lules” (Floëer Poëer)* e viteve 1960, kur të rinjve i bëhej thirrje për dashuri dhe paqe. Ironia nuk ka humbur.

Kroulei e mirëpriti Luftën e Parë Botërore si të nevojshme për të flakur epokën e vjetër dhe për të shpallur epokën e re. Pasi u bë i njohur me këto zbulime, Kroulei u bë drejtuesi botëror i Urdhrit të Tempullit Oriental i bazuar në Gjermaninë (OTO) dhe kjo i dha atij një influencë shumë të rëndësishme midis mendimtarëve të ngjashëm në Gjermani.
Hjuston Stjuart Çamberlain (Kom 300) lindi në Angli në vitin 1855, por shkoi në Gjermani në vitin 1882. Ai u martua në vitin 1908 me Evën, vajzën e Riçard Vagnerit dhe u bë një shkrimtar prestigjoz. Vepra e tij më e njohur është Themelet e Shekullit të Nëntëmbëdhjetë (Foundations of the Nineteenth Century), e cila kishte njëmijë e dyqind faqe dhe u shit në më shumë se 250,000 kopje. Kjo e bëri atë të famshëm në të gjithë vendin. Sidoqoftë, ai ishte një burrë i shqetësuar i cili kishte një sërë depresionesh nervore. Ai e ndjente veten se kontrollohej nga
________
* një kult i rinisë se fund viteve 1960 që mbronte paqen dhe dashurinë, duke përdorur lulen si një simbol; shoqëruar me marrjen e droges.
demonë dhe se librat e tij ishin shkruar në një gjendje ekstaze dhe ethesh, të cilat sugjeronin se ai ishte i mbyllur në një ndërgjegje tjetër shumë negative. Përsëri ndërgjegjja e Rojtarëve të Burgu. Në autobiografinë e tij, ai thotë se nuk i njihte si të tijat shumë nga shkrimet e tij. Temat e punëve të tij janë shumë të njohura: i gjithë qytetërimi vjen nga raca Ariane dhe se Gjermanët ishin raca më e pastër nga të gjitha; Hebrenjtë ishin armiqtë të cilët do të përdhosin linjën e gjakut Arian. Sigurisht, një gjë e mërzitshme.

Kaizer Vilhelm II (Kaiser Ëilhelm II) dhe Adolf Hitler thonin se Çamberleini ishte një profet. Çamberleni u bë këshilltari kryesor i Kaizer Vilhelm II dhe e nxiti mbretin të shkonte në luftë në vitin 1914 për të përmbushur profecinë e dominimit botëror Gjerman. Kur lufta përfundoi dhe Vilhelmi abdikoi, kur ndodhej në një pronë në Holandë, ai e kuptoi se si ishte manipuluar. Ai mblodhi një sasi librash mbi të mbinatyrshmen dhe shoqëritë sekrete Gjermane dhe ishte i bindur se ato kishin komplotuar për të krijuar Luftën e Parë Botërore e cila shkaktoi disfatën e Gjermanisë.

Çamberlaini, i cili u nderua nga Kaizeri me Kryqin e Hekurt, vdiq në vitin 1927 pas shumë vitesh të kaluara në një karrocë invalidësh, i vrarë shpirtërisht dhe fizikisht. Por ndikimi i tij do të jetonte në mendjen e Adolf Hitlerit. Çamberlain ju prezantua Hitlerit, rastësisht, nga Alfred Rozenberg (Alfred Rosenberg), një i refugjat nga Rusia, dhe një tjetër figure sataniste. “Satanizmi” është thjesht adhurimi dhe posedimi nga manipulatorët negativë të Dimensionit të Katërt. Ishte Rozenbergu, i cili pavarësisht nga preardhja e tij Hebraike, i dha Hitlerit një kopje të Protokolleve të të Urtëve të Ditur të Zionit (the Protocols of the Learned Elders of Zion) Hitlerit nëpërmjet një anëtari tjetër të fshehtë, Ditrih Ekart (Dietrich Eckart).6 Kulti i Syrit që Sheh Gjithëçka është përsëri në veprim.

Këta ishin disa prej njerëzve dhe besimeve të cilët formuan mendimin e një njeriu, i cili pretendonte se ishte një i ri i Austriak i lindur me emrin Shiklgruber (Schiklgruber), por më vonë i njohur më mirë si Adolf Hitler. “Heil Shiklgruber”, nuk do të kishte, në një farë mënyrë, të njëjtën tingëllim. Ai e urrente shkollën, tregon historia zyrtare dhe dëshironte të bëhej një artist, një ambicie e cila e çoi në Vjenë. Ai harxhonte orë në librari duke lexuar libra mbi astrologjinë, misticizmin dhe besimet e Lindjes. Ai u mahnit nga librat e Blavatskit, Çamberleint, List dhe Libenfels. Ai zgjodhi pjesë, nga secili prej tyre, për të prodhuar përzierjen e tij të preferuar, një koktej me tmerr dhe urrejtje, e cila do të manifestohej si Nazizëm. Pasioni i tij ishte fuqia e vullnetit. Forca e vullnetit për të arritur çfarëdo që ai dëshironte ishte qëndra dhe drejtimi i tij gjatë viteve që pasuan. Vendosni një rrugë tjetër, duke krijuar realitetin tuaj.

Ai praktikoi artet e fshehta gjatë përpjekjeve të tij për të hyrë në nivelin e ndërgjegjjes për të cilën ai ishte i bindur se do ta kthente atë në një supernjeri, për të cilin kishte lexuar aq shumë dhe në të cilin besonte po aq shumë. Psikika e tij qëndroi e mbyllur në vibrimin e Rojtarëve të Burgut shumë më fuqishëm se sa më parë. Ai zotërohej, ndoshta, gjatë disa ritualeve të fshehta e të zeza të cila e hapnin psikikën e tij ndaj vibrimeve keqdashëse. Duhet vetëm të shihni besimet e tij për të parë se ai duhet të ketë pasur “përshtatshmëri vibruese” me këtë ndërgjegjje. Do të ndodhte që një burrë jofrymëzues dhe i pasukseshëm do të fillonte të shfaqte karizëm dhe tërheqje të cilat do të magjepsnin dhe dehnin një komb.

Ne flasim për disa njerëz të cilët kanë tërheqje dhe “personalitete tërheqëse”, dhe kjo është ekzaktësisht ajo që ata kanë. Ne të gjithë gjenerojmë energji tërheqëse dhe kjo tërheq drejt nesh energji (njerëz, vende etj) e cila lidhet me atë çfarë ndodh në subkoshiencën tonë. Disa njerëz transmetojnë tërheqje të fuqishme dhe disa të tjerë më pak të fuqishme. Energjitë negative janë po aq tërheqës sa dhe ato pozitive. Ata të cilët janë të lidhur dhe si rrjedhojë gjenerojnë vibrim ekstrem të Rojtarëve të Burgut do të jenë shumë tërheqëse. Ju shpesh dëgjoni për njerëz tepër negative të përshkruar sikur kanë një personalitet tërheqës ose një “tërheqje fatale”. Kjo është arsyeja pse ndodh kështu. Githashtu është dhe fakti se ku shfaqej krejt papritur tërheqja dhe karizma e Adolf Hitlerit. Kur ai ishte duke qëndruar në një podium publik me atë fytyrë të shtremëruar dhe me atë mënyrë e çmëndur të të shprehurit, ai ishte duke komunikuar me Rojtarët e Burgut/Koshienca e Luciferit nga Dimensioni i Katërt duke i transmetuar këtë vibrim turmave të gjëra. Kjo ndikoi në gjendjen vibruese të njerëzve të tërhequr prej saj dhe i ktheu ata në agjentë të çmendur njëlloj të urrejtjes. Është parimi i Pied Piper, përdorni një vibrimi në vend të një tubi. Sikur shkrimtari Alan Bulok (Alan Bullock) thotë për Hitlerin:

“Fuqia e tij për të magjepsur e tërhequr një audiencë ka qenë e lidhur me artet e fshehta të Magjistarit -Afrikan ose Shamanit Aziatik; të tjerë e kanë krahasuar atë me ndjeshmërinë e një ndërmjetësi dhe tërheqjen e një hipnotizuesi”

Dhe Herman Raushing, një ndihmës i Hitlerit, shkruan në librin e tij, Hitleri Flet (Hitler Speaks):

“Dikush nuk mund të ndihmojë të menduarin për veten e tij si një ndërmjetës. Shumicën e kohës, ndërmjetësit janë njerëz të zakonshëm të parëndësishëm, të pakuptimtë. Papritur ata pajisen me ato që shfaqen si fuqi e mbinatyrshme të cilat i veçojnë ata nga pjesa tjetër e njerëzimit. Ndërmjetësi zotërohet. Sapo të kalojë kriza, ata bien përsëri në mediokritet. Në këtë mënyrë, përtej çdo dyshimi, Hitleri ishte i pushtuar nga forca jashtë tij – pothuajse forca djallëzore për të cilat individi i quajtur Hitler ishte vetëm një mjet i përkohshëm. Përzierja e banales me supernatyroren krijuan atë dyanësi të padurueshme, njëra anë e së cilës ishte i vetëdijshëm në paraqitjen e tij…Ishte tamam si të shihje një fytyrë të çuditshme shprehja e së cilës dukej se reflektonte një gjendje të çekuilibruar të mendjes e bashkuar me një impresion shqetësues të fuqisë së fshehur.”

Hitleri ishte nën kontrollin e Rojtarëve të Burgut dhe ai dukej se jetonte në një frikë të përhershme nga këta ‘supernjerëz’. Raushning tregon se si Hitleri vuante nga ankthe të tmerrshme dhe se si ngrihej nga gjumi me ulërima të frikshme rreth qenieve të cilat ishin të padukshme për të gjithë, por ishin të dukshme vetëm për të. Njëherë ai i tha ndihmësit të tij:

“Si do të jetë rendi social i së ardhmes? Shokë, do t’jua tregoj unë. Do të ketë një klasë të superzotërinjve, pas tyre vjen rradha dhe rreshti i anëtarëve të partisë në renditje hierarkike, dhe më pas masa e gjerë e ndjekësve anonimë, shërbëtorëve dhe punëtorëve në përjetësi, dhe poshtë tyre, përsëri do të jenë të gjitha racat e huaja të pushtuara, skllevërit modernë. Dhe mbi dhe përmbi të gjithë këtyre do të mbretërojë një fisnikëri e re dhe ekzaltuese për të cilën unë nuk mund të flas… Por nga të gjitha këto plane anëtarët militantë nuk do të dinë asgjë… Njeriu i ri është duke jetuar tani midis nesh! Ai është këtu. A nuk është kjo e mjaftueshme për ju? Unë do t’ju tregoj një sekret. Unë e kam parë njeriun e ri. Ai është sypatrembur dhe mizor. Unë kisha frikë prej tij”

Pasi Hitleri u largua në Gjermani, ai kaloi një pjesë të kohës në Bavari, prej nga kishin lindur Të Ndriçuarit e Ëeishauptit, dhe u kthye atje në vitin 1918 pas pjesmarrjes në luftë. Ose të paktën kjo është linja zyrtare. Në vitet që pasuan, rastësisht, ai ra në kontakt me një parti politike të vogël dhe mjaft patetike, të quajtur Partia e Punëtorëve Gjermanë. Kjo ishte një pasardhëse e një shoqërie të fshehtë të quajtur Urdhri Gjerman (German Order), i cili ishte shumë nacionaliste dhe antihebraike.

Prej këtij Urdhëri dolën shoqëri të tjera të ngjashme duke përfshirë dhe shoqërinë famëkeqe Thule Society. Thule supozohej se ishte një qytetërim i lashtë i humbur i njerëzve nordikë me flokë të verdhë dhe sy bojëqielli. Tashmë dhe një tjetër bazë e sistemit të besimit Nazist mund të shihet se ka një origjinë të fshehtë, ashtu siç kishte edhe kryqi i thyer, përshëndetja e Hitlerit, ideja e një Race Superiore Ariane dhe pikëpamja për Hebrenjtë

Një themeluest i shoqërisë Thule Society ishte Rudolf Glauer (Rudolf Glauer), një astrolog, i cili ndryshoi emrin në një emër tjetër më tingëllues, Baroni von Sebotendorf (Baron von Sebottendorff). Kërkesat e tij për një revolucion kundër Hebrenjve dhe Marksistëve e shëndrruan shoqërinë Thule Society në një qëndër për antihebrenjtë, antimarksistët, Mjeshtri Racor Gjerman. Nga kjo doli Partia e Punëtorëve Gjermanë, e cila një ditë do të bëhej Partia Naziste.

Një tjetër anëtar i fshehtë dhe i betuar dhe shok i Sebotendorfit bëhet shumë i rëndësishëm. Ky ishte Ditrich Ekart (Dietrich Eckart), një pijanec, një shkrimtar që merrte drogë, i cili mendonte se ishte këtu për të përgatitur rrugën për një diktator të Gjermanisë. Ai e takoi Hitlerin në vitin 1919 dhe vendosi se ai ishte “Mesia” të cilin po kërkonte. Është Ekarti, të cilit i atribohen njohuritë e fshehta të avancuara të Hitlerit dhe ndoshta rituali i magjisë së zezë, ose ritualet, të cilat e lidhën atë plotësisht me vibrimin e Rojtarëve të Burgut. Që atëherë dhe në vazhdim fuqia e Hitlerit për të tërhequr mbështetje u rrit me shpejtësi. Ekarti i shkroi një mikut të tij në vitin 1923:

“Ndiq, Hitlerin! Ai do të vallëzoj, por është ajo që unë e kam quajtur melodi. Ne i kemi dhënë atij mjetet e komunikimit me Ta. Mos u trishtoni për mua: Unë do të kem ndikuar në histori më shumë se çdo Gjerman tjetër.”

Hitleri gjithashtu ishte anëtar i një tjetër shoqërie sekrete te të fshehtë, Lozha Ndriçuese (Luminous Lodge) ose Shoqëria Vril (Vril Society). Vril ishte emri që shkrimtari anglez, Lord Buluer Liton (Lord Bulëer Lytton), i dha forcës për të cilën, pretendonte, se i hapte sytë njerëzve drejt fuqisë së tyre të vërtetë dhe mundësisë për t’u bërë supernjeri. Në vitin 1933, eksperti i raketave, Uilli Lei (Ëilly Ley), u largua nga Gjermania dhe zbuloi ekzistencën e Vril Society dhe besimin Nazist se ata do të bëheshin të barabartët e supernjeriut në thellësi të Tokës me anë të përdorimit të mësimeve të fshehta dhe zgjerimit të mendjes. Ata besonin se kjo gjë do të rizgjonte forcën vril, e cila flinte në gjak. Nismëtarët e Vril Society ishin dy burra, të cilët do të bëheshin nazistët famëkeq, Henri Himler (Heinrich Himmler) dhe Herman Gering (Herman Goering).

Anëtarët e Vrilit ishin të bindur se ata ishin në lidhje me lozhat e fshehta misterioze në Tibet dhe me atë të quajturin Supernjeriu i Panjohur, të cilit i referoheshin si Mbreti i Frikës. Rudolf Hes (Rudolph Hess), Zëvendës i Hitlerit Fuhrer, derisa bëri fluturimin e tij fatkeq për në Angli në vitin 1941, ishte një okultist i përkushtuar dhe një anëtar, së bashku me Herman Geringun, i shoqërisë Edelëeiss Society, një sekt i zi, i cili besonte në Racën Superiore Nordike (Melchedekans). Hes e adhuronte Hitlerin si Mesia, megjithëse nuk është fort e qartë se si Hes mund ta adhuronte Fuhrerin kur vetë Fuher i kishte sytë jo fort bojëqielli dhe flokët jo fort biond. Hitleri kishte të njejtin problem në vënien e shenjës së barazimit mes tipareve të tij dhe asaj te racës superiore nordike, por jam i sigurt se ai do të ketë gjetur disa shpjegime qesharake për këtë.

Një tjetër fiksim i Hitlerit ishte e ashtuquajtura Shtiza e Fatit (The Spear of Destiny), arma e cila është deklaruar të jetë përdorur për të shpuar brinjën e Y’shua (Jezusit) në kryqëzimin e tij. Ai e vodhi atë, që pretendohej të ishte shtiza në kohën kur nazistët pushtuan Austrinë në vitin 1938, dhe ajo u dërgua në Nuremberg. Legjenda thotë se kushdo që e ka shtizën dhe deshifron sekretet e saj do të ketë kontrollin mbi botën për të mirë ose për të keqe. Ajo që vodhi Hitleri është tani në Muzeumin Hofburg në Vjenë, ku ndodhi një zjarr i madh në nëntor të vitit 1992, shtatë ditë përpara zjarrit që shkatërroi një pjesë të Kështjellës së Ëindsorëve.

Një tjetër okultist i fiksuar në Rahjun e Tretë ishte Henri Himler. Ai ishte i përfshirë në të gjitha çështjet e brendshme të fshehta dhe përdori njohuritë e tij në mënyrat më të këqija. Ai ishte veçanërisht i interesuar për mbishkrimet mib gurë, një sistem hyjnor në të cilën gurët mbartin simbole të cilat janë hedhur ose zgjedhur dhe zgjedhja ose kombinimi “lexohet” nga një “ekspert”. Ishte Himleri, i cili formoi famëkeqen SS dhe, ashtu si dhe me kryqin e thyer, ai zgjodhi një simbol të brendshëm për organizatën e tij të tmerrshme, dy S-të ose shkronja e alfabetit runik ‘sig’, e cila duket si dy flakërima të dritës. SS-ja ishte një trup virtual i vetëpërmbajtur dhe mishërimi i të gjitha njohurive për përdorim të brendshëm tek të cilat Nazistët besonin me shumë pasion. Vetëm ata, që konsideroheshin të pastër nga pikpamja e racës, lejoheshin të bashkoheshin dhe udhëzoheshin për artet e brendshme, përfshirë dhe mbishkrimet mbi gurë, ishine thelbësore për trajnimin e tyre.

SS-ja u administrua dhe u udhëhoq si një shoqëri sekrete e magjisë së zezë. Ritualet e tyre u morën nga të tjerë si Jezuitët dhe Kalorësit e Tempullit. Të pranuarit e niveleve më të larta ishin trembëdhjetë anëtarët e Këshillit të Madh të Kalorësve (i udhëhequr nga Mjeshtri i tyre i Madh, Henri Himler), dhe ritualet e zeza kryheshin në kështjellën e vjetër të Ueuelsberg (castel of Ëeëelsberg) në Ëestphalia*. Ata kremtonin festivalet e paganëve nordikë dhe solisticin veror. Këtu ata adhuronin Dreqin, Djallin, Set cilindo emër që preferoni, ndërgjegjja e cila ishte Naziste dhe që është Elita sot. Princi Bernhard, një nga themeluesit e grupit Bilderberg, bënte pjesë në SS.

Njohuritë fshehta dhe magjia e zezë mbizotëruan mbi të gjitha ato që bënë Hitleri dhe Nazistët madje deri në përdorimin e lavjerrësve mbi harta për të identifikuar pozicionin e trupave të armikut. Simboli origjinal i kryqit të thyer ishte i orientuar djathtas, i cili në terma të fshehta, do të thotë dritë dhe krijim, pozitivja. Hitleri insistoi që ajo të ndryshonte krejtëësisht drejtim për të simbolizuar magjinë e zezë dhe shkatërrimin. Grumbullimet e masave të përdorura në mënyrë kaq efektive nga Hitleri u krijuan me njohuritë për psikikën njerëzore dhe se si mund të manipulohet ajo. Në librin Satanai dhe Kryqi i Thyer (Satan And Sëastika) Frensis King (Francis King) shkruan:

“Shfaqet në publik të Hitlerit, veçanërisht ato të lidhura me Grumbullimet e Partisë Naziste në Nuremberg, ishin shembuj të shkëlqyer të këtij lloji ceremonish magjie. Trumbetimet, marshet ushtarake dhe muzika Vagneriane të gjitha theksonin idenë e lavdisë së ushtrisë Gjermane. Banderolat masive me Kryqin e Thyer në ngjyrë të zezë, të bardhë dhe të kuqe mbushën ndërgjegjjen e pjesëmarrësve në Grubullim me ideologjinë Nacional Socialiste. Saktësia, si në balet, e lëvizjeve të anëtarëve të Partisë me uniformë, të gjithë duke vepruar në harmoni, evokonin nga pavetëdija parimet e luftës dhe të dhunës të cilat të lashtët i kanë simbolizuar si Mars. Dhe rituali kryesor i
____________
*Ëestphalia: është një rajon në Gjermani, i përqëndruar në qytetet e Arnsberg, Bielefeld, Bochum, Demold, Dortmund, Gelsenkirchen, Hagen, Minden dhe Munster dhe përfshin shtetitn e Rinit Verior – Ëestphalia

Grumbullimeve –Hitleri duke shtrënguar mes banderolave të tjera “banderolën e gjakut”, e mbajtur gjatë puçit të Mynihut në vitin 1923 – ishte pothuajse një ceremoni magjike e projektuar për të bashkuar mendjet e Nazistëve që jetonin, me imazhet prototipe të simbolizuara nga heronjtë e vdekur Nacional Socialistë të së shkuarës.

“Aspektet fetare-magjike të Grumbullimeve thekoheshin nga fakti se kulmet e tyre arriheshin pas muzgut dhe zhvilloheshin në një “Katedrale të Dritës” – një hapësirë e hapur e rrethuar nga kolona dritash të cilat vinin nga projektorë elektrikë të drejtuar lart drejt qiellit. Nëse një magjistar modern i ekspertizës më të lartë do të krijonte një ritual me qëllim për të “thirrur në ndihmë Marsin”, ai nuk mund të gjente asgjë më shumë efektive se sa ceremonitë e përdorura në Nuremberg.”

Dhe ajo që zbatohej në atë kohë, zbatohet dhe tani. Njohuritë e fshehta të përdorura nga Nazistët për hipnozën masive të popullit Gjermanë, janë duke u përdorur dhe sot për të zgjeruar hipnozën botërore mbi racën njerëzore. Simbole, fjalë, ngjyra, tinguj dhe teknika, për të cilat publiku nuk është aspak në dijeni, janë duke u përdorur në media dhe reklama për të na hipnotizuar. Ministria e Propagandës e Jozef Gebels (Joseph Goebbels) bazohej në njohurinë e fshehta të psikikës njerëzore.

Ai e dinte se njerëzit do të besonin gjithçka nëse ja thoni atë aq shpesh sa duhet dhe nëse mund të sajoni ngjarje të cilat krijojnë në mendjen e publikut mendësinë se “diçka duhet bërë”. Ai përdori ngjyrat, simbolet dhe sloganet me efekt të madh. Sloganet u përdorën si mantras dhe u përsëritën përsëri dhe përsëri, duke hipnotizuar psikikën e masës. Të gjitha pikëpamjet dhe informacionet alternative u çensuruan dhe njerëzit u programuan për t’u përgjigjur ashtu si dëshirohej. Cili është ndryshimi midis saj dhe pikës, pikës, pikës konstante të informacionit të pasaktë dhe të paragjykuar, me të cilin ushqehemi ne dhe fëmijët tanë sot? Mund të mos ketë një kryq të thyer mbi të, por përsëri është hipnotizim i masës.

Duket si kontradiktë që Hitleri kërkoi të shkatërronte shoqëritë sekrete si ajo e Frimasonëve dhe të parandalonte përdorimin e njohurive të fshehta në shoqërinë Gjermane, por në të vërtetë nuk është kështu. Ai e dinte më shumë se kushdo tjetër fuqinë në dispozicion të atyre që arësyetojnë dhe dëshironte ta kishte atë për veten e tij. Një njeri, të cilin Nazistët kërkonin të shkatërronin ishte Frimasoni i shkallës së 33-të, Dr. Rudolf Steiner (Rudolf Steiner), një austriak, i cili kuptoi fuqitë e krijimit dhe mënyrën se si ato mund të përdoreshin për të mirë dhe për të keq. Unë kam ndeshur shumë pikëpamje dhe pretendime kontradiktore në lidhje me synimin e Steinerit dhe ende nuk kam arritur të formoj një opinion. Megjithatë, ndjej se ai nuk ishte aq pozitiv se sa është shfaqur. Ai u bashkua me shoqërinë Theosophical Society dhe Urdhrin e Tempullit Oriental, por më vonë krijoi shoqërinë e tij Anthroposophical Society. Banda të armatosura filluan të ndërprisnin mbledhjet e Steinerit dhe kërcënonin jetët e atyre të cilët e dëgjonin atë.

Ai u largua për në Zvicër dhe vdiq në vitin 1925, një vit pasi qendra e tij në Dornach u dogj krejtësisht nga nazistët. Në vitin 1934, në Berlin u ndaluan të gjitha llojet e falleve dhe më vonë librat me njohuri të fshehta në të gjithë Gjermaninë. Shoqëritë sekrete u shpërndanë madje edhe shoqëria Thule Society dhe Urdhri Gjerman (të cilat të dyja bashkë themeluan Nazizmin) u vunë në shënjestër. Astrologët u sulmuan dhe u vranë dhe njerëz si Lanz Von Liebenfels u ndaluan të publikonin librat e tyre. Ky spastrim kishte dy motive. Për të distancuar në mendjet e publikut dhe në vendt e tjera Hitlerin dhe Nazistët nga e mistershmja dhe, ai që është më kryesori, për të ndaluar shkallën shoqërore dhe për të ndaluar këdo tjetër nga përdorimi i njohurive të brendshme kundër tyre ashtu si ata po i përdorin ato kundër të tjerëve. Kjo është një arsye, gjithashtu, përse këto njohuri u shtypën dhe u tallën në të gjithë botën Perëndimore dhe u fshehën mbrapa perdeve të tymit që kjo-botë-është-gjithçka-ajo-që-është, dhe një-jetë-dhe-më pas-besimi-në-parajsë-ose-në ferr.

Roli i së fshehtës në ngritjen e Nazistëve ka qenë plotësisht i minimizuar ose i injoruar përveç në disa pak libra të shkëlqyer si ai i Gerald Suster (Gerald Suster) Hitleri dhe Periudha e Horusit. Shihni thellë në çdo situatë historike dhe zakonisht do të gjeni të fshehtën. Xhon Ruskin, burri i cili frymëzoi Cecil Rhodes, Alfred Milner dhe ata të cilët formuan shoqërinë sekrete të Tavolinës së Rrumbullakët, ishte dhe vetë i ndikuar nga shkrimet e esoterike të Platonit dhe Madamë Blavatski, librat e Lord Eduard Buluer-Lajton, dhe shoqërive sekrete në modelin e Urdhrit të Agimit të Artë. Vrasja e presidentit të US, Abraham Linkolnit, është shpjeguar nga disa si pjesë e betejës mes shoqërive sekrete konkurente, megjithatë Unë nuk e pranoj këtë.

Një nga miqtë e tij më të ngushtë, Paskal Beverli Randolf (Pascal Beverly Randolph), zbuloi se Linkolni ishte përfshirë në një shoqëri të quajtur Vëllazëria e Eulisit, pasi kishte qënë i pranuar në sekretet e “magjisë seksuale” në Lindjen e Mesme. Linkolni mendohej se ishte një anëtar i nivelit të lartë në Vëllazërinë Hermetike të Luxorit ose të Dritës. Shumë nga figurat politike dhe ekonomike të famshme të historisë dhe të ditëve të sotme janë maska të cilat fshehin natyrën dhe motivimin e tyre të vërtetë. Ata janë me sa duket fytyrat “e ndryshme” të rrjetit të Syrit Që Sheh Gjithëçka. Ne po shohim aktorë në skenë dhe dikush tjetër po shkruan skenarin e tyre. Rasputini, i ashtuquajturi murgu i çmendur i librave të historisë, nuk ishte as i çmendur dhe as një murg në kuptimin tradicional. Ai ishte një mistik i cili çoi deri në fund një eksperiencë shpirtërore të madhe ndërkohë që “po kërkonte zotin” në Azi. Mendja e tij ishte hapur ndaj ndërgjegjjes së lartë – ose të ulët – dhe ky fshatar Rus në mënyrë të papritur ishte një njeri i ndryshëm. Ai ishte i aftë për të shëruar dhe kishte një tërheqje të fortë dhe energji seksuale legjendare. Disa vite më vonë pas kthimit në Rusi, ai pati një ndikim mbi Carin sa që në fakt,ai ishte sunduesi i vendit.

Histori lidhur me bazën ezoterike të zezë të KGB-së në ish Bashkimin Sovjetik kanë dalë në dritë. Sot KGB-ja nën tituj të tjerë luan saktësisht të njëjtin rol në Rusinë e “lirë”. Vetëm emri i saj ka ndryshuar. Një raportim nënvizon manipulimin brenda Kremlinit nga Gjeneral Xhorxh Xheorxheviç Rogozin (Georgy Georgievich Rogozin) për të cilin, thuhet, se përdor magjinë e zezë për të programuar psikikën e atyre të cilët ai dëshiron ti kontrollojë. Ai drejtonte një grup shumë të lartë të shërbimit sekret në skuadrën presidenciale të Boris Jelsinit (Boris Yeltsin). Rrjeti i shërbimit sekret botëror bazohet në keqpërdorimin e njohurive të fshehta. Elita Botërore dhe ata të cilët abuzojnë me njohurinë e fshehta gjithashtu dinë se nëse ju mund të kontrolloni pikat kyçe të fuqisë së energjisë (pikat e akupunturës dhe chakra vortexes) mbi rrjetin e energjis Tokësore, ju mund të ndikoni në mënyrë masive mbi psikikën e njerëzve, sikurse mendja njerëzore ndërvepron me energjitë e rrjetit, mendja e Tokës.

Ne kemi parë se si Shtetet e Bashkuara të Amerikës u themeluan mbi parimet dhe njohuritë e fshehta. Vula e Madhe e Shteteve të Bashkuara është një shumëllojshmëri simbolesh, shenjash dhe numrash esoterike duke përfshirë dhe piramidën e syrit që sheh gjithçka. Kjo shenjë u vendos në kartmonedhën e dollarit, gjatë presidencës së Frimasonit Franklin D. Ruzvelt. Gjithashtu nuk është një rastësi që Deklarata e Pavarësisë dhe Themelimi i Ndriçuari Bavarian i Adam Ueishaupt, ndodhën në vitin 1776. Numrat dhe vitet përfaqësojnë vibrimet e energjisë, ashtu si bëjnë planetët, tingujt, ngjyrat, dhe simbolet. Në shohim disa nga këto simbole në rrathët e të korave dhe në modelet. Të sinqertët e vërtetë (ata të cilët nuk janë mashtruar nga forcat e disinformimit) i flasin subkoshiencës tonë dhe na ndihmojnë për të na çliruar në mënyra të cilat ne ende nuk i kuptojmë plotësisht. Në nivelet më të larta të Elitës Botëror, këto njohuri esoterike përdoren për të vendosur se kur dhe ku do të ndodhin ngjarjet për t’ju dhënë atyre shansin më të mirë për të arritur suksesin.

Ju do të gjeni të njëjtat numra dhe vazhdimësi kudo nëpër tekste dhe besime të vjetra. Lista e të shtatëve në Zbulimin ka kuptim të fshehtë dhe jo kuptim të drejtpërdrejtër. Bibla është e mbushur me një numerologji të tillë, të cilat kisha i ka marrë në kuptimin e tyre të drejtpërdrejtë. Trembëdhjetë ose “dymbëdhjetë dhe një” kanë një domethënie të fshetë të madhe sipas ligjeve të numerologjisë dhe të vibrimeve të cilat ato përfaqësojnë, dhe, gjithashtu, për arsye të tjera historike. Kjo numerologji do të thotë transformim, lindje e re, një urdhër i ri. Kështu ju gjeni Jezusin dhe dymbëdhjetë dishepujt, dhe Mjeshtrin e Madh Himler dhe dymbëdhjetë “kalorësit” e tjerë në Këshillin e Madh të SS. Është e njëjta njohuri, e përdorur me qëllim të ndryshëm.

Osiris, zoti i Egjiptit, sipas legjendës kishte dymbëdhjetë pasues, Buda kishte dymbëdhjetë dishepuj, ashtu si edhe zoti i Aztekëve, Quetzalcoatl. Kemi dymbëdhjetë kalorësit e Tavolinës së Rrumbullakët të mbretit Artur, dymbëdhjetë djemtë e Jakobit, dymbëdhjetë princërit e Ishmaelit, dymbëdhjetë fiset e Izraelit, dymbëdhjetë shenjat e zodikut. Komiteti Drejtues i Grupit Bilderberg ka 39 anëtarë (13 13 13) dhe ai zgjodhi vendndodhjet e tij mbi bazën e të dhënave të fshehta. Është e njëjta gjë me institucionet botërore.

Gjeneva, shtëpia e Kombeve të Bashkuara dhe e shumë fronteve të tjera të Elitës Botërore, është konsideruar nga shoqëritë sekrete si një nga qendrat më të rëndësishme të energjisë tokësore. Ju do të gjeni numrat 13 dhe 33 në simbolet dhe logot e shumë institucioneve dhe shoqërive të përmendura në këtë libër. Numri “kod” i fshehtë i Francis Bakon (Francis Bacon) ishte 33 dhe ai është përdorur si kod në veprat e Shekspirit për të treguar se Bakon ishte autori i vërtetë (shih veprat e Manli P. Hall (Manly P. Hall)). Numri 33 përfaqëson shkallët në Ritin Skocez të Frimasonerisë. Në Vulën e Madhe të Shteteve të Bashkuara dhe në vizatimin e saj në dollarët kartmonedhe, do të shihni 13 shkallët në piramidë, 13 nivelet e të Ndriçuarve.

Piramida ka 33 gurë. Në vulën e Madhe shqiponja pa zbukurime (feniksi deri në vitin 1841) ka 13 pendë në secilin krah. 13 shigjeta në kthetrën e djathtë dhe një degë ullir me 13 gjethe në të majtën. Në sqepin e saj ka një pergamen me 13 shkronjat e “E Pluribus Unum” – prej shumë, një. Rreth saj janë 13 yje në formën e Yllit të Davidit. Ka, gjithashtu, një mburojë me 13 shirita të cilat përfaqësojnë 13 shtetet origjinale. Në logon e Kombeve të Bashkuara, harta e botës është organizuar me 33 segmente brenda 13 kallinjve të grurit dhe ndërtesa e UN është vendosur mbi një nga pranverat më të shenjta (pikat e energjisë) të Amerikanëve Vendas.

Logoja e Proctor and Gamble është një simbol i vjetër masonik me një burrë me mjekër dhe me 13 yje anës tij. X-et e kombinuara në gjigantin e naftës Rokfeler, Exxon (Esso), është një tjetër simboli i Ritit Skoces. Simbolizmi është kudo. “Mendimi” dhe besimet bazë të cilat i kam theksuar nga Gjermania Naziste janë vetëm një manifestim publik i asaj që po vazhdon të ndodhë në botën sekrete të Elitës në ditët e sotme ndërsa ata adhurojnë Syri që Sheh Gjithëçka – Vetëdijen e Dajllit të Dimensionit të Katërt.

Pas luftës, nazistët e zhvendosën bazën e tyre në Amerikën Jugore dhe në Shtetet e Bashkuara me ftesën e Nazist themelues, Alen Dules (Allen Dulles), dhe ata e ndihmuan atë për të formuar Agjencinë Qendrore të Zbulimit, CIA-n (Central Intelligence Agency). Ajo është pjesa kryesore e gestapos së sotme botërore dhe i njëjti përdorim i errët i njohurive të fshehta dhe adhurimi i “zotave” jashtëtokësor dhe “supernjerëzve” qëndrojnë në zemë të CIA-s dhe të Elitës Botëror deri në ditët e sotme. Ajo çfarë ishte e vërtetë për Hitlerin është e vërtetë për kufijtë më të lartë të shtrirjes së rrjetit të Vëllazërisë, madje edhe për kufijtë më të poshtëm në eksperimentet gjenetike tmerruese të cilat kanë vazhduar në bazat nëntokësore në Shtetet e Bashkuara (dhe, në vende të tjera gjithashtu, pa dyshim, duke përfshirë edhe UK). Ne kemi këtë farsën e “debatit publik” rreth moralitetit të inxhinierisë gjenetike ndërkohë që eksperimentime nga më të tmerrshmet vazhdojnë në fshehtësi, Unë besoj, duke përdorur njerëz (përfshirë edhe fëmijë) të cilët “humbin”.

Pas botimi të parë të këtij libri, një korrespondent shkroi për të treguar për një mik Argjentinas, i cili thoshte se Josef Mengel (Josef Mengele), gjenetiku nazist famëkeq, ishte vendosur me ishullin e tij pas luftës kështu që ai mund të vazhdonte eksperimentimin e tij të sëmurë. Ishulli ndodhet në një deltë të lumit në një zonë të quajtur Tigri (Tigre), rreth 50 kilometra nga Buenos Aires. Përdorimi për qëllime të errëta i njohurive të fshehta nën udhëheqjen e ndërgjegjjes së Rojtarëve të Burgut është në majë të piramidës njerëzore të Elitës të manipulimit botëror. Mendoj se njerëz si Hitleri ishin thjesht lolo, i përdorur për të krijuar konflikt me lolo të tjerë si Stalini, duke sjellë kështu rezultatin e dëshiruar të pasluftës. Super Elita janë mbi të gjitha nivelet e njerëzve si Hitleri dhe Stalini në piramidë.

Duke dhënë sfondin e besimeve Naziste në të fshehtën, “supernjeriu Arian” dhe lidhjen e tij të mundshme me historitë e Melchedekansët, isha i interesuar të ndesh një organizatë të quajtur Fondacioni Raulian (Raëlian Foundation). Ai është i vendosur në Gjenevë, Zvicër, me degët në të gjithë botën. Ky është krijimi i një ish gazetarit Francezi të garave me motor i quajtur Klod Vorilon Reil (Claude Vorilhon Raël) i cili pretendonte se kishte takuar një grup jashtëtokësorësh për të cilët ai thotë se janë Elohimi i Testamentit të Vjetër. Reil thotë se ai u mor në planetin e tyre dhe ju tregua se Elohim kishin projektuar gjenetikisht racën njerëzore. Sipas historive të treguara nga të kontaktuarit gjatë studimit sekret të vitit 1960, ata që njiheshin si Elohim ishin Melchedekans. Raël pretendonte të ishte “mesia” i Elohim, “Prijësi i Prijësave”, dhe ata e udhëzonin atë, thotë ai, për t’i treguar njerëzve të bënin gjithçka që ai thoshte.

Oh, me të vërtetë Raël? Përgjigjja ime për Elohim dhe Klodin do të ishte e papërshtatshme për një audiencë familjare. Raël (Mesia, Prijësi i Prijësave), thotë se Elohim po përgatiten për t’u kthyer për të marrë kontrollin e botës. E mahnitëshme se sa afër është kjo me besimin Nazist për kthimin e supernjeriut. Dhe çfarë ishte ajo që thotë Raël se Elohim dëshirojnë? Një qeveri dhe monedhë botërore; që ushtritë të ndalojnë së luftuari kundra njëra-tjetrës dhe të bashkoheshin si një forcë policie botërore; dhe vetëm ata të cilët do të vlerësohen shkencërisht si më të zgjuarit nga pikpamja intelektuale do të lejoheshintë vinin kandidaturën për detyra zyrtare. Dhe ka dhe më, vetëm ata të cilët kalojnë një test intelekti të hartuar nga shkencëtarët do të lejoheshin të votonin dhe masat, vetëm, duhet të bënin ashtu siç ju është thënë pa asnjë të drejtë për të vendosur se kush do t’i qeverisë ata.

Unë asnjëherë nuk kisha dëgjuar për Raël ose për ndjekësit e tij derisa mu tregua nga një burim i afërt me rrjetin e zbulimit Britanik se disa prej atyre që qëndronin mbrapa fushatës për të më diskretituar si “neo- Nazist” pas botimit të parë të këtij libri ishin të lidhur me Fondacionin Raël në UK. Po në të njëjtën ditë dikush tjetër më dha një libër nga Klod Raël të quajtur Mesazhi Që Mu Dha Nga Një Ekstratokësor (The Mesage Given To Me By Extra – Terrestrials). Ata Më Morën Mua Në Planetin E Tyre (They Took Me To Their Planet). Fondacioni Raël papritur u dukën se i erdhi turp nga simboli mbi kopertinën e librit për të cilën Raël tha se ishte simboli i Elohimit. Një afishe me një tjetër simbol u përdor për të mbuluar origjinalin mbi kopertinë. Ju ndoshta do ta vlerësoni kur të shihni Figurën 12. Njohuritë e fshehta dhe temat e racave të mjeshtrit jashtëtokësor përshkon piramidën e Elistë dhe e ka bërë këtë për mijëra vjet drejtë e në botën moderne.

Por unë nuk mund të mos theksoj fuqishëm se njohuria e fshehtë është neutrale.

Nuk është njohuria të cilën duhet të sfidojmë, por përdorimi i saj negativ. Ajo mund, dhe është, përdorur për efekte pozitive. Kur dëgjoj hetuesit e Krishterë të Rendit të Ri Botëror duke dënuar të gjithë mendimtarët ezoterikë dhe grupet si “e fshehta e së keqes” dhe “Adhurues të Djallit”, kjo tregon një keqkuptim shumë serioz të realitetit, sipas pikëpamjes sime, dhe një fanatizëm që i sëmurë bëhet si ata. Ashtu sikur do ta diskutoj në detaje në fund të librit, përdorimi pozitiv i njohurive shpirtërore është vendimtar për të ndërtuar një botë më të mirë të cilën po e kërkojmë dhe me të cilën po ndërtojmë një realitet, mos keni frikë. Ajo është ndërtuar mbi themelet e dashurisë dhe respektit, emocione – energjitë – të cilat janë duke fshirë nga faqja e dheut errësirën e zemërimit dhe të keqkuptimit.

Në këto tre kapitujt e fundit kam nënvizuar strukturën brenda së cilës kordinohet manipulimi, mjetet përmes së cilës forcat e errëta e kontrollojnë atë, dhe drejtimi i mendimit i cili e motivon sjelljen e tij. Tani do të shqyrtojmë se si shprehet kjo në botën rreth nesh dhe se si ai ndikon në jetët tona çdo ditë.

nga **Rifat** Wed Feb 01, 2012 5:21 pm

Mashtrim i borxhit
A e sundojnë botën jashtetokesoret..? 515UZT0wFpL._SL500_AA300_

Është e pamundur që të kuptosh komplotin botëror po të mos vlerësosh prapaskenën e sistemit botëror të parasë. Kjo nuk është një gjë që mësohet në shkollë dhe, asnjë ekonomist i zgjuar dhe i veshur me kostum ose korrespondent në televizionet e lajmeve nuk do t’ju thonë të vërtetën. Disa prej tyre nuk e dinë se çfarë po ndodh sepse ata janë programuar nga sistemi arsimor që të besojnë absurditete, ndërsa të tjerët thjesht nuk dëshirojnë që ju ta dini. Themelet e manipulimit drejt një qeverie, ushtrie, banke dhe monedhe botërore, janë ndërtuar mbi një mashtrim të cilin ne e quajmë sistemi i veprimeve bankare. Njëherë që njerëzit e kuptojnë se si ai funksionon, është e thjeshtë për të kuptuar se si një pakicë mund të kontrollojë jetët e cilido. Ja vlen që të përsëritet dhe të zgjerohet këtu ajo ç’farë kam thënë në Kapitullin 3.

Bankave ju është dhënë pushteti për të “krijuar” para, me të cilin ata nënkuptojnë “të krijuarit” e parave të cilat nuk ekzistojnë, të njohura si kredi. Kjo nuk i kushton atyre asgjë, por në momentin që kjo kredi shfaqet në ekzistencën e saj teorike bankat mund të fillojnë të kërkojnë pagimin e interesave mbi të. Ky është një sistem që kontrollon jetën e gjithësecilit. Por kjo shkon përtej kësaj. Kur ju merrni një hua, banka “krijon” kredi për masën e huasë, le të themi 20,000£. Megjithëse vetëm ne teori këto para janë “të reja”. Por ju nuk do të paguani vetëm 20,000£, sepse ju duhet të paguani interesin mbi këtë hua. Interesi nuk është “krijuar” nga banka, por ai duhet ende të gjindet nga diku tjetër. Atëherë, ku? Nga pasuria dhe kredia, që qarkullon tashmë nëpër botë.

Në këtë mënyrë, qëkur filloi sistemi i çmendur bankar, pasuria e vërtetë e planetit është thithur nga sistemi bankar si një interes i paguar mbi çdo hua nga çdo person, biznes dhe qeveri. Kjo i ka lejuar ata të japin hua gjithmonë e më shumë para jo-ekzistuese në kurriz të saj duke e futur kështu botën edhe më thellë në borxh. Pasuria dhe kapaciteti i kredi-huadhënies të cilin ata kanë grumbulluar shkon përtej të kuptuarit, ajo është shumë më e madhe se pasuria e Shteteve të Bashkuara, vendi më i pasur në botë. Në fakt, ata zotërojnë Shtetet e Bashkuara, ashtu sikurse zotërojnë pothuajse çdo vend tjetër në botë. Bankierët e kanë përdorur këtë pasuri dhe këtë grumbull kredish për të blerë dhe për të kontrolluar shoqëritë botërore të naftës, shoqëritë shumëkombëshe të çdo lloji, median, shoqëritë e armatimeve, shoqëritë e drogës, politikanët, “këshilltarët” politikë dhe pothuaj çdo gjë tjetër që ju nevojitet për të kontrolluar botën.

E njëjta pakicë njerëzish dhe familjesh zotëron shumicën! Ata e fshehin këtë të vërtetë mbrapa organizatave të cilat shërbejnë si fasadë, vargut të shoqërive dhe drejtorëve kukulla, dhe ata mbështeten në dëshirën e tyre për fshehtësi nga media fatkeqe dhe sistemi arsimor. Vetëm Rokfelerët dhe Rothsçajlldët kontrollojnë një rrjet fantastik bankash, shoqërish nafte, shoqërish shumbombëshe, linja ajrore dhe llogari të organizatave të tjera. Vetë Banka Rokefeler/Rothsçajlld Chase Manhatan (Rockefeller/Rothschild Chase Manhatan Bank) ka një aftësi të mjaftueshme për të nxitur një panik financiar botëror. Në vitin 1995, Chase u bashkua me Chemical Bank e cila tashmë kishte thithur Fabrikat e Hanoverit (Manufactures Hanover). Përqendrimi i pushtetit është i jashtëzakonshëm. Por kontrolluesit e vërtetë të këtyre perandorive i fshihen publikut nga drejtuesit, trustet, fondacionet dhe shoqëritë. Aftësia e Rokfelerëve për të fshehur zgjerimin e fuqisë së tyre është e jashtëzakonshme. Por ajo e Rothsçajlldët është në kufitë e gjenisë. Veçanërisht, që nga Lufta e Dytë Botërore, ata kërkuan të promovonin një imazh të rënies së fuqisë e cila vepronte jashtë lidhjes së madhe. Marrëzira. Ata vetë janë lidhja e madhe së bashku me elementë të tjerë të Elitës Botërore.

Sipas studiuesit të Rendit të Ri Botëror, Eustase Mulins (Eustace Mullins),1 Rothsçajlldët përdorën kodin “Qyteti” dhe “Qyteti i Parë” në Amerikën Veriore për të treguar bankat të cilat ishin nën ndikimin e tyre nga Qyteti i Londrës. Ai thotë se kjo përfshin Pasuritë e Qytetit të Parë (First City Properties), Shoqërinë Financiare të Qytetit të Parë të Vankouverit, (First City Financial Corporation of Vancouver), Trusti i Edmontonit i Qytetit të Parë (First City Trust of Edmonton), Zhvillimi i Qytetit të Parë (First City Development Ltd), të cilat të gjitha drejtohen nga Samuel Belzberg (Samuel Belzberg). Sipas Mulinsit, pjesa më e madhe e koordinimit realizohet nëpërmjet shoqërise Rothschild Inc., e ndodhur ne ndërtesën Rockefeller Plaza, Nju Jork.

Rothsçajlldët veprojnë gjithashtu edhe nëpërmjet një shoqërie Kanadeze të njohur si PoëerCrop, e cila nga ana e saj lidhet me Grupin Holinger (Hollinger Group), perandoria botuese Kanadeze e zotëruar nga elita e Bilderbergëve, Konrad Blak (Conrad Black). Grupi Holinger kontrollon një varg publikimesh në mbarë botën, duke përfshirë edhe gazetën Londineze Telegraph, dhe këshilltarët e saj ndërkombëtarë janë Henri Kisinger dhe Lord Karington, kryetari i Grupit Bilderberg, ish- ministër i kabinetit Britanik dhe një kushëri i familjes Rothsçajlldëve. (Këta të dy formuan shoqërinë, Kissinger Associates). Kjo lidhje e fshehtë e pushtetit në banka, politikë dhe media lejon që e njëjta pakicë individësh të promovojë të njëjtën politikë nëpërmjet një morie institucionesh dhe organizatash në dukje pa lidhje mes tyre.

Duke kontrolluar krijimin e kredive, bankierët mund të shkaktojnë rritje të papërmbajtshme të ekonomisë ose rënie të saj në nivel kombëtare dhe ndërkombëtare, kurdo që dëshirojnë për të çuar përpara ambiciet e tyre. Një depresion ekonomik nuk shkaktohet nga rënia e kërkesës për mallra dhe shërbime. Nuk janë njerëzit që vendosin se ata nuk duan më punë ose artikuj të prodhuar.

Një rënie ekonomike shkaktohet kur nuk ka letra të mjaftueshme dhe “para” elektronike në qarkullim për të paguar për këto mallra dhe shërbime. Dhe kush e kontrollon shumën e parasë-kredi në qarkullim? Bankat. Nëse ato duan të shkaktojnë një rënie për motive të mëvonshme ashtu si në Gjermaninë e paraluftës dhe në US, ato marrin masa që të zvogëlojnë shumën e parave në qarkullim. Ato ulin numrin e huave që japin dhe rrisin normën e interesit.

Kjo gjithashtu mbledh një shpërblim kolosal për bankat kryesore (Elita Botërore). Njerëzit ende duhet të paguajnë interesin për huatë e marra përpara rënies së ekonomisë prodhuese dhe nëse ata nuk ja dalin t’i paguajnë këto interesa, bankat i marrin pasurinë e tyre duke shtuar keshtu me qindra e mijëra numrin e fermave, bizneseve dhe të shtëpive të cilat ato zotërojnë. Dhe me çdo pagesë interesi të kryer nga ata që vazhdojnë të paguajnë huatë e tyre gjatë rënies, nxirren nga qarkullimi më shumë para, duke mos u ricikluar përsëri në ekonomi, dhe duke thelluar në këtë mënyrë rënien.

Ky proçes i zvogëlimit të sasisë së parave në qarkullim duke shkaktuar një rënie mund të shihet në të gjithë kohërat. Ekonomistët dhe servilët e tyre, politikanët dhe korrespondentët ekonomikë, e quajnë të gjithë këtë pjesë të “ciklit ekonomik”. Gjepura. Kriza e tmerrshme e viteve 1930, gjatë së cilës shumë burra, gra dhe fëmijë vdiqën nga uria në një botë të bollëkut, u shkaktua nga bankat të cilat hoqën nga qarkullimi para duke refuzuar huatë. Nuk ishte se njerëzit nuk donin të hanin: ata thjesht nuk mund të përballonin blerjen e ushqimeve sepse paratë, në mënyrë artificiale, u hoqën, nga qarkullimi. Unë do t’ja lë një “të brendëshmi” për të bërë një përmbledhje të situatës të cilën e përshkrova. Robert H. Hemfill (Robert H. Hemphill), një menaxher kredish në Bankën e Rezerves Federale në Atlanta, thotë:

“Kjo është një ide tronditëse. Ne jemi tërësisht të varur nga bankat tregtare. Dikush duhet të huazojë çdo dollar të cilin e kemi në qarkullim, si kesh ose si kredi. Nëse bankat krijojnë para artificiale të mjaftueshme jemi të suksesshëm, nëse jo, do të vuajmë nga uria. Ne jemi absolutisht pa asnjë sistem të qëndrueshëm monetar. Nëse ndokush kupton panoramën e plotë, absurditeti tragjik i pozicionit tonë të pashpresë është pothuajse i pabesueshëm, por ai ekziston. Është shumë e rëndësishme që personat inteligjentë të mund të hetojnë dhe te reflektojnë mbi të. Është kaq shumë e rëndësishme që qytetërimi ynë aktual mund të rrëzohet, vetëm nëse ai bëhet gjerësisht i kuptueshëm dhe riparohen defektet sa më shpejt.”2

Njerëzve iu tha se nuk kishte më para, për të ndërtuar shtëpi dhe për të ushqyer njerëzimin. Por papritur, kur erdhi koha për luftën e Elitës Botërore, paratë në dispozicion për të financuar Hitlerin, Japoninë dhe mobilizimin e Shteteve të Bashkuara dhe Britanisë së Madhe ishin pa kufizim. Shpesh, njerëzit thonë se ka gjithmonë para në dispozicion për të bërë luftëra. Sigurisht që ka, sepse bankierët të cilët kontrollojnë sistemin ekonomik botëror i dëshirojnë këto luftëra. Ata nuk i duan njerëzit me shtëpi të mira, me stomakun plotë dhe me edukimin e duhur sepse kështu do të ishte më e vështirë për ti kontrolluar. Nuk ishte politika e “Marrëveshjes së Re” e Franklin Ruzveltit (Franklin Roosevelt), aq shumë e reklamuar e cila i dha fund krizës së viteve 30, por ishin bankat të cilat rivendosën paratë në qarkullim për të financuar luftën që ata po krijonin. Ky është realiteti i jetës në Tokë:

Nuk është e nevojshme për askënd që të jetë i pandjenjë, i nevrikosur, i pastrehë ose në varfëri. Të gjitha këto shkaktohen nga mungesa e copave të letrës dhe numrave elektronikë të quajtura para në qarkullim nëpër botë dhe duke vendosur interesa mbi to. Ne mund ta ndryshonim atë sot nëse dëshira do të ekzistonte.

Sistemi botëror financiar dhe politika të bumit dhe të dështimit kontrollohen vetëm nga trembëdhjetë njerëz – anëtarë të Komisionit Bankar Ndërkombëtar në Gjenevë, Zvicër, i cili u themelua nga David Rokfeler (David Rockefeller) në emër të Elitës në vitin 1972. Komisioni përbëhet nga dy anëtarë të cilët vijnë nga Rezerva Federale e US, nga Banka e Anglisë, nga bankat qendrore të Gjermanisë, Francës dhe Zvicrës dhe nga një anëtar nga Holanda, Austria dhe nga vendet Skandinave. Komisioni kishte agjencinë e tij të shërbimit sekret, të njohur si Four-I (Katër-I-të), Instituti i Informacionit të Shërbimit Sekret Ndërkombëtar (Interenational Intelligence Information Institute). Kjo Elitë bankare kontrollohet nga familje si Rothsçajlldët, Rokfelerët, (Rockenfelders) Biltët dhe Goldbergët.

Me Komisionin është e lidhur Banka e Marrëveshjeve Ndërkombëtare (Bank of International Settlement), e cila gjithashtu ndodhet në Zvicër, vendi në qendër të rrjetit financiar të Elitës. BIS ndihmon për të koordinuar politikat e bankave kombëtare qendrore, si Rezerva Federale e Shteteve të Bashkuara, karteli bankar privat i cili vendos politikën ekonomike dhe normën e interesit të Shteteve të Bashkuara, pavarësisht se çfarë mendojnë presidentët dhe politikanët kukulla rreth kësaj (figura 13). “Fed’’ nuk ka anëtarësi bordi nga BIS, por është koordinimi që vazhdon jozyrtarisht i cili ka rëndësi. Rezerva Federale dërgon përfaqësuesit e saj në të gjitha mbledhjet e saj si dhe të nënshkruesve të aksioneve të BIS. Shumica e njerëzve në Amerikë madje nuk e kuptojnë se Rezerva Federale është një organizatë private. Ata mendojnë (a) qeveria nuk do të ishte kaq budallaqe ose e korruptuar sa të lejojë një kartel privat bankar për të qeverisur vendin (e gabuar!) ose (b) se fjala “Federal” do të thotë se ajo duhet të jetë pjesë e qeverisë (njëlloj e gabuar).

Termi Federal është përdorur për shumë organizata të Elitës në US për të dhënë iluzionin e pronësisë qeveritare mbi to. Në Mbretërinë e Bashkuar, na është shitur iluzioni se Banka e Anglisë është shtetëzuar dhe prandaj është nën kontrollin e qeverisë. Banka e Anglisë është një nga pikat kryesore të rrjetit financiar të Elitës. Ajo kontrollohej nga Perandoria e Rothsçajlldëve kur ishte zyrtarish një bankë private, dhe vazhdoi të kontrollohej nga Elita Botërore që kur u shtetëzua nga Qeveria Laburiste e pas-luftës dhe u bë një bankë private jozyrtare.

Lëvizja e parë që ndërmori Partia Laburiste e kryeministrit Gordon Braun (Gordon Broën) (Bil), pasi mori detyrën në maj të vitit 1997, ishte që të lejonte Bankën e Anglisë të vendoste normat e interesit si Rezerva Federale, një lëvizje të cilën ai e kishte paralajmëruar dy vjet më parë. Brenda disa ditëve pasi mori detyrën ai veproi pikërisht ashtu. Edi Xhorxh (Eddie George), Guvernatori i Bankës së Anglisë, është një ish- ekzekutiv i Bankës së Marrëveshjeve Ndërkombëtare dhe Fondit Monetar Ndërkombëtar (International Monetary Fund) (IMF), të dyja të kontrolluara nga Elita

E gjithë skema e paqëndrueshme dhe kontrolli i racës njerëzore është bazuar në pagesën e interesit mbi paratë. Çështja e interesit është vendimtare. Nuk ka asgjë të gabuar me paratë nëse ato përdoren vetëm si një mjet këmbimi për të mirat dhe shërbimet. Kur ju paguani interes mbi paratë, shumica e të cilave nuk ekzistojnë fizikisht, atëhererë shfaqen rreziqe të tmerrshme.

Kështu ju mund të bëni më shumë para duke manipuluar copat e letrës dhe numrat elektronikë se sa mund të bëni nga prodhimi i të mirave dhe shërbimeve thelbësore për njerëzit të cilët kanë nevojë për to. Me pagesën e interesit, paratë ndjekin ata që tashmë kanë para dhe injorojnë ata të cilët nuk kanë. Përmbysja sociale dhe ndarja financiare në botë janë shkaktuar nga pagimi i interesit mbi paratë. Prodhimi është vënë nën varësinë e lakmisë, dhe jo të nevojës, dhe të pasurit bëhen më të pasur dhe të varfrit bëhen më të varfër. Shpesh nuk është kostoja e shtëpive e cila i frenon njerëzit nga blerja e nje shtëpie, por është fakti që duhet të blejmë tre ose katër për të patur të drejtën e të jetuarit në një!

Një fletëpalosje hipoteke, e shpërndarë nga Banka Kombëtare e Uestministerit (National Ëestminster Bank) tregon se nëse unë do të merrja një hua rreth 50,000 £, unë aktulisht do t’i paguaja atyre në kthim të huasë 152,000 £, çmimi i tre shtëpive për të blerë vetëm një. Dhe në pjesën e përparme të fletëpalosjes ata kanë guximin të deklarojnë: “Banka Kombëtare e Uestministerit. Ne jemi këtu për t’jua bërë jetën më të lehtë”. Përfytyroni transformimin që do të ndodhte nëse njerëzit do duhet të ripaguanin vetëm kapitalin (pa interes) për shtëpitë e tyre për një periudhë prej 25 deri në 30 vjet.

Kostoja e një hipoteke dhe një e drejtë themelore njerëzore (një shtëpi) do të peshojë menjëherë nga dy të tretat. Ndërtuesit ende do të paguheshin sepse ata janë paguar nga çmimi i kapitalit. Furnizuesit e materialeve do të vazhdoheshin ende të paguheshin për të njëjtën arsye. Personi i vetëm, i cili nuk do të bënte para, do të ishte bankieri i cili aktualisht fiton pasuri nga çdo shtëpi të blerë. Ndërtuesit falimentojnë dhe njerëzit flenë nëpër rrugë për të bërë të mundur që një pakicë bankierësh të shëndoshen dhe të pasurohen dhe të bëhen gjithmonë e më të fuqishëm.

Megjithatë nuk ekziston asnjë arsye çfardoqoftë se pse një qeveri nuk mund të printojë paratë e saj pa interes dhe t’ja japë hua këto para pa interes njerëzve për të blerë një shtëpi, ndoshta kundrejt një pagese të vogël, e cila të paguhet vetëm nje herë, për të mbuluar koston e administratës. E vetmja gjë që e ndalon këtë është mungesa e dëshirës për të vepruar në këtë mënyrë nga politikanët e të gjitha partive të kontrolluara direkt nga Elita ose nga manipulimi i saj ekonomik.

Shikoni se si shumat e taksave mund të zvogëloheshin në mënyrë dramatike, madje edhe mund të hiqeshin, nëse qeveria jonë – njerëzit, me fjalë të tjera – nuk do të paguanin mbrapsht shuma të jashtëzakonshme si interes i parave “të huazuara” nga bankat. Një nga miqtë e mi në biznesin financiar llogarit se për çdo paund ose dollar që ekziston kesh, ekzistojnë 30 milionë të tjera (ose më saktë nuk ekzistojnë!) si “kredi” elektronike. Pastori Sheldon Emeri (Sheldon Emery) e përshkruan këtë sistem të krijimit të borxhit qeveritar shumë mirë në librin e tij, Biliona Për Bankierët, Borxhe Për Njerëzit (Billion For the Bankers, Debts For the People):

“Qeveria Federale, duke shpenzuar më shumë se sa ajo kishte marrë nga qytetarët me anë të taksave i nevojiten, për hir të ilustrimit, le të themi 1 bilion $. Meqë ajo nuk i ka këto para, Kongresi i dha autoritetin e tij për t’i “krijuar” ato, Qeveria duhet të shkojë te “krijuesit” për 1 bilion $. Por Rezerva Federale, një shoqëri private, thjesht nuk ja dhuron ato! Bankierët janë të gatshëm t’i dorëzojnë 1 bilion $ në para ose në formë kredie Qeverisë Federale në këmbim të marrëveshjes me Qeverinë për ti kthyer borxhint – me interes! Kështu Kongresi autorizoi Departamentin e Thesarit për të shtypur 1 bilion $ në formën e obligacioneve të US, të cilat i shpërndahen Bankierëve të Rezervës Federale. Rezerva Federale më pas paguan koston e printimit të 1 bilion $ (rreth 1,000 dollarë) dhe bën këmbimin. Pastaj, Qeveria e përdor shumën e parave për të paguar detyrimet e saj.

Cilat janë rezultatet e këtij transaksioni fantastik? Mirë, atëherë, 1 bilion $ në kartmonedha të Qeverisë u paguan në rregull, por Qeveria tani ka vënë njerëzit në borxh me bankierët për 1 bilion $ për të cilat njerëzit duhet t‘i paguajnë interes! Dhjetëra mijëra transaksione të tilla kanë ndodhur që në vitin 1913 [kur u krijua Rezerva Federale] kështu që nga viti 1980, Qeveria e US është në borxh ndaj bankierëve me rreth 1 trilion $ për të cilin njerëzit paguajnë rreth 100 bilion $ në vit vetëm interes pa asnjë shpresë se do të paguajnë ndonjëherë principalin. [Sot është edhe më shumë]. Me sa duket fëmijët tanë dhe brezat pasardhës do të paguajnë përgjithmonë dhe përgjithmonë!

“Ju thoni,“Kjo është e tmerrshme!” Po, ashtu është, por kemi treguar vetëm një pjesë të kësaj historie të neveritshme. Poshtë këtij sistem të mëkatar, ato Obligacionet e Shteteve të Bashkuara janë bërë “asete” të bankave në Sistemin e Rezervës të cilat ato më pas i përdorin si “rezerva” për të “krijuar” më shumë “kredi” për t’i dhënë hua. Kërkesa aktuale të “rezervës” i lejojnë ato që ta përdorin atë 1 bilion $ në obligacione për të “krijuar” 15 bilionë dollarë në një “kredi” të re për t‘ja dhënë hua Shteteve, Bashkive, individëve dhe bizneseve. Përveç 1 bilion $ origjinalë, ata mund të kenë 16 bilionë $ në formën e “kredisë së krijuar” të dhënë hua duke i paguar atyre interes për koston e tyre të vetme prej 1,000 $ për shtypjen e 1 bilionë $ origjinalë! Që prej vitit 1863, Kongresi i US nuk ka nxjerrë para Konstitucionale, në mënyrë që njerëzit të kenë para për të vazhduar tregtinë dhe biznesin ata janë të detyruan të marrin hua “kredi të krijuar” të Bankierëve Monopol dhe duke iu paguar atyre interes me kamatë!”

Termi “para konstitucionale” është një referencë në Kushtetutën e Shteteve të Bashkuara, e cila thotë, “Kongresi do të ketë kompetencën për të prerë monedha dhe si rrjedhim të rregullojë vlerën.” Fatkeqësisht, rastësisht ose qëllimisht, ajo nuk thotë se Kongresi gjithmonë do të presë monedha dhe do të rregullojë vlerën, dhe, asnjëherë, askush tjetër nuk do ta bëj këtë gjë. Pasojat e kësaj kanë qenë gati të tmerrshme për Amerikën dhe për botën: në vitin 1910, borxhi Federal ishte vetëm 1 bilion $ ose 12,40 $ për person. Borxhet e Shteteve dhe ato lokale ishin shumë të vogla ose nuk ekzistonin; nga viti 1920, vetëm pas shtatë vjetësh pasi Rezerva Federale u lançua, borxhi i Qeverisë US ishte 24 bilionë $, 228 dollarë për çdo qytetar; në vitin 1960, borxhi kombetar ishte 284 bilionë $ ose 1,575 $ për kokë; në vitin 1981, borxhi i kaloi 1 trilion $ dhe ka vazhduar të rritet që atëherë. Nëse Shtetet e Bashkuara në tërësi do t’i dorëzoheshin bankierëve për të kthyer borxhet, ata do t’i detyroheshin sa për dy të tjera, ndoshta tre Amerika! Nuk ishte pa arësye, që Tomas Xheferson, një nga baballarët themelues, thoshte:

“Nëse amerikanët ndonjëherë do të lejonin bankat private për të kontrolluar emëtimin e parave të tyre, së pari nga inflacioni dhe më pas nga deflacioni, bankat, dhe korporatat të cilat do të rriteshin rreth e rrotull… [bankat]… do t’ju grabisnin njerëzve pasurinë e tyre derisa fëmijët e tyre të zgjoheshin të pastrehë në kontinentin, të cilin e pushtuan baballarët e tyre.”

Në Angli, qeveria paguante 1 bilion £ në vit interes për borxhin pas fundit të viteve 1960. Nga viti 1993 ai është rritur në 24,5 bilion £. Qeveria ka marrë hua për të paguar interesin e huave të mëparshme ndërsa kapitali ka qëndruar i pa ripaguar. Ekziston një dallim i theksuar mes 24,5 bilion £ të shpenzuar për pagimin e interesave dhe 33 bilion £ të shpenzuar për shëndetin atë vit dhe 11 bilion £ të caktuar për arsimimin. Mos u ankoni për mungesën e librave të shkollës ose për ndërtesa të shkatërruara. Bankierët duhet të hanë, ju e dini.

Krijimi i borxhit nëpërmjet pagesave të interesit gjithashtu krijon strukturën nëpërmjet së cilës bëhet e mundur marrja e kontrollit mbi botën nga një pakicë. Bankierët mund të grumbullojnë dhe të manipulojnë biznese duke pranuar ose refuzuar hua. Një skenar i rregullt për marrjen e kontrollit i cili zbatohet nga bankierët e Elitës, me marrëveshje mes tyre, është t’i refuzohen huatë një biznesi ose një shoqërie shumëkombëshe e cila është vënë në shënjestër. Kjo gjë e ul vlerën e saj në bursë. Në këtë pikë, me çmime që bien në bursë, bankierët blejnë shumë aksione me çmime të mira. Më pas bankierët ndryshojnë mendim papritur dhe e miratojnë huanë, duke rritur në këtë mënyrë vlerën e aksioneve të shoqërisë. Bankat ose shesin aksionet dhe arrijnë të sigurojnë një përfitim të mirë ose ata arrijnë të ruajnë kontrollin e tyre në rritje nëpërmjet bordeve. Kur bankat fitojnë kontroll, çfarë bëjnë ato? Ato sigurojnë që shoqëria të marrë gjithnjë e më shumë hua nga bankat derisa ato janë aq shumë në borxh me bankat sa ato zotërojnë gjithçka.

Në këtë mënyrë e njëjta pakicë njerëzish ka arritur të zotërojë bizneset më të rëndësishme, median dhe kështu me radhë. Sapo ato zotërojnë median, bëhet më e lehtë për të mbajtur të vërtetën larg nga njerëzit dhe për të na ushqyer me gënjeshtra të cilat janë të nevojshme për të na mashtruar dhe për të na ngatërruar. Nëse ju jeni një gazetar ose një punonjës banke, shkoni dhe gjeni një pasqyrë dhe drejtojni asaj disa pyetje. Fëmijët tuaj do të përballen me pasojat e Rendit të Ri Botëror si çdo njeri tjetër, derisa ju të zgjoheni.

Asgjë nuk do të ndryshojë jetën e njerëzve më shpejt se sa një fund i pagimit të interesit mbi paranë dhe për qeveritë do të jetë shtypja e parave të tyre nga vetë ato, pa interes, ose t’i bëjnë bankat të paguajnë interes qeverisë. Presidenti Abraham Linkoln (Abraham Lincoln) filloi ta bënte këtë me të ashtuquajturin “dollari”. Ai u vra më vonë nga Xhon Uilkes Both (John Ëilkes Booth), një agjent i supozuar i Shtëpisë së Rothçajlldëve në vitin 1865. President Xhon F. Kenedi (John F. Kennedy) propozoi të bënte të njëjtën gjë dhe disa nga dëftesat e tij pa interes janë ende në qarkullim në ditët e sotme. Ai u vra nga Elita në Dallas, Teksas në vitin 1963.

Një tjetër marshtrim i fshehtë me paranë është ai i inflacionit. Ne na thuhet se inflacioni shkaktohet nga shumë para në qarkullim të cilat ndjekin pas shumë pak të mira. Kjo përdoret për të justifikuar heqjen e parave nga qarkullimi, e cila çon drejt një “depresioni” ekonomik. Kjo ishte një hile e përdorur nga treshja Volkler-Regan-Thetçer (Volcker- Regan – Thatcher) në fillimet e viteve 1980 kur shprehja e “brendshme” ishte “nxirreni inflacionin jashtë sistemit”. Si mundet të shkaktohet inflacioni nga kaq shumë para të cilat ndjekin pas shumë pak ushqime kur në çdo rritje ose rënie të ekonomisë dyqanet janë plot me mallra mbi rafte të mbetur të pashitur? Dhe nëse prodhohen më shumë të mira dhe prodhimi rritet, përse e ashtuquajturi avantazh i bizneseve që zgjerohen nuk i ul çmimet? Lakmia është pjesë e kësaj, me siguri, por aktualisht ka shumë mallra që janë duke ndjekur ato pak para në qarkullim. Interesi mbi paratë inflacionon masivisht çmimet dhe ndërkohë bën të mundur që të ketë shumë pak para për t’u shpenzuar për mallra.

Çdo herë banka krijon hua, duke krijuar më shumë borxhe se sa shuma e huasë në vetvete. Le të marrim shembullin e huas prej 50.000 £ nga Banka Nacionale Ëestminister, të cilën unë e kam përmendur më parë. Huaja është në një vlerë prej 50.000 £, por borxhi i krijuar në të njëjtën kohë është 102.000 £. Për të kthyer këtë borxh, huamarrësi duhet të gjejë sa më shumë para – në këtë rast dyfishin – e asaj që ka marrë hua. Mënyra e vetme për të vepruar kështu është të fitojë parat të cilat dikush tjetër ka marrë huan ekzistuese. Në këtë mënyrë shpërthejnë borxhi i njerëzve dhe i qeverisë, sepse ekziston një mungesë e parave për tu shpenzuar për të mirat sepse shumë nga sasia e parave në qarkullim shpenzohet për pagimin e principalit dhe të interesave të kredisë.

Në këto rrethana neve na thuhet se hedhja e parave në qarkullim duhet të zvogëlohet sepse çmimet rriten më shumë nga sasia e madhe e parave në sistem. Arsyeja kryesore sepse rriten çmimet është sepse ato reflektojnë shumën e borxhit e cila duhet të paguhet. Sa më i madh borxhi aq më të larta çmimet gjatë gjithë hallkave të sistemit që nga furnizuesit e materialeve, transportimi, reklamimi deri tek dyqanet. Efekti grumbullues i gjithë këtij borxhi reflektohet në çmimet e produkteve në raft. Kurdo që ju blini diçka, nga një buke deri në Rolls Royce, ju keni kthyer borxhin e dikujt tjetër ndaj bankave. Si reagojnë “ekspertët” ekonomikë ndaj çmimeve të larta të shkaktuara nga nevoja për të paguar borxhin bashkë me interesa? Ata ngrenë normën e interesit për të dekurajuar sa më shumë huamarrjen dhe të pakësojnë sasinë e parave në qarkullim.

Dhe çfarë efektesh ka kjo gjë? Ajo krijon më shumë borxhe midis atyre njerëzve që tashmë janë duke kthyer borxhin dhe interesat dhe siguron që të ekzistojnë akoma më pak para për tu shpenzuar për të mira. Çilindo situatë të keni, asnjëherë nuk ekzistojnë shumë para për kaq pak të mira, përveç disa produkteve të caktuara dhe artikujve të përdorimit të përditshëm, kohë pas kohe, për shkak të një morie faktorësh të tjerë, përfshirë lakminë. Zakonisht ekziston rruga tjetër, shumë pak para për shumë të mira. I vetmi ndryshim në këtë situatë gjatë një bumi ose rënie ekonomike është ajo që ka të bëjë me nivelin e tyre. Dhënia fund e vendosjes së interesit mbi paratë do të ulë çmimet dhe do të transformojë jetën e gjithkujt mbi këtë planet. Atëherë çfarë jemi duke pritur?

Mali i Artë

Një çështje që duhet theksuar është shtrirja e pasurisë të grumbulluar nga Elita nëpërmjet sistemit të interesit të borxhit dhe vjedhjes së arit të botës. Një nga zërat që ka studiuar dhe punuar brenda sistemit financiar global, tregon se ari i vjedhur nga Elita, nga Rusia pas luftës dhe nga Japonia, nga USA dhe burime të tjera, arrin vlerën totale rreth 60 trilion dollarë. Ai shpjegon se kjo pasuri është mbajtur ne depozitën e metaleve të çmuara në Kluten (Clouten) afër Zyrihut dhe depozita të ngjashme në Umbrea afër Gjenevës, në Vienë dhe në Rhein – baza ajrore kryesore në Frankfurt. Gjatë luftës, ari i Elitës u vendos në bazën ushtarake të USA në Melinom afër Xhakatës (Jakata) në Indonezi, ku u ruajt nga 20,000 trupa. Ky person zotëron edhe dokumenta të cilat provojnë shumë nga këto fakte.

Ruajtja e Financave

Pas Luftës së Dytë Botërore, me kombet e Evropës shkretuar nga konflikti dhe borxhi i bankierëve Elitarë, stadi tjetër në mbizotërimin global të parave dhe kredive u vendos nëpërmjet grupimeve të tilla si Organizata për Bashkëpunimin dhe Zhvillimin Ekonomik (OECD), Banka Botërore, Fondi Monetar Ndërkombëtar (FMN) dhe Marrëveshja e Përgjithshme mbi Tarifat dhe Tregtinë (GATT). Banka Botërore, FMN dhe GATT u themeluan me ndërmjetësimin e Britanikëve dhe Amerikanëve në një konferencë të mbajtur në vitin 1944 në Breton Uds, Nju Hempshajër (Bretton Ëoods, Neë Hampshire).

Personat më me influencë në këtë themelim ishin ekonomisti Lord Kejnes (Lord Keynes), nga Britania dhe Sekretari i Thesarit të USA, Heri Dekster Uait (Harry Dexter Ëhite) (CFR), i cili, bashkë me Alger His (Alger Hiss), sekretar i përgjithshëm në fillimin e veprimtarisë së Kombeve të Bashkuara, më vonë do të zbulohej si spiun komunist. Sekretari teknik në Breton Uds (Bretton Ëoods) ishte Virxhinus Frank Ko (Virginius Frank Coe), zyrtar i Thesarit të USA. Ai u emërua sekretari i FMN së re deri në vitin 1952, kur gjatë nje deklarimi në kongres u zbulua se ai ishte gjithashtu anëtar i krahut komuniste të Dekster Uait (Dexter Ëhite)! Këta ishin personat që krijuan FMN, Bankën Botërore dhe GATT.

Roli i Bankës Botërore (i cili nuk duhet të ngatërrohet me atë të një banke qëndrore botërore) është dhënia e huave për qeveritë në funksion të projekteve kapitale të mëdha. Këto janë përdorur, sipas qëllimit, për të financuar projekte në vendet e varfëra dhe janë projektuar për të përmbushur nevojat e shumëkombëshve. Këto përfshijne politika të largimit me forcë nga toka, duke shkatërruar kështu stilet e jetesës së vetëmjaftueshme dhe duke krijuar vartësi nga ekonomia globale e Elitës. Shumica e shkatërrimit të pyjeve me reshje të dëndura është kryer nëpërmjet huave nga Banka Botërore, e cila, siç e kemi parë, është drejtuar gjithmonë nga të emeruar të themelimit të CFR, TC, Bil, dhe ka si mbështetje kyçe ka eugenic. Ky shkatërrim mjedisor i subvencionuar përbën një tjetër plus për Elitën. Ai e ndihmon atë për të justifikuar kontrollin e botës me nevojën “për të shpëtuar planetin”.

Një nga rolet e Bankës Botërore dhe “agjencive” të tjera ekonomike globale është të realizojë pasuri shumë të madhe për kompanitë ndërkombëtare të ndërtimit si Bektel Grup (Bechtel Group). Kjo, zakonisht arrihet nëpërmjet krijimit të huave për vendet e Botës së Tretë, për projekte ndërtimi tepër të mëdha, projekte këto irelevante, madje shkatërruese për nevojat e popullsisë vendase. Në prill të vitit 1995, presidenti Bill Klinton në mënyrë të suksesshme emëroi Xheims Uolfenson (James Ëolfensohn) si presidenti i ri i Bankës Botërore. Uolfenson, i lindur në Australi dhe njëkohësisht shtetas amerikan i natyralizuar, kishte një të kaluar perfekte për këtë pozicion.

Në vitet 1960, ai punoi për Bankën Xhei Henri Shrodër (J. Henry Schroder) në Londër dhe vazhdoi më tej punën e tij në shërbim të organizatës së “kontrollit të popullsisë” të Rokfelerëve (Rockefellers), Këshilli Popullor. Grupe të tjera të Elitës Botërore për të cilat ka shërbyer përfshijnë Fondacionin Rokfeler, Institutin e Studimeve të Avancuara në Prinston (Institute of Advanced Studies at Princeton) dhe Institutin Brukings (Brookings). Duke i shtuar kësaj edhe pozicionin e tij në komitetin drejtues të Grupit Bilderberg dhe anëtarësinë e tij në Këshillin për Marrëdhëniet me Jashtë dhe në Komisionin Tripalësh, do të kemi njeriun perfekt për të drejtuar Bankën Botërore të Elitës Botërore.

Jam i sigurt se asnjë nga këto nuk ka influencuar “vendimin” e Bill Klinton për ta emëruar atë! Në vitin 1992, Uolfenson iu bashkua forcave me Lord Rothsçajld (Lord Rothschild) për të formuar J. Rothsçajld, Uolfenson, një këshillues biznesi. Si drejtues, ata caktuan Pol Volker (Paul Volcker), drejtuesi i mëparshëm i Bordit të Rezervave Federale dhe anëtari drejtues i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, Komisionit Tripalësh dhe Grupit Bilderberg. Volker ishte njeriu i cili lançoi politikat ekonomike shkatërruese në Shtetet e Bashkuara dhe në UK në vitet 1980, të cilat ishin paraprirë nga Ronald Regan (Ronald Reagan) dhe Margaret Theçer (Margaret Thatcher).

Fondi Monetar Ndërkombëtar (FMN) është i pranishëm për të ndërhyrë kur vendet e varfra në Afrikë, Azi dhe pjesën tjetër të vendeve të botës në zhvillim, të hyjnë në shqetësimin financiar të Elitës. Ideja ka qenë të inkurajohen dhe korruptohen politikanët në këto vende në mënyrë që të heqin dorë nga mjaftueshmëria vetëm me ushqim dhe t’i drejtohen biznesit të prodhimit të ushqimit, nëpërmjet tokave, per shumë popuj, dhe biznesit të gjigantëve të çokollatës. Këto vende filluan të eksportonin prodhime luksi drejt vendeve të pasura dhe ti përdornin paratë që merrnin për të paguar ushqimin e importuar nga po këto vende të pasura.

Gjithashtu, kombet në zhvillim do të eksportonin burime natyrore drejt vendeve të pasura me çmime tepër të ulëta për të blerë më pas (me çmime të fryra) produktet e luksit të cilat vendet e industrializuara i kanë preheat me këto burime natyrore. Megjithatë, këto të mira luksi shkojnë vetëm tek tarafet e ngushta ekonomike dhe politike të korruptuara te vendeve në zhvillim. Shumica e popullsisë mbetet e uritur sepse toka ku prodhohet ushqimi është e zënë nga shoqëritë ndërkombëtare.

Politika e Elitës ishte t’i zhyste vendet e varfra në borxh dhe ti zotëronte ato në të njëjtën mënyrë siç veproi me popullsitë shumëkombëshe dhe vendet e industrializuara. Kur këto qeveri e gjetën veten në telashe financiare dhe në pamundësi për të paguar borxhin, FMN futi në veprim “ristrukturimin” e ripagimit të borxhit apo ofrimit të huave shtesë për të paguar interesin e huave të mëparshme. Por, në këmbim të dhënies së më shumë huave, FMN insiston që të ndiqen politikat e saj (të Elitës) ekonomike. Këto përfshijnë ndërprerjen e subvencioneve ushqimore, shëndetësore dhe arsimore dhe exportimin e më shumë burimeve dhe prodhimeve. FMN u thotë të gjitha vendeve të zhvilluara për të vepruar kështu dhe kjo krijon një mbingopje në tregun botëror për shkak të këtyre komoditeteve dhe kolapsit të çmimeve.

Eksporti ka qenë më i madh nga tokat për rritje ushqimi, për të varfërit, por asgjë më shumë nuk është përfituar. Fituesit janë vendet e pasura të cilat i morën burimet dhe komoditetet e tyre me çmime më të ulëta. Si rezultat, panorama që shfaqet është ajo e qindra mijëra fëmijëve Brazilianë, të cilët vdesin nga smudge e urisë, ndërkohë që Brazili është eksportuesi i dytë më i madh i ushqimit në botë. Por çfarë formë e mrekullueshme e eugjenikës dhe përzgjedhjes së popullsisë jo-të bardhë! Një e treta e popullsisë Braziliane jeton nën nivelin e varfërisë dhe shtatë milion fëmijë të braktisur lypin, vjedhin nuhasin mbeturina rrugëve. Kjo ndodh në një vend i cili duhej të renditej ndër vendet më me prosperitet në botë, dhe që ushqehet pa asnjë problem. Problemet e tij nuk janë të natyrshme. Ato janë, si gjithë problemet në Botën e Tretë, të prodhuara në përfitim të Elitës. Mos u gënjeni nga gjithë këto gjëra rreth “ndihmës së mëshirshme të vendeve përtej detit”.

Çdo vit, shumë më shumë pasuri transferohet nga vendet e varfëra drejt atyre të pasura sesa e kundërta. Ne po iu marrim gjakun atyre deri në vdekje. Edhe ndihma e vendeve përtej detit jashtme që mund të jepet, nuk ka për qëllim të ndihmojë vendet në zhvillim. Ajo është përdorur për të tërhequr me rryshfete politikanët e korruptuar, për të ndërtuar infrastrukturën e nevojshme për ndërkombëtarët, ose për të subvencionuar industry në vendet e pasura, si Bektel, që e kryen punën si pjesë e marrëveshjes së ndihmës. Një tjetër realitet i jetës në Tokë:

Nuk ka nevojë për vuajtje nga uria dhe vuajtje të tjera të tmerrshme në Afrikë, Azi dhe në Amerikën Latine. Ky nuk është rezultati i “fatkeqësive natyrore”, por i një projekti të llogaritur me ftohtësi.

kjo teme vazhdon.....

nga **Rifat** Wed Feb 01, 2012 5:26 pm

Mashtrimi i borxhit

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? 515UZT0wFpL._SL500_AA300_

Tregu “i Lirë”

Politika e GATT ekziston për të krijuar vartësi ndaj sistemit ekonomik botëror duke i detyruar vendet për të hequr barrierat e tregut. Ky koncept i ‘tregut të lirë’ u përkrah në shekullin e fundit nga ekonomisti Skocez Adam Smith, dhe u projektua, të paktën pjesërisht, për të justifikuar refuzimin e Britanisë për të ndaluar eksportet e opiumit në Kinë. Presioni ndaj pikëpamjes së Elitës të mbështetur nga Adam Smith, çoi drejt shfuqizimit të Ligjeve Korn (Corn Laës) në Maj të vitit 1846, gjë që ja hoqi mbrojtjen produkteve bujqësore të Britanisë nga importet e vendeve të përtej detit. Kjo ishte një politikë shkatërruese, tamam ashtu si dhe arkitektët e saj (si ajo e Bankës së Anglisë të kontrolluar nga Elita dhe e Bankës Tregtare të Vëllezërve Baring - Baring Brothers Merchant Bank) e krijuan. Tregu ‘i lirë’ ka bërë një rrugë të gjatë që atëherë. GATT tashmë koordinohet nga Organizata Botërore e Tregtisë së Elitës, e bazuar në fortesën e Zvicrës. Mendoj se është e kuptueshme që koordinimi bankar i Elitës dhe i politikave të saj tregtare të jenë të bazuara në të njëjtin vend. Vende të cilat shtojnë tarifa për mallrat e importuara për të mbrojtur prodhuesit e vendit janë vetëm lajme të këqija për Rendin e Ri Botëror. Këto vende janë shumë më pak të varura nga sistemi global sepse ata prodhojnë atë çfarë popullsisë së tyre i nevojitet. Tregtia në këtë kuptim është e bazuar në përfitime të ndërsjella, dhe jo në parimin që fitimtari i merr të gjitha.

Në fillesat e Shteteve të Bashkuara, të ardhurat kryesore të qeverisë vinin nga tarifat. Nëse mallrat do të importoheshin, të gjithë njerëzit duhet të përfitonin - kështu u besua. GATT, Bashkimi Europian, Zona e Tregtisë së Lirë të Amerikës Veriore dhe Zona e Tregtisë së Lirë të Paqësorit të Azisë (APEC), u projektuan për të shkatërruar këtë mbrojtje dhe për të krijuar vartësi nga sistemi global që kontrollohet nga Elita. Gjatë viteve të fundit u rrit vrulli për të shkatërruar diversitetin e prodhimeve në të gjitha vendet dhe për t’i bërë ato të varura nga importi i mallrave thelbësore.

Qeveria Konservatore Britanike e Margaret Theçer dhe Xhon Mejër e luajtën pjesën e tyre për të perfeksionuar këtë gjë. “Monetarizmi” vetëvrasës i viteve Theçer-Regan shkatëruan diversitetin e prodhimeve vendase ndërkohë që vala e “privatizimeve” në Mbretërinë e Bashkuar e kaloi pushtetin mbi shërbimet thelbësore si uji, elektriciteti dhe gazin në duart e Elitës – shpesh me financime të mëdha nga qeveria, tepër fundosëse në fakt. Pasojat e kësaj tani mund të shihen nga të gjithë përveçse nga idioti më i dedikuar. Por media promovon “tregtinë e lirë” si diçka të mirë dhe “protektoratin” si diçka të keqe. Ata kanë blerë linjën e shitur nga ekonomistët, politikanët dhe lektorët e universitetit, dhe ia shesin atë kujtdo tjetër – publikut.

Më kujtohet, kur po negociohej marrëveshja e fundit e GATT (e ashtuquajtura Uruguay Round), se si prezantuesit e famshëm të lajmeve në Britani, i bënë thirrje zërave më të interesuar dhe kërcënues për t’i lançuar audiencës së tyre të orëve të vona, prej milionash, se negociimet nuk patën rezultat. Ne të gjithë duhet të jemi shumë të shqetësuar, ne na u lejua të besonim këtë gjë, sepse nëse GATT i ri nuk ishte rënë dakord, shumë shpejt do të shkaktohej një makth ekonomike. Në të vërtetë, një makth për Elitën Botërore, jo për njerëzit. Drejtori i Përgjithshëm i GATT, Pitër Di Suthërlend (Peter D. Sutherland) (Bil, TC, Comm 300 - ) u kthye për t’i treguar botës se sa i rëndësishëm ishte fakti që qeveritë arritën në një marrëveshje.

Suthërlend, ish anëtar i Komisionit Evropian dhe kryetar i Bankave të Bashkuara Irlandeze të kontrolluara nga Elita, i përmblodhi shumë mirë pikëpamjet e Grupit të Bilderberg mbi këtë çështje. Ai mori pjesë në mbledhjen e tyre në Finlandë në Qershor të vitit 1994 dhe përsëri në Zvicër në vitin 1995. Sigurisht, në fund GATT u ra dakord dhe kaloi në Kongres, parlamente dhe qeveri dhe gati edhe në “opozita”, sepse shumica dërmuese e politikanëve të të gjitha partive është janë gjithashtu shumë naivë për të parë përtej fundit të hundës së tyre (shumica e tyre) ose ata e dinë se çfarë është plani lojë (relativisht pak prej tyre). Organizata Botërore e Tregtisë ka fuqinë për të vënë sanksione mbi vendet të cilat ngrenë barriera në rrjedhën e tregtisë së ‘lirë’. Elita duhet të ketë shkuar në orgazëm kur kjo pjesë u arrit. Çfarë mjeti për të kontrolluar botën!

Tregu “i lirë” është liria e të fuqishmit për të shfrytëzuar më të dobëtin. Është mjeti nëpërmjet të cilit ndërkombëtarët, të subvencionuar nga qeveritë e tyre nëpërmjet buxheteve ndihmëse për vendet e përtej detit dhe burimeve të tjera të fshehta, operojnë “kartelin” e tyre kundër interesave të popullsisë së përgjithshme. Është liria për të krijuar varësi ndaj një sistemi të cilin vetëm disa e kontrollojnë, dhe për ta përdorur atë varësi për të manipuluar me dashje. Liria për të lëvizur prodhimin nga vednet e industrializuara që ofrojnë paga të larta në dyqanet e mundimshme të Botës së Tretë, duke shfrytëzuar egërsisht popullsinë vendase. Liria për të vjedhur tokën e tyre ku rrisin ushqim dhe për të shkatërruar industritë dhe të ardhurat e atyre në botën e zhvilluar, gjithashtu. Duke bërë këtë, Elita krijon zemërim, dëshpërim dhe ndarje, kombinimi perfekt për manipulim. Kjo, miqtë e mi, është tregtia ‘e lirë’ të cilën ekonomistët, politikanët dhe korrespondentët e lajmeve na e tregojnë duke na thënë se ne dëshpërimisht kemi më shumë nevojë për të. Fjala që vjen tani në mendjen time nuk ja vlen të përsëritet.

Karteli i Naftës së Shtatë Motrave (Seven Sisters Oil Cartel)

Duke punuar pranë bankave, dhe të zotëruar nga të njëjtët njerëz, janë edhe kompanitë e naftës. Ato janë përgjegjëse për goditje të befasishme dhe konflikte të panumërueshme dhe konflikteve dhe manipulimin grotesk te vendeve sovrane. Jo më vonë se vitet 1882, nafta kishte pak vlerë tregtare. Ajo përdorej për llambat me naftë dhe asgjë më shumë. Uilliam “Doc” Rokfeler gjithashtu shiste naftë me pakicë me 25 dollarë për pintë, si kurë për lyth, kafshimet e gjarprit, kancerin dhe impotencën Në vitin 1853 djali i tij, Xhon Di Rokfeler (John D. Rockfeller), krijoi të famshmen Standard Oil Company (Kompaninë Standarde të Naftës) për të furnizuar karburantin për rritjen e naftëdjegjes së llambave dhe për të përhapur sa më shumë potencialin e kërkuar për depërtimin e lëndës nëpërmjet kores së tokës dhe çarjeve të saj. Me zhvillimin e mjeteve të djegjes e oksidimit të brendshëm, vlera e naftës ndryshoi, ajo u transformua. Kështu ndodhi edhe me ekonominë dhe politikat e botës. Admirali britanik, Lord Fisher, ishte një nga të parët që kuptoi rëndësinë ushtarake të naftës dhe më vonë, si Lordi i Parë Detar, ai e drejtoi debatin drejt mënyrës se si të siguronte furnizimet për Flotën Britanike në një vend në të cilin, në atë kohë, nuk zotëronte naftë. Si zakonisht, përgjigja ishte: Nëse ne nuk kemi asnjë gjë, ne mund t’i marrim dikujt tjetër. Një inxhinier Australian, gjeolog, dhe një i Krishterë i devotshëm i quajtur Uilliam Noks Darsi (Ëilliam Knox d’Arcy) kishte gjetur naftë në veri të Gjirit Persik, aty ku tani është Irani. Ai kishte blerë të drejtën e shfrytëzimit nga Shah për 20,000 dollarë dhe kishte pranuar të paguante 16% si tarifë mbi shitjet. Kontrata e garantonte atë dhe të gjithë “trashëgimtarët, pasuesit dhe miqtë” me të drejtat ekskluzive të naftës Persiane deri në vitin 1961. Shërbimet Sekrete Britanike, në emër të qeverisë, dërguan “spiunë ekspertë”, Sidni Reilli (Sidney Reilly), për të mashtruar d’Arsi duke marrë në dorëzimin të drejtat e tij ndaj Britanikëve. Reilli (emri i vërtetë, Sigmund Georgjevich Rosenblum nga Odesa, Rusi) u shfaq si prift, dhe e bindi d’Arsi për të firmosur dorëzimin e të drejtave të ekskluzive mbi naftën Persiane, tek një organizate “Kristiane”, Kompaniasë Anglo-Persiane e Naftës. Në fillim të viteve 1913, me urdhërin e Uinston Çurçill, trashëgimtari i Fisher si Lordi i Parë Detar, qeveria Asquith në mënyrë sekrete, bleu një interes kontrollues në Naftën Anglo-Persiane. Ne e njohim këtë kompani më mirë sot si Nafta Britanike (British Petroleum - BP). Pasuria e kësaj kompanie është krijuar në bazë të punës të një agjenti të Shërbimeve Sekrete Britanike, spiuni i njohur, Sidnei Reilli, i cili gënjeu dhe mashtroi, një burrë naiv duke manipuluar besimet e tija të devotshme kundrejt Krishterimit. Duke konsideruar sjelljen e BP ndër vite, kjo është vërtet në linjë me të.

Për vite me radhë, konkurrenca nëpërmjet kompanive të naftës dhe të vendeve në kërkim të mbizotërimit të furnizimeve botërore të naftës, ka çuar në konflikt në të gjithë Europën dhe Lindjen e Mesme. Britania ishte përgjegjëse për stimulimin e luftërave në Ballkan, Turqi dhe Bullgari, përpara vitit 1914, për të përçarë dhe sabotuar ndërtimin e hekurudhës gjermane “Berlin-Bagdat”, që kërcënonte kontrollin britanik në Lindjen e Mesme. Britanikët e përdorën kontrollin e tyre mbi Kuvajtin për të ndaluar përfundimin e hekurudhës nga Bagdati për në Gjirin Persik. Duke përdorur forcën dhe sheikë të korruptuar, Qeveria Britanike, pa mëshirë, mori kontrollin e Shteteve Arabe dhe furnizimeve të tyre të naftës. Kjo ishte për të krijuar skenën për konfliktin, për të cilën ne jemi dëshmitarë, në Lindjen e Mesme prej kohësh, dhe krijimi i Shtetit të Izraelit ishte pjesë e politikës ndarëse dhe urdhëruese të bazuar në kontrollin e naftës. A mund ta kuptoni se përse Arabët sot nevrikosen kaq shumë në atë që ata – plotësisht me të drejtë – e shohin si imperializmi Perëndimor? Ata e kanë pasur atë deri më sot.

Kompania tjetër e naftës e kontrolluar nga qeveria Britanike ishte Royal Dutch Shell, e drejtuar, së jashtmi, nga i linduri gjerman, Sir Henry Deterding (Comm 300), një Anglez i natyralizuar. Në fakt, ajo kontrollohej nga një grup partish, të cilat votuan në emër të Qeverisë Britanike. Mbështetja e mbuluar dhe udhëzimet e qeverisë Britanike e kthyen Shell në një kompani botërore, e cila e sfidoi kompaninë Rockefeller’s Standard Oil, madje edhe në vetë tokën e saj, në Amerikë. Deterding është një tjetër burrë i lidhur shpesh me financimin sekret të Adolf Hitler, dhe një aksionar mazhoritar i ardhshëm i Shell Oil do të ishte Princi Bernhard, kryetar dhe një nga themeluesit e Grupit Bilderberg. Në maj të vitit 1933, Deterding mikpriti përfaqësuesin e Hitlerit, Alfred “Protocols” Rosenberg, në pronën e tij në afërsi të Kështjellës Ëindsor. Studiuesi kërkimor Osëald Dutch pretendon se në vitin 1931, Deterding dhe përkrahësit e tij (familja Samuel) i dhanë Hitlerit 30,000,000 paund. Përfundimisht “luftërat e naftës” midis kompanive konkurruese mbaruan në fund të viteve 1920 me një marrëveshje të finalizuar në Achnacarry, Kështjella Skoceze e Sir Henry Deterding. Kjo krijoi kartelin Anglo-Amerikan të Naftës, i cili u bë i njohur si Seven Sisters (Shtatë Motrat). Takimi midis Deterding, Xhon Kedmen (John Cadman) i Naftës Anglo-Persiane (BP), dhe miku i ngushtë i Frenklin Di. Ruzvelt (Franklin D. Roosevelt), Uolter Tigëll (Ëalter Teagle), i Rockefeller’s Standard Oil (Exxon), u mbajt sekret nën historinë mbuluese të gjuajtjes së thëllëzës. Karteli Seven Sisters, që atëherë, ka punuar si një njësi e vetme për të kontrolluar çmimet dhe furnizimet në interes të ambicieve të tij të neveritshme. Kontrolli më i madh është i Elitës.

Seven Sisters sot përfshin Shell, BP, Esso/Exxon (Standard Oil of Neë Jersey - Nafta Standarde e Nju Xhersit), Gjiri, Mobil, Standard Oil of California - Nafta Standarde e Kalifornisë (SOCAL) dhe Texaco. Kjo shkrirje virtuale e interesave dhe politikës, pasqyroi në një farë mase bashkimet bankare të pasluftës të cilat krijuan gjigantë si Chase Manhatan e Rokfelerëve, shkrirjen me Kuhn Loeb (Rothsçajldët), Banka e Manhatanit. Industria e naftës, gjithashtu, u nda midis Rokfelerëve (Rockenfelders) dhe Rothsçajlldëve.

Shell dhe BP ishin pjesë e një strukture të fuqishme e cila përfshinte edhe qeverinë Britanike, Zyrën e Jashtme dhe agjencitë e inteligjencës. Po kështu ka mbetur edhe në ditët e sotme. Ekzistojnë shembuj të pafund të kësaj lidhje, në veprim, mes këtyre qeverive/kompanive të naftës/agjencive të inteligjencës. Në vitin 1941, Britanikët dhe Rusët pushtuan Iranin asnjanës me pretekstin e pakuptimtë se disa inxhinierë Gjermanë ndodheshin aty. Kontrolli i furnizimeve të naftës për Iranin nuk kishte të bënte fare me të, natyrisht. Trupat ushtarake, të përkrahur nga forcat Indiane dhe Amerikane, morën furnizimin e ushqimeve të vendit, duke iu shkaktuar në këtë mënyrë qindra e mijëra Iranianëve vdekjen nga uria. Tifoja dhe ethet e tifos vranë edhe më shumë, ashtu siç bëri edhe përdorimi i hekurudhës për transportin e furnizimeve hua dhe me qira drejt Rusisë e cila ndaloi arrijten e gazit për ngrohje tek populli Iranian në dimrin e tmerrshëm të viteve 1944-1945. Këto ishin shtetet të cilat ishin ulur në gjykim për krimet e luftës në Nuremberg.

Në përgjigje të kësaj, lideri nacionalist Iranian, Dr. Muhamet Musadeg (Mohammed Mossadegh) u bë kryeministër në Prill, 1951. Ai krijoi një politikë për nacionalizimin e të gjithë prodhimit të naftës, me një kompensim të arsyeshëm ndaj kompanive të jashtme të naftës. Qeveria Iraniane gjithashtu siguroi furnizime për Britaninë si më përpara si edhe punësim të punëtorëve britanikë në Iran. Qeveria britanike u përgjigj duke vendosur një ‘kapje për fyti’ për economy në Iranin, duke ngrirë pasuritë e saj të mbajtura në bankat Britanike, dhe duke vendosur sanksione të plota dhe embargo mbi naftën Iraniane. Kjo u mbështet nga anëtarë të tjerë të kartelit Seven Sisters. Musaged shkoi në Kombet e Bashkuara për tiu drejtuar gjyqit për rastin e tij në vitin 1953, por Këshilli i Sigurimit, i mbizotëruar nga USA dhe Britania, nuk donte t’ja dinte. Atëherë ai shkoi në Uashington për ndihmë, por edhe aty ishte sikur nuk kishte shkuar askund. USA dërgoi një “ndërmjetës” në Iran me një delegacion plot me njerëz të lidhur me kompanitë Amerikane të naftës. Por kush ishte ky “ndërmjetës”? Është përsëri po i njëjti burrë … Ë. Averrell Harriman. Pikëpamja e tij ishte se Irani duhet të pranonte pozicionin britanik të kryeministrit Uinston Çurçill, miku i tij i vjetër. Unë asnjëherë nuk do ta kisha kuptuar këtë, po ju?

Në kohën kur shtypi britanik dhe amerikan vranë karakterin Musadeg dhe në mënyrë të konsiderueshme e keqprezantuan situatën, Irani e fitoi çështjen e tij, falë elokuencës së Musadeg në Gjykatën Botërore. Por, nga ky moment shkatërrimi/rrënimi i tij filloi të avancohej së tepërmi. Thirrje për ndihmë ekonomike nga USA u hodhën poshtë nga Presidenti Ajzenhauer (CFR) me këshillën e Sekretarit të Shtetit, Xhon Foster Dalls (John Foster Dulles) (CFR), dhe vëllait të tij, drejtues i CIA, Alen Dalls (Allen Dulles) (CFR). Vëllezërit Dalls, në marrëveshje me Inteligjencën Britanike, e bindën Ajzenhauer se Musadeg duhej të rrëzohet. Shtatëmbëdhjetë anëtarët kyç të administratës Ajzenhauer ishin anëtarë të Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë.

I moshuari Norman Shvarckof (Norman Schëartzkopf), babai i “Normanit të Stuhishëm” të famës së Luftës së Gjirit, kishte krijuar shumë kontakte në ushtrinë Iraniane kur ai trajnoi disa nga gjeneralët e saj gjatë luftës. Ai u ofroi këtyre njerëzve pushtet në këmbim të rrëzimit të Musadeg. Një goditje e befasishme, e organizuar nga Inteligjenca Britanike dhe CIA nën emrin e koduar, Operacioni AJAX, e rrëzoi Musadeg në Gusht të vitit 1953. Shahu i Iranit u caktua si një kukull e Britanisë dhe e USA derisa ai vetë u shkarkua nga të njëjtat forca njëzet e pesë vjet më vonë dhe u zëvendësua nga Ajatollah Komeni (Ayatollah Khomeini). Kjo ishte pjesë e politikës së “harkut të krizës” së Elitës në Lindjen e Mesme, e cila kishte siguruar që kombet Arabe të mbeteshin të ndara dhe të urdhëruara. Shahu e ndryshoi politikën e Musadeg dhe denacionalizoi industrinë e naftës Iraniane. Ai së bashku me CIA krijuan gjithashtu SAVAK, një nga agjencitë e inteligjencës më të keqe e më të egër në botë. Vepruesit e saj ishin trajnuar nga CIA dhe i nënshtronin viktimat e tyre saj deri në tortura të sëmura dhe burgosje pa gjyq. Rreth vitit 1957 SAVAK filloi një lidhje të ngushtë me Izraelin/ushtria e inteligjencës së Elitës Botërore, Mosad (Mossad), e cila trainoi gjithashtu personelin e SAVAK. Ju menduat se Izraeli dhe Irani ishin kampe të ndryshme? Në fund të disutility, jo, nuk janë të tilla.

Një tjetër burrë i zoti i cili mori përsipër të çonte përpara kartelin Seven Sisters ishte Enriko Matei (Enrico Mattei), lideri i organizatës rezistente anti-komuniste më të madhe në Itali në Luftën e Dytë Botërore. Ishte Matei i cili sajoi termin Seven Sisters. Ai dëshironte një Itali të vetëkënaqur e cila të ishte e pavarur nga karteli i naftës Anglo-Amerikane. Si kreu i kompanisë energjetike të shtetit, ENI, ai themeloi një rrjet të stacioneve të naftës nëpër të gjithë Italinë, që konkurruan ato të Shell dhe Eso (Esso). Kjo inisiativë u zgjerua drejt rafinerive, një impiant kimik i gjerë e i pafund, një flotë me tanke, dhe një filial inxhinierik. Ai filloi negociatat me egjiptianin Gamal Abdel Naser dhe Shahun e Iranit, të cilëve iu ofroi 75% të të gjitha fitimeve. Matei po sfidonte monopolin e Seven Sisters si askush më parë dhe konkurrenca e tij detyroi të ulet çmimi i benzinës në Itali me një çerek më pak. Pika e fundit për Seven Sisters erdhi në Tetor të vitit 1960 kur Matei shkoi në Moskë për të negociuar një marrëveshje për të drejtën e aksesit në fushat masive të naftës të Bashkimit Sovjetik. Dy vjet më vonë në po të njëjtin muaj, ndërkohë që tubacionet e naftës u ndërtuan për të shfrytëzuar rezervat sovjetike, Enriko Matei u vra kur avioni i tij privat u rrëzua në një fluturim nga Siçilia, shtëpia e Mafies, për në Milano. Akuza të sabotimit të paramenduar vazhdojnë edhe në ditët e sotme. Kreu i stacionit të CIA në Romë, Tomas Karamesins (Thomas Karamessines), që më vonë do të ndihmonte për të organizuar goditjen e befasishme kundër liderit të Kilit, Salvador Allende, u largua nga Italia menjëherë pas përplasjes pa asnjë shpjegim. Shefi i CIA në atë kohë, Kalorësi i Maltës, Xhon Mekoun (John McCone), përvetësoi një vlerë prej më shumë se 1 milion dollarë nga aksionet e Naftës Standarde të Kalifornisë, të njohur më mirë si Chevron. Në kohën e vdekjes së tij, Matei po planifikonte të takonte presidentin Kenedi, i cili, sipas disa kërkuesve, po i bënte presion kartelit të naftës për të arritur marrëveshje me Italianët. Një vit më vonë vetë Kenedi u vra.

Kompanitë e naftës, qeveritë, agjencitë e inteligjencës, bankat, ndërkombëtarët, media: të gjitha këto janë të pandashme sepse të gjitha zotërohen ose kontrollohen nga të njëjtat forca. Agjencitë e inteligjencës punojnë për interesat e kompanive të naftës dhe anasjelltas. Sër Henri Deterding ishte i njohur për lidhjet me Inteligjencën Britanike ashtu siç ishte Uitman Pirson (Ëeetman Pearson) (më vonë Lord Koudrey-Coëdray), i cili shiti interesat e naftës së tij të Mexican Eagle ndaj Shellit të Deterdingut. Pirson (Comm 300) i përdori fitimet për themelimin e Pearson Trust, i cili zotëron gazetën The Economist dhe Financial Times të Londrës. Gjithashtu, ai zotëron një numër të konsiderueshëm aksionesh në bankën tregtare ndërkombëtare, Lazard Freres. The Economist u prezantua në shtyp në vitin 1843 për rrëzimin e Ligjeve Korn - dhe arritjen e tregut “të lirë”.

Shoku nga Çmimet e Naftës

Elita koordinoi një politikë të vetme të përgjithshme nëpërmjet elementëve të shumtë dhe të ndryshëm në piramidë dhe asgjë nuk e tregon më qartë sesa tronditjet e çmimit të naftës në vitet 1970, se si bankat, kompanitë e naftës, dhe politikanët punojnë në bashkërendim të plotë. Pjesë e Marrëveshjes Breton Uds (Bretton Ëoods Agreement) të vitit 1944 ishte bërja e dollarit monedhë kryesore botërore dhe lidhja e vlerës së tij me floririn. U vendos se 35 dollarë do të barazoheshin me një ons të floririt dhe se floriri i USA mund të kërkohej kundrejt dollarëve. Qeveria e Shteteve të Bashkuara, sidoqoftë, e gjeti veten ne telashe serioze në fillim të viteve 1970, pasi ishin shkëmbyer kaq shumë dollarë për flori sa rezervat e USA nuk mund ta përballonin. Një mik financiar Amerikan, i cili kishte shumë kontakte në nivelet e larta të Shtetit, tregon se që nga ajo kohë, ka pasur shumë pak ose aspak flori në Fort Noks, por sigurisht edhe kjo u mbulua mirë. Presidenti Riçard Nikson vendosi të ndërpriste politikën e ndërimit të dollarëve me floririn. Kjo gjë e çoi sistemin financiar botëror (ata të cilët nuk e dinin më përpara) në një kaos të vërtetë. Nikson po vepronte mbi këshillat e marra nga shefi i Këshilltarëve të Buxhetit, Xhorxh Shaltz (George Shultz) (CFR, TC, Bil, Comm 300 dhe më vonë të Asociuarit e Kisinger), Pol Volker (Paul Volcker) (CFR, TC, Bil dhe kreu i ardhshëm i Rezervave Federale), dhe Xhek F. Benet (Jack F. Bennett), drejtori i ardhshëm i Naftës Ekson të Rokfelerëve. Mbështetës i ‘shpatullave’ të Nikson në këtë kohë ishte sigurisht Henri Kisinger (Henry Kissinger). Arkitektët e tjerë të politikës së Nikson ishin institucionet financiare dhe bankat tregtare në qytetin e Londrës.

‘Qyteti’ është gjallë me Freemasonry (Freemasonry) dhe nuk është e rastësishme që një vend kaq i vogël të mund të ketë një ndikim kaq të madh, nëpërmjet institucioneve të ‘Qytetit’, mbi ekonominë botërore. Frimasonët, dhe në mënyrë të veçantë Frimasonët e Iluminuar, e drejtuan ‘Qytetin’ dhe Qeverinë e Mbretërisë së Bashkuar, pavarësisht se cila parti ishte formalisht “në fuqi”. Midis karaktereve kryesorë që morën pjesë në manipulimin e Nikson në këtë kohë ishin bankierët tregtarë, Sër Sigmund Uorburg (Sir Siegmund Ëarburg), Edmond de Rothsçajlld (Edmond de Rothschild) dhe Xhoislin Hambro (Jocelyn Hambro) (Comm 300). Dollari u rivlerësua me 38 dollarë një ons, por kjo sakaq ishte vetëm teorike, sepse dollarët nuk mund të këmbeheshin me floririn. Kjo krijoi të ashtuquajturin tregu Eurodollar për të sistemuar investimin e një derdhjeje të stërmadhe të dollarëve në Europë, e cila dikur kishte blerë floririn e USA. Ky treg i Eurodollarëve ishte vendosur në qendrat financiare të Londrës, të cilat arritën fitime kolosale nga fati i tyre “i rastësishëm”. Lordi Roll i Ipsden (më pas Sër Erik Roll), ishte një prej të cilëve e zgjeroi këtë situatë në një efekt madhështor dhe krijoi si përfitime shuma të mëdha për S.G.Uarburg. Roll është një kryetar i mëparshëm i Grupit Bilderberg, një Trilaterist (Tripalësh), një anëtar i Komitetit të të 300-ve dhe një anëtar bordi i Kissinger Associates.

Vlera e dollarit të USA pati një rënie të theksuar si rezultat i këtyre ngjarjeve, por ndalimi i shkëmbimit të dollarit me floririn ishte vetëm stadi i parë në strategjinë e Elitës. Në maj të vitit 1973, Grupi Bilderberg u takua në një ishull në Saltsxhobaden (Saltsjoebaden), Suedi, i zotëruar nga familja bankiere suedeze, Uollenbergs (Ëallenbergs) (Kom 300). Nën kryesinë e Princ Bernhard, mbledhja bashkoi 84 manipulues drejtues financiarë dhe politikanë. Ndër ta përfshiheshin: Lord Roll i Ipsdenit nga S.G. Uorburg; Henri Kisinger; Robert O. Anderson, zotërues i Naftës Atlantic Richfield; Sër Eric Dreik, kryetari i BP; Sër Denis Grinhill (Sir Dennis Greenhill), drejtor i BP; Rëne Granië dë Liljak (Rene Grainer de Lilliac), i Benzinës Franceze; Gerit A. Uagner (Gerrit A. Ëagner), president i Royal Dutch Shell; Olof Palme (Kom 300), kryeministër i vrarë i Suedisë; Xhorxh Boll (George Ball) i Vëllezërve Lehman - Lehman Brothers; David Rokfeler i Bankës Chase Manhattan; Zbignji Brzezinski (Zbignieë Brzezinski), drejtor i Komisionit Tripalësh të sapokrijuar dhe këshilluesi i ardhshëm i sigurisë kombëtare për Xhimi Karter (Jimmy Carter); Xhovani Anjeli (Giovanni Agnelli), kreu i Fiatit; Helmut Schmidt (Helmut Schmidt), Ministri Gjerman i Financave; Oto Volf Amerongen (Otto Ëolff von Amerongen) i Dhomave Gjermane të Tregtisë; dhe Baroni Edmond de Rothsçajlld. Gjithashtu, ata të cilët përfaqësonin Britaninë ishin Denis Hilei (Denis Healey) i Partisë Laburiste dhe Konservatori, Rexhinald Modling (Reginald Maudling), një tjetër Bilderberg i rregullit në vitet 1960 dhe 1970. Takimi ishte organizuar nga Robert Di Mërfi (Robert D. Murphy), i cili, si Konsull i USA në Mynih, dërgoi mbrapsht raporte favorizuese rreth Adolf Hitler në vitet 1920.

Në këtë takim, u bë një prezantim që do të ndikonte në të gjithë botën. Uoltër Levi (Ëalter Levy), ekonomisti zyrtar i naftës së Qeverisë së USA për Planin Marshall pas luftës, shpalli një propozim për të rritur çmimin e naftës me 400%.

Vetëm pesë muaj më pas, në Tetor të vitit 1973, erdhi Lufta Yom Kippur kur Egjipti dhe Siria në mënyrë jo të suksesshme pushtuan Izraelin. Ishte ky justifikim të cilët arabët e përdorën masivisht për të krijuar inflacion në çmimin e naftës, ndërprerje të prodhimit, dhe shpalljes së embargos së naftës kundër USA për të mbështetur Izraelin. Përsëri ekonomia botërore u hodh në valën e dhimbjes dhe trazirave. Në Britani, kishte tre ditë pune në javë për të ruajtur rezervën me lëndë djegëse dhe me miliona njerëz humbën punët e tyre dhe mjetet e jetesës në gjithë botën. Vendet e varfra të Botës së Tretë po shkretoheshin, duke u hapur për fazën tjetër të strategjisë – borxhin e papagueshëm. Arkitekti i Luftës Yom Kippur ishte Këshilltari për Sigurinë Kombëtare dhe Sekretari i Shtetit i USA, Henri Kisinger. “Diplomacia e sovajkës” për të cilën ai u bë i mirënjohur dhe shumë i nderuar është, në fakt, një politikë e keqprezantimit të pozicionimit të secilit krah ndaj të tjerëve, duke e bërë kështu luftën të pashmangshme. Kjo ishte ajo që bëri Kisinger nëpërmjet ambasadorit të Izraelit në Uashington, Smika Dinitz (Simcha Dinitz) dhe kontakteve të tij diplomatike në Egjipt dhe Siri. Vëreni luftërat dhe terrorin për të cilat Kisinger ka qenë përgjegjës dhe më pas kujtoni këtë gjë: në po të njëjtin vit, 1973, Kisinger u shpërblye me Çmimin Nobël për Paqen! Nuk ka asgjë më të mirë se sa Çmimi Nobel për Paqen për të fshehur atë çfarë me të vërtetë po ndodhte. Vëreni disa nga marrësit e tjerë dhe kohën respektive. Si fitohet Çmimi Nobël? Duke filluar një luftë në mënyrë sekrete dhe më pas duke marrë atributin për ta ndaluar atë. Sa e përshtatshme që Alfred Bernhard Nobël, prej të cilit është vendosur emri i çmimit të paqes, e vuri pasurinë e tij nga zbulimi i dinamitit dhe prodhimi i eksplozivit!

Grupi Bilderberg kishte siguruar rritjet të mëdha në çmimin e naftës dhe kjo është arritur kaq mirë sa manipulatorët kishin gati dikë për të fajësuar - vendet Arabe të prodhimit të naftës. Ky është një përbërës vital në çdo strategji të Elitës. Të bësh që ngjarjet të ndodhin, por të gjesh dikë tjetër për ta fajësuar për atë gjë, kështu që ju, “pala e pafajshme”, mund të ecni përpara me një “zgjidhje” për problemet të cilat ju i keni krijuar në mënyrë të mbuluar. E gjitha kjo ka kohë që është planifikuar. Shikoni sekuencën e rrjedhës së ngjarjeve: midis viteve 1972 dhe 1973 përpara Luftës Yom Kippur, kompanitë ndërkombëtare të naftës në USA, si Exxon e Rokfelerëve, kanë ndërprerë furnizimet e brendshme të naftës së papëerpunuar, duke ulur rezervat në nivele alarmuese në kohë për embargon e Naftës Arabe dhe ngritjen në qiell të çmimeve të cilat ata e dinin që ishin planifikuar kështu në fund të viteve 1973. Kompanive të naftës ju dha një dorë e lirë për të vepruar në këtë mënyrë nga Nikson, me këshillë të ndihmësve të tij, të cilët përfshinin edhe Henri Kisinger dhe Xhorxh Shults. Në shkurt të vitit 1973, Kisinger, Shults dhe Xhon Eriçmen (John Ehrichman) (i cili ishte implikuar në Uatërgate - Ëatergate) u caktuan nga Nikson si një “fuqi treshe” dhe kontrolluan efektivisht politikën energjetike të USA. Tre muaj më vonë u realizua mbledhja e Bilderbergëve e cila ra dakord për rritje të çmimit të naftës me 400%. Pesë muaj pas kësaj erdhi Lufta Yom Kippur dhe rritja e çmimit dhe embargoja e naftës në USA. Me furnizime të brendshme kaq të ulëta, ekonomia e USA u shkatërrua. Të gjitha këto ngjarje përputheshin përsosmërisht.

Nuk duhet të nënvlerësojmë rolin e Britanisë në këtë histori. Burime diplomatike përmendur në Një shekull Lufte tregonin se Britanikët dhe Kisinger punonin dorë pas dore në projekte të pafundme mbuluese për të manipuluar ngjarje në shtete të tjera sovrane. “Britanikët, ashtu si e dini edhe ju, janë shumë të zgjuar” tregojnë këto burime. “Ata ishin të gatshëm të linin Amerikanët të bënin punë publike të pista dhe të merrnin fajin përsipër, ndërkohë që ata punonin në mënyrë shumë të efektshme në një nivel shumë më diskret… (nëpërmjet)… Shtëpisë Çatham - Chatham…” Dhe shikoni se çfarë vetë Kisinger tha në një fjalim në Institutin Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare në Shtëpinë Çatham në 10 Maj të vitit 1982. Duke folur për marrëdhënien e veçantë Anglo-Amerikane, ai tha:

“Historia jonë diplomatike e pasluftës është shtruar me “marrëveshjet” dhe “mirëkuptimet” Anglo-Amerikane, shpesh të paformalizuara kurrë edhe për çështje vendimtare…Britanikët ishin kaq të nevojshëm saqë ata u bënë pjesëmarrës në vendime të brendshme Amerikane në një shkallë që ka mundësi të mos jetë praktikuar kurrë më parë midis kombeve sovrane. Në periudhën time në detyrë, Britanikët luajtën një rol themelor në disa nga negociatat Amerikane dypalëshe … Në mishërimin tim të Shtëpisë së Bardhë, më pas…, Unë mbajta Zyrën e Jashtme Britanike më mirë të informuar dhe më ngushtë të angazhuar në krahasim me Departamentin Amerikan të Shtetit.

“Në negociatat e mia rreth Rodezisë, unë punova mbi një draft Britanik me gërmëzim Britanik edhe kur unë jo plotësisht e kuptoja dallimin midis një shkrese punuese dhe një dokumenti të aprovuar të Kabinetit. Praktika e bashkëpunimeve vazhdon të lulëzojë edhe sot e kësaj dite …”

Sekretarët e Jashtëm Britanikë, të përfshirë në negociatat për të nxjerrë Mbretërinë e Bashkuar nga Rodezia ishin Deivid Ouen (David Oëen), atëherë i Partisë së Punës dhe anëtar i Komisionit Tripalësh një vit pasi iu largua detyrës, dhe… Lord Karington, tani kryetar i Grupit Bilderberg, një Tripalësh dhe anëtar bordi themelues i kompanisë së mikut të tij të ngushtë, Të Asociuarit Kisinger - Kissinger Associates. Një tjetër pasojë që vlen të përmendet është se rritja në çmimin e naftës papritur e bëri atë financiarisht shumë të vlefshëm për të shfrytëzuar rezervat e naftës së Mbretërisë së Bashkuar në Detin e Veriut nga BP, Royal Dutch Shell, dhe të tjera. Në Janar të vitit 1974, kukulla kundërshtare e Kisinger, Shahu i Iranit, kërkoi dhe arriti një tjetër rritje me 100% në çmimin e naftës nga Organizata e Vendeve Eksportuese të Naftës (OPEC). Ngritja me 400% e vendosur nga Grupi Bilderberg u arrit.

... (vazhdon)

nga **Rifat** Wed Feb 01, 2012 5:30 pm

Mashtrimi i borxhit

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? 515UZT0wFpL._SL500_AA300_

Borxhi i Botës së Tretë

Atëherë çfarë përfituan bankierët e Elitës dhe kompanitë e naftës nga shoku në çmimet e naftës? Para, pushtet dhe varësi prodhuese për vargun e madh të njerëzimit. Rënia ekonomike i lejoi bankat të akumulonin edhe më shumë toka, biznese, njerëz dhe kontroll dhe kompanitë e tyre të naftës lulëzuan. Në vitin 1974, Exxon i zotëruar Rokfelerët zëvendësoi General Motors, një nga korporatat më të mëdha Amerikane. Por motivacioni real shkoi shumë më tej se kaq. Pjesë e marrëveshjes mbrapa skenave me prodhuesit e naftës Arabe ishte se një përqindje e lartë e biliona dollarëve që Arabët ishin duke marrë si burime të ardhurash ekstra do të investoheshin ne bankat Botërore të Elitës. Marrësit kryesorë ishin Chase Manhattan, Citibank, prodhuesit Hanover Trust, Bank of America, Barclays, Lloyds dhe Midland. Atëherë ata filluan “të investonin” këto të ardhura gjigande në vendet e varfra të botës në Azi, Afrikë dhe Amerikën Jugore, të cilët ishin të detyruar të merrnin hua për të ndaluar urinë menjëherë në zgjimin e shokut të çmimit të naftës. Prodhuesit Hanover Trust të Nju Jorkut – të kontrolluar nga Rothsçajlld, e shtruan rrugën drejt kësaj. Miliona burra, gra dhe fëmijë vuajtën dhe vdiqën nga ky depresion i krijuar egërsisht.

Këto hua të cilat shkaktuan krizën e borxheve të viteve 70, 80 dhe 90 ishin strategjia e punës së riciklimit naftë-dollar të Grupit Bilderberg. Marrëveshja me Arabët ishte se nafta mund të blihej vetëm me dollarë dhe kjo krijoi një tjetër vrasje për zotëruesit e dollarëve dhe Eurodollarëve në USA dhe Londër. Kisinger siguroi që Arabët Sauditë të ishin të supervizuar mirë. Deivid Malford (David Mulford), kreu i operacioneve Londineze të eurodollarit të Ëhite Ëeld & Company, u bë drejtor dhe këshilltar i lartë i investimeve për Agjencinë Monetare të Arabisë Saudite, banka qendrore e vendit. Në vitin 1974, 70% e përfitimeve të OPEC u investuan në aksione, obligacione dhe toka përtej detit. Gjashtëdhjetë përqind e kësaj (57 bilionë dollarë) shkuan drejt institucioneve financiare me bazë në Nju Jork dhe Londër, të gjitha brenda një viti.

Por edhe këto shuma të jashtëzakonshme nuk ishin asgjë në krahasim me shifrat që bankat marrëse ishin aktualisht duke u dhënë hua Botës së Tretë. Bankat ishin të lejuara të “krijonin” para të reja (kredi jo-ekzistuese) disa herë në shtesë të pasurisë që ata kishin depozituar në kasafortat e tyre dhe në ekranet e tyre të kompjuterit. Nëse ata do të jepnin hua vetëm dhjetë herë paratë që merrnin nga Arabët në një vit, 1974, ata mund të kenë dhënë hua (dhe ngarkuar interes mbi) një shumë prej 570 bilionë dollarësh. Por falë një skeme (mashtruese) bankare të quajtur huadhënie e rezervave të pjesshme, ata mund të jepnin hua 26 herë fondet që kishin në depozitë, dhe në disa raste, 66 herë! Ky është “borxhi” që ka shkaktuar këtë krizë varfërie të pallogaritur, dhe vdekje, në atë të cilën ne e quajmë Bota e Tretë. Është një kredi, që në të vërtetë, nuk ekziston. Një fakt i tretë i jetës në Planetin Tokë:

I ashtuquajturi borxhi i botës së tretë i cili është duke kryqëzuar një numër të madh të vëllezërve tanë njerëzorë nëpër Afrikë, Azi dhe Amerikën Latine, duke shkaktuar mjerim për të cilin nuk mund të gjesh fjalë që ta përshkruash, është borxhi mbi paratë të cilat asnjëherë nuk kanë ekzistuar, nuk ekzistojnë dhe nuk do të ekzistojnë!

Bankat dërguan përfaqësues në turmat e njerëzve në Botën e Tretë, duke ju dhënë hua para si konfeti dhe duke kërkuar në veçanti politikanë të korruptuar dhe të paaftë, të cilët ata e dinin se do t’i çonin dëm këto hua. Përse ata do ta bënin këtë? Sepse ajo ishte toka dhe burimet natyrore të këtyre vendeve pas të cilave është vënë Elita dhe të cilat vazhdojnë të jenë edhe sot. Ata dëshironin që këto vende të mospërmbushnin detyrimin e borxhit të tyre, kjo ishte ideja. Plani ishte që atyre t’u ofrohej falje e detyrimit të borxhit në këmbim të fitimit përgjithmonë të të drejtave mbi burimet natyrore të këtyre vendeve. Kjo po ndodh edhe sot dhe ata liderë të cilët refuzuan janë zhvendosur drejt “revolucioneve njerëzore” ose vrasjeve. Paratë jo-ekzistente iu dhanë hua Botës së Tretë me një normë interesi fleksibël. Nëse normat e interesit botëror do të rriteshin, rripagimi do të rritej. Kështu, jepini atyre para hua kur normat e interesit janë relativisht të ulëta, dhe më pas goditini ata me thumbin e përvëluar.

Hyrja e Pol Volker, Margaret Theçër dhe Ronald Regan ekzaktësisht në kohën e duhur në vitet 1980 për të lançuar çmendurinë e quajtur monetarizëm, e çoi normën e interesit, dhe kështu borxhin e Botës së Tretë, në tavan. Kjo politikë, e vendosur nga Komisioni Bankar Ndërkombëtar i Elitës në Gjenevë, e cila u shtri nëpër botë nga Londra në Uashington në vitin 1980, filloi me emërimin e Presidentit Karter i Paul A. Volker si kreu i Bordit të Rezervave Federale. E drejta e Presidentit për të emëruar kreun e “Fed” është një tjetër manovër e vogël për të “tallur” njerëzit se Rezerva Federale është pjesë e qeverisë. Karter iu kërkua të emëronte Volker si kukulla e Deivid Rokfeler. Regan tha gjatë fushatës së tij zgjedhore se ai do ta zëvendësonte Volker. Regan u zgjodh, por Volker qëndroi në detyrë. Volker është anëtar i rangut të lartë të CFR, Komisionit Tripalësh dhe Grupit Bilderberg. Po kështu është edhe pasardhësi i tij, Alen Grinspen (Alan Greenspan). E kuptoni skemën? Monetarizmi, shoku i çmimit të naftës, Lufta Yom Kippur dhe borxhi i Botës së Tretë janë të gjitha të ndërlidhura dhe pjesë e një politike të koordinuar Elitare për të marrë në zotërim planetin në emër të Kujdestarëve të Burgut.

Nëpër botë, në vitet 1980, rregullimi i tregjeve të aksioneve, bankave dhe qendrave financiare po shkrihej në emër të “lirisë”. Kontrolli i Elitës mbi sistemin financiar botëror arriti kulme të reja. Kompani të cilat i kishin shërbyer komunitetit për qindra vite me radhë dhe ofruar punësim të ndjeshëm për mijëra vetë, u morën në dorëzim nga paratë e marra hua me anë të manipulimit të ndarjes së çmimit dhe më pas marrjes së pasurive dhe shkatërrimit. Ne dëgjuam urtësinë e re të “Ju nuk mund të krijoni bum në treg” dhe “Çliroji njerëzit”. Ata harruan të shtojnë “… dhe t’i dorëzojmë ato karteleve të Elitës”. Në Shtetet e Bashkuara, Ronald Regan i hoqi rregullat për sistemin e kursimeve dhe huave nëpërmjet Aktit Gjerman Garn-St të vitit 1982. Kjo i hapi dyert për fondet e këtyre bizneseve për t’u grabitur nga CIA, Mafia dhe krimi i organizuar. Një prej tyre, Banka Silverado e Kursimeve dhe e Kredive, ishte operacion i CIA. Ajo falimentoi në motivin e biliona dollarëve të cilat taksapaguesit Amerikanë duhet të zëvendësonin. Në bordin e Bankës Silverado të Kursimeve dhe Kredisë dhe një nga drejtorët e saj më të spikatur, ishte Neil Bush, djali i Xhorxh Bush (i cili ka qenë në krye të heqjes së rregullave).

Kjo ishte periudha e yuppie, njerëz të rinj të cilët mund të bënin qindra mijëra paund dhe më shumë në një javë duke gjetur çmimin e ardhshëm të artikujve të prodhuara në mënyrë të pashpresë për eksport nga Bota e Tretë e urisë. Efekti në Afrikë, Azi dhe në Amerikën Latine ishte përtej fjalëve. Më anë të çdo rritjeje të përqindjes në normat e interesit botëror, ripagesat dhe borxhet në vetvete, u ngjitën në qiell. E gjithë kjo dhe më shumë akoma, vazhdon edhe në ditët e sotme. Dhe ende, pavarësisht të gjitha këtyre vuajtjeve, politikat e normës së interesit të Elitës dhe të lolove së saj politike, nënkuptuan se në fund të çdo viti edhe më të pashpresë, këto vende detyroheshin më shumë se sa ata detyroheshin dymbëdhjetë muaj më përpara, po marrë as edhe një cent të vetëm më shumë. Ndërkohë, bankat Elitare si Citicorp, Chase Manhattan e Rokfeler/Rothsçajlld, dhe bankat kryesore Britanike po shënonin fitime rekord.

Përshtypja qe u la ishte se i gjithë ky borxh ishte rezultati i politikanëve budallenj dhe të korruptuar në këto vende. Po, ekzistojnë politikanë budallenj dhe të korruptuar të Botës së Tretë, ashtu siç ekzistojnë edhe në Dhomën e Përfaqësuesve dhe në Kongres, dhe Elita është e shpejtë për t’i zbuluar ata dhe shpesh për t’i promovuar në pozicione me pushtet. Por shumë politikanë në Botën e Tretë nuk janë as të korruptuar dhe as budallenj. Vështirësia e tyre, edhe njëherë, është se bankat, ndërkombëtarët, agjencitë e inteligjencës, media dhe qeveritë funksionojnë si një entitet i vetëm mbi bazën e një politike për të cilën është rënë dakord. Për shkak të ndarjes, shumica e njerëzve të përfshirë në këto organizata as nuk e kuptojnë se ky është rasti. Në gusht të vitit 1976, krerët e 85 vendeve të papërfshira (ato të cilat nuk ishin të përfshira me USA dhe USSR), u mblodhën në Kolombo të Sri Lanka për të diskutuar kornizën e krizës së borxhit. Deklarata e tyre e cila bëri thirrje për ristrukturimin e sistemit ekonomik global për të zhvendosur litarët e ndërtuar si ndihmë e vendeve në zhvillim ndaj botës së industrializuar. Ajo gjithashtu kërkonte një zgjidhje për krizën e borxhit e cila po fundoste këto vende në uri dhe sëmundje. Kombet e Bashkuara nuk bënë asgjë. Dhe udhëheqësit, të cilët firmosën dhe përkrahën Deklaratën e Kolombos, njëri pas tjetrit u larguan nga detyra. Frederik Uills (Frederick Ëills), një përfaqësues nga Guyana, ishte midis tyre. Ai i tregoi autorëve të Një shekull lufte:

“Lënda e parë e vetme e Botës së Tretë, e cila pati sukses në arenën ekonomike ishte nafta, por rezervat e mëdha të naftës ishin përqendruar në Lindjen e Mesme, dhe manipulimet e ndër-Arabëve dhe konfliktet mes Arabisë dhe Izraelit, së bashku me ngulitjen e dëshirës për projekte të cilësive të larta do të thoshte se rezervat e naftës së Botës së Tretë nuk mund të përdoreshin si faktorë në zhvillimin e Botës së Tretë. Një nga një shtetet e Botës së Tretë u shtrëngua nga inflacioni dhe uria, nga kushtet e ulëta të jetesës dhe vdekje të larta të fëmijëve. Rendi i Vjetër i Canning, Castlereagh, Pitt dhe Dizraeli vazhduan të ekzistonin.”

Vëreni një tjetër arsye për këto politika. Zgjedhja e Botës së Tretë, jo njerëz të bardhë. Eugjenikë. Castlereagh përmendi se aty ishte një Ministër i Jashtëm Britanik i shekullit të nëntëmbëdhjetë i cili i dorëzoi Europën bankierëve të Rendit të Ri Botëror, veçanërisht Shtëpisë së Rothsçajlldit, në Kongresin e Vjenës në vitin 1815. Një student i devotshëm i këtyre metodave të këtij burri ishte… Henri Kisinger. Ishte Kisinger ai i cili u bëri shantazh dhe kërcënoi shtete të tjera të zhvilluara duke injoruar apelet e bëra nga Bota e Tretë dhe ishte po ai, i cili vuri në lëvizje ngjarjet të cilat do të hiqnin këta udhëheqës, midis tyre Indira Gandhi në Indi. Kjo u krye, ashtu si dhe në disa raste të tjera, duke dërguar në FMN për të forcuar politika të kësaj ashpërsie faktin se udhëheqësi do të fajësohej dhe dëbohej. Që nga ky moment, ai ka krijuar “konsultimin” e tij të quajtur Të Asociuarit Kissinger, anëtarët e bordit të të cilit ishin Kisinger, Lord Karington, Lord Roll I Ipsden dhe Robert O. Anderson i Atlantic Richfield. Të gjithë përveç Karington morën pjesë në mbledhjen e Grupit Bilderberg në Suedi në të cilën u ra dakord për rritjen e çmimit të naftës me 400%. Ristrukturimi i borxhit të FMN u bë fjala gumëzhitëse për rritjen e borxhit pa marrë hua asnjë dollar tjetër. Si rezultat, popujt e Botës së Tretë vazhdonin të vuanin dhe të gjitha Ndihmat e Jetës në botë nuk do ta ndryshonin atë derisa ne të adresojmë çështjen – shfrytëzimi i Elitës me qëllimin për të zotëruar të gjithë planetin dhe gjithçka tjetër mbi të, dhe mënyra sipas të cilës popujt e Botës së Tretë janë programuar për të pritur dhe krijuar atë realitet.

Evenimente bamirësie si Ndihma e Jetës, Ndihma e Grupeve dhe Lehtësimi Komik janë të mrekullueshme në atë që ata ndihmojnë për të nxjerrë në pah telashet e shteteve në zhvillim. Por ne kemi nevojë për të adresuar çështjen, në mënyrë që këto bamirësi të mos jenë më të nevojshme. Bamirësitë janë simboli i një çekuilibri global. Ato ekzistojnë vetëm në saje të këtij çekuilibri. Nuk janë dhuratat e bamirësisë për të cilat Bota e Tretë ka nevojë në mënyrë prioritare, por është shpërbërja e sistemit në të cilin pjesa tjetër e botës jeton mbrapa kurrizit të tyre dhe duke i marrë atyre edhe pikën e fundit me vërshime të reja të fondeve dhe burimeve drejt vendeve të industrializuara (lexo bankat) çdo vit. Dhurata më e madhe të cilën ne mund t’iu japim këtyre njerëzve është një vizion i ri i asaj që ata mund të arrijnë dhe asaj çfarë jeta e tyre mund të jetë nëse ata janë të vendosur për ta rrëmbyer atë dhe për të krijuar atë realitet. Nëse ju jeni lindur në një varfri të paimagjinueshme dhe dëshpërim dhe në një situatë të pa shpresë në dukje, ju, si çdokush tjetër, duhet të besoni se jeta gjithmonë do të jetë kështu. Një luftë ditë pas dite, thjesht dhe vetëm për të mbijetuar. Kjo intrigë mund të krijojë dhe të vazhdojë të tërheqë atë realitet. Të thyesh spiralen e dëshpërimit është jetike për regimen e një realiteti tjetër dhe pozitiv. Ekzistojnë shumë mënyra për të arritur këtë, por dhënia e besimit njerëzve, në vetë potencialin e tyre dhe në mënyrën se si ata mund të ndryshojnë jetët e tyre për më mirë, qëndron në zemër të çdo zgjidhjeje.

Grabitja e planetit

Në ditët e sotme ne vazhdojmë të shohim fazën tjetër të strategjisë së borxhit në Elitë/Botën e Tretë: të falësh ose ristrukturosh borxhin në shkëmbim të tokës dhe burimeve. Lëvizja mjedisore po luan një rol, kryesisht të panjohur, në këtë çështje. Një nga iniciativat e mbështetura nga shumë njerëz në lëvizjen mjedisore është e njohur si “borxhi për kapitalin”. Nën këtë propozim, borxhi ndërkombëtar i vendeve të Botës së Tretë është falur në shkëmbim te marrjes së tokave të vendeve të shkreta dhe tokave ‘mjedisore të ndjeshme’. Kjo është promovuar si një sistem i cili fiton nga të dyja mënyrat.

Borxhet e vendeve të varfra u zvogëluan dhe këto vende të shkreta dhe toka të tjera u mbrojtën. Fatkeqësisht, lëvizja e gjelbërt në përgjithësi ka të dhëna shumë të dobëta për të parë përtej perdes së tymit të ndërtuar nga turma e Rendit të Ri Botëror. Së pari, skema nuk do ta zvogëlonte borxhin; ajo do të ndryshonte natyrën e tij dhe do të vidhte tokat e këtyre vendeve. Dhe së dyti, kush qëndron mbrapa kësaj ideje? Zonja dhe zotërinj lë të përgatitemi për të dëgjuar se ishte … Deivid Rokfeler dhe Baroni Edmond de Rothsçajlld! Një shembull i kësaj ishte diçka e quajtur Banka Botërore e Ruajtjes (BRB ose ËCB), e cila mesa duket ishte iniciuar në Konferencën e Katërt Botërore të Vendeve të Shkreta, e mbajtur në 13 Shtator të vitit 1987 në Denver, Kolorado, dhe që vazhdoi edhe katër ditët në vijim në të njohurin Instituti Aspen për Studimet Njerëzore.

Xheims Beikër, Sekretari i Thesarit të USA, dhe për një kohë të gjatë mik i Georg Bush, mbajti një fjalim në mbështetje të Bankës Botërore të Ruajtjes. Pritësi zyrtar i Konferencës Botërore të Vendeve të Shkretuara ishte Xhorxh Ë. Hant, llogaritar dhe konsulent investimesh, i cili kishte bërë disa shkrime rreth “teorive” të konspiracionit botëror. Kjo e ndihmoi atë të kuptonte më shumë se çfarë po ndodhte përpara syve të disa mjedisorëve të sinqertë të cilët nuk kishin asnjë ide se si ata ishin manipuluar. Një intervistë e Xhorxh Hant u shfaq në revistën Moneychanger në Shtetet e Bashkuara. Në të, ai shpjegon se si Banka Botërore e Ruajtjes u krijua si një bankë qendrore botërore për të krijuar edhe më shumë borxhe në Botën e Tretë dhe për të vjedhur tokat e të varfërve ndërkohë që triumfon suksesin e saj në zvogëlimin e borxhit dhe “ruajtjen e mjedisit”. Ai tha:

“…bankieri Baron Edmond de Rothsçajlld ishte në takim për gjashtë ditë. Edmond de Rothsçajlld ishte duke drejtuar personalisht çështjen monetare dhe krijimin e kësaj Banke Ruajtëse Botërore, në kompaninë e I. Michael Sëeatman i Bankës Royal të Kanadasë. Këto të dyja ishin si binjakët siamezë, dhe kjo është përse unë shprehem se dukej se ata po drejtonin anën e parave të kësaj konference dhe do të shtoja se konferenca ishte kryesisht për të marrë para. Gjithashtu, Deivid Rokfeler (i Bankës Chase Manhattan) ishte aty dhe mbajti një fjalim të Dielën…”

Skema ishte të transferohej borxhi nga vendet e Botës së Tretë në drejtim të Bankës Botërore për Ruajtjen dhe në këmbim, këto vende do t’i jepnin tokë BRB (ËCB). Nëse BRB do të prishej ose do të hynte në vështirësi të ripagimit të këtyre borxheve, atëherë ajo do t’i detyrohej bankierëve globalë me asetet e saj, dhe ata do të ishin të lirë të sekuestronin tokat e Botës së Tretë. Në mënyrë alternative, në rast të centralizimit mbledhës, do të mund të kishte një ‘marrje’ të BRB nga Kombet e Bashkuara, duke i dhënë në këtë mënyrë kontroll mbi këto toka Rendit të Ri Botëror. Siç një fakt i publikuar nga Sekretariati i Konferencës së Tokave të Shkretuara tregon:

“…planet për BRB propozojnë që ajo të veprojë si një ndërmjetëse midis disa prej vendeve në zhvillim dhe bankave private ose shumanëshe për të transferuar një borxh të caktuar tek BRB, në këtë mënyrë, duke zëvendësuar një ‘borxh dyshues’ ekzistues në librat e bankës me një kredi të re tek BRB. Në këmbim të çlirimit nga detyrimi i borxhit, vendi debitor duhet t’i transferojë BRB asete të burimeve natyrore të ‘një vlere të barabartë’.”

Problem-reagim-zgjidhje. Nëse kjo do të pranohej, atëherë si pasojë Bankës Botërore të Ruajtjes do t’i jepej kontrolli i 30% të sipërfaqes së pronave të Tokës vetëm me anë të këtij mjeti, pa llogaritur fare të gjithë pjesën tjetër të cilën e zotëron Elita. Kur Xhorxh Hant i paraqiti një protestë të shkruar Deivid Rokfeler nëpërmjet truprojës “së burrit të madh”, Hant thotë se mori një lajmërim nga zyra e Rokfeler në të cilin shkruhej: “Do të ishte më mirë që unë të qëndroja jashtë interesave të partive politike, përndryshe do të pendohesha.”

Kini parasysh gjithashtu se ndërkohë që manipuluesit janë shumë të gëzuar që kreditë nga vendet e tjera, në fakt, të harrohen, - “të mbeten Brenda vendit” për projekte ambientaliste – kreditë nga bankat Elitare nuk do të harrohen. Ato do të transferohen nga Vendet e Botës së Tretë (“borxhe dyshuese”) në Bankën Botërore të Ruajtjes, e cila do të garantojë ripagesat në para ose tokë nga Bota e Tretë. Një tjetër personazh i mirënjohur në këtë konferencë e cila inicioi BRB ishte Kryeministri Demokrato Social i Norvegjisë, Gro Harlem Brundtland. Kjo ishte e përshtatshme sepse ajo rekomandoi një organizatë si BRB në Raportin e Kombeve të Bashkuara të sponsorizuar nga Brundtland, mbi mjedisin, të quajtur “E Ardhmja Jonë e Përbashkët”. Kjo u hartua në bashkëpunim me të asociuarit “e gjelbërt” të Deivid Rokfeler, Moris Strong (Maurice Strong) (Comm 300) dhe Xhim Mekneil (Jim MacNeill), dy udhëheqës të ndritur në Komisionin e Kombeve të Bashkuara mbi Mjedisin dhe Zhvillimin dhe në Samitin e Tokës të mbajtur në Brazil ne vitin 1992. Po të njëjtat emra, e njëjta agjendë; dhe pa pushim kështu vazhdon. Nëse nuk do të ishte kaq tragjike, do të kishte qenë qesharake. Në fakt, një pjesë e saj në një farë mënyre është. Në artikullin Moneychanger, Xhorxh Hant raportoi kontributin ndaj debatit ambientalist të bërë nga Baron dë Rothsçajlld:

“Ai theksoi se novacioni është çelësi për problemin e ndotjes. Në na nevojitet rritje dhe zhvillim. Për shembull, ne kemi problemin e CO2. [Baron de Rothsçajlld] propozoi se ne krijojmë makineri të mëdha për shterimin e akujve të lëngshëm të cilat do të thithin CO2 nga atmosfera, dhe më pas të marrin akullin të cilën ne e krijuam në kësulën polare të akullit për ta ruajtur atë nga shkrirja.”

Intervistuesi i Moneychanger: “Oh, kjo nuk ndodh.”

“Jo, nuk po tallem. I thashë vetes, ky djalë paska luajtur mendsh ose…

(Intervistuesi i Moneychanger plasi në të qeshura të pakontrollueshme)

“… ose ai është thjesht duke u tallur me ne. A nuk është kjo diçka? Dhe meqë ra fjala unë e kam të gjithë fjalimin e konferencës të regjistruar .”

Unë u përpoqa të hulumtoj mbi Bankën Botërore të Ruajtjes në vitin 1995 por asnjë nuk dukej të kishte dëgjuar rreth saj. Kam telefonuar Miq të Tokës, Hapësirës së Gjelbër, dhe Departamentin e Mjedisit të Qeverisë Britanike, dhe ata të gjithë kruanin kokat. U përpoqa të kontaktoja me Agjencinë Ambientaliste të Kombeve të Bashkuara dhe fillimisht dëgjonin emrin përpara se të ktheheshin në telefon për të thënë se ata, gjithashtu, asnjëherë nuk kishin dëgjuar kuurë rreth saj. Ndoshta asnjëherë nuk filloi së vepruari ose ndoshta vepron në qetësi jashtë syve publikë, se di. Shpresoj se është rasti i parë. Nëse ju e dini se çfarë i ndodhi BRB, ju lutem ma bëni edhe mua të ditur.

“Thumbi” i fuqisë bërthamore

Një ndër efektet e shokut të çmimit të naftës të cilin kartelet e naftës së Elitës duhej të mbulonin ishte lëvizja drejt fuqisë bërthamore. Unë kam shumë rezervime rreth fuqisë bërthamore dhe ndjej se është thjesht një fazë e mesme përpara se ne të kuptojmë se është e mundur që të kontrollohen energjitë natyrore të Planetit Tokë për të na dhënë ne të gjithëve sigurinë, mungesën e ndotjes, ngrohtësinë dhe pushtetin që na nevojitet. Ajo që është e qartë, sidoqoftë, është se ka pasur një fushatë të mirëorganizuar nga kartelet e naftës për të zhvlerësuar dhe shkatërruar fuqinë bërthamore si një alternativë e besueshme për naftën. Ajo që vijon më pas do të sigurojë më shumë arsye për reflektim nga lëvizja ambientaliste, dhe t’ju japë një tjetër shembull se si rrjeti i bankave/bizneseve të naftës/interesave politike punojnë së bashku për të mashtruar dhe për të përdorur njerëzit me qëllime të sinqerta.

Në dhjetor të vitit 1971, MekXhorxh Bandi (McGeorge Bundy) (CFR, TC, Bil) kreu i Fondacionit Ford, arrit lëvrimin e 4 milionë dollarë fonde për një studim të quajtur Një kohë për të zgjedhur: E Ardhmja Energjetike e Amerikës. Kjo gjë pati raportin e saj në vitin 1974, përmes debatit të energjisë të stimuluar nga mashtrimi i çmimit të naftës së Henri Kisinger. Band ishte dekani i mëparshëm i Kisinger në Universitetin e Harvardit dhe shefi i tij për një kohë të shkurtër në kohën kur Kisinger ishte konsulent i Këshillit të Sigurimit Kombëtar të Xhon F. Kenedi. Raporti i Fondacionit Ford e vinte theksin në burime energjetike “alternative” si fuqia e erës dhe fuqia diellore dhe largimin e fuqisë bërthamore. Karteli i naftës është shumë i lumtur me “alternativat” e gjelbërta tradicionale sepse ata nuk kishin besueshmërinë e duhur për të zëvendësuar naftën. Sidoqoftë, ato frikësuan alternativat e tjera si fuqia bërthamore dhe veçanërisht, teknologjinë e energjisë së lirë e cila përdor fushat energjetike të Tokës. Kjo është arsyeja se përse kjo e fundit ka qenë “shtypur” vazhdimisht.

Zgjerimi i fuqisë bërthamore ishte një tjetër arsye për axhendën ambientaliste e cila kishte qenë e stimuluar në të njëjtën periudhë nga Klubi i Romës dhe nga fronte të tjera Elitare. Përsëri këtu ndeshemi me një tjetër naftëtar në të mirënjohurën mbledhje të Grupit Bilderberg, e cila vendosi shokun e çmimit të naftës, Robert O. Anderson, zotërues i Kompanisë së Naftës Atlantik Richfield dhe anëtar bordi i të Asociuarve Kisinger. Ai kanalizoi shuma të mëdha nëpërmjet Fondacionit të tij Atlantic Richfield drejt organizatave kundërshtare të energjinë bërthamore. Njëra ishte për t’u bërë drejtuese e frontit në lëvizjen ambientaliste. Miqtë e Tokës. Ajo u themelua me ndihmën e një granti prej 200,000 dollarësh nga Anderson. Ai gjithashtu u ofroi donacione fushatave të Miqve të Tokës kundër programit nuklear gjerman në mes dhe fund të viteve shtatëdhjetë nga njerëz si lideri i FoE, Holger Strohm. Ford dhe Fondacionet e Bamirësisë të kontrolluara nga CFR/Rokfeler derdhën miliona në fushatat ambientaliste dhe grupet e presionit, ashtu si bëri edhe Fondet e Vëllezërve Rokfeler, Fondacioni Rokfeler, Fondi i Familjes Rokfeler dhe Fondacionin Mellon (Nafta e Gjirit) i lidhur me Rokfeler.

Drejtori i Miqve Francezë të Tokës, Brice LaLonde, ishte partner në zyrën ligjore të Rokfeler, Vëllezërit Coudert, në Paris. LaLonde u emërua Ministër i Mjedisit në vitin 1989 nga Freemason, François Mitterand (Comm 300). Robert O. Anderson, njeriu i naftës multimilioner, ishte kryetar i vetë krijimit të tij, Institutit Aspen për Studime Njerëzore. Ku u mbajt më shumë Konferenca e Vendeve të Shkretuara të cilët diskutuan mbi Bankën Botërore të Ruajtjes? … në Institutin Aspen. Andersoni e përdori Aspen si një pjesë e strategjisë së pushtetit të tij anti-bërthamor dhe për të nxjerrë në pah mjedisin si një problem global në nevojë të një zgjidhjeje – botërore – të centralizuar. Aspen pjesërisht është financuar nga Fondet e Vëllezërve Rokfeler. Disa nga administruesit e besuar të Institutit Aspen ishin Robert McNamara (CFR, TC, Bil dhe President i Bankës Botërore), Riçard Gardner (Riçard Gardner) (CFR, TC, Bil, Comm 300), Lordi Bullok (Lord Bullock) i Universitetit të Oksford, Rasëll Patërson (Rusell Paterson) i Vëllezërve Lehman, Kuhn, Loeb Inc., dhe ekzekutivë të naftës të Exxon, Gulf dhe Mobil. Anderson emëroi Xhozef Sleitër (Jozef Slater) nga Fondacioni Ford si President të Aspen. Këtu patëm një ndërthurje të ngushtë dhe një grupim të rehatshëm të pro-naftës, manipulatorëve të Rendit të Ri Botëror. Sigurisht që nuk do të ketë asnjë ambientalist në kompani të këtij lloji!

Por prisni pak, kush është këtu? Këtu është Moris Strong (Maurice Strong) i emëruar në Bordin e Institutit Aspen. Nuk ka mundësi që të jetë Moris Strong të cilin unë e kam përmendur më përpara si mikun e Deivid Rokfeler, apo jo? Po ai Moris Strong i cili ka qenë kreu i parë i Agjencisë Ambientaliste të Kombeve të Bashkuar dhe “Zotëria i Gjelbër” i vitit 1992 në Samitin e Tokës në Rio? Pa dyshim që mundet të jetë ai. Duke ditur se ky “ambientalist” është një naftëtar kanadez, ai do të kishte shumë të përbashkëta me miqtë e tij drejtorë.
Aspen financoi një rrjet ndërkombëtar të lidhur me Kombet e Bashkuara të quajtur Instituti Ndërkombëtar për Mjedisin dhe Zhvillimin dhe në bordin e tij ishin Anderson, Strong, MekNamara dhe Roi (Lord) Xhenkins, nga Britania, ministri i kabinetit i Partisë Laburiste, themeluesi i Partisë Social Demokrate, kreu i Komisionit Europian, një Bilderberg, anëtar i Komisionit Tripalësh dhe president i Institutit Mbretëror të Marrëdhënieve Ndërkombëtare. Strategjia e Andersonit ishte caktuar me kohë për të qenë gati për të sulmuar industrinë e fuqisë bërthamore në momentin kur besueshmëria e saj të ishte në kulmin e saj – periudha në vijim të kapërcimit në çmimet e naftës. Atlantic Richfield dhe Rokfelerët financuan lobin “e gjelbërt” anti-nuklear, duke përfshirë edhe Fondin Botëror të Vendeve të Shkreta, të kryesuar nga Princi Bernhard i Grupit Bilderberg, dhe më vonë nga Tripalëshi dhe i asociuari i Rokfeler, Xhon Loudon (John Loudon), një ekzekutiv i companies në të cilën Bernhard ishte aksioner mazhoritar, Royal Dutch Shell.

Sot ËËF, tani e quajtur Fondi Botëror për Natyrën kryesohet nga Princi Filip (Philip) (Bil), ambientalisti me një dashuri për të gjuajtur zogjtë lart në qiell. Nuk është vetëm Princi Filip, i cili mund të shihet me një armë tymosjeje nëpër duar. Kështu janë shumë nga ata të cilët i kanë dhënë formë debatit mjedisor dhe “zgjidhjeve” për borxhin e Botës së Tretë. Në të vërtetë është koha për ata persona në lëvizjen e gjelbërt të cilët në mënyrë të sinqertë kujdesen për planetin – shumicën – për t’u zgjuar dhe për të hedhur një vështrim në atë çka janë përfshirë. Është një dreq i një mashtrimi të sigurt i cili vazhdon.

Kërkuesja Dr. Kiti Litëll (Kitty Little), sugjeron një tjetër arsye për sulmin e Elitës mbi fuqinë bërthamore. Dr. Litëll punoi pranë Themelimit të Energjisë Atomike Britanike në Haruell (Harëell) midis viteve 1949 dhe 1958, dhe ajo ka qenë një nga kontribueset kryesore të kërkesave publike në komplekset e pushtetit nuklear në Uindskeil (Ëindscale) (Sellafield) dhe Hinkli Point (Hinkley Point). Kërkimet dhe kontaktet e saj për më shumë se 50 vjet e çuan atë drejt besimit se krahu Francez i Shtëpisë së Rothsçajlldëve po synon monopolizimin e uraniumit dhe teknologjisë së fuqisë bërthamore, së bashku me teknologjinë për ripërpunimin e karburantit të harxhuar. Dr. Litëll shprehet se ata po planifikonin të realizonin këtë monopol në kohën kur furnizimet e naftës dhe të gazit po uleshin ndjeshëm. Në arritje të kësaj, ata po përdorin çështjet ambientaliste dhe manovrat politike për të shkatërruar industrinë e qymyrgurit dhe për të ndaluar zhvillimin e fuqisë bërthamore dhe ripërpunimin nga qeveritë kombëtare. Ata dëshirojnë të grumbullojnë të drejtat për këto njohuri – tek ata vetë për kur bota të jetë duke shteruar nga energjia. Privatizimi i industrisë Britanike të elektricitetit ishte pjesë e kësaj strategjie për të kontrolluar furnizimet energjetike, tregon Dr. Litëll. Kush e privatizoi elektricitetin britanik dhe kush ndihmoi për të rrënuar industrinë e qymyrgurit? Lord Ueikhem (Lord Ëakeham). Për kë punoi ai pasi u largua nga qeveria? N.M. Rothsçajlld. Kush e këshilloi qeverinë për privatizimin e elektricitetit, qymyrgurit dhe gazit? N.M. Rothsçajlld. Kush këshilloi ndërkombëtarin Hanson në përpjekjet e tij për të siguruar Elektricitetin Lindor të privatizuar në Gusht të vitit 1995? N.M. Rothsçajlld. Spiuni i pretenduar i KGB Donald Meklin (Donald Maclean) ishte në fakt, duke furnizuar raporte gjeologjike tek Gai Rothsçajlld në Francë, duke detajuar se ku ishin vendosur burimet, përfshirë edhe uraniumin. Meklin kishte akses në këto raporte në punën e tij në Zyrën e Jashtme. Sipas Dr. Litëll, Rothsçajlld tani kontrollon 80% të furnizimeve botërore të uraniumit.

Dua të theksoj se unë nuk po sulmoj Miqtë e Tokës, Greenpeace apo lëvizjen mjedisore në përgjithësi. Ata kanë bërë disa punë të mira tek e fundit. Unë thjesht po tregoj se ata munden, dhe janë përdorur për të promovuar Rendin e Ri Botëror, kryesisht (megjithëse jo në çdo rast) pa dijeninë e tyre. Përsëri Elitat nuk janë as ‘pro’ dhe as ‘kundër’ lëvizjes ambientaliste. Ata do ta përdorin atë kur ajo të përshtatet me interesat e tyre dhe ta shkatërrojnë atë kur ajo të mos përparojë/punojë. Drejtori i fushatave të Miqve Britanikë të Tokës, Endrju Lis (Andreë Lees), një burrë të cilin e kam takuar dhe për të cilin kam shumë respekt, u gjet i vdekur në Madagaskar në Janar të vitit 1995 ku ai po xhironte vendin e minës rreth dy milion paundshe, një bashkim tregtar joint venture midis një filiali Rio Tinto Zinc (RTZ), ndërkombëtare me bazë në Londër, dhe qeverisë së Madagaskarit. Verdikti zyrtar i “atakut kardiak” tingëllon shumë i përshtatshëm dhe i rastësishëm për mua. Kur ambientalistët mund të mashtrohen në avancimin e axhendës së Rendit të Ri Botëror, ata mbështeten, urohen, dhe perked Helen nga koka. Kur ata sillen në mënyra të cilat kundërshtojnë planin e atyre që janë në pushtet, krejt tjetër qëndrim mbahet ndaj tyre. Kështu ndodh me të gjithë njerëzit dhe të gjitha fushat e subjektit.

Kur Kryeministri Pakistanez, Ali Buto, propozoi një zgjerim të programit të tij të fuqisë bërthamore, ai u vu nën një presion të tmerrshëm nga Henri Kisinger, në Gusht të vitit 1976, për të rrëzuar planin. Furnizime të fuqive të pavarura të çfarëdo lloji qofshin ato nuk janë të mira për kontrollin dhe ajo për të cilën Elita frikësohet më shumë se gjithçka tjetër është nëse dikush krijon një shembull të mirë të cilin të tjerët mund ta ndjekin. Ajo çfarë i ndodhi Buto (Bhutto) përshtatet gjithashtu edhe me pretendimet e Dr. Litëll rreth monopolit të teknologjive bërthamore. Sipas disa burimeve pakistaneze, Kisinger shprehet se derisa politika të ndryshohej ai do të “krijonte një shembull të tmerrshëm për Pakistanin.” Buto përsëri refuzoi dhe në vitin 1977 ai u rrëzua nga një goditje e befasueshme ushtarake e udhëhequr nga Gjenerali Zia Ul-Haq, i cili ndryshoi politikën Pakistaneze të pavarësisë nga Buto i USA quajtur Kisinger, forca mbrapa goditjes së befasishme, dhe duke konsideruar faktin se ai dinte shumë dhe ishte përgatitur për ta thënë atë që dinte, komuniteti botëror kontrollues “zgjati duart e tij” ndërkohë që Buto po ekzekutohej me varje. Nga qelia e tij e burgut, Buto shkruan:

“Dr. Henri Kisinger, Sekretari i Shtetit për Shtetet e Bashkuara, ka një mendje brilante. Ai më tregoi mua se nuk duhet ta fyej inteligjencën e Shteteve të Bashkuara duke thënë se Pakistanit i nevojitej impianti përpunues për nevojat e tij energjetike. Në kundërpërgjigje, i thashë atij se nuk do ta fyeja inteligjencën e Shteteve të Bashkuara duke diskutuar nevojat e Pakistanit për energjinë, por në të njëjtin kuadër, ai nuk duhet të fyejë sovranitetin dhe vetë respektin e Pakistanit duke, edhe thjesht, diskutuar impiantin. Mora vendimin me vdekje.”
Lista vazhdon të ngjitet. Madje edhe fushata kundër fuqisë bërthamore na çon në të njëjtat emra dhe axhenda. Dhe me që ra fjala, ishte kukulla – Elitare, Gjenerali Zia Ul-Hag, i cili u përdor për të shkrepur luftën në Afganistan.

Çfarë ndodh më pas?

Çfarë është ajo që ne mund të presim të bëjnë manipuluesit bankarë dhe biznesmenë këtej e tutje? Elita dëshiron prezantimin e bankës qendrore botërore e cila do të drejtonte planetin siç Rezervat Federale tani drejtojnë Amerikën. Të gjitha bankat dhe rrjedhja e parave do të kontrolloheshin nga një grusht njerëzish të cilët do të kontrollonin Bankën Qendrore Botërore. Ideja është për të përqendruar fuqi në qendrat rajonale, ashtu si dhe me Bankën Qendrore Evropiane, dhe më pas t’i bashkuar ato në një të vetme. Banka Botërore e tanishme dhe FMN do të absorboheshin në këtë diktaturë globale të centralizuar financiare globale. Në po të njëjtën mënyrë, monedha e propozuar europiane është një gur përpara i sigurt drejt monedhës botërore të planifikuar. Shpejtësia drejt këtij centralizimi do të pasohet nga presion në rritje për të lejuar Kombet e Bashkuara që të mbledhin taksat nëpërmjet tarifave të vendosura në të gjitha udhëtimet ajrore, tregtinë ndërkufitare apo mjete të tjera, për t’i dhënë asaj një lloj të ardhurash të pavarura të shteteve sovrane të cilave supozohet se ju shërben. Ajo atëherë, mund të financojë vetë perandorinë e saj dhe armatën botërore, e cila po krijohet nga shkrirja e NATO me forcat ‘paqeruajtëse’ të Kombeve të Bashkuara. Armata botërore është programuar për të siguruar që asnjë komb të mos mund të refuzojë t’i jepet diktatorëve globalë. Manipulimi është duke synuar të ndërthurë të gjitha ekonomitë dhe qeveritë në një sistem global, prej së cilit, edhe ata të cilët eventualisht e shohin se çfarë është duke noëhere, do ta kenë shumë të vështirë për t’u shkëputur. Ju duhet vetëm të lexoni gazetat dhe publikimet e Elitës për të parë se çfarë është në përgatitje e sipër. Në vitin 1984, Profesori Riçard N. Kuper (Richard N. Cooper) (CFR, TC) u shpreh në dokumentin propagandistik të Marrëdhënieve të Jashtme të CFR, për faktin se bota kërkonte një sistem monetar të ri, si vijon:

“…Unë do të sugjeroja një skemë alternative radikale për shekullin tjetër; krijimi i një monedhe të përbashkët për të gjitha demokracitë e industrializuara, me një politikë të përbashkët monetare dhe një Banke të Bashkuar të Çështjeve për të përcaktuar atë politikë bankare. …Pika kyçe është se kontrolli monetar – lëshimi i monedhës dhe kredisë rezervë – do të jetë në duart e Bankës së re dhe jo të çdo qeverie kombëtare. …Një monedhë e vetme do të ishte e mundur vetëm nëse do të kishte një politikë të vetme monetare, dhe një autoritet të vetëm për të emetuar monedhën dhe drejtuar politikën monetare. Si mund ta realizojnë shtetet e pavarura këtë? Atyre ju duhet të dorëzojnë përcaktimin e politikës monetare tek një organ mbikombëtar.”

Ky ka qenë plani lojë i Elitës Botërore për shekuj me radhë. Manovrat dhe fjalimet politike mund të vërehen çdo ditë. Shihni se çfarë presidenti Bill Klinton dhe krerët e tjerë të elitës së Grupit të të Shtatëve (kombeve të industrializuara), thanë në verën e vitit 1994. Nën kryetitullin “G7 kërkon një rend të ri – Kombet e Bashkuara dhe reformat financiare e nxisin këtë në mënyrë emergjente”, Guardian londineze raporton më 11 korrik sa vijon:

“Pushtetet industriale udhëheqëse të Perëndimit dje ndërmorën hapat e parë të tentativës drejt krijimit të një rendi ekonomik dhe politik të pas-Luftës së Ftohtë, duke bërë thirrje për një pamje të freskët në institucionet financiare të Bretton Ëoods dhe për një ringjallje të Kombeve të Bashkuara …

… Në fillimet e Presidentit Klinton dhe me përkrahjen e Presidentit Miteran, Grupi i të Shtatëve vuri si peng vetveten ndaj një improvizimi të Fondit Monetar Ndërkombëtar, Bankës Botërore dhe G7 në vetvete. Botës i nevojiteshin institucione të reja ekonomike globale ‘për të siguruar mirëqenien e ardhshme dhe sigurimin e njerëzve tanë’, kjo ishte ajo që pikërisht u tha në komunikimin e të Shtunës.”

Monedha Botërore nuk ka për qëllim të nënkuptohet si një lloj paraje fizike. Ajo do të jetë krejtësisht një kredi, shifra në ekranin e një kompjuteri. Plani është që të zëvendësohen të gjitha paratë në letra dhe monedha, madje edhe kartat e kreditit, me një kod shifër të futur nën lëkurën e çdo qenieje njerëzore. Ky kod do të programohet me të gjitha detajet tona, duke përfshirë edhe pasuritë tona financiare. Ju do të mund të shkoni në një dyqan dhe të paguani për të mirat duke mbajtur këtë kod, ndoshta në kyçin tuaj mbi peshoren ne një banak pagese. Kjo do të lexojë kodin, kontrollojë nëse ju keni kredit të mjaftueshëm dhe riprogramojë deklaratën bankare nën lëkurën tuaj për të hequr shumën të cilën ju sapo keni shpenzuar.

Kjo gjë ofron potencial të stërmadh për kontroll. Aktualisht, nëse ju shkoni në një dyqan dhe kompjuteri refuzon kartën tuaj të kreditit, ju mund të paguani me lekë në dorë. Por çfarë ndodh kur nuk ekzistojnë më paratë kesh dhe kompjuteri nuk e njeh dhe i thotë jo kodit tuaj? Ju nuk keni asnjë mjet për të blerë asgjë. Dhe natyrisht, ata të cilët bëjnë fushatë kundër (që në atë kohë) diktaturës globale komunisto/fashiste do të zbulojnë se kompjuterët nuk duan Tajo dinë. Truk i largët? Aspak. Teknologjia tashmë ekziston dhe është vetëm një çështje e fryrjes së opinionit publik në pranimin e saj. Ne do të na thuhet se ky sistem do t’i japë fund evazionit fiskal (“jo më ‘gatishmëri’ për të shmangur taksat), do të ndalojë mashtrimin me kartat e kreditit dhe do të ndihmojë për të luftuar ‘luftën mbi drogën’, një skenar klasik i problem – reagim – zgjidhje, sepse Elita kontrollon tregun e drogave ilegale. Kartat e kreditit janë hapa të sigurt për të na udhëhequr gjatë rrugës për të vendosur kodet dhe për t’i dhënë fund parave në dorë, njësoj siç kartat mikroçip të identitetit janë gjithashtu hapa të sigurt drejt mikroçipit nënlëkurë i cili do të na lidhë përgjithmonë me një kompjuter qendror – nëse ne nuk do të zgjohemi për ta ndaluar këtë gjë.

Ditën të cilën unë përfundova, ose mendova se përfundova, një draft të këtij kapitulli, shkova në dhomën tjetër për të lexuar gazetën. Ishte London Times e 6 Janarit të vitit 1995 dhe brenda saj gjeta një artikull të shkruar nga Pol Penrouz (Paul Penrose), të titulluar “A munden kartat plastike smart të jenë monedha e përbashkët Europiane?” Gjithçka që unë kam shkruar atë ditë dhe nënvizuar tek Rebelimi i Robotëve, ishte aty përpara meje. Mendjet më të ndritura të bankierëve të Bashkimit Evropian po projektojnë paratë e së ardhmes, thuhej në këtë artikull. Kjo e tregoi qëllimin që prezantimi i monedhës së planifikuar Evropiane do të ishte shumë e kushtueshme për qeveritë dhe bizneset me të gjitha shënimet e reja dhe monedhat e përfshira. Atëherë, këtu ekzistonte një problem. Cila do të ishte zgjidhja, dikush pyet veten në pritje të saj? Ajo nuk mund thjesht të jetë…? Oh po, ajo mundet. Unë do të përmendja:

“Një zgjidhje e re është për të nxjerrë jashtë funksionit paratë fizike të gjitha së bashku. Nën këtë skenar, paratë elektronike [kredi] të ngarkuara në një mikroçip të futur në një kartë plastike do të kthehen në një monedhë simbolike të përbashkët të Evropës së Bashkuar. Në supershtetin federal të mijëvjeçarit të ardhshëm, nuk mund të ketë fërshfërimë të shënimeve-të Euros, asnjë gërvishtje të monedhës – Euro, por thjesht “blip” të baterisë vepruese të makinerisë lexuese të duarve që ndryshojnë të dhënat.”

Dhe, sigurisht, diçka do të gjendet për të qenë më pak perfekte rreth këtij sistemi pasi ai të prezantohet dhe paratë kesh të kenë ikur nga qarkullimi. Zgjidhja për këtë ‘problem’ do të jetë qenia njerëzore e koduar. Ajo që është qartësisht e planifikuar për të nxituar krahas bankës qendrore botërore dhe një monedhe qarkullimi të vetme botërore është një përplasje Botërore dhe kaos i monedhës qarkullimi, duke përdorur metodat e sprovuara dhe të besuara. Për ta bërë këtë që të funksionojë dhe mendjen e publikut që të mashtrohet, Elitës i duhet të gjejë një dash kurbani, shpëtim për shembjen, në mënyrë që bankierët dhe politikanët të mund të shfaqen në horizont mbi kuajt e tyre të bardhë për të ofruar zgjidhjet.

Një anglez i quajtur Xhonatan Mei (Jonathan May), i cili punonte në qarqet financiare dhe ato të naftës për shume vite, e kuptoi atë çfarë po ndodhte dhe filloi t’i tregonte kujtdo që e dëgjonte. Ai u përpoq të krijonte një grup me njerëz të pasur të cilët do të ndërtonin një sistem monetar alternativ ndaj atij që kontrollohej nga Elita. Jeta e tij në Angli u kërcënua dhe ai u zhvendos në Amerikë për të vazhduar punën e tij. Kur ai u përpoq të prezantonte një sistem kredie pa-interes për fermerët e Minensotës duke luftuar nën një mal me borxhe, ai u shtyp nga Rezerva Federale. Ai u dënua për mashtrim dhe u burgos për 45 vjet.

Mei shprehet se ai jo vetem që nuk e kreu krimin, por në fakt nuk ekzistonte fare krimi në këtë rast! Pikëpamja e Mei është se tronditjet e çmimit të naftës të viteve 1970 dhe vala e baticës së petrodollarëve e kanalizuar përmes Arabëve, bankave Elitare drejt Botës së Tretë, ishte pjesë e planit për të rrëzuar ekonominë Botërore dikur në të ardhmen. Prodhuesit Arabë të naftës, veçanërisht Arabia Saudite, nuk e kuptuan se ata ishin përdorur për këtë, shprehet Mei, dhe as se nafta Botërore dhe kartelet bankare zotëroheshin nga të njëjtit njerëz. Ai besonte se plani është për të falur borxhin e vendeve të Botës së Tretë kur t’i vinte koha e përshtatshme, në këmbim marrjes së të drejtave mbi burimet e tyre natyrore, përgjithmonë. Kjo, vazhdon Mei, do të thoshte se arabët do të humbisnin petrodollarët e tyre të mbajtura në depozitë për një kohë të caktuar në bankat botërore (ose më saktë, mbajtur nga kompanitë e krijuara mbi parimin arm’s length nga këto banka për t’i mbrojtur ata nga pasojat e një veprimi të këtij lloji). Atëherë, Kombet Arabe, do të duhej të rrisnin rrjedhën e parave kesh duke shitur aksionet e tyre në shuma tepër të mëdha, zotërimet e tokave, pasuritë, dhe bizneset kudo në Shtetet e Bashkuara dhe botën e industrializuar. Kjo, vazhdon skenari i Mei, do të shembë ekonominë Botërore dhe arabët ‘lakmitarë’ do të merrnin fajin për këtë. Bankierët dhe politikanët e Elitës në mes të kaosit dhe trazirave do të bënin një hap përpara me zgjidhje…fundi i parave kesh dhe një monedhë e vetme botërore e administruar nga një bankë qendrore botërore.

Nuk e di nëse kjo është ekzaktësisht kështu, por Xhonatan Mei dukshëm po thoshte diçka të cilën Elita nuk dëshironte që njerëzit ta dëgjonin. Jam i sigurt se plani përfshin ngjarje të ngjashme me këtë, në përfundim, nëse jo në detaje. Mei zbulon gjithashtu se e gjithë hileja, mashtrimi konfidencial, është bërë i mundur nga privilegje unike të gëzuara nga të trustet bankarë të ngritura nga origjinali Xhon D. Rokfeler. Këto truste ka kohë që janë ilegale, por po të njëjtat, të krijuara tashmë, janë lejuar të vazhdojnë. May thotë se zotërimi i këtyre trusteve i përkiste trembëdhjetë familjeve bankare të krijuara prej një kohë të gjate, shumica e të cilave janë përmendur në këtë libër.

Banka e Ushqimit

Një tjetër qëllim i Elitës është që të kontrollojë tokën dhe prodhimet e ushqimeve në çdo nivel të procesit. Prodhimet natyrale të varieteteve të farave janë shkatërruar sistematikisht dhe zëvendësuar nga farat gjenetikisht – të projektuara, të cilat, një grusht kompanish ndërkombëtare të kontrolluara nga Elita, po i patentojnë. Sipas legjislacionit të së Drejtave të Mbarështimit të Bimëve, kushdo që përdor këto fara duhet t’i paguajë një tarifë këtyre kompanive ose të përballet me një vendim për burgim gjashtëmujor ose gjoba deri në 250.000 dollarë. Kjo u zbatua për këdo, nga fermerët perëndimorë deri tek bujqit e varfër të Bangladeshit. Të njëjtat ‘patenta’ u zbatuan për të gjitha bimët, kafshët, kërpudhat, genet dhe viruset, të clat kanë qenë gjenetikisht të lidhura me të. Uruguay Round i marrëveshjes së GATT ka rritur zotërimin që kompani të tilla si ICI Britanike (e mbështetur nga BP) dhe gjigantët e USA kishin mbi varietetet globale të farave. Kjo ju jep atyre kontroll mbi atë që ne hamë madje edhe mbi faktin nëse hamë. Kjo ishte marrëveshja e GATT që politikanët, media dhe prezantuesit e mëdhenj të lajmeve po na tregonin se ishte kaq jetësore për mirëqenien tonë ekonomike!

“Revolucioni i Gjelbër” i viteve 1960 dhe 70 i cili u shit si një mënyrë për të ushqyer vendet e varfra të botës ishte, në të vërtetë, një mënyrë për të vjedhur shumëllojshmërinë e bimëve natyrale të përdorura aty dhe për t’i zëvendësuar ato me hibride të varura nga prodhime kimike të cilat po të njëjtat kompani i kanë monopolize. Ushqimet kimike po vrasin tokën dhe trupin, një tjetër formë kjo e kontrollit të popullsisë. Kontrolli dhe vartësia ishte vetë plani. Fondacioni Rokfeler mblodhi farat nga 95% e pjesës më të madhe botërore të prodhimeve të drithërave në vitet që çuan drejt e në Marrëveshjen e GATT dhe në Aktin e të Drejtave të Mbarështimit të Bimëve. Ndërkombëtarët po nxjerrin jashtë loje varietetë mbi të cilat nuk kanë të drejta dhe po e bëjnë botën të varur në ato mbi të cilat gëzojnë të drejta. Statistika të Kombeve të Bashkuara vlerësojnë se 75% e diversitetit gjenetik në prodhimet bujqësore ka humbur gjatë këtij shekulli dhe edhe ajo që ka mbetur është në rrezik të madh. Më shumë se 1500 shumëllojshmëri të farave bimore të perimeve nuk u përdorën më në Angli në vitet e para pas krijimit të listës kombëtare të specieve ‘të miratuara’. Kostoja e regjistrimit të shumëllojshmërive të farave është kaq e lartë sa që vetëm ndërkombëtarët mund ta përballojnë, dhe ende shumëllojshmëritë e krijuara – gjenetikisht, të detyruara për vendet e Botës së Tretë, janë shpesh të padobishme në këto mjedise. Kjo i shtohet urisë dhe borxheve. Në Indi, me miliona fermerë pushtuan rrugët kur një patentë e USA u dha për genet aktive të pemës neem, e cila është përdorur për shekuj me rradhë si ilaç shërimi. Askush nuk duhet të zotërojë patentën për asnjë farë ose kafshë dhe veçanërisht jo mendja e cila kontrollon ndërkombëtarët.

Politikat fermere të Komunitetit Europian dhe ato të kërkuara nga GATT janë projektuar për të shkatërruar fermerët e mesëm e të vegjël dhe për të lejuar që toka dhe tregu të merren gati tërësisht nga kompanitë ndërkombëtare nëpër botë. Mbiprodhimi në bujqësi, ‘malet’ gjalpë dhe ‘liqenet’ verë, nuk janë shkaktuar nga budallallëku. Ato janë llogaritur për të shkatërruar fermerët e vegjël. Ajo çka po u ndodhte fermerëve të vegjël në vendet e industrializuara është vetëm një vazhdimësi dhe një zgjerim i politikave të përdorura për të vjedhur tokat e fermerëve të Botës së Tretë. 90% e tregtisë së ushqimeve në këtë planet është në duart e pesë ndërkombëtarëve. Gjysma e furnizimeve tona janë të kontrolluara nga dy prej tyre, gjiganti anglo-gjerman, Unilever (kontrolluar nga klonet e Grupit Bilderberg) dhe korporata Nestle në fortesën e Elitës në Zvicër. Edhe njëherë ne shohim se ‘tregtia e lirë’ është në të vërtetë një kartel, mjeti nëpërmjet të cilit i madhi shkatërron të voglin dhe paguhet për këtë veprim me para publike. Ashtu si Xhon D. Rokfeler i Riu, shprehet: “Konkurrenca është një mëkat”. Në Bashkimin Europian është vlerësuar se ndërkombëtarët marrin rreth 10 deri në 12 bilionë marka gjermane çdo vit, thjesht dhe vetëm për transportin e mallrave dhe lëndës së parë përmes kufijve kombëtarë për t’i ripaketuar ato duke i dhënë kështu të mirave materiale një ‘imazh kombëtar’. Përfituesi më i madh është Unilever, i cili kishte lidhje të ngushta familjare me Perandorinë e Supermarketeve Sainsburg. Unilever rriti fitimet e tij në një vit me 25.6%, në kohën kur të ardhurat bujqësore në Danimarkë kishin rënë me 35.3% dhe në Gjermani me 27.5%. Këto janë fitimet për t’u arritur nga korporatat sa që edhe kompanitë e makinave si Volksëagen dhe Daimloer Benz hynë në tregun e rritjes së bagëtive, një biznes i cili na ka drejtuar në një shkatërrim të bandave të stërmëdha të pyllëzimeve.

E gjitha kjo përshtatet me planin global për vartësi dhe kontroll në çdo aspekt të jetës sonë. Ata duan, në kuptimin e vërtetë të fjalës, që ne të jemi robotë, të programuar për të bërë atë që na është thënë dhe sistemi bankar/tregtar është shtylla kryesore e kësaj strategjie. Ashtu si ndodhi me luftërat dhe konfliktet, shpresoj se ju mund të shihni se aty nuk është nevoja për të gjithë varferinë dhe vuajtjet ekonomike që ne ashpërsisht durojmë, për të dëshmuar në ekranet tona të televizionit. Kjo nuk duhet të ndodhë. Aty ka mjaftueshmëri për të gjithë: ushqim të mjaftueshëm, ngrohtësi të mjaftueshme, pra ka mjaftueshmëri për të gjitha që ne na nevojiten për një jetë të mirë, madje edhe duke marrë në konsideratë numrin e njerëzve që aktualisht po zaptojnë Planetin e Tokës. Vuajtjet dhe varfëria ndodhen aty nga projektimi për të na kontrolluar ne, për të na ndarë dhe sunduar, urdhëruar dhe për të krijuar frikën brenda nesh se nëse ne nuk përshtatemi me të dhe të luajmë lojën me rregullat që janë caktuar nga Elita, në gjithashtu do të përfundojmë në ngushtica të tmerrshme. Gjithkush për vetveten. Fituesit i marrin të gjitha. Është një betejë e quajtur mbijetesë, një betejë drejt vdekjes. Mendja njerëzore kolektive ka ndërmarrë përsipër ato modele mendimesh duke krijuar këtë realitet.

Por kujtoni, kujtoni, kujtoni. Nuk duhet të jetë kështu. Kjo nuk duhet të jetë e ardhmja. Ne po krijojmë të ardhmen tonë me çdo veprim dhe mendim. Nëse ajo që ne mendojmë dhe bëjmë ndryshon, kështu do të bëjë edhe e ardhmja. Nëse ju thërrisni kurajën tuaj dhe mbaheni të fortë, ne mund t’i lemë fëmijëve tanë një botë që është e lirë, me të vërtetë e lirë. Këtu nuk ka asgjë dhe asnjë që të na ndalojë ne, në se ka mjaftueshëm njerëz që të kërkojnë një fund për këtë manipulim dhe në se ata janë të përgatitur për të punuar papushim për këtë qëllim. Jo, askush, as Elita Botërore.

nga **Rifat** Wed Feb 01, 2012 5:40 pm

Dora e fshehtë

[You must be registered and logged in to see this link.]

“Ai që ka përfitimin më të madh nga krimi
Është personi që ka më shumë mundësi ta ketë kryer atë.”
Seneka (Seneca), Dramaturg Romak

Forca e fshehur, e cila është përgjegjëse për të gjitha këto ngjarje të dukshme ekonomike, është gjërësisht e pranishme edhe në arenën politike globale dhe kombëtare. Dora e fshehtë e Elitës dhe piramida e saj e mashtrimit duket se janë mbrapa morisë së vrasjeve dhe skandaleve, zyrtarisht, të palidhur me njëri-tjetrin.
Për shembull, ç’lidhje të dukshme mund të ketë midis vrasjes së president Xhon F. Kenedi në vitin 1963, bombës në Oklahoma në vitin 1995, Luftës së Vietnamit dhe operacionit drogë – në këmbim të armëve gjatë administratës së Regan-Bush në vitet 1980, të njohur si Kundër-Irani? Cila mund të jetë lidhja midis vrasjes së Martin Luter King dhe Malkolm X, skandalit të Uotërgeit që rrëzoi Riçard Nikson, luftës së Bay of Pig kundër Kubës së Kastros në vitin 1961, që bënë kaq shumë për të diskredituar Xhon F. Kenedin, shkarkimit të Margaret Theçerit nga posti i Kryeministres së Mbretërisë së Bashkuar në vitin 1990, dhe shtypjes së informacionit rreth fenomenit UFO, i cili është identifikuar që nga koha e luftës?
Përgjigjja është Elita dhe Syri që Sheh Gjithçka.

E njëjta forcë qëndron mbrapa të gjitha këtyre ngjarjeve dhe shumë të tjerave, të panumërueshme, të cilat, në sipërfaqe dhe në media, nuk kanë asnjë lloj lidhje me njëra tjetrën. Në këtë kapitull do të tregoj se si këto vrasje dhe ngjarje politike kanë qenë pjesë e të njëjtit plan veprues, i cili heq qafe këdo që i del përpara gjatë rrugës, qoftë nëpërmjet vrasjes fizike qoftë nëpërmjet asaj që duket si natyrore. Të kuptosh këtë gjë është shumë e rëndësishme sepse një metodë përmes së cilës mendja njerëzore devijon nga të parit e këtyre lidhjeve është barazi me promovimin e “një minusi” për çdo ngjarje. Kjo është bërë nëpërmjet parimit “vrasës i vetëm-pa bashkpunëtorë”. E njëjta strategji është përdorur kur për çdo luftë civile kombëtare dhe revolucion është thënë se ka qenë i/e kufizuar vetëm në atë vend dhe jo pjesë e revolucionit botëror i cili e përhap problemin në të gjithë planetin, drejt një fundi të përbashkët.

Lufta e Vietnamit

Lufta e Vietnamit ka shkaktuar kaq e kaq ngjarje dhe ngatërresa. Popullit i është thënë se Shtetet e Bashkuara u nisën drejt këtij shpartallimi për të sfiduar përhapjen e “komunizmit”. Tashmë e kemi parë se “komunizmi” ishte krijimi i të njëjtës Elitë, e cila publikisht promovoi “kapitalizmin”. Pra, rezulton se ka një tjetër arsye mbrapa një lufte nga e cila janë vrarë kaq shumë persona në të dyja “kampet”. Koloneli i Forcave Ajrore, në pension L. Fleçer Prouti (L. Fletcher Prouty), ka qenë shefi i operacioneve speciale për Bashkimin e Drejtuesve të Trupës (Joint Chiefs of Staff), gjatë viteve të Kenedi dhe kishte direkt në ngarkim një sistem global që siguronte mbështetje ushtarake për aktivitetet e fshehta të CIA. Ai shkroi një libër të titulluar The Secret Team dhe në filmin JFK, Koloneli X, me sa duket, ka qenë bazuar tek Fleçer Prouti, i cili i këshillonte kineastët.1 Më 13 Prill 1995, Prouti foli në radion Free America rreth së shkuarës të Luftës së Vietnamit. Ai tregoi se më 29 Janar 1954, drejtori i CIA, Alen Dalles (Allen Dulles), gjatë një takimi në Shtëpinë e Bardhë, siguroi miratimin për krijimin e një organizate të quajtur Misioni Ushtarak i Saigonit (Saigon Military Mission). Burri që u zgjodh për të drejtuar këtë “Mision” ishte Koloneli i dikurshëm Eduard Lansdeil (Edëard Lansdale), i cili kishte punuar për CIA për të rrëzuar qeverinë e Presidentit Filipinez, Ramon Magsajsai (Ramon Magsaysay). Ideja ishte që Landsdeil të vendosej në Vietnam për të kryer aty të njëjtën punë. Vietnami në atë kohë ishte ndarë në paralelin e 17 të, në Vietnamin Verior dhe Vietnamin Jugor, nga e ashtuquajtura Marrëveshja e Gjenevës (Geneva Agreement). Do të kishte zgjedhje, dhe Ho Shi Min (Ho Chi Minh) në Veri ose Ngo Din Diem (Ngo Dinh Diem) në Jug, do të zgjidhej për të qeverisur mbi të gjithë vendin. Gjithsesi, kjo ishte teoria.

Elitës i interesonte më mirë lufta. Kjo do të siguronte përfitime shumë të mëdha për bankat dhe kompanitë e armëve (të njëjtët njerëz), do të ndihmonte në destabilizimin e shoqërisë Amerikane, do të krijonte përçarje dhe sundim në Lindjen e Largët, duke siguruar një mburojë për tregtinë gjigande të drogave të rënda. Prouti tha se për të krijuar figurën e një armiku me qëllim justifikimin e luftës, Misioni Ushtarak Saigon (Alen Dalls dhe CIA) u nisën drejt terrorizmit të “betejës psikologjike”. Ata zhvendosën mbi një milion Vietnamezë nga Veriu në Jug midis viteve 1954 dhe 1955. Transportet e Flotës Detare Amerikane mbajtën më shumë se 657.000 prej tyre dhe linjat ajrore të CIA transportuan 300.000. Qindra mijëra të tjerë u bindën të ecnin në këmbë. Këta njerëz nuk kishin ushqim dhe as para dhe filluan të organizoheshin në grupe gangsterësh dhe banditësh për të vjedhur atë që iu nevojitej për të mbijetuar. Me rritjen e këtij fenomeni, Amerikanët, të cilët në mënyrë të qëllimshme e kishin krijuar problemin, i pagëzuan këto banda gangsterësh si “lëvizje rebelësh” nga Veriu dhe i quajtën “Viet Kong”. Kështu, u krijua “justifikimi” (problem - reagim - zgjidhje) për luftën e Vietnamit.

Robert Meknamara (Robert McNamara) (CFR, TC, Bil), sekretar i mbrojtjes së Kenedit, në periudhën e Vietnamit, dhe më vonë drejtues i Bankës Botërore, tashmë ka rrëfyer publikisht se Vietnami ishte një luftë që kurrë nuk duhej të ishte luftuar. Ai tha se ajo ishte një luftë që Shtetet e Bashkuara nuk mund ta fitonin dhe që madje asnjëherë nuk u përpoqën ta fitonin. Në të vërtetë, ai mund të kishte shtuar se ajo ishte një luftë që asnjëherë nuk u deklarua zyrtarisht. Emri i mesit i Meknamara është “Strange” (i çuditshëm) dhe kjo ishte një zgjedhje frymëzuese duke patur parasysh të dhënat manipuluese te pafundme që ekzistojnë për të. Ai ishte burri mbrapa spastrimit të xhunglës, i njohur si Agjenti famëkeq “Portokall”. Arsyeja për të cilën ai kishte zgjedhur të “tregonte gjithçka”, nuk është e qartë. Që të dy, Meknamara dhe Prouti, bien dakord se Presidenti Kenedi dëshironte të tërhiqej nga Vietnami dhe t’i jepej fund luftës. Prouti tregon se Kenedi miratoi një dokument të quajtur Memorandumin 263 i Veprimeve të Sigurimit Kombëtar. Kjo tregon se ushtarët e ShBA-së dhe persona të tjerë do të dilnin nga Vietnami nga viti 1965. Kjo ndoqi një sërë takimesh të thirrura nga presidenti për të diskutuar mbi Vietnamin, shumica e të cilave janë regjistruar e bërë publike në botimet e Zyrës së Botimeve Qeveritare, Marrëdhëniet e jashtme të Shteteve të Bashkuara në viteve 1961-1963 (Vëllim,i IV): Vietnam (gusht deri në dhjetor 1963). Meknamara tregon se Kenedi refuzoi gjithashtu të nënshkruante prezantimin e forcave luftuese të USA në Vietnam. Sidoqoftë, Elita, nuk dëshironte që lufta të mbaronte kaq shpejt dhe pasi Kenedi u vra në vitin 1963 aty nuk kishte më tërheqje. Sipas Meknamara, pasardhësi i Kenedit, Lindon Xhonson (Lyndon Johnson), përhapi raporte false rreth një sulmi Vietnamez Verior mbi shkatërruesit amerikan në Gjirin Tonkin (Gulf of Tonkin). Meknamara tregon se ky sulm nuk arriti të realizohej, por falë raportimeve të padyshimta të këtij “fakti” nga media, u “justifikua” më tej përshkallëzimi i luftës. Gjatë gjithë viteve 1960, nëpunësit e perandorisë bankare të Morgan ishin zyrtarë në armatën ushtarake të qeverisë.

Më 4 qershor 1971, një grup të rinjsh amerikanë u mblodhën në Detroit, Miçigan (Detroit, Michigan) për të ngritur një padi formale kundër një liste njerëzish, për të cilët u tha se ishin përgjegjës për masakrën e quajtur Vietnam. Njerëzit që u përmendën ishin: Uilliam F. Bakli Xhunior (Ëilliam F. Buckley Jr); Deniël Elsberg (Daniel Ellsberg); Henri Kisinger; Henri Kabot Loxh (Henri Cabot Lodge); Robert Meknamara; Andre Mejer (Andre Meyer); David Rokfeler; Nelson Rokfeler; Din Rask (Dean Rusk); Uolt U. Rostou (Ëalt Ë. Rostou); dhe Maksuell D. Teilor (Maxuell D. Taylor). Këta emra gëlojnë me anëtarët e Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë (CFR) dhe grupit Bilderberg. Për të thënë gjithë të vërtetën, ajo listë është edhe më e gjatë. Vietnami ishte një tjetër katastrofë njerëzore e projektuar. Ndodhi sepse ishte krijuar për të ndodhur në ndjekje të Rendit të Ri Botëror. Pastaj nëse do të kujtoni, boksieri Muhamed Ali u burgos për “krimin” që kishte refuzuar të merrte pjesë dhe burrat amerikanë janë ende duke parë me përçmim për të “shmangur projektin” ndaj Vietnamit. Të bëhesh mish për top për dikë tjetër, të bën “burrë” apo jo? Të tjerë u trajtuan si lebrozë kur u kthyen nga Vietnami për shkak se rruga amerikane e “krenarisë” u dëmtua nëpërmjet dështimit për të fituar. O Zot! O Zot!

Xhon F. Kenedi (John F Kennedy)

“Vrasësi i vetëm” i presupozuar i Xhon Kenedit, Li Harvei Osuald (Lee Harvey Osëald), ishte një pasuri e CIA, që u ngrit për të marrë përsipër përgjegjësinë. Ai ishte “qulli”, ashtu siç e quanin atë në Amerikë. Hetimet nga Përfaqësuesi Ligjor i Rajonit të Neë Orleans, Xhim Garrison (Jim Garrison), tregoi se Osualdi nuk mund të ketë qenë përgjegjësi i mundshëm. Sidoqoftë, siç provon një film kinematografik marrë nga provat e një shikuesi Abraham Zaprudes, Kenedi u vra me plumb nga pjesa e përparme e makinës dhe jo nga mbrapa, nga ku Osuald supozohej se ka qëlluar nga një magazinë librash. Vrasja nuk ishte vepra e vetëm një burri, por e profesionistëve të trajnuar mirë dhe të bashkërenduar në një skuadër profesionistesh. Osuald, i cili e kuptoi se do te ngrihej dhe ishte përgatitur për të thënë këtë në gjyq, u mor nga një vend publik ku pronari i një klubi nate, Xhek Rubi, e vrau atë. Vetë Rubi më vonë vdiq shumë përshtatshmërisht ose, në fund të fundit, u zhduk. Plani u përmbush. Ishte një vrasës i vetëm dhe vrasësi i vetëm ishte tani i vdekur. Fundi i historisë. Jetë të gjatë presidentit Xhonson.

Përfaqësuesi ligjor Xhim Garrison, burri i paraqitur në filmin JFK, është ende personi i vetëm që kishte provuar një të dyshuar për vrasjen e presidentit. Ky ishte Klei Shau (Clay Shaë). Çështja e Garrison kundër Shau u dëmtua ashpërsisht nga vrasja dhe kërcënimi i dëshmitarit të tij kryesor dhe Shau u quajt i pafajshëm. Më vonë u bë e njohur se Shau kishte punuar për CIA gjatë gjithë kohës. Shau ishte gjithashtu drejtor i Permindex, një kompani qendrore e Mosadëve, e cila vepronte si një agjenci vrasjesh. Garrisoni vërtetoi se dëshmitarët që lidheshin me vrasjen, u kërcënuan kur ata dhanë versionin e tyre të ngjarjeve që nuk përputhej me linjën zyrtare. Disa njerëz, të cilët i dhanë dëshmi komisionit Uarren, që “investigoi” vrasjen, thanë se pohimet e tyre ishin ndryshuar në raport dhe në disa raste firmat e tyre ishin falsifikuar mbi pohime te cilat ata nuk i kishin bërë. Aty kishte kaq shumë tregues të vrasjes zyrtare, por edhe të fshehjes apo mbështjelljes të mirë zyrtare të kësaj vrasjeje. Trupi i Kenedit u largua nga Dallasi për një ceremoni “pas vdekjeje” në Uashington, nën kontrollin ushtarak. Patologu ishte i rrethuar nga zyrtarë në kohën kur u bë ekzaminimi i trupit dhe atij iu tregua se çfarë duhet të zbulonte. Truri i presidentit, ekzaminimi i të cilit tregonte drejtimin e plumbit që e vrau atë, u deklarua “i zhdukur” dhe asnjëherë nuk u gjet. Dhjetra njerëz të tjerë, të cilët me sa duket dinin diçka rreth vrasjes, pësuan vdekje të parakohshme: nga përplasja e makinës, të shtënës e deri tek klasikja e Elitës Botërore, “vetëvrasje” e sajuar. Ngjarjet në Dallas, Teksas në po atë ditë tragjike, 22 nëntor 1963, ishin një grusht i Elitës, i organizuar mirë, mbi Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Ai u krye kaq mirë sa që vetëm një pakicë e mori vesh se ky grusht kishte ndodhur në të vërtetë.

Ekzistojnë dyshime të pafundme rreth atij që e vrau Kenedi-n. A ishte CIA? Mafia? Kush? Si zakonisht, shumë dizinformacion u shpërnda për të ngatërruar dhe devijuar mendjen njerëzore, por kur ju shikoni natyrën e piramidës manipuluese, ajo ndoshta përfshin shumë agjenci të ndryshme, të cilat ishin të kontrolluara nga Elita. Në këtë mënyrë mund të ketë koordinime midis elementëve brenda CIA, FBI, sindikatës së krimeve të organizuara, departamentit policor Dallas, ushtrisë, Departamentit të “Drejtësisë”, medias, presidentit pasues Xhonson dhe disa të tjerëve. Në këtë pikë, Frimasoneria ishte gjithashtu nje tjeter element unifikues. Afër vendndodhjes së vrasjes sot është një monument obelisk për Frimasonerinë me flakën e Luciferit të pozicionuar në majë. Mosad dhe CIA ishin agjencitë e para të përfshira, sipas bindjes time, dhe madje shoferi i makinës së Kenedit, agjenti Uilliam Grir (Ëilliam Greer). Trajnimi bazë i të gjithë shoferëve në agjencitë e inteligjencës dhe firmave të sigurimit në të gjithë botën është: Nëse dëgjoni goditje me armë, goditni dyshemenë me këmbën juaj të djathtë, dilni jashtë zonës me shpejtesinë e makinës. Grir ndalon! Mbase ai ka qenë rimishërimi i djalit, që shoqëroi me makinë Arkdukën Ferdinand.

Dukej qartë, se Xhon dhe Bob Kenedi përbënin për Elitën, një lajm ogurzezi, ndoshta më shumë se për një arsye. JFK ishte një presidencë e grupit Bilderberg, ashtu si Karter ishte një administrues i Komisionit Trepalësh. Kenedi, me sa di unë, nuk ishte një Bilderberg, por shumë nga stafi i tij drejtues ishin të tillë. Din Rask, Xhorxh U. Boll, MekXhorxh Bandi, Artur Din, Uolter Raskou, Xhorxh MekGi, Robert MekNamara dhe Pol Nitze ishin të gjithë Bilderbergë. NdihmësSekretari i tij dhe nënsekretari i Shtetit ishte… Averell Harriman, një nga arkitektët kryesorë të luftës së Vietnamit. Kenedi i kërkoi vëllezërve Broën, kolegut të Harriman, Robert Lovet, t’i jepte atij një listë të kandidatëve të mundshëm për kabinetin e vet! Ai gjithashtu pranoi këshillën e Nelson Rokfeler për të caktuar Din Rask si sekretarin e tij të shtetit, një njeri të cilin ai nuk e kishte takuar asnjëherë. Rask mori leje në mungesë nga puna si kreu i Fondacionit Rokfeler, për të pranuar punën. Kenedi (CRF) “zgjodhi” gjithashtu Daglas Dilon (Douglas Dillon) (CFR) për t’u bërë sekretari i thesarit. Dilon ishte i besuari i fondit të Vëllezërve Rokfeler.

Funksionarët e lidhur Rokfeler e mbajtën gjithashtu vendin e thesarit të shtetit nën Ajzenhauer, Xhonson dhe ndoshta çdo president tjetër të kohëve moderne.
I a vlen të shohësh vrasjen e Kenedit në disa detaje sepse ajo të ofron një shembull madhështor të metodave të përdorura nga Elita dhe zgjerimit të influencës së tyre në këtë ngjarje. Unë jam borxhli ndaj një pjese të këtij seksioni të librit brilant nga Majkëll Kollins Pajpër (Michael Collins Piper) të quajtur Gjykimi përfundimtar, Lidhja e munguar në komplotin vrasës të JFK. Xhon F. Kenedi ishte djali i Jozef P. Kenedit, ambasadori i SHBA-së në Londër kur Tailer Kent (Tyler Kent) u burgos për shkak se tregoi telegrafet shokues para lufte, midis Ruzveltit dhe Çurçillit. Xho Kenedi ishte një personazh i majtë, i cili mori pjesë në nënbotën kriminale dhe bëri një pasuri të madhe nga drejtimi i pijeve alkoolike gjatë periudhës së ndalimit të këtij fenomeni. Ai me sa duket nuk kishte një dashuri të veçantë për njerëzit hebrenj dhe ai u bë një armik i betuar i Mejër Lanski, kreu i Sindikatës së Krimeve të Organizuara. Aty kishte dy grupe kryesore brenda krimeve të organizuara, La Cosa Nostra, e njohur më mirë si mafia italiane dhe operacionet hebraike, pagëzuar si “Kosher Nostra”. Lanski udhëhoqi të dytën dhe në kundërshtim me mitin popullor dhe historive të medias, ishte ai, dhe jo italianët, i cili ishte “bosi i bosëve” në krimet e organizuara. Lidhja e hidhur e Xho Kenedit me Lanskin u përkeqësua edhe më shumë, nga ç’dukej kur një nga burrat e Lanskit rrëmbeu një nga ngarkesat kontrabandë të uiskit të Kenedit nga Irlanda. Sipas familjes së bosit të mafies së Çikagos, Sem Xhankana (Sam Giancana), “Mafia hebraike” në Detroid, të ashtuquajturit gangsterët Purple, lëshuan një “kontratë”, mbi jetën e Xho Kenedit, për te kryer aktivitetet e tij të pijeve nëpërmjet territorit të tyre. Kenedi, tregon Xhankana, shkoi në Çikago për t’u lutur për jetën tek bosat e Mafies, dhe influenca e tyre e shpëtoi atë. Kjo ishte e kaluara nga e cila u shfaq Xhon F. Kenedi, presidenti i 35-të i Shteteve të Bashkuara.

Në kohën kur JFK ktheu sytë për nga presidenca, ai kishte një numër pengesash që duhet të kapërcente, veçanërisht atë të armiqësisë së thellë të Kenedit me Lobin e Hebrenjve në SHBA dhe të Sindikatës Kriminale të Mejër Lanski. Kenedit i nevojiteshin paratë dhe mbështetja e të dy palëve, grupeve hebraike dhe krimit të organizuar nëse ai do të kishte ndonjë mundësi fitimi. Në vitin 1957, ai e zemëroi më shumë Izraelin (Rothsçajlldët / Elitën Botërore) dhe rrjetin e tij masiv në SHBA kur, si një senator i ri, ai mbështeti kërkesat nga Algjeria për pavarësi nga Franca. Izraeli, e kundërshtoi këtë egërsisht. Por, babai Xho Kenedi vendosi të gëlltiste krenarinë dhe të linte mënjanë ndjenjat e tij për t’u siguruar që djali i vet do të bëhej një president. Sipas DiUest Huker (DeËest Hooker), një ekzekutiv mikpritës i Nju Jorkut, ai njëherë i afroi Xho Kenedin një propozim biznesi për të ngritur një rrjet televiziv të pavarur nga paratë dhe kontrolli Hebre. Për këtë takimi, Huker u shpreh:

“Xho pranoi se kur ai ishte ambasador në Angli, kishte qenë pro Hitlerit. Sidoqoftë, fjalët e Kenedit ishin “ne” e humbëm luftën. Me “ne” ai nuk nënkuptonte Shtetet e Bashkuara. Kur Kenedi tha “ne”, ai nënkuptonte jo hebrenjtë. Xho Kenedi besonte se ishin hebrenjtë, të cilët e kishin fituar Luftën e Dytë Botërore.

“Kenedi shprehet: “ Bëra çka mundja për të luftuar fuqinë hebreje mbi këtë vend. U përpoqa të ndaloja Luftën e Dytë Botërore, por dështova. Kam bërë aq para sa më duheshin, dhe tani po u a kaloj gjithçka që unë kam mësuar djemve të mi”.

“Unë nuk bashkohem me “humbësit”, më tregoi Kenedi. Unë u jam bashkuar “fituesve”. Do të punoj me hebrenjtë. Po u mësoj djemve të mi të gjitha sekretet dhe ata do të punojnë me hebrenjtë. Jam unë ai që do ta bëj Xhekun (Xhek Barkçarësin) presidentin e parë katolik irlandez të Shteteve të Bashkuara dhe nëse kjo do të thotë të punosh me hebrenjtë, kështu qoftë. Kam simpati për atë çfarë po bën Huker”, shprehet Kenedi, ‘por nuk do të bëj asgjë që do të shkatërrojë mundësinë e Xhekut për t’u bërë president’.”

Ngjarjet pa dyshim do të mbështesnin pretendimet e Huker. Xho Kenedi, për të ngritur histori “të reja” u shfaq duke u lutur për mbështetje naziste për kundërshtarin e djalit të tij, Riçard Nikson, dhe JFK filloi një seri takimesh me grupin hebre, veçanërisht me Organizatën Izrael Bond, e cila, e panjohur për Kenedin në atë kohë, po krijonte para private për programin bërthamor sekret të Izraelit, të kryesuar nga Viktor Rothsçajlld. Kenedi e siguroi atë se ai do të ishte i mirë për Izraelin dhe lobin hebre të SHBA. Feinberg i tha Kenedit: “Rruga ime drejt pushtetit ishte bashkëpunim në kuptimin e nevojave të tyre - para për fushatën”. Feinberg sigurisht krijoi një donacion prej 500,000 dollarësh nga burime hebraike. Privatisht, prapë se prapë, Kenedi u trondit në atë që ai po shihte. Redaktori i një gazete, Çarlis Bartlet tha, se Kenedi, një mik i ngushtë, shkoi me automjet për ta parë pas takimit me Feinberg dhe të tjerët. Bartlet shprehet: “Si një qytetar amerikan ai u akuzua se kishte një grup Zionist me vehte, dhe thotë: “Ne e dimë që fushata juaj është në telashe. Ne po ofrohemi të paguajmë faturat tuaja nëse ju do të na lejoni të kemi kontroll të politikës suaj të Lindjes së Mesme”.

Bartlet, tha Kenedi, është zotuar se nëse ai do bëhej president, do t’i jepte fund fuqisë të interesave të grupeve speciale, veçanërisht atyre të huaja, për të urdhëruar përfundimin e fushatës zgjedhore dhe politikës së jashtme nëpërmjet manipulimit të tyre ekonomik dhe financiar. Ndërkohë, ai kishte vendosur në mënyrë të qartë, dhe ishte shprehur se atij i nevojiteshin paratë e tyre për të fituar fuqinë në vend të parë, ashtu si ai bëri me Meëjr Lanski dhe mafien. Xho Kenedi u kthye te Sem Xhankana i Mafies së Çikago, ku shpëtoi jetën, kur hebrenjtë gangsterë e kriminelë caktuan një kontratë mbi të. Familja Xhankana tregon se baba Kenedi iu lut Xhankanës për të mbështetur djalin e tij në zgjedhje dhe ranë dakord në një marrëveshje. Kur Xhankana tha se ai nuk ishte i bindur se Kenedi do t’i ofronte gjithçka për ndihmën e tij, babai Kenedi thuhet se i është përgjigjur:

“Unë mundem. Dhe unë do të mund. Më ndihmo tani Sem dhe unë do shoh se Çikago dhe ju do të uleni në një Zyrë Ovale të mallkuar nëse do të dëshironi. Se ju do të keni veshin e presidentit. Por mua thjesht më duhet kohë… Djali im, presidenti i Shteteve të Bashkuara, do ’ju detyrohet për jetën e babait të tij. Ai nuk do t’ju refuzojë kurrë. Keni fjalën time.”

Ndërkohë, JFK po bënte marrëveshjet e tij me gangsterët. Regjistrimet telefonike të FBI dhe dokumentat, zbuluan se Xhon “Xhek” Kenedi kishte “kontakt të drejtpërdrejta” me Mejër Lanski gjatë fushatës presidenciale të vitit 1960. Atëherë, këtu kemi një situatë ku Kenedi kishte vendosur pakte me lobin Izraelit (në fakt me Izraelin dhe Rothsçajlldët) dhe krimin e organizuar. Në këmbim, Izraelitët/Rothsçajlldët dëshironin kontroll të politikës së presidentit Kenedi për Lindjen e Mesme, dhe banda dëshironte të lihej e vetme për të vepruar me sindikatën ndërkombëtare kriminale, kryesuar nga Mejër Lanski, pa ndërhyrje nga agjencitë qeveritare të zbatimit të ligjit. Ata ishin për një goditje në të dyja pikat. Që të dyja do të përfshiheshin në vrasjen e Kenedit.

Ashtu si tregon edhe Majkëll Kolins Pajpër kaq madhërishëm në librin e tij, Gjykimi Përfundimtar, aty ka elementë kyç për historinë e Kenedit, të cilat janë ndrydhur për shkak se ata do të dërgoheshin drejt Izraelit. Kenedi fitoi zgjedhjet e vitit 1960 me vetëm 100,000 vota diferencë, kufiri më e vogël në historinë amerikane, një konfirmim se sa vendimtare ishte mbështetja financiare dhe politike nga grupi Izraelit dhe krimit të organizuar. Por JFK nuk kishte asnjë qëllim, me sa duket, për t’iu dhënë atyre atë çka kishin paguar. Krejtësisht e kundërta. Pothuajse që nga ngjitja në post, Kenedi ndërmori një luftë sekrete me Izraelin dhe kryeministrin e tij, David Ben-Gurion, përtej politikës amerikane në Lindjen e Mesme, dhe programit të armëve bërthamore Izraelite. Kenedi vendosi pa lëkundje politikën “jofavorizuese” në Lindjen e Mesme për të siguruar influencën amerikane në të gjitha ato vende, dhe u tmerrua kur dëgjoi rreth zhvillimeve Izraelite të bombës atomike. Ben Gurion mohoi faktin se vendi i tij kishte një program të tillë, por ashtu siç ka treguar historia, ai po gënjente. Abraham Feinberg, i cili rregulloi financimin e zgjedhjeve të Kenedit nga lobi Izraelit, i tregoi presidentit se kërkesat e tij për inspektim të fabrikës bërthamore izraelite në Dimona, do të “mund të rezultojnë në një mbështetje më të pakët në zgjedhjet presidenciale të vitit 1964”. Në vitin 1962 dhe 63, Kenedi prezantoi gjithashtu një total prej shtatë aktesh të Kongresit për të reformuar ligjet mbi financimet e fushatës nga interesa të grupeve speciale. Kenedi po bëhej seriozisht jopopullor me terroristët dhe banditët të cilët kontrollonin dhe po kontrollojnë Izraelin në shfrytëzimin e njerëzve hebrenj si një e tërë.

Më tej, Kenedi, rriti tensionin me mbështetjen e tij për një zgjidhje të drejtë të problemit të refugjatëve palestineze të shpërngulur nga Izraeli. Ai i bëri presion Izraelit në Kombet e Bashkuara për të arritur në një rezolutë në Kombet e Bashkuara duke kërkuar drejtësi për refugjatët, por ministri i Jashtëm Izraelit, Golda Meir (një kryeministre e mëvonshme) shfaqi “habinë dhe zemërimin” e saj ndaj politikës së Kenedit. E gjitha kjo iu shtua masivisht armiqësisë me Ben Gurion dhe në anën e Izraelit të paktën, antipatia u shndërrua në një urrejtje të fortë të Kenedit. Më 16 qershor të vitit 1963 Ben Gurion dha dorëheqjen si kryeministër dhe Ministër i Mbrojtjes. Ndërkohë që për këtë arsye u ofruan vendime të tjera zyrtare, prapa kuintave ai besonte se politika e Kenedit, e paanshme në Lindjen e Mesme, ishte kërcënuese për ekzistencën e Izraelit të tij të dashur. Ai nuk mund të ndryshonte mendjen e Kenedit dhe kështu ai dëshironte që dikush tjetër të përpiqej për këtë. Në një nga shkëmbimet e tij të fundit me Kenedin, ai shprehet: “Zoti President, njerëzit e mi kanë të drejtën për të ekzistuar… dhe kjo ekzistencë është në rrezik”. Sipas kërkimeve të Majkëll Kolins Pajp në Gjykimin përfundimtar:

“… në ditët e fundit si kryeministër, (Ben Gurion) urdhëroi Mosadin e Izraelit për të skenarizuar vrasjen e Xhon F. Kenedit. Bazuar në evidencat plotësuese, ne besojmë se Mosadi ndërmori hapat e nevojshme dhe ia arriti këtij qëllimi.”

Mosad pa dyshim që kishte disa lidhje të ngushta me ato të cilët dëshironin të shihnin fundin e Kenedit, veçanërisht CIA dhe Mejër Lanski. Kenedi gjithashtu i shihte te dyja krahët. Ndërkohë që Kenedi kishte pranuar paratë e fushatës nga Lanski dhe Mafia, por realisht kërkonte t’i rrënonte ata. Njëherë në zyrë ai caktoi vëllain e vet Bobi si përfaqësuesin e përgjithshëm ligjor, dhe filloi një fushatë masive kundër sindikatës së krimit të organizuar. Lanski dhe mafia u fyen në atë që panë, duke e cilësuar si një tradhëti. Me lidhjet e tij të ngushta me CIA-n dhe Mosadin, Lanski më përpara kish qenë i paprekshëm, por tani ai dhe operacionet e tij ndërkombëtare ishin nën kërcënim. Kenedi kuptoi gjithashtu se CIA ishte jashtë kontrollit dhe po vazhdonte me axhendën e saj. Kjo e vuri atë përballë një kriticizmi shumë të ashpër në katastrofën Bay of Pigs, përpjekjet e dështuara për të lëvizur Kastron nga Kuba. Në të ishte i përfshirë gjithashtu dhe rrjeti i vrasjeve të Lanskit, sepse kazinoja e tyre dhe aferat me prostitucion në Kubë u shkatërruan nga ardhja e Kastros. Kenedi grabiti Alen Dalls, kreun e CIA-s dhe financuesin e Adolf Hitlerin dhe u zotua të “përçajë CIA-n në mijëra copëza të vogla dhe ta hedhë në erë”. CIA, si Lansky dhe lobi Izraelit, e dinin se mbijetesa e strukturës së fuqive të tyre ishte e kërcënuar nga Xhon dhe Bobi Kenedi. Asnjë nga këta grupe nuk kishte fuqinë dhe organizimin për të lëvizur Kenedin dhe këtu ai e ka fjalën për të tre Kenedët.

Për më tepër, ai kishte vendosur të tërhiqte Shtetet e Bashkuara nga lufta e Vietnamit, më shumë për të trembur e frikësuar Lanskin, Mosad dhe CIA-n të cilët po e përdornin konfliktin si një mbulesë për drejtimin e operacioneve të tyre të drogës në Azinë Jugore dhe Lindore, dhe ndaj Izraelit, i cili besonte se ndërkohë që vëmendja e SHBA-së ishte drejtuar nga Vietnami, nuk mund të mbante një sy mbyllur në atë që po ndodhte në Lindjen e Mesme. Sigurisht, fabrikimi i armëve dhe bankat globale gjithashtu dëshironin që lufta të vazhdonte. Dhe ende ishte një tjetër arsye përse Kenedi ishte thellësisht jopopullor me Elitën Botërore ashtu si politikat e tij presidenciale e bënë të qartë. Ai dëshironte të shkatërronte fuqinë e Bordit të Rezervave Federale me anë të nxjerrjes së parave pa interesa. Në fakt ai tashmë e kishte ndërmarrë një nismë të tillë përpara vdekjes së tij dhe disa nga shënimet e tij mbi heqjen e interesit, janë në qarkullim edhe në ditët e sotme. Ky ishte tmerri dhe ankthi më i keq i Elitës. Presidenti i fundit, i cili hoqi interesin e parave ka qenë Abraham Linkoln dhe shihni se çfarë i ndodhi atij. Forcat e radhitura kundër Kenedit në vitin 1963 ishin thjesht të pamasa. Në të vërtetë, kur ju shihni përtej fasadave, aty do të jenë gjithmonë të njëjtat organizata të kontrolluara nga një grup i vogël njerëzish. Kjo do të bëhet e qartë nëse shohim organizatat duke punuar së bashku për të vrarë Xhon F. Kenedin (figura 14).

Izraeli, Mosad (Mossad) dhe Lidhja Anti - Shpifje

Izraeli nuk është një shtëpi për hebrenjtë. Le të mos shtojmë fjalë këtu. Koha për të ecur pa u ndierë rreth e rrotull ka mbaruar. Izraeli është baza për terroristët, të cilët e krijuan dhe kontrollojnë atë shtet për të vënë në veprim, për llogari të Shtëpisë së Rothsçajlld dhe të Elitës, një terror global dhe rrjet manipulues. Kjo është arsyeja përse u krijua pas luftës, dhe influenca e krahut të saj të inteligjencës, Mosad, është shumë e gjerë për një vend kaq të vogël, pasi Mosad është në të vërtetë agjencia e inteligjencës së Rothsçajlld – Rokfeler – Elitës Botërore, ndërkohë që hebrenj të pafajshëm, të cilët jetojnë në Izrael (shumica, pjesa më e madhe) janë përdorur për këtë qëllim, si një front i pafajshëm, si një perde tymi. Kështu shpjegohet edhe vuajtja e hebrenjve në Gjermaninë Naziste, që doli nga manipulimi i nazistëve në fuqi, dhe midis të tjerëve, forcat “hebraike” financiare dhe politike. Mënyra se si hebrenjtë u detyruan të heshtin është për tu habitur. Nuk është mirë që disa shkrimtarë e dënojnë të gjithë këtë gjë si një komplot hebrenjsh. Nuk është kështu. Masa e popullit hebre është viktimë dhe jo përgatitëse e ngjarjeve që unë kam përshkruar. Janë ata që kontrollojnë Izraelin, që janë midis atyre që qëndrojnë mbrapa komplotit, jo hebrenjtë, sikurse, të paktën, disa rabinë trima dhe hebrenj të tjerë që kanë pasur guximin të tregojnë.

Mosad, si vetë shteti i Izraelit, u krijuar nga grupe si Gangsterët Stern dhe të tjerë, të cilët terrorizuan Palestinën jashtë pas luftës, nën drejtimin financiar dhe politik të Shtëpisë Rothsçajlld. Ne krye të saj ishte Viktor Rothsçajlld, oficeri i agjencisë së inteligjencës së mëparshme britanike, dhe spiun i KGB-së. Sipas librit të Simon Schama, Dy Rothsçajlldët dhe toka e Izraelit (Collins: Londër, 1978), shtëpia e Rothsçajlld mori 80% të tokës së Izraelit. Ata gjithashtu paguan të gjitha shpenzimet e kolonive të hershme, të manipuluara në Deklaratën e Balfour të vitit 1917, e cila e njihte Izraelin si tokën e hebrenjve, financuan nazistët dhe krijuan Mosad dhe organizatën e fshehtë terroriste në Palestinë. Izraeli u krijua dhe u kontrollua gjithmonë nga Rothsçajlld dhe pjesa tjetër e Elitës. “Atdheu Çifutëve” është thjesht një perde tymi dhe hebrenjtë janë gurë shahu në lojë. Liderët dhe pjesëmarrësit në këtë rrjet terrori më vonë u bënë liderë dhe kryeministra të Izraelit të ri. Njerëz si David Ben - Gurion, Menahem Begin, Yitzhak Rabin dhe Yitzhak Shamir, koka e skuadrës vrasëse Mosad në kohën e eliminimit së Kenedit. Lidhja Anti Shpifje është një front i Mosad (Rothsçajlld) në Shtetet e Bashkuara dhe shumë më tej. Ashtu siç e kemi parë, ajo evoluoi nga një organizatë e krijuar përpara Luftës së Parë Botërore drejt damkosjes si “antisemitike” të komisionerit të policisë së Nju Jork, i cili ishte i vendosur për të hequr qafe kriminelët e gangsterët. Në ditët e sotme, Lidhja e Anti Shpifjeve (LASH) punon, në shumicën e rasteve, e mbuluar, për të dënuar si “antisemit” këdo që i afrohet së vërtetës. Agjenti i mëparshëm i Mosad-it, Viktor Ostrovski (Victor Ostrovsky), e ka konfirmuar të gjithë këtë në librat e tij, Gjatë rrugës së mashtrimit dhe Ana tjetër e mashtrimit, të cilat demaskojnë fuqimisht shtrirjen dhe zgjerimin e operacioneve mbarëbotërore të Mosad dhe të asaj që ai e quan “Judeo - nazist”, që kontrollon Izraelin dhe Mosad. LASH ka një influencë të shumë të madhe, madje edhe kontroll të rrymës qendrore mediatike nëpërmjet pjesëve të tjera të rrjetit të Elitës.

Ashtu si me Mosad, ajo preferonte të përdorte njerëz dhe organizata të tjera si forca për aktivitetet e saj, kështu që asnjë nuk e dinte se nga vinte në të vërtetë motivimi për historitë, sulmet dhe vrasjet. Mosad (“Instituti për inteligjencën dhe detyrat speciale”) ka një aftësi pashoqe për të hequr vëmendjen nga vetë përgjegjësia e tij me anë të prodhimit të “syleshëve” për të marrë fajin përsipër - “flamuj të rremë” ashtu siç janë quajtur në kodin inteligjent. LASH, që është pjesë e B’nai B’rith, e ka bazën në Qendrën e Kombeve të Bashkuara, Nju Jork. B’nai B’rith do të thotë “Djem të Aleancës” dhe u krijua në vitin 1843. Shumë nga prijësit e saj në mënyrë të hapur përkrahën skllavërinë gjatë Luftës Civile Amerikane dhe ajo në mënyrë tinzare mbështet dhe kontrollon organizatën Ku Kluks Klan. Sot, e njëjta B’nai B’rith kërkon të etiketojë zezakët drejtues si “antisemitë” dhe racistë!

Sindikata kriminale e Mejër Lanski (Meyer Lansky)

Mejër Lanski i ishte përkushtuar Izraelit dhe si rrjedhim, edhe influencës së Rothsçajlldëve. Rrjeti i tij ka luajtur një rol vendimtar në furnizimin me armë dhe fonde të grupeve terroriste të Rabin, Begin, Ben-Gurion, Shamir dhe të tjerëve duke qenë se ata qëlluan dhe bombarduan shtetin e Izraelit. Ai në atë kohë u bë njëjti furnizues kryesor ndaj Izraelit. Lanski, Mosad, Lidhja Anti Shpifje dhe Izraeli ishin si një e tërë. Morris Dalitz, një person i ngushtë me Lanskin, në rrjetin e tij gangster, iu dha çmimi i përvitshëm “Pishtari i Lirisë” nga Lidhja Anti Shpifje. Aktivitetet e tij terroriste nuk u menduan si të rëndësishme ashtu si dhe kontributet e tij ndaj Izraelit dhe LASH. Në fakt, aktivitetet e tij terroriste në interes të LASH mund të kenë lëkundur votimet.

Sa herë që nxehtësia ndizej në Shtetet e Bashkuara, Lanski do të shkonte në Izrael dhe ai përfundimisht u vendos aty. Lanski e urrente familjen Kenedi për shkak të konfliktit me baba Xhoin. Ishte pasuesi i Lanskit në Bregun Perëndimor, i quajtur Mikei Kohen, i cili qëndronte mbrapa prezantimit të Kenedit me një yll kinemaje të filmave, Merlin Monronë, pas së cilës ata nisën një lidhje, e cila gjen jehonë dhe sot e kësaj dite. Mjeti për këtë takim ishte miku i ngushtë i Kohen, mikpritësi Xhoy Bishop, i cili ishte një anëtar i grupit të Frank Sinatrës, i njohur si “Njeri Rraqexhi”. Ideja ishte që të përdornin Monronë që t’i merrte të dhëna Kenedit për qëndrimin ndaj Izraelit. Sigurisht, ajo u vra më vonë, edhe pse u paraqit si “vetëvrasje”. Ata të cilët e vranë, vranë edhe Kenedin. Mikei Kohen ishte një nga burrat e Lansky-t në Hollivud, ku industria e filmave për një kohë të gjatë ka qenë një makineri propagandistike për axhendën e Elitës dhe versionin e “historisë”. Ajo vazhdon të jetë kështu edhe në ditët e sotme, vetëm emrat kanë ndryshuar. Kohen ishte i specializuar edhe në komprometimin seksual të yjeve të ekranit, dhe më pas ju bënte shantazh. Burrë i këndshëm, apo jo, ai ishte një manipulues financiar dhe politik në emër të grupeve terroriste çifute dhe shtetit të Izraelit. Deri tani jam i sigurt se “Zoti” do ta ketë miratuar. Një nga miqtë e ngushtë të Kohen ishte… Menachim Begin, më pas kreu i grupit terrorist, Irgun. Xhimmy “ shqarth” Fratianno, një lider i mafies së Bregut Perëndimor, tregoi për një takim, ku kishte marrë pjesë në Bel Air për të krijuar para për terroristët e Begin:

“Pas fjalimit të vogël (të Kohen), ne filluam të lëvizim nëpër dhomë dhe Rabini i Mikit na prezantoi një djalë të quajtur Meanchim Begin, i cili ishte bosi i Irgunit, një organizatë e nëndheshme e fshehtë në Palestinë. Ky djalë, i veshur me një xhaketë me spaleta të zeza, na tregoi se kërkohej për vendosje bombe në një hotel ku u vranë gati njëqind persona. Për dreq ish person i kërkuar nga drejtësia (në arrati).”

Begini, si kryeministër i Izraelit, më vonë fitoi çmimin Nobel për Paqen! Gray Uean, një rreshter detektiv në Departamentin e Policisë të Los Angeles, kishte detyrën e monitorimit të aktiviteteve të Kohenit. Në librin e tij, Është një peshk në Gjykatë, Uean konfirmoi historinë rreth Merlin Monrosë dhe lidhjen Kohen - Begin:

“Në atë kohë rabinët po i detyronin shumë që të zhvatnin çdo grimë të parave nga Hollivudi për Izraelin. Begini po harxhonte më shumë kohë duke u vërdallosur me Kohenin në Hollivud se sa në Izrael. Begini, në mënyrë të pashpresë, dëshironte të dinte se cili ishte plani i Kenedit për Izraelin nëse ai do të bëhej president.”

Një tjetër nga miqtë e Kohenit dhe një tjetër djalë udhëheqës i porositur dhe operativ për Meyer Lansky-n ishte Xhek Rubinstein. Sot ai njihet më mirë si… Xhek Ruby, burri i cili vrau “të çmendurin” e Kenedit, Lee Harvey Osvald.

CIA

Lidhjet midis CIA-s, sindikatës së krimeve të organizuara dhe Mosadit janë të pafundme, sidomos në lidhje me operacionet globale të trafikut të drogës në të cilat të tria këto bashkëpunojnë me njëra-tjetrën. Gjatë luftës, amerikanët e përdorën Meyer Lansky-n dhe mafien në një plan i njohur si Operacioni i Botës së Nëndheshme dhe është botërisht e njohur se ata u përdorën në komplote për të hequr Fidel Kastron në Kubë, një operacion ku Xhek Ruby luajti gjithashtu një rol të rëndësishëm. Elementët e Elitës Botërore brenda CIA-s dhe Mosadit, filial i zotëruar tërësisht nga Elita Botërore, janë në të njëjtat organizata. Përpara, gjatë dhe pas vrasjeve së Xhon dhe Bob Kenedit, çelësi koordinues i këtyre lidhjeve ishte Xhejms Jesus Angleton, i cili ishte edukuar në fillimet e viteve në Angli në shtëpinë Chartridge Hall në Buckinghamshire dhe shtëpisë Malvern në Ëorcestershire. Ai u rekrutua nga paraardhësit e CIA-s, Zyra e Shërbimeve Strategjike (ZShS), pasi u largua nga universiteti Yale i Kafkës dhe Kockave. Në vitin 1974, ai iu bashkua CIA-s së re dhe arriti postin kryesor e të lakmueshëmt të kreut të operacioneve kundër spiune të CIA-s. Sipas biografit të vet, Tom Mangold, mbrojtësit e tij kryesor ishin Allan Dalles, drejtori i CIA-s, i pushuar nga puna prej Kenedit, dhe Riçard Helms, i cili u emërua drejtori i CIA-s nga Lindon B. Xhonson pas vrasjes së Kenedit. Mongoldi shprehet se në fakt, Angletonit iu dha dorë e lirë për të ndjekur axhendën, sa pothuajse nuk kishte kontroll mbi monitorimin e aktiviteteve të tij. Ai ishte ligji vetë. Ky fakt bëhet shumë domethënës për historinë kur ne të kuptojmë se një nga rolet kyçe të Angletonit ishte ai i ndërlidhësit zyrtar të CIA-s me agjencitë e huaja të inteligjencës … veçanërisht me Mosad (Rothsçajlld). Ai ishte kreu i katedrës izraelite të CIA-s! Për më tepër, ai mbante lidhje intime dhe të gjata familjare me David Ben - Gurion, kryeministrin izraelit, i cili përbuzte Kenedin dhe e shihte atë si një kërcënim ndaj ekzistencës së Izraelit.

Lufta e Kenedit me CIA-n kërcënonte gjithashtu ekzistencën e punës së Angeltonit dhe bazën e fuqisë. Angletoni kishte disa arsye që e donte Kenedin të veçuar, por më e rëndësishmja ishte lidhja e tij me Izraelin, dhe mundësisht e kontrolluar prej këtij shteti, e cila si atëherë dhe tani kontrollon shumicën e operacioneve të CIA-s. Ëilbur Crane Eveland, një ish këshillues për CIA-n dhe anëtar i politikës së planifikimit të stafit në Shtëpinë e Bardhë dhe Pentagon, tha:

“Duke u nisur nga koha e tij e luftës, ndërlidhjet e ZShS-së me grupet e rezistencës hebraike të vendosura në Londër, Xhejms Angleton ka përgatitur një marrëveshje shkëmbimi të operacioneve të inteligjences me Mosadin Izraelit, mbi të cilin mbështetej CIA për shumicën e informacioneve rreth shteteve arabe.”

O zot, vë bast se këto raporte të inteligjencës janë të paanshme!

Lord Viktor Rothsçajlld

Por këtu ekziston edhe lidhja britanike për t’u marrë në konsideratë. Ndërkohë duke punuar në Londër për ZShS-në, Xhejms Angletoni u bë shok i ngushtë i spiunit Kim Filbi dhe punoi me Lord Viktor Rothsçajlldin, “burri i pestë” në rrjetin e spiunazhit të Filbit, Burgesit, Maklinit dhe Blantit. Lordi Rothçaild , miku i Uinston Çërçillit, ishte në fakt më shumë se “burri i pestë”. Ai ishte fija tërheqëse e Inteligjencës Britanike, një kontrollues i Mosadit, dhe për Mosadin, si dhe një manipulator i përkushtuar i shtëpisë së Rothsçajlldëve dhe Elitës Botërore. Kur Angeltoni u dërgua në Romë në vitin 1944 nga ZShS-ja, ishte Rothsçajlld, i cili i dha atij kontaktet në të shkuarën e hebrenjve. Angeltoni ishte gjithashtu dhe një mik i shërbimit të Inteligjencës Britanike, Peter Urigh, njeriu i cili qëndron mbrapa librave, Tregtia e tyre është tradhtia dhe Ndjekja e spiunëve, të cilët ishin sugjeruar dhe organizuar nga Lord Rothsçajlld. Librat përmendin shefin e mëparshëm të MI5-s, sër Roger Hollis, si “burri i pestë”, për të larguar vëmendjen nga Rothsçajlld. Pretendimi i Uright se Hollis ishte një spiun sovjetik mbështetej nga Angilton, në emër të Rothsçajlldit. Angletoni i kishte borxh Rothsçajlldit për favore dhe mbështetje të parshme. Lidhja britanike (Rothsçajlldët) me Angletonin dhe grupeve të CIA/Mosad ishin thelbësore. Rothsçajlld, ishte personi që kishte lidhje të fuqishme me të gjitha partitë e përfshira, Inteligjencën Britanike, Mosad, CIA me kreun e saj të inteligjencës kundër, Xhejms Jesus Angelton dhe kontrata të tjera në nivelet më të larta të Elitës në Shtetet e Bashkuara. Në mënyrë vendimtare, ishte Lord Viktor Rothsçajlld, që konceptoi dhe drejtoi programin e armëve bërthamore izraelite, të cilën Kenedi dëshironte ta shkatërronte. Brenda disa muajve nga krijimi i Izraelit, Rothsçajlld dhe miku i tij i ngushtë, Chaim Ëeizmann, ngriti një departament të fizikës bërthamore në Rehovoth.

Departamenti mori emrin e Ëeizmann, kreu i Zionizmit britanik dhe presidenti i parë i Izraelit të ri. Ëeizmann ka qenë gjithashtu edhe një manipulator kyç mbrapa Deklaratës Balfour, letra e dërguar nga sekretari i Jashtëm britanik Arthur Balfour drejtuar Uolterit, xhaxhait të Viktor Rothsçajlld, në vitin 1917, që konfirmonte mbështetjen britanike për shtetin e Çifut në Palestinë. Viktor Rothsçajlld, në mënyrë të fshehtë, grumbulloi informacione për shkencëtarët bërthamorë në institutin Ëeizmann nga kërkues dhe ekspertë në gjithë botën, duke përfshirë edhe Albert Ajnshtajnin, anëtarët e Shoqatës Shkencore Atomike Britanike si dhe nga matematicieni dhe filozofi Bertnard Russell, i cili së bashku me Ajnshtajnin ndihmoi në krijimin e Konferencës Puguash mbi armët bërthamore. Në librin e tij “Burri i pestë”, Roland Perry shkruan:

“Ëndrra për një bombë izraelite ishte në të vërtetë ambicioze, por ajo nxiti Rothsçajlldin për të mbajtur krah për krah të gjitha pajisjet bërthamore, kështu që mund t’i kalonte të dhëna institutit Ëeizmann, i cili po planifikonte një reaktor bërthamor në Dimona në shkretëtirën Negev. Nën një maskim të modifikuar shqetësimesh rreth shpërndarjes dhe rrezikut të armëve bërthamore, ai ishte i aftë të mbante kontakte me shkencëtarët e duhur rreth e qark botës”.

Në këtë mënyrë, Rothsçajlldi kishte të drejtë hyrjeje në projektin e Manhatanit, i cili çoi në sulmin atomik mbi Japoninë dhe ai ishte një koleg i Klaus Fuchs, fizikanit gjerman i cili më vonë u burgos për shkak se i kishte dhënë sekretet nukleare Bashkimit Sovjetik. Rothsçajlldi, i cili bëri të njëjtën gjë, shpëtoi pa u lagur. Roli i tij kryesor, me paratë dhe informacionet, në krijimin e armëve bërthamore të Izraelit, u shpërblye publikisht në vitin 1962 kur Rothsçajlld u bë një Burrë i Nderuar i institutit Ëeizmann. Shimon Peres u bë kryeministër i Izraelit pas vrasjes së Jitzhak Rabin në vitin 1995, punoi me Rothscajlldin për të bindur Francën që të krijonte lehtësira bërthamore në Dimona. Krahu francez në shtëpinë e Rothsçajlldëve do të ushtronte ndikim shumë të madh mbi qeverinë franceze. Peres, në atë kohë drejtor i Ministrisë së Mbrojtjes, premtoi si shkëmbim, të mbështeste Francën dhe Britaninë në përpjekje për të marrë kanalin e Suezit nga presidenti egjiptian Naser, diçka që Izraeli dëshironte të ndodhte në çdo mënyrë! Peres dhe Asher Ben-Natan, një agjent Mosad në Ministrinë e Mbrojtjes, firmosi një marrëveshje top sekret me Francën dhe kryeministrin e saj, Burgues Maunoury. Roland Perry shkruan:

“Në të, francezët premtuan të siguronin një reaktor të fuqishëm 24 megavat, njohuritë teknike për funksionimin e tij edhe pak uranium. Marrëveshja sekrete ishte e njohur vetëm nga një duzinë personash, duke përfshirë edhe Rothsçajlldin, dhe kjo për një arsye të mirë. Kushtet e dokumentit lejonin përfshirjen e pajisjeve dhe aparaturave, të cilat do të mundësonin izraelitët për të prodhuar lëndë djegëse për armë bërthamore.

Në vitin 1957, inxhinierë francezë filluan të ndërtonin ambiente me dy kate për vendosjen e reaktorëve në Dimona në anë të shkretëtirës Negev, e cila fshehtësisht shkoi poshtë toke rreth gjashtë kate. Ndërtimi i nëndheshëm do të ishte vendi ku do të ndërtoheshin armët bërthamore.”

Ky ishte programi bërthamor, krijesa e vërtetë e Rothsçajlldit, të cilit president Kenedi dëshironte t’i jepte fund. Ja pra ku ishte Lord Viktor Rothsçajlld (burri mbrapa përdorimit të Urdhrit 18b për të burgosur njerëzit pa gjyq për shkak se demaskuan Luftën e Dytë Botërore si një mashtrim) me një lumë arsyesh për të dashur Kenedin jashtë loje. Ai ishte gjithashtu ngushtësisht i lidhur me të gjithë njerëzit dhe organizatat, të cilat vranë Kenedin. Në kohën e vdekjes së Kenedit, Rothsçajlldi po punonte për naftën Shell, por ky pozicion ishte një fasadë për manipulimin e fshehtë dhe trafikant brenda Inteligjencës Britanike për llogari të Elitës. Shtëpia e Rothsçajlldit ishte krejtësisht e përfshirë në vrasjen e Kenedit, për të cilën unë nuk kam asnjë dyshim.

Kompania Permindex

Kjo kompani ishte një nyje kryesore e koordinimit midis Mosadit, CIA-s dhe Sindikatës Lansky. Shërbim në bordin e saj bënin Klai Shau, operativi i CIA-s i akuzuar për vrasjen e Kenedit nga Prokurori i Rrethit të Nju Orleans, Xhim Garrison siç vihet në dukje në filmin JFK. Kjo, sepse Shau ishte lidhur me Permindexin, strumbullarin kyç në të gjithë komplotin që kish hedhur aq shumë baltë mbi Garrisonin. Shau ishte gjithashtu drejtori i Tregtisë Ndërkombëtare Mart (International Trade Mart) dhe në bordin e asaj kompanie ishte Edgar Stern Jr, prindërit e të cilit ishin ndër mbështetësit kryesorë financiarë të lobit izraelit në USA. Familja Stern ishte ndër miqtë e ngushtë të Shau dhe ai ishte gjithashtu i lidhur me Sindikatën e Lanskit.

Permindex (shkurtimi i Permanent Industrial Expositions (Ekspozitat e Përhershme Industriale) ishte një filial i kompanisë së quajtur CMC, e themeluar në vitin 1961 nga një hebre i Evropës Lindore, Xhorxh Mandel, i cili u vetëquajt Giorgio Mantello. Operacioni i tij i mbuluar, si ai i Permindex, ishte organizimi i ekspozitave të biznesit. Një nga aksionerët e saj kryesorë ishte Banque de Credit International (BCI) e vendosur në fortesën e Elitës të Gjenevës. Kjo bankë u themelua nga Rabi Tibor Rosenbaun, drejtori afatgjatë i financimit dhe furnizues për Mosad. Rosenbaum ishte gjithashtu zëvendësministër ndërkombëtar i Kongresit Botëror Hebre, bashkëthemelues i Kongresit Botëror Zionist dhe drejtor i Agjencisë së Hebrenjve në Gjenevë, pasardhës i zyrës së Emancipimit Palestinez, një koordinues i terrorizmit hebre kundër arabëve dhe britanikëve në Palestinë. Gazeta, Ha’aretz, njëherë deklaroi se “Tibor Rosenbaum është Izraeli”. Ai punoi ngushtë me Rothsçajlldët (duke përfshirë me siguri edhe Lord Viktorin) dhe së bashku me Baron Edmond de Rothsçajlld, aristokratin francez, ai ngriti Korporatën Izraelite, e cila kërkonte para jashtë vendit për zhvillimin e projekteve të Izraelit, duke lejuar në këtë mënyrë përdorimin e taksave të saj për financimin e ushtrisë.

Midis emrave që sponsorizoi Rosenbaum ishte Bernie Cornfield “financieri” dhe pastruesi i parave të drogës së Lansky-t. Pikërisht, nëpërmjet bankës së Rosenbaum-it, Sindikata e Lansky-t pastronte pjesën më të madhe të parave të tij në Evropë. Po kështu bëri edhe Mosad dhe CIA. Kreu i Permindex ishte majori Louis M. Bloomfield, një mbështetës i përkushtuar i Izraelit. Permindex kishte selinë në qytetin e Montrealit, Kanada, përpara se të zhvendosej në Romë, ku Xhejms Angelton i CIA-s kishte inteligjencë të pafundme dhe lidhje me botën e krimit. Bloomfield u përfshi në Operacionin e Botës së Krimit, një operacion i bashkuar i Amerikës me Lansky dhe mafien, ndërkohë që ai i shërbeu elitës së kundër zbulimit gjatë luftës, Operacionet Speciale Ekzekutuese (OSE). Operacionet e Botës së Krimit u drejtuan nga qendra e Rokfeler në Nju Jork. Shefi i Bloomfield ishte sër Uilliam Stefenson, i cili ngriti operacionet zbatuese britanike në Shtetet e Bashkuara përpara luftës dhe ishte i lidhur gjithashtu me Lansky, Mosad dhe Rokfeler. Stefenson thuhet të ketë qenë personazhi në të cilin është bazuar Xhejms Bondi. Operacioni i Botës së Krimit më vonë u bë një qendër për operacionet e drejtimit të armëve ndaj terroristëve të fshehtë hebrenj, ku Stefenson, Bloomfield dhe Viktor Rothsçajlld luajtën një rol shumë të madh. Bashkë me Bloomfield në këtë çështje, ishin Meyer Lansky dhe Samuel Bronfman të familjes kriminalistike të Kanadasë.

Ishte një kompani e ngritur nga Operacionet Speciale Ekzekutuese të Uilliam Stefenson, të cilën ne e njohim sot si grupi Hollinger, e kontrolluar nga drejtuesi kanadez i Bilderbergërve, Konrad Black, pronari i perandorisë mediatike, e cila përfshinte gazetën londineze Telegraph dhe Posta e Jerusalemit. Në bordin e grupit Hollinger bënin pjesë disa rangje të Bilderbergërve dhe anëtarë të KMJ/KT , duke përfshirë Henri Kisinger dhe Lord Karington. Kjo bëhet dhe më interesante kur mendoni se kryetari i Premindex dhe vepruesi i OSE-s, Louis Bloomfield, ishte në të vërtetë një njeri fasadë dhe përfaqësues ligjor për familjen kanadeze Bronfman, të cilët e ngritën pasurinë e tyre duke drejtuar alkoolin gjatë periudhës së ndaluar, si dhe nga disa aktivitetet të përgjithshme prej gangsterësh. Banda e Bronfman qëndronte afër babait të Konrad Black, një tjetër tregtar i alkoolit dhe aktivist i inteligjencës me OSE-n dhe Bronfmanët janë mbështetës financiarë për një kohë të gjatë dhe anëtarë të frontit të Mosad, Lidhjes Anti Shpifje.
Gjatë shërbimeve të mëvonshme me Zyrën e Shërbimeve Strategjike (ZShS), një organizatë në të cilën Bloomfield ishte gjithashtu caktuar, ai, gjatë luftës fillimisht takoi Klai Shau. Shau u vendos në Londër dhe u bë shok i kryeministrit, Uinston Çurçill (Kom 300), ku këshilluesi personal ishte… Sër Uilliam Stefenson. Gjithashtu i shërbeu dhe ZSHS-së në Londër, ku në këtë kohë kreu i kundër zbulimit të CIA-s dhe katedrës së Izraelit kur u vra Kenedi, ishte James Jesus Angleton. Dhe kush ishte burri që kontrollonte Inteligjencën Britanike në atë periudhë? Lordi Viktor Rothschild, një tjetër mik i ngushtë i Çërçillit, burri i cili qëndronte mbrapa projektit të armëve nukleare izraelite dhe një nga njerëzit kyçë pas krijimit të Izraelit. Rothsçajlld e njihte Shaun, Bloomfield, Stefenson dhe Angletonin, të cilët ishin të gjithë pjesë e skuadrës që konspiruan për të vrarë Kenedin. Edhe në mënyrë direkte ose nëpërmjet grupit të tij, Rothsçajlld duhet ta kishte ditur ose kishte mjetet për të komunikuar me Meyer Lansky. Lidhjet e Rothsçajlld me Mosad dhe Izraelin ishin thelbësore. Ai ishte në zemër të terrorit të hebrenjve dhe grupit të inteligjencës, të cilët e sollën Izraelin në ekzistencë. Një nga këto grupe të inteligjencës, Hananah ose Hananah “B”, krahu terrorist, u bë ajo që ne e njohim si Mosad. Rothsçajlldët zotëruan një agjenci të inteligjencës “në shtëpi”, të cilat vepronin që në ditët e para të dinastisë së Rothsçajlldëve, gjithashtu të bashkuar me Mosad.

Bloomfield dhe Shau u mblodhën përsëri në bordin e Permindex dhe punuan së bashku në operacionin e saj mbulues, ngritjen e ekspozimit të tregut rreth botës. Më 22 nëntor të vitit 1963, president Kenedi ishte rrugës për të folur mbi kreun e ri të tregtisë, Dallas Mart, kur ai u vra. Ishte ai caktim në tregun Mart, që drejtoi vargun e makinave për të kaluar nëpërmjet Dealy Plaza, ku u gjuajt fatalisht me armë. Një rastësi? Sidoqoftë, unë nuk mendoj kështu.

Inteligjenca Franceze

Vdekja e presidentit Kenedi dhe atentatet e shumta kundër jetës së presidentit francez, gjeneralit Charles DeGaulle, ishin orkestruar nga të njëjtat organizata – Mosadi i kontrolluar nga Rothchild. Një nga atentatet për vrasjen e DeGaulle ishte bërë e pavdekshme nga ‘novela’ e Frederick Forsyth, Dita e çakallit. Çuditërisht, në të njëjtën periudhë një grup terroristësh të njohur si Lidhja Antikomuniste e Hebrenjve ose JACL,, kooperonte me një “celulë” tradhtare brënda Inteligjencës Franceze të quajtur OAS.

CIA dhe Izraeli, me përkrahjen e OAS-së, ishte grupi i drejtpërdrejtë mbrapa përpjekjeve të sulmeve të De Golit. Ata e kundërshtuan për atë ç’ka panë si një tradhti të tij ndaj Francës duke i dhënë pavarësinë Algjerisë. Gjithashtu, në kundërshtim me këtë, ishte Izraeli dhe Mosad; përfundimi ishte një nga konfliktet kryesore që kishin me Kenedin, i cili, si një senator i ri, mbështeti pavarësinë e Algjerisë. Edhe një herë u shpalosen lidhjet e pafundme. Gjatë Luftës së Dytë Botërore, kreu i katedrës izraelite të CIA-s së Xhejms Jesus Angelton, shërbeu si një ndërlidhës i Inteligjencës Amerikane me atë Franceze SDECE, dhe ruajti disa kontakte me operativët e tyre, të cilët ndanin të njëjtën dashuri për Izraelin. Ai kishte gjithashtu lidhje të forta me mafien e Korsikës në Francë, që punonte me Sindikatën Lansky. Prodhimi i drogës në laboratorët e Marsejës nga mafia korsiane u transferuan në rrugët e Amerikës nga Lansky dhe CIA e Angeltonit. Izraeli dhe Mosad rrallë realizonin vetë punët e tyre të pista, ashtu si dhe CIA, por një agjent i mëparshëm i Inteligjencës Franceze si dhe diplomat, i rrëfeu Majkëll Kollins Pajper, autorit të Gjyqi përfundimtar, se Mosad përdori një skuadër franceze për të vrarë Kenedin:

“Edhe CIA kontrakton shërbimet e komunitetit të inteligjencës (ata e pëlqejnë stilin francez) për të nxjerrë të palarat në shesh. Skuadra mbrojtëse nuk di kë ekzekuton. Dora e djathtë nuk e di se çfarë bën dora e majtë. Dhe zbatuesit nuk janë të interesuar në pasojat e misionit të tyre. Atyre nuk iu bëhet vonë aspak.”

Një oficer i inteligjencës tha se Yitzhak Shamir, kreu i atëhershëm i njësisë vrasëse të Mosad dhe më vonë kryeministër i Izraelit, siguroi një skuadër franceze për të vrarë Kenedin në bashkëpunim me kolonel Xhorxhs de Lannurien, deputetin kryesor të Inteligjencës Franceze.

“Nuk ishte rastësi, që në të njëjtën ditë kur u vra presidenti nga skuadra franceze, (Delaunnurien) ishte në Langleyt (zyrat qendrore të CIA-s) me Xhejms Jesus Angleton, spiunin e Mosad.”

Qesharake se si Shau nuk përmendi asgjë nga këto në “autobiografinë” e tij Përmbledhje. Në të ai tregon se Mosad përfaqësonte “ndershmërinë” dhe “standardet morale”. Jo, unë nuk po tallem. Shamir gjithashtu u shushat dhe nuk e besoi lajmin e vrasjes së Kenedit, por tashmë e dinte se gjithçka tani do të ndryshonte. Hmmm, më falni Yitzhak, por a nuk ishte ky i gjithë qëllimi?

Nju Orleans

Qyteti i Nju Orleans ishte shumë i rëndësishëm në komplot. Prej aty një burrë i quajtur Guy Nannister, një agjent i mëparshëm i FBI-së dhe inteligjencës Neval, drejtonte një ‘agjenci detektive’, një histori që mbulonte punën zbatuese të CIA-s. Sipas kontraktuesit të mëparshëm të CIA-s, Robert Marrou, i cili ishte afër operacioneve të Nju Orleans, eprori menjëhershëm i CIA-s së Bannister ishte… Klai Shau, drejtori i Permindex dhe burri i vetëm që u përball me gjyqin për vrasjen e Kenedit, një akuzë së cilës ai i shpëtoi falë dëshmive kyçe të vrasjes dhe kërcënimit. Një nga miqtë e ngushtë të Bannister ishte A. L. Bosnic, një figurë udhëheqëse në zyrën e Nju Orleans të frontit të Mosad, Lidhja e Anti Shpifjeve. Zyra e Bannister në rrugën Camp 544 në Nju Orleans ishte gjithashtu një degë informale e celulës tradhtare të Inteligjencës Franceze, OSA, e cila siguronte vrasës aktualë për Mosad dhe CIA-s në Dallas. Një nga përfaqësuesit e OSA-së, i stërvitur nga rruga Camp, ishte mercenari Jean Souetre, i cili kishte lidhje me aleatët e Meyer Lansky në mafian korsikane.

Një dokument i CIA-s, i zbuluar në vitin 1977 prej studiuesit Mary Ferrell nga Dallas, , tregonte se Inteligjenca Franceze ishte duke u përpjekur të lokalizonte një terrorist të OAS-së, sepse konsiderohej si një kërcënim për jetën e Sharl De Gol. Dokumenti datonte që më 1 prill 1964 dhe tregonte disa foto të njohura të Souetre. Thuhej se ai u ndodh në Fortesën Uorth në mëngjesin e 22 nëntorit të vitit 1963 (po ashtu dhe Kenedi) dhe se rastisi po në Dallas në të njëjtën pasdite kur u qëllua Kenedi. Brenda 48 orësh të vrasjes, dokumenti tregonte se Souetre u kap në Texas dhe u dëbua nga Shtetet e Bashkuara. Souetre tha se burrit të cilit i ishte referuar në dokument ishte në të vërtetë një tjetër vrasës, i quajtur Michel Mertz, i cili, pretendonte se kish përdorur emrin e tij.

Pikërisht nëpërmjet zyrës së Bannister, Lee Harvey Osvaldit, një njeriu aktiv të CIA-s, në mënyrë të papritur iu ngrit kurthi që e nxirrte si vrasësi. Atij iu tregua një histori e rreme dhe iu tregua të shtirej si një komunist pro Kastros nga CIA pa e kuptuar përse. Duket se plani A ishte për të bindur publikun se Osvald vrau Kenedin nga mbështetja për Kastron. Është e mundur që Osvald të ishte krijuar nga Lidhja Anti Shpifje. Sigurisht plani për t’i dhënë Osvaldit një pamje publike pro Kastros u mbështet nga media kontrolluese e LASH-së. Televizioni NBC dhe radio të inkorporuara në Nju Orleans, ËDSU, e intervistuan Osvaldin rreth qëndrimit dhe pikëpamjes të tij “pro- Kastros, pro komunizmit” në gusht të vitit 1963, dhe më pas ia dorëzuan kasetën FBI-së. Ata gjithashtu e ftuan atë në një debat rreth Kastros dhe e filmuan duke shpërndarë fletëpalosje pro Kastros në Dallas.

Përse kaq kohë transmetimi për Osvaldin në muajt që të shpien në vrasjen e Kenedit? Ndoshta fakti se ËDSU zotërohej nga familja Stern, një mik shumë i ngushtë i Klai Shau dhe kontribuesi kryesor ndaj Izraelit dhe Lidhjes Anti Shpifje do t’i përgjigjeshin asaj pyetjeje. Pas vrasjes, intervistat e ËDSU-së me Osvaldin menjëherë u transmetuan nacionalisht nga NBC-ja, duke siguruar kështu mbështetje për idenë se Osvaldi ishte një “kokë e vetme”, që vrau Kenedin në mbështetje të Kastros. (Xhon Rush, kameramani i ri, i cili filmoi Osvaldin duke shpërndarë fletëpalosjet, u shfaq pas 30 vjetësh si një “ekspert”, “zmadhimi” i tij i filmit Zapruder u supozua se “vërtetonte” se Osvald ishte vrasësi i vetëm!

Thumbimi

Nga zbulimet e shkëlqyera të librit Gjykimi përfundimtar , del se, pas ngjarjes, Dallas dhe Sheshi Dealey ishin plot me njerëz dhe grupe të ndryshme, që do të lidheshin nga hetuesit me vrasjen. Kjo u bë për të siguruar sa më shumë vrasës dhe skenarë të mundshëm për hetuesit, që ujërat të turbulloheshin seriozisht. Ishte një taktikë argëtuese klasike. Vetëm një pjesë e vogël në skenë, vrasësit në Skuadrën e Mosadit - CIA - OAS ZR - Rifle, e dinin se, plani ishte për të vrarë Kenedin. Të tjerët ishin për arsye të tjera, dhe midis këtyre grupeve, me sa duket, ishte skuadra e CIA-s të cilët besonin se plani ishte për të simuluar një atentat mbi presidentin.

Ideja, besonin ata, ishte të bënin fajtor Kastron për këtë përpjekje dhe për të shkaktuar aq shumë mizori në Amerikë saqë Kenedi të rrëzonte planin e tij për të bërë pak paqe me Kubën ose, tashmë, ai mund të shtyhej për të filluar një pushtim dhe për të hequr Kastron. Ka gjasa që E. Houard Hunt i CIA-s, me lidhjet e tij me katastrofën Bay of Pigs dhe të grupeve të rezistencës kubaneze antikastros, ishte një nga skuadrat e “vrasjes së falsifikuar” të CIA-s, ndoshta lider i saj. Nëse historia është e vërtetë, asnjë nuk do të kishte qenë më i çuditur se sa Hunt dhe kolegët e tij kur Kenedi u qëllua dhe skuadra e CIA-s së Huntit pa dyshim përfshinte një Lee Harvey Osvald. Ky është misioni që iu tregua Osvaldit se ai ishte caktuar që më parë të shfaqte veten kaq publikisht si një komunist pro Kastros, kur ai nuk ishte aspak i tillë. Historia rreth skuadrës ‘mashtruese’ në Dallas iu tregua Gary Uean, anëtar i mëparshëm i skuadrës kriminalistike zbatuese e Policisë së Los Angeles. Uean takoi informatorin e tij nëpërmjet sherifit të Dallas, Bill Deker, i cili kishte thënë:

“Është një burrë në Dallas, të cilin unë e kam njohur për një kohë të gjatë. Ai e di të gjithë të vërtetën rreth përfshirjes së Osvaldit. Fikësohet për vdekje nëse shkon në Departamentin e policisë në Dallas ose në FBI. Aty diku gjëndet një kryq i dyfishtë i tmerrshëm, dhe cilindo e zinte paniku për çdo gjë tjetër që shihte aty pari.

Ju nuk do ta besoni këtë bestytëri të çmendur dhe akuzat e grumbulluara nga të gjitha përforcimet e ligjit në Jug pr

nga **Rifat** Wed Feb 01, 2012 5:45 pm

vazhdim...

Mbulimi

Mbulimi filloi që në kohën kur u kryen të shtënat fatale me armë, në të vërtetë historitë e mbulimit ishin rregulluar shumë mirë që më parë. Osvaldi u prezantua në mbarë botën si vrasësi i vetëm që e bëri këtë për Kastron dhe Kubën. Osvaldi, megjithatë, pas arrestimit, tregoi se e kishin vendosur në një situatë të tillë. Ai nuk do të shkonte kështu butë e butë, por fizikisht. Dalja përpara Xhek Rubit (Rubenstein), i cili qëlloi Osvaldin drejtpërdrejt në një distancë të afërt, teksa policia “e shoqëronte” nëpërmes një vendi publik pas arrestimit. Rubi portretizohej si pronar i një klubi nate në Dallas, i cili vrau Osvaldin për tu hakmarrë ndaj vrasjes së Kenedit. Megjithatë, unë nuk mendoj kështu. Telefonata e parë e Rubit pas arrestimit, ishte për Al Gurberin (Al Gruber), një mik i ngushtë i Miki Kohen, ithtar i Mejer Lanskit në Hollivud. Ishte Kohen, i cili punoi me Menahim Begin (Menachim Begin) për të krijuar lidhjen e Xhon Kenedit me Merlin Monronë, lidhje e cila përfundoi me vrasjen e yllit të kinemasë nga i njëjti grup njerëzish. Gruberi kishte mbërritur në Dallas pak përpara vrasjes së Kenedit për të vizituar Rubin, të cilin nuk e kishte parë prej dhjetë vitesh. Në gjyqin e Rubit avokat i tij ishte Melvin Belli (Melvin Belli), miku dhe përfaqësuesi ligjor i Miki Kohen. Të paktën një takim ishte konfirmuar midis Bellit, Kohenit dhe Beginit.

Xhek Ruby punonte për Al Caponen dhe harxhoi një pjesë të jetës së tij duke vepruar brenda sindikatës së krimeve të organizuara, veçanërisht për shefin e shefave të tij, Mejer Lanski. Rubi portretizohej si mafioz, për të larguar vëmendjen nga punëdhënësi i tij i vërtetë – Lanski. Lidhjet e tij me Lanskin çuan në lidhjet e Rubit me CIA-n, Izraelin dhe grupet kundra Kastros. Marita Lorenz, një ish- punonjëse e CIA-s, deklaroi në një proçes gjyqësor shpifës ku përfshihej E. Houard Hunt i CIA-s dhe gazeta Spotlight, se një ditë përpara vrasjes së Kenedit u takua në Dallas me Hunt dhe një grup tjetër operativ të CIA-s ku përfshihej...... Xhek Rubi. Hunti, shprehej ajo, ishte arkëtari për operacionin shumë sekret, për qëllimin e të cilit nuk kishte asnjë ide. I kishin thënë që roli i saj ishte që të vepronte si një “karrem”. Në të vërtetë ajo u largua nga Dallasi dhe nuk mori pjesë. Ka mundësi që si Rubi, ashtu si Osvaldi, tashmë e kuptuan se e kishin vendosur në një situatë të tillë. Familja e pushoi avokatin e tij, Melvin Belli, pasi Rubi u shpall fajtor dhe u dënua me vdekje. Por përpara se të dëgjohej apeli i tij, Rubi vdiq në burg. Vdekja e Rubit ose, në fund të fundit, zhdukja e tij erdhi pasi ai e bëri të qartë se kishte disa gjëra shumë të rëndësishme për të thënë rreth vdekjes së Kenedit. Ai i kërkoi Erl Uarrenit (Earl Ëarren), kryetarit të komisionit të hetimit të vrasjes, që për hir të sigurisë, të transferohej nga Dallasi për në Uashington për të treguar historinë. Uarren refuzoi dhe historia kurrë nuk u tregua. Pyes veten, përse?

Në dritën e asaj që ju keni lexuar në këtë libër dhe në mënyrë të veçantë në faqet e fundit, le të shohim trukimin e komisionit Uarren, që vendosi se, Li Harvei Osvald në të vërtetë kishte punuar vetëm. Komisioni Uarren u caktua nga Lindon Baines Xhonson (Lyndon Baines Jonson), burri që u bë president si rezultat i vdekjes së Kenedit. Nëse ju do të pyesni: Kush përfiton nga vrasja e Kenedit, atëherë Xhonsoni është i pari në listë. Për më tepër, ai ishte i lidhur shumë ngushtë me të gjithë lojtarët e tjerë të cilët përfituan shumë nga kjo vrasje. Jonhson kishte lidhje prej shumë kohësh me Mejer Lanskin dhe kishte marrë ryshfete nga sindikata në këmbim të favoreve politike që nga koha kur ai u bë senator i Teksasit. Xhonsoni, ashtu siç e bën të qartë Gjyqi Përfundimtar, ishte një mashtrues i madh dhe vetëm duke përdorur rrjetet e Elitës, shmangu vajtjen në burg për një kohë të gjatë. Kur Xhonsoni zëvendësoi Kenedin, administrata e luftës mbi krimin e organizuar u shkri menjëherë. Xhonson gjithashtu, ishte një favorit dhe mbështetës i fortë i Izraelit. Pasi Kenedi kishte ikur, Xhonsoni, në mënyrë të shpejtë, ndryshoi politikën neutrale të Amerikës në Lindjen e Mesme praktikisht në një politikë të mbështetjes politike dhe financiare të pakufizuar për Izraelin. Studiuesi dhe autori Stephen Green shkruan mbi periudhën e Xhonsonit në studimin e tij për politikën Amerikë-Izrael:

“…gjatë kësaj kohe mbështetja financiare e US për Izraelin e tejkalonte shumë herë mbështetjen e dhënë për çdo komb tjetër në botë, për frymë. Dhe mbështetja diplomatike e US për Izraelin në OKB, dhe kudo tjetër nuk ishte më pak bujare.”

Xhonsoni ndryshoi gjithashtu politikën e Kenedit për tërheqjen nga Vietnami, kështu që shkallëzimi i luftës inkasoi përfitime të mëdha për operacionet e drogës të Lanski - CIA - Mosad në Azinë Juglindore dhe për kasafortat prodhuesve të armëve dhe bankierëve. Xhonson shpejt ndaloi planin e Kenedit për të emetuar para pa interesa, dhe zvogëloi pushtetin e kartelit bankar të Rezervave Federale. Lindon Xhonson, sërish një tjetër dredharak për të pushtuar Shtëpinë e Bardhë, i dha të gjithë pjesëmarrësve në vrasjen e Kenedit gjithçka që ata kërkuan pasi u bë president menjëherë mbas vdekjes së JFK. Xhonson ishte njeriu, mbijetesa e të cilit varej nga e vërteta rreth vrasjes (dhe përfshirjes së tij), që asnjëherë nuk u bë e njohur. Ky ishte i njëjtë njeri i cili emëroi komisionin Uarren për të krijuar vrasësin! Midis pjesëtarëve të tij ishin:

Shefi i Drejtësisë, Erl Uarren: Frankmason i nivelit të 33-të, dhe sipas disa studiuesve, një njeri nën kontrollin e sindikatës së krimeve të organizuara. Kjo sigurisht i përshtatej panoramës. Gjithashtu, Uarren ishte një mik i ngushtë i kryeredaktorit drejtues, Drju Pearson (Dreë Pearson), dhe nëpërmjet tij, dhe një tjetri gazetar, Xhek Anderson (Jack Anderson). Ishte pikërisht Pearsoni, i cili shkroi histori me synimin që të largohej vëmendja nga vrasësi i vërtetë. Ai e mbështeti Izraelin, duke ju nënshtruar atij nëpërmjet kolonave të gazetës; dhe biografi i tij shkruan se “Për vite me radhë, Lidhja Kundër Shpifjes kishte ndihmuar shumë Pearsonin. Ajo i jepte informacione, të cilat nuk mund t’i siguronte nga asnjë vend tjetër, mbështeste turet e tij letrare, madje edhe duke e asistuar qarkullimin e buletinit të tij informativ të përjavshëm”.

Alen Dulles (Allen Dulles): Kreu i CIA-s, i pushuar nga Kenedi. Dulles ndihmoi për të financuar dhe mbështetur bolshevikët, Adolf Hitlerin dhe firmën ligjore Dulles që merrej me çështjet e kartelit nazist në US, I. G. Farben. Ai drejtoi CIA-n gjatë projektit të neveritshëm të kontrollit të mendjes MKUltra, dhe ishte anëtar i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë dhe i grupit Bilderberg. Dulles ishte nazist në sjelljen e tij dhe një mbështetës i flaktë eugjenistëve.

Xhon J. MeKloi (Jon J. McCloy): Në kohën e vdekjes së Kenedit dhe të komisionit Uarren, ai ishte drejtuesi i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë. MeKloi ishte gjithashtu drejtues i Fondacionit Ford dhe i bankës Chase Manhatan (Chase Manhatan Bank) të David Rokfeler,si dhe delegat i US në themelimin e Kombeve të Bashkuara, anëtar i Komitetit të të 300-ve i cili ndihmoi Zhan Mone (Jean Monnet) (Kom 300) për të krijuar Komunitetin Europian. Gjatë luftës ai kundërshtoi politikën e pranimit të dorëzimit të Japonisë pa hedhur bombën atomike. Pas luftës, urdhëroi lirimin e bankierit të Hitlerit, Hjalmar Shaht (Hjalmar Schacht), nga dënimi për krimet e luftës, ashtu sikurse bëri me nazistët e tjerë.

Xherald Ford (Gerald Ford): Frankmason i nivelit të 33-të, anëtar i CFR, i Grupit Bilderberg dhe Instituti Lindor të kontrolluar nga Rokfeler - Elita. Zëvëndëspresident i Niksonit në kohën e Uotergeit. Dorëheqja e detyruar e Niksonit i dha Fordit presidencën dhe ai emëroi Nelson Rokfelerin për të drejtuar “komisionin” mbi shërbimet e sigurisës pas Uotergeitit për tu siguruar se nuk ishte bërë asgjë me rëndësi. Nuk ishte kështu. Ndërkohë që, presidenti Ford do t’i shkruante senatorit Frenk Çërç (Frank Church), kreut të Komitetit të Senatit për Shërbimet Sekrete, duke i kërkuar që të mbaheshin sekret raportet e komitetit mbi komplotet e vrasjeve, duke përfshirë dhe atë të JFK.

Një tjetër njeri i përfshirë në “hetimin” e vrasjes së Kenedit ishte J. Edgar Huver, frankmason i nivelit të 33-të, drejtori legjendar dhe manipulatori i FBI-së. Ai e urrente Kenedin, i cili planifikoi ta largonte atë nga detyra pas zgjedhjeve të vitit 1964. Huver ishte i lidhur si me Mejer Lanskin ashtu dhe me Lidhjen Kundë Shpifjes. Majkell Milan (Michael Milan), një ish-mik i Lansit dhe një operativ sekret i FBI-së, thoshte: “Unë gjithashtu e dija se (J. Edgar Huver) dhe Mejer Lanski disa herë ndanin bukën bashkë. Z. L. asnjëherë nuk ishte përplasur qëllimisht, rrallë i përgjigjej thirrjeve federale dhe përgjithësisht lihej vetëm për të zhvilluar aktivitetet e tij”. Huver kishte lidhje shumë të ngushta me frontin - Mosad dhe Lidhjen Kundra Shpifjeve. Në vitin 1947 u ngrit një fondacion në emër të tij, falë parave të ADL. Presidenti i Parë i Fondacionit Hoover ishte Rabini Pol Riçman (Paul Richman), drejtori i Uashingtonit për ADL. Huver ishte gjithashtu edhe një mik i ngushtë i Luis Blomfild (Louis Bloomfield), drejtuesi i frontit vrasës të Mosad, Permindex!

Këta ishin burrat të cilët menduan se Osvaldi ishte vrasësi i vetëm! Për më tepër, departamentit të CIA-s i u ngarkua përgjegjësia për marrëveshje me komisionin “investigues” Uaren, i cili ishte departamenti i kundra-zbulimit, i kontrolluar nga .... Xhejms Xhesus Angleton (James, Jesus Angleton) , urithi i Mosadit dhe organizatori i parë i vrasjes. Kordinatori mes komisionit Uarren dhe FBI –se ishte Uilliam Sulivan (Ëilliam Sullivan), një mik i ngushtë i… Xhejms Jesus Angleton.

Mbulimi vazhdon edhe në ditët e sotme me libra dhe gazeta të financuara nga vrasësit dhe pasardhësit e tyre duke pretenduar se Mafia, Kastro, KGB etj, vranë Kenedin. Secilit prej tyre i u caktua detyra për të fshehur fajtorët e vërtetë, rrjetin Izrael - CIA - Mejer Lanski-OAS që operonin së bashku nën një komandë qendrore, mbase ajo e shtëpisë së Rothsçajlldëve. A mendoni se media nuk është kontrolluar deri në atë masë sa t’i mbajë publikut të fshehtë të vërtetën për më shumë se tridhjetë vjet? Ashtu sikur thotë edhe ish agjenti i Mosad, Viktor Ostrovski (Victor Ostrovsky):

“(Unë kuptoj) se zotërimi i medias së Amerikës Veriore është i plotë. Në çështjet që kanë të bëjnë me Lindjen e Mesme në përgjithësi dhe me Izraelin në veçanti, nuk ka më një shtyp të lirë… Gjithmonë e kam ditur se kishte një standard të dyfishtë kur vinte puna për tu marrë me çështjet të cilat ishin të dashura për komunitetin e Hebrenjve. Nuk e dija, megjithatë, se sa hipokrit mund të jetë ai komunitet dhe media, që gënjen sy për sy. E dija që ajo kishte pothuajse nën pushtetin evet industrinë e filmit si dhe kontrolle të fuqishme mbi Uashingtonin… Tani me sa shihej, përmes kërcënimit, frikës dhe marrëveshjes së dyfishtë, zotëronte një pjesë të madhe të medias amerikane. Turp për të gjithë ata që e dinin këtë punë, dhe rrinin të heshtur, si edhe ndaj atyre të cilët ende qëndrojnë të tillë.”

Botuesi i revistës Jeta (Life Magazine), Riçard Billings (Richard Billings), drejtoi një fushatë të fuqishme për të diskretituar hetimet e Xhim Garison (Jim Garrison) mbi vrasjen, ashtu sikurse kishte dokumentuar Garison. Billingsi më vonë do të shërbente në stafin e Komitetit për Vrasjet, përkrah drejtorit G. Robert Blakei (G. Rober Blakey), një ortak i shokut të Mejer Lanskit, i quajtur Moris Dalitz (Morris Dalitz). Komiteti vendosi se “e kishte bërë mafia”. Organizata Life-Time, më vonë u bashkua me Uarren për të krijuar perandorinë mediatike Time-Ëarren.

Kjo është një organizatë e kontrolluar nga Elita, e cila tani zotëron transmetimet Turner dhe kanalin botëror të “lajmeve” CNN. Vëllezërit Uarner (Ëarner Brother) u bënë për vete nga një shoqëri e quajtur Shtatë Artet (Seven Arts), e krijuar nga një operativ i Mejer Lanskit, Luis Çesler (Louis Chesler) i cili pastronte paratë e sindikatës. Kur Shtatë Artet fituan kontrollin e studiove Uarner, shumica e aksioneve në shoqëri zotërohej nga Shërbimi i Investitorëve të Huaj (Investors Overseas Service) të Bernie Kornfild (Bernie Cornfield), përfaqësuesi kryesor i Rothsçajlldëve dhe rabin i Mosad Tibor Rosenbaum, themeluesit të Permindex. Në vitin 1993, Bronfman (familja bandë, që kontrollonte shefin e Permindex, Louis M. Blumfild), bleu leje kontrolli pronësie në Time-Ëarren. Sa mahnitëse, në atë kohë, që “ekspozeja” e Oliver Stone-it për vrasjen e Kenedit, JFK, po shpërndahej nga Vëllezërit Ëarner. Filmi i Stone, një përzierje e fakteve dhe trillimeve, fajësonte bllokun industrial – ushtarak dhe CIA-n, dhe jo konspiratorët e vërtetë, ata të Mosad-it. Stone ka kohë që ka bërë një diversion të ngjashëm mbi Riçard Niksonin.

Producenti ekzekutiv i JFK, njeriu përgjegjës për gjetjen e parave për filmin, ishte Arnon Milkan (Arnon Milchan), i cili identifikohej si furnizuesi më i madh i armëve dhe një operativ i fshehtë për Izraelin. Gazetari Aleksandër Kokburn (Alexander Cockburn) shkroi në gazetën Kombi (The Nation), më 18 maj të vitit 1992, se Milkan “në një raport izraelit të vitit 1989 cilësohej si “ndoshta” furnizuesi me armë më i madh (i Izraelit). Një shoqëri të cilën ai e zotëronte dikur u kap duke futur kontrabandë në Irak kapsolla të armëve bërthamore.” Shoqëria e marrëdhënieve publike e pajtuar në punë nga Stone për të bërë reklamë për filmin e JFK, quhej Hill and Knoëlton në Uashington D. C., shoqëria që kordinonte propagandën mbështetëse për përfshirjen amerikane në luftën e gjirit. Drejtuesi ekzekutiv i Hill and Knoulton, i cili kryesoi reklamën e filmit për JFK, ishte Frenk Mankieuic, (Frank Mankieëicz) karriera e të cilit nisi në Lidhjen Kundra Shpifjes në Los Anxhelos.
Në ditët e sotme, vrasja e Kenedit vazhdon të bjerë erë të keqe.
Nga përvojat që kish, para dhe pasi të bëhej president, Xhon Kenedi kuptoi se Shtetet e Bashkuara kontrollhej prej Dorës së Fshehtë. Dhjetë ditë para vrasjes së tij, ai u shpreh në Universitetin e Kolumbisë:

“Zyra e lartë e presidentit u përdor për të ndezur një komplot kundërpopullit amerikan. Përpara se unë të largohem nga zyra, unë duhet të informoj qytetarët për këtë hall..”

Fatkeqësisht, ai nuk e kishte mundësinë për ta bërë këtë.
Në librin e tij, Mashtrimi i Amerikës, Rodney Stich nxori në pah të tjera prova rreth përfshirjes së CIA-s në vrasjen e Kenedit dhe fshehjes së saj. Stich, një inspektor i mëparshëm federal, vuri në lëvizje njohurinë, përvojën dhe informatorët brenda rrjetit të inteligjencës, për të evidentuar rrjetin e korrupsionit të ndërlidhur në gjithë qeverinë e Sh.B.A-së. Një nga kontaktet e tij ishte me kolonel Trenton Parker, një zyrtar i nivelit të lartë të CIA-s, i cili ishte i lidhur me agjencinë kundërzbatuese të njohur si Pegasus. Parkeri tha se grupi Pegasus kishte regjistrime të kasetave të njerëzve që po planifikonin vrasjen e Kenedit. Ai quajti “Rokfeler (për t’u habitur), Allan Dulles, Xhonson e Teksasit, Xhorxh Bush dhe J. Edgar Hoover”. Parkeri vazhdoi:

“Nuk i kam kasetat tani, sepse të gjitha të dhënat e regjistruara iu kthyen [Kongresmenit] Larry McDonald. Por unë e kam dëgjuar regjistrimin e kasetave dhe aty kishte biseda midis Rokfelerit dhe Hoover-it, ku Rokfeleri pyeste: “A do të kemi ndonjë problem? I rregjistrova me Dullesin. Nëse ata e bëjnë punën e vet, ne do të bëjmë tonën.” Aty ka një tufë kasetash, sepse Hoover nuk e kuptoi se bisedat në telefonin e tij po regjistroheshin.”

Parkeri bëri të ditur se grupi Pegasus i ka dhënë gjithashtu dosje kongresmenit McDonald rreth aktiviteteve kriminalistike të CIA-s rreth viteve 1976 dhe 1982. McDonald, një anëtar i Komitetit të Shërbimeve të Bashkuara të Armëve, la të kuptohet se do të tregonte evidenca befasuese rreth CIA-s dhe korrupsionit të qeverisë kur ai u kthye nga një udhëtim nga Lindja e Largët. Por, nuk u kthye. Kur po fluturonte me linjën koreane 007, avioni u qëllua nga “Bashkimi Sovjetik”. U riprogramua kompjuteri i fluturimit të aeroplanit për ta devijuar në hapësirën ajrore ruse, ku po prisnin për ta rrëzuar. Dy “palë” - të njëjtët ustallarë.

Bobi Kenedi

Vrasja e Xhon Kenedi pati një vërshim të vrasjeve politike në Shtetet e Bashkuara gjatë viteve 1960, ndërkohë që Rendi i Ri Botëror imponoi pushtetin e tij. Vëllai i tij, Bobi Kenedi, prokurori i përgjithshëm, që udhëhoqi sfidën kundër sindikatës së Lansky-t, u vra në vitin 1968 pas mbajtjes së një fjalimi në hotelin Ambasador në Los Anxheles si pjesë të fushatës për emërimin si kandidat të Partisë Demoktratike për president. Thuhet se ai u vra nga një tjetër “vrasës i vetmuar”, Sirhan Sirhan. Vdekja e Bob i erdhi për shtat Riçard Niksonit, i cili u mbështet në karrierën e tij politike nga Preskot Bushi, babai i Xhorxhit. Niksoni përfundimisht u bë president në zgjedhjet ku ai do përballej me një kundërshtar të fortë tek Bobi Kenedi.

Drejtori i mbrojtjes së Niksonit në fushatën e tij elektorale të vitit 1968 ishte Xhejms Golden, i cili dha dorëheqjen nga pozicioni i tij si drejtori i sigurimit në Korporatën Lockheed. Rasti e solli që, kur u qëllua Kenedi, në krahun e djathtë pranë tij, ishte një truproje nga Lockheed, Thane Eugene Caesar, një nëpunës i sindikatës së Lansky, i cili punonte në qendrën Burbank të Lockheed, te një zonë top sekret, e rezervuar për projektin e aeroplanit spiun të CIA-s, U-2. Lee Harvey Osvald ishte gjithashtu i lidhur me U-2. Një tjetër nëpunës i Lockheed ishte Riçard Gernt Butler, një partner i neo-nazistit Keith Gilbert. Po i njëjti Keith Gilbert, u akuzua për tentativën e dështuar së vrasjes së liderit të djathtë civil afro-amerikan, Martin Luter King, në shkurt të vitit 1965, pesë ditë pas vrasjes së një tjetër lider afro-ameriakn, Malkom X. Në burg Gilberti u shpreh se mbështetej nga disa forca të fuqishme, dhe më vonë u zbulua fakti se ai financohej nga një tjetër supremacist i bardhë, Loren Eugene Hall. Nga ana tjetër, Halli ka qenë një dëshmitar për Edvin Meese, këshilltar ligjor i Ronald Regan (në atë kohë guvernator i Kalifornisë), në një çështje që lidhej me vrasjen e Xhon Kenedit. Prokurori i Distriktit, Xhim Garrison, i lëshoi Reganit një kërkesë ekstradimi, për banorin kalifornian Edgar Eugene Bardley, në lidhje me vdekjen e JFK. Regani i kërkoi Meese të merrej me këtë çështje. Loren Hall ishte një nga këto informatorë. Regani e la pas dore kërkesën e Garrisonit derisa Nikson u bë president dhe më pas e refuzoi atë pa asnjë koment. Meese më vonë do të bëhej prokuror i përgjithshëm, përfaqësuesi kryesor i ligjit për kombin në administratën e presidentit Regan. Loren Hall dhe djali i tij, Loren Junior, do të akuzoheshin për drejtimin e rrjetit të drogës në Oklahoma në vitin 1989. Loren Junior thirri një konferencë për shtyp për të thënë se operacioni i drogës po përdorej për të rritur fondet për lëvizjen Kontras në Nikaragua, kaq të dashur për Roland Reganin dhe Xhorxh Bushin.

Ata të cilët vranë Xhon Kenedin në prapaskenë, vranë edhe Bobin. Po bëhej gjithnji e më e qartë që Bobi do fitonte emërimin nga partia demokratike për presidencën, një rast i shkëlqyer për t’u bërë president. Kjo do të kishte përtërirë stilin e Xhon Kenedit mbi politikat me Lindjen e Mesme dhe krimet e organizuara. Po aq i rëndësishëm ishte fakti se me Bobin në Shtëpinë e Bardhë do të hapej kapaku i vrasjes së Xhorxh Kenedit. Prandaj, Bobi u vra duke përdorur një vrasës me mendje të mbledhur, dhe nëse do ti besojmë fjalës së Robert Marrou, ish operativit të CIA-s, Mosad dhe CIA përdorën SAVAK-ën, forcën policore sekrete të Iranit (Mosad - CIA) për të bërë këtë herë punën e tyre të ndyrë. Është pa dyshim e vërtetë se në javët përpara vrasjes, fushata e Bobi Kenedit u infiltrua nga Khyber Khan, një anëtar i rangut të lartë të SAVAK, i cili përdori një histori sekrete rreth grindjes dhe përplasjen me Shahun. Bob Kenedi e besoi këtë pas përvojës së mëparshme më Khan-in, por Khani arriti të bindë më shumë agjentë të SAVAK-ut për t’ju bashkuar fushatës së zgjedhjeve të Kenedit.

Lord Viktor Rothsçajlld, i cili ishte një mik i ngushtë i Shahut, u përfshi së bashku me Xhejms Jesus Angelton të CIA-s, në rrëzimin e liderit iranian, Mohamed Mosadegh, në vitin 1953, e cila çoi në krijimin e SAVAK-ut. Loloja të cilin ata përdorën për vrasjen e Bob Kenedit ishte një arab, Sirhan Sirhan. Në javët përpara se ai të vriste Kenedin, Sirhan Sirhan iu bashkua Urdhërit të Vjetër Mistik të Rosicrucianëve dhe ndoqi kursin e tyre me porosi “si të kontrollosh valët e mendjes ”. Ai mësoi se si ta vinte veten në gjendje hipnoze duke parë sytë e tij në pasqyrë. Gjatë këtyre hipnozave, filloi të shkruante në mënyrë alogjike për dhunë dhe vrasje. Nuk mbante mend se kishte vepruar kështu, por më vonë pranoi se ishin shkrimet e tij. Sirhani, me sa duket, e adhuronte Bobi Kenedin, por, thuhet, se u ndje i tradhtuar kur Kenedi mbështeti dhënien e 50 aeroplanëve luftarakë Izraelit.

Historia thotë se Sirhani i urrente hebrenjtë që kur u qëllua dhe u qorrua nga izraelitët në Palestinë në vitin 1948, asokohe një djalë i ri arab. Pas kësaj tradhtie të nuhatur dy javë përpara se të qëllonte Kenedin, përjetimet e hipnotizimit të Sirhanit sa vinin dhe bëheshin më të skajshme. Ai mendonte se kishte parë fytyrën e Kenedit të dilte jashtë pasqyrës dhe të vinte drejt tij, dhe për këtë, në fletoren e tij ai shkruante: “Vrite Kenedin”. “Kenedi duhet të vritet përpara 5 qershorit të vitit 1968”, thuhej në të. 5 qershori ishte përvjetori i fitores izraelite mbi arabët. Pyetja është: Cili kontrollonte mendjen e pandërgjegjshme të Sirhanit? Ai vetë apo dikush tjetër? Sipas pikëpamjeve të psikiatrit të Sirhanit, Bernard L. Diamond, ai ishte vetëprogramuar për të vrarë Kenedin. Më falni? Po, sigurisht që ai e kishte bërë.

Le të konsiderojmë “rastësitë” e mrekullueshme, të cilat e lejojnë këtë burrë “vetëprogramues” të përfundojë misionin e vet. Në natën e vrasjes, më 4 qershor, Sirhani tha se kishte takuar miqtë e tij për darkë dhe se kishte ndërmend të shkonte në takimin me Rosicrucianin. Por ‘miku’ i tij kishte një gazetë, në të cilën Sirhani pa një reklamë për paradat, të cilat do të festonin përvjetorin e fitores së Izraelit.

Reklama tregonte se kjo do bëhej “këtë mbrëmje”, por Sirhani ndryshoi planet e tij për pasditen dhe u largua për në paradë. Sigurisht, që nuk e gjeti. Sipas të dhënave të marra nga Sirhan nën efektet e hipnozës nga Bernard L. Diamond, ai tani ndihej vetëm dhe thjesht ndodhi t’i kujtohej një vajzë, të cilën ai e njihte që nga shkolla e lartë, dhe mendonte ta gjente në hotelin Ambasador ku, “rastësisht” po zhvillohej festa e Bobi Kenedit. Sirhani u end rreth e rrotull hotelit për disa orë me radhë duke pirë deri në zdërhallje. Rreth orës njëmbëdhjetë vendosi të shkonte në shtëpi; kujtesa e tij e fundit e ndërgjegjshme atë natë. Nën efektin e hipnozës, i u drejtua makinës së vet, por ai u ndje shumë i sëmurë dhe i pirë për të ngarë makinën. Ai vuri re armën në ndenjësen e pasme të makinës , dhe, i shqetësuar se ajo mund të vidhej, e fshehu në brezin e pantallonave.

Duke u kthyer mbrapsht në hotel, piu një kafe me një grua “zeshkane dhe tërheqëse” (asnjëherë e identifikuar)). Gjatë rrugës për të pirë një tjetër kafe, rrëfen se u gjet në një kthinë me “drita verbuese dhe pasqyra”. U ndje i shushatur dhe i hutuar. Dyert me pasqyrë të çonin në kuzhinën e hotelit, por nuk kaloi andej, por hyri nëpërmjet një rruge më të gjatë. Sirhani e gjeti veten në një ekstazë hipnotizuese si ato të cilat ai kishte përjetuar me linjën Rosicruciane. Ai i tregoi Diamondit se si u përkul në një tavolinë i përgjumur dhe i pasigurtë se ku ndodhej. Papritur pa një grup njerëzish që vinin drejt tij. Vuri re se njëri prej tyre ishte Bobi Kenedi dhe tanimë, vendosi të takohej e të shtrëngonte duart me të. Në vend të bënte këtë, nxori armën dhe filloi ta qëllonte. Ashtu siç u shpreh edhe psikiatri Diamond: “Sirhani ka kryer një vrasje në gjendje të turbullt, pothuaj i pavetëdijshëm rreth asaj që po ndodhte”.

Dhe si ka mundësi që Bobi Kenedi të ecte drejt kuzhinës së hotelit pikërisht në kohën e gabuar? Ai kishte dëshiruar të ecte nëpërmes turmës pas fjalimit të tij, por “rojet e tij personale” e larguan nëpërmjet kuzhinës për të shmangur rrezikun e mundshëm! Burri më ngulmues që e drejtoi Kenedin drejt kuzhinës ishte… Frank Mankieviç, njeriu i mëparshëm i marrëdhënieve publike për Lidhjen Anti Shpifje, që dorëzoi publicitetin për filmin e Oliver Stone, JFK! Gjithashtu, në krah të Kenedit ishte Thane Eugene Caesar, “roja e sigurisë”, i punësuar në minutën e fundit dhe një person i lidhur me Sindikatën e Meyer Lansky-t. Vrasës i vetmuar? Asnjë komplot? Po talleni. Për t’u siguruar se nuk do të bëhej asnjë gabim, sipas Robert Marrou të CIA-s, një amerikano-pakistanez e qëlloi gjithashtu Kenedin me një revole të CIA-s të maskuar si kamera. Në librin e tij Senatori duhet të vdesë, Morrou tregon një pikturë të Pakistanezit me “kamerën”e tij disa sekonda përpara se të vritej Kenedi. Studiues të tjerë konstatojnë se asnjë plumb i qëlluar nga Sirhan Sirhan nuk e ka goditur Kenedin dhe se vrasësi i vërtetë ishte Thane Eugene Caesar.

Në fakt, çfarëdolloj gjëje që të ketë ndodhur, Bobi Kenedi u vra nga të njëjtat forca që i vranë dhe vëllanë, duke përdorur një vrasës të besuar, i cili, që prej asaj kohe, qëndroi i programuar dhe mendërisht i trazuar. Nga e njëjta metodë e hipnozës të kontrollit të mendjes, shumë programues kompjuterashe në industrinë mbrojtëse të UK-së, kanë vuajtur nga ‘vetëvrasje’ të çuditshme dhe vdekje të tjera. Disa viktima kanë punuar për kompaninë General Electric dhe filialin e saj Markoni, kështu që dhe një tjetër mister ka fshehur të vërtetën.
Një tjetër emër që mendoj se është përfshirë në të dyja vrasjet, atë të Xhon dhe Bobi Kenedit, është ai i manjatit të transportit të mallrave, greku Aristotle Onasis, i cili bëri një pasuri të pabesueshme duke përdorur vaporët e tij për të transportuar drogë. Interesante është një zakon grek se, nëse vrisni një person, atëherë duhet të kujdeseni për gruan dhe familjen e tij. Onasis u martua me Xhekin, vejushën e Xhon Kenedit.

... (vazhdon)

nga **Rifat** Thu Feb 02, 2012 2:36 pm

Malkom X

Malkom X u vra teksa fliste në Audubon Ballroom në Nju Jork. Me këtë rast, të gjithë folësit e tjerëu nxorrën jashtë. Matanë rrugës ishte spitali kolumbian presbiterian, por ata refuzuan t’u shërbenin. Në fund, ndihmësit e Malkomit duhet të vraponin për në spital, të merrnin një barelë dhe ta mbartnin vetë Malkolmin deri aty. Një nga ndihmësit e tij më të ngushtë, Leon 4X Ameer, shkoi në FBI për t’ju thënë se në këtë proçes ishin përfshirë elementë brenda qeverisë dhe organizatës zezake, Kombi i Islamit. Pas disa ditësh, në moshën 32-vjeçare ai vdiq. Shkaku i vdekjes së tij u shpall vetëvrasje, më pas spasojë një mbidozë droge, dhe në fund vdekje natyrale. Do të habitesha nëse doktori do kish qenë trajnuar në Vatikan! Lëvizja e vetëdijshme zezake për një kohë të gjatë ka qenë e infiltruar nga FBI-ja dhe CIA dhe vrasjet do të organizoheshin brenda po aq mirë sa dhe jashtë këtyre organizata të zeza. Operacioni i FBI-së quhej Cointelpro dhe kryesohej nga… Uilliam Sullivan, miku i urithit të Mosad të CIA-s, Xhejms Jesus Angleton! Sullivani ishte hallka lidhëse midis FBI-së dhe komisionit Uarren dhe operacioni i tij Cointelpro mbështetej së tepërmi në informacione nga Lidhja Anti Shpifje.

(Kontrolli i Elitës së barazisë së grupeve zezake iu adresohen grupeve jozezake si Ku Klux Klan. Klan ishte një krijim i Elitës, e themeluar nga satanisti Albert Paik, komandanti i madh sovran të së Lashtit dhe të Miratuarit Ritit Skocez të Frankmasonerisë në Amerikën Jugore. Ai ishte një koleg i Guiseppe Mazzini-t, lideri i iluministëve bavarezë pas vdekjes së Adam Ueishaupt. Një statujë e Paik qëndron ende edhe sot e kësaj dite në Uashington DC, në nderim të punës së tij mbi sjelljen e Elitës.) FBI-ja përdori grupin antikomunist të quajtur BOSSI për të infiltruar Kombin e Islamit dhe grupin ikanak të Malkom X, Organizatën e Bashkimit afro-amerikan. Kreu i BOSSI-t ishte Anthony Ulazoëitz dhe shefi i tij operativ, Xhon Gaulfield. Që të dy u demaskuan publikisht gjatë skandalit të Uotergeit si personazhe kryesore në departamentin e pisët të mashtrimeve të Riçard Nikson. Gaulfield u përdor nga komisioni Uarren për të “hetuar” një grup antikastro. Midis vrasjeve të Kenedit, Malkom X dhe Martin Luter Kingut, mund të konstatohen emra të zakonshëm që kanë lidhje me skandalin e Uotergeit dhe një sërë vrasësish dhe ngjarjesh më pak të njohura.

Martin Luter King

Fushata e Martin Luter Kingut për të drejtat e zezakëve dhe kundër luftës së Vietnamit i kushtoi atij jetën më 14 prill të vitit 1968. Një ish agjent i FBI-së më vonë do t’i tregonte Komitetit të Shtëpisë së Zgjedhur mbi Vrasjet se si stafi në zyrën e FBI-së në Atlanta brohoriti dhe u gëzua kur erdhi lajmi mbi vrasjen e tij. “E kapën ”, tha një burrë. “ E kapën Zoron”, emri i koduar i FBI-së për King. “Unë shpresoj që ai bir kurve të vdesë,”, u shpreh një tjetër. Në momentin kur solli ndërmend historinë, ish agjenti u mbyt në lot. Dr. Kingu ishte gjithashtu një objektiv edhe për operacionin Cointelpro të Uilliam Sullivan në FBI. Të njëjtët emra, të njëjtit njerëz, e njëjta forcë.

Përpara mbërritjes së Dr. King në motelin Lorraine në Memphis, Tenensi, një burrë iu afrua tavolinës së recepsionit dhe tha se ishte një “njeri reklamues ” i Dr. Kingut. Ai ngulte këmbë që të ndërrohej dhoma e Dr. Kingut, sepse, siç shprehej “njeriu reklamues”: “Ai do të dëshironte të kishte një dhomë në katin e dytë me pamje nga pishina aty jashtë”. Stafi në motel tha se ata nuk mendonin se ai do të ishte zezak, por një burrë i bardhë që kishte vënë makijazh të zi. Ky ishte një marifet i përdorur nga shërbimet e inteligjencës për provokime të agjentëve, të cilët shkaktonin shqetësime në demonstratat e zezakëve dhe bënin zezakët të merrnin fajin përsipër. Ky karakter nuk ka të bëjë më Martin Luter Kingun sepse ai nuk kishte asnjë “njeri reklamues”. Kingu u qëllua për vdekje kur po kalonte në ballkon për të biseduar me shoferin e tij.

Oficeri zezak i policisë në detyrë për sigurimin dhe mbrojtjen e Dr. Kingut, u dërgua në shtëpi jashtë dëshirës së tij, kohë para se të vritej Kingu dhe pastaj skuadra e mbrojtjes u reduktua në numër, nga tetë njerëz në një polic të vetëm. Dy zjarrfikësit e vetëm zezakë në stacionin ngjitur me motelin, u dërguan në stacione të tjerë vetëm për atë ditë, dhe kur u qëllua Kingu, ambulanca u vonua pasi ishte bllokuar për arsye pajisjesh me vegla nga i njëjti stacion zjarrfikës. Ashtu siç tregonte koloneli pensionist i Forcave Ajrore, L. Fletcher Prouty: “Askush nuk ka të drejtë të drejtojë një vrasje, ajo ndodh. Roli aktiv luhet në mënyrë të fshehtë duke e lejuar atë të ndodhë… Ky është çelësi i vetëm më i madh… i cili ka fuqinë për të larguar ose zvogëluar masat paraprake e të zakonshme të sigurisë…” Kjo është ajo që ndodhi edhe me Martin Luter Kingun, ashtu si dhe me Yitzak Rabin, kryeministrin izraelit, në vitin 1995. Sipas shtypit izraelit, Rabini kishte një numër takimesh sekrete me Henri Kisingerin disa javë përpara vrasjes. Mbrojtja izraelite është fantastike, siç kam parë dhe vetë me sytë e mi në aeroportin Tel Aviv, se askush nuk mund të vriste një kryeministër izraelit ashtu siç ndodhi përderisa u lejua të ndodhë.

Dëshmitarët deklaruan se ishin shumë të sigurtë, pasi gjuajtjet që vranë Dr. Kingun vinin nga poshtë dhe jo nga kati i dytë i dhomës së shtëpisë ku po qëndronte një tjetër Xhejms Earl Ray. Kjo konfirmohet nga pika ku hyri dhe doli plumbi nga trupi i Dr Kingut. Xhejms Earl Ray nuk mund ta kish bërë këtë. Një ish ekspert balistik i FBI-së thotë se plumbi do kish shpuar murin deri në 15 cm nga pozicioni i Earl Ray që qëlloi Dr Kingun. Por prap se prap Xhejms Earl Ray u dënua. Thjesht një tjetër vrasës i vetmuar. Asnjë komplot. E sigurtë.

Një personazh qendror në vrasjen e Kingut duket të ketë qenë Xhek Youngblood, një zyrtar i inteligjencës së ShBA-së, i cili pat qenë emëruar nga disa studiues si “Njeriu i vezëve dhe sallameve”, sepse ai kishte filluar të shfaqej rregullisht në një kafene afër dhomës së shtëpisë, ku qëndronte Xhejms Earl Ray. Kur i treguan një pikturë e Youngbloods, Xhejms Earl Ray pranoi se ishte njeriu që e kishte ndjekur përpara vrasjes së Kingut. Një nga kolegët e Youngblood ishte Frank Fiorini, i cili më vonë e ndryshoi emrin në Frank Sturgis. Ky burrë ishte një nga hajdutët e Uotergeit.

Gazetari Ljuis Lomas investigoi vrasjet e Malcolm X dhe Kingut dhe shkroi një libër, Të vrasësh një zezak. Ai zbuloi se Xhon Ali, drejtori i thesarit të organizatës Kombi i Islamit, me të cilën ishte lidhur disa herë Malkolm X, punonte për FBI-në. Në një pikë, Ali ishte njeriu më i fuqishëm në Kombin e Islamit. Lomasi po ndiqte drejtime të cilat mund të kishin lidhje me vrasjet e JFK dhe Martin Luter Kingut, sidomos nëpërmjet Agjencisë ‘Dedektive’ Guy Bannister në Nju Orleans, e cila luajti një rol kyç në vrasjen e Xhon Kenedi. Lomasi kishte ndërmend të implikonte agjencitë e inteligjencës në vdekjen e Dr. Kingut, në një film të kontrktuar prej tij. Në njërën prej ditëve të xhirimit të filmit, frenat e makinës u këputën dhe ai vdiq. Verës tjetër pas vrasjes në Memphis, vëllai i Dr. Kingut, në mënyrë të mistershme, u mbyt në pishinën e tij. Komshinjtë dëgjuan të bërtitura, spërkatje dhe më pas një heshtje. Dy vjet pas kësaj ngjarje, mamaja e Dr. Kingut u vra kur një ‘skizofren i ve’ hyri në kishën e saj dhe hapi zjarr. Fakti se të gjitha këto ngjarje ndodhën në një kohë kur FBI-ja e J. Edgar Hoover po thurte plane për të ndaluar lëvizjen e të drejtave civile të zezakëve dhe të atyre që e kundërshtonin luftën e Vietnamit, është publikisht i ditur. Kështu vepronte Lidhja e Anti Shpifjes në emër të terroristëve, të cilët kontrollonin Izraelin.

Një tjetër emër i famshëm që na del këtu, është Xhijs Xhekson. Ai ishte bërë njeriu më i famshëm zezak në Amerikë dhe u paraqit në Ditën e Krishtlindjeve në vitin 1994 nën stacionin televiziv të rrjetit britanik, Kanali Katër, duke mbajtur një “Fjalimi Alternativ të Mbretëreshës’ në një tjetër kanal televiziv nga ajo që po fliste mbretëresha Elizabeta II. Tamam një nderim, nëse ju i pëlqeni këto lloj lojrash. Xheksoni bënte pjesë në partinë e Dr. Kingut kur u vra, megjithatë Kingu iu tha përkrahësit të vet se kishte qëllim të ndante kompaninë me të. Menjëherë pas vrasjes, Xhekoni doli në një konferencë të shtypit me një këmishë me njolla gjaku dhe tregoi historinë se si ai e mbajti në krahë Dr. Kingun në kohën kur ai po jepte shpirt. Kjo e bëri Xheksonin të famshëm. Por kjo inatosi njerëzit e tjerë në skenë sepse ata e dinin se kjo nuk ishte e vërtetë. Afërsisht njëzet vjet më vonë, Xhekoni pranoi në një emision televiziv në Phil Donahue se kishte gënjyer. Në fund të fundit, ai nuk e kishte mbajtur kokën e Dr. Kingut. Prej nga kishte ardhur gjaku në këmishën e tij asnjëherë nuk u zbulua. Pas zgjedhjes së Xhorxh Bushit (KMJ) u president në vitin 1988, ai dhe Xhekoni (KMJ) mbajtën një konferencë të përbashkët shtypi, në të cilën Xheksoni konfirmoi pikëpamjen se Xhejms Earl Ray nuk duhej të lirohej nga burgu me kusht. Kjo nga një njeri që ishte aty kur Dr. Kingu vdiq dhe tha disa herë se nuk kjo nuk ishte puna e vetëm një vrasësi. Çfarë ndodh më vonë?

Vitet ‘60 ishin një periudhë e përgjakshme nisur nga vrasjet në Shtetet e Bashkuara, por ato vazhdojnë edhe në ditët e sotme thjesht në gjithë botën, për të përjashtuar ata të cilët nuk janë duke luajtur lojën e Elitës dhe duke i zëvendësuar me ata që duan. Aty ka dhjetra llogari të historive të mbuluara për të fshehur nxitësit e vërtetë të këtyre vrasjeve. Mund të ketë patur një “skizofren të vetëm”, dhe një grup “terrorist” të Elitës kontrolluese, një përplasje avioni (është e thjeshtë të destabilizosh planet e vogla me teknologjinë që ata vetë kanë sot), vrasjet, duke përfshirë edhe atakët e zemrës si edhe disa “aksidente” të tjera të vogla.

Uotergeit-i (Ëatergate)

Në skenën botërore, një nga përfaqësuesit më të mirë të artit të manipulimit politik në kohët moderne është ambasadori i nivelit të lartë i Elitës, Henri Kisinger, i cili ka përdorur një sërë njerëzish fasadë për t’ju bindur urdhërave të tij. Një nga më të njohurit është Xhorxh Bush. Nga Uotergeiti dhe fillimet e viteve 1970, këta dy emra filluan të shfaqeshin kudo. Kisingeri nuk ishte lindur dhe rritur në Shtetet e Bashkuar. Ai kishte lindur në Gjermani në vitin 1923 dhe ishte rritur si Hebre nën regjimin e Adolf Hitlerit. Mbërriti në Shtetet e Bashkuara më 5 shtator 1938 dhe më pas u bë amerikan i natyralizuar. Në vitin 1972, agjenti polak i KGB-së, Mikael Golenievski (Michael Golenieëski), i tregoi qeverisë britanike se ne dokumentat e KGB-së të cilat ai i kishte parë përpara dezertimit të tij në vitin 1959, përfshihej emri i Henri Kisinger si një njeri i Bashkimit Sovjetik. Sipas Golenievskit, Kisingeri ishte rekrutuar nga KGB-ja nën një celulë spiunazhi të quajtur ODRA. Golenievski pretendonte se i ish dhene emri i koduar BOR ose KOLONELI BOR. Kisingeri ndërtoi famën dhe pushtetin e vet në Harvard përpara se të bëhej figurë drejtuese në Rendin e Ri Botëror.

Politika e jashtme e US nën drejtimin e Kisingerit ndoqi rrugën e sprovuar dhe të besuar Britanike për shekuj, duke mbajtur balancën e fuqisë sipas rregullit që thotë: “Armiku i armikut tim është shoku im”. Ishte ky drejtimi, i cili, pjesërisht, qëndronte mbrapa strategjisë së administratës Kisinger-Nikson në lidhjet e krijuar me Kinën komuniste. Gjatë kësaj kohe, përpara dhe pas Uotergeitit, Kisinger (Komm 300) mbante kontakte të ngushta me miqtë e tij në qarqet e Shërbimit Sekret Britanik, për të cilin ai punoi për dekada me radhë. Këta përfshiheshin dhe një komitet me 300 anëtarë si Sir Erik Roll (Sir Erick Roll) (Lord Roll i Ipsden) dhe Lordi Viktor Rothsçajlld (Lord Victor Rothschild) manipulatori i Shërbimit Sekret Britanik dhe Mosadit dhe spiun Sovjetik së bashku me Filbi (Philby), Burgess, Maclean dhe Blunt. Blunti u largua nga stafi i Institutit të Uarburgut (Ëarburg Institute) për të punuar me MI5. Kisingeri kishte lidhje të ngushta me Britaninë dhe nuk kam asnjë dyshim se elementë Britanikë, duke përfshirë edhe Viktor Rothsçajlldin ishin të përfshirë në vrasjen e Kenedit, Uotergeit dhe largimin nga detyra të Riçard Niksonit. Vetë Kisingeri ka pranuar në një fjalim në Çhathman House, e cila supozohet të ishte private, se shpesh kishte qendruar shumë më afër me Zyrën e Jashtme Britanike, se sa me Departamentitin i tij të Shtetit.

Kisingeri kishte një influencë të jashtëzakonshme mbi Xhorxh Bushin dhe disa biografë të Bushit e përshkruajnë atë pak a shumë si “Kopje e Kisingerit”. Bushi u fut në zemër të konspiracionit të Rendit të Ri Botëror si djali i Preskot Bushit dhe atij ju dha i gjithë formimi dhe përvoja që i nevojitej për t’u bërë njeriu i tij fasadë. Ai ishte anëtar i shoqërisë Skull and Bones, frankmason i nivelit të 33-të, anëtar i Komitetit të 300-ve, në Këshilin për Marrdhëniet me Jashtë, dhe i Komisionint Tripalësh, zotërues pusesh nafte, ambasador në Kinë dhe në Kombet e Bashkuara (të dyja nën Kisingerin ), kreu i Komitetit Kombëtar të Partisë Republikane, zyrtar i CIA-s para, gjatë dhe pas vrasjes së JFK-së, kreu i CIA-s, zëvëndëspresident dhe më pas president i Shteteve të Bashkuara, post për të cilin ish menduar ta merrte ndonjë ditë, i përgatitur që në djalëri.

Pasi Riçard Niksoni iu kthye në detyrë në nëntor të vitit 1972, ai e bëri Bushin kryetarin e Komitetit Kombëtar të Partisë Republikane. Bushi e mori detyrën “rastësisht”, në janar të vitit 1973, gjatë gjyqit të hajdutëve të Uotergeitit. Ata hynë në zyrat qendrore të Partisë Demokratike në ndërtesën Uotergeit në Uashington natën e 17 qershorit të një viti më parë. Këta ishin të ashtuquajturit “hidraulikët”, një skuadër mbikëqyrjeje e Shtëpisë së Bardhë që spiunonte për Demokratët gjatë përgatitjes së tyre për zgjedhje. Ose më mirë kështu jemjemi detyruar ta besojmë. Në të vërtetë, në këtë drejtim, bënë një punë të dobët sepse duket që qëllimi i tyre ishte që të kapeshin. Kjo ishte ideja.

Disa studiues tani besojnë dhe unë padyshim jam dakord me ta se mbrapa “skandalit”, qëndronte Henri Kisinger, njeriu fasadë i Rokfelerëve dhe Rothsçajlldëve. Kisingeri e la punën e tij si drejtues në Këshillin për Marrëdhënie me Jashtë, për t’iu bashkuar administratës së Niksonit, e cila përbëhej nga më shumë se 115 anëtarë të CFR. Nelson Rokfeler, i cili u bë zëvëndëspresident si pasojë e Uotergeitit, tha se Kisingeri e mori postin në këtë administratë sepse e kërkonte këtë punë. Uotergeiti ishte një organizëm për t’i dhënë Kisingerit pushtet të plotë, si rrjedhim dhe Elitës. Kjo ishte një periudhë kritike në manovrat Botërore nga manipulatorët e Rendit të Ri Botëror për të hequr ato copëra që kishin mbetur nga qeveria për njerëzit dhe nga njerëzit. Uotergeiti dhe heqja e Riçard Nikson ishte një tjetër grusht shteti mbi Amerikën. Niksoni nuk ishte një engjëll politik, por thjesht një tjetër lakè. Xhorxh Bushi u bë kryetari i Komitetit Kombëtar të Partisë Republikane tamam në kohën kur sapo kish nisur historia e Uotergeitit, dhe këshilltari i saj, Henri Kisinger, ishte njëkohësisht këshilltar për mbrojtjen kombëtare edhe sekretar shteti, njeriu i vetëm në historinë amerikane që mbante këto dy poste në të njëjtën kohë. Bob Uoduardit (Bob Ëoodëar) dhe Karl Bernsteinit (Carl Bernstein), një gazetar nga Ëashington Post e kontrolluar nga Elita, ju dhanë “të dhëna” për Uotergeitin nga informatori “Gryka e thellë” duke mbushur titujt e faqeve të para të gazetave. Pronari i Post, Kayterin Graham (Katharine Graham) (CFR, TC, Bil), mund të ketë ngelur e kënaqur me gazetarinë e informacionit të saktë. Këto ngjarje ushtruan kaq shumë presion mbi Niksonin, saqë nuk kishte fare kohë për të mbikëqyrur qeverinë e vendit. Kështu,. Në vënd që ta bënte Grahami këtë punë, e bëri Henri Kisinger.

Është një fakt i njohur se, ishte Kisingeri, që bindi Niksonin për të krijuar Njësinë e Hetimit Special të Shtëpisë së Bardhë (Hidraulikët) me detyrë të ndalonte rrjedhjen e informacionit të Shtëpisë së Bardhë. Kisingeri i citoi Niksonit rrjedhjen e informacionit për çështjen e “Kartave të Pentagonit” (Pentagon Papers)* në vitin 1971 për të justifikuar nevojën për të ngritur e formuar një njësi. Më vonë doli se një nga hajdutët e Uotergeitit, E. Houard Hant (E Hoëard Hunt), një planifikues i CIA-s i pushtimit të Gjirit të Derrave (Bay of Pigs), që diskretitoi Kenedin dhe një njeri i përfshirë në një farë mase në operacionin në Dealey Plaza, ka qenë në qendrën e CIA-s në Majemi duke rekrutuar njerëz për Njësinë e Shtëpisë së Bardhë të Kisingerit dy muaj përpara se të bëheshin publike Kartat e Pentagonit. Krijo problem dhe ofro zgjidhje. Njësia e Shtëpisë së Bardhë ishte plot me agjentë të CIA-s dhe zyrtarë të tjerë të shërbimit sekret; ajo financohej nga Bill Liedtke (Bill Liedtke), presidenti i shoqërisë së Xhorxh Bushit, Pennzoil, dhe një mik i ngushtë i Bushit, kryetari i Partisë Republikane. Rajt Patman (Ëright Patman), kryetari i Shtëpisë së Komitetit të Përfaqësuesve Bankar dhe Financës, bëri të ditur se njërit prej hajdutëve të Uotergeit iu dërguan 100,000 $ nga kreu i komitetit të Teksasit në Fushatën për të Rizgjedhur Presidentin, i njohur si CREEP. Hajduti që mori paratë ishte Bernard Barker, një njeri i CIA-s që nga pushtimi i Gjirit të Derrave. Njeriu që dërgoi paratë ishte… Bill Liedtke, partneri në biznes i Xhorxh Bushit dhe një nga miqtë e tij më të ngushtë. Hetuesi i kongresit, Rajt Patman, pohoi se 100,000 $ i ishin dhuruar në të vërtetë nga Robert H. Allen, shef finance i Leidtke në CREEP në Teksas. Paratë u transferuan nga Houston në Meksikë për t’u pastruar dhe më pas u kthyen, duke kaluar nga Leidtke tek hajduti i Uotergeit, Bernard Barker. Në vitin 1982, Robert H. Allenit iu dha çmimi Pishtari i Lirisë nga Lidhja e Anti- Shpifjes (Anti- Defamation League) (ADL), fronti i tmerrshëm Elitë - Mosad, mbështetur kaq fuqishëm nga Henri Kisinger.

Një tjetër partner biznesi dhe mik i ngushtë me Bushin, ishte Robert Mosbacher, i cili ishte implikuar gjithashtu në politikën e pastrimit të parave të CREEP. Përsëri Bushi thotë se ai nuk dinte asgjë rreth asaj se çfarë po ndodhte! A duhet të besojmë në të vërtetë se Xhorxh Bush, kryetari i Komitetit Ndërkombëtar të Republikanëve, një njeri i implikuar në shumë çështje, nuk e dinte se miqtë e tij më të ngushtë dhe partnerët e tij në biznes ishin të përfshirë në pastrimin e parave të CREEP-së duke i dërguar ato drejt hajdutëve të Uotergeitit? A jemi të saktë? Senatori Patman po i afrohej implikimit të disa emrave të famshëm në grabitjen e Uotergeitit, por nuk mundi të vazhdonte më tej këtë hetim. Komiteti i tij, i cili kishte një shumicë demokrate, e urdhëroi ta linte këtë punë, më pas plani që të thërriste njëzet e tre zyrtarë të CREEP-së për të dëshmuar përpara Kongresit, u anullua. Përse duhet ta bënin këtë? Mbase demokrati nga Kentucki, Uilliam Kërlin (Ëilliam Curlin), e kishte përgjigjen, kur ai u shpreh:

“…disa anëtarëve të komitetit iu kujtuan pamaturi të ndryshme politike të së shkuarës, ose të të afërmve të tyre, e për këtë, mund të thirreshin ndonjë ditë në gjyq..”

Lideri i Shtëpisë Republikane, Gerald Ford (CFR, Bil), frankmason i nivelit të 33-të, anëtar i komisionit Uarren (Ëarren Commission), si dhe kukulla e perandorisë Rokfeler-Morgan-Harriman-Mellon e Institucionit Lindor, lëshuan një sulm dhe hetim të egër mbi Patmanin. Kur Niksoni u detyrua të jepte dorëheqjen për shkak të Uotergeitit, Gerald Ford u bë president. Niksoni u dënua pas botimit të së famshmes “prova e krimit” ku jepeshin të dhënat e një bisede midis tij dhe shefit të stafit, H. R. Haldeman më 23 qershor të vitit 1972, ku diskutoheshin mënyrat dhe rrugët për të penguar hetimet e Uotergeitit. Kur Bushi mori vesh botimin e kasetës, u shqetësua tej mase. Ai e dinte se “Teksasit” e përmendur në kasetë, ishin për të dhe ortakët e tij të ngushtë, Bill Liedtke dhe Robert Mosbacher. Në librin e Uooduard dhe Bernstein, me titull: “Ditët e fundit” (Final Days), bëhet me dije një bisedë rreth reagimit të Bushit e zhvilluar mes Uilliam Timmonson, Koordinatorit në Kongresin e Shtëpisë së Bardhë, dhe Dean Burch, një Këshilltar i Shtëpisë së Bardhë:

- Dean, a ka ndonjë dijeni Bushi mbi transkriptimin e [provës përfundimtare]?
- Po.
- Mirë, po, çfarë bëri?
- Ai shpërtheu në idiotësira dhe u dhie në brekë.

Por Bushi mund të merrte frymë lirshëm. Ai nuk do të demaskohej nga kaseta e bërë tashmë publike. Gjithashtu Robert Mosbacher shpëtoi pa gjë, dhe do të bëhej Sekretari i Tregtisë në presidencën e Bushit. Biseda e Kisingerit në Shtëpinë e Bardhë nuk regjistroheshin, por ato të Nikson regjistroheshin gjithmonë. Njeriu përgjegjës për regjistrimet dhe kasetat, të cilat dënuan Niksonin, ishte David Young, një avokat në Ëall Street, i caktuar nga Kisingeri si dhe një njeri i cili kishte punuar për Rokfelerin. Ekzistenca e regjistrimit të ‘provës së krimit” u zbulua nga Aleksandër Batërfilld (Alexander Butterfield), pika e lidhjes e Shtëpisë së Bardhë me shërbimet sekrete. Kreu i përgjithshëm i shërbimeve sekrete ishte Kisinger. Një tjetër person shumë i rëndësishëm i caktuar nga Kisingeri në largimin e Niksonit, ishte kukulla e Rokfelerit dhe Kalorësi i Maltës, Aleksandër Haig (TC), CFR, i cili do bëhej kreu ushtarak i NATO-s dhe sekretari i shtetit në kohën e Ronald Regan. Nikson akoma vazhdonte të refuzonte të jepte dorëheqjen pavarësisht regjistrimeve dhe ankthit për Kisinger, Haig dhe shokët e tyre konspiratorë ishte se Niksoni mund të shfaqej përpara një gjyqi për largimin nga detyra, gjatë të cilit i gjithë komploti do të zbulohej. Përfundimisht, presioni nga Bushi dhe Kisingeri e detyruan atë që të nënshkruante.

Fordi (CFR, Bil) erdhi në pushtet si njeri fasadë i Kisinger-it (duke përdorur titullin president i Shteteve të Bashkuara), dhe fali Nikson për të gjitha shkeljet që mund të kishte bërë, duke shmangur në këtë mënyrë hetimet e mëtejshme, ose proçesin gjyqësor. Fordi emëroi Nelson Rokfeler-in (CFR, Bil) si zëvëndëspresidentin e tij dhe e bëri drejtues \të një ‘hetimi’ për aktivitetet e agjencisë të shërbimeve sekrete në optikën e Uotergeitit. Gjithashtu, në komisionin e Rokfelerit ishte edhe Ronald Regan. Ai nuk zbuloi asgjë të veçantë, dhe nuk bëri asgjë me rëndësi. Elita tani kishte kontroll të plotë mbi administratën e Shteteve të Bashkuara. Me ndihmën e Fordit dhe Rokfelerit dhe kontrolluar nga Kisinger, natyra e administrimit të qeverisë, do të bëhej një diktaturë plotësisht e zhvilluar. Kjo vazhdon edhe në ditët e sotme, nëpërmjet aleancave politike dhe ekonomike të cilat kanë zgjedhur dhe kontrolluar presidentë si vijon: Karter, Regan, Bush dhe Klinton. Kushdo që të vijë pas Klintonit, do zgjidhet në të njëjtën mënyrë. Uotergeiti ishte më shumë se një grabitje. Ai ishte shkatërrimi i asaj që kishte mbetur prej proçesit demokratik, dhe të gjithë njerëzit më pas, i shpëtuan persekutimit.

Iran-Kontra

Pas një periudhe si përfaqësues i Shteteve të Bashkuara në Kinë, teksa Kina dhe Henri Kisinger po mbështetnin Pol Pot në Kamboxhia, Xhorxh Bush u kthye në shtëpi në vitin 1975. Ai mori një telegram nga Kisinger, ku thuhej se ishte emëruar nga Fordi (Kisinger) në detyrën e drejtorit të CIA-s. Kjo është një nga organizatat kryesore të Elitës, ashtu siç është Inteligjenca Britanike, e cila ndoshta qëndron mbi CIA-n në piramidën e Elitës. Ishte Inteligjenca Britanike, e cila ndihmoi në krijimin e CIA-s pas luftës. Emrat që tashmë janë të njohur për ne, qëndrojnë përsëri në krye. Një figurë kyçe pas formimit të Zyrës së Shërbimeve Strategjike, më vonë CIA, ishte gjenerali Uilliam J. Donovan. Ai studioi drejtësi në Universitetin e Kolumbisë nën drejtimin e Profesor Harland F. Stone, i cili më vonë do të bëhej Prokuror i Përgjithshëm i SHBA-së dhe caktoi Donovan si asistentin e tij. Një tjetër person i favorizuar i Stone ishte edhe J. Edgar Hoover, i cili do të bëhej kreu i FBI-së, një nga shokët e klasës së Donovanit ishte Franklin D. Ruzvelt, presidenti i ardhshëm. Gjatë Luftës së Parë Botërore dhe në periudhën ndërmjet luftërave, Donovani pranoi një sërë detyrash zbulimi prej brigadës së Rendit të Ri Botëror, duke përfshirë J. P. Morgan, Rokfelerët, dhe Rothsçajlldët, dhe në një nga këto raste kaloi një mbrëmje me Adolf Hitlerin. Në vitin 1941 u caktua kreu i agjencisë së re të inteligjencës ZShS-së nga miku i tij nga Kolumbia, Franklin Ruzvelt. Donovani u ndihmua nga Paul Uarburg, i biri i Paul Uarburg. Ishte Xhejms Uarburg, i cili ka deklaruar: “Ne do të kemi një qeveri botërore, pavarëisht nëse ju pëlqen ose jo – nëpërmjet pushtimit ose miratimit.” Sidoqoftë, duket se Donovani nuk ishte aktualisht në krye të ZSHS-së. Sipas Eustace Mullins në Rendin e Ri Botëror, Sundimtarët Tanë Sekretë, Majori Desmond Morton Çërç, ndërlidhësi i Kryeministrit në Inteligjencës Britanike, i tha sekretarit ushtarak të Uinston Çërçillit, E.I. Xhejkob se:

“Një tjetër fakt tejet sekret për të cilin kryeministri është në dijeni është se, të gjitha synimet dhe qëllimet e Sigurimit të Sh.B.A po realizohen nga Presidenti, me kërkesë të Britanikëve.Për këtë arsye, një oficer Britanik qëndron në Uashington me z. Edgar Huver dhe Gjeneralin Bill Donovan. Natyrisht është esenciale që ky fakt të mos bëhet i ditur.

Koordinatori kryesor britanik i ZShS-së dhe politikave të saj ishte Uilliam Stefenson, kreu i Seksionit Special të Inteligjencës të Shërbimeve Sekrete të Inteligjencës (ShSI), të cilit i u dha një kat pa qira për banim Rokfeler. Prej aty ai drejtoi një rrjet të agjentëve Britanik në Shtetet e Bashkuara të cilët, sipas Mullins, ishin të përfshirë në vrasjen e marinarëve Gjermanë në Nju Jork, veprime të paramenduara për të nxitur Hitlerin që ti deklaronte luftë Amerikës. Stephenson dhe kreu i Permindex, Louis Bloomfield, , drejtuan gjithashtu Operacione të Botës së Krimit me Sindikatën e Lansky-t. Mullinsi pranon që tre anëtarë të tjerë, Kryetarë të Stafit Britanik, mbrapa krijimit të ZShS-së ishin: Lord Louis Mountbatten (Kom 300, Bil), një kushëri i Mbretit dhe i lidhur me familjet bankare të Frankurtit, Rothsçajlld dhe Cassel; Charles Hambro, drejtor i Bankës Hambros dhe Drejtor Ekzekutiv i Operacioneve Speciale dhe kolonel Steëart Menzies, kreu i Shërbimit Sekret të Inteligjencës (SSI). Lord Viktor Rothsçajlld ishte gjithashtu zemër e saj.

Agjentët e ZSHS-së në Evropë ishin të trajnuar në zyrat qendrore të spiunazhit britanik në Bletchley Park, afër Ëoburn Abbey, prej ku Sefton Delmer (agjent i Lord Beaverbrook, manjatit të Komitetit të 300 gazetave,) drejtonte një departament për punët e pista. Ëoburni ishte shtëpia e Dukës së Bedfordit, Markez i Tavistock-ut. Byroja britanike e Luftës Psikologjike u bë e njohur si Instituti Tavistoc. Pas luftës, Donovani ishte ndihmësi special i prokurorit të Shteteve të Bashkuara në gjyqet e Nurembergut për t’u siguruar që të mos dilte në shesh implikimet britanike dhe amerikane me nazistët. Presidenti Truman shpërndau ZSHS-në në vitin 1945, por ajo u riformua si CIA në vitin 1948, nën kontrollin e Allen Ë. Dulles, një nga financuesit kryesorë të Adolf Hitlerit. Veçanërisht, Dulles, një drejtor i bankierëve të Hitlerit, dhe J. Henri Schroder (Kom 300), u zgjodhën për tu marrë me fondet e CIA-s. CIA është një krah i sindikatave të përjashtuara nga taksat të kontrolluar nga Rothsçajlld / Rokfeler si Fondacioni Rokfeler, Fondacioni Fordit dhe Organizata Carnegie, ku luhej pjesa më e madhe e politikës së CIA-s.

Megjithëse CIA është jashtëzakonisht e rëndësishme për Rendin e Ri Botëror, fuqia e vërtetë në qarqet e inteligjencës amerikane është Agjencia e Sigurisë Kombëtare (ASK), një organizatë e cila mban kokën ulur, ndërkohë që CIA merret me punët e saj të fëlliqura. Kështu që gjatë kohës që Bushi ishte kreu i CIA-s, bile dhe kur ishte president, ai u jepte llogari mjeshtërve të lartë brenda Elitës. Në librin e tij, Matrix, Valdmar Valerian sjell bisedën vijuese me një njeri që pretendon të ketë qenë një zyrtar i CIA-s:

“Mos u tall me vetveten… CIA është thjesht një dash kurbani. ASK janë të vetmit skuadra të suksesshme. Shihni pak të dhënat e tyre, nuk do të gjeni asgjë. Shihni pak buxhetin e tyre, ju sigurisht nuk mundeni. CIA është thjesht një kukull, për sa i përket zbulimit, ASK është shumë më superiore - shumë më e avancuar në “magjitë”. CIA fajësohet për veprimet e ASK. ASK është edhe më shumë e egër dhe më shumë e kualifikuar në operacionet e saj… CIA siguron informacionin, por shfaqjen e drejton ushtria…

“Vendin e drejtojnë rreth 18 ose 20 persona. Ata nuk janë zgjedhur. Njerëzit e zgjedhur janë thjesht kukulla për ata që kanë pushtet, madje më shumë se sa presidenti i Shteteve të Bashkuara.

[Valerian]: “Ju mendoni se presidenti është i pafuqishëm?”

“Jo tamam i pafuqishëm. Ai ka fuqinë për të marrë vendime bazuar në atë që i prezantohet. Agjencitë e inteligjencës i tregojnë atij vetëm atë që ata duan ti tregojnë.”

Bushi nuk po drejtonte një CIA të pavarur, por një element brenda të ashtuquajturës “Inner Fed (brenda-ushqyer)” të qeverisë sekrete, e cila përbëhet nga CIA, ASK, FBI, NASA dhe Rezerva Federale. Shumica e fondeve për këtë kartel manipulimesh burojnë nga përfshirja në tregtinë e drogave të forta.
Shumë prej personave të përfshirë në pushtimin e Bay of Pigs në fillim të viteve 1960, që u shfaqën gjithashtu edhe gjatë viteve 1980 në skandalin Iran-Kontra të shitjes së drogës për armë, do të punësoheshin në CIA nga Xhorxh Bush gjatë presidencës së tij. Bushi nuk ishte i ri në lojën e inteligjencës dhe unë besoj se lidhjet e tij me CIA-n shtyhen pas në kohë deri në vitet 1950. Në Mashtrimi i papërlyer, Russell S. Bouen e përmend atë si një agjent kryesor të CIA-s që para pushtimit të Bay of Pigs, kur ai punonte me Felix Rodriquez dhe kubanë të tjerë anti-Kastro. Fakti se emri i koduar top sekret për pushtimin e Bay of Pigs ishte “Operacioni Zapata” është intrigues. Kompania e naftës zotëruar nga Bushi quhej Zapata Oil (Nafta Zapata).

Rodriguesi do të kthehej përsëri në skandalin Iran-Kontra gjatë administratës Regan-Bush, ku rinia amerikane u bë më e ndjeshme ndaj drogave të rënda. Kur ju shihni personelin në grupin Plumbers,(Hidraulikëve) të përfshirë në skandalin e Ëatergate, do të vini re se një numër i madh i tyre ishin të implikuar në Bay of Pigs. Një koordinues i CIA-s, Uilliam Buckley tha se, nëse do të tregonte atë që dinte rreth Bay of Pigs dhe vrasjes së Kenedit “atëherë ky do të kishte qenë skandali më i madh i gjithë kohërave që do të kishte tronditur kombin.” Bucklei u vra më pas në Lindjen e Mesme. Një mori provash dokumentare tregojnë se për një kohë të gjatë, Xhorxh Bushi ishte një pasuri e CIA-s, që prej vrasjes së Kenedit, kur miku i familjes ishte kreu i CIA-s Allen Dulles. Ka prova se Bushi ishte shumë më afër vrasjes së Kenedit se sa besonin njerëzit.

Nga zyra e tij në selinë e CIA-s në Langley, Virxhinia, Bushi mblodhi skuadrën e tij. Midis tyre ishte i njohuri Theodore Shackley, të cilin Bushi e emëroi si zëvendës drejtor i CIA-s për operacionet e maskimit. Shackey kish qenë kreu i stacionit të CIA-s në Majami gjatë fillimeve të vitit 1960, prej nga do të shfaqeshin E. Hoëard Hunt dhe hajdutët e tij të Uotergeitit. Shackley drejtonte stacionin e CIA-s në Saigon gjatë luftës së Vietnamit, ku ideoi dhe drejtoi operacionin Phoenix. Ky operacion kishte të bënte me vdekjen e dhjetëra mijëra qytetarëve vietnamezë, të cilët “dyshoheshin” se punonin për Viet Kong. Me sa duket, thjesht aftësia për të lexuar dhe shkruar ishte e mjaftueshme për të shkaktuar dyshim. Oliver North, “ylli” i Iran-Kontra, punoi me Shackley për operacionin Phoenix, i cili mendohet të ketë vrarë 40,000 fshatarë vietnamezo jugorë për Meyer Lansky dhe CIA-n. Shackey udhëhoqi një vrasje masive dhe operacion droge në Azinë juglindore në vitin 1970, ku përfshiheshin dy njerëz të tjerë të Bushit, Donald Gregg (Bil) dhe Felix Rodriquez. Ky operacion u rrezikua nga Xhon Kenedi, i cili kërkonte tërheqjen nga Vietnami. Po i njëjti Theodhore Shackey u vendos tanshmë në një pozicion të rëndësishëm në CIA-n e Bushit, dhe më vonë do të rekrutohej si “shkruesi i fjalimeve” të Bushit gjatë fushatës zgjedhore të viteve 1979-80.
Ideja se dikush si Shackley do të punësohej për të shkruar fjalimet e Bushit, e tejkalon imagjinatën. Pa dyshim, ‘dhuntitë’ e tjera që dispononte ishin arsyeja e vërtetëe pranisë së tij. Me sa duket, sot Shackley jeton në qytetin Medellin, Kolumbi, shtëpinë e kartelit të drogës. Sa shumë që i shkon. Thomas Clines, një ish zëvendës komandat në stacionin e CIA-s në Majami, ishte një tjetër person i emëruar nga Bush në administratën e tij të CIA-s, i cili do të përfshihej në Iran-Kontra, një skandal për të cilin Bushi thoshte se nuk kishte dijeni. Gjatë qëndrimit të Bushit në CIA, zyrtarët e dinin se mund të bënin gati çdo gjë që dëshironin pasi drejtori i tyre kishte një aftësi për të bërë një sy qorr. Pushteti mbi operacionet e inteligjencës së SHBA-së ishte e përqendruar në duart e Bushit si rezultat i një sërë masash të mara nga presidentit Ford. Citojmë fjalët e Elitës së Neë York Times, ku Ford thotë: “… përqendroi më shumë pushtet në duart e drejtorit të Inteligjencës Qendrore se sa askush tjetër që nga krijimi i CIA-s”.
Bushi ushtronte presion ndaj gazetarëve të cilët bënin pyetje të pakëndshme, ndërkaq në të njëjtën kohë paguante “gazetarë” të tjerë për të vepruar si informatorë të CIA-s. Një reporter i cili vuajti prej zemërimit të Bushit ishte Daniel Schorr (KMJ) i CBS-së. Bushi ishte pikturuar në faqen e parë të Ëashingon Star (Ylli i Uashingtonit) duke diskutuar i inatosur me Schorr në Capitol Hill (Kodra e Kapitolit), për nxjerrjen e informacionit, i cili e nxirrte CIA-n të mjegulluar. Schoor, i cili ishte në listën e ‘armiqve’ të Nikson gjatë çështjes së Uotergeitit, u pushua nga CBS. Pronari i fundit i CBS-së, Uilliam Paley (Kom 300) i detyrohej shumë familjes Bush. Kredia, e cila i mundësoi blerjen e rrjetit televiziv, u rregullua personalisht nga Prescott Bush, i cili kish qënë një drejtor i CBS-së në vitet 1950.

Kontaktet që Xhorxh Bush bëri në CIA do të bëheshin të paçmueshme kur të bëhej zëvendëspresident i Ronald Regan më 21 janar 1981. Fati personal i Regan nisi afërsisht pasi u zgjodh guvernator i Kalifornisë, kur bleu tokë me çmim të lirë dhe e shiti atë me një fitim të madh tek një grup mirëbërësish të cilët asnjëherë nuk u bënë të njohur publikisht. (Vë bast se kam një ide të saktë se kush ishin ata!) Në moshën 70 vjeç, ai ishte burri më i vjetër që do të zgjidhej president. Mendja po e linte, dhe kishte nevojë për një dremitje të gjatë çdo pasdite. Pothuajse çdo fjalë që fliste, edhe në situata spontane kur përshëndeste liderët e huaj, shkrimin i a përgatiste ndihmësi i tij në copra letrash. Por në fakt Xhorxh Bush ishte president, pavarëssisht emrit që po merrte. Pas një atentati mbi Reganin nga një tjetër “skizofren i vetëm” me emrin Xhon Hinckley, mprehtësia e mendjes së tij u përkeqësua më shume dhe nevoja për gjumë u rrit. Kjo i dha Xhorxh Bushit një kontroll pothuajse të plotë të çështjeve dhe në prapaskenë mund të ketë qenë fshehur këshilltari i tij besnik, Henri Kisinger.
Bushi ndërtoi një rrjet organizatash brenda qeverisë, në krye të së cilave qëndronte vetë. Këto ishin Standing Crisis Pre-Planing Grup (Grupi i Paraplanifikimit të Qendrimit ndaj Krizave), Crisis Management Center (Qëndra e Menaxhimit të Krizave), Terrorist Incident Ëorking Group (Grupi i Punës për Incidentet Terroriste), Taskforce on Combating Terrorism) (Taskforca për Luftimin e Terrorizmit) dhe Operation Sub Group (Nëngrupi i operacionit). Këto të gjitha ishin në varësi dhe nën kontrollin e Grupit Special të Situatave të kryesuar nga Bushi. Nëse ka pasur ndonjëherë një linjë veprimi problem-reagim-zgjidhje dhe organizatë të “menaxhimit të krizës”, atëherë ka qenë pikërisht kjo. Nëpërmjet këtij rrjeti do të krijohej operacioni armë-për- drogë Iran-Kontra.

Bushi punësoi kolegun e tij të mëparshëm të CIA-s, Donald P. Gregg, si këshilltarin e tij kryesor mbi mbrojtjen kombëtare, dhe Gregg solli me vete një “ish” administrator të vrasjeve të CIA-s, Felix I. Rodriques, të cilin Bushi e kishte njohur që në kohën e pushtimit të Bay of Pigs si dhe gjatë periudhës së tij si kreu i CIA-s. Gregg dhe Rodriques ishin përfshirë me Theodore Shackley në operacionin e vrasjeve dhe trafikut të drogës në Azinë Juglindore dhe tani të dy punonin në zyrën e Xhorxh Bushit! Sipas ligjeve të SHBA-së, ishte tërësisht kundërligjore që qeveria të furnizonte me armë Iranin ose “luftëtarët e lirisë” se Nikaraguas apo Kontras, në luftën e tyre me qeverinë e Sandinistëve. Sigurisht ishte e kundërligjshme pagesa me drogë në shkëmbim. Të gjitha këto gjëra do ti bënte Administrata e Regan-Bushit.

Një nga mënyrat nëpërmjet së cilës qeveria e SHBA-së, në mënyrë të fshehtë, dobësoi Sandinistët, ishte minimi i porteve në Nikaragua. Kjo u bë nga një kompani e quajtur Continental Shelf Associates Inc (Shoqëritë e Shelfit Kontinental), e cila e kish bazën në ishullin Jupiter, Florida. Ishulli Jupiter është një vend interesant. Ai u bë një nga domenët e setit Harriman… ku përfshihej edhe Xhorxh Bushin, i cili ka një shtëpi aty. Ishulli Jupiter ka qenë një bazë për breza të tërë të familjesh të Rendit të Ri Botëror. Shoqëritë e Shelfit Kontinental (Continental Shelf Associates Inc) (CSA) në mes të klientëve të ve, ka në listë dhe mjaft kompani nafte dhe agjenci qeveritare. Ata përfshinin Exonin e Rokfelerin dhe kompaninë Liedtke-Bush, Pennzoil.

CSA u përdor nga ushtria e ShBA-së për hartografimin bregdetar dhe operacionin e zbulimit në Grenada përpara pushtimit në tetor të vitit 1983 si dhe gjatë operacioneve të ShBA-së në Liban. Kompania drejtohej nga Robert “Stretch” Stevens, një partner i ngushtë i Theodore Shackley dhe Felix Rodriquez kur të gjithë ishin të implikuar në Vietnam dhe në Bay of Pigs. Në të njëjtën adresë të shoqërisë CSA është Acta Non Verba, që do të thotë “veprime, jo fjalë”. Një oficer i rangut të lartë të CIA-s, i cituar në librin e Xhorxh Bush, “Biografia jo zyrtare”, tregon për këtë filial të SCA-s:

“Operacionet e vrasjeve dhe kompanitë trajnuese të kontrolloheshin nga Ted Shackley, nën petkun e një korporate private me një bord të rregullt drejtorësh, zotërues aksionerësh etj., që ndodheshin në Florida. Ata në mënyrë të fshehtë sillnin rekrutë nga Haiti dhe Azia Juglindore me varka, ashtu si dhe koreanë, kubanezë dhe amerikanë. Pajtonin vrasje dhe shërbime të inteligjencës ndaj qeverive, korporatave dhe individëve…”

Bombat e vendosura në portet e Nikaraguas shkaktuan një pështjellim të tillë sa ligjet ndaj veprimeve të tilla, siç quheshin në atë kohë ligjet Boland, u forcuan edhe më tepër. Por në një takim sekret të Grupit Planifikues Kombëtar më 25 qershor të vitit 1984, Regan, Bush, Ceasey dhe të tjerë zyrtarë të lartë vendosën të injoronin këtë ligj. Ata do të financonin Kontras nëpërmjet Hondurasit, ashtu siç mund të ishte përdorur El Salavdor kundër Sandinistëve. Bushi dhe Oliver North, një zyrtar i Këshillit të Sigurimit Kombëtar, udhëtuan së bashku për në El Salvador. Ndërkohë që Bush është kaq i njohur në publik rreth “Luftës kundër drogës”, kontrabanda e drogave të forta vazhdonte pranë tij herë pas herë pa shqetësim. Njihet fakti që më 18 janar 1985, Felix Rodriquez ka takuar adashin e tij (por nuk mendohet të ketë qenë një i afërm i tij), Ramon Milian Rodriquez, një llogaritar dhe pastrues parash, i cili punonte për kartelin e kokainës së Medellinit në Kolumbi. Nga qelia e burgut në Butner, Kalifornia Veriore, Ramoni i tregoi gazetares hetuese, Martha Honey:

“…[Felix ofroi] në shkëmbim të parave për çështjen e Kontras se do të përdorte ndikimin e vet në qarqe të larta për të siguruar dashamirësinë e ShBA-s ndaj kartelit së [kokainës]... Sinqerisht një nga pikat shitëse ishte se mund të fliste drejtpërdrejt me Bushin. Çështja e dëshirës së mirë nuk ishte diçka që do të kalonte nëpërmjet 27 duarve burokratike. Ishte diçka që kishte të bënte direkt midis tij dhe Bushit.”

Kjo mund të bëhej lehtë, duke pasur parasysh se Felix Rodriques po punonte nga zyra e Bushit. Një memorandum në fillim të shtatorit të vitit 1986, dërguar Oliver North nga Xhon K. Singlaub, Gjeneral Major i Ushtrisë, në pension, thoshte se Rodriquez po fliste se kishte ‘kontakt të përditshëm” me zyrën e Bush dhe kjo, thuhej në memorandum, mund të dëmtonte presidentin Regan dhe Partinë Republikane. Oliver North do të shkruante gjithashtu në fletoren e shënimeve se “Felix po fliste shumë për ZP [zëvendëspresidentin]”. Në librin e tij të vitit 1987, Jashtë kontrollit, Leslie Cockburn paraqet prova shkatërruese të përfshirjes së Bushit në Iran-Kontra dhe trafikun e drogës. Ai tregon se aeroplanë të drejtuara nga CIA dhe pako me kokainë fluturonin direkt në bazën ajrore Homestead në Florida duke përdorur një sinjal të koduar të CIA-s.

Në vitin 1986, administrata Regan-Bush pranoi se Kontras të Adolfo Kamorro, të mbështetur nga CIA, po ndihmonin një trafikant Kolumbian droge që transportonte drogë në Shtetet e Bashkuara, dhe dëshmia e Xhon Stockëell, një zyrtar i rangut të lartë të CIA-s, nxjerr në pah se kontrabanda e drogës ishte një komponent kryesor i operacioneve të CIA-s me Kontras. Xhorxh Morales, një nga trafikantët më të mëdhenj të Amerikës Jugore, dëshmonte se u pajtua në vitin 1984 për të transportuar armë tek Kontras. Në shkëmbim, tregon ai, CIA e ndihmonte për të futur qindra kile kokainë kontrabandë në Shtetet e Bashkuara nëpërmjet pistës së zbritjes në fermën e Xhon Hullit, një agjent i penduar i CIA-s, dhe partner i Oliver North. Në atë kohë Xhorxh Bush po bënte luftë kundra drogës - vetëm për konsum publik.

Ndërkohë, krahu tjetër i Iran-Kontra po vazhdonte, aferën e marrëveshjes së shkëmbimit të pengjeve me armë me Iranin. Oliver North ishte i përfshirë rëndshëm në furnizimin e Iranit me armë, nëpërmjet Izraelit, në shkëmbim të pengjeve. Lirimi i tyre shpjegohet, pjesërisht, nga përpjekjet që bënte përfaqësuesi i Kryepeshkopit të Canterbury, Terry Uaite. Uaite po përdorej pa dijeninë e tij nga Northon, dhe ishte krejtësisht i lumtur të merrte meritën për lirimin, lirim i cili, në fakt, ishin pasojë e shitjeve të armëve nëpërmjet Izraelit. Uaite më vonë u morr dhe vetë peng. Bushi, i cili u konfirmua publikisht si Xhorxh Shultz, mbështeste politikën e armëve për pengjet, dhe deklaronte para kombit: “Ne nuk do të bëjmë asnjë lëshim për terroristët”. Paratë dhe drogat e përfshira në transfertat e armëve për Iranin ishin pastruar nëpërmjet Zvicrës, asaj qendre të aktiviteteve të Elitës Botërore. Jean Ziegler, një anëtar i parlamentit zvicerian, shkruan në librin e tij, Zvicra lan të bardhat:

“Tregtia e zhvilluar nga North dhe bashkëpunëtorët e tij ishte aq e thjeshtë sa dhe fitimprurëse. Me ndihmën eksperte të manjatëve zvicerianë, ashtu si dhe nga disa ndihma diskrete nga Shërbimet Sekrete Zviceriane, i dorëzuan Imam Khomeinit armë amerikane dhe izraelite. Imami pagoi në dollarë për disa nga armët, por për shumicën e tyre kjo u konvertua me drogë [me bazë morfinë dhe heroinë]. Kumbarët e rrjetit turk dhe libanez të instaluar në Zyrih e kthyen drogën në para në tregun ndërkombëtar. Pasi morën pjesën e tyre të fitimit, kumbarët depozituan pjesën e mbetur në një munër llogarish bankare, të hapura në bankat dhe institucionet financiare kryesore të Gjenevës dhe Zyrihut.”

Në një intervistë për televizionin italian në maj të vitit 1990, agjenti i CIA-s, Ibrahim Razin, tha se kish mësuar nga një bos i mafies se Licio Gelli i Lozhës Frimasone P2 i kishte dërguar një telegram në shkurt të vitit 1986 Philip Guarinos, një partner i ngushtë i Xhorxh Bushit. Sipas Razinit, në telegram thuhej: “Tregojini mikut tonë të mirë Bush se pema suedeze duhet të pritet”. Tri ditë më vonë, kryeministri suedez dhe Bilderbergu, Olof Palme, u vra. Razini, i cili u fsheh për të shpëtuar jetën, tha se Palme u vra sepse dinte shumë rreth trafikimit të armëve amerikane për në Iran, trafik në të cilin ishte e përfshirë P2. Pjesë e arsyes për të dërguar armë në Iran, vazhdon ai, ishte kthimi i borxhit nga Bushi dhe kolegët e tij për vonesën e lirimit të pengjeve nga regjimi Khomenian, të kapur në të ashtuquajturën “Surpriza e tetorit”. Kjo ndodhi në kohën kur fushata e Regan-Bush kishte nisur negociata me iranianët për të mos liruar pengjet amerikane deri sa të mbarojë fushata elektorale kundër Xhimi Karterit, për të mos lejuar Karterin të merrte meriten, si pasojë dhe votat për lirimin e tyre. Aeroplani që transportonte 51 nga 52 pengjet që u kthyen në shtëpi la Iranin ndërkohë që Regan-Bush po vinin në pushtet.

Ndërkohë që politikanët udhëheqës janë të implikuar, ose të kontrolluar nga rrjeti i Elitës Botërore, pikërisht aty ekziston një rivalitet i madh midis disa prej tyre, dhe kjo e lejon Elitën t’i vendosë ato përballë njëri-tjetrit. Edhe në nivelet më të larta të piramidës, personeli manipulohet nga ata që janë afër majës së piramidës. Xhorxh Bushi fluturoi për në Paris për t’u takuar me zyrtarë Iranianë në hotel Ritz, duke përfshirë Ayatollah Mehdi, më 19 tetor 1980. Midis atyre që shoqëronin Bush ishin Uilliam Casey, i cili së shpejti do të bëhej kreu i CIA-s; Donald Gregg, zyrtar i CIA-s; Robert McFarlane, i cili ka qenë një nga anëtarët e Këshillit të Sigurimit Kombëtar gjatë presidencës së Karterit; senatorët Xhon Touer dhe Xhon Heinz; si dhe Gunthar Russbacher për një kohë të gjatë zyrtar i CIA-s dhe Zyrës së Inteligjencës së Marinës. Ishte Xhon Touer, senator i Teksasit në kohën e vrasjes së Kenedit, që i tregoi policit detektiv të CIA-s Gary Uean mbi “falsifikimin” e vrasjes nga CIA, komplot që përfshinte E. Houard Hunt.

Russbacher ia përshkroi ngjarjen me detaje intriguese Rodney Stich-it, një ish inspektor federal dhe autori i librit Mashtrimi i Amerikës. Ai pretendonte se kishte fluturuar me Bushin për në Shtetet e Bashkuara në SR-71, i cili i dha mundësinë Bushin të arrite në kohë për të mbajtur fjalimin e tij në Uashington Hilton. Kjo ngjarje u përdor për të mohuar takimin e Parisit në sfondin e kohës dhe logjistikës. Por Ari Ben-Menashe, një agjent me Mosadin e Izraelit (dhe Rothsçajlldit), gjithashtu e pohoi faktin se takimi ishte zhvilluar. Ai ndodhej aty pasi Izraeli ishte ndërmjetës për marrëveshjen e armëve midis SHBA-së dhe Iranit. Bushi gjithmonë e kishte mohuar se kishte qenë në Paris apo se kishte dijeni për surprizën e tetorit dhe ngarkesën e armëve për në Iran. Mashtrimi i Amerikës përfshin një numër kopjesh të letrave nga Agjencia e Sigurimit Kombëtar, e cila përshkruan dhe operacionin e Iranit. Secila ka shënimin …” Kopje e Z. P. Xhorxh Bush.” I gjori plaku Xhorxh, duhet të konsultohet me një nga at librat që porositen me postë: Si të përmirësoni kujtesën tuaj.

Duket e vështirë për t’u besuar se një operacion droge në shkëmbim të armëve të drejtuara në mënyrë të paligjshme nga zyra e Xhorxh Bush mund të mbulohet kaq mirë sa ai të zgjidhej president, por shtrirja e kontrollit të medias nuk duhet nënvleftësuar. Maskimet janë buka e përditshme e Elitës. Ata nuk mund të mbulojnë gjithçka, ashtu si dhe nuk mund të kontrollojnë çdo gjë që ndodh, në të dyja drejtimet ata kanë pasur disa dështime spektakolare. Por si rregull janë jashtëzakonisht efektivë në mbrojtjen e informacionit që mund ti shpalosë lojën publikut.

Në fund të vitit 1986, lulëzoi skandali Iran - Contra. Më 5 tetor, një avion me armë dhe municione për terroristët Kontras në Nikaragua u largua nga baza ajrore e Ilopangos në El Salvador. Fluturimi u sinjalizua nga punonjës brenda zyrës së Xhorxh Bushit. Ndërkohë që avioni po ulej për të arritur tokën, ai u rrëzua nga raketat Sandanista. Tre njerëz u vranë në këtë aksident, por mbajtësi i ngarkesës, Eugene Hasenfus, u hodh me parashutë drejt e në duart e Sandanistas. Bushi u alarmua nga një telefonatë në zyrën e tij prej trafikantit të drogës, Felix Rodrigues. E vërteta u zbulua. Ose të paktën një pjesë e saj.

Fuqia e kanaleve të Elitës mund të jetë shpjegimi i vetëm se si, pavarësisht provave dërmuese kundër tij - shumë, shumë më tepër sesa kam përmendur unë këtu - Bushi shmangu ndjekjen penale, megjithëse Buz Sauyer, piloti i avionit të rrëzuar, u zbulua se në xhepin e tij kishte numrin privat të telefonit të zyrës së Xhorxh Bushit! Hasenfusi gjithashtu deklaroi se Xhorxh Bushi kishte dijeni të plotë për gjithçka ndodhte. Por Bushi mohoi çdo përfshirje ose njohuri rreth ndodhisë, dhe vartësit si Don Regan, admirali Xhon Poindexter, Oliver North dhe gjenerali Riçard Secrod u sakrifikuan dhe u bënë dash kurbani. Ata ishin shumë të përfshirë, për këtë nuk ka asnjë dyshim, por Bushi, ashtu sikurse Regani dhe sekretari i tij i Mbrojtjes, Casper Ueinberger (KMJ, KT) shpëtuan. North, i cili përfshihej në intrigë deri në grykë, u përball me gjykatën, por sipas provave, kishte qenë një inskenim, kështu që ai jo vetëm i shpëtoi ndëshkimit, por doli prej gjyqit si një hero i Amerikës. Nga të gjithë njerëzit në botë, disa shprehje të psikikës Amerikane kanë qenë më të lehtat për tu quajtur fjalë leshkosh. Të tjerë të përfshirë, si drejtori i CIA-s Uilliam Ceasey, kishte probleme shëndetësore. Pas zbulimeve të Iran - Contra, Casey (i cili e dinte të gjithë historinë) humbi aftësinë për të folur si pasojë e një operacioni “tumor truri”. Dy muaj më vonë ai vdiq. Në fushatën e tij zgjedhore presidenciale, Bushi premtoi të ndërtonte një Amerikë “më të dashur e më të butë”.

Komisioni Toëer u caktua që të hetonte çështjen Iran-Contra, i kryesuar nga miku ynë i vjetër, senatori i Teksasit, Xhon Toëer. Ky ishte i njëjti Xhon Toëer, i cili, sipas agjentit të CIA-s, Gunthar Russbacer, kish qenë në avion me Bushin kur ai po shkonte me avion në Paris për takimin e Surprizës së tetorit me iranianët! Xhon Toëer, e njihte historinë Lee Harvey Osvald. Gjithashtu, në Komisionin Touer ishte Brent Skoucroft (KMJ, KT, Bil), një njeri “i bindur” i Kisingerit, drejtues i Shoqërive Kisinger; dhe Ed Muskie, një tjetër politikan i tipit bëj-si-të-është-thënë, i cili do të të ndrydhej për të fshehur të vërtetën. Muskie vetë ishte i implikuar në Surprizën e tetorit si dhe në Iran-Contra. Ashtu siç mund të shihni edhe ju, komisioni ishte plotësisht i pavarur. Ai i hoqi Xhorxh Bushit përfshirjen dhe gjithë fajin. Kur Bushi u bë president, ai e bëri Xhon Touer-in sekretar të mbrojtjes. Toëer u pyet nga reporterët nëse ky caktim ishte një shlyerje nga Bush. Përgjigjja e tij?

“Sikurse komisioni përbëhej nga tre njerëz, prej meje, Brent Skoukroft dhe Ed Muskie, në njëfarë mënyre do të kisha një lloj dyshimi në integritetin e Brent Scoëcroft dhe Ed Muskie… Ne nuk gjetëm asgjë që të implikonte zëvendëspresidentin… Po habitem se çfarë shlyerjeje do të merrnin ata?”

Unë mund t’ia tregoj. Bushi caktoi Brent Scroucroft si Këshilltarin e tij të Siguririsë Kombëtare. Senati refuzoi të pranonte caktimin e Touer dhe ai filloi të fliste për padrejtësitë që mendonte se i ishin bërë. Ai vdiq në përplasjen e avionit më 15 prill 1991. Kur senati hodhi poshtë Tourin, një vendim të cilin e sajoi Bushi, ai zgjodhi Dick Cheney (KMJ) si sekretar të Mbrojtjes. Cheney ishte republikan i vjetër, anëtar i një tjetër komiteti i cili sqaronte përfshirjen e Bushit në Iran-Contra, Komiteti i Shtëpisë së Zgjedhur për të hulumtuar Transaksionet e Fshehjes së Armëve me Iranin. Një grupi tjetër njerëzish, të përfshirë në Iran – Contra, ku bënte pjesë dhe ish sekretari i mbrojtjes Gasper Uinberger, u falën nga Bushi. Kjo ndodhi në prag të Krishtlindjeve të vitit 1992, një çështje e diskutuar për javë me radhë përpara se të përballeshin me gjyqin i cili mund të kishte implikuar edhe vetë Bushin. Në janar të vitit 1993, presidencën e mori Bill Klintoni, që do vazhdonte fshehjen, sepse - ashtu siç do ta shohim në kapitullin tjetër - ai ishte vetë i përfshirë në të! Ëashington Post dhe pjesa tjetër e medias, që ka bërë publike, e mbajtën kokën ulur, teksa qeveria e SH.B.A u shiste armë terroristëve në shkëmbim për fëmijët amerikanë. Tani u bë e mundur dalja pa u lagur nëpërmjet koordinimit të drejtimit të armëve dhe operacionit të drogës nga Shtëpia e Bardhë. Ndoshta e pabesueshme, por krejtësisht e vërtetë.

nga **Rifat** Thu Feb 02, 2012 2:36 pm

...........

Bomba e Oklahomës

Mendoj se më 19 prill të vitit 1995, Elita Botërore, nëpërmjet elementëve brenda qeverisë së ShBA-së, CIA-s dhe Mosadit, vranë gati 168 burra, gra dhe fëmijë gjatë bombardimit të Alfred P. Murrah, Ndërtesës Federale në qytetin e Oklahomës.

Nuk bie dakord me mënyrën se si ‘milicisa qytetare’, u zgjerua së tepërmi në gjithë hapësirën e Shteteve të Bashkuara, pa marrë parasysh provat se agjenda e Rendit të Ri Botëror përfshiu një grusht shteti të disidentëve, të cilët kundërshtonin tiraninë. Ushtria rezerviste (territoriale) do të trajnohej për të qënë në gatishmëri në atë që ata e parashikonin si një ditë të pashmangshme kur trupat e Rendit të Ri Botëror do të mbërrinin në prag të derës. Kundërvënia e dhunës me dhunë nuk ishte qëllimi im. Unë nuk do të tërhiqja këmbëzën, nëse jeta ime do të varej prej saj. Cila do të ishte çështja? Do dëshiroja t’i shihja fundin dhunës, jo ta rinisnim atë, dhe pikëpamja ime për jetën dhe krijimin do të ishte thuajse më e veçantë nga ajo e “Patriotizmit të Krishterë” në zemër të sistemit të besimit të milicisë. Por disa muaj para se të bombardohej Oklahoma, po lexoja disa raporte nga Amerika, se si qeveria po mundohej t’i pikaste dhe gjuante këta milicë, duke i përndjekur e persekutuar, jo deri në fund, sepse ata në të vërtetë po korrnin pak sukses në qarkullimin e informacionit rreth planeve të Elitës Botërore. Pastaj, krejt papritur, erdhi ajo bombë tmerruese dhe faji ju hodh jo vetëm disa njerëzve por mbi të gjitha, lëvizjes miliciste.

Cila ishte përgjigjja e Bill Klintonit dhe ajo e prokurorit të tij, Janet Reno, subjekti i kritikuar kaq shumë nga milicët? Përdorimi i bombave si një justifikim për të rritur fuqinë e FBI-së, për të infiltruar dhe sulmuar këta grupe dhe ashtu si e vendosi dhe Klintoni, të lehtësonte kufizimet mbi përfshirjen e ushtrisë në përforcimet e ligjeve të brendshme”. Kjo është e ngjashme me politikën e kryeministrit të Anglisë Xhon Mejxhër, kur ai lejoi agjencinë e inteligjencës MI5 të përfshihej në përforcimin e ligjit të brendshëm”. Ideja ishte që të ktheheshin agjencitë e inteligjencës dhe ushtrisë në politikën botërore e cila do të forconte Rendin e Ri Botëror. Klinton gjithashtu e përdori Oklahomën për të nxitur median tu ndalojë “ekstremistët anti-qeveritarë” gazetat, ekranet dhe mikrofonat, t’u sulmojnë programet në radio që tërhiqnin vëmëndjen e publikut, për t’i u ofruar një mundësi të rrallë programacioni i cili ndryshonte nga ajo linja zyrtare. Një punonjës i mëparshëm i Zyrës së Alkoolit, Duhanit dhe Armëve (ZADA) u u kritikua dhe akuzua për nxitjen e klimës në opinion, që do të çonte në ngjarjen e Oklahomës. Si mund ta kish bërë këtë një njeri i tillë? Duhet thënë se ZADA, e cila ishte përgjegjëse për masakrën Uaco, ishte e kalbur deri në palcë kur ai punonte për të, dhe kështu ka mbetur edhe sot e kësaj dite.

Çuditem se si shumë amerikë kanë ndjerë ironinë e presidentit, i cili nuk ka pranuar se Amerika po bëhej një shtet autoritar, ndërkohë që përdorte bombardimet për të qenë më afër autoritarizmit. Dhe kush e mbështeti presidentin “Demokrat” në këtë? “Kundërshtari” i tij, Neut Gingrich, folësi “Republikan” i Shtëpisë. Çfarë surprize. Ford, Carter, Regan, Bush, Klinton, Gingrich, janë të gjithë lakej të të njëjtës Parti Shtet, ku e njëjta forcë kontrollon si kundërshtarët Republikanë dhe ato Demokratë.

Bombardimi i Oklahomës ka shumë të ngjarë të ketë qenë një nga llojet më groteske të problem- reagim-zgjidhjes. Mendoni se po e njëjta forcë e cila inicon luftërat, që kushtojnë me dhjetëra mijëra jetë, vrasje të presidentëve, dhe hedhjen në erë të pasagjerëve në avionë, nuk do të sakrifikojë dhe jetën e fëmijëve dhe ambiciet e tyre të sëmura? Nëse do ishte vetëm kështu. FBI-ja dhe Departamenti i Drejtësisë së Bill Klintonit / Janet Reno pranonin se një shpërthim shkatërroi Ndërtesën Federale të Alfred P. Murrah, dhe se bomba ishte përgatitur nga ish ushtarët Timothy McVeigh dhe Terry Nichols prej plehu dhe karburanti. Thuhet se McVeigh ka pohuar se ai u programua në kohën që ai u shërbente forcave të ShBA-së. Kjo u është bërë disa ushtarëve të ShBA-së dhe ashtu siç do ta shihni edhe në kapitullin tjetër, një njeri i programuar mund të përdoret për të bërë gjithçka. Prapëseprapë, për një ngjarje si bomba e Oklahomës, , ata do të kërkonin mbështetje nga burime të fuqishme. Ted Gunderson i Santa Monica, Kaliforni, një njeri me eksperiencë 28 vjeçare me FBI-në, besonte se shpjegimi zyrtar i bombës ishte sa qesharak aq dhe i pamundur. Gunderson, dhe persona të tjerë Brenda FBI-së, besonin se shpërthimi u shkaktua nga një mekanizëm hidrodinamik i gaztë i lëndëve djegëse të njohur si bomba barometrike. Për të ditur se si bëhet kjo bombë, kërkohet hapësirë e sigurtë në nivele të larta të qeverisë/ushtrisë dhe për të pasur akses në një diapazon të gjërë të teknologjisë elektronike dhe kimike. Bomba baromike ka një hapësirë “Q”, e cila e vendos atë në një nivel sigurimi dhe fshehtësie në raport me përbërësit e armëve nukleare. Nëse Gunderson është i saktë, ndonjë si McVeigh dhe persona të tjerë të ngarkuar me këtë detyrë, mbase mund të mos kenë këto mjete ose njohuri. Pikërisht kjo ide do të ishte qesharake.

Gunderson shprehet se kishte folur me një nga shpikësit e bombës barometrike dhe iu tha se shkatërrimi që i u bë ndërtesës ishte ekzaktësisht ajo që mund të arrinte të shkaktonte një mekanizëm i tillë. Bomba funksionon në këtë mënyrë. Së pari kryhet një shpërthim duke përdorur një eksploziv të njohur si PETN dhe kjo lëshon një re vdekjeprurëse lëndësh kimike, nitratit amoni dhe silikat alumini. Reja, vazhdon Gunderson, aktivizohet me një “fushë elektrostatike të një potenciali të lartë”. Pastaj, pak sekonda më vonë, vijon një shpërthim i dytë, ku përdoruret një tjetër eksploziv, i quajtur PDTN, i cili ndez këtë re dhe krijon një shpërthim me magnitudë më të madhësie se sa TNT-ja. Për të konfirmuar se në Okahoma u përdor një bombë barometike top sekrete, aty do të duheshin gjurmë të lëndëve kimikë dhe dy shpërthime të mëvonshme, dhe jo vetëm një i tillë, ashtu siç pretendonte administrata e Klintonit dhe FBI. Në një seancë dëgjimore gjyqi në El Reno, Oklahoma, më 28 prill të vitit 1995, agjenti special i FBI-së, Xhon Hersley, tregoi një këmishë që kishte veshur McVeigh kur u arrestua, u gjet se kishte gjurmë të eksplozivit PDTN. Dhe kur Gunderson verifikoi të dhënat sizmografike te Shërbimi Gjeologjik i Oklahomës në Universitetin e Oklahomës, ai tregonte se aty kishte… dy shpërthime, 10 sekonda veç njëra-tjetrës. E para shpërtheu në 9:02 e 13 sekonda në mëngjes, dhe e dyta më vonë në 9:02 e 23 sekonda. Kjo nuk kishte mundësi të ndodhte me një bombë plehu, një pretendim për të cilin nuk ka asnjë evidencë të besueshme. Disa ekspertë të tjerë të bombave kanë shpalosur rrugë të ndryshme ndaj asaj të shpjeguar nga Gunderson, por ata bien dakord me atë se “shpjegimi” i qeverisë është qesharak. Mbeturina nga ndërtesa Murrah u stivosën afër zyrës së të rregjistrimeve të përgjithshme matanë rrugës në anën tjetër të kamionit që supozohej të kish shpërthyer me bombën me lëndët karburant – pleh. Rruga e vetme që mbeturinat të kishin shkuar në atë drejtim, ishte nga shpërthimi në ndërtesën Murrah. Më e besueshme është që, ndërtesa u shkatërrua nga autoritetet, dhe copërat u hoqën para se të niste hetimi për ngjarjen.

Këtu është një rast i shkëlqyer që, për të arritur qëllimet e Rendit të Ri Botëror nën problem-reagim-zgjidhje, elementë të qeverisë së ShBA-së dhe agjencive të saj shkatërruan ndërtesën e vet dhe vranë gati 168 burra, gra dhe fëmijë. Të tronditur, të shushatur? E kush nuk do të ishte? Prapëseprapë, unë mendoj se kjo është një bombë shumë e largët për Elitën. Jam i mendimit se e vërteta përfundimisht do të dalë dhe do të na japë një tabllo më të mirë të ngjarjeve se kjo që përmëndëm.

Qeveria në mënyrë të vazhdueshme rriti masën e bombës “pleh” që pretendohej të ishte ndërtuar nga McVeigh and Co, sepse masa e bombës dhe zgjerimi i shkatërrimit, duken qartë se janë të veçanta. Në fillim u lajmërua se bomba “pleh” peshonte (500 kg), por kjo me kalimin e kohës, ka shkuar në (2400 kg). Si rezultat, përshkrimi i mjetit që përdorej për ta mbajtur atë, duhej të ndryshonte, bile duke përfshirë dhe peshën. Fillimisht bomba u mbajt në një kamion transportues, sipas njoftimeve të qeverisë, por tani ajo u ndryshua në një kamion me rimorkio.Të qëndrosh në pritje për të parë një kamion me rimorkio! Sikurse tha dhe Michael J. Riconosciuto, projektuesi i bombës barometrike se një bombë pleh do t’i shpërndante coprat në të gjithë pjesën. Kjo nuk ndodhi në Oklahoma. Disa zyrtarë të qeverisë, atë ditë nuk ishin aty, kur normalisht duhet të kishin qenë në ndërtesë, duke përfshirë edhe disa nga ata të Zyrës së Alkoolit, Duhanit dhe Armëve (ZADA), të cilët supozohen të kenë qenë qëllimi dhe objektivi i bombës, për shkak të gjenocidit që kishin kryer në Uaco. Gjithashtu, Michael J. Riconosciuto nxori në pah se të dhënat dhe përbërësit e bombës së tij barometrike u vodhën në vitin 1988 gjatë dy sulmeve në magazinën që ruhej në mënyrë të sigurtë në Aberdin, Shteti i Uashingtonit. Në rastin e parë, tha ai, të përfshirët në të u liruan nga policia pa asnjë akuzë, dhe në rastin e dytë policia i pa hajdutët duke bërë sulmin dhe përsëri ata nuk bënë asnjë gjë! Të gjitha gjërat binin erë, megjithatë përsëri amerikanët i lejuan vetes të ishin kaq shumë leshko, sa të lejonin, bile dhe të kërkonin rritjen e rolit të qeverisë për të hapur e kontrolluar E - mail-et, lidhjet telefonike, kërkimet nëpër shtëpi, sekuestrimin e letrave dhe dokumenteve, sipas urdhërit të marrë. Këto kompetenca ndërmereshin duke u justifikuar se pothuajse ishte e sigurtë që elementë brënda qeverisë përgjegjësi për bombën. Problem – reagim – zgjidhje. Unë mendoj se do të provohet që Lidhja Anti Shpifjeve ka qenë seriozisht e përfshirë dhe mund të presim të jenë implikuar dhe më tepër struktura të kësaj natyre, të cilat synonin të diskretitonin ata që nxirrnin të vërtetën.

Zgjohu Amerikë …Zgjohu Botë!

E gjitha kjo ka ndodhur kohë më parë. Vrasja e Kenedit u përdor nga pasardhësi i tij, Lindon Xhonson, që të rrisë sa më shumë fuqinë e Shtetit, ashtu sikurse dhe disa ngjarje dhe “probleme” të projektuara. CIA, shpesh në lidhje e bashkëpunim me Mosadin, ishte përgjegjëse për disa veprime terrorist e mizore të kryera jashtë vendit, ku përfshihej vrasja e fëmijëve, në se do dilte e vërteta, shifra do shkonte në mijra. Në Bejrut në vitin 1983, makina bombë e planifikuar nga CIA-Mosad, ngeci dhe nuk shpërtheu. Dështoi kështu vrasja e objektivit të tyre, një klerik mysliman, por në vend të tij u vranë 91 kalimtarë të rastit, i bërë publik më vonë nga ish analisti i operacioneve të CIA-s në Vietnam dhe Amerikën Latine, Gordon Thurlou.

Ne po merremi këtu me ndërgjegjen e këtyre njerëzve që nuk dinin se ç’ishte tmerri për të realizuar atë që kishin ndërmënd të bënin, siç e pamë në Oklahoma, mbështetur prej mediave të mbushur me njerëz, që disa e dinin se ç’po ndodhte, dhe pjesa më e madhe s’ishin gjë tjetër vetëm zëdhënës të manipulatorëve, ndërkohë që nuk e kishin idenë më të vogël se kjo është tamam kështu. Mënyra se si “Gazetarët’ dhe “korrespondentët” e televizionit përsëritnin thjesht versionin qeveritar të ngjarjeve, pa dyshuar se kjo ishte e pabesueshme. Kushdo që pranonte se ç’po ndodhte në Rendin e Ri Botëror, do të hiqej nga puna si “paranojak” megjithse, së paku 99.9% e atyre reporterëve mund të mos kishin lexuar asnjë fjalë të vetme rreth komplotit. Është kënaqësi të dish, se ata që na informojnë, edhe vetë janë po kaq shumë të informuar!

Margaret Thatcher

Mënyrat e maskimit të manipulimeve dhe të tjera maskimeve, të cilat unë i kam përmendur këtu, ndodhin rreth botës gati çdo ditë. Edhe abdikimi i Margaret Thatcher si Kryeministre e Anglisë në vitin 1990 është gjithashtu e lidhur me historitë të cilat unë i kam skicuar në këtë artikull.
Vrasjet mund të bëhen problem, kur hetuesit i lënë pasdore, ashtu siç ndodhi me vrasjen e JFK, sigurisht që është më e lehtë dhe më “arsyeshme” nga këndvështrimi i Elitës për të hequr njerëzit butë e butë, duke sajuar ngjarje, më shpesh me natyrë ekonomike, të cilat minojnë liderët dhe u shkaktojnë një lëvizje nga posti në mënyrë “demokratike”. Margaret Thatcher , një frekuentuese e Bilderbergërve, ishte zgjedhje e Elitës, e cila i shërbeu shumë mirë ekonomikisht çështjes gjatë viteve 1980, kur ajo dhe Ronald Regan caktuan tematikat për dekadën nën kontrollin e Paul Volcker, kreu i Rezervave Federale dhe Komisionit të Bankës Ndërkombëtare. Një nga njerëzit që u përpoq më shumë për tu siguruar që Margaret Theçer të bëhej liderja e partisë konservatore në vitin 1970 ishte Sir Alfred Sherman, i cili më vonë do bëhej këshilltar i udhëheqësit të Serbëve, Radovan Karaxhiç, njeriu përgjegjës për kaq shumë vuajtje dhe tmerre në luftrat civile në ish Jugosllavi. Thatcher u zgjodh nga Elita, pa e ditur as ajo vetë se çfarë po ndodhte. Por politikanët gjëndeshin aty thjesht për t’u përdorur nga planet e Elitës Globale, por la pas pritjen e mirë që i u bë, dhe vazhdoi të kundërshtonte heqjen e sovranitetit nga Komuniteti Europian nëpërmjet një monedhe Europiane dhe banke qëndrore. Në maj të vitit 1989, gazeta Spotlight raportonte se takimi i Grupit Bilderberg në Ishullin La Toja të Spanjës në po të njëjtin muaj, pati vendosur se ajo duhej të largohej. Një vit më vonë ajo u lëviz nga vetë MP-ja e saj, ndërkohë që ajo ishte ende në zyrë.

Znj. Thatcher nuk do të kishte qenë hequr nga njerëzit që shkonin në Konservativën e AP dhe thonin: “Hej, Grupi Bilderberg tha se ajo duhet të bindet të shkojë”. Kjo është më shumë se mister. Media u përdor për të minuar objektivin, sipas stilit pikë, pikë, pikë pikë dhe shqetësim, ankth, dyshim, e se stimulohen midis ministrave dhe AP që donin të mbronin punët e tyre. Kërcënimi se mos humbnin privilegjet e tyre sepse “ asnjëherë nuk kemi për të fituar zgjedhjet e tjera me Margaret Thatcher si lideren tonë” ishte një mënyrë e mrekullueshme për tu mbushur mendjen politikanëve që të besonin se “diçka duhej bërë”. U krijua një moment, i cili në fund rezultoi se heqja e objektivit politik u bë e pashmangshme. Kur, në Britani, dëgjojmë për “burra me kostum gri” të cilët vendosin se kur duhet të vijnë e të ikin liderët e Partisë Konservative, brenda asaj partie shohim përfaqësues të Elitës/Vëllazërisë. Jo maja e njerëzve të piramidës, ose diçka e ngjashme, por ata që bëjnë atë që u është thënë të bëjnë, kur kërkohet një ndryshim. E njëjta gjë ndodh edhe me partitë në vendet e tjera. Ka kaq shumë ngjarje botërore të cilat unë do të listoj vetëm ato të 40 viteve të fundit, të cilat do të kthehen të gjitha në po të njëjtin grup.

Mbulimi i UFO-ve

Gjatë gjithë periudhës që nga fillimi i luftës, raporte nga publiku për UFO-t, vazhdimisht janë neglizhuar nga autoritetet. Na thuhet se ata nuk ekzistojnë. Ndërkohë që Komisioni Uarren raportonte versionin e tij për të fshehur gjurmët e vrasjes së Kenedit, u publikua Raporti Condon i cili bëri të njëjtën punë për fshehjen e UFO-ve. Në të thuhej se nuk kishte asgjë rreth fenomenit që ia vlente të hetohej. Nëse është vërtet kështu atëherë pse dosjet mbi raportimet e UFO-ve janë përshkruar si “më tepër se top sekrete”? Sepse kjo mbase është maskimi më i sigurtë për ta, ja përse. Fshehja e së vërtetës se elita amerikane kishte disqe fluturuese, teknologji kundër forcës së rëndesës, të cilat e bëjnë anijen kozmike, të dukej si diçka antike, dhe ti hedhje perden e tymit faktit se jashtëtokësorët po vizitojnë këtë planet nga Dimensioni i Katërt. E gjithë kjo zonë është një fushë e minuar e keqinformimit, dhe këtu duhet të mbajmë sytë hapur dhe mëndjen e kthjellët, veçanërisht duke pasur parasysh se shumë nga ana që dëshirojnë të na çojnë në rrugë të gabuar janë infiltruar në fushën e hetimit të UFO-ve. Por tani ka rreth 150 raporte të shikimit të UFO-ve në ditë. Nëse pranoni faktin se vetëm 10% e pamjeve janë të raportuara, rreth gjithë botës janë gati 1500 në ditë. Nuk mund të përdoren të gjitha prej banorëve të Tokës, ndërkohë që Elita mund të përdorë mjeshtërinë e saj për të ndërtuar ngjarje të veçanta për të manipuluar mendjen e njerëzve, sipas mendimit tim një numër gjithmonë e më i lartë jashtëtokësorësh të vërtetë veprojnë në këtë dimension. Disa janë këtu për të ndihmuar, disa të tjerë për të penguar transformimin e njerëzimit dhe Planetit Tokë. Të fundit janë të lidhur me Elitën Botërore, nëpërmjet kontaktit të drejtpërdrejtë, ballë për ballë, ose nëpërmjet kanalizimeve dhe kontrollit të ndërgjegjes.

Unë kam paraqitur shumë prova në lidhje me UFO-t te Rebelimi i Robotëve, por ka edhe shumë të tjera në dispozicion të njerëzve që dëshirojnë të kërkojnë edhe më shumë. Ajo që është e sigurt, është se ekziston një bibliotekë e tërë me informacion mbi UFO-t dhe jashtëtokësorët, i cili nuk i është paraqitur publikut, ku përfshihet edhe historia e rrëmbimit të njerëzve dhe gjymtimi i bagëtive dhe kafshëve të tjera shtëpiake në gjithë botën, në mënyra të cilat mund të bëhen vetëm me anë të teknologjive të panjohura në arenën e publikut. Ajo mund të jetë vepër e jashtëtokësorëve ose e shkencëtarëve të veçantë njerëzorë të Elitës në bazat nëntokësore të Shteteve të Bashkuara (në vende si Zona s-4, afër Liqenit Groom në Nevada dhe ambientet e Dulces në Nju Meksiko). Xhon Lear, njëherë e një kohë pilot për CIA-n, i tregoi një Grupi të UFO-ve në Dallas në vitin 1988:

“Kombit i është bërë lavazh truri nga operacione të kontrollit të mendjes nga CIA-s të bazuara në frikëra qesharake. Në ShBA ka pasur të pakën një milion të rrëmbyer që në viti 1947. Në 13 vitet e fundit, në ShBA kanë ndodhur rreth 40000 bagëti të masakruara. Dihet se ka rreth 70 qytetërime aliene të cilët po na vizitojnë edhe sot e kësaj dite.

“Gordon Cooper, një nga astronautët tanë më të mirë, e humbi rastin për të shkuar në fluturimet e Apollos, sepse guxoi të fliste rreth UFO-ve në një letër drejtuar Kombeve të Bashkuara. Gjatë pesë viteve të kaluara, ka pasur një rritje e madhe në numrin e njerëzve të zhdukur. Është vlerësuar se ka gati dhjetë milion të Grays [një racë e supozuar JT] me baza në Tokë dhe Hënë, por nuk dihet nëse janë të aftë të kthehen përsëri në bazën e vet. Ata hyjnë e dalin në bazën e tyre nëntokësore nëpërmjet kalimit ndërdimensional , një manovër hiperhapësinore e cila shpjegon historitë absurde të dëshmitarëve të UFO-ve, të cilët raportonin se kishin parë UFO, të cilët hynin ose dilnin nga mali. Në të vërtetë këto dëshmitarë përshkruajnë shfaqjen e një manovre, e cila aktualisht është e pakuptueshme për shkencën tonë.

Presidenti Ajzenhauer ishte ai që lejoi të kalonin frerët e fuqisë nga duart e Presidentit nën kontrollin e Pentagonit. Që prej kohës së Ajzenhauerit,, drejtuesit kryesorë të këtij kombi kanë qenë një juntë ushtarake.”

Përsëri pretendimet e Lear mund të jenë disinformuese. Siç rezulton nga kontrolli i kryqëzuar (të cilët, sigurisht, mund të jetë gjithashtu disinformues), ato përkojnë me një numër të madh raportesh të tjera. Tashmë jam i bindur se forma njerëzore është krijuar nga jashtëtokësorët; se jashtëtokësorët me qëllime negative nga Dimensioni i Katërt janë përpjekur për të kontrolluar këtë planet gjatë gjithë historisë, sikurse dihet nga shfaqjet aktuale dhe (më shumë) duke kontrolluar ndërgjegjjet e atyre njerëzve të cilët veprojnë brenda një game frekuencash negative; se ata të cilët kanë konspiruar për të instaluar Rendin e Ri Botëror që nga kohët e lashta, kanë qenë kukulla të këtyre qenieve (shumë e mundshme, pjesërisht, “Melchedekans” ose “Elohim”), dhe kjo mund të thuhet edhe për Elitën Botërore të ditëve të sotme. Ndiej se kontakti mund të jetë zhvilluar midis Elitës dhe disa racave negative të jashtëtokësorëve, dhe eksperimentet gjenetike më të papërshkrueshme me fjalë janë kryer në bazat nëntokësore nëpër botë, veçanërisht në Shtetet e Bashkuara, mbi personat e shpallur si “njerëz të zhdukur”. Mentaliteti Nazist është gjallë dhe shëndoshë, ai po kontrollon Amerikën nën drejtimin e një ndërgjegje jashtëtokësore, e cila është mentaliteti nazist. Unë besoj se këta jashtëtokësorë të Dimensionit të Katërt ushqehen me emocione negative njerëzore. Ata ushqehen nga energjia e frikës, fajit dhe dhimbjes, si rrjedhim përpiqen të rritin dhimbjen dhe ndjenjat tona të frikës dhe dëshpërimit, si për lulëzimin e civilizimit të tyre, ashtu dhe për të dobësuar ndjenjat tona për vlerat dhe fuqinë, kështu e bëjnë më të lehtë kontrollin e burgut vibrues. Kur duam dhe respektojmë vetveten, ndërpresim befasisht furnizimet e ushqimit dhe i hapim mendjet dhe zemrat tona për të çarë lëkundjet bllokuese. Këtë mund dhe do ta bëjmë.

Arsyeja për mbajtur të fshehtë UFO-t, është për të mos na informuar mbi qytetërime dhe botëra të tjera, të cilat do t’i shpalosin njerëzimit një perspektiv më të gjerë të jetës dhe të Krijimit, si dhe për të mbajtur të fshehtë Piramidën Botërore të manipulimit, e cila (në nivelet e saj më të larta) dihet se është në kontakt m – dhe e drejtuar nga – një forcë negative nga dimensione të tjera. Numri i shkencëtarëve dhe programuesve të kompjuterit në Angli dhe ShBA, që kanë vdekur në mënyrë të çuditshme e të pashpjegueshme, duke punuar me teknologji të avancuara, është qesharak. Shumica e tyre janë klasifikuar si… “vetëvrasje”. Ata kanë vdekur njëri pas tjetrit, disa prej tyre të lidhur me Projektin e Luftës së Yjeve, ashtu si Marconi, një filial i General Electric në Angli. Nëse Elita ka “disqe fluturuese”, mjete kundër forcës së rëndesës (dhe unë besoj se ata padyshim kanë), ose teknologji në fushën e “mbrojtjes” ata nuk dëshirojnë që dikush ta dijë këtë fakt, dhe pikërisht janë shkencëtarët dhe programuesit e kompjuterëve të cilët mund të zbulojnë këtë informacion, aksidentalisht ose me dëshirë. Ndoshta kanë zbuluar shumë prej këtyre fakteve, ose për teknologjinë e lidhur me Luftën e Yjeve, e cila në të vërtetë mund të jetë pjesë e rrjetit të komunikimit elektronik global, e hartuar për të monitoruar miliarda njerëz, të cilëve u janë vendosur mikroçipa. Çdo vdekje misterioze mendohet se nuk është e lidhur me vdekjet e tjera. Teknologjia sekrete vendoset së bashku nën rregullat e kufizimit të informacionit, mjaftueshëm sa për të kryer detyrën. Çdo kompani ose shkencëtar punon vetëm në një pjesë të projektit. Vetëm një pjesë e vogël e njerëzve e di se cila pjesë përshtatet për të nxjerrë artikullin përfundimtar.

Një nga shkencëtarët më të famshëm, viktimë e Elitës, ishte Dr. Vilhelm Reich, i cili vdiq në një burg federal në vitin 1957, ndërkohë që autoritetet i a shkatërruan gjithë punën që mundën të gjenin. Organet i u hoqën për një “autopsi” dhe nuk u panë më kurrë. Libri i fundit i Reich quhej Kontakti me hapësirën, ku jepte në detaje kërkimet dhe studimet që kish bërë mbi UFO-t. Ai kuptoi se si Toka pasqyronte mendjen njerëzore dhe dalloi shterpësinë dhe braktisien e peizazheve dikur të bukura, si rezultat i zhveshjes së njerëzimit nga emocionet. Ai identifikoi energjitë e forcës jetësore, të cilën e quante energjia orgone. E etiketonte energjinë pozitive “OR” dhe negative “DOR”. Reich besonte se një formë virulente, e fortë e energjive negative të veçanta, që ai e quante Melanor, u rrezatua, emetua prej disa anijesh fluturuese jashtëtokësore, për të cilat tha se po vizitonin planetin. Melanor mori formën e një substance të pudrës të zezë e cila kishte “një aromë si ajo e trupave të vdekur”. Kjo përmendet në një numër tregimesh të thëna prej njerëzish, të cilët pretendonin se kishin parë UFO-t. Reich shprehet se me anë të përdorimit të energjive pozitive orgone, forca e jetës, ai dhe skuadra e tij e vogël kanë rritur barin deri në gjatësinë e gjurit në shkretëtirën e Arizonës, aty ku nuk është rritur ndonjëherë në kohët moderne. Ai kuptoi gjithashtu se kjo energji mund të korrej për të siguruar “energji të lirë” për të gjithë fuqinë dhe ngrohtësinë që na nevojitet, pa ndotjen e mjedisit dhe (pothuajse) pa kosto.

Kjo është ajo që do të ndodhte në të gjithë botën, nëse njohuritë se si mund të realizohet, nuk do të na ndrydheshin. Problemet e “pazgjidhshme” të kësaj bote, janë thjesht të pazgjidhura, sepse zgjidhjet janë mbajtur larg nga ne. Gjatë gjithë karrierës së tij në Shtetet e Bashkuara pas largimit nga Gjermanisë Naziste, Reich u sulmua nga ata që ne i quajmë “kriminelë në qeveri”, “higs”. Ai krijoi një armë e cila, siç shprehej, i bënte UFO-t të zhdukeshin, dhe zbuloi si të ndryshonte motin dhe të bënte të binte shi në shkretëtirë. Ky ishte vetëm një zgjerim teknologjik i asaj që amerikanët vendas mund të bënin me vallëzimin për rënien e shiut. Ai, ashtu si indianët, po përdornin të njëjtat energji. Në Kontakti me hapësirën, libri i cili ndihmoi në përshpejtimin e vdekjes, Reich po i afrohej shumë pranë të vërtetës. Ai shkruan:

“A jam një astronaut? A i përkas një race të re mbi Tokë, të shumëzuar e të edukuar nga burra nga hapësira e jashtme me përfshirje të grave të Tokës? A janë fëmijët e mi pasardhësit e një race ndërplanetare? A është krijuar poçja e shkrirjes së shoqërisë ndërplanetare në planetin tonë, ashtu si poçja e shkrirjes së të gjitha kombeve e krijuar në ShBA përpara 190 vjetësh? Ose, a mundet kjo ide të lidhet me gjërat që do të vijnë në të ardhmen? Unë kërkoj të drejtën time dhe privilegjet e mia për që të kem këto mendime, dhe për të bërë pyetje të tilla pa u kërcënuar se do të burgosem nga ndonjë agjenci administruese e ndonjë shoqërie… Përpara fytyrës së ashpër, të indoktrinuar, të vetëcaktuar dhe të gatshëm për të vrarë të hierarkisë së censurimit të shkencëtarëve , do ishte qesharake ti publikoje këto mendime. Çdo person i keq do të mund ti përdorte për një qëllim te lig. Megjithatë, e drejta për të gabuar duhet të ruhet. Ne nuk duhet të frikësohemi për të hyrë në pyll sepse aty ka mace të egra rreth e rrotull nëpër pemë. Ne nuk duhet t’ia dorëzojmë të drejtat tona spekulimeve të mirëkontrolluara. Ende ka shumë pyetje detyruar këtyre spekulimeve, për të cilat administratorët e njohurive kanë frikë… Por në hyrjen e periudhës hapësinore, sigurisht duhet të këmbëngulim në të drejtat për të drejtuar pyetje të reja, madje edhe qesharake, pa irënë në qafë askujt.”

Fatkeqësisht, për Reich, liria, për të cilën ai shprehet kaq lirshëm, iu mohua, ashtu siç iu mohua shumë të tjerëve, që u vranë për krimin e njohurive të kërkuara shkencore dhe UFO-ve, të cilët Elita/mjeshtrit Luciferikë dëshironin ti mbanin të fshehta. Shokët e tij “shkencëtarë” e shihnin atë si të ishte i kryqëzuar. Bile është spekuluar që, një tjetër arsye që u vra president Kenedi, ishte se ai gjeti JT-t, dhe premtoi se do ta bënte informacionin publik. Në vitin 1965, një gazetar, Dorothy Kilgallen, po hetonte edhe maskimin e UFO-ve edhe vrasjen e Kenedit. Në një prej artikujve të saj në Los Anxheles Examiner më 22 maj në vitin 1965, u shpreh se kishte takuar “një zyrtar britanik të rangut të kabinetit” në Londër, i cili i tregoi asaj se shkencëtarët britanikë kishin ekzaminuar një ekuipazh të përplasur UFO-sh, i përbërë nga njerëz të vegjël, më pak se katër këmbë të gjatë. Në të njëjtin vit, ajo intervistoi Xhek Ruby-n në një burg të Dallasit. Ruby, njeriu, që vrau “Patsin”, Lee Harvey Osvald, i tha asaj diçka, të cilën ajo u tregoi miqve të saj të ngushtë, “do të ngrinte rastin e Kenedit lart në qiell”. Brenda disa ditëve ajo u gjet e vdekur. Vendimi: vetëvrasje. Miqtë kërkuan në apartamentin e saj për shënime të takimeve që ajo kishte bërë me Ruby-n. Por nuk gjetën gjë.
Skena e UFO-ve është e pluskuar me disinformim, që do të thotë se diçka po ndodh, dhe ata që janë në fuqi nuk dëshirojnë që njerëzit ta marrin vesh. Besoj se është një skenar, ku nga Elita Globale, reklamohet një kërcënim nga forcat jashtëtokësore deri në atë pikë sa terrori publik do i lejojë ata të instalojnë armë dhe një qeveri të përbotëshme. Kjo është një prej sugjerimeve në Raportin nga Mali i Hekurt. Unë nuk kam asnjë dyshim, ashtu siç kam thënë edhe te Rebelimi i Robotëve, se disa prej rrëmbimeve që iu janë ngarkuar “alienëve,” tani aktualisht janë zbuluar nga njerëzit si pjesë e manipulimit të mendjes dhe operacioneve të mikroçipuara. Rokfelerët (nëpërmjet miliarderit Laurence Rokfeler) qenë të lidhur me “studimin, kërkimin” e jashtëtokësorëve.

Në kohën kur ky libër u përfundua, u afrova shumë me informacionin për atë që u pretendua të ishte një politikë manipuluese e mendjes së masës mbi anglezët, kryesuar nga Agjencia e Sigurimit Kombëtar (ASK) në Amerikë, me bekimin e autoriteteve Britanike. Kjo ka përfshirë midis të tjerave edhe vënien në skenë të pamjeve të “UFO-ve”, grabitjen e “alienëve” dhe mikroçipimin e njerëzve, duke përfshirë disa nga pjesëmarrësit në studimet e kërkimet mbi UFO-t. Doja të dija edhe më shumë rreth saj për të parë nëse ajo përputhet apo jo. Nëse dini diçka dhe do të dëshironit të flisnit me një njeri me mendje të hapur, ju lutem më kontaktoni.

Në pikëpamjen time, një gjë është e sigurt: këtu ka mjedise nëntokësore të lidhura me RAF Rudloe Manor në Ëiltshire, Angli, për të cilat britanikët duhet të kenë dijeni, dhe e njëjta gjë vlen edhe për vende top sekret si Mount Ëeather, një qytet i nëndheshëm afër qytetit të vogël të Bluemont, Virxhinia, rreth 46 milje në perëndim të Uashingtonit D.C. Disa nga gjërat që shihni në filmat e Xhejms Bondit nuk janë të gjitha trillime. Asnjë nga këto ambiente, dhe as të tjera, nuk janë duke vepruar në interes të njerëzve. Mount Ëeather ka të ngjarë të jetë një qendër prej ku qeveria paralele e Shteteve të Bashkuara, e vetmia që në të vërtetë drejton vendin, koordinon operacionet e saj. Gjithashtu ky është vendi nga mbikëqyren amerikanët të cilët sfidojnë tiraninë. Kongresit, përfaqësuesve “të zgjedhur” të njerëzve, iu refuzua çdo informacion rreth cka ndodhte aty. Po, zonja dhe zotërinj, kjo është bota e lirë.

E njejta Dorë e Fshehtë e cila ishte edhe mbrapa Bay of Pigs, Vietnamit, vrasjeve të Kenedit, King dhe Malcolm X, Uotergeit, Iran-Contra, bombardimet terroriste dhe abdikimit të Margaret Thatcherit, është gjithashtu përgjegjëse për keqinformimin dhe fshehjen e fakteve ,mbi e UFO-t dhe jashtëtokësorët. Mbi sipërfaqe, këto tema dhe ngjarje shpesh duken sikur nuk kanë lidhje me njëra tjetrën, ndërkohë që, ishin – dhe janë – të koordinuar nga një forcë e vetme: Elita Botërore, e kontrolluar nga Ruajtësit e Burgut të Dimensionit të Katërt të Ndërgjegjes së Luciferit. Por e vërteta rreth UFO-ve, sido që të dalë, nuk është larg njohjes, dhe perdja po ngrihet kaq shumë sa s’kish qenë ndonjëherëse për gjenerata të tëra. Kjo ishte koha kur fshehtësia të dilte në shesh, dhe të hiqej shkaku i manipulimit.

Kur të zhdukej rrjeti i Elitës nga jetët tona, sa botë e ndryshme do të ishte. Pikërisht abuzimi me drogat e forta midis të rinjve dhe abuzimit minutë pas minute, është ajo që ne e quajmë demokraci. Ende njerëzit mashtrohen si bretkosa të hutuara e trullosura,të bllokuar nga dritat e një makine që vjen përballë.

Unë vetëm sa kam skicuar kockat e dallueshme (ose le të themi më mirë kafkën dhe kockat) të karrierës së Xhorxh Bushit në vitet 1989. Madje nuk kam përmendur as marrëveshjet e pafundme të bizneseve, ose numrin e herëve që partnerët e tij të biznesit janë emëruar në listëpagesat e qeverisë. Kjo do të merrte disa kapituj në vetvete për t’u shqyrtuar, por informacioni është i gjithi këtu dhe unë nëse do dëshironit të dinit më shumë, do ju rekomandoja librin e Xhorxh Bush Biografia e Paautorizuar. Ka qenë një temë e qëndrueshme, e vazhdueshme në Rendin e Ri Botëror për gati 40 vjet. Ju keni lexuar pak nga e kaluara e tij dhe mënyra sesi në dorë po mbante simbolikisht një armë e cila sapo kish qëlluar, kur po ndodhnin disa gjëra të tmerrshme. Po çfarë bënë amerikanët për këtë? Po ua them unë. E bënë President.

nga **Rifat** Sat Feb 04, 2012 12:42 pm

Shtetet njëpartiake

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? OneParty-square

Kam parë një program televiziv vite më parë mbi disa studime të sjelljes së kafshëve dhe nga ky studim doli një eksperiment disi i pakëndshëm, në të cilin një kavje u vendos në një rrjet me tuba xhami. Çdo disa sekonda ai vinte në një kryqëzim dhe kishte një zgjedhje për të bërë të shkonte majtas ose djathtas. Miu mendoi se ishte e lirë të shkojë kudo që të dëshiroje, por në fakt zgjedhjet ishin të kontrolluara në mënyrë strikte. Liria e tij ishte thjesht një iluzion.

Raca njerëzore sot e ka lejuar vetveten të jenë si ajo kavja në ato tubat prej xhami. Manipuluesit shumëkombësh janë shumë të zgjuar në përdorimin e fjalëve të tyre murmuritëse. Ata i lidhin ato së bashku për të krijuar një kuptim të pranueshëm, e cila shpesh herë është e kundërta e situatës së vërtetë. Fjala ‘liri’ është barazuar me fjalën “demokraci”, dhe demokraci është barazuar me fjalët sisteme parlamentare, anëtare të qeverisë në ‘botën e lirë’. Ne jemi programuar për të parë vetëm tre elementë të lirisë – demokraci – parlament si e njëjta gjë. Por realisht ato nuk janë. Sistemet ‘demokratike’ janë pjesë e perdeve të tymit të hartuara për të na vënë ne në lojë. Nëse ju do ta dinit se ju jetoni në një regjim autoritar e cila kontrollon mendimet tuaja dhe sjelljen, median dhe uljet e ngritjet ekonomike, dëshira e lirisë në zemrat e njerëzve përfundimisht do të rebelohej kundër kësaj. Njerëzit janë lehtësisht më të kontrollueshëm dhe të shtypur, të ndrydhur nëse kjo do të bëhej ndërkohë që ata vazhdojnë më mendimin se janë të lirë. Kjo është natyra e “demokracisë” sonë.

Le të marrim shembullin e Ëestminister, kjo Mama e Parlamenteve, për të parë se çfarë demokraci qesharake kemi ne. Shumica e Anëtarëve të Parlamentit nuk janë të zgjedhur nga njerëzit, por nga një komitet ose anëtarë të partisë së tyre të zonës elektorale! Sistemi parlamentar i Anglisë është krijuar nga zgjedhës të një zonë të cilët e kthejnë MP-në në parlament në Zgjedhjet e Përgjithshme. Por vetëm disa të afërm të këtyre zgjedhësve të zonës elektorale janë “anësorë, të padobishëm” në atë që përfundimi është për t’u vënë në dyshim. Shumica janë ose dërmues Konservativë ose Punëtorë. Publiku është kontrolluar për të besuar se të ardhurat e tyre duhet të vendosin atë për të cilin ata duhet të votojnë. Konservatorët kanë “imazhin” e taksave të ulëta dhe të votosh për Konservatorët është, për disa – dëshpërimisht disa – thjesht një tjetër pjesë e statusit të tyre social. Shtëpi të veçanta, dy makina, voto Toryn. Në zonat e varfra dhe të grabitura, shumica e të cilave u shkretua nga njerëzit janë politika shtëpish të numërta të qeverisë Punëtore dhe këshilleve, shumica voton Partinë Punëtore sepse “ata janë partia e klasës punëtore”. Po, ata janë partia e cila e sheh suksesin ekonomik ashtu si shumica e njerëzve qëndron tetë orë në ditë ngjitur një makinerie uzine, ose një milje nën tokë në një minierë qymyri. Këto drejtime të mendjes të ngurta e të ashpra do të thotë se zgjedhësit të cilët janë shpesh të padobishëm e kthejnë AP-në Konservatore, pavarësisht sa kompetent ose ndryshe personi me rozetë blu mund të jetë; dhe në zonat e varfra, të vetmit me rozeta të kuqe, kushdoqoftë ai ose ajo është, do të bëhet Anëtar i Parlamentit (AP).

Në këto zgjedhje – shumica dërmuese – që do të jetë AP ka vetëm për të bindur anëtarë të partisë lokale për ta zgjedhur atë për të qëndruar në zgjedhjet dhe ata janë virtualisht të bindur se do të zgjidhen në parlament. Kjo është ajo që ata e quajnë të zgjidhesh për të qëndruar në një “karrige të sigurt”. Kështu që nëse Elita dëshiron dikë të zgjidhet për të ndihmuar Rendin e Ri Botëror, kjo nuk është aspak një problem. Gjeju atyre një nga karriget e sigurta të pafundme dhe ata janë brenda pa problem. Edhe nëse një AP me mendjen e tij ose të saj rrëshqet nëpërmjet rrjetës, atyre do iu tregohet se si të votojnë nga partia e tyre ose të përballen me sanksione kundër tyre, si një bllokim në përparimin e progresin e tyre, ose, ashtu si edhe në rastin e MP-ve Konservatorë kundërshtuan në ndihmën e integrimit në Bashkimin Evropian, kështu u pezulluan nga partia. Kjo është demokracia, stili – Elitar, sepse ishin ata të cilët krijuan strukturën parlamentare pas fuqia e monarkisë u pakësua ose u hoq nga “revolucionet e njerëzve”. Nëse AP-ja jonë e re qoftë mashkull ose femër vepron si i është thënë, mund të progresojë në parlament ose madje mund të bëhet edhe kryeministër. Më shumë se kaq, nëse ata janë klone të Elitës, progresi mund të jetë më i shpejtë.

Në Shtetet e Bashkuara, me sa kuptoj unë, ka ende njerëz të cilët besojnë se publiku zgjedh presidentin. Ah sikur kjo të ishte e vërtetë. Dy gjëra e zgjedhin presidentin: paraja dhe media. Elita i kontrollon të dyja. Juve ju nevojiten shuma marramendëse parash për të hyrë në garë për nominim presidencial brenda partisë ku bën pjesë, s’ka rëndësi presidenca në vetvete. Për të bërë atë iu nevojiten ende shumë para. Vetëm krijimi ndërmarrja bankare/ biznesmenët që kanë këto burime, paratë e tyre shkojnë atje ku ata dëshirojnë. Ndonjëherë ato shkojnë edhe në ndonjë kandidat që ata e dinë se ai nuk ka asnjë shans për të fituar sepse këtë e bën të sigurt se kundërshtari i tij – i vetmi të cilët ata dëshirojnë – do të jetë personi tjetër që do të zërë vendin në Shtëpinë e Bardhë. Shtoji kësaj edhe mbulimin e medias e cila mbështet një kandidat dhe shkatërron tjetrin dhe ju keni një rreng promovues zgjedhor si një proces demokratik. Njëherë që zgjidhet kandidati, ajo është si të paguash kohën mbrapsht. Ata të cilët paguajnë fajdexhinjtë bëjnë edhe marrëveshjet.

Ky lloj legjislacioni i sigurt dhe një marrëveshje për të zgjedhur njerëz të caktuar në pozicionet kryesore brenda administratës janë të rregulluara më përpara se financimi i zgjedhjeve të fillonin të derdheshin lumë. Stafi mbrapa skene janë shumë më të fuqishme se sa kryeministri ose presidenti nëse ata punojnë bashkë. Ata nuk kanë pse të bëhen të njohur sepse publiku nuk e di fare që ata ekzistojë ose çfarë bëjnë. Politikanët duhet të drejtojnë në mënyrë popullariteti, veçanërisht në kohë zgjedhjesh. Kjo i bën ata një preh të lehtë për ta mbrapa skene. Ne kemi një program televiziv komedi në Angli, të quajtur Po, Ministër që përfshinte një shërbëtor civil që manipulonte ministrin për të bërë ekzaktësisht ashtu si dëshironte ai. Është shumë qesharake, por në realitetin e sistemit politik, manovra të këtilla janë seriozisht vdekjeprurëse.

Politikanët dhe media përjetësojnë një iluzion dhe kështu devijojnë vëmendjen nga ata të cilët me të vërtetë e drejtojnë botën. Politikanët japin përshtypjen se ata kanë fuqinë, dhe media mbështetën këtë mit gjigant duke raportuar ngjarjet dhe vendimet sikur politikanët të ishin sanksioni i fundit. Orë pas ore ne kemi presidentët, kryeministrat, dhe vartësit e tyre të pikturuar dhe përmendur. Në i shohim ata duke u takuar nëpër “samite” dhe duke nxjerrë paraqitje e formulime rreth ngjarjeve mbi të cilat ata kanë pak ose aspak fuqi. Por publiku duhet të bindet nga media, e cila “zgjedh” politikanët që janë marrësit e vërtetë të vendimeve globale. Nëse ne nuk pranojmë këtë iluzion ne fillojmë të bëjmë pyetje rreth kush e bën, si pasojë, kontrollon ngjarjet. Media raporton botën sikur politikanët janë në majë të piramidës, kur ata janë vetëm kukulla, barka tërheqës dhe pipëza për ata të cilët janë realisht në majë të piramidës. Si rezultat, ata të cilët kontrollojnë jetët tona mund të qëndrojnë në hije ndërsa ata të cilët shfaqen të jenë në fuqi janë vazhdimisht në qendër të vëmendjes. Argëtimi është orkestruar në mënyrë brilante.

Është jetësorë për ata nga ne të cilët jetojnë në “demokraci” për të kuptuar se ne bëjmë, në të vërtetë, jetojmë në Shtet Njëpartiak. Kur ne e vlerësojmë këtë, ne duhet të ndalojmë të shohim drejt politikanëve për të na treguar se çfarë duhet të bëjmë dhe të fillojmë dhe të veprojmë për veten tonë. Ne duhet të ndalojmë së besuari se duke votuar për parti të ndryshme në kohën e zgjedhjeve ne do të ndryshojmë ndonjë gjë nga substance. Politikanë të çfarëdolloj partie nuk do të ndryshojnë botën sepse ata janë thjesht garanci. Ne të gjithë duhet të marrim atë përgjegjësi dhe të ndalojmë dorëzimin e saj drejt “tyre”, politikanëve, ekonomistëve dhe kujtdo tjetër që do ta ketë atë. Iluzioni, se ne kemi një “zgjidhje” që do të na qeverisë do të vazhdojë të na bindë për të dhënë përgjegjësitë tona derisa ne të zgjohemi e të bëhemi të ditur ndaj faktit se ne nuk e kemi atë zgjidhje.

Të gjitha lëvizjet politike janë të kontrolluara nga e njëjta forcë (figura 15). (Faqosie Figura 15, fq. 307) Nëse ju do të kishit dy parti kryesore nga të cilat qeveria zgjidhet çdo herë dhe ata votojnë me të njëjtën mënyrë në të gjithë legjislacionin e cila vërtet ka një përmbajtje, nuk ka asnjë “zgjedhje” për zgjedhësin. Ky është rasti me Partitë Demokratike dhe Punëtore në Amerikë. ShBA, kjo shtëpi e “lirisë” ashtu si presidentët na thonë vazhdimisht, është Një Shtet Njëpartiak. Po kështu është edhe Anglia. Nuk ka ndonjë ndryshim thelbësor midis Partive Konservatore dhe asaj Punëtore. Është e pamundur të votosh për një parti në Britani e cila kishte ndonjë shans të formimit të një qeverie e cila nuk është në favor për më shumë centralizim të fuqisë në Evropë, me një monedhë qarkullimi dhe një bankë qendrore. Jam shumë i sigurt se ju do të gjeni të njëjtat tema rreth e rrotull botës. Kur njerëzit drejtojnë piketojnë ndaj të tjerëve, të vogla, parti, duke iu ofruar një alternativë të dukshme, ata atëherë e humbin drejtimin dhe pikën e përqendrimit. Nëse partitë të cilat nuk kanë asnjë shans për të fituar bien dakord me kryesore, zgjedhjet kthehen të papërfillshme, një farsë.
Ajo që i ngatërron njerëzit është mënyra që politikanët të cilët punojnë për të njëjtin fund shfaqen në publik madje edhe në mënyrë private midis kolegëve dhe miqve të tyre, për t’u promovuar sjellje të jetës të ndryshme dhe ndonjëherë të kundërtat. Kjo i lejon atyre të shfaqen për t’u bërë oponentë kur ata një të vërtetë

Janë në të njëjtën anë. Dr. Kiti Litëll, një studiues në infiltrimet e politikës Britanike dhe agjencive të inteligjencës për më shumë se 50 vjet, shpjegon teknikën në një nga broshurat e saj, Tradhti në Ëestminister:

“Ka të ngjarë që disa nga ata infiltrues, të cilët në 20 vitet e fundit arritën majën e partive Konservatore dhe Punëtore, kanë trajnuar në artet e fshehjes së opinioneve të tyre të vërteta. Fuch [një fizikan gjerman, i cili punoi mbi projektin e bombës atomike] përshkroi udhëzimet e tij formale në atë që ai e quajti “skizofrenia e kontrolluar”, dhe madje e lavdëroi atë kur ai i pirë ruajti karakterin e tij të supozuar me opinionet politike të atyre me të cilët ai punonte. Në mënyrë të ngjashme një tjetër anëtar i organizatës [shkatërruese], Philby [Kim Philby, spiuni] shkroi: Do të përfundoja duke përmendur një faktor i cili ka hutuar në mënyrë të panevojshme disa komentatorë perëndimorë mbi rastin tim. Ajo ishte perdja e tymit liberale mbrapa së cilës unë mbaj të fshehura opinionet e mia të vërteta. Një shkrimtar që më njohu mua në Beirut ka theksuar se opinionet liberale, të cilat unë i kam shprehur në Lindjen e Mesme ishin “pa dyshim” të vërtetat. Një tjetër koment nga një miku im personal ishte se unë nuk mund ta kem mbajtur këtë kornizë të qëndrueshme liberale-intelektuale derisa unë realisht kam besuar në të. Të dyja shënimet janë shumë lajkatuese. Puna e parë e një punëtori nëntokësor është të perfeksionojë jo vetëm mbulimin e historisë së tij, por mbulimin e personalitetit të tij.”¹

Kur ne shohim në dukje pikëpamjet politike “të ndryshme”, ne jemi duke parë shumë shpesh një fasadë. Një sërë njerëzish veshin e mbajnë maska për të fshehur qëllimet dhe opinionet e tyre të vërteta. Mbrapa maskës qëndron Elita Botërore dhe Syri Që Sheh Gjithçka, dhe është kjo maskaradë² “demokratike”, e cila vepron si perde tymi për një Shtet Njëpartiak.

Shteti njëpartiak amerikan

Asgjë nuk e bën këtë fakt më të dukshëm se shembulli i Xhorxh Bushit dhe Bill Klintonit, dy ‘kundërshtarë’ të dukshëm. Njëri është Republikan, tjetri Demokrat, por që të dy janë të kontrolluar nga i njëjti grup. Që të dy janë murra të faqes së përparme për Një Parti të Shpallur dhe ata janë të lidhur nga Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë (KMJ), Komisioni Tripalësh, Frimasonerisë, drogës, vrasjes, Kundër-Iranit, Banka e Kredisë dhe Tregtia Ndërkombëtare (BKKN), mbështetja e tyre për invazionin e shteteve sovrane, institucionet e centralizuara, marrëveshja GATT e Zonës së Tregut të Lirë i Amerikës Veriore (ZTLAV), Lufta Gulf … dhe kështu vazhdon e vazhdon.

Bush u hap drejt fitores kundër Michael Dukakis në vitin 1988 mbi një valë, dallgë jo normale të parave të Elitës. Prania e Henri Kisinger ishte përsëri në zemër të qeverisë Bush me dy anëtarë të kompanisë së tij, Shoqëritë Kisinger, të cilat merrnin një rol udhëheqës e drejtues. Ata ishin Brent Scoëcroft, kreu i zyrës ë Shoqërive Kisinger në Uashington, dhe Laurence Eagleburger, presidenti i kompanisë. Scoëcroft ishte drejtor i këshillit nacional të mbrojtjes dhe Eagleburger, nënsekretari i Departamentit të Shtetit. Një anëtar bordi themelues i Shoqërive Kisinger, Lord Karington, ishte Sekretar i Përgjithshëm i NATO-s nga viti 1984 deri në vitin 1988. Pothuajse një formacion për një kompani! Bushi gjithashtu propozoi strategjinë e Elitës për të “shpëtuar” mjedisin, ashtu si dhe Bill Klintoni (KMJ, KT, Bil) dhe Al Gore (KMJ) do të bënin. Në anën tjetër të Atlantikut, ekzaktësisht në varg, Margaret Thatcher (Bil), ktheu kapërdimin mendor dhe filloi të deklaronte nevojën për të mbrojtur mjedisin pasi thirri fushatën mjedisore të “armikut brenda saj”. Fjala “drogë” është gjithashtu një temë e vazhdueshme e cila lidh presidencën e Bush dhe Klinton. Drogat ndanë një formë masive të të ardhurave për Elitën dhe arma në linjën frontale në destabilizimin e shoqërisë. Ne fillimisht do të shohim krahun e Republikanëve të Shtetit Njëpartiak në formën e Z. Xhorxh Bush.

Pushtimi i Panamasë

Sulmi i Bushit në Panama më 20 dhjetor të vitit 1989, ishte i lidhur me drogën, megjithëkëtë jo në mënyrën që u paraqit nga qeveria dhe media. Ky është një tjetër shembull fin se si situata e gjendja e të vërtetës fundoset në retorikën politike dhe kamuflimin mediatik. Ne na është treguar se trupat Amerikane pushtuan Panamanë dhe rrëmbyen President Manuel Noriega për shkak të drejtimit të aktiviteteve të tij të drogës dhe për të shpëtuar fëmijët Amerikanë nga dëmtimet dhe e keqja e drogës. Ekziston një shans aty se e kundërta është çështja e vërtetë. Noreiga ishte në listëpagesën e CIA-s ndërkohë që Bush ishte drejtori dhe paguhej me rreth 110000 dollarë në vit për “shërbimet” e tij, në të cilat përfshiheshin edhe drejtimi i operacioneve të drogës. Kur Bush u ndalua për këtë pas pushtimit të Panamasë, ai tha se nuk e kishte takuar asnjëherë Noriegën, por pastaj papritur kujtoi takimin. Noriega ishte përfshirë në tregun e drogës dhe mashtrimin e zgjedhjeve, por qeveria amerikane dhe CIA e dinin atë kura ata e punësuan. Në vitin 1984 zgjedhjet në Panama u fituan nga Arnulfo Arias, por Noriega mori fuqi me miksimin e një dhune e violence ekstreme si dhe të një mashtrimi. President Ronald Regani më pas dërgoi Sekretarin e Shtetit Xhorxh Shultz (KMJ, KT, Bil, Kom 300), për t’i dhënë legalitet Noriegës madje edhe për të deklaruar se fillimet demokratike të Panamasë ishin një mësim për qeverinë Sandinista në Nikaragua!

Lidhja e Bush-Noriega filloi të ndryshonte gjatë periudhës së Kundër-Iranit, sipas Noriegës, kur ai u vizitua nga admirali Xhon Poindexter, kreu i Këshillit Kombëtar të Mbrojtjes më 17 dhjetor 1985. Poindexter u ndoq penalisht për pjesën e tij në Kundër- Iranin. Noriega i tregoi reporterit të CBS-së, Mike Uallance se Poindexter urdhëroi që ai të mbështeste luftën e ShBA-së kundër qeverisë Sandinista në Nikaragua. Kur ai refuzoi, Poindexter kërcënoi luftën ekonomike dhe destabilizimin e Panamasë. Ajo që Poindexter dëshironte për Panamanë ishte të pushtonte Nikaraguan me mbështetjen amerikane, tha Noriega.³ Në asnjë pikë përfshirja e supozuar e Noriegës ishte në përmendjet e drogës. Por Administrata Përforcuese e Drogës së ShBA-së (DEA) e kontaktoi atë për drogën. Ata shkruan për ta uruar atë në ndihmën që ata iu dhanë atyre për të ndaluar Panamanë për t’u përdorur si një qendër e drogës dhe pastrimit të parave të drogës.4 Vetëm një muaj më vonë, administrata Regan-Bush kërkoi që Noriega të hiqej nga terreni i drogës, korrupsionit dhe mungesës së demokracisë. Nevoja për “demokraci” në Panama është një fyerje. Përsëri Noriega sigurisht që nuk ishte një shenjtor, por CIA e mbështeti, dhe mashtroi, një nga diktatorët e Djathtë më groteskë përmes botës për të përshtatur vetë axhendën e tyre, duke përfshirë edhe financimin e terroristëve për të vrarë me mijëra gra e fëmijë.

Nuk është e lehtë të zbulosh motivacionet të Administratës Përforcuese të drogës, sepse brenda saj janë njerëz të angazhuar për të ndaluar derdhjen e drogës në Amerikë dhe të tjerë në mënyrë të barabartë janë të përcaktuar për ta rritur atë. Një numër vepruesish të DEA-s dhe CIA-s kanë përshkruar së si disa zyrtarë të Administratës Përforcuese të Drogës janë të përfshirë në zgjerimin e sigurimit të drograve të rënda në Shtetet e Bashkuara. Këshilluesi i mëparshëm kryesor i Noriegës, Jose Blandon, pretendon se DEA ka mbrojtur luajtësit më të mëdhenj në perandoritë e drogës dhe se zyrtarë të DEA-s i paguan Noriegës 4.7 milionë dollarë për të mbajtur gojën mbyllur e për të heshtur. Në shkurt të vitit 1988, Noriega u akuzua për çështjen e drogës, të gjitha por njëra prej të cilave lidhej me aktivitetet përpara vitit 1984, kur ai ishte në listëpagesën e CIA-s! Sanksionet ekonomike kundër Panamasë ndoqën – luftën ekonomike të cilën Poindexter kishte premtuar. Nëse Noriega kishte rënë dakord të mbështeste luftën e ShBA-së me Nikaraguan, ose nuk kishte ndodhur me Bushin në të njëjtën mënyrë, ai ende do të ishte diktatori i Panamasë në vend që të ishte në burgun e ShBA-së.

Kur Bushi u bë president, ai bëri një paraqitje qesharake se Panamaja parashtroi një “kërcënim të pazakontë dhe të çuditshëm” ndaj politikës kombëtare të ShBA-së dhe politikës së jashtme. Lajmet e ShBA-së dhe Raporti Botëror tregojnë më 1 maj të vitit 1989 se Bush kishte autorizuar 10 milionë dollarë për shpenzimin e CIA-s mbi projekte kundër qeverisë së Panamasë. Disa nga paratë u shpërndanë nga Carlos Eleta Almaran i CIA-s, i cili shpesh ishte arrestuar për trafikimin e drogës. Këto akuza u urdhëruan të rrëzoheshin nga Bushi pasi Noriega u përjashtua. Më 20 dhjetor 1989, me Noriegën ende aty përveç përpjekjeve më të mira të CIA-s, forcat e ShBA-së pushtuan Panamanë. Qindra e ndoshta edhe mijëra civilë përfshi edhe fëmijë u vranë. Noriega u rrëmbye nga Amerika për t’u gjykuar dhe dënuar mbi akuzat e drogës. Pjesa tjetër e botës së “lirë”, duke përfshirë edhe britaniken Margaret Thatcher, nuk thanë asnjë fjalë protestuese. Gjyqtari në gjykimin e tij refuzoi të lejonte çdo dokument të CIA-s për t’u parë e marrë në mbrojtje të tij dhe ai u dënua me 40 vjet burg për drejtimin e drogës së paligjshme.

Çfarë do të marrin qeveria dhe zyrtarë të CIA-s nëse ata shkojnë në gjyq! Ata do të kenë për të rimishëruar një numër kohësh për të plotësuar dënimin. Kur ju vëzhgoni të kaluarën e arrestimit të Noriegës, që është i lidhur jashtëzakonisht me njohjen e burrit që regjimi i Bushit vendosi mbi njerëzit e Panamasë për të hequr Noriegën, pra me pastrimin e parave të trafikimit të drogës dhe të bizneseve. Presidenti i ri, Guillermo Endara, ishte një zyrtar i gjashtë bankave të përfshira në pastrimin e parave të drogës. Paratë e pastruara nëpërmjet këtyre burimeve erdhën nga kontrabanda e drogës Kolumbi e drejtuar nga Augusto Falcon dhe Salvador Magluta, të cilët u raportuan se po futnin kontrabandë një ton kokainë në muaj në Florida nga fundi i viteve 1970 deri në vitin 1987. Nënpresidenti i Panamasë, i vendosur nga Bushi, ishte Ricardo Arias Calderon, vëllai i të cilit ishte president i Bankës së Parë Interamerikane kur ajo kontrollohej nga aleanca e drogës Cali. Figura zyrtare tregojnë se trafikimi i drogës dhe pastrimi i parave në Panama pas kohës së Noriegës kishin qenë më të mëdha, se sa kur ai ishte aty. Një nga ato kapje të pushtimit të forcave amerikane ishte agjenti i Mosadit, Michael “Freddy” Harari, i cili, së bashku me veprues të tjerë si David Kimche, punonin me CIA-n mbi sjelljen e Mosad me aleancat e drogës midis Cail dhe Medellin. Ai u lejua t’ia mbathte në një jaht izraelit sepse, nëse ai do të çohej në gjyq, i gjithë operacioni i drogës së CIA- Mosadit do të kishte dalë i shkatërruar.6

Lufta mbi drogën

Xhorxh Bush u bë Zoti Luftë mbi Drogën i Amerikës. E vështirë për t’u besuar kur ju shihni kompaninë që ai mbajti dhe operacionet në të cilat ai ishte i përfshirë gjatë Kundër-Iranit dhe pushtimit të Panamasë. Bushi është një trafikues droge global!
Ai drejtoi fushatën e “anti-drogës” gjatë presidencës së Niksonit dhe Reganit dhe një tjetër gjatë presidencës së tij. Asnjë nga ata nuk punonte, dhe, në fjalët e kongresmenit Glenn English, lufta e tij mbi drogën ishte “diçka më shumë se sa premtime boshe dhe publikime shtypi”. Një nga këto pretendonte se Dërgatat Ushtarake e tij në Floridën Jugore, e krijuar nga Regani, kishte përfunduar tregtinë me marihuanën në Floridën Jugore. Ky ishte një pretendim i egër, por kur Francis Mullen Jr, i Administratës Përforcuese të Drogës (DEA), kundërshtoi çështjen, ai u dëbua. Bush madje përdori edhe CIA-n për të rregulluar “dështimin” e drogës të cilat ishin projektuar për t’i dhënë publikut përshtypjen se ai ishte duke triumfuar. Vepruesit e CIA-s, Trenton Parker, tregoi se si droga Kolumbiane tregtonte çdo kokainë të dhuruar e cila zbarkoi në Aeroportin Ndërkombëtar të Majemit në mars 1980 dhe u largua në një vend ku ajo do të mund të gjendej nga zyrtarë e nëpunës të zakonshëm.7 Kjo bëhet shpesh herë për t’i dhënë iluzionin e suksesit. Në raste të tjera shqetësimi i vogël janë bërë objektiva kur lojtarët e të rëndësishëm, me lidhjet e tyre me nivelet më të larta të politikës dhe inteligjencës botërore, janë lejuar të ushtrojnë tregtinë e tyre të pashqetësuar nga të tjerët. Vetëm në mënyrë shumë të rrallë zyrtarë të sinqertë kuptojnë emrat e mëdha. Edhe atëherë ajo mund të ndodhë sepse ata kanë lënë pas dobishmërinë e tyre manipulatorëve. Parker gjithashtu ka përshkruar se si ishte CIA ajo që thiri bashkë tregtarët Kolumbianë të Drogës për dy takime në fund të vitit 1981 nën administratën Regan – Bush për të formuar një aleancë për të përmirësuar transportimin e drogës me anë të anijeve për në Shtetet e Bashkuar. Takimi i parë, u shpreh ai, u zhvillua në Hotelin Internacional në Medellin, ku morën pjesë 200 tregtarë të drogës. Tani e njohura Aleanca Medellin u krijua zyrtarisht në dhjetor të vitit 1981.8 CIA e formoi aleancën e drogës kolumbiane? Po. Por, atëherë, çfarë është më shumë mahnitëse?

Asnjë nga elementët që premtoi Bush në “fushatat” e ndryshme të drogës u krye ndonjëherë dhe më shumë se kaq, tregimet e lidhjeve të tij me tregtarë të drogës vazhdonin të rriteshin, ashtu si ata bënë me Xhimi Karterin dhe Bill Klintonin. Ne tashmë kemi parë lidhjet Shackley – Gregg – Rodriquez nëpërmjet Kundër-Iranit për skandalin e drogës ku shumica-jo-pak-droga të rënda u sollën në Shtetet e Bashkuara për të destabilizuar më tepër shoqërinë amerikane. Për katërmbëdhjetë vjet Bush ishte gjithashtu një mik i Don Aronou, i cili (sipas një të dhëne të publikuar9 dhe një numri të kërkimeve e studimeve të tjera) ishte i lidhur me sindikatën e krimeve Mayer Lamsky, drejtimi i drogës dhe pastrimi i parave të drogës. Më pas aty ishte edhe Korporata e Naftës Zapata e cila ishte krijuar nga Xhorxh Bush. Kjo kompani ishte një front i CIA-s dhe se ndihmësi e vartësi i saj, Zapata Offshore, ishte e implikuar në kontrabandën e drogës kur Bush ishte njeriu në krye të saj. Michael Maholy, i cili punoi për Departamentin e Shteti dhe për CIA-n për dy dekada, tregon se droga u soll nëpërmjet detit për në mashtrimin e Zapata Offshore (Zapata në Det të Hapur), u shkarkua, dhe më pas u largua nga bregu me anë të helikopterëve, shpesh duke mbajtur të mira dhe personel midis pajisjeve dhe kontinentit amerikan. Ai tha se kishte parë të ndodhte kjo gjë dhe e konfirmoi këtë nëpërmjet disa kabujve që ai mbante. Maholy tha se anijet e kompanisë të quajtura Pacific Seafood u përdorën si feribotë për të transportuar drogën midis vendeve.¹º

Është një kapërcim i madh mendor, e di, për të vlerësuar se tregu botëror në drogat e rënda ilegale kontrollohet dhe mbikëqyrte nga elementë të Elitës Brenda organizatave si CIA dhe Inteligjenca Britanike, të cilat janë supozuar të jenë aty për të mbrojtur shoqërinë nga pasojat e drogimit me drogat e rënda. Por ja ku është. Asgjë nuk është më shumë nga ajo që duket. Është pranuar se CIA eksperimentoi me LSD përpara se ajo të promovohej si drogë e “lirë” e viteve 1960. Elita është përfshirë në manipulim e shoqërisë nëpërmjet drogës për shumë kohë. Ajo shkon mbrapa disa shekujve dhe arin një majë kulm të ri me Luftën e Opiumit kundër Kinës në vitin 1840 dhe 1858, kur përpjekjet e Kinezëve për të ndaluar derdhjen e opiumit brenda vendit të tyre u penguan nga forca e Perandorisë britanike. Kryeministri i Mbretëreshës Viktoria, i cili u përfshi në të dyja luftërat, ishte Lord Palmerson, Patriarku i Madh i Mjeshtrit të Orentit të Madh (Iluminatët) Frimason dhe një anëtar i Komitetit të të 300-ve. Mjeti për këtë tregti të opiumit nga India në Kinë dhe kudo tjetër ishte Kompania e Indisë Lindore, një grup tregtarësh skocezë, të cilët ishin rreshtuar me Shën Xhonin e Jeruzalemit dhe Shoqërinë e Jususit (Jezuitët). Disa studiues besojnë se mjeshtrit e vërtetë të kompanisë ishin familjet bankare të Italisë veriore, Fisnikëria Zezake (Fisnikët me Gjak Blu).¹¹

Strategjia e përdorur nga britanikët në Kinë është kthyer në një plan për shmangien nga dhënia pas drogës. Ata sponsorizuan një drogim të masës ndaj opiumit derisa shoqëria Kineze dhe vitaliteti të kthehen e të bëhen copë – copë. Qeveria Britanike përdori një rrjet të terrorizmit dhe krimit të organizuar, si Triads, Shoqëria Hong dhe Vrasësit, për të kryer tregtinë mbi sjellien e tyre. Kur udhëheqësit Kinez reaguan duke ndaluar këtë ndihmë, mbështetje, britanikët përdorën ushtrinë e tyre dhe forcën detare për t’i mundur ata. Dhe marrëveshja e “paqes” pas konfliktit më pas i dha britanikëve të drejtën e garantuar për të ngritur derdhjen e opiumit; të paguheshin kompesim për opiumin që sunduesit Kinezë kishin konfiskuar; dhe të kishin sovranitet mbi portet strategjike dhe ishujt në detet e hapura. Kjo është mënyra se si Hong Kongu erdhi nën sundimin britanik. Ajo u përdor si një qendër për Lindjen e Largët të kontrabandës së drogës dhe ky vazhdon të jetë roli i saj edhe në ditët e sotme.

Shumica e floririt dhe transaksionit të parave mbi tregun financiar të Hong Kongut janë shlyeriet dhe pastrimi i parave të tregtisë së drogës. Marrëveshja e Nanking në vitin 1842 i dha Britanisë kontrollin mbi Hong Kongun, plus edhe 21 milionë dollarë në monedha argjendi. Kjo është shkretuar nga Eduard Buluer-Lytton (Kom 300), shkrimet e të cilit ishin kaq inspiruese për Hitlerin, nazistët dhe të tjerë si Madam Blavatskt. Djali i tij ishte Viceroy i Indisë në peshën e tregtisë së opiumit midis Indisë dhe Kinës, një periudhë e kamufluar nga shkrimet e Rudyard Kipling rreth sundimit britanik (drejtues britanik të drogës). Në librin, Gërshërët e Opiumit, Basil Lubbock emëron pronarët e anijeve Britanike u morën me tregtinë e opiumit ashtu si Kompania e Indisë Lindore; Jardine Matheson; Dent dhe Co; Pybus Bros; Russell dhe Co; Cama Bros; Duka i Atholl, Konti i Balcarras, Mbreti Xhorxh IV; Princi Regent; Markezi i Camdem dhe Ledy Melville. Pasardhësja e fundit e Lady Melville, Xhorxh, i cili mirëpriti Uilliamin e Orange në front dhe u bë Lord Privy Seal.

Pas një lufte të dyte opiumi, e cila mbaroi në vitin 1860, bankat tregtare britanike dhe kompani tregtuese vendosën Hong Kongun dhe Korporatën Shangai si bankën qendrore të industrisë së drogës së Lindjes së Largët. Sipas të gjitha studimeve që unë kam lexuar mbi rrjetin e drogës, Hong Kongu dhe Banka Shangai, me lidhjet e tyre globale, vazhdojnë të jenë një qendër financiare për industrinë e drogës deri në ditët e sotme.¹² po kështu ishte edhe Banka HGugan Hand (e vendosur në Sidnei, Australi), një tjetër operacion CIA/Mosad e drejtuar nga Francis Nugan dhe Michael Hand, një Beretë e Gjelbërt dhe një kolonel në armatën e ShBA-së transferuar CIA-s. Hand ishte në kontakt të herëpashershëm me Xhorxh Bushin pas zgjedhjes së tij si zëvendëspresident, sipas një vepruesi të CIA-s, Trenton Parker.¹³

Shihni pak oficerët kryesorë të Hungan Hand: Admiral Konti F. Yates, President, shefi i stafit për planifikimet strategjike të forcave të ShBA-së në Azi dhe Paqësor gjatë Luftës së Vietnamit; Gjeneral Edvin F. Black, President i degës së Hauait, komandant i trupave të ShBA-së në Tailandë gjatë konfliktit të Vietnamit; Xhorxh Faris, veprues në degët e Uashingtonit dhe Hong Kongut, një specialist i inteligjencës ushtarake; Bernie Houghton, përfaqësues i Arabisë Saudite , agjent mbulues i Inteligjencës Naval ShBA; Thomas Clines, i Nugan Hand në Londër, një drejtor në trajnimet e shërbimeve klandestine të CIA-s i cili u përfshi në Kundër-Iranin dhe vepronte me Michael Hand dhe Theodore Shackley gjatë Vietnamit; Dale Holmgreen, i zyrës së Tajvanit, menaxher i shërbimeve fluturuese në Vietnam për Transportin Ajror Civil e cila më vonë u bë e njohura famëkeqe linja ajrore e CIA-s, Amerika Ajrore; Valter McDonald, kreu i Annapolis, Maryland, degës së saj, drejtori përfaqësues i mëparshëm i studimeve ekonomike të CIA-s; Gjeneral Roy Manor, dega filipinase, shefi i stafit të komandës së Paqësorit të ShBA-së ndërlidhësi qeveritar i ShBA-së me president Ferdinand Marcos; Uilliam Colby, avokat i Nugan Hand, një drejtor i mëparshëm i CIA-s.14

Thjesht ata lloj njerëzish të cilët ju mendonit se po drejtonin një bankë, eh? Mirë, në fund të fundit ata do të jenë, nëse ju do të dëshironit që menaxheri i bankës suaj t’ju jepte ju këshilla në drejtimin e operacioneve mbuluese dhe trajnimin e terroristëve. Një drejtor i Nugan Hand, Donald Beazley, ishte kreu i Bankës Nacionale Shtetërore të Miamit, e cila merrej me fondet për Lidhjen e Anti Shpifjeve.15 Michael Hand u gjet i vdekur në makinën e tij Mercedes Benz në fund të viteve 1970 në një rrugë të largët të vetmuar jashtë Sidneit. Ai kishte “gjuajtur vetveten”. Ishte një vetëvrasje e shquar në atë që ai kishte tërhequr këmbëzën dhe pastaj, përpara se të vdiste, ai mund të ketë hequr gjurmët e gishtave nga arma sepse aty nuk u gjet asgjë. Një investigim qeveritar australian tregon se miliona dollarë të të dhënave të Nugan Hand ishin të panumëruara dhe se po shërbente si një operacion për pastrimin e parave për trafikimin e drogës. Këto përfitime u përdorën nga CIA, për të financuar kontrabandën e armëve, dhe operacioneve mbuluese të paligjshme rreth e rrotull botës. Në të kishte gjithashtu edhe evidenca se CIA po e përdorte bankën për të paguar për fushatat politike kundër politikanëve në disa shtete, duke përfshirë edhe Australinë, për të garantuar votuesit të mbështesnin zgjedhjen e CIA-s. Po, ekziston ende bota e “lirë” për të cilën ne po flasim.

Banka me emra familjarë përmes botës janë vegla për të pastruar paratë e drogës ashtu si ajo kalon nga një llogari në një tjetër llogari derisa origjinat e saj humbin në rrjetën e pëlhurës së transaksioneve. Industritë e floririt dhe diamanteve, të dominuara nga Rothsçajlldët dhe Oppenheimers nëpërmjet kompanive si DeBeers, janë përdorur gjithashtu për të pastruar paratë e drogës. Paratë blenë floririn ose diamantet nga këto kompani dhe më pas ato shiten për të prodhuar para “të pastruara”. Rrjeti i lidhjes së familjeve anglo-amerikane në pëlhurën e Elitës së manipulimit, i cili ka qenë përgjegjës për projektimin e sajimin e konfliktit dhe depresionit ekonomik nëpërmjet gjeneratave, janë gjithashtu mbrapa tregut jo të ligjshëm botëror të drogës.16 Disa nga emrat më të famshme, bankat tregtare dhe kompanitë në botë po bëjnë një pjesë të mirë të pasurisë së tyre në mënyrë direkte ose të tërthortë nga drogimi i të rinjve. Ju po hyni në kohën kur këta njerëz duhet të përballen me përgjegjësi publikisht si pjesë e evoluimit të tyre të përhershëm dhe publiku do të çuditet nga disa prej të përfshirëve.

Familjet dhe organizatat e njëjta ishin përgjegjëse për tregtinë e skllevërve dhe ndalimit të alkoolit. Letra ishte një mjet për të krijuar rrjetin masiv të krimeve të organizuara në Shtetet e Bashkuara. Kështu struktura të prodhuara ishin perfekte, ashtu si ishte menduar, për trafikimin e drogës njëherë e mirë ndali të mbaronte. Grupet kryesore të cilat bënin fushatë për Ndalimin dhe një fund për “djajtë e pijes”, grupe si Përmbajtja e Bashkuar e Krishterë e Grave dhe Lidhja e saj Anti-Sallone, ishin të financuara nga Rokfeler, Vanderbilts dhe Uarburgs nëpërmjet Fondacionit Rokfeler, Fondacionit Rusell Sage dhe fondacione të taksave të ngjashme të lira. Ndalimi ishte një tjetër mashtrim nga Elita e përdorur për motive afatgjata. Aksidentalisht, ajo bëri gjithashtu edhe një pasuri për Jozef Kenedi, babai i JFK-së.

Profesor Alfred McCoy, klasikja e tij e vitit 1972, Politikat e heroinës në Azinë Jug Lindore dhe freskimi i tij në vitin 1991, Politikat e heroinës – Bashkëpunimi i CIA-s në tregtinë globale të drogës, tregon se si helikopterët e CIA-s në Vietnam mbanin drogën nga fushat deri në pikën e shpërndarjes, kur publiku amerikan mendoi se ata ishin aty për të luftuar “komunizmin”. Ai përshkruante se si fabrika e shisheve të Pepsi - Cola u përdor për këtë tregti dhe se si media e shtypën këtë informacion. 58000 amerikanë dhe kush e di se sa vietnamezë u vranë në atë konflikt dhe asgjë nuk e përmbledh më fuqishëm mungesën e respektit se kjo rrjedhë e mendjes për jetën njerëzore dhe mënyrën që CIA kontrabandonte drogën në Amerikë në çanta plastike të të fshehura në ushtarët e vdekur të cilët ktheheshin në shtëpi për t’u varrosur nga Vietnami. Vepruesi i CIA-s, Gunthar Russbacher, tregonte se si disa trupa pastroheshin dhe mbusheshin me drogë dhe më pas transportoheshin mbrapsht për në Shtetet e Bashkuara.17 Trupat mbanin kode sekrete të cilët i lejonin këto ngarkesa të drogës për t’u identifikuar në mbërritje në bazën ajrore të Bregdetit Perëndimor, veçanërisht Baza e Forcave Ajrore Travis në Kaliforni. Droga më pas u lëviz dhe u bë e vlefshme për njerëzit e rinj të Amerikës.

Një njeri që i kishte sytë hapur gjatë gjithë kësaj gjatë presidencës së Bushit ishte Lieutenant Koloneli Xhejms “Bo” Gritz, një nga ushtarët më të dekoruar Amerikanë, me gjashtëdhjetë e dy citate me vlerë, pesë Yje të Arta, tetë Yje Bronxi, dy Zemra të Purpurta dhe një Citim Presidencial. Pikëpamja ime mbi jetën dhe ajo e Bo Gritz vështirë se mund të lihen mënjanë, por eksperienca e tij meriton të dëgjohet nga çdokush që mendon se qeveria ende është – ose ka qenë gjithmonë – “për” dhe “nga” njerëzit. Në një adresë të Klubi i Drekës së Amerikës së Lirë, regjistroi në një video, Një komb i Tradhtuar, Gritz përshkruan se si ai vizitoi dy herë një njeri të quajtur Khun Sa, i cili ishte “pushtuesi” i mirënjohur për trafikimin e heroinës në Trekëndëshin e Artë të Lindjes së Largët. Heroina është një prejardhje e opiumit. Gritz u përfshi kur atij iu tregua se lirimi i të burgosurve të luftës të ShBA-së (ende të mbajtur në burg pas konfliktit në Laos) u ndalua nga zyrtarë të qeverisë amerikane të përfshirë në trafikimin e drogës. Ai zbuloi se kjo ishte e drejtë. Qeveria nuk dëshironte lirimin e të burgosurve sepse ata e dinin rreth përfshirjes së qeverisë në tregtinë e drogës dhe mund të flisnin rreth kësaj gjëje kur ata të ktheheshin në shtëpitë e tyre. Khun Sa dhe vepruesit e tij në Trekëndëshin e Artë i treguan Glutz rreth disa amerikanëve me të cilët ata kishin punuar në të shkuarën. Ata përmendën Theodore Shackley, të cilin Xhorxh Bushi e caktoi në një punë të rëndësishme në CIA dhe e përdori si “shkrimtarin e fjalimeve të tij”. Ata gjithashtu listuan edhe Riçard Armitage, në atë kohë zyrtar i Ambasadës së ShBA-së dhe më pas staf i fushatës së Ronald Reganit, i cili e caktoi atë sekretarin asistent të mbrojtjes. S’është e çudi që aty kishte pak interes në lirimin e të burgosurve të ShBA-së nga lufta që mund të prishnin të gjithë gjënë. Armitage është raportuar të ketë qenë një mik i ngushtë dhe këshillues për Kolin Pouell, Shef i Stafit të ShBA-së gjatë Luftës Gulf, i cili u prezantua si një kandidat i mundshëm për president, duke qëndruar si i vetëquajtur “Republikani Rokfeler”.18

Elita është e përfshirë në çështjen e drogës për tre arsye. E para është për të bërë shuma marramendëse parash – bilona në vit – për të financuar operacione mbuluese kundër qeverisë të zgjedhur dhe shoqërisë në përgjithësi. Përfitime të drogës prodhojnë para të cilat nuk është e nevojshme të ndalohen nga burimet e qeverisë ku ajo mund të dallohet. Së dyti, “problemi” i drogës ka prodhuar (në mënyrë të kuptueshme) një reagim të tillë të “asaj diçkaje që duhet bërë” që njerëzit po bien dakord ndaj erozionit të të drejtave dhe lirive në një mënyrë që ata asnjëherë nuk munden derisa aty të kishte një “zgjidhje” e kërkuar për të “ndaluar” mbështetjen e drogës dhe efektin e saj të tmerrshëm në strukturën e shoqërisë. Ajo gjithashtu i siguron ShBA-së (Elita Botërore) me një justifikim për të ndërhyrë në punët e çështjet e shteteve të tjera. Së treti, ne kemi opiumin e sindromës kineze. Nëse ju doni të ndani dhe të udhëhiqni dhe i ndaloni njerëzit të manifestojnë të gjithë potencialin e tyre, çfarë rrugë e mirë e të bërit këtë se sa të marrin një seksion domethënës të gjeneratës së re (dhe disa të tjerë pranë) të fiksohen pas drogave të rënda? Çfarë britanikët iu bënë kinezëve është ajo që Elita është duke parë për t’iu bërë njerëzve të rinj të botës, për të tharë vitalitetin e tyre natyral, ndjenjën e tyre të vlerave dhe njohurinë e potencialit të tyre infinit për të arritur gjithçka ata dëshirojnë të arrijnë. Lufta mbi drogën është një tjetër luftë qesharake. Ashtu si Bo Gritz e vendosi atë:

“Asnjë president që saherë ka deklaruar një luftë kundër drogës nuk ka luftuar ndonjëherë për të.”19

Dhe Michael Levine, një agjent i mëparshëm me Administratën Përforcuese të Drogës, tha se lufta kundër drogës ishte:

“…më e madhja, e bardha, dhe gënjeshtër vdekjeprurëse e përgatitur mbi qytetarët e ShBA-së nga qeveria e tyre.”²º

Dhe kush kanë qenë dy burrat frontalë për çdo “luftë mbi drogën” që nga administrata e Niksonit? Xhorxh Bushi dhe Bill Klintoni. Ne do të dëgjojmë më shumë mbi aktivitetet e drogës së Klintonit shkurtimisht.

vazhdim.....

nga **Rifat** Sat Feb 04, 2012 12:45 pm

Vazhim

Shtetet njepartiake

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? 220px-BlankMap-PersianGulf

Lufta e Gjirit

Xhorxh Bush është një naftëtar. Shumica e pasurisë së tij kolosale vjen nga nafta dhe nga ato kompani të cilat sigurojnë korpusin e fondeve të tij zgjedhore. Kur politikat e Bush çuan në ngritjen e çmimit të naftës, të ardhurat e tij si dhe ato të aleancës së naftës u ngjitën nga shuma të mëdha. Ishte e njëjta gjë për një tjetër naftëtar, Xhejms Baker, sekretari i shtetit të Bush. Në një sens më të gjerë, sa më shumë prodhues së naftës Arabë mund të ndahej, qa më shumë fuqi Shtetet e Bashkuara, Britanikët dhe vende të tjera të industrializuara mund ti kenë me tepricë ata. Konflikti në Lindjen e Mesme, e cila ngriti çmimin e naftës dhe shkaktoi çrregullime, shqetësime dhe armiqësi brenda botës Arabe, është mirë për naftëtarin dhe mirë për të ndarë e për të sunduar. Nëse ju mund ta rregulloni një konflikt të tillë për të përfshirë një grup shtetesh duke luftuar nën flamurin e Kombeve të Bashkuara, ju jeni duke përshpejtuar lëvizien për një armatë botërore nën kontrollin qendror global – një nga qëllimet fondamentale të Rendit të Ri Botëror. Lufta Gluf bëri gjithçka nga këto gjëra. Nëse Saddam Hussein, një mik i ngushtë i Bush për disa vjet, nuk ishte në komplot, por më pas ai u ngrit në mënyrë brilante.

Në qershor të vitit 1990, Bush ishte i pranishëm në Samitin e NATO-s në Shtëpinë Lancaster në Londër, e kryesuar nga Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, Manfred Uorner, i cili (si dhe pasardhësi i tij) ishte një Bilderberg. Disa studime vendosën se mundësia për një Luftë të Lindjes së Mesme të re u diskutua dhe po kështu ishte edhe zhvillimi i forcave të NATO-s jashtë rajoneve të tyre të projektuara, e ashtuquajtura zhvillimi dhe përparimi i “zonës se jashtme”. Nga ky Samit erdhi edhe Deklarata e Londrës e cila bënte thirrje për operacione të ngushta midis NATO-s dhe vendeve të Bashkimit Sovjetik. Kjo gjë është përpunuar, zhvilluar që, ashtu si ishte përcaktuar si gjithmonë, në politikën e përvetësimit ato shtete Brenda NATO-s si pjesë e strategjisë botërore mbi ushtrinë, armatën. Dukshëm Elita është në makth për të bërë të sigurt këtë politikë përvetësuese që të adoptohej sa më mirë, sepse njëherë e mirë që NATO-ja të fillonte të zgjerohej dhe të vepronte jashtë Evropës dhe Atlantikut Verior, ajo sa vjen dhe më shumë i afrohet fillimit të një armate botërore. Ideja qëndron në zgjerimin e zonave operuese të NATO-s duke ftuar sa më shumë shtete për t’u bashkuar dhe për të projektuar ngjarje duke përdorur strategjinë e problem – reagim – zgjidhje që udhëhoqi një shkrirje e bashkim të NATO-s dhe të forcave “paqeruajtëse” të NATO-s dhe formimin e armatës, ushtrisë botërore. Kjo është e kaluara prej nga Lufta Gulf duhet të shihet.

Konfliktet midis Irakut dhe Kuvajtit nuk janë ndonjë gjë e re. Kuvajti ka qenë nën kontrollin e Britanisë dhe Elitës mbrapa në ditët kur potenciali ekonomik i naftës u zbulua. Është një diktaturë, e pakëndshme, dhe ideja se Lufta Gulf ishte për të “liruar” Kuvajtin është thjesht qesharak. Nëse Kuvajti duhej të lirohej, diktatorët e Familjeve Mbretërore të Elitës duhet të dorëzonin fuqinë e tyre dhe manipulimin britanik mbi atë shtet dhe njerëzve të saj duhet të mbaronte. Saddam Hussein ishte inkurajuar nga Amerikanët dhe Britanikët për të shkuar në luftë me Iranin në vitin 1980. Nëse zbulimet e disa kërkimeve e studimeve janë të sakta, Saddam iu tha për t’u besuar nga Inteligjenca Britanike dhe Amerikane se regjimi Khomein ishte në një kaos të tillë, lufta do të ishte shumë e shpejtë. Ata gënjyen. Ajo u zvarrit për tetë vite me radhë me qëllim vuajtje të tmerrshme dhe humbje të jetëve. Por kjo ishte e mirë për kompanitë e naftës, bankat, kompanive të armëve dhe ndarjes së rregullave.

Qeveria Britanike i pajisi me armë të dyja anët në këtë konflikt dhe disa (por vetëm disa) të këtij skandali doli në sipërfaqe nëpërmjet Informacionit Skocez mbi armët ilegale të shitura Irakut. Do të çuditesha nëse ky informacion kishte dëgjuar ndonjëherë për një kompani të quajtur Shërbimet Tregtare Industriale të Midland, e cila pretendohej të ishte një operacion sekret mbi armët të Bankës së Midlandit. Kjo është bazuar, me sa më është thënë, mbrapa fasadës së një dege “ordinere” të Midland në Rrugën Viktoria, Ëestminister, Londër SË1H 0NJ. Do të çuditesha gjithashtu nëse Informacioni Skocez do të kishte dëgjuar ndonjë deklaratë se Shërbimet Tregtare Industriale të Midlandit u prezantuan në Irak nga Shoqëritë Kisinger? Jam i sigurt se aty nuk ka asgjë çfarëdo qoftë në këtë zhurmë nga ndonjë burim i mirinformuar. Banka Midland, ajo shtyllë e respektit, është përfshirë në shitjen e armëve sekrete? Mendimi i vërtetë është qesharak. A s’është kështu?

Lufta Iran-Irak është një shembull grotesk i hegelanizmit të modifikuar. CIA u kujdes për Khomeinin gjatë dëbimit të tij në Paris për t’u siguruar se ai ishte i gatshëm dhe duke pritur për të marrë pushtetin kur Shah, një tjetër kukull e CIA-s, ka lënë pas dobishmërinë e tij. Në të njëjtën kohë, ashtu si Gazeta e Ëall Street e 16 gushtit 1990 raportonte, se ishte CIA në vitin 1968 e cila mbështeti Partinë Baath në Irak dhe e vendosën Saddamin si diktator. Tani Saddam do të përdoret përsëri, me qëllim ose ndryshe, për të filluar një tjetër luftë në Gulf, një tjetër luftë e planifikuar kohë më përpara. Xhorxh C. Andreus raporton në librin e tij, Miqtë dhe armiqtë jashtëtokësorë:

“Një fakt jo i njohur shumë rreth Luftës Gulf është se një muaj para Deklaratës së Luftës më 15 dhjetor 1990, Sekretari i Shtetit, Xhejms Baker, firmosi raportin e Armatës së ShBA-së nga Komanda e Çështjeve Civile 352, mbi Kuvajtin e Ri [e paklasifikuar, dhe ende i vlefshëm ndaj atyre që janë të interesuar]. Ky raport përshkruan në detaje se sa në mënyrë të gjerë Kuvajti mund të shkatërrohej, se si të mirat e naftës mund të ndizen dhe më pas se si ajo mund të rindërtohet “më mirë se më parë”, me tirani, despotizëm, në vend të demokracisë, edhe më shumë fuqishëm e rrethuar se sa ajo kish qenë më përpara. Në raport përfshihej një listë e korporatave të ShBA-së që janë për t’u përcaktuar detyrat përfituese për rindërtimin e Kuvajtit dhe shuarjen e zjarrit të naftës, ashtu si emrat arabë, të cilët do të vepronin nën ta.

“Ne nuk kemi asnjë nga oponentët e tij politikë për të bërë pyetjet e dukshme: Si e kuptoi Xhorxh Bush të ashtuquajturën “besimi i verbër” gjatë kohës së montimit të Luftës Gulf? Pse janë bizneset e stërmëdha midis Bush dhe Husein ende pa limite ndaj të drejtës për të ditur të publikut?”²¹

Lexuesve të këtij libri, përgjigja e këtyre pyetjeve do të ishte e qartë. “Besimi i verbër”, meqë ra fjala, është një farsë e cila insiston se presidentët duhet të heqin dorë nga të gjitha marrëveshjet e tyre të bizneseve ndaj një besimi gjatë kohës së tyre nëpër zyra, e cila supozohej për të siguruar se ata nuk mund të marrin vendime politike të cilat dëmtojnë investimet e tyre dhe kompanitë e tyre. A e besoni ju se kjo funksionon kështu? Jo, as unë. ‘Besimi i verbër’ i Bushit ishte kontrolluar nga Uilliam Farish III, miku i tij i ngushtë dhe nipi i Uilliam Farish, Presidenti i Naftës Standarde e Nju Xhersit kur ata punonin me I.G. Farben dhe mbështesnin Adolf Hitlerin. Do ju kthehem lidhjeve midis Bush dhe Saddam shkurtimisht.

Gjurmuesit amerikanë e këshilluan president Bushin rreth 16 dhe 17 korrikut të vitit 1990 se trupat e Irakut po grumbulloheshin gjatë kufirit me Kuvajtin. Asgjë nuk u bë. Më 25 korrik Saddam Hussein u takua me ambasadorin e ShBA-së në Bagdat, April Glaspie, e cila i tregoi atij se ajo po vepronte mbi instruksionet e President Bushit. Ajo tha se qeveria e Bushit nuk kishte “asnjë opinion mbi konfliktin Arab – Arab, ashtu si mosmarrëveshja e kufijve tuaj me Kuvajtin.”²² do të habitesha nëse qeveria argjentinase u tregua diçka e ngjashme përpara se ata të shkonin për në Falklands? Ajo më pas u largua për pushimet e verës, një tjetër e dhënë për Sadamin se amerikanët nuk ishin shumë të interesuar në të gjithë gjënë.

Ajo datë e 25 korrikut është shumë domethënëse sepse ishte në ditët para që, sipas CIA-s dhe vepruesve të Inteligjencës Naval, Gunther Russbacher, se Xhorxh Bush, Brent Scoucroft (Shoqëritë Kisinger) dhe këshillues të tjerë të ngushtë hartuan një marrëveshje për t’ia paraqitur presidentit Gorbachev, nëpërmjet të cilës ai duhet të binte dakord për të mos ndërhyrë nëse Shtetet e Bashkuara do të pushtonin Irakun. Kujtoni kjo ishte përpara se Glaspie të takohej me Sadamin dhe ndërkohë që Bushi po injoronte trupat e ngritura të Irakut. Russbacher tha se ai ishte përmbledhur në plan në mes të qershorit nga Scoucroft dhe shefi i CIA-s së Bushit, Uilliam Uebster Russbacher ishte një nga pilotët e katër SR-ve të CIA-s që fluturuan për në Moskë më 26 korrik nga Stacioni Ajror Detar Crous Landing në Kaliforni, duke u furnizuar dy herë në ditë. Në bord ishin Scoucroft dhe Ëebster. Russbacher, i cili fliste Rusisht, u takua me Gorbaçov, i cili firmosi edhe marrëveshjen.²³

Ndërkohë që e gjitha kjo po ndodhte, Bush ende nuk kishte asgjë për t’i thënë publikut rreth trupave të ngritura gjatë kufijve të Kuvajtit. Nga 31 korriku gati 100.000 trupa u përfshinë. Ende Bushi heshte. Dy ditë përpara pushtimit, Xhon Kelly (KMJ), një asistent sekretar shteti, u pyet nga një kongresmen dëgjues nëse ShBA do të mbronte Kuvajtin në rastin e ndonjë sulmi. Ai iu përgjigj: “Ne nuk kemi asnjë marrëveshje mbrojtjeje me ndonjë shtet te Gulfit”.24 Më 2 gusht, Saddam pushtoi Kuvajtin. Në po të njëjtën ditë dhe më 6 gusht, Bushi u takua me Margaret Thatcher në Aspen, Kolorado, dhe në Shtëpinë e Bardhë. Kryeministri britanik ishte, si zakonisht, luftëtar i lartë rreth nevojës për t’i dhënë Saddamit një mësim të mirë. Henri Kisinger ishte mbrapa skenave, gjithashtu, në formën e Brent Scoucroft, këshilluesi i mbrojtjes kombëtare, për një kohë të gjatë ndihmës i Kisinger deri mbrapa në ditët e presidencë së Niksonit, dhe një nga ekzekutuesit e Shoqërive Kisinger. Scoucroft po nxiste një ndërhyrje ushtarake. Toni i Bush filloi të ndryshonte. Populli i Arabisë Saudite i tregoi amerikanëve se Sadami kishte mundësi të pushtonte më pas shtetin e tyre – absolutisht e pakuptimtë – dhe Bush urdhëroi trupat e ShBA-së për t’u grumbulluar rreth kufijve “kërcënues” të Arabisë Saudite. Në të nuk do të kishte ndërhyrje, iu tregua botës. Forcat e ShBA-së ishin aty vetëm për të mbrojtur Arabinë Saudite, tha Bush. Sanksionet ekonomike do të ishin armët të përdorura kundër Sadamit. Populli i Arabisë Saudite, gjermanët dhe japonezët do të ngacmoheshin në kontribuimin e shumave të mëdha drejt kostove të Amerikës.

Por sanksionimet asnjëherë nuk do të ishin armët e vërteta. Retorika u bë edhe më e fuqishme. Bush përmendi Sadamin “Hitlerin e ri” dhe ai tha se Lufta e Dytë Botërore ka treguar se qetësimi i njerëzve të këtillë nuk ishte përgjigja. Ai mund të ketë shtuar se gjithashtu nuk mund të kishte qenë përgjigja për të financuar të dyja anët në të njëjtën kohë dhe për të ndihmuar duke financuar makinën e luftës së Hitlerit, ashtu si kishte bërë babai i tij. Për ata të cilët e dinin planin lojë, ishte e thjeshtë për të parë se çfarë po ndodhte. Më 23 gusht, njeriu i Kisingerit, Brent Scoucroft, e tregoi atë të gjithën: “Ne besojmë se po krijojmë fillimin e një Rendi të Ri Botëror jashtë kolapsit të anatgonizmave të ShBA-Sovjetit”.25 Termi, Rendi i Ri Botëror, tani do të përdorej nga Bushi dhe do të hyjë në bisedimet politike rreth gjithë botës deri në pikën e mërzisë. Bushi (Kom 300) mori mbështetje entuziaste nga Margaret Thatcher dhe Presidenti Frimason i Francës, François Mitterand (Kom 300), që të dy palët dërguan forcat e tyre në Gulf për të mbështetur amerikanët. Ata e prezantuan vetveten si një forcë të Kombeve të Bashkuara. Në fakt, një armatë botërore. Bush shprehet në një fjalim në Kongres më 11 shtator:

“Qartësisht jo më gjatë një diktator mund të mbështetet në ballafaqimin Lindor – Perëndimor për të prishur veprimin e përbashkët të Kombeve të Bashkuara kundër agresionit. Një partneritet i ri midis kombeve ka filluar, dhe ne qëndrojmë sot në një moment unik dhe të jashtëzakonshëm. Krizat në Gulfin Persian, aq e rëndë sa është, ofrojnë gjithashtu një mundësi të rrallë për të lëvizur drejt një periudhe historike të bashkëpunimit. Jashtë këtyre kohëve telashesh, shqetësimesh, objektivi ynë i pestë – një rend i ri botëror – mund/duhet të shfaqet…”26

Për numrin “e pestë” lexoje “të parën”. Më 8 nëntor, Bush lajmëroi se forcat në Arabinë Saudite do të rriteshin krejtësisht. Forcat “mbrojtëse” nuk ishin për të shuar mënyrën ofensive. Një javë më vonë Bush la një tur për në Evropë dhe Lindjen e Mesme duke mbledhur mbështetje për pushtim. Ai u takua për tre orë me presidentin Assad të Sirisë, një vegël e Elitës, i cili premtoi të rriste kontributin e tij në forcat e Bushit me 20000 burra. Forcat e Bushit të “KB” sulmuan të mërkurën e 16 janarit. 120000 mësymje ajrore u lëshuan mbi Irakun, më shumë, doli më vonë, kundër zonave civile. Operacioni u udhëhoq nga kreu i Bush për Shefat e Bashkuar të Stafit, Colin Pouell, një anëtar i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë (KMJ), i cili kishte lidhje trashëgimore me disa amerikanë të vjetër dhe familje britanike. Çdo aleat komandues supreme dhe sekretar i mbrojtjes së ShBA-së që në Luftën e Dytë Botërore ka qenë një anëtar i KMJ -së. Numri i të vdekurve dhe të plagosurve nga bombardimet në Irak, sëmundjet si pasojë e saj, dhe sanksionimet e vazhdueshme ekonomike vështirë se mund të kuptohen. Kushtet për civilët e pafajshëm në Irak janë të tmerrshme nën ngushtimet ekonomike, por Perëndimi vazhdon të vështrojë. Kështu kjo është Kombet e Bashkuara me të gjithë triumfin e saj, kjo është fortesa e pushtimit, pushtim, jo luftë, luftë. Kjo është promovuesja e paqes. Ky është Rendi i Ri Botëror.

Presidenti i ardhshëm, Bill Klinton, e mbështeti Luftën e Gjirit dhe politikën e Kombeve të Bashkuara. Është gjithashtu një tjetër gjë fantastike në gjithë këtë. Qeveria e Shteteve të Bashkuara financoi Sadam Huseinin për të luftën kundër Shteteve të Bashkuara dhe forcave të KB! Kjo u bë nëpërmjet një dege të Banca Nazionale del Lavoro (BNL) në Atlanta. Kongresmeni Henri Gonzales ekspozoi skandalin e BNL-së në vitin 1991 pasi ai vuri re se dega e tij e vogël e bankës qeveritare Italiane i kishte dhënë Irakut 5 bilionë dollarë. Kjo erdhi pas Nëntorit të vitit 1989 kur Shtëpia e Bardhë i garantonte bankës kredi ndaj Irakut nëse ato do të përdoreshin për blerien e produkteve bujqësore të ShBA-së. Nëse Sadami nuk paguante në kohë, taksa paguesit e SHBA-së marrin shenjën për kredinë dhe që në kohën kur ai nuk u kujdes për të, ajo dukshëm do të jetë rezultati nga fillimi. Në vend që të bliheshin ushqime, Saddam shpenzoi paratë mbi armët, duke përfshirë edhe blerje nga kompania e veglave për makinë të Matrix Çurçill në Angli (e cila ka qenë një subjekt në një çështje gjyqësore në të cilën qeveria Britanike ishte e implikuar, dhe kjo çoi në Informacionin Skocez). Megjithatë disa investigues të ShBA-së e paralajmëruan Bushin se paratë u përdorën për armët, kreditë u lejuan të vazhdonin.

Hileja ishte mëse e dukshme, kur ju shihni evidencën tjetër. Son Xhorxh po bënte të njëjtën gjë që babai Preskot bëri me Hitlerin. Financimi i një agresori në mënyrë që ju të filloni një luftë me të. Disa prej parave u shpenzuan për të blerë gaz helmues nga një front i CIA-s i quajtur Industritë Cardeon në Kili.27 Kur lufta fillonte, Sadam nuk paguante kreditë e marra dhe taksapaguesit e ShBA-së tani paguajnë për paratë e shpenzuara nga Iraku për të luftuar djemtë dhe vajzat e tyre. Mbulesa e kësaj, si zakonisht, na çon në dashin e kurbanit të një pikniku të vogël. E gjithë kjo gjë iu fajësua bankës menaxhuese në degën e Atlantës së BNL-së, Christopher P. Drogoul, i cili asnjëherë nuk kishte miratuar ato lloj parash pa autorizimin më të lartë. Gjykatësi i Rajonit të ShBA-së, Marvin Schoob, tha se pretendimi se dega e Atlantës mund të jepte hua 5 bilionë dollarë pa aprovimin e kreut të zyrës në Romë e cila mund të dalë jashtë vetëm nga “asnjëherë, asnjëherë tokë”. Gjykatësi tha se Drogoul dhe katër nëpunës të tjerë në degë:

“…ishin pengje dhe pak lojtarë të një konspiracioni të sofistikuar të gjerë dhe me rangje të thella që përfshinte Romën-BNL dhe mundësish korporata të gjera amerikane dhe të huaja dhe qeveritë e Shteteve të Bashkuara, Anglinë, Italinë dhe Irakun… Tymi është duke dalë jashtë çdo dritareje. Dua të përfundoj se e gjithë ndërtesa ka marrë zjarr.”28

Kjo është gjëja e fundit që administrata e Bushit dhe Elita Botërore dëshironte të dëgjonte. Gjykatësi Schoob u hoq nga çështja dhe u zëvendësua nga gjykatësi Ernest Tiduell, i cili refuzoi të tregonte çfarëdolloj evidence për t’u prezantuar rreth përfshirjes së CIA-s ose Shtëpisë së Bardhë të Bushit në bankë. Drogout u bind nga noterët e tij, kundër gjykimit të tij më të mirë, të deklarohej i fajshëm. Financimi i armëve të Iranit të mbledhura përpara Luftës Gulf dhe zhvillimi i saj nga KB ishte një plan i mirëllogaritur për të shkrepur konfliktin, dhe ajo përfshiu edhe administratën e Bush, qeverinë Britanike të Xhon Major, qeverinë Italiane, Bashkimin Sovjetik dhe qeveri të tjera udhëheqëse të kontrolluara nga Elita Botërore. Ajo përfshinte gjithashtu edhe një emër të njohur tashmë: Henri Kisinger.

Në fillim të viteve 1984, Shoqëritë Kisinger po caktonin kreditë nga BNL për në Irak për të financuar blerjen e saj të armëve nga pak e njohura ndihmësja e Fiatit, krijuesi i makinës italiane (kryesuar nga udhëheqësi Bilderberg, Giovani Agnelli). Çarles Barletta, një investigues i mëparshëm i Departamentit të Drejtësisë, u përmend për këtë në gazetën Spotlight më 9 nëntor 1992. Në raport thuhej:

“Barletta shtoi se kontrolli federal kishte mbledhur një dyzinë të këtyre historive rasteve akuzuese rreth firmës së Kisinger [drejtori, Lord Karington]. Por Henri Kisinger duket se zotëron një lloj imuniteti special. Nuk jam i sigurt se si ai e bën këtë, por Kisinger zotëronte aq shumë fuqi mbi burokracinë mbrojtëse kombëtare të Uashingtonit tani ashtu si në kohët kur ai ishte cari i politikës së jashtme të administratës së Niksonit. Kisinger do të mbetej i padëmshëm derisa Kongresi të gjente kurajën për të mblidhte një investigim sipas të gjitha rregullave në këtë komisioner të fuqishëm.”

Pa dëgjo, pa dëgjo.

Banka e Kredisë dhe e Tregtisë Ndërkombëtare (BKKN)

Bush (Republikani) dhe Klinton (Demokrati) krahë të Një Shteti Njëpartiak kanë një tjetër lidhje të përbashkët, Bankën e Kredive dhe Tregtisë Ndërkombëtare, e cila ka lidhje të ngushta me BNL-në Italiane. BKKN u formua në fillim të viteve 1970 dhe u zgjerua në mënyrë të shpejtë për t’u lavdëruar në 400 degë në 78 shtete. Emri i saj është shumë e ngjashme me Bankën e Kredive Ndërkombëtare (BKN) e agjentit Mosad, Rabini Tibor Rosenbaum, që u përdor për financimin e Permindex dhe sindikatës pastruese të CIA-s dhe pastrimit të parave të drogës së Mosad në kohën e vrasjes së Kenedit. “Pasardhësja” e saj BKKN , ishte një lojtare kryesore në rrjetin e pastrimit të parave të drogës dhe u përdor për këtë qëllim nga elementët e Elitës brenda CIA-s, Inteligjencës Britanike, Mosadit të Izraelit (ose të Rothsçajlldëve) dhe të tjerë të cilët kontrollojnë tregun botëror të drogave ilegale. Para për të financuar operacionet mbuluese, grupet terroriste si Abu NiNidal, krimet e organizuar nëpërmes botës, dhe financimit të Kundër – Iranit dhe Saddam Hussein, gjithashtu ishte drejtuar nëpërmjet BKKN -së. Paratë mund të transportoheshin midis armiqve të jashtëm nëpërmjet këtij rrjeti, ashtu si dhe me paratë e Arabisë Saudite e cila financoi rrugën e saj për në Mosad. Në këtë rast, paratë e Arabisë Saudite dhe Gulf ishin duke u pastruar nëpërmjet BKKN -së dhe transferuar më pas në CenTrust në Miami, e cila më vonë u mbërthye nga investigues federalë. BKKN kishte 28% të Cen Trust. Deklaratat shfaqin se Robert Gates, njeriun të cilin Bush e nominoi si Drejtorin e tij të CIA-s, kishte penguar një hetim mbi pastrimin e parave të drogës nga BKKN. Gates anuloi nominimin e tij për t’u bërë Drejtor i CIA-s, ashtu si ai kishte bërë edhe njëherë më përpara, kur ishte implikuar në Kundër – Iranin. BKKN u përplas midis një skandali mbarëbotëror në vitin 1991. Ishte kolapsi bankar më i madh botëror dhe i kushtoi hetuesve biliona dollarë. Tre vjet përpara përplasjes, Robert Gates po përshkruante BKKN -në si Bankën e Hajdutëve dhe Kriminelëve.29

BKKN filloi të vepronte në Pakistan në vitin 1972 me shumicën e financimeve të saj të siguruara nga Banka e Amerikës dhe CIA-s. Banka e Amerikës gjithashtu jepte hua para për njerëzit për të blerë materiale në BKKN , mbase për të fshehur shkallën e kontrollit të saj, dhe B e A-së dinte gjithçka rreth pastrimit të parave. Në vitin 1986, ajo u gjobit me 7 milionë dollarë për 17000 aktet e pastrimit të parave të pista. Disa studiues shprehen se Banka e Amerikës është e përvetësuar nga Rothsçajlldët. Në nyje e përfshirjes së Rothsçajlldëve në BKKN ishte Dr. Alfred Hartmann i cili, në të njëjtën kohë, ishte drejtori menaxhues e degës zviceriane të BKKN-së; kreu i Bankës së Rothsçajlldit në Zyrih A.G.; një anëtar bordi në N.M. Rothsçajlld në Londër; dhe një drejtor i … NBL-së Italiane.³º Përfshirja e Rothsçajlldëve në zemër të BKKN -së nuk u përmend asnjëherë ose nuk u investigua nga media qenushe, as përfshirja e supozuar e “palës” së Rothsçajlldëve dhe spekulatorit të monedhës qarkulluese, Xhorxh Sorosit (Bil).³¹

Xhorxh Bush dhe Bill Klinton që të dy palët kishin lidhje të konsiderueshme me BKKN-në, midis tyre një Jeckson Stephens, pronar i Inkorporimit Stephens, një bankë e madhe investiguese e ndodhur në Little Rock, Arkansas, shtëpia e Bill Klintonit. Stephens ishte një nga financuesit e BKKN-së. Ai kishte lidhje me një kompani të quajtur Harken Energy dhe rregulloi një kredi për ata nga një bankë zviceriane e anëtarësuar me BKKN-në. Kjo e ka kënaqur së shumti Xhorxh Bush Xhuniorin, djalin e presidentit, i cili u ul në bordin Harken. Një tjetër djalë i tij, Jeb Bush, kishte gjithashtu marrëveshje të shumta me BKKN-në. Ai ishte parë shpesh herë në zyrën e bankës së Majemit dhe menaxheri përfaqësues i fushatës së Xhorxh Bushit, Xhejms Lake, punoi për një pronar të rëndësishëm të BKKN-së në të njëjtën kohë. Kur “kundërshtari” i Bushit, Bill Klinton, garonte për president, komisioneri i tij i rëndësishëm financiar ishte Xhekson Stephens i cili kreu donacionin nëpërmjet Bankës së tij Nacionale Uorthen, e cila ishte e lidhur me BKKN-në. Stephen ishte i implikuar në marrëveshje në të cilat fshehtësia dhe ilegaliteti i BKKN-së mori Bankën e Parë Amerikane të Uashingtonit dhe të tjerat. Ky ishte njeriu që financoi presidentin.

Përfshirja e Xhorxh Bushit me BKKN-në ishte e konsiderueshme, sipas një gazetari nga Çikago, Sherman Skolnick, i cili bëri një studim të detajuar të bankës. Ai deklaroi publikisht, duke përfshirë edhe një intervistë në Radion e Amerikës së Lirë, se Bush, Saddam Hussein dhe të tjerë, e përdorën BKKN-në për të ndarë 250 bilionë dollarë në naftën “përqindjen, kundërveprimin” e naftës, heqja e parave të paguara nga kompanitë e naftës perëndimore në Gulf. Ai pohonte se të dhënat të cilat implikonin Bush në marrëveshje me Sadamin dhe Manuel Noriega-n ishin në duart e Bankës së Anglisë dhe se paratë u drejtuan nëpërmjet BKKN dhe Bankës Kombëtare të Punës (BKP), degëzime në ShBA. Henri Gonzales, kreu i Komitetit të Shtëpisë Bankare, identifikoi lidhjet midis BKKN dhe BNL. Skolnick i tregoi intervistuesit, Tom Valentine, në Radion e Lirë Amerikane:

“Korpusi i parave u kontrollua nga BKKN. Ajo bankë u formua në vitin 1970 me para fillestare nga Banka Amerikane, aksionerja e gjerë e të cilës janë Rothsçajlldët e Çikagos, Parisit, Londrës dhe Zvicrës… Banka është gjithashtu e lidhur edhe me çështjet financiare të Presidentit të mëparshëm Xhimi Karter, dhe miku i tij, njëherë e një kohë drejtor i buxhetit, bankieri Bert Lance.

“Disa nga… Demokratët të cilët kishin qenë të përfshirë në të gjithë këtë çështje që u publikua, si për shembull, në maj tre botimet e Gazetës së Ëall Street. Gjatë viteve 1988 fushata presidenciale, plotësuese, BKKN ishte një nga financieret më të rëndësishme të fushatës së Michael Dukakis… BKKN financoi Partinë Demokratike në Shtetet e Bashkuara dhe caktoi marrëveshje për Republikanët jashtë Shteteve të Bashkuara.”³³

Xhimi Karter personalisht i dedikoi një numër degësh BKKN-së dhe ata bënë një donacion prej rreth 8.5 milionë dollarësh një nga bamirësitë e tij të parapëlqyera. Udhëtimi i jashtëm i Karterit pasi ai u largua nga Shtëpia e Bardhë u pagua nga BKKN dhe miku i tij bankier, Bert Lance, u nxor nga balta të vështirësive financiare të mëdha nga një emër i quajtur Ghaith Pharaon, një njeri frontal për BKKN-në.34 Kjo do të përshtatej me propozimin e kontaktit se njeriu mbrapa BKKN-së ishte një Arab, Gaph Feherton, një financier i rëndësishëm i fushatës presidenciale të Xhimi Karter. Andreu Young, ambasador i Karter i mëparshëm i Kombeve të Bashkuara dhe një mik Tripalësh, kishte një kredi të 160,000 dollarëve të kërkuara në letër nga BKKN dhe ai u pagua për të promovuar bankën individëve dhe qeverive në Afrikë dhe Amerikës Qendrore.35 Senatori Republikan për Utah, po bënte fjalime të përziera në mbështetje të BKKN-së madje edhe ndërkohë kur ajo u akuzua për pastrimin e parave të drogës. Demokrati Clatrk Clifford dhe partneri i tij i ligjshëm Robert Altman, avokatët e BKKN-së ishin në qendër të historisë gjithashtu. Price Uaterhouse, dëgjuesi i BKKN për afërsisht 20 vjet, po i jepte bankës një faturë të gjerë të pastër të shëndetit ndërkohë që i gjithë korupsioni po vazhdonte. Skolnick se detajimet e regjistruara që detajonin marrëveshjet Bush-Saddam të supozuara u mbajtën në degën e Çikagos të BKKN, e cila ishte mbërthyer nga administrata Regan-Bush në vitin 1988 (së bashku me vlera të tjera të BKKN-së në Shtetet e Bashkuara). Skolnick vazhdoi:

“E njëjta bankë ka të dhëna që tregojnë sipërmarrjet e bizneseve të bashkuara midis Gjeneral Manuel Noriega, diktatori i mëparshëm i Panamasë dhe Xhorxh Bush. Në janar të vitit 1990, prokurori federal në Tampa kishte krijuar krerë të zyrtarëve të degës së Floridas mbi gjykatën. Ata u lejuan të arratiseshin nga burgu vetëm me një goditje me pëllëmbë dhe një penalitet i vogël. Këtu ka vend për pyetjen: përse ata i treguan Departamentit të Drejtësisë se nëse ata do të shkonin në burg, ata kishin dokumente nga banka e tyre të cilat tregonin se Xhorxh Bush kishte ndërmarrje private biznesi nëpërmjet bankës së tyre me një sërë diktatorësh, ku përfshihej jo vetëm Saddam dhe Noriega, por gjithashtu edhe të tjerë…

“…nafta e Saddamit u transportua me anije për në Texaco. Në vitin 1985, një juri e Teksasit, me urdhër të Pennzoil, nxorën gjykimin dëmshpërblyes më të madh në historinë e Amerikës kundër Texaco. Pennzoil pretendonte se Texaco i dëmtoi ata në një marrëveshje me Naftën Getty. Kush e kishte Pennzolin? Xhorxh Bush dhe miqtë e tij [vëllezërit Liedtke referuar më parë në marrëdhëniet mbi Uotergeit]… Si rezultat Texaco ndihej në dominimin dhe mbikëqyrjen e Pennzoil. Nga erdhën pagesat e Saddamit të raportuara? Ato erdhën nga marrëveshjet midis Texaco dhe vartësve duke blerë naftën nga Iraku.”36

Nëse ju vendosni fundin për të përfunduar të gjitha pyetjet që Xhorxh Bush nevojitet t’ju përgjigjet, por nuk mundet, ata duhet të tërhiqen nga Uashingtoni për në Bagdat. Kjo nëpërmjet Shtetit të Panamasë. Një investigim zyrtar ishte urdhëruar për të vënë në dukje, treguar skandalin e BKKN-së. Ai kryesohej nga senatori demokrat, Xhon Kerri, i Masaçusets. Ai nuk tregoi asgjë. Senator Kerri ishte kreu i Senatit Demokratik të Komitetit të Fushatës, e cila merrte Kontribute të gjera nga BKKN. Senator Kerri gjithashtu është një nga anëtarët e Shoqërisë Skull dhe Bones, ashtu si është edhe Xhorxh Bush. Korrupsioni midis politikës amerikane, medias dhe biznesit, është duke vënë në skenë dhe po kështu është edhe në krahun e Anglisë të operacionit të Elitës Botërore, ku BKKN ka bazën e saj qendrore e kryesore.

Raporti mbi bankën nga Lord Justice Bingham, se kolapsi ndodhi si pasojë e “gabimeve tragjike, keqkuptimeve dhe dështimit të komunikimit”. Pash Zotin, ky ishte një nga operacionet më të mëdha të pastrimit të parave të drogës dhe armëve ilegale që bota ka parë ndonjëherë. Ai implikonte disa nga emrat më të mëdhenj në politikat globale, bankën, dhe biznesin, dhe financimi i terroristëve, aleancave të drogës, dhe operacionet mbuluese nga CIA, Mosad dhe të tjerë. Banka e Anglisë e përfundoi mbulimin e saj nëpërmjet një marrëveshjeje me zotëruesit e pronarët kryesorë të bankës në kohën e kolapsit, Abu Dhabi. Kjo marrëveshje lejoi të dhëna të rëndësishme dhe dëshmitarë të largoheshin nga Britania. Sa gjë e favorshme. Në rishikimin e tij të Para të pista, një libër rreth BKKN-së, gazetari Robert Sherrill shprehet:

“Paratë e pista të japin përshtypjen se disa zyrtarë janë më pak entuziastë rreth rrënimit thellë e më thellë në skandal. A mund të jetë kjo për shkak të asaj liste të shumëpërfolur të 100 politikanëve për të cilët BKKN pagoi plotësisht? Apo sepse “investigues kyç” kishin dëshmuar se nëse ata do të vazhdonin hetimin e tyre ajo mund t’i përdorë ata “në nivelet më të larta të fuqisë politike anekënd botës” në mënyra që mund të lerë të duket i vogël edhe madje se sa teoria konspiruese më e egër? Uau! Kjo nuk do të bëhet asnjëherë.”37

Në atë shënim ne do të marrim largimin e Xhorxh Bushit dhe të mirëpresim Z. Bill Klinton. Ai e mundi Bushin me ndihmën e Ëashington Post midis disa të tjerëve, dhe në 20 janar 1993, ai u bë zyrtarisht presidenti i 42 i Shteteve të Bashkuara. Xhorxh Bush (KMJ, KT, Shoqërisë Skull dhe Bones, Frimason i gradës së 33 dhe një Republikan), u zëvendësua në Shtëpinë e Bardhë nga Bill Klinton (KMJ, KT, Bilderberg, Shkollar i Rhodes, Frimason i gradës së 33, dhe një Demokrat). Emrat ndryshuan, por kontrolluesit jo. Shteti Njëpartiak vazhdon të vërtitet.

... (vazhdon)

nga **Rifat** Sat Feb 04, 2012 12:51 pm

vazhdim...

Shteti njepartiak

A e sundojnë botën jashtetokesoret..? OnePartyState

Bill Klintoni

Uilliam Xheferson Klinton u lind në Hope, Arkansas, dhe u rrit në Hot Springs. Bursa e Rodit për në Universitetin e Oksfordit i dha atij njohuritë themelore në filozofinë qeveritare të Botës dhe ai e dinte se çfarë kërkohej për avancimin politik në një moshë të hershme. Klinton tha në një intervistë në vitin 1994, se ai e dinte nga librat e Carroll Quigley se një qeveri hije e përhershme e bankierëve dhe zyrtarëve qeveritarë që ekzistonin, të cilët kontrollonin axhendën politike nga mbrapa skenës. Ai u shpreh se, edhe pse një burrë i ri, ai kuptoi se ishte e nevojshme për të fituar akses në këtë rreth të brendshëm nëse ai do të bëhej pjesë e procesit të marrjes së vendimeve që i jep formë botës.38 Kjo është ekzaktësisht ajo që ai bëri. Dëshira e tij për një post të lartë ishte pa dyshim e lëshuar kur ai takoi duart me Xhon Kenedin kur ai ishte djalë. Ai ishte një tjetër prodhim i linjës prodhuese për president të Elitës Botërore: lehtësisht e manipulueshme, të dinte të bënte atë që i tregohej dhe me një mal informacionesh të pakëndshme rreth tij duke pritur për t’u treguar e zbuluar nëse ai qëndronte jashtë linjës. “Këtë radhë ne do iu japim atyre një president Demokrat, thjesht për t’i lejuar ata të mendojnë se ata ende kanë një zgjedhje”, këtë jeni duke e dëgjuar thuajse duke e thënë nga manipulatorët. David Rokfeler, Mbretbërësi i Amerikës, u takua me Klintonin në mes të viteve 1980 në Uinrock, ferma e ndërtuar nga Uinthrop Rokfeler, një guvernator i mëparshëm i Arkansasit.39 Shteti i Ankarsasit është një qendër e Elitës. Krahu jugor i Ritit Skocez të Frimasonerisë së ShBA-së është vendosur aty dhe ishte nga kjo organizatë që Ku Klux Klan doli. Emblema e Klan është Kryqi i Maltezëve, po e njëjta si Kalorësit Templarë, Kalorësit e Maltës dhe Kalorësit ë Harkut të Artë, të cilat kanë luajtur një rol të rëndësishëm në manipulimin e Rothsçajlld të Luftës Civile Amerikane. Ku Klux Klan është kalorësit e vjetër të Harkut të Artë nën një tjetër emër, të kontrolluar nga e njëjta forcë. Mendohet se sot ajo është gjetur nga Mosad.40 Sipas një gazete gjermane Neue Solidarita, këshilluesi shpirtëror dhe babai birësues i Bill Klintonit ishte Parson Vaught, një fillestar i gradës 32 në Ritin Skocez.41

Nëse ju mendoni se e kaluara e Xhorxh Bushit është mahnitëse, mirë edhe Billi i vjetër gjithashtu ka shumë surpriza gati. Në të vërtetë, këta “kundërshtarë” kanë kaq shumë gjëra të përbashkëta. Ai progresoi politikisht dhe u bë guvernator i Arkansasit, pozicioni që ai mbajti kur ai u thirr nga David Rokfeler në takimin e Grupit Bilderberg në Baden Baden, Gjermani, në vitin 1991. Ftesa erdhi pasi kontrolluesit vendosën se ai do të ishte presidenti i ardhshëm i Shteteve të Bashkuara.

Bill Klinton, sipas Rrjetit të Lirisë Amerikane, është amatori i disa shoqërive sekrete, duke përfshirë edhe rendin e Iluminatëve Frimasonë të cilët kërkojnë besnikëri ndaj liderit martir të Kalorësve Templarë, Jacques de Molay. Në Arkansas, Klinton qëndronte në krye të një rrjeti kompleks të drejtimit të drogës, pastrimit të parave dhe korrupsionit të përgjithshëm. Përkrahësi financiar i tij më i madh kur ai kandidoi për president ishte, ashtu si e kemi diskutuar ne, Xhekson Stephens, një nga themeluesit e BKKN. Qytetarët për një organizatë Qeveritare të Ndershme prodhoi një video investiguese në të kaluarën e Bill Klinton në vitin 1994 dhe ata intervistuan një nga miqtë e mëparshëm të Klintonit në ditët në Arkansas, Larry Nichols. Më vonë do të shfaqej se Klinton gjykoi gabim Nichols. Ai mendoi se ai duhej të besohej dhe të qëndronte i heshtur dhe të merrte përfitimet. Klinton i dha atij punën e Drejtorit të Marketingut të Autoritetit Financiar Zhvillues të Arkansasit (AFZHA). Ishte operacioni i drejtuar nga Shteti e krijuar nga Klinton për të, ai e shprehu këtë publikisht, investiguar traksat me interes të ulët marrëveshjet e kredive ndaj biznesmenëve lokalë, kolegjet, shkollat dhe kishat. Ajo do të stimulonte punë, tha ai. Kur Larry Nichols, nisi në postin e tij, ai pa të vërtetën. Nichols shprehet:

“…Kam qenë aty për rreth një vit dhe kam kuptuar se unë isha në epiqendër e asaj që unë gjithmonë kam dëgjuar rreth gjithë jetës sime…Unë po punoja në kuptimin e plotë të fjalës, dukë qëndruar ulur, në mes të makinës politike të Bill Klintonit. Ishte aty ku ai arrinte të bënte shlyerjet, aty ku ai në mënyrë të shpejtë ju drejtohej popullit për mbështetje të fushatës së tij. Unë isha ulur në një vend interesant dhe e dija këtë. Nëse ju do ju nevojiteshin 1 milion dollarë, ju duhet të merrni aplikimin tuaj të nxjerrë nga Kompania e Ligjeve Rozë dhe t’ju paguaje atyre 50000 dollarë. Aty ishin edhe pesë kompani të tjera në shtetin e Arkansasit të cilat ishin aktualisht më të kualifikuara në marrëveshjet strukturore dhe aplikimeve, por Kompania e Ligjeve Roz i mori “ato të gjitha”. [Kjo si një rastësi, ishte firma e ligjore e drejtuar nga Hilari Klinton (KMJ)]

“Fillova të verifikoj e kontrolloj përreth, dhe fillova të pyes… administratorin, Bill Uilson… Si e shlyejnë pagesën njerëzit mbi këto kredi? Ai më pa dhe tha: “Ata nuk paguajnë.” Ai mendoi se unë e dija. Mirë pra, kjo prishi mendjen time. Dhe kjo ndodhi brenda dy muajve. Ajo më pas kish filluar të ashpërsohej. Kështu unë fillova të mblidhja dokumente. Pasi çdokush ishte larguar unë duhet të qëndroja diku përqark ashtu sikur unë të isha duke punuar mbi një raport të përvitshëm. Kjo më lejonte akses në këto dokumente dhe unë ju bëra të gjitha këtyre dokumenteve nga një kopje.”

Nikols vendosi se Autoriteti Financiar Zhvillues së Arkansasit e Bill Klintonit po pastronte paratë e drogës! AFZHA ishte një pjesë frontale e përparme e cila jepte kredi miqve të tij biznesmenë, të cilët më pas do të financonin shpenzimet e tij të zgjedhjeve, ndërkohë që në të njëjtën kohë ajo përdorej gjithashtu për të pastruar përfitimet e drogës. Nichols vazhdon më tej:

“Aty kishte një milion dollarësh në muaj të kokainës që hynin e dilnin nga Mena [një pistë zbritjeje] në Arkansas. Ata kishin një problem…ju krijoni një problem në një shtet të vogël si Arkansas. Si i pastroni ju një milion dollarë në muaj? AFZHA deri në vitin 1989 asnjëherë nuk depozitoi në Arkansas. Ajo që ata bënë ishte… të dërgonin me rrugë detare paratë poshtë për në… një bankë në Florida, e cila më vonë do të lidhej me BKKN-në. Ata mund të dërgonin paratë me anë të anijeve në një bankë në Gjeorgji, e cila më vonë ishte… e lidhur me BKKN-në. ata do të transportonin për në Citicrop në Nju Jork, e cila do të dërgonte paratë jashtë.”42

Në qendër të operacionit ishte miku i ngushtë i Klinton, Dan Lasater, i cili do të burgosej me vëllanë e presidentit Rogher Klinton, për kundërvajtje të kokainës. Doc Delaughter, polici investigues në ngarkim të çështjes së Lasater, tha se ai kishte mbledhur të dhëna të detajuara nga njerëz të lidhur me mikun e Klinton dhe përdorimit të tij të drogës për të kapur vajzat e rreja në grep dhe për t’i mbajtur ato nën kontrollin e tij për favore seksuale. Polici tregoi se si ai vuajti ndaj ngacmimeve të departamentit të tij të policisë gjatë investigimit të tij dhe, tha ai, ai e dinte se kjo po ndodhte për shkak të lidhjes midis policisë së shtetit dhe zyrës së Guvernatorit Klinton. Lasater kaloi më pak se një vit në burrg të sigurisë minimale për keqbërje të drogës dhe kur ai u lirua, Bill Klintoni i dha atij një falje të madhe të plotë. Legjislacioni miratuar nga Guvernatori Klinton ndihmoi Tyson Foods të bëhej kompania më e madhe në shtet. Pronari, Don Tyson, ju dha 10 milionë dollarë nga AFZHA dhe nuk pagoi asnjë qindarkë në kthim të saj. por sidoqoftë ai vendosi 7000,000 dollarë në fushatën elektorale të Klintonit. Doc Delaughter tha se ai kishte evidence të mjaftueshme mbi Tyson për të lançuar një investigim mbi shpërndarjen e mundshme të mashtrimit të drogës. Bashkëpunimi i korrupsionit ishte mahnitës. Larry Nichols tha:

“Kredia e parë e bërë në AFZHA ishte për Park-O-Meter…Kur fillova të shihja, zbulova se sekretari i thesarit ishte Uebb Hubbell…Gjejeni kush hartoi legjislacionin…e cila krijoi AFZHA-në? Gjejeni kush e prezantoi, paraqiti legjislacionin ndaj ligjvënësve tanë dhe kaloi përmes shtëpive tona me të? Uebb Hubbell. Imagjinojeni këtë. Guess, i cili bëri kontrollin financiar dhe vlerësimin (Park-O-Meter) mbi aplikimet. Firma e Ligjeve Rozë, këtë e gjetët ju. Kush e firmosi atë? Uebb Hubbell, Hilari Klinton.”43

Nichols tregon se kur raportuesit bënin kërkimet rreth kredive të Park-O-Meter, ata gjetën se në vend të bënin kapshëm atë sparkimi, Park-O-Meter aktualisht po ndërtonte retrofit retro të përshtatshme në formë hunde kube konike të cilat u dërguan nëpërmjet rrugëve detare për në Mena. Konet hundë u përdorën për të future kontrabandë drogën mbrapa në qytete dhe për në shtetet e Amerikës! Nichols vazhdon:

“Uebb Hubbell, Firma e Ligjeve Rozë, janë fajtorë, jua thashë këtë e më parë, për konspirimine mashtrimit të shtetit të Arkansasit, Qeverisë Federale, dhe konspirimin për të bërë thirrje për shitjet dhe pastrimin e parave për drogën ilegale. Ky është presidenti juaj. Ky është qarku i tij i fuqisë. Këta janë njerëzit kur ai u zgjodh president … ai i mori ata menjëherë direkt ata me vete për në Uashington.”

Uebster “Uebb” Hubbell u emërua duke vepruar si prokuror i përgjithshëm i SHBA-së nga Bill Klinton kur ai u zgjodh për në Shtëpinë e Bardhë! Hubbell shumë shpejt u kthye për në Arkansas, sidoqoftë, për t’u deklaruar fajtor për akuzën ne mashtrimit të klientëve në Firmën e Ligjeve Rozë të Hilari Klintonit për një llogaritje të gjysmë milioni dollarëve. Ky ishte njeriu i cili ishte përgjegjës për Etikën në Aktin e Qeverisë, e cila kërkonte ligjvënësit e Arkansasit për të raportuar konfliktet e interesit. Mahnitëse, ky akt në mënyrë specifike i shkaktoi guvernatorit Bill Klinton, caktimet e tij dhe relativet. Vazhdoni, pickoni vetveten. Ju nuk jeni duke ëndërruar mbi këto gjëra. Përpara Hubbell u largua nga Uashington ai ishte përgjegjës për gjetjen e një prokurori të përgjithshëm të përhershëm për Bill Klintonin. Ky ishte Janet Reno, i cili u bë kreu i emrit gazmor të Departamentit të “Drejtësisë” së SHBA-së (i cili vendosi kush, kur, ku dhe nëse do të zhvilloheshin gjërat). Uebb Hubbell nuk është qeveria e vetme që vendosi kthesën se Janet Reno erdhi në kontakt me karrierën e saj. Ajo ka qenë Prokurore Qarku për Dade County, duke përfshirë qendrën e qytetit të Miamit që u ekspozua si ndoshta sistemi gjyqësor më i korruptuar në vend. Mungesa e veprimeve të Reno në dukje të evidencave, na çon në një investigim të fshehtë të FBI-së e cila në vitin 1990, rezultoi në afërsisht gjysmën e gjyqtarëve në Miami qenë akuzuar mbi detyrimet e zhvatjeve. Vendimet dhe gjykimet gjatë kohës së Janet Reno në Departamentin e Drejtësisë e cila kreu në mënyrë perfekte qëllimet e Rendit të Ri Botëror, duke përfshirë edhe gjenocidin në Uaco (e cila më shumë më vonë) dhe përmbajtjen e informacioneve gjatë operacioneve të drejtimit të drogës (duke përfshirë edhe ato jashtë Meksikës, duke përfshirë edhe krerët e qeverisë meksikane). Studiuesit besojnë se Reno është një pjesë e përparme për Uebster Hubbell për t’u bërë prokurori i përgjithshëm i vërtetë.

Një nga operacionet të kontrabandës së drogës më të mëdha të Amerikës, ndoshta më e madhja, ishte vendosur në pistën e zbritjes së Mena në Arkansas në vitin 1982 nga Barry Seal, një pilot në Administratën Përforcuese të Drogës!44 Ai e lëvizi tregtinë e tij për në Arkansas për shkak të debatit që ai kishte nga autoritetet në shtetin e tij shtëpi, Louisiana. Ai nuk kishte debate të tilla në Arkansas. Russell Uelch, polici në ngarkim të investigimeve Seal tregon: “Ai tha se periudha e vitit 1983 ishte kontrabanda e tij e kokainës më përfituese. Ai tha se aeroplanët që ai kishte vendosur në Aeroportin Mena, aty kishte katër prej tyre, një dyshe Cessans, një dyshe të Panather dhe një ose dy shpërndarës këtu aty, aeroplanë të ndryshëm. Ai tha se ato ishin mjete vetëm për qëllime të kontrabandës së drogës.” Uelch shtoi se avionët kishin dyer ngarkese të fshehta dhe speciale, të cilat mund të hapen në luftë për të hedhur drogën dhe paratë në anët e Arkansasit.

Por ku ishin akuzat? Në dhjetë vitet gjatë së cilës operacioni i drogës së Mena ishte një njohuri e zakonshme, aty nuk ishte një akuzë e vetme kryesore. Ende kur Klinton u bë president, ai lajmëroi… e gjeni çfarë? Po, një luftë mbi drogën. Kjo ishte shkurtimisht përpara se ai të tërhiqte teste të drogës së rastësishme për stafin e Shtëpisë së Bardhë dhe rrëzoi 121 poste në Zyrën e Kontrollit të Drogës Nacionale. Barry Seal është gjithashtu pjesë e lidhjes midis Bill Klinton, Oliver North, administratës Regan-Bush dhe Kundër-Iranit. Sipas të dhënave të gjyqit, raporte të dëshmitarëve okularë dhe të dhëna të shtypit, Oliver North mbajti një seri takimesh në Little Rock në fillim të viteve 1980 për të ngritur armët naftësjellëse të paligjshme të Kontras. Një nga vepruesit më të rëndësishëm ishte edhe Barry Seal dhe një tjetër ishte Terry Reed, një pilot luftues i mëparshëm në Laos, i cili lëvizi për në Little Rock në vitin 1983 dhe ngriti një bazë trajnuese për terrorizmin e Contras në Nella Ark, njëmbëdhjetë milje në veri të Menas. Në gjyqin e tij në vitin 1989 për akuza mashtruese, se në fund të fundit një nga takimet e hershme për të planifikuar qendrën e Nella Ark u mbajt nga kolegu dhe udhëheqësi i drogës së Bill Klintonit, Dan Lasater. Ende përsëri në shohim Një Shtet Njëpartiak në veprim. Ndërkohë që Presidenca Republikane e Regan-Bush ishte përfshirë në Kundër-Iranin, “e kundërta” në formën e guvernatorit demokrat, Bill Klinton, në mënyrë të fshehtë dhe mbuluese po e mbështeste atë në Arkansas.

Fuqia e Elitës për të kontrolluar gazetën më të rëndësishme dhe median transmetuese u panë përsëri në Janar të vitit 1995, kur një artikull me 4000 fjalë duke ekspozuar operacionin drejtues së drogës së Barry Seal në Mena dhe lidhjet e saj me Kundër – Iranin dhe CIA-n u tërhoqën nga Uashington Post. Ajo menjëherë u pagëzua “Historia më e Madhe e Treguar Ndonjëherë”. Artikulli u shfaq në pjesën e “Pikëpamjet e së Dielës”, pas njëmbëdhjetë javëve debate dhe argumentesh midis stafit. Juristë e avokatë kanë qenë gjatë gjithë kohës në Juristë e avokatë kanë qenë gjatë gjithë kohës në çdo linjë dhe aprovimin e saj në mënyrë jo të ligjshme, tipi është caktuar, dhe ilustrimi u kompletua. Kontratat me autorët u firmosën dhe Leonard Doënie, kryeredaktori ekzekutiv, e kishte dhënë miartimin e tij. Por papritur, ajo u shty dhe redaktori menaxhes i Post, Robert Kaiser (KMJ), tha se ajo ishte një “histori që nuk ekziston” dhe një “rikapitullim i zhurmshëm dhe deklaratash”. Sigurisht që kështu ishte. Pronari i Postës së Uashingtoin është një Bilderbergër, Tripalësh dhe anëtar i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë (KMJ), Katherine Graham. Autorët e artikullit ishin Doktor Roger Morris, më parë i Këshillit të Sigurimit Kombëtar nën Xhonson dhe Nikson dhe Sally Denton, kreu i mëparshëm i njësisë Investiguese Speciale nën Jonhson dhe Nikson në agjencinë e gazetës UPI. Që të dyja kishin të dhëna të shumta të këtij tipi të investigimit. Tregimi i tyre ishte hartuar nga kërkime të detajuara të cilat përfshinin aksces ndaj të dhënave të telefonit dhe bankës së Barry Seal, faturave, takimit të librave, shënime të shkruara me dorë, ditarë personalë dhe biseda të regjistruara, plus të dhënat e policisë dhe raporte të mbikëqyrjes e survejimit. Në artikull thuhej se Seal po lejonte avionët të fluturonin jashtë Menas për të eksportuar armë për në Bolivi, Argjentinë, Brazil dhe Contras në Nikaragua, dhe ata u kthyen plot me kokainë për të shitur në Nju Jork, Çikago, Detroit, St Louis dhe vende të tjera. Morris dhe Denton thanë se Seal kishte lidhje të tilla të ngushta me CIA-n sa që ai mendonte se do të kontrabandonte atë që ai dëshironte, kurdo që ai donte dhe ata treguan se nëntë përpjekjet të shpërndara nga shteti dhe autoritetet federale për ta ndaluar atë ishin bllokuar.

E gjitha kjo zuri vend, krejt në mënyrë aksidentale, gjatë “Luftës së Drogës” së Regan-Bush. Artikulli i anuluar nga Uashington Post tregonte: “Gjatë gjithë tejzgjahës së episodit forma e errët e dyshimtë të qeverisë së ShBA-së bashkëpunimi i qeverisë në trafikimin e gjerë të drogës dhe drejtimit të armëve”. Dhe ajo bëri pyetjen që rryma e medias dështoi të pyeste:

“Për tre presidentët e të dyja partive – Zotërinjtë Regan, Bush dhe Klinton – pyetja e vjetër e qëndrueshme e skandalit politik është përsëri me vend: Çfarë dinin ata rreth Mena-s? Kur e njohën atë ata? Përse ata nuk bënë asgjë për ta ndaluar atë?”45

Përfshirja e Bill Klintonit në trafikimin e drogës, Xhorxh Bushit dhe CIA-s u zbulua gjithashtu nga biznesmeni Terry Reed dhe bashkautori i tij, Xhon Cummings, në librin e tyre të vitit 1994, Kompromisi: Klinton, Bush dhe CIA.46 Reed ishte një Oficer i Inteligjencës së Forcave Ajrore të ShBA-së, i cili u bë një biznesmen i fuqishëm. Ai u rekrutua nga CIA për të ngritur një kompani frontale të CIA-s në Meksikë duke shitur teknologji dhe konsulencë të lartë. Kur Reed kuptoi se ajo u përdor për transportimin me anije të drogës, ai u përpoq të dilte jashtë nga operacioni dhe të kthehej në Arkansas, në atë kohë e drejtuar nga Klinton. Si zakonisht, Klinton dhe CIA panë si ta bënin Reed-in të heshte dhe ta diskreditonin atë duke e akuzuar për atë që ata vetë po bënin. Ai u akuzua nga Klinton dhe autoritetet e Arkansasit për drejtimin e drogës! Reed tregon gjithashtu në librin e tij se revista Time dhe publikime te tjera dhe gazeta ishin të përfshira në dizinformimin dhe mbulimet për ta mbajtur të vërtetën mbi drogën larg nga publiku.

Barry Seal nuk ishte i bindur për krimet e tij mbi drogën. Megjithatë ai u vra. Kjo ndodhi kur ai filloi të fliste hapur rreth atyre gjërave që ai dinte. Ai tregoi se si ishte urdhëruar nga CIA dhe Administrata e Përforcimit të Drogës për të fotografuar zyrtarë të Sandinistas në Nikaragua duke ngarkuar drogën në një anije për transport për në Shtetet e Bashkuara. Ky fotograf u përdor nga presidenti Regan në një fjalim televiziv në mars të vitit 1986 si një propagandë kundër regjimit të Nikaraguas. Kjo udhëhoqi në votimet e Kongresit në një tjetër ndihmë prej 100 milionë dollarësh ndaj terroristëve të Contras në Nikaragua, të cilët po drejtonin drogën në lidhje e bashkëpunim me CIA-n. Ky operacion i drejtimit të drogës u bë me njohjen e zëvendës presidentit Bush në atë kohë. Seal më vonë pranoi ndaj reporterëve se Sandinistët në fotografitë e tij nuk po mbanin krejt drogë. Ai foli gjithashtu edhe për rrjetin e kontrabandës së drogës së Contras dhe lidhjet e saj me aleancat kolumbiane. Shumë shpejt pas kësaj, në shkurt të vitit 1987, Seal vdiq.

Kjo periudhë ishte mbushur me vrasje dhe vdekje dyshuese në Arkansas. Më 23 gusht të vitit 1987, dy djemtë Kevin Ives dhe miku i tij Don Henri, ishin jashtë duke ecur në orët e para në zonën e pistës së zbritjes së Menas. Më vonë ata u gjendën të vdekur në një hekurudhë. Ekzaminuesi Mjekësor Shtetëror, Fahmy Malak, një njeri i caktuar nga Bill Klinton, i cili urdhëroi se vdekjet ishin një aksident. Familjarët nuk e pranuan këtë dhe kërkuan një opinion të dytë, një kërkesë e cila u takua me rezistencën nga autoritetet në të gjithë frontet. Ata fituan një urdhër gjyqësor që kërkonin kampione për një opinion të dytë për gjithçka që një laborator mbi krimet kishte, por Malak ende refuzonte ti dorëzonte ato. Përfundimisht opinione të tjera treguan se Don Henri ishte goditur nga mbrapa dhe se kafka e Kevin Ive ishte shtypur përpara se ato të vendoseshgin në një linjë hekurudhore. Malak përsëri vazhdontë të thoshte se ishte një aksident. Që të dy djemtë kishin rënë në gjumë në binarët e hekurudhës, tha ai.

Ai është thjesht një vend të cilin ju do ta kishit zgjedhur për të fjetur, apo jo?
Gjashtë njerëzit të cilët i folën policisë për vrasjet e dy djemve u vranë. Keith McKaskie e dinte se çfarë ishte planifikuar për të. Ai u dha lamtumirën miqve dhe familjes së tij në vitin 1988 dhe disa ditë më vonë ai u vra. Vitin pasues, Jeff Rhodes, një djalë i ri nga Benton, Arkansas telefonoi babain e tij për t’i thënë atij të largohej nga qyteti sepse ai dinte shumë rreth vdekjeve të djemve dhe McKaskie. Dy javë më vonë Rodes u gjet i vdekur me një goditje. Keith Konei po zhdukej për jetën e tij mbi motoçikletën e tij kur ai u përplas me një hile: Gregori Kollins u qëllua: Riçard Uinters dhe Jordan Ketelson nga shpërthime goditëse. Kreu i Saline County Çështja e Forcës së Drogës e cila ka zbuluar evidenca të Departamentit të Policisë së Arkansasit, përfshirjen e saj me kontrabandën e drogës dhe mbulimin e vrasjeve te djemve u forcua për t’u fshehur. E gjitha kjo po ndodhte ndërkohë që presidenti Klinton ishte guvernator i Arkansasit.

Investigimi i Bill Klintonit ose bërja e deklaratave kundër tij do të shfaqeshin, nga evidenca të pafundme, të ishin një okupacion i rrezikshëm. Danny Casolaro, një raportues investigues mbi Klintonin dhe një raketë marrëveshjesh e deklaratash, u gjet i vdekur në hotelin e Virxhinias Perëndimore. Paul Uilcher, një avokat nga Uashington po bënte investigime mbi Klintonin dhe takoi prokurorin e mëparshëm të Deni Kasolaro. Uichler u gjet i vdekur i ulur në tualet në apartamentin e tij.

Prokurori i çështjes, Charles Black, pyeti guvernatorin Klinton të vazhdonte investigimet e drogës Mena. Paratë nuk erdhën asnjëherë, por mamaja e Black u vra në mënyrë brutale. Policia tregoi se kjo nuk kishte asnjë lidhje. Ed Uilley, menaxheri i komitetit të financimit të fushatës së Klintonit, u vra me të shtëna arme. Verdikti: “Vetëvrasje”. Kathy Ferguson, një këshilltar i qytetit në Uashington i cili ishte raportuar për t’u planifikuar për të ekspozuar hiletë, mashtrimet e pista të Klintonit, u gjet i varur në vitin 1993. Verdikti: “Vetëvrasje”. Kathy Ferguson, gruaja e Danny, një polic i zonës dhe bodigard i Klintonit, foli për një numër incidentesh seksuale të cilat përfshinin Klintonin, dhe ajo tha se burri i saj kishte marrë Paola Jones në dhomën e hotelit të Klintonit ku ai, gjoja pa dashje rrëzoi pantallonat e tij dhe e propozoi atë. Kathy Ferguson u gjet e vdekur me një armë në duart e saj. Verdikti: “Vetëvrasje”. Burri i saj Danny më pas mohoi lidhjet e Klintonit me Paula Jones. Danny është ende i gjallë. Paula Jones tha se Kathy po tregonte të vërtetën. Xhon Parnell Ualker, një hetues i moshuar për Shpërbërjen e Korporatës Trust, po shtrëngonte për një investigim në shembjen e Garancisë Medison të kompanisë së Kursimeve dhe Kredive, e lidhur me Klintonin nën titullin “Çështja Ëhite Ëater”. Ai ra nga ballkoni i një apartamenti të ri në Arlington, Virxhinia. Verdikti: “Vetëvrasje”. C.Viktor Raider II ishte bashkëkryetar i fushatës presidenciale të Klintonit, por ata u grindën, u prishën. Raider dhe djali i tij, Montgomery, vdiqën kur aeroplani i tyre i vogël u përplas. Herschel Friday ishte një anëtar i komitetit Raider dhe një pilot ekspert. Ai vdiq kur aeroplani i tij shpërtheu. Dentisti Ronald Rogers ishte në rrugën e tij për të folur me një gazetar rreth Klintonit kur avioni i tij u përplas në një mot të kthjellët. Luter “Jerry” Parks nga Little Rock përpiloi një studim të aktiviteteve seksuale të Klintonit. Klintoni i detyrohej atij 81000 dollarë për sigurimin e ruajtësve gjatë fushatës presidenciale dhe gruaja e tij tha se ai kërcënonte të tregonte informacionin e tij që ai kishte deri në momentin që ai do të paguhej. Parks u qëllua për vdekje më 26 shtator të vitit 1993. Djali i Parks, Gary Parks, tregon se babai i tij kishte emra, data, vende – gjithçka rreth lidhjeve dashurore të Klintonit. Ai tha se kishte gjithashtu detaje mbi drogimin e Klintonit dhe ato të vëllait të tij, Roger. Shkurtimisht përpara vrasjes së babait të tij, linjat e telefonit në shtëpinë e tij u prenë, sistemi i sigurisë ishte shuar dhe dosjet e Klintonit ishin vjedhur. Në Arkansas, asnjë autopsi nuk nevojitej të kryhej mbi asnjë person i cili mendohet të ketë vendosur të ketë kryer vetëvrasjen, edhe nëse evidencat tregojnë vrasësin. Ky ligj u prezantua nga Bill Klinton në një nga aktet e tij të fundit si guvernator.

Vrasja më e publikuar në lidhje me Bill Klintonin është ajo e mikut të tij prej kohësh, Vincent Foster, një avokat në kompaninë e Hilari Klinton, Firma e Ligjeve Rozë. Vdekja e tij nga “vetëvrasja” erdhi gjatë investigimeve në skandalin financiar të njohur si Çështja Ëhite Ëater. Klintonët u shprehën se investimet e tyre në kompaninë e Kursimeve dhe Kreditë Madison ishin një disfatë, humbje. Të tjerë thonë se kjo ishte një skup për të hequr e shkulur paratë federale. Përtej pyetjeve, i rëndësishëm është fakti se iu kushtoi taksapaguesve 60 milionë dollarë. Robert Fiske u emërua si prokurori special për të drejtuar “investigimet” në Ëhite Ëater dhe në të njëjtën javë, Firma e Ligjeve Rozë filloi të bëje copa-copa dokumentet. Një nga ata që bënte copa këto dokumente, Jeremy Hedges, tha: “Ai kishte inicialet e tij [Fosters] shumë bukur kudo… gjithçka nga kutia drejt dosjeve ambalazh – unë madje pashë edhe firmat e tyre në një nga kokat e letrave të Firmës Rozë.”47 Një demonstrim u mbajt jashtë zyrave Rozë kur njerëzit dëgjonin atë që po ndodhte. Përsëri në po të njëjtën javë, aty ishte një zjarr në Ndërtesën e Bankës Uorthen, e zotëruar nga Xhekson Stefens, një nga themeluesit e BKKN-së, dhe një nga ndihmësit kryesorë financiarë të Klintonit. Banka e Stephens e avancoi fushatën presidenciale me 2,8 milionë dollarë.48 Klinton kanalizoi fondet AFZHA nëpërmjet Bankës Uorthen pas vitit 1988. Zjarri aty shkatërroi dokumente që kishin lidhje me investigimet Ëhite Ëater.
Më 20 korrik 1993, Vincent Foster, një partner i moshuar me Hilari Klintonin dhe Uebb Hubbell në Firmën Ligjorë Rozë përpara caktimit të tij konsulenti përfaqësues dhe burri që manovronte çështjet ligjore personale të Klintonit, u gjet i vdekur me goditje me armë në Fort Marcy Park, të rrugës së parkut të Xhorxh Uashingtonit të bankës perëndimore të Lumit Potomak nëpërmes kryeqytetit. Verdikti ishte miku ynë i ngushtë: vetëvrasje. Arma ishte ende në duart e tij, e cila vështirë ndodh të ajo që mund të ketë ndodhur si reagim i pasojave të gjuajtjes. Verdikti i vrasjes u bë përpara se aty të bëhej një autopsi ose një test balistik. Larry Nichols kishte një memorandum policor që tregonte se Foster ishte gjetur në makinën e tij, jo në park.

Në mars të vitit 1994, kur spekulimi nuk do të largohej, Shtëpia e Bardhë nxori një fotografi të trupit të Foster në skenë që thuhej se ishte për të provuar se ajo ishte një vetëvrasje. Arma ishte në dorën e tij të djathtë. Foster ishte mëngjarash. Fotoja tregonte trupin e rrethuar nga gjethe jeshile. Por ai kishte vdekur në verë dhe raportuesit në skenën shumë shpejt pasi ai vdiq thanë se aty nuk kishte asnjë gjethe në tokë. Shtëpia e Bardhë gjithashtu lajmëroi (pesë muaj pas vdekjes së Foster) se katër anëtarë të stafit të Bill Klintonit kishin grabitur zyrën e Fosterit natën që ai vdiq! Ata përfshinë Pasty Thomasson, asistentin personal të Hilari Klintonit. Ajo u bë thanë ata, për arsye të “sigurimit kombëtar”. Zoti na ndihmoftë! Pasty Thomasson ishte një asistent drejtues i mikut të Klintonit Dan Lasater, kur ai ishte, ashtu si u tregua edhe në gjyq, marrëveshie droge.49 Thomasson u përmend gjithashtu në dosjet e ligjeve përforcuese për trafikimin e drogës dhe ishte ajo që ndaloi testimet e drogës për punonjësit e Shtëpisë së Bardhë.

Ky është Presidenti i Shteteve të Bashkuara për të cilin ne po flasim këtu. Kjo është Shtëpia e Bardhë, qendra e supozuar e fuqisë në vendin më të fuqishëm të botës. Dhe njerëzit vazhdojnë të lejojnë këtë të ndodhë. Klinton aktualisht u rizgjodh në vitin 1996!

Këtu është një tjetër aspekt intrigues në historinë Foster. Dokumentet e treguara në London Sunday Telegraph vinin në dukje se Foster po dilte rreth e rrotull botës dhe bënte vizita të çuditshme në Zvicër ndërkohë që punonte në praktikat private në Firmën e Ligjeve Rozë.50 Të dhënat tregojnë se ai po fluturonte me linjën ajrore Delta (të normave zbritëse vetëm të vlefshme ndaj zyrtarëve qeveritarë ose të atyre të përfshirë në punën e qeverisë federale), përpara se ai të ishte publikisht i lidhur në çdo rrugë me qeverinë. Dy herë ai bëri udhëtime për në Zvicër me linjën ajrore amerikane dhe linjën zvicerane, duke qëndruar për më shumë se 24 orë përpara kthimit për në shtëpi. Zvicra është një qendër e rëndësishme kordinative për Elitën Botërore. Këto vizita zunë vend më 3 nëntor të vitit 1991 dhe 7 dhjetor të vitit 1992. Më vonë ishte një periudhë trazicionale midis administratave të Bushit dhe Klintonit. Më 1 korrik të vitit 1993, Foster përdori kartën e tij American Express për të blerë një tjetër biletë për në Gjenevë, por më vonë e anuloi atë. Më vonë në po atë muaj ai vdiq. Gruaja e tij, Lisa, nuk dinte asgjë mbi këto udhëtime për në Zvicër, me sa duket. Disa studiues e lidhin Foster me firmën kompjuterike të Arkansasit, Sistemnatics, e zotëruar nga … Xhekson Stephens. Ata gjithashtu e lidhën atë edhe me Mosadin.

Vdekjet e dyshimta dhe kërcënimet e frikshme vazhdonin. Në mes të gjithë kësaj, Larry Nichols u trajtua nga prokurori Gary Xhonson, i cili dëshironte te ndihmonte atë për të ekspozuar pastrimin e parave dhe korrupsionin e përgjithshëm të skupit të AFZHA-së së Klintonit. Aksidentalisht, Xhonson jetonte në shtëpinë ngjitur me Xhenifer Flouers, një nga gratë të cilat Klintoni kishte mohuar të kishte marrëdhënie seksuale. Ajo çka ata bëjnë në jetën e tyre personale është puna e tyre, por është ajo që vjen pas që amerikanët mund ta konsiderojnë një adresim të vlefshëm. Gary Xhonson u sulmua në shtëpinë e tij dhe vuajti dëmtimet më të rënda. Njerëzit që bënë këtë vodhën kasetën e tij mbi Bill Klintonin. Kjo është Amerika në vitet 1990. Si munden të gjitha këto gjëra të mbulohen, të lustrohen, dhe Klintoni të mos përballet me hetimin publik në të gjitha këto çështje, të cilat unë i kam nxjerrë në pah? Larry Nichols ka përgjigjen:

“Shumë njerëz çuditen se si Bill Klinton mund të kontrollojë një shtet me masën e Arkansasit me autoritetin absolut që ai kishte. Nuk është e vështirë. Ju e shihni, pas dymbëdhjetë vjetësh, pas puthjes së njerëzve që kishin paranë, Bill Klinton kontrolloi sistemin ligjor, ai kontrolloi gjykatën, ai kontrolloi prokurorët, ai kontrolloi bankat.”51

Kjo është me përpikëri ajo që bën Elita në shkallën globale. Dhe kur Klinton u largua nga Shtëpia e Bardhë, ai luajti të njëjtën lojë. Demokracia nuk është asgjë veçse qesharake, ajo virtualisht nuk ekziston. Një tjetër fëmijë në bllokun e medias amerikane është spikeri lokal Neut Gingrich, “ylli” i fundit i Partisë Republikane, i cili shau rëndë Klintonin dhe “ndryshimin” e kërkesave. Kjo ishte ajo që Klinton kërkoi për të vazhduar bizneset e tij të zakonshme. Çfarë ndodhi me shkatërrimet e propozuara të Klintonit mbi sistemin mjekësor? Ai dhe Hilari vazhduan të merrnin përsipër kompanitë e drogës, thanë ata, dhe aksionet në këto kompani po binin. Në mos Klintonët ndryshuan mendjen e tyre dhe aksionet u ngritën. Çfarë ndodhi në këtë mes? Nuk ka rëndësi se kush është presidenti i Shteteve të Bashkuara ose kryeministër i Anglisë sepse e njëjta forcë do të jetë në fuqi derisa ne të bëjmë diçka rreth saj.

Presidenti Bush ndihmoi për të projektuar Luftën Gulf, u detyrua për prezantimin për marrëveshjen e “tregtisë së lirë” të GATT dhe të zgjerimit e përhapjes së Zonës të Tregtisë së Lirë të Amerikës Veriore (ZTLAV) përgjatë gjithë Amerikës. Pasardhësit e tij nga partia “kundërshtare”, Bill Klinton dhe Al Gore, që të dy e mbështetën Luftën Gulf, dhe ata mbikëqyrën vendkalimin e GATT nëpërmjet Kongresit dhe propozuan zgjerimin e ZTLAV në Amerikën Jugore.52 Kush e drejtoi Partinë Republikane për mbështetien e saj në GATT-a dhe votoi me Demokratët e Klintonit? Kush tjetër votoi për ZTLAV? ‘Kritiku’ i madh i Klintonit, Neut Gingrich, dhe një tjetër lider Republikan, Bob Dole. Në takimin e Grupit Tripalësh në Kopenhagen, Danimark, në maj të vitit 1995, dy anëtarë amerikanë, nga spikerët lokalë, Tom Foley dhe senatori Uilliam Roth, u pyetën në një relacion rreth çështjes se përse Gingrich dhe Dole kishin bërë gjysmë kriticizëm të Organizatës Tregtare Botërore përpara se ta mbështesnin atë. Foley dhe Roth garantuan e siguruan anëtarët e Grupit Tripalësh se Gingrich dhe Dole ishin përfshirë thjesht e vetëm në “pozën e nevojshme politike” dhe se mbështetja e tyre nuk ishte “asnjëherë në dyshim”.53 Në të vërtetë duke përmbledhur procesin politik. Kur “Republikani” Dole kandidoi për president, bashkë kryetari i tij për financat ishte… Xhekson Stephens… ndihmësi i “Demokratit”, Bill Klinton!

Ishte po i njëjti Neut Gingrich, promovuesi i fortë e i furishëm i Izraelit, i cili mbajti një fjalim në mbledhjen militante dhe të oficerëve zbatues në Uashington në vitin 1995 duke bërë thirrje për përmbysjen e Iranit. Skema të cilën ai e artikuloi fillimisht u shpreh nga propagandisti qeveritar Izraelit i quajtur Martin Indyk, i cili u caktua nga Bill Klinton për të shërbyer si “ekspert” politik i Lindjes së Mesme mbi Këshillin e Sigurimit Kombëtar. Politika e njëjtë Anti-Iran dhe Anti-Irak u shfaq në mars/prill të vitit 1994 botim i Çështjeve të Jashtme, revista e Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë (KMJ), prej së cilës Gingrich thuhej të ketë qenë një “anëtar krenar”. Bill Klinton është gjithashtu një nga anëtarët e KMJ -së dhe po kështu është edhe këshilluesi i tij i sigurimit kombëtar, Anthony Lake, i cili bënte thirrje për “përfshirje të dyfishtë” të Iranit dhe Irakut në gazetën e Çështjeve të Jashtme. Sa e këndshme është të kesh një marrëveshje kaq mahnitëse midis “kundërshtarëve”. Më 2 shtator të vitit 1994, Avonoman Bar-Yosef, duke shtruar në të përditshmen të njohurën izraelite, Ma’Ariv, tha se shtatë nga anëtarët drejtues së Këshillit të Sigurimit Kombëtar të Bill Klintonit ishin Hebrenj. Artikulli, me kryetitull “Hebrenjtë të cilët drejtuan Gjyqin e Klintonit”, përmendën rabinin e sinagogës Adath YIzrael, duke thënë: “…për të parën herë në historinë e Amerikës … ShBA-ja jo më shumë ka një qeveri të Goyim [Gentiles], por një administratë në të cilën hebrenjtë janë partnerë të plotë në marrjen e vendimeve ne të gjitha nivelet”.

Gruaja e Neut Gingrich, Marianne, po mblidhte 2500 dollarë në muaj si nënpresidente për zhvillimin e bizneseve për Kompaninë e Zhvillimit të eksportit Izraelit, e cila kishte si qëllim që të tërhiqte biznese amerikane të një biznesi të lartë teknologjik të parkut të Izraelit. Në fillim ajo takoi bosin e saj, David Yerushalmi, ndërkohë në një tur të sponsorizuar Izraelit nga grupi lobing i Izraelit, Komiteti i Marrëdhënieve Publike Amerikano-Izraelite.54 Arne Christianson, një zyrtar i mëparshëm i së njëjtës Komitetit të Marrëdhënieve Publike Amerikane-Izraelite, është tani një këshillues politik kryesor për burrin e saj, Neut Gingrich. Administratat e Bush dhe Klinton, ashtu si edhe me Klinton dhe Gingrich, ndanin disa fije të përbashkëta dhe mbi gjithçka që përfshiheshin në axhendën e Rendit të Ri Botëror, ata votonin të gjithë në të njëjtën mënyrë. Ata janë gjithashtu të mbushur plot me anëtarë të Këshillit mbi Marrëdhëniet me Jashtë (KMJ) dhe me Komisionin Tripalësh, veglat për Rokfeler dhe Elitën për të manipuluar ShBA-në dhe botën.

nga Sponsored content

A e sundojnë botën jashtetokesoret..?

A e sundojnë botën jashtetokesoret..?

Piramida e sundimtareve

Piramida e sundimtareve

Piramida e Sundimtareve

Piramida e Sundimtareve

Piramida e Sundimtareve

Re: A e sundojnë botën jashtetokesoret..?

Piramida e Sundimtareve

Piramida e Sundimtareve

Piramida e sundimtareve

Piramida e sundimtareve

Piramida e sundimtareve

Piramida e sundimtareve

Piramida e sundimtareve

Piramida e Sundimtareve

Re: A e sundojnë botën jashtetokesoret..?

Piramida e Sundimtareve

Piramida e Sundimtareve

Re: A e sundojnë botën jashtetokesoret..?

Piramida e Sundimtareve

Piramida e Sundimtareve

Re: A e sundojnë botën jashtetokesoret..?

Re: A e sundojnë botën jashtetokesoret..?

Re: A e sundojnë botën jashtetokesoret..?

Re: A e sundojnë botën jashtetokesoret..?

Re: A e sundojnë botën jashtetokesoret..?