Saladini,një Kurd Musliman,Sulltani i parë i Egjiptit dhe Syrisë

Saladini




Ṣalāḥ ad-Dīn Yūsuf ibn Ayyūb, 1138 – 4 mars 1193, i njohur më mirë në botën perëndimore si Saladin, ishte një Kurd Musliman, i cili u bë Sulltani i parë i Egjiptit dhe Syrisë, dhe themeloj dinastinë Ayyubid. Ai udhëhoqi opozitën myslimane dhe arabekundër frankëve dhe kryqtarëve të tjer evropian në Levant. Në kulmin e fuqisë së tij, sulltanati i tij përfshinte Egjiptin, Sirin, Mesopotamia, Kurdistani, Hejaz, dhe Jemen.

Saladini u lind në Tikrit, Irak. Emri i tij personal ishte Jusuf, forma arabe e Jozefit; Salah ad-Din është një laqab , një epitet përshkruese, do të thotë: "Drejtësia e Besimit" . Familja e tij ishte me preardhje kurde , dhe kishte origjinën nga qyteti i Dvin, në Armeninë mesjetare .

Babai i tij, Najm ad-Din Ayyub, u dëbua nga Tikrit dhe në 1139, ai dhe xhaxhai i tij Asad al-Din Shirkuh, u zhvendosën në Mosul. Ai më vonë u bashkua me shërbimin e Imad ad-Din Zengi i cili e caktoi atë komandant të kështjellës së tij në Baalbek. Pas vdekjes së Zengi ne 1146, biri i tij, Nur ad-Din, u bë regjent i Aleppo dhe udhëheqësi i Zengid-it .

Saladini, i cili tani jetonte në Damask, është raportuar të ketë një dashuri të veçantë të qytetit, por informacion mbi fëmijërinë e tij të hershme është i pakët. Rreth edukimit, Saladini shkrojti "fëmijët janë rritur në mënyrën në të cilën ishin rritur paraardhësit e tyre(prindërit e tyre)". Sipas një nga biografitë e tij, el-Wahrani, Saladini ishte në gjendje për t'iu përgjigjur pyetjeve në Euklidi, Almagest, aritmetikë, dhe ligjet, por kishte një ideal akademik dhe ajo ishte studimi i Kur'ani dhe "shkencat e fesë", që e lidhte atë për bashkëkohësit e tij .

Disa burime pohojnë se gjatë studimeve të tij ai ishte më i interesuar më shumë në fe se sa të bashkohej me ushtrinë . Një faktor tjetër që mund të kenë ndikuar interesin e tij në fe është që gjatë Kryqëzatës së Parë, Jeruzalemi u merret në një sulm të papritur nga krishterët[8]. Përveç Islamit, Saladini kishte një njohuri në gjenealogji, biografi, dhe histori të Arabëve. Më e rëndësishmja, ai e dinteHamasah e Ebu Tammam me zemër

Karrierën ushtarake Saladini e filloi nën tutelën e xhaxhait të tij Asad al-Din Shirkuh, komandanti i rëndësishëm nën Nur ad-Din. Në 1163, vezirit të Fatimid kalifi el-Adid, Shawar, ishte dëbuar nga Egjipti nga rivali Dirgham, një anëtar i fuqishëm fisit Banu Ruzzaik. Ai kërkoi mbështetjen ushtarake nga Nur ad-Din, i cili e përkrahu dhe në 1164, ka dërguar Shirkuh për të ndihmuar Shawar në ekspeditën e tij kundër Dirgham. Saladini, në moshën 26, shkoi së bashku me ta.

Pas Shawar u rikthye me sukses si vezir, ai kërkoi që Shirkuh të tërheqë ushtrinë e tij nga Egjipti për një shumë prej 30.000 dinar, por ai nuk pranoi duke insistuar se ishte Nur ad-Din ai që do të mbetet. Roli Saladini në këtë ekspeditë ishte vogël, dhe dihet se ai u urdhërua nga Shirkuh për të mbledhur dyqanet nga Bilbais para se të rrethohet nga forcat e kombinuara të kryqtarëve dhe trupat e Shawar .

Pas shkarkimit të Bilbais, fuqia e kryqtarëtve egjiptian dhe ushtria e Shirkuh u ndeshën në një betejë në kufirin e shkretëtirës së lumit Nil, në perëndim të Giza. Saladini luajti një rol të madh, duke komanduar krahun e djathtë të ushtrisë Zengid, ndërsa një fuqi e kurdëve urdhëhoqën të majtën, dhe Shirkuh u vendos në qendër. Burimet muslimane në atë kohë, e vënë Saladini në "bagazhin e qendrës" me urdhër për të tërhequr armikun në një kurth duke organizuar një tërheqje të rreme.

Forca e kryqtarëve gëzuan suksese të hershme kundër trupave të Shirkuh, por terreni ishte shumë i pjerrët dhe me rërë për kuajt e tyre, dhe komandanti i tyre Hugh i Cezaresë u kap duke sulmuar njësinë e Saladinit. Pas luftimeve të shpërndara në luginat pak në jug të pozitës kryesore, forca qendrore e Zengid u kthye në ofensivë, Saladini u bashkuan nga pjesa e pasme.

Beteja përfundoi me një fitore të Zengid, dhe Saladini ka meritën që kanë ndihmuar Shirkuh në një nga "fitoret më të shquar në historinë e regjistruar", sipas Ibn el-Athir, edhe pse më shumë u vranë nga ushtria e Shirkuh beteja është konsideruar nga burimet si jo fitore në total.

Saladini dhe Shirkuh shkuan në drejtim të Aleksandrisë, ku ishin të mirëpritur, ju dhanë para, armë, dhe siguruan një bazë. Të ballafaquar me një fuqi superiore të kryqtarëve-egjiptian të cilët u përpoq për të rrethuar qytetin, Shirkuh ndau ushtrinë e tij. Ai dhe pjesa më e madhe e forcës së tij u tërhoq nga Aleksandria, ndërsa Saladini u la me detyrën e ruajtjes së qytetit..